Τη Ι΄ (10η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΖΗΝΩΝΟΣ.

Ζήνων ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο από την Καισάρειαν της Καππαδοκίας, υιός πλουσίων και περιφανών γονέων, ετύγχανε δε διακομιστής των γραμμάτων του βασιλέως Ουάλεντος, ήτοι ήτο γραμματοφόρος εν έτει τξε΄ (365). Αφ’ ου δε απέθανεν ο Ουάλης, ευθύς απέρριψε την στρατιωτικήν ζώνην και ευρών τάφον μεγάλον (πολλούς δε τάφους μεγάλους έχει το βουνόν της Αντιοχείας) εισήλθεν εις αυτόν και εκαθάριζε την ψυχήν του δια των πόνων της ασκήσεως.
Όθεν, τούτου χάριν, δεν είχε λύχνον ούτε κιβώτιον ούτε τράπεζαν ούτε βιβλίον ούτε στρώμα. Η στρωμνή του ήτο μία στιβάς από χόρτα και άλλα τινά, τα οποία ήσαν εστρωμένα επί πετρών· ένδυμα είχεν εν παλαιόν ράσον· η τροφή του ήτο άρτος μικρός, ο οποίος εδίδετο εις αυτόν ανά δύο ημέρας από ένα φίλον του, το δε ύδωρ το έφερεν από μακρινόν τόπον ο ίδιος. Από τους ασκητικούς λοιπόν τούτους πόνους έλαβεν ο αοίδιμος πολλήν Χάριν παρά Θεού. Όθεν, αν και η γενομένη εις εκείνα τα μέρη καταδρομή των Ισαύρων έβλαψε πολλούς Ασκητάς και Μοναχούς, οι οποίοι κατεσφάγησαν υπ’ αυτών, τούτον όμως τον Όσιον τελείως δεν ηδυνήθη να βλάψη. Μάλλον δε ούτος εκείνους έβλαψε, τυφλώσας τους οφθαλμούς των με την προσευχήν του, ώστε δεν έβλεπον την είσοδον του κελλίου του· δεν έζησε δε μετά ταύτα πολύν καιρόν, αλλά από τους κόπους της ασκήσεως απήλθε προς απόλαυσιν της άνω μακαριότητος.