Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 δέν ἔμεινε «στά συρτάρια», ἀλλά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. -- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἀποτελεῖ τό ἐπίσημον σχέδιον ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θεωρεῖ τάς αἱρετικάς ὁμολογίας «ὄχι ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ, συγκληρονόμους καί μέλη τοῦ ἰδίου σώματος»! Θεωρεῖ ἐπίσης ὅτι ἡ κοινωνία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν «σεβασμίων ἐκκλησιῶν τῆς Δύσεως καί ὅπου γῆς» ὄχι μόνον «δέν ἀποκλείεται ἀπό τάς ὑφισταμένας δογματικάς διαφοράς», ἀλλά καί ὅτι εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν ἐπίτευξιν τῆς «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν»! Κατανοεῖ, ὡστόσον, ὅτι τό ἔργον τοῦτο τῆς ἑνώσεως ἐνδέχεται νά ἐμποδισθῇ καί πάλιν ἀπό τάς «προλήψεις, πρακτικάς καί ὑποκρισίας τοῦ παρελθόντος». Ὡς μέσα διά τήν ἐπίτευξιν τοῦ εἰρημένου σκοποῦ, ἡ Ἐγκύκλιος προτείνει τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου, τούς μεικτούς γάμους κ.ἄ.

Ὥστε, λοιπόν, ἀπό τό 1920 τό Οἰκ. Πατρ/χεῖον ΔΕΝ θεωρεῖ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ὡς ὁρίζει τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἀλλ’ ὡς μίαν ἐκ τῶν πολλῶν πού ὑπάρχουν καί συναποτελοῦν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ! Τοῦτο ἀποτελεῖ ἐπίσημον κήρυξιν ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀνατρέπει τήν δογματικήν διδασκαλίαν καί Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Τά δέ περί «προλήψεων» καί «ὑποκρισιῶν» ἀποτελοῦν διαβολάς κατά τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀνέκαθεν ἠμπόδιζον τάς ἀδογματίστους ἑνώσεις, λέγοντες «ἀνάθεμα ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς» (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος, βλ. Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκ. Συνόδων, Τόμος Γ´, σ. 378). Ἡ ἐν λόγῳ ἀνατροπή τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως ἀποτελεῖ τήν βάσιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν δηλώσεων καί πράξεων πού ἠκολούθησαν. Διότι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 δέν ἔμεινε «στά συρτάρια», ἀλλά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.
----------------------

Ο/Η Marinos Ritsoudis είπε...

Ακριβώς έτσι! Καί όχι μόνο υλοποιείται αλλά έχουν διαποτίσει το ποίμνιο με  σαθρολογία και πνευματικό σανό, ωσάν τις αντιχριστολογίες τού τύπου περί της διττής σημασίας τής αποτείχισης, και έχουν καταφέρει και έχουν έχουν μαρμαρώσει το ποίμνιο, και περιμένουν τον μαρμαρωμενο βασιλιά να τούς ξεμαρμαρώσει με θεομηνία, για να διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι.