π. Θεόδωρος Ζήσης: Αγιομάχος οικουμενιστής προσβάλλει την μνήμη του Προφήτη Ηλία

Ποιοί εὐθύνονται γιά τό ἁγιομαχικό κλῖμα

1. Ἀντιοικουμενιστής ὁ προφήτης Ἠλίας.

Γιά δύο βασικῶς λόγους ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Οἰκουμενισμό – Συγκρητισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου δέν τά πᾶνε καλά μέ τόν ἔνδοξο καί πυρφόρο προφήτη Ἠλία. Ἐν πρώτοις, διότι καταπολέμησε ἀποφασιστικά καί ἔμπρακτα, περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους προφῆτες, τόν θρησκευτικό Συγκρητισμό – Οἰκουμενισμό τῆς ἐποχῆς του, ὑποστάς γι᾽ αὐτό διωγμούς καί ταλαιπωρίες, «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς»1 ἀπό τόν βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ Ἀχαάβ καί τήν εἰδωλολάτρισσα σύζυγό του Ἰεζάβελ, ἡ ὁποία ἐπέβαλε στούς Ἰσραηλίτες τήν προσκύνηση τοῦ εἰδωλολατρικοῦ θεοῦ Βάαλ, ἀντίστοιχου πρός τόν ἑλληνικό θεό Δία. Ὁ δεύτερος λόγος τῆς ἐχθρότητος τῶν Οἰκουμενιστῶν πρός τόν ἀντιοικουμενιστή προφήτη εἶναι ὁ πύρινος ζῆλος του γιά τήν Πίστη πρός τόν ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος ζῆλος τοῦ ἐχάρισε τόν ἐπίζηλο τίτλο τοῦ ζηλωτῆ, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τό ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τόν ὁποῖο ἐπαινεῖ ὁ ὑμνογράφος γιά τό ὅτι μιμήθηκε τόν ζηλωτή Ἠλία· «Τόν ζηλωτήν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος». Μέ τούς ζηλωτές δέν τά πᾶνε καλά οἱ Συγκρητιστές – Οἰκουμενιστές, διότι τούς εἶναι ἐμπόδιο στό κατεδαφιστικό καταστροφικό τους ἔργο, στήν ἀποστασία ἀπό τήν Ἀλήθεια, ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Γι᾽ αὐτό καί, ὅταν μποροῦν καί βροῦν εὐνοϊκό καιρό γι᾽ αὐτούς καί κλῖμα, προσπαθοῦν νά τούς δυσφημήσουν, νά συκοφαντήσουν κάποιες πράξεις τους, νά μειώσουν τήν διαχρονική τιμή καί δόξα τους μέ τήν ἐλπίδα σιγά-σιγά νά παρασύρουν κάποιους ἀμύητους, ἀφελεῖς καί ἀπληροφόρητους ἤ καί ἐπιπόλαιους καί ἀβαθεῖς, στήν προφητοκτόνο καί ἁγιοκτόνο γραμμή τους.
---------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Μαργαριτάρι καί ἄρωμα Ὀρθοδοξίας εἶναι τό παρόν ἄρθρον τοῦ π. Θεοδώρου! Τό συνιστῶ ἐκ καρδίας σέ ὅλους τούς ἀναγνῶστας τῆς ἱστοσελίδος, καθότι οἱ «θεολόγοι» τοῦ τύπου Μιλτιάδου Κωνσταντίνου μπορεῖ νά μᾶς πλανήσουν μέ τά δηλητηριώδη κείμενά των, ἰσχυρόν ἀντίδοτον γιά τά ὁποῖα εἶναι ἡ παροῦσα ἀνάρτησις. Καί πάλιν εὖγε, π. Θεόδωρε.
------------------------
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Κωλύομαι νά δώσω συγχαρητήρια, επειδή ο π. Θεόδωρος είναι μέν αντιοικουμενιστής, όμως, κοινωνεί μέ Οικουμενιστές ! Άν δέν κάνω λάθος, δέν είναι αποτειχισμένος.

Ευχαριστώ τόν Διαχειριστή κύριον Κωνσταντίνο Αργυρακόπουλο, γιά τήν κατανόηση τού "πνεύματος" τού σχολίου που κατέθεσα.

2. Στήν αὐλή τῆς Συνόδου καί τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς εἰσέβαλαν πατρομάχοι καί ἁγιομάχοι.

Τέτοιο κλῖμα ἀποστασίας μεταπατερικό, πατρομαχικό, πατροκτόνο καί προφητοκτόνο, στήν δημιουργία τοῦ ὁποίου συνέβαλε ἐν πολλοῖς καί ὁ ἴδιος, συνεργαζόμενος μέ τήν πατρομαχική Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου καί τούς διαθρησκειακούς «θεολόγους» τῆς θεολογικῆς παρασυναγωγῆς τοῦ «Καιροῦ», βρῆκε ὁ καθηγητής τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, γιά νά ἐνσπείρει ἀμφιβολίες καί ἐπιφυλάξεις γιά τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ ἔνδοξου προφήτη Ἠλία. Τό ἔπραξε μάλιστα αὐτό ὄχι ὡς ἐλεύθερο θεολογικό καί ἐρευνητικό στοχασμό, σέ ἀκαδημαϊκό περιβάλλον καί σέ θεολογικά ἔντυπα, περιοδικά καί συγγράμματα προσωπικά, τά ὁποῖα ἐλάχιστοι πιστοί τά διαβάζουν καί ἐλάχιστη ἐπιρροή ἀσκοῦν στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά σέ ἐπίσημο περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατ᾽ ἐξοχήν ποιμαντικοῦ καί πρακτικοῦ χαρακτήρα, βοηθητικό τοῦ πνευματικοῦ ἔργου τῶν ἱερέων στίς ἐνορίες, στό περιοδικό «Ἐφημέριος».

Τό περιοδικό αὐτό λαμβάνουν ὑποχρεωτικά οἱ δέκα χιλιάδες (10.000) ἐφημέριοι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μέχρι νά πέσει στά χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν ἦταν ἕνα σοβαρό, ἀξιοσύστατο καί ἀξιέπαινο περιοδικό. Τώρα δυστυχῶς, μολονότι δημοσιεύει καί σοβαρά σέ ὀρθόδοξη γραμμή καί μέ ἐπιστημοσύνη ἄρθρα, λόγῳ τοῦ ὅτι τοῦ ἔχει ἐπιβληθῆ οἰκουμενιστική γραμμή ἀπό τούς γνωστούς μεταπατερικούς κύκλους, ἀνακατεύει, ἀναμιγνύει τά ὀρθόδοξα μέ τά κακόδοξα, μέ πιστότητα στό συγκρητιστικό δόγμα τῆς ἀνάμειξης τῆς ἀλήθειας μέ τό ψεῦδος, τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν αἵρεση, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μέ τούς θεούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν, τῆς μόνης ἀληθινῆς θρησκείας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες καί πλάνες.

Ἄν διαθέσει κανείς χρόνο νά διαβάσει τήν ἀρθρογραφία τοῦ «Ἐφημερίου» τῆς τελευταίας δεκαετίας, θά ἐντοπίσει πλῆθος κακοδοξιῶν καί παρερμηνειῶν. Ἐνδεικτικῶς σημειώνουμε δύο ἐντοπισθεῖσες κακοδοξίες, μία σέ τεῦχος τοῦ 2014 καί μία πρόσφατη σέ τεῦχος τοῦ 2019. Ἡ πρώτη προσέβαλε τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ γιά τήν ἄκτιστη Χάρη καί τήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐντοπίσθηκε καί ἀναιρέθηκε ἀπό τήν Ἱερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου μέ ἄρθρο ὑπό τόν τίτλο «Φθάσαμε μεταπατερικῶς καί στόν “ἀντιπαλαμισμό”; Μέ ἀφορμή μία ἐπιστολή ἀρχιμανδρίτου…»2. Ἡ δεύτερη κακοδοξία ἐπισημάνθηκε σέ ἄρθρο τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», γραμμένο ἀπό τόν Παῦλο Τρακάδα μέ τίτλο «Κακοδοξίαι εἰς τόν “Ἐφημέριον”»; Ἀφορᾶ σέ ἄρθρο τοῦ Δ. Μαυρόπουλου πού δημοσιεύθηκε στόν «Ἐφημέριο» μέ τίτλο «Τό συνοδικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας», στό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται, μέ βάση αἱρετίζουσες θέσεις τοῦ μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, νά δοθεῖ τριαδολογική βάση καί διάσταση στό «πρωτεῖο» τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καί νά ἐνισχυθεῖ ὁ ἐπισκοποκεντρισμός3.

Γιά ὅσους γνωρίζουν πρόσωπα καί πράγματα καί μποροῦν νά ἰχνηλατοῦν τήν πορεία τῶν κακοδόξων εἶναι ἐξακριβωμένο ὅτι ὁ καιρός, τό κλῖμα, στόν «Ἐφημέριο» ἄλλαξε, ὅταν ἡ θεολογική παρασυναγωγή «Καιρός» μέ τήν ἄνοδο τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στόν θρόνο τῶν Ἀθηνῶν εἰσῆλθε στίς αὐλές τοῦ συνοδικοῦ καί τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ μεγάρου καί κατέλαβε θέσεις στίς συνοδικές ἐπιτροπές καί πρό παντός στίς καίριες καί ἐπιτελικές θέσεις τῶν ἐπισήμων περιοδικῶν τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» καί «Ἐφημέριος». Μέ αὐτούς τούς παρασυναγώγους συνεισῆλθαν καί οἱ μεταπατερικοί «θεολόγοι» τοῦ Βόλου. Ἀμφότερες οἱ ὁμάδες συνεισήγαγαν θριαμβευτικά καί ἐνθουσιαστικά τίς παρεκκλίνουσες ἐκκλησιολογικές θέσεις τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κορυφαίου ἐκφραστῆ καί διαμορφωτῆ τῆς νέας αἱρετίζουσας ἐκκλησιολογίας τοῦ Φαναρίου. Ὁ ἀποδομητής τοῦ ὁμολογιακοῦ, ὀρθόδοξου χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού τώρα ἔχει μεταβληθῆ σέ βλάσφημη θρησκειολογική σούπα, θεολόγος Σταῦρος Γιαγκάζογλου, διορίζεται ἀπό τόν ἀρχιεπίσκοπο διευθυντής τοῦ ἱστορικοῦ καί σπουδαίου περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» καί καθίσταται τώρα, μέ τό κῦρος τῆς θέσεως καί τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς εὐνοίας, ὑποβολεύς τῶν δῆθεν ἀναγκαίων ἀλλαγῶν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ παραμερισμό καί ἀπαξίωση τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων», πού ἀγωνιζόταν μέ τό σύνολο τοῦ θεολογικοῦ κόσμου νά διασώσει τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί νά γλυτώσει τά Ἑλληνόπουλα ἀπό τό νά προσκυνήσουν τό νέο Βάαλ τοῦ διαθρησκειακοῦ καί διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τό νά γίνουν νέοι γενίτσαροι προδίδοντας τήν Πίστη τῶν Πατέρων τους. Καί ὅταν πλέον ἡ συμμαχία τῶν «ἐκκλησιαστικῶν» μέ τούς ἐκκλησιομάχους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀποκαλύφθηκε, γιά τόν κατευνασμό τῶν ἀντιδράσεων ἀντικαθίσταται ὁ ἡγέτης τοῦ «Καιροῦ» στήν διεύθυνση τοῦ περιοδικοῦ «Θεολογία», ἀφοῦ προετοιμάσθηκε καλά τό ἔδαφος γιά νά καταλάβει ἄλλη σημαντική θέση μέ τήν ἐκλογή του ὡς καθηγητῆ στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας.

Ποιός τόν ἀντικατέστησε; Κάποιος παραδοσιακός θεολόγος ἤ τέλος πάντων κάποιος ἀπό τίς δεκάδες τῶν καθηγητῶν τῶν δύο Θεολογικῶν Σχολῶν, ὅπως θά ταίριαζε σέ ἕνα περιοδικό ὑψηλοῦ ἀκαδημαϊκοῦ κύρους, ὅπως τό περιοδικό «Θεολογία»; Τόν ἀντικατέστησε ὁ θεολόγος Ἀλέξανδρος Κατσιάρας, ὡς «Διευθυντής Συντάξεως», ἐπιτυχημένος ἤδη στήν οἰκουμενιστική ἅλωση τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ περιοδικοῦ «Ἐφημέριος», θαυμαστής τῆς Ζηζιούλιας θεολογίας, καθ᾽ ὁμολογία τοῦ ἴδιου4, ἀγαπημένο παιδί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου καί ἐγκωμιαστής τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου. Εἶναι ἀποκαλυπτική, σοκαριστική ἡ θεολογική γραμμή τοῦ βιβλίου πού συνέγραψε ὁ ἐν λόγῳ θεολόγος μέ τίτλο «Ὅταν ὁ Θεός πεθαίνει. Μία συζήτηση», στό ὁποῖο δίδει ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήματα πού τοῦ ὑπέβαλε ἡ συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, μέ τήν ὁποία ἐμφανίζονται ὡς συγγραφική δυάδα. Τό βιβλίο ἐκδόθηκε γιά πρώτη φορά τό 2003 ἀπό τίς «Ἐκδόσεις Δόμος». Ἐπανεκδόθηκε τό 2004 καί τό 2005 ἀπό τούς ἴδιους ἐκδότες. Ἡ δεύτερη ἔκδοση ἔγινε τό 2008 ἀπό τίς «Ἐκδόσεις Ἁρμός». Ἡ ἔκδοση αὐτή εἶναι ἀφιερωμένη στόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο μέ τήν ἑξῆς διατύπωση: «Στόν Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο γι᾽ αὐτό πού σημαίνει καί εἶναι»5. Στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου πού ἔγινε τήν Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου τοῦ 2010 στό Βυζαντινό καί Χριστιανικό Μουσεῖο τῆς Ἀθήνας παρέστησαν ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ὁ μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος κ.ἄ., ἐπιφανεῖς οἰκουμενιστές ὅλοι, ἀλληλοεπαινούμενοι καί ἀλληλοεγκωμιαζόμενοι.

Ἡ ἀναφορά στό βιβλίο αὐτό τοῦ θεολόγου Ἀλέξανδρου Κατσιάρα Γενικοῦ Διευθυντοῦ Ραδιοφωνίας, Διευθυντοῦ Συντάξεως τοῦ περιοδικοῦ «Θεολογία» καί Διευθυντοῦ Συντάξεως τοῦ περιοδικοῦ «Ἐφημέριος» ἔγινε γιά νά φανεῖ ὅτι ὁ «Καιρός» τοῦ Γιαγκάζογλου, τοῦ Κωνσταντίνου, τοῦ Σταμούλη, τοῦ Γιάγκου, τοῦ Κατσιάρα, τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, κ.ἄ. ἄλλαξε ἀπό καιρό τόν καιρό στό συνοδικό καί ἀρχιεπισκοπικό περιβάλλον καί σέ κάποιες ἐπισκοπικές αὐλές, ὥστε ἡ ἀλλαγή τοῦ κλίματος μέ τίς οἰκουμενιστικές θύελλες νά ἑρμηνεύεται εὔκολα ἀπό ὅσους παρακολουθοῦν τά πνευματικά οἰκολογικά φαινόμενα, τά ὁποῖα θά ἔπρεπε νά ἀποτρέπουν καί ὄχι νά τά προκαλοῦν ὅσοι ἔχουν ταχθῆ νά φροντίζουν γιά τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Δέν ἐγνώριζε ὁ ἀρχιεπίσκοπος οὔτε οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς ποιούς τοποθετοῦσαν σέ ἐπιτελικές συνοδικές θέσεις; Δέν ἔκαναν τόν κόπο, πρίν ἀναλυθοῦν σέ ἐγκώμια γιά τό ἀναφερθέν βιβλίο «Ὅταν ὁ Θεός πεθαίνει» καί πρίν παραδώσουν τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό, τήν «Θεολογία» καί τόν «Ἐφημέριο» στά χέρια τοῦ συγγραφέα, νά τό φυλλομετρήσουν ἔστω, μήπως καί ἀντιληφθοῦν πώς ὁ Θεός, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὀρθοδοξία πεθαίνει σιγά-σιγά στά χέρια τῶν Ἁγιομάχων Οἰκουμενιστῶν, ὅπως αὐτοί νομίζουν καί προσπαθοῦν νά τόν θάψουν μέσα σέ ἕνα κομφούζιο συγκεχυμένων ἰδεοληψιῶν; Αὐτή ἡ σύγχυση καί ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ νοῦ τους πέρασε μέσῳ συμμάχων ἀρχιερέων στίς συνοδικές καί ἐπισκοπικές αὐλές καί ὁδήγησε στά θλιβερά ἐκκλησιομαχικά ἀποτελέσματα τῆς τελευταίας πενταετίας. Γράφει ὁ συγγραφέας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ ἤδη ἀπό τό 2003: «Ὁ Θεός φανερώνει τήν Βασιλεία του… μέ ἐκείνους πού παρ᾽ ὅλα αὐτά δέν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νά τούς χωρίσει ἀπό τόν Χριστό οὔτε διωγμός, οὔτε θλίψη, οὔτε στενοχώρια, οὔτε μαρτύριο, οὔτε φυλακή, οὔτε χωρισμός Ἐκκλησίας ἀπό τό κράτος ἤ ἔθνος, οὔτε κατάργηση τοῦ σταυροῦ ἀπό τίς ὅποιες σημαῖες, οὔτε κατάργηση τοῦ ὅρκου ἀπό τά δικαστήρια, οὔτε ὑποχρεωτική ἐπιβολή τῆς καύσης τοῦ νεκροῦ σώματος (χιλιάδες ἁγίασαν ἐπειδή τά σώματά τους τά ἔκαψαν), οὔτε κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, οὔτε ἡ ἀποκαθήλωση τῶν εἰκόνων ἀπό τίς ὅποιες αἴθουσες, οὔτε ἡ ἀντιμετώπιση ἀπό τό κράτος τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὅποιας ἄλλης θρησκείας κ.λπ., παρά πιστεύουν ὅτι τό μόνο πού μπορεῖ νά τούς χωρίσει εἶναι ἡ φιλαυτία. Ἀπεναντίας ἡ ἐπιμονή γιά τήν ὕπαρξη καί τή διατήρηση ὅλων αὐτῶν τῶν παραπάνω καταστάσεων καί ἄλλων παρόμοιων, μπορεῖ ἐνδεχομένως νά σηματοδοτεῖ ἤδη τόν χωρισμό μας ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, ὅταν τοὐλάχιστον τά ἀνάγουμε σέ αὐτοσκοπό. Μόνον ὅταν πεθάνουν ὅλα αὐτά, πού σάν θεότητες μᾶς καταδυναστεύουν, ὑπάρχει ἐλπίδα νά συναντήσει κανείς τόν ὄντως Θεό»6. Ἐξηγεῖται ἔτσι γιατί ὁ ἀρχιεπίσκοπος, σιωπηλά καί ἀδιαμαρτύρητα, ἄφησε νά πεθάνουν ὅλα, νά πεθάνει ὁ Θεός, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὀρθοδοξία, νά προχωρήσουν ὅλες οἱ ἐκκλησιομάχες μεταρρυθμίσεις τῆς ντροπῆς καί τῆς διαστροφῆς τῶν θεολόγων αὐτῶν τῆς αἰσχύνης κατά τήν τελευταία πενταετία πού μᾶς κυβέρνησαν οἱ ἄθεοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἴσως γιατί πείσθηκε ὅτι ἔτσι θά συναντήσει τόν Χριστό, ὅπως δίδαξε ὡς κατηχητής στόν «θεολόγο» Κατσιάρα καί διδάχθηκε στή συνέχεια ἀπό αὐτόν. Γράφει σέ ἄλλο σημεῖο γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν: «Ἡ ζωή δέν εἶναι μάθημα, ἀλλά μαθητεία. Ἄν ἡ βοήθεια ἦταν ζήτημα γνώσης, τότε π.χ. ὅλοι οἱ μαθητές στήν Ἑλλάδα, μαθαίνοντας γιά τό σωστό καί τήν “ὀρθή πίστη” στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, δέν θά ἔπρεπε νά παρουσιάζουν κανενός εἴδους πρόβλημα πίστης. (Ἄλλη πονεμένη ἱστορία, τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα). Γιά μένα ἄν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι μιά κατήχηση, θά ὄφειλε νά γίνεται στόν ναό. Ἄν δέν εἶναι κατήχηση, τότε θά πρέπει νά εἶναι θρησκειολογία. Πάντως ἕνα βῆμα πρός τήν ὀρθή κατεύθυνση θά ἦταν νά εἶναι προαιρετικό μέ βάση τόν “ὁμολογιακό” χαρακτήρα πού ἔχει τώρα»7.

3. Στήν ἴδια σχολή ἀνήκουν ὁ μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος καί ὁ Γενικός Γραμματεύς Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας

Ἐπίλεκτο στέλεχος αὐτῆς τῆς ὁμάδος εἶναι ὁ βλάσφημος μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, ὁ ὁποῖος κατασκανδάλισε πρόσφατα τούς Ὀρθοδόξους μέ τήν ἀπαράδεκτη, πρωτοφανῆ καί ἐκθεμελιωτική τοῦ Εὐαγγελίου δήλωσή του, παρόμοια τῆς ὁποίας δέν τόλμησε νά σκεφθεῖ καί νά ἐκφράσει μέχρι τώρα κανένας αἱρετικός, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὡς ἐπίσκοπος ἀκολουθεῖ αὐτό πού λένε οἱ Χριστιανοί, ἀκόμη καί ἄν εἶναι ἀντίθετο μέ τό Εὐαγγέλιο. Εἶπε ἐπί λέξει στήν ἐκπομπή τοῦ καναλιοῦ τῆς Βουλῆς «Ἀπό τόπο σέ τόπο», πού παρουσιάζει ὁ δημοσιογράφος Μυλωνᾶς: «Ἐγώ θά πῶ αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή τό πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θά ἀφουγκραστῶ τούς Χριστιανούς τί λένε, ποιό θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καί ἄν αὐτό πού οἱ Χριστιανοί μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καί ἄν εἶναι ἀντίθετο μέ τό Εὐαγγέλιο, ἐγώ θά ὑπερασπιστῶ αὐτό πού λένε οἱ Χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοί μας ἔφτιαξαν τό Εὐαγγέλιο δέν ἔφτιαξε τό Εὐαγγέλιο τήν Ἐκκλησία».

Τί νά τοῦ πεῖς τώρα αὐτοῦ τοῦ πλανεμένου ἐπισκόπου πού ἀφουγκράζεται ὄχι τί λένε οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες σέ ἀπόλυτη συμφωνία, ἀλλά ὅσα ἀντίθετα στό Εὐαγγέλιο ἐνσπείρει ὁ Σατανᾶς στούς αἱρετικούς ἐπισκόπους καί τόν λαό πού τούς ἀκολουθεῖ, ἀκατήχητος καί ἀνυποψίαστος, κατά τήν διάρκεια ὅλων τῶν αἰώνων. Ἔχει ἄδικο μετά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς πού λέγει ὅτι σέ ὅλες τίς ἐποχές ὁ Σατανᾶς ὑποψιθυρίζει στά αὐτιά τῶν αἱρετικῶν τίς ἀντίθετες πρός τό Εὐαγγέλιο πλάνες, καί αὐτοί τίς ἀφουγκράζονται;8. Μέ τήν βλασφημία ὅμως αὐτή τοῦ πλανεμένου ἐπισκόπου πρέπει νά ἀσχοληθεῖ κανείς ἐκτενέστερα, μολονότι ἡ πλάνη του εἶναι ὁλοφάνερη καί προκαλεῖ ἔκπληξη καί στούς πιό ἁπλούς Χριστιανούς, πικρία δέ στούς ὁμόφρονές του, γιατί εἶναι ἀπρόσεκτος καί τούς ἐκθέτει. Θά διαμαρτυρηθεῖ ἆραγε κάποιος ἀπό τούς συνεπισκόπους, ἔστω κατά τό «φιλάδελφον», καί θά τόν προτρέψει νά ἀνακαλέσει; Τόν καμαρώνει καί τόν συγχαίρει ὁ πνευματικός του πατέρας, ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος, ὁ διώκτης Ὀρθοδόξων ἱερέων; Θά παρέμβει ἡ Θεολογική Σχολή, γιά νά διορθώσει τήν βλασφημία τοῦ πτυχιούχου της ἤ θά τόν ἀναγορεύσει καί αὐτόν ἐπίτιμο διδάκτορά της;

Δέν πρέπει νά παραλείψουμε ἀναφορά καί στόν ἐπί πολλά ἔτη καί ἐπί διαφορετικῶν κυβερνήσεων Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Γιῶργο Καλαντζῆ, συνυπεύθυνο καθ᾽ ὅλα τοῦ Σταύρου Γιαγκάζογλου γιά τήν ἔξωση τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τά σχολεῖα τῆς χώρας καί τήν ἀντικατάστασή του ἀπό τήν πολυθρησκειακή σούπα τῶν διαβόητων «φακέλων» Φίλη καί Γαβρόγλου. Ἡ παραμονή του στήν θέση τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα Θρησκευμάτων μόνον κακά προοιωνίζεται γιά τήν ρύθμιση τῶν θεμάτων πού ἐνδιαφέρουν τίς σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, ἰδιαίτερα γιά τό πολύπαθο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἄν ἡ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τελικά δέν ἐφαρμόσει τίς δύο ἀπορριπτικές τοῦ νέου θρησκειολογικοῦ μαθήματος ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅπως δεσμεύθηκε προεκλογικά καί μετεκλογικά ἡ νέα ὑπουργός, καί παρασυρθεῖ πάλι σέ ἐπιτροπές γιά συζητήσεις, ὅπως πρότεινε ὁ ἀρχιεπίσκοπος, αὐτό σημαίνει πώς ὁ μέν λαός ἔδωσε αὐτοδυναμία στήν κυβέρνηση, κυβερνοῦν ὅμως ἄλλοι, μέ μόνιμους ἐπιτρόπους πού ἐπιθυμοῦν τήν ἐπιβολή τῆς πολυθρησκείας καί τῆς πολυπολιτισμικότητας.

4. Ὁ προφήτης Ἠλίας διέπραξε ἀποτροπιαστική πράξη;

Ἦταν λοιπόν φυσικό ἐπακόλουθο μέσα σ᾽ αὐτό τό οἰκουμενιστικό – συγκρητιστικό κλῖμα πού δημιουργήθηκε στόν συνοδικό καί ἀρχιεπισκοπικό χῶρο, μέ τόν ἔλεγχο ὅλων τῶν μέσων ἐπικοινωνίας, ἠλεκτρονικῶν καί ἐντύπων, ἀπό τήν θεολογική παρασυναγωγή τοῦ «Καιροῦ» καί τήν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου νά γράψει ὁ καθηγητής Μ. Κωνσταντίνου ἕνα προβληματικό, ἀντιεκκλησιαστικό, ἀντιποιμαντικό, ἀντιβιβλικό, ἀκόμη καί ἀντιεπιστημονικό, ἄρθρο γιά τόν προφήτη Ἠλία, ὥστε νά μάθουν οἱ ἱερεῖς παραλῆπτες τοῦ «Ἐφημερίου» νά μήν εἶναι ἐγκωμιαστικοί καί ἐνθουσιώδεις στά κηρύγματά τους γιά τόν ἔνδοξο ζηλωτή προφήτη Ἠλία, διότι διέπραξε ἀποτροπιαστική πράξη πού τήν ἀποδοκίμασε ἔμμεσα ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Εἶναι βέβαια σωστό ὅτι μερικές φορές ὁ ζῆλος, ὅταν δέν στηρίζεται στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁδηγεῖ σέ ἀκρότητες. Δέν ἰσχύει πάντως αὐτό γιά τόν προφήτη Ἠλία. Ἰσχύει περισσότερο γιά τόν συγγραφέα τοῦ ἄρθρου, ὁ ὁποῖος, ζηλωτής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν ἀποφεύγει τήν ἄσκηση βίας ἐναντίον Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀκόμη καί ρασοφόρων, εἴτε σωματικῆς εἴτε ψυχολογικῆς.

Συνέγραψε λοιπόν ὁ καθηγητής Μιλτ. Κωνσταντίνου ἄρθρο, τό ὁποῖο ἐδημοσίευσε μετά χαρᾶς ὁ ὁμόφρων θεολόγος Ἀλ. Κατσιάρας στό περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας, «Ἐφημέριος» μέ τίτλο: «20 Ἰουλίου: Μνήμη προφήτη Ἠλία. Σχόλιο στό Β´ Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἑπερινοῦ: Γ´ Βα ιη´ 1 – ιθ´ 16. Ἡ εἰδωλολατρία στόν βιβλικό Ἰσραήλ»9. Γιά νά μή ξεχάσουμε μάλιστα ποιός εἶναι ὁ συντονιστής στόν Ὀρθόδοξο χῶρο τοῦ Συγκρητισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ καί ποιός ἐνθαρρύνει ὅλους αὐτούς τούς πατρομάχους καί ἁγιομάχους, τιμώντας τους μέ ὀφφίκια καί ἄλλα καλούδια, σημειώνει ὁ συγγραφεύς ὅτι, ἐκτός ἀπό καθηγητής, εἶναι καί «Ἄρχων Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ΜτΧ Ἐκκλησίας»10. Πόσο φθηνοί καί ψεύτικοι εἶναι πιά οἱ μεγάλοι τίτλοι, κούφιοι καί ἄδειοι· κάποτε εἶχαν οὐσιαστικό καί ἀληθινό περιεχόμενο. Μόνον διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὁ ἐν λόγῳ σύνδουλος καί, ἐάν χρειασθεῖ, θά ἐπανέλθουμε.

Τό ἀνάγνωσμα, λοιπόν, αὐτό τοῦ Ἑσπερινοῦ πού σχολιάζει ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης, ὁ ὁποῖος οὔτε τήν παραπομπή στό βιβλικό κείμενο μᾶς δίνει σωστά11, διηγεῖται ὅσα θαυματουργικά συνέβησαν ἐπάνω στό Καρμήλιο ὄρος. Ἐκεῖ μέ πρόταση τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἐντολή τοῦ βασιλιᾶ Ἀχαάβ συγκεντρώθηκαν ἀπό ὅλο τό βασίλειο συνολικά 850 ἱερεῖς – προφῆτες τοῦ Βάαλ (450+400) καί ἀπέναντί τους μόνος ὁ ἕνας προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ἠλίας. Ἐπρόκειτο οἱ μέν ψευδοπροφῆτες νά θυσιάσουν ἕνα μοσχάρι τεμαχισμένο ἐπάνω σέ ξύλα στόν δικό τους ψευδοθεό, ὁ δέ προφήτης Ἠλίας ἕνα μοσχάρι ἐπίσης στόν ἀληθινό Θεό σέ ξεχωριστό βωμό. Ἀμφότερες οἱ πλευρές θά παρακαλοῦσαν μέ προσευχές ἡ κάθε μία στόν θεό της νά στείλει πῦρ στόν βωμό γιά νά ψηθεῖ τό σφάγιο. Ὅποιος θεός ἄκουγε τίς προσευχές καί ἔστελνε πῦρ, αὐτός θά ἐθεωρεῖτο ὡς ὁ ἀληθινός Θεός. Ὁ συγκεντρωμένος λαός μέ ἐνθουσιασμό δέχθηκε τήν πρόταση αὐτή τοῦ προφήτη, πού φανερώνει τήν βαθιά, τήν στέρεη, τήν ἀσκίαστη πίστη του στόν παντοδύναμο Θεό. Ἀπό τό πρωΐ μέχρι τό μεσημέρι προσεύχονταν οἱ ψευδοπροφῆτες στόν Βάαλ, χωρίς ἀποτέλεσμα· «καί οὐκ ἦν φωνή, καί οὐκ ἦν ἀκρόασις»12. Καί ὅταν τό ἀπόγευμα ἦλθε ἡ σειρά τοῦ προφήτη Ἠλία, ὁ ὁποῖος γιά νά γίνει μεγαλύτερο τό θαῦμα εἶχε καταβρέξει μέ νερό ἐπανειλημμένως τά ξύλα τοῦ βωμοῦ, γιά νά μήν ἀνάβουν εὔκολα, μόλις ὁ προφήτης εἶπε δύο σύντομα λόγια προσευχῆς ἔπεσε πῦρ ἀπό τόν οὐρανό, κατέφαγε τό σφάγιο καί τά ξύλα, τίς πέτρες τοῦ βωμοῦ, καί ἔγλυψε καί τό χῶμα. Ἐντυπωσιασμένος ὁ λαός ἀπό τό θαῦμα ἔπεσαν μέ τά πρόσωπα στήν γῆ καί εἶπαν: «Ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτός ἐστιν ὁ Θεός». Καί τότε ὁ προφήτης Ἠλίας ἔδωσε ἐντολή νά συλληφθοῦν ὅλοι οἱ ψευδοπροφῆτες· νά μή σωθεῖ κανένας. Τούς συνέλαβαν λοιπόν ὅλους «καί κατήγαγεν αὐτούς Ἠλιού εἰς τόν χειμάρρουν Κισσῶν, καί ἐκεῖ αὐτούς ἀπέκτεινεν»13.

Στή συνέχεια τό ἀνάγνωσμα διηγεῖται ὅτι ὀργισμένη ἠ Ἱεζάβελ γιά τήν θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν της ἔστειλε μήνυμα στόν προφήτη ὅτι τήν ἑπομένη ἡμέρα θά τόν συλλάβει καί θά τόν θανατώσει. Καί ἐκεῖνος, δειλιάσας πρός στιγμήν, ἔφυγε μακρυά μέσῳ Ἰουδαίας πρός τό ὄρος Σινά, ἀφοῦ καθ᾽ ὁδόν δύο φορές στήν ἀρχή τῆς τεσσαρακονθήμερης πορείας του στήν ἔρημο, καί ἐνῶ κοιμόταν κουρασμένος, δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἀγγέλου ὁ ὁποῖος τόν ἐξύπνησε καί τοῦ εἶπε: «Ἀνάστηθι, φάγε καί πίε, ὅτι πολλή ἀπό σοῦ ἡ ὁδός». Καί ὅταν ξύπνησε, εἶδε κοντά στό κεφάλι του ὁλόφρεσκια κριθαρένια λαγάνα καί πήλινη στάμνα μέ νερό. Ἦταν τόση ἡ θρεπτική δύναμη αὐτῶν τῶν δύο θεϊκῶν γευμάτων, ὥστε ἄντεξε τήν πορεία τῶν σαράντα ἡμερῶν μέχρι νά φτάσει στό ὄρος Χωρήβ, ὅπως ὀνομάζεται ἡ μία ἀπό τίς δύο κορυφές τοῦ ὄρους Σινά14.

Πρίν ἀπό τόν διαγωνισμό τῆς θυσίας ἐπάνω στό Καρμήλιο ὄρος τό βιβλικό ἀνάγνωσμα διηγεῖται προσωπική συνάντηση τοῦ προφήτη Ἠλία μέ τόν βασιλιᾶ Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὀργισμένος μέ τόν προφήτη, διότι μέ τήν δυνατή προσευχή του εἶχε προκαλέσει ἀνομβρία ἐπί τρία συνεχῆ χρόνια, ὥστε νά συνέλθει ὁ λαός μέ αὐτήν τήν θεϊκή παιδαγωγία καί νά παύσει νά κλίνει γόνυ στόν Βάαλ. Ὅταν λοιπόν μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τόν προφήτη ὁρίσθηκε συνάντηση μέ τόν βασιλιᾶ, πού ὁδήγησε τελικά στήν παύση τῆς ἀνομβρίας μετά τό θαῦμα στό Καρμήλιο ὄρος καί τήν μετάνοια τοῦ λαοῦ, μόλις ὁ Ἀχαάβ εἶδε τόν Ἠλία τοῦ εἶπε μέ τήν ἐξουσιαστική θρασύτητα τοῦ παντοδύναμου μονάρχη: «Σύ εἶ αὐτός ὁ διαστρέφων τόν Ἰσραήλ;». Γιά νά λάβει τήν ἀποστομωτική ἀπάντηση τοῦ θαρραλέου προφήτη, πού ἐνεργοῦσε κατ᾽ ἐντολήν τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ: «Οὐ διαστρέφω ἐγώ τόν Ἰσραήλ, ἀλλ᾽ ἤ σύ, καί ὁ οἶκος τοῦ πατρός σου, ἐν τῷ καταλιμπάνειν ὑμᾶς Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν, καί ἐπορεύθητε ὀπίσω τοῦ Βάαλ»15.

Ὁποιοσδήποτε ἀνελάμβανε νά σχολιάσει τό βιβλικό αὐτό ἀνάγνωσμα μποροῦσε νά βρεῖ πλῆθος θεμάτων, ἰδιαίτερα ὁ ἱεροκήρυκας, γιά νά οἰκοδομήσει τό ἐκκλησίασμα ἤ ὁ πανεπιστημιακός δάσκαλος γιά νά συστήσει στούς ἱερεῖς καί θεολόγους κάποια θέματα, συμβάλλοντας θετικά στήν πνευματική οἰκοδομή τῶν πιστῶν. Νά προβάλει τήν δύναμη τῆς προσευχῆς τοῦ προφήτη, πού ἐπί τρία ἔτη ἔκλεισε τούς οὐρανούς καί προκάλεσε τήν παιδαγωγική ἀνομβρία καί ξηρασία. Τό ἀπαράμιλλο θάρρος του μπροστά σέ ἕνα παντοδύναμο κοσμικό ἄρχοντα πού τόν ἐλέγχει ὡς διαστροφέα τοῦ λαοῦ. Τήν φοβερή ἐξάπλωση τοῦ συγκρητισμοῦ μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν μέ τήν στήριξη τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας μέ συνέπεια νά ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ἱερέων τοῦ Βάαλ, κάτι ἀντίστοιχο μέ τήν σημερινή ἐξάπλωση τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τήν ἀπέραντη καί ἀσκίαστη, τήν ἀνεπιφύλακτη πίστη του ὅτι ὁ παντοδύναμος Θεός θά κάνει τό θαῦμα, θά ἀκούσει τήν προσευχή του καί θά ντροπιάσει «τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης». Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί τήν στήριξη τοῦ προφήτη στίς δύσκολες στιγμές τῆς κατ᾽ ἄνθρωπον ἀδυναμίας καί δειλίας του ἀπέναντι στήν Ἰεζάβελ καί τόσα ἄλλα.

Ἀπό ὅλα αὐτά τί ἐσχολίασε ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης στό περισπούδαστο ἄρθρο του; Ἀναφέρεται ἐν πρώτοις στό ὅτι, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες λόγῳ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί δυσμενῶν γι᾽ αὐτούς καταστάσεων ἦλθαν σέ συνεπαφή μέ ντόπιους εἰδωλολατρικούς λαούς, ὅπου βρῆκαν ἕνα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, ἀναγκάσθηκαν καί αὐτοί νομοτελειακά νά προσαρμοσθοῦν καί νά υἱοθετήσουν ἀκόμη καί εἰδωλολατρικά στοιχεῖα στήν δική τους θρησκευτική πίστη. Αὐτό δέν φαίνεται νά ἐνοχλεῖ πολύ τόν σχολιαστή, καί ὅλοι θυμόμαστε τί προσπάθειες κατέβαλαν καί καταβάλλουν μέχρι σήμερα οἱ νεωτεριστές Οἰκουμενιστές Νεοεποχίτες νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι πλέον μία πολυπολιτισμική χώρα, γι᾽ αὐτό πρέπει νομοτελειακά, ἀναγκαστικά, νά προσαρμοσθοῦμε, δέν εἴμαστε πλέον μία Ὀρθόδοξη χώρα, γι᾽ αὐτό καί τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν πρέπει νά εἶναι ὁμολογιακό, ὀρθόδοξο, ἀλλά θρησκειολογικό, πολυπολιτισμικό.

Καί μετά ἀπό αὐτήν τήν ἱστορική ἐκτίμηση τῆς ὁποίας τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι «Ὁ συγκρητισμός τῆς λαϊκῆς θρησκείας τοῦ Ἰσραήλ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀναπόφευκτη συνέπεια προσαρμογῆς του στίς κοινωνικές δομές τῆς Χαναάν»16,καί ὄχι ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Πίστη στόν ἀληθινό Θεό, ὅπως διαπιστώνουν ὅλοι οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, στό τέλος ρίχνει τήν ρετσινιά του ἐναντίον τοῦ προφήτη Ἠλία γιά βιαιότητα στήν ἀντίδρασή του πού εἶναι χωρίς δικαιολογίες καί ἀποτροπιαστική. Ἀναλαμβάνει μάλιστα νά ἀπαντήσει στόν σύγχρονο ἀναγνώστη, ἄν μία τέτοια βίαιη ἐνέργεια, ὅπως ἡ θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν, εἶναι ἀνεκτή ἀπό τόν Θεό. Καί ἡ ἀπάντησή του εἶναι ἀληθινά γιά κλάματα, ἀφοῦ στηρίζεται σέ ἕνα νόθο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου καί σέ ἀπίστευτη ἄγνοια τῆς διδασκαλίας τῆς Π. Διαθήκης, πού δέν δικαιολογεῖται γιά καθηγητή τῆς Π. Διαθήκης. Πρόκειται μᾶλλον γιά σκόπιμη ἐνέργεια, ὥστε νά ἐπικριθεῖ ὁ πολέμιος τοῦ Συγκρητισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ ζηλωτής προφήτης Ἠλίας καί νά διδαχθεῖ ἡ ἀνεκτικότητα στήν πολυθρησκεία καί στήν πολυπολιτισμικό­τητα. Γράφει ἐπί λέξει:

«Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, ὁ Ἰσραήλ βρέθηκε κατά κάποιο τρόπο ἐγκλωβισμένος στό νέο του περιβάλλον καί σχεδόν νομοτελειακά ὁδηγήθηκε στήν εἰδωλολατρία, ὁδηγώντας ἔτσι τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί πάλι σέ κρίση καί στόν κίνδυνο τῆς ματαίωσής του. Ὁ κίνδυνος αὐτός φαίνεται νά δικαιολογεῖ ὡς ἕνα βαθμό τή βιαιότητα τῆς ἀντίδρασης τοῦ προφήτη Ἠλία, πού παραμένει παρ᾽ ὅλα αὐτά ἀποτροπιαστική. Τό ἐρώτημα πού γεννᾶται στόν σύγχρονο ἀναγνώστη εἶναι ἄν μία τέτοια βίαιη ἐνέργεια, γίνεται ἀνεκτή ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό προκύπτει ἀπό τή συνέχεια τῆς ἱστορίας τοῦ προφήτη Ἠλία. Στό σημεῖο αὐτό ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει μία ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου (βλ. PG 56: 583-586), ὅπου ἀναλύεται ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός παιδαγωγεῖ τόν ζηλωτή προφήτη του, ὥστε νά γίνει περισσότερο ἀνεκτικός ἀπέναντι στούς ἀρνητές τῆς πίστης καί ἠπιότερος στίς ἀντιδράσεις του, καθώς ἡ βία δέν ἐπιδοκιμάζεται ἀπό τόν Θεό. Φθάνοντας στό ὄρος Χωρήβ ὁ προφήτης καταφεύγει σέ ἕνα σπήλαιο καί ἀναμένει τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ. Τό ξέσπασμα μιᾶς τρομερῆς θύελλας δίνει στόν Ἠλία τήν ἐντύπωση ὅτι πλησιάζει ὁ Θεός, ἀλλά γρήγορα ἀπογοητεύεται, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ Θεός δέν βρισκόταν στή θύελλα. Ἀκολουθεῖ φοβερός σεισμός καί στήν συνέχεια καταστρεπτική φωτιά, ὅμως ἡ ἴδια ἀπογοήτευση ἀναμένει τόν προφήτη, καθώς οὔτε μέσα ἀπό αὐτά τά βίαια ἀλλά τόσο ἐντυπωσιακά φαινόμενα ἐκφράζεται ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία νιώθει τελικά ὁ Ἠλίας ὡς ἦχο ἀπό ἐλαφρό ἀεράκι. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ προφήτης διδάσκεται ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ τίς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς, ἡ βία καί ἡ ἀπειλή δέν ἀποτελοῦν χαρακτηριστικά του Θεοῦ καί ἑπομένως ἡ πίστη σ᾽ αὐτόν δέν μπορεῖ νά ἐπιβάλλεται μέ βίαιες πρακτικές. Ταυτόχρονα ὅμως, μέσα ἀπό τήν ἀποστολή πού τοῦ ἀνατίθεται, νά χρίσει τόν Ἀζαήλ βασιλιά τῶν Ἀραμαίων, τόν Ἰού βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ καί τόν Ἐλισσαῖο ὡς προφήτη, θά διαπιστώσει (βλ. Δ´ Βα κεφ. ι´ καί ια´) ὅτι ἡ τιμωρία ὅσων ἀρνοῦνται τή διαθήκη εἶναι ἔργο τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κατευθύνει τήν Ἱστορία, καί ὄχι τῶν πιστῶν του»17.

4. Σύντομη ἀναίρεση τοῦ ἀντορθοδόξου καί ἀντιεπιστημονικοῦ σχολίου. Μοναδική ἡ δόξα τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἀπρόσβλητη

Ἡ ἀντίδραση τοῦ προφήτη Ἠλία καί ἡ σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένη, ἑκατό τοῖς ἑκατό, καί ὄχι «ὡς ἕνα βαθμό», ὅπως θέλει ὁ σχολιαστής. Ὑπάρχουν ἐν πρώτοις παρόμοιες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, παιδαγωγικοῦ καί ὄχι ἐκδικητικοῦ χαρακτῆρος, πού ἀποβλέπουν στό νά παρεμποδίσουν τήν παράδοση τῶν ἀνθρώπων στήν τυραννία καί στίς βιαιότητες τοῦ Διαβόλου καί στήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ἀγαπητική αὐτή παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ δέν περιλαμβάνει μόνον τούς ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς πού ζοῦν, ὅταν ὁ Θεός ἐπεμβαίνει τιμωρητικά, ἀλλά καί τῶν ἑπομένων γενεῶν. Τιμωροῦνται παιδαγωγικά ὀλίγοι γιά νά σωθοῦν οἱ πολλοί κατά τό παρόν καί τό μέλλον. Ὁ ἄπειρος καί αἰώνιος Θεός βλέπει τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν ὡς παιδιά του· εἶναι παντεπόπτης καί παντεπίσκοπος· ὄχι κοντόφθαλμος, πού βλέπει καί μάλιστα στραβά, μέχρι τήν μύτη του. Ὅταν λοιπόν μέ τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε κατέπνιξε τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων, πλήν τοῦ Νῶε καί τῶν συγγενῶν του, διέπραττε ἆραγε κάτι ἀποτροπιαστικό; Ὅταν στά Σόδομα καί Γόμορα ἔρριξε φωτιά καί θειάφι καί κατέκαψε τούς διεστραμμένους ὁμοφυλόφιλους τῆς περιοχῆς, ἐνεργοῦσε βίαια καί ἀποτροπιαστικά; Ἡ ἴδια ἡ Βίβλος πού διαβάζει καί διδάσκει ὁ σχολιαστής βλέπει θετικά αὐτές τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, καί μόνον οἱ αἱρετικοί Μανιχαῖοι καί ἄλλοι Γνωστικοί ἀπορρίπτουν τήν Π. Διαθήκη, γιατί προβάλλει καί δικαιολογεῖ ἕναν δῆθεν κακό καί ἐκδικητικό Θεό.

Ἀκόμη καί στήν φιλάνθρωπη, εἰρηνική, ἀνεκτική, μακρόθυμη Καινή Διαθήκη πού ἄλλαξε καί ἐβελτίωσε τήν νομοθεσία τῆς Π. Διαθήκης, πού γιά τήν ἐποχή της ἦταν τέλεια, θεϊκή, ἀφοῦ ἕνας εἶναι ὁ νομοθέτης ἀμφοτέρων, ἔχομε ἐξαιρέσεις τῆς μή βίας, ὅταν αὐτό ἐπιβάλλει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, χωρίς οἱ σχετικές ἐνέργειες νά θεωροῦνται βίαιες καί ἀποτροπιαστικές. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος προκάλεσε τόν θάνατο τοῦ Ἀνανία καί τῆς γυναίκας του Σαπφείρας, διότι ἀπέκρυψαν γιά τόν ἑαυτό τους τμῆμα τῶν χρημάτων ἀπό πώληση κτήματος πού εἶχαν δωρήσει στήν Ἐκκλησία18. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Πάφο τῆς Κύπρου ἐτύφλωσε μέ τήν προσευχή του τόν Ἰουδαῖο ψευδοπροφήτη καί μάγο Ἐλύμα, διότι παρεμπόδιζε τήν προσέλευση τοῦ Ρωμαίου ἀνθυπάτου Σεργίου Παύλου στήν χριστιανική πίστη19. Μήπως δέν θά ἐκατηγορεῖτο καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό τούς σημερινούς οἰκολόγους καί ζωοφίλους, γιατί ἐξήρανε τήν ἄκαρπη συκιά καί γιατί ἐπέτρεψε κατά τήν θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων τῶν Γεργεσηνῶν νά εἰσέλθουν οἱ δαίμονες στήν ἀγέλη τῶν χοίρων καί νά τούς πνίξουν στά νερά τῆς λίμνης20; Τελικῶς γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀγαπούληδες, πού παρεξηγοῦν τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης καί τήν περιορίζουν ὑποκριτικά στά ἀνθρώπινα καί στά παρόντα, καί ἡ αἰώνια κόλαση τῶν ἁμαρτωλῶν, χειρότερη καί ἀπό τόν θάνατο, εἶναι κάτι ἀπαράδεκτο καί ἀποτροπιαστικό, γι᾽ αὐτό καί τήν ἀρνοῦνται μαζί μέ τόν Ὠριγένη, ὥστε χωρίς φόβο Θεοῦ νά διαπράττουν ὅλες τίς ἀσέβειες καί ὅλες τίς ἁμαρτίες.

Δέν προφήτευσε καί δέν προκάλεσε ὁ Χριστός τήν φρικτή καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων μέ χιλιάδες σκοτωμένους καί αἰχμαλώτους ἀπό τά ρωμαϊκά στρατεύματα; Μετά τά φοβερά «οὐαί» ἐναντίον τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, πού θά τά χαρακτήριζαν πολλοί σήμερα ὡς ζηλωτικά καί ἀκραῖα, προφητεύει ὅτι θά ὑπάρξει ἀνταπόδοση γιά τούς φόνους τῶν προφητῶν καί τό ἐκχυθέν αἷμα τῶν δικαίων. Θρηνεῖ γιά τήν ἁγία πόλη Ἱερουσαλήμ, πού ἐφόνευσε τούς προφῆτες καί ἐλιθοβόλησε τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, πού δέν θέλησε νά προστατεύσει τά παιδιά της κάτω ἀπό τίς πτέρυγες τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό καί θά ἐρημωθεῖ δέν θά μείνει «λίθος ἐπί λίθον, ὅς οὐ καταλυθήσεται»21. Τά ἴδια διδάσκει καί στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ ἀμπελῶνος, οἱ ὁποῖοι ἰδιοποιήθηκαν τόν ἀμπελῶνα πού τούς παρέδωσε ὁ οἰκοδεσπότης (Θεός), κακοποίησαν καί ἐφόνευσαν τούς ἐργάτες καί ἀπεσταλμένους τοῦ οἰκοδεσπότη καί τελικῶς ἐφόνευσαν τόν Υἱό καί κληρονόμο (τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό). Πῶς λοιπόν πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, δηλαδή ὁ Θεός, τούς κακούς αὐτούς γεωργούς; Τήν λογική ἀπάντηση τήν ἔδωσαν οἱ ἴδιοι οἱ Φαρισαῖο: «Κακούς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς καί τόν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσι αὐτῷ τούς καρπούς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν»22. Τήν καταστροφή τῶν Ἱεροσολύμων μέ τίς χιλιάδες τῶν θανάτων, οἱ ἴδιοι οἱ Φαρισαῖοι ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτη Χριστοῦ τήν δέχθηκαν ὡς δίκαιη καί λογική, ὄχι ὡς ἀποτροπιαστική, ὅπως θά ἤθελε ὁ ἐμβριθής καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης.

Πρόκειται ἀκριβῶς γιά τό ἴδιο πλαίσιο, γιά τό ἴδιο σκηνικό· περιγράφει ὁ Χριστός αὐτό πού συνέβαινε τήν ἐποχή τῶν προφητῶν, τούς ὁποίους ἐφόνευαν καί λιθοβολοῦσαν οἱ ἀσεβεῖς ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ. Ἔπνεαν μένεα ἐναντίον τοῦ προφήτη Ἠλία ὁ Ἀχαάβ καί ἡ Ἰεζάβελ, διότι ἤλεγχε τήν διαθρησκειακή ἀνάμειξη τῆς λατρείας τοῦ Βάαλ μέ τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἰεζάβελ μάλιστα ἐνωρίτερα εἶχε φονεύσει πολλούς ἀληθινούς προφῆτες, καί ἀλλοι ἑκατό ἐκρύβονταν ἀπό τόν φόβο τους, μήπως πάθουν τά ἴδια23. Ὁ φόνος τῶν ἑκατό ἀληθινῶν προφητῶν καί οὐσιαστικά ἡ ἀπουσία τῶν ἄλλων, τῶν φοβισμένων, εἶχαν ὡς συνέπεια νά κινδυνεύει ἡ θεοσέβεια, νά κυριαρχήσει ὁ πολυθρησκειακός συγκρητισμός, ὅπως συμβαίνει σήμερα μέ τόν διαθρησκειακό καί διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό. Γιά νά μή συμβεῖ αὐτό, ὁ Θεός ἀναθέτει στόν θαρραλέο, στόν ἀσυμβίβαστο, στόν ζηλωτή προφήτη Ἠλία νά ἀνατρέψει αὐτήν τήν κατάσταση. Ὅ,τι πράττει ὁ προφήτης Ἠλίας τό πράττει κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τόν καθοδηγεῖ σέ κάθε του ἐνέργεια, τόν προστατεύει σέ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές, καί οὐδέποτε τόν μειώνει, οὔτε τόν ἐπιτιμᾶ, ὅπως ὁ καθηγητής τῆς Π. Διαθήκης, πού ἔβαλε τήν κρίση του πάνω καί ἀπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, πάνω καί ἀπό τήν κρίση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία στούς ὕμνους της ἐγκωμιάζει τόν ἔνδοξο προφήτη, ἐπαινεῖ ἀκόμη καί τήν σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ, «τῶν ἱερέων τῆς αἰσχύνης».

Δέν γνωρίζει ὁ σχολιαστής ὅτι ἐκτός ἀπό τήν ἐντολή «Οὐ φονεύσεις» τοῦ Δεκαλόγου πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν Μωϋσῆ, πού ἔχει γενικό χαρακτήρα καί ἀφορᾶ στήν ἀπαγόρευση τῶν φόνων γιά προσωπικές διαφορές καί ἐνέργειες, ὑπάρχουν συμπληρωματικές διατάξεις στό «Δευτερονόμιο» πού ἐπιτρέπουν τόν φόνο σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις; Μόνον τήν «Ἔξοδο» διάβασε; Διαβάζουμε λοιπόν ἐκεῖ ὅτι ὁ ψευδοπροφήτης πού θά παραπλανήσει τόν λαό καί θά τόν ὁδηγήσει σέ ἄλλες θρησκεῖες πρέπει νά πεθάνει: «Καί ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἤ ὁ τό ἐνύπνιον ἐνυπνιαζόμενος ἐκεῖνος ἀποθανεῖται. Ἐλάλησε γάρ πλανῆσαί σε ἀπό Κυρίου τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐξαγαγόντος σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, τοῦ λυτρωσαμένου σε ἐκ τῆς δουλείας, ἐξῶσαί σε ἀπό τῆς ὁδοῦ, ἧς ἐνετείλατο σοι Κύριος ὁ Θεός σου πορεύεσθαι ἐν αὐτῇ· καί ἀφανιεῖς τό πονηρόν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν». Στή συνέχεια μάλιστα γίνεται αὐστηρότερος ὁ Θεός, δίνοντας ἐντολή ἀκόμη καί συγγενικά σου πρόσωπα νά μή λυπηθεῖς, ἀλλά μέ τά ἴδια σου τά χέρια νά τά ἀποκτείνεις ἤ νά προκαλέσεις τόν λιθοβολισμό τους ἀπό τόν λαό, ὄχι γιατί τά μισεῖς, ἀλλά γιά νά διασωθεῖ ἡ πίστη στόν ἀληθινό Θεό: «Καί πᾶς Ἰσραήλ ἀκούσας φοβηθήσεται καί οὐ προσθήσωσι ποιῆσαι ἔτι κατά τό ρῆμα τό πονηρόν τοῦτο ἐν ὑμῖν». Ἀκόμη καί ὅταν σέ μία πόλη πού κατοικοῦν Ἰσραηλίτες παρουσιασθοῦν πρόσωπα πού κηρύσσουν τήν πίστη σέ ἄλλους θεούς καί ὁδηγοῦν τούς πολίτες στήν ἄρνηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στήν ἀποστασία, τότε «ἀναιρῶν ἀνελεῖς πάντας τούς κατοικοῦντας ἐν τῇ γῇ ἐκείνῃ ἐν φόνῳ μαχαίρας, ἀναθέματι ἀναθεματιεῖτε αὐτήν καί πάντα τά ἐν αὐτῇ»24.

Ἑπομένως, ἀκόμη καί ἄν ὁ προφήτης Ἠλίας δέν εἶχε συγκεκριμένη ἐντολή νά σφάξει τούς ψευδοπροφῆτες τοῦ Βάαλ, τούς «ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης», καί μέ δική του πρωτοβουλία τό ἔπραξε, ἐφήρμοσε ἐντολή τοῦ Θεοῦ στήν συγκεκριμένη περίπτωση. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀξιέπαινος καί τιμᾶται ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, ὅπως ἐπαινοῦνται ὅλοι ὅσοι τηροῦν καί ἐφαρμόζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔπραξε κάτι ἀποτροπιαστικό, ἀλλά κάτι θεάρεστο.

Ἀξίζει ἐδῶ νά σημειώσουμε, ὅτι στήν ὀρθόδοξη βιβλιογραφία, ἀλλά καί στίς πηγές τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἡ πρώτη φορά πού «ὀρθόδοξος» πιστός καί μάλιστα «διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου» ἐνσπείρει ἀμφιβολίες καί ἐπιφυλάξεις γιά τήν πράξη αὐτή τοῦ προφήτη Ἠλία. Στήν γνωστή πολύτομη σειρά «Ἡ Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας» τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» ὁ σχολιαστής τῶν σχετικῶν χωρίων τῆς σφαγῆς τῶν ψευδοπροφητῶν γράφει: «Μετά ἀπό αὐτά οἱ προφῆται τοῦ Βάαλ συλλαμβάνονται κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Ἠλία καί ἐκτελοῦνται. Αὐτοί παρέσυραν τόν λαόν καί τόν μετέπειθαν νά λατρεύη τόν βδελυκτόν Βάαλ. Εἶχαν παραβῆ ρητήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καί σύμφωνα μέ τόν Νόμον ἔπρεπε νά θανατωθοῦν. Ὁ Ἠλίας ἐνεργεῖ ἐν προκειμένῳ ὡς ὄργανον τοῦ Θεοῦ»25. Στήν γνωστή «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία» στό λῆμμα Ἠλίας ὁ συγγραφεύς, τοῦ ὁποίου δέν δίδεται τό ὄνομα, μετά τήν ἀναφορά στήν θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ, χωρίς ἄλλο σχολιασμό, θετικό ἤ ἀρνητικό, παραθέτει μέσα σέ παρένθεση τήν ἐντολή πού δίδεται ἀπό τόν Θεό στό «Δευτερονόμιο» γιά θανάτωση τῶν ψευδοπροφητῶν (πρβλ. Δευτερ. ιγ´ 2-6), ἐννοώντας προφανῶς ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας ἐκτελοῦσε ἐντολή τοῦ Θεοῦ26.

Ὅλη αὐτή ἡ προβληματική γιά τό μεγάλο ὄντως ἁμάρτημα τοῦ φόνου ἐπιλύεται ἄριστα ἀπό τόν μεγάλο μας δογματικό θεολόγο Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνό, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ὁ φόνος κακόν· μόνον γάρ Θεοῦ τό χωρίζειν τήν ψυχήν ἐκ τοῦ σώματος, τοῦ καί συνδήσαντος. Εἰ δέ φονεύσω ὑπό Θεοῦ κελευόμενος, καλόν· πᾶν γάρ τό ἐκ τοῦ Ἀγαθοῦ, ἀγαθόν»27. Ὑπάρχει καλύτερη ἀπάντηση στόν καθηγητή Μ. Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος οὔτε τό εἰδικό γνωστικό του ἀντικείμενο τῆς Π. Διαθήκης γνωρίζει καλά οὔτε πολύ περισσότερο τήν διδασκαλία τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Δέν θά περιμέναμε βέβαια νά γνωρίζει κανείς ὅλα ὅσα διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα αὐτό τό ἐκπληκτικό ξεκαθάρισμα πού κάνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός γιά τόν κακό καί καλό φόνο. Ὑπάρχει ὅμως κάτι ἄλλο πολύ πιό σημαντικό πού δείχνει ἔλλειψη ἐπιστημοσύνης, ἀντιεπιστημονικότητα στό συζητούμενο σχόλιο – ἄρθρο τοῦ ἐν λόγῳ «θεολόγου». Μή μπορώντας νά βρεῖ ἐπιχειρήματα στίς πηγές, στήν Βίβλο καί στούς Πατέρες, γιά νά θεμελιώσει τήν γνώμη του ὅτι ἡ σφαγή τῶν ψευδοπροφητῶν ἀπό τόν προφήτη Ἠλία ἦταν κάτι ἀποτροπιαστικό, καταφεύγει στόν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὥστε κάπου νά στηριχθεῖ, νά ἀκουμπήσει, ἀλλά ἀποτυγχάνει παταγωδῶς, διότι χρησιμοποιεῖ νόθο, ψεύτικο, ψευδεπίγραφο ἔργο τοῦ Χρυσοστόμου, μή γνήσιο, πού δέν ἐπιτρέπεται νά τό πράξει οὔτε πρωτοετής φοιτητής τῆς Θεολογίας. Ὅλοι οἱ φοιτητές διδάσκονται γιά τό ποιά εἶναι τά γνήσια, ποιά τά ἀμφιβαλλόμενα καί ποιά τά νόθα ἔργα τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί πῶς μέ ποιά ἐπιστημονικά ἐργαλεῖα τά διακρίνουμε. Τό ἴδιο βέβαια συμβαίνει καί μέ τά νόθα, ἀπόκρυφα καί ψευδεπίγραφα τῆς Βίβλου, τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Κ. Διαθήκης. Δέν τά ἐπικαλούμαστε ὡς ἐκφράζοντα γνῶμες τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, διότι θά λέγαμε ψέμματα, ὅπως ἔλεγε ψέμματα καί παραπλανοῦσε πρόσφατα τούς πολίτες ὁ γνωστός πολιτικός πού παρουσίαζε ὡς γνήσια, γραμμένη μάλιστα ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, τήν «Ἁγία Ἐπιστολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ὁ καθηγητής λοιπόν πού διδάσκει γιά τά γνήσια καί νόθα ἔργα τῆς Π. Διαθήκης, δέν γνώριζε ὅτι ὑπάρχουν καί νόθα ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά ἀποφύγει τήν χρήση τοῦ συγκεκριμένου ἔργου ἤ ἄν τοῦ ἄρεσαν οἱ γνῶμες του νά δηλώσει ὅτι εἶναι νόθο, ὥστε οὔτε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο νά φορτώσει μέ περίεργες ἰδέες, νά τόν νοθεύσει καί νά τόν κακοποιήσει, στρέφοντάς τον μάλιστα ἐναντίον κορυφαίου προφήτη τῆς Π. Διαθήκης, οὔτε τόν προφήτη Ἠλία νά παρουσιάσει ἀποδοκιμαζόμενο ἔμμεσα ἀπό τόν Θεό γιά μία δῆθεν ἀποτροπιαστική πράξη. Καί τά δύο ἀποτελοῦν ἁγιομαχικές καί πατρομαχικές ἐνέργειες, ἀντιεπιστημονικές καί ἀντορθόδοξες.

Ὁ προφήτης Ἠλίας βέβαια δέν ἔχει ἀνάγκη τῆς ἰδικῆς μας συνηγορίας. Ἰσχύει γι᾽ αὐτόν ὅ,τι καί γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Πρόδρομο, γιά τόν ὁποῖο λέγει τό ἀπολυτίκιό του ὅτι τῶν δικαίων τήν μνήμη τήν τιμοῦμε μέ ἐγκώμια, γιά τόν Πρόδρομο ὅμως καί Βαπτιστή ἀρκοῦν τά ἐγκώμια πού τοῦ ἔπλεξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τόν ὁποῖο ἀξιώθηκε νά βαπτίσει στά νερά τοῦ Ἰορδάνη28. Δέν θά παραθέσουμε τίς πάμπολες ἐπαινετικές μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιά τόν πυρφόρο, ζηλωτή καί ἔνδοξο προφήτη, πού ἴσως ἀξίζει νά γίνει αὐτό σέ ἄλλη μελέτη, γιά νά φραγοῦν τά στόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἠλιομάχων, πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τόν καλό καί ἅγιο ζῆλο του. Ἐνδεικτικά θά ὑπενθυμίσουμε μόνον ὅτι ἀξιώθηκε νά συνομιλεῖ μέ τόν Θεό καί νά παίρνει ἐντολές ἀπό τόν ἴδιο, νά τόν διατρέφει καί νά τόν προστατεύει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὑποδεικνύοντας ἀκόμη καί τούς δρόμους διαφυγῆς του, νά τοῦ δίδει τό χάρισμα τῶν θαυμάτων μέ τό ὁποῖο ἐπλήθυνε τά λιγοστά τρόφιμα τῆς χήρας στά Σαρεπτά, ἀνέστησε τό παιδί της, προκάλεσε τριετῆ ἀνομβρία μέ τήν προσευχή του, τήν ὁποία πάλι προσευχητικά ἔλυσε, ἀξιώθηκε νά δεῖ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ὡς αὔρα λεπτή στό ὄρος Χωρήβ, καί τελικά ἀνελήφθη στούς οὐρανούς χωρίς νά γνωρίσει τόν θάνατο29. Στήν Καινή Διαθήκη ὁ ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Θεό ἄγγελος γιά νά εὐαγγελισθεῖ στόν Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου, τήν γέννησή του, τοῦ λέγει ὅτι ὁ Πρόδρομος θά ἔχει τά χαρίσματα τοῦ προφήτη Ἠλία, τό πνεῦμα καί τήν δύναμή του, ὅτι θά ἐπιστρέψει πολλούς στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, πρᾶγμα πού δείχνει πόσο ἐκτιμοῦσε ὁ Θεός τό ἔργο καί τήν προσφορά του, ἀλλά καί πόσο σεβαστός ἦταν στούς εὐσεβεῖς Ἰσραηλίτες30. Κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ στό ὄρος Θαβώρ ἐμφανίζονται οἱ δύο πιό ἐπιφανεῖς μορφές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης νά τόν πλαισιώνουν, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν31, καί τέλος, γιά νά παραλείψουμε ἄλλες ἀναφορές, θά ἐμφανισθεῖ αὐτός ὁ τολμηρός ὁμολογητής καί ζηλωτής τοῦ Θεοῦ ἔνδοξος προφήτης Ἠλίας πρίν ἀπό τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἀντιμετωπίσει τόν Ἀντίχριστο. Αὐτό ἐννοεῖ τό ἀπολυτίκιό του, ὅταν τόν χαρακτηρίζει ὡς «δεύτερο Πρόδρομο τῆς παρουσίας Χριστοῦ»32, δεύτερο μέ πρῶτο Πρόδρομο τόν Ἅγιο Ἰωάννη στήν πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι «Ἠλίας μέν ἔρχεται πρῶτον καί ἀποκαταστήσει πάντα»33.

Ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς του περιοριζόμαστε νά ἀναφέρουμε ἀναφορές ἐπαινετικές πράξεών του, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς σφαγῆς τῶν ἱερέων: «Σύ παρανομήσαντα ἤλεγξας ἄνακτα, καί ἱερεῖς ἐθανάτωσας τῆς ἀνομίας»34. «Ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης, ὡς δυσμενεῖς, ἔκτεινας ἔνδοξε Προφῆτα, ζήλῳ Θεοῦ πυρπολούμενος»35. «Λόγῳ τῆς χάριτος ἱερατεύων Ἠλιού, τέθυκας τούς ἱερεῖς τῶν προσοχθισμάτων, ἀθώαις σου χερσί, καθάπερ ποδήρει τῷ ζήλῳ κοσμούμενος»36. «Χωρητικόν δοχεῖον σε θείου Πνεύματος ἔγνωμεν· ἄγγελον ἐν γῇ πῦρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα καί βασιλεῖς ἐλέγχοντα, χρίοντα προφήτας, Ἠλιού, καί αἰσχύνης συγκόπτοντα μαχαίρᾳ ἱερεῖς»37. «Ζήλῳ τοῦ Κυρίου πυρούμενος, παρανόμους βασιλεῖς σύ διεξήλεγξας σφοδρῶς, τῆς αἰσχύνης ἱερεῖς σύ ἐθανάτωσας θερμῶς»38.

Δέν ἀμφιβάλλουμε ὅτι, ἄν παγιωθεῖ καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὁ Οἰκουμενισμός τῆς πολυθρησκείας τοῦ νέου Βάαλ, θά ἀπαλειφθοῦν ὅλες αὐτές οἱ ἀναφορές ἀπό τά λειτουργικά μας βιβλία, ὅπως ἤδη ἔχει προγραμματισθῆ καί ἐν μέρει ἔχει πραγματοποιηθῆ, μέ ἐπιστημονική ἀρθρογραφία σάν αὐτή τοῦ «θεολόγου» Μ. Κωνσταντίνου πού παρουσιάσαμε, ἐφ᾽ ὅσον τά περιοδικά «Θεολογία» καί «Ἐφημέριος» ἐξακολουθήσουν νά βρίσκονται στά χέρια Οἰκουμενιστῶν-Συγκρητιστῶν. Ἡ συγγραφή τοῦ παρόντος ἄρθρου ὀφείλεται στήν ἐπιθυμία μας νά μή παρασυρθοῦν οἱ ἱερεῖς-ἐφημέριοι, ἀλλά καί ἄλλοι πιστοί, καί μειώσουν τήν τιμή καί τήν ἀγάπη τους πρός τόν ἔνδοξο ζηλωτή προφήτη Ἠλία. Ὁ καθηγητής Μ. Κωνσταντίνου εἶναι μαχητικός καί ζηλωτής Οἰκουμενιστής, συνδιοργανωτής ἀπό πολλῶν ἐτῶν τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς Παπικούς στήν Ἐκκλησία τους, ἐπί τῆς ὁδοῦ Φράγκων, καί ἄλλων Οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων, ὅπως τῆς δημιουργίας Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης καί τῆς μετατροπῆς τοῦ Ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρσκευτικῶν σέ πολυθρησκειακό καί πολλῶν ἄλλων. Ἐνῶ δέ κατακρίνει τόν προφήτη Ἠλία γιά βίαιες καί ἀποτροπιαστικές ἐνέργειες, ὁ ἴδιος ἄσκησε ἀπαράδεκτη οἰκουμενιστική βία ἐναντίον ρασοφόρων καί τούς ἐξεδίωξε πύξ-λάξ ἀπό τόν παπικό ναό τῶν Φράγκων, ὅταν ἐπῆγαν νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τίς συμπροσευχές. Αὐτό δέν εἶναι ἀποτροπιαστική πράξη καί μάλιστα κατά τήν ἐποχή τῆς Κ. Διαθήκης τοῦ πράου, ἀνεξικάκου καί μακροθύμου Ἰησοῦ;

Εὐχόμαστε τώρα πού συνταξιοδοτεῖται ὡς καθηγητής καί θά παύσει νά διαστρέφει τούς φοιτητές μέ τήν ἀντιβιβλική, ἀντεπιστημονική καί ἀντορθόδοξη διδασκαλία του, νά παύσει νά αὐτοσχεδιάζει καί νά ἀκολουθήσει τήν διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, διδασκάλων καί ὑμνογράφων τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἡ κόλαση εἶναι ὄντως ἀποτροπιαστική.

1. Ἑβρ. 11, 38.

2. Βλ. Θεοδρομία 17 (2015) 10-39.

3. Ἀριθμ. Φύλλου 2265, 28 Ἰουνίου 2019, σελ. 1 καί συνέχεια σελ. 7.

4. Στό βιβλίο τῶν Αλεξανδρου Κατσιαρα καί Μαρως Βαμβουνακη, Ὅταν ὁ Θεός πεθαίνει. Μιά συζήτηση, Ἐκδόσεις Ἁρμός, Ἀθήνα 2008, σελ. 15, γράφει ὁ πρῶτος τῶν συγγραφέων: «Αὐτό τό βιβλίο δέν θά εἶχε γεννηθεῖ, ἄν δέν συνέβαινε μιά ἄλλη ἀκόμα συνάντηση, αὐτή μέ τόν μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη. Ἡ συνάντηση αὐτή διεύρυνε καί πλούτισε τήν περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου ἀντίληψή μου, ὅπως εἶχε διαμορφωθεῖ ἀπό τούς πανεπιστημιακούς μου δασκάλους καί τήν προσωπική μου ἐμπειρία, μέ ἕνα τρόπο καταλυτικό, συμβάλλοντας ἀποφασιστικά στήν γέννηση τοῦ παρόντος πονήματος».

5. Αὐτόθι, σελ. 7.

6. Αὐτόθι, σελ. 697.

7. Αὐτόθι, σελ. 559.

8. Ἁγίου Γρηγοριου Παλαμα, Ὅτι οὐχί καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἀλλ᾽ ἐκ μόνου τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, Λόγος πρῶτος, Πρόλογος, εἰς Γρηγοριου Παλαμα, Συγγράμματα, ἐπιμελείᾳ Π. Χρηστου, Θεσσαλονίκη 1962, σελ. 23: «Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις, τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ᾽ ἡμῶν διαίρων, ὑποψιθυρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα».

9 . Βλ. περιοδικό Ἐφημέριος, Ἔτος 68ον, τεῦχος 4ον, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2019, σελ. 8-11.

10. ΜτΧ Ἐκκλησία = Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ὀνομάζεται ἔτσι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

11. Ἡ σωστή παραπομπή εἶναι Γ´ Βασ. 18, 1.17-46 καί 19, 1-17, ὅπως τήν δίδουν τά λειτουργικά κείμενα.

12. Γ´ Βασ. 18, 26.

13. Αὐτόθι 18, 39-40.

14. Αὐτόθι 19, 6-8.

15. Αὐτόθι 18, 17-18.

16. Ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 10.

17. Περιοδικό Ἐφημέριος, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 10-11.

18. Πράξ. 5, 1-11.

19. Αὐτόθι 13, 6-12.

20. Ματθ. 8, 28-34. 21, 18-19. Λουκᾶ 13, 6-9.

21. Ματθ. 23, 34-39. 24, 1-2.

22. Ματθ. 21, 33-41.

23. Γ´ Βασ. 18, 1-16.

24. Δευτ. κεφάλαιο 13.

25. Ἡ Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας, Βασιλειῶν Γ´-Δ´, ὑπό Ν. Βασιλειαδη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 20003, τόμ. 6, σελ. 253.

26. ΘΗΕ, Ἠλίας, τόμ. 6, στ. 20-22.

27. Κατά Μανιχαίων Διάλογος 14, PG 94, 1520C.

28. «Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε» κ.τ.λ.,

29. Αὐτά ὅλα στό Γ´ Βασιλειῶν.

30. Λουκᾶ 1, 16: «Καί αὐτός προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιού».

31. Ματθ. 17, 1-9. Μάρκ. 9, 2-10. Λουκᾶ 9, 28-36.

32. «Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ Ἠλίας ὁ ἔνδοξος…».

33. Ματθ. 17, 10. Ἁγίου Ιωαννου Χρυσοστομου, Εἰς τό Κατά Ματθαῖον Ὁμιλία 57, 1, PG 58, 557-558: «Αἱ μέν γάρ Γραφαί δύο λέγουσι τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, ταύτην τήν γεγενημένην καί τήν μέλλουσαν… Καί οἱ προφῆται δέ ἑκατέρας μέμνηνται. Τῆς μέντοι μιᾶς, τῆς δευτέρας πρόδρομον λέγουσι τόν Ἠλίαν ἔσεσθαι. Τῆς μέν γάρ προτέρας ἐγένετο Ἰωάννης, ὅν καί Ἠλίας ὁ Χριστός ἐκάλει· οὐκ ἐπειδή Ἠλίας ἦν, ἀλλ᾽ ἐπειδή τήν διακονίαν ἐπλήρου τήν ἐκείνου. Ὥσπερ γάρ ἐκεῖνος πρόδρομος ἔσται τῆς δευτέρας παρουσίας, οὕτω καί οὗτος τῆς προτέρας ἐγένετο».

34. Στιχηρόν τοῦ Ἑπερινοῦ.

35. Τροπάριον γ´ ᾠδῆς κανόνος Ὄρθρου.

36. Τροπάριον ε´ ᾠδῆς κανόνος Ὄρθρου.

37. Τροπάριον η´ ᾠδῆς κανόνος Ὄρθρου.

38. Στιχηρό τῶν Αἴνων.