Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε στὸν ἑαυτό μας, διότι φαίνεται
ὅτι συχνὰ κάνουμε τὸ λάθος, ἄλλοτε νὰ τὸν θεωροῦμε ὡς
«πανταχοῦ παρόντα» καὶ ἄλλοτε ὡς «ἀπόντα», ὅπως προκύπτει ἀπὸ
τὴν γνώμη ἑνὸς Γέροντος Ἀσκητοῦ, τὴν ὁποία βρῆκα στὸ «Γεροντικόν»,
καὶ ἀναφέρει:
«Εἶναι περίεργον καὶ ἀξιοθαύμαστον τὸ γεγονός, ὅτι τὶς μὲν
προσευχὲς τὶς ἀναπέμπουμε πρὸς τὸν Θεόν, ὡσὰν νὰ εἶναι παρὼν καὶ
ἀκούει ὅσα λέμε, ἐνῶ τὶς ἁμαρτίες τὶς διαπράττουμε τόσον ἀδιάντροπα
καὶ ἄφοβα, ὡσὰν νὰ εἶναι ἀπὼν ὁ Θεὸς καὶ δὲν βλέπει οὔτε τὰ ἔργα μας,
οὔτε καὶ μᾶς τοὺς ἴδιους».
Κι ὅμως εἶναι πάντοτε παρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου