Μέγας Βασίλειος, «Γέρων» Σωφρόνιος τοῦ Essex καὶ Καθηγητῆς Μαντζαρίδης

Λίαν ἐπίκαιρος εἶναι ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Μεγάλου καὶ Οὐρανοφάντορος Βασιλείου πρὸς τὸν ἱερομόναχον Γρηγόριον ποὺ ἐσυζοῦσε μὲ συνείσακτον. Παραθέτομεν τὸ κείμενο σὲ μετάφραση, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑτησίας μνήμης τοῦ Μεγάλου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὴν θερμὴν παράκλησιν ὅπως ὅλοι οἱ ἀφιερωμένοι εἰς τὸν Θεὸν μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ἀκολουθήσουν τὰς ὁδηγίας του καὶ παύσουν νὰ σκανδαλίζουν δημοσίως τοὺς πιστούς.     «Ἀνέγνωσα μέ κάθε μακροθυμίαν τὸ γράμμα σου καὶ ἐθαύμασα, πῶς, ἐνῶ ἠμπορεῖς ν' ἀπολογηθῆς σύντομα καὶ εὔκολα διὰ τῶν πράξεων, δέχεσαι νά ἐπιμένῃς εἰς τὴν ἀξιόμεμπτον διαγωγήν σου καὶ ἐπιχειρεῖς νά θεραπεύσῃς τά ἀνίατα μὲ τὴν πολυλογίαν σου. Οὔτε πρῶτοι οὔτε μόνοι, Γρηγόριε, ἐνομοθετήσαμὲν νά μὴ συνοικοῦν γυναῖκες μέ ἄνδρας. Ἀνάγνωσε τὸν κανόνα τὸν συνταχθέντα ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρας ἡμῶν εἰς τὴν σύνοδον τῆς Νικαίας, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει σαφῶς νὰ διατηροῦν οἱ ἄγαμοι συνεισάκτους(Κανὼν Γ’, Α’ τῆς ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου); Ἄλλωστε ἡ ἀξία τῆς ἀγαμίας εἰς τοῦτο ἔγκειται, εἰς τὸ νὰ διαχωρίζωνται οἱ μοναχοὶ ἀπὸ τὴν συναναστροφὴν τῶν γυναικῶν. Ἐάν ὅμως ὁ κατ' ὄνομα μόνον ἐπαγγελλόμενος τὴν ἀρετὴν ἐνεργῇ ὅπως αὐτοὶ ποὺ συνοικοῦν μὲ γυναῖκας, εἶναι φανερὸν ὅτι ἐπιδιώκει τὴν σεμνότητα τῆς παρθενίας μὲ τὰ λόγια, ἐνῷ δὲν ἀπέχει τῆς ἀπρεπείας τῆς ἡδονῆς.    Τόσον δέ περισσότερον εὔκολα ἔπρεπε νὰ δεχθῆς τὴν ἀξίωσίν μας, ὅσον βεβαιώνεις ὅτι εἶσαι ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε σωματικὸν πάθος. Φυσικά οὔτε εἶμαι πεπεισμένος ὅτι αὐτὸς πού ἔφθασε τά ἑβδομήντα του χρόνια συνοικεῖ ἐμπαθῶς μέ γυναῖκα οὔτε ἀπεφασίσαμεν ὅσα ὡρίσαμεν ἀπὸ βεβαιότητα ὅτι συνέβη καμμία ἄτοπος πρᾶξις. Τὰ ὡρίσαμεν διότι ἐδιδάχθημεν ἀπὸ τὸν ἀπόστολον νὰ μὴ θέτωμεν πρόσκομμα ἢ σκάνδαλον εἰς τὸν ἀδελφόν(Πρβλ. Ρωμ. 14,13.). Γνωρίζομεν δὲ ὅτι μία ἐνέργεια ποὺ γίνεται ἀπὸ μερικοὺς ὑγιῶς, εἰς ἄλλους καθίσταται ἀφορμὴ δι' ἁμαρτίαν.    Διὰ τοῦτο σὲ διετάξαμεν, ἀκολουθοῦντες τὴν ἐντολὴν τῶν ἁγίων πατέρων, νὰ χωρισθῇς ἀπὸ τὴν γυναῖκα. Διατὶ λοιπόν κατηγορεῖς τὸν χωρεπίσκοπον καὶ ἐνθυμεῖσαι παλαιὰν ἔχθραν; Διατὶ δὲ μέμφεσαι καὶ ἡμᾶς ὅτι ἔχομεν εὔκολα τὰ αὐτιά μας εἰς τὸ νὰ δεχθῶμεν διαβολὰς καὶ δὲν μέμφεσαι τὸν ἑαυτὸν σου ποὺ δὲν ἀνέχεται νά ἀπαλλαγῇ τῆς συναναστροφῆς τῆς γυναικός. Ἀπομάκρυνε λοιπόν αὐτὴν ἀπό τὴν οἰκίαν σου καὶ ἐγκατάστησε τὴν εἰς μοναστήριον. Αὐτη νὰ μείνῃ μαζὶ μὲ παρθένους καὶ σύ νὰ ὑπηρετῆσαι ἀπὸ ἄνδρας, διὰ νὰ μὴ βλασφημῆται ἐξ αἰτίας μας τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ (Πρβλ. Ρωμ. 2,24.). Ὅσον καιρὸν ὅμως κάμνεις αὐτά, αἱ μυριάδες αὐτῶν ποὺ γράφεις εἰς τὰς ἐπιστολὰς σου, δὲν θὰ σὲ ὠφελήσουν τίποτε. θ’ ἀποθάνης ἀργός καὶ θὰ δώσῃς λόγον εἰς τὸν Κύριον διὰ τὴν ἀργίαν σου. Ἐὰν δε τολμήσεις νὰ διατήρησῃς τὴν ἱερωσύνην, χωρὶς νὰ διορθώσῃης τὸν ἑαυτὸν σου, θὰ εἶσαι ἀνάθεμα δι' ὅλον τὸν λαὸν καὶ ὅσοι σὲ ἀναγνωρίζουν θὰ ἀφορισθοῦν ἀπὸ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν. (Ἐπιστολὴ ὑπ’ἀριθμ. 55 πρὸς Γρηγόριον PG30, 812828. Μετάφρασις ὑπὸ Π.Κ. Χρήστου, Ε.Π.Ε., Πατερικαὶ Ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Βασίλειος ὁ Μέγας, τόμος 3, Θεσσαλονίκη 1973, σσ. 301305).     Σαφής, σαφέστατος ὁ μέγας φωστὴρ τῆς Καισαρείας εἰς τὸ ζήτημα τῶν συνεισάκτων. Καὶ ἐρωτᾶται εὐθέως ἐπ’ αὐτοῦ ὁ Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Γ. Μαντζαρίδης: Ἀποδέχεται τὰς ἀπόψεις αὐτὰς τοῦ μεγάλου Βασιλείου; Ἐὰν ναὶ, διὰ ποῖον λόγον τότε ἔχει θέσει σκοπὸν εἰς τὴν ζωὴν του νὰ προβάλλῃ προκλητικώτατα καὶ νὰ ἐξισώνῃ τὸν γ. Σωφρόνιον τοῦ Essex (ὁ ὁποῖος ἵδρυσεν μεικτὴν μονὴν ὅπου συζοῦν μοναχοὶ καὶ μοναχαὶ) μὲ τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν; Διὰ ποῖον λόγον ἀνέλαβεν ἐργολαβικῶς μὲ τὴν πλουσίαν ὑποστήριξιν τῆς σκανδαλοποιοῦ μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου καὶ ὁρισμένων ἄλλων μονῶν καὶ μητροπολιτῶν, τὸ ἔργον τῆς ἁγιοποιήσεως τοῦ δεινοῦ παραβάτου τῶν Ἱερῶν Κανόνων γ. Σωφρονίου Σαχάρωφ; Ἔχει μελετήσει τὸ βιβλίον τοῦ παπικοῦ ἁγίου Ίωάννου τοῦ Σταυροῦ Σκοτεινὴ νύχτα τῆς ψυχῆς διὰ νὰ ἴδῃ τὰς τραγικὰς ὄντως ὁμοιότητας μὲ τὸ βιβλίον τοῦ π. Σαχάρωφ «Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστὶ» (www.markoseugenikos.gr); Εἰς τὴν ἰστοσελίδα μας εὑρίσκονται ἱκανὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν εἰς τοὺς καλοπροαίρετους, ὅτι ὁ γ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἦτο ἄγευστος τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καὶ γνώστης καὶ θαυμαστὴς τῆς παπικῆς θεολογίας τοῦ Θωμᾶ τοῦ Ἀκινάτου, μέσῳ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σταυροῦ, τὴν ὁποίαν προσεπάθησεν, δυστυχῶς δι’ αὐτὸν ἀνεπιτυχῶς νὰ ὀρθοδοξοποιήσῃ.     Καλοῦνται ὅλοι οἱ προβάλλοντες τὸν γ. Σαχάρωφ ὡς νέον Παλαμᾶν νὰ μελετήσουν σοβαρῶς τὰ ἔργα του καὶ νὰ ὑποδείξουν εἰς τοὺς πιστοὺς τὸ ἀμέτρητον πλῆθος τῶν κακοδοξιῶν του.     Ὁ ἑορταζόμενος σήμερον μέγας Βασίλειος ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ μεγάλοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ βεβαίως Οἰκουμενικαὶ καὶ Τοπικαὶ Σύνοδοι ἀπηγόρευσαν διὰ παντὸς τὴν συνοίκησιν ἀφιερωμένην ἀνδρῶν μὲ γυναῖκας καὶ δὴ μοναχὰς. http://www.markoseugenikos.gr/index.php?name=aster_tes_efesou_t14 Μ.Π. (Μάριος Πηλαβάκης) Θεσσαλονίκη 1 Ἰανουαρίου 2010 Περιτομὴ Ἰησοῦ Χριστοῦ Βασιλείου τοῦ μεγάλου