Ἡ αἵρεσις τοῦ «ἀχρικαιρισμοῦ» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἀντιφάσκει πρός ἑαυτόν, διότι, ἀφενός μέν ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ 15ος Κανών τῆς ΑΒ' Συνόδου δίδει τό δικαίωμα τῆς ἀποτειχίσεως («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 75) καί ὅτι ὁ Κανών λέγει σαφῶς ὅτι οἱ ἀποτειχιζόμενοι δέν κάμνουν σχίσμα, ἀλλ’ εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου, ἀφετέρου δέ κατακρίνει ὡς σχισματικούς ὅσους κάμνουν χρῆσιν αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος!!! Διότι, κατά τόν π. Ἐπιφάνιον, τήν ἀποτείχισιν πρέπει νά τήν ἀποφασίσουν οἱ «ἀξιωματικοί» καί ὄχι οἱ στρατιῶται! («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 59). «Ἀξιωματικούς» δέ ὁ π. Ἐπιφάνιος θεωρεῖ τούς «ἐπισκόπους» πού ἐπί πολλάς δεκαετίας κοινωνοῦν μέ τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χρώμενοι «οἰκονομίας» εἰς τό διηνεκές («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 111), ἐνῷ τούς ἀποτειχισθέντας Ἐπισκόπους τούς θεωρεῖ «ἐκτός Ἐκκλησίας»!!!
Τονίζει ἀκόμη ὁ π. Ἐπιφάνιος ὅτι πρίν ὁ πιστός ἀποκηρύξῃ τούς Οἰκουμενιστάς, θά πρέπῃ ν’ ἀπαντήσῃ θετικῶς εἰς τό ἀκόλουθον ἐρώτημα: «Πιστεύω ὅτι σύμπασα ἡ ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατεπόθη ὑπό τῆς πλάνης καί μόνον ἐγώ καί ὀλίγοι ἀκόμη ἐμείναμεν διασώζοντες τήν ἀλήθειαν;» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 58). Δηλαδή, κατά τόν π. Ἐπιφάνιον, ἡ ἀποκήρυξις τῶν «ψευδεπισκόπων» δέν ἐπιτρέπεται πρίν αὐτοί προλάβουν νά καταστρέψουν ὁλοσχερῶς τήν Ἐκκλησίαν!!! Ἐνῷ, ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία ἐπί τοῦ θέματος εἶναι σαφής: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι». (Ἅγιος Μάρκος Εὐγενικός, P.G. 160, σ. 101. Δι’ ὅσους δέν γνωρίζουν τήν σημασίαν τοῦ ρήματος «διΐσταμαι», σημειώνω ὅτι αὐτό σημαίνει «χωρίζομαι».)

Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πάντοτε τήν δύναμιν νά πολεμῇ καί νά νικᾶ τάς αἱρέσεις. Ἡ αἵρεσις τοῦ π. Ἐπιφανίου, ὅμως, ἀποτρέπει τόν πόλεμον τῆς Ἐκκλησίας κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ «πραγματικά πυρά», δηλαδή μέ τήν ἀποκήρυξιν τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Ἐπιτρέπει μόνον φραστικάς καί γραπτάς διαμαρτυρίας («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 73-74), δηλαδή μόνον τόν «χαρτοπόλεμον» (Καθηγητής Ἰ. Κορναράκης). Ἔτσι, ὅμως, παθαίνουν σύγχυσιν ἀκόμη καί ἀληθινοί στρατιῶται τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀφοπλίζονται καί ἀκινητοποιοῦνται, ἀποδυναμώνεται καί παραλύει ὁ ἀντιαιρετικός ἀγών τῆς Ἐκκλησίας, ἐπικρατεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί χάνονται ἐκλεκταί ψυχαί, ἀκόμη καί μοναχοί! Διότι ὅλοι αὐτοί παραμένουν εἰς κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν «ἄχρι καιροῦ» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 59). Παραμένουν «στενάζοντες» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 69), ὑποτασσόμενοι «ἄχρι καιροῦ» εἰς «ψευδεπισκόπους», ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ «ἀχρικαιρισμοῦ» τοῦ π. Ἐπιφανίου. Ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν ἐνίκα τάς αἱρέσεις εἶναι ὅτι ἔχει ἐνσωματωμένον ἕνα, οὕτως εἰπεῖν, «αὐτόματον διορθωτικόν μηχανισμόν», ὁ ὁποῖος συνίσταται εἰς τήν ἀποτελεσματικήν ἀντίδρασιν (καί ὄχι εἰς «χαρτοπόλεμον»!) τῶν ὑγιῶν μελῶν Της πρός τάς αἱρετικάς διδασκαλίας καί πράξεις τῶν «ψευδεπισκόπων» καί τῶν ψευδοδιδασκάλων. Ἡ μόνη δέ ἀποτελεσματική ἀντίδρασις εἶναι ἡ ἀποτείχισις ἀπό τόν Οἰκουμενισμόν καί τούς κήρυκάς του. Ἡ ἱστορία τῶν τελευταίων δεκαετιῶν διδάσκει ὅτι αἱ «χαρτοπολεμικαί» ἀντιδράσεις εἶναι πλήρως ἀναποτελεσματικαί.