ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ -- Οἱ αἱρετικοὶ νὰ ἐντάσσωνται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μὲ Βάπτισμα καὶ ὄχι μόνον μὲ Χρῖσμα

Η Ιερά  Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἀπεφάσισε προσφάτως τὴν διακοπὴν τῶν συμπροσευχῶν μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ἄλλων ἑτεροδόξων, διότι διεπίστωσεν ὅτι οἱ θεολογικοὶ διάλογοι εἶναι ἄγονοι ἐξ αἰτίας τῆς ἀκαμψίας καὶ τῶν προκλητικῶν συμπεριφορῶν των (χειροτονίαι γυναικῶν, ὁμοφυλοφίλων κλπ.). Ἡ ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ἐχαροποίησε τὸν ἔντιμον κλῆρον, τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν λαόν καὶ τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Ἡ  Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὡμίλησε διά τὰς «Ἐκκλησίας» τῶν ἑτεροδόξων. Ἀνεγνώρισεν ἐμμέσως ὅτι δὲν συμμερίζεται τὴν «γραμμήν» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅτι αἱ «Ἐκκλησίαι» τῶν ἑτεροδόξων εἶναι κανονικαί, σώζουσαι καὶ ἔχουσαι Ἀποστολικὴν Διαδοχήν. Ἡ ἀπόφασις ὅμως τῆς Ἱεραρχίας, διά νὰ εἶναι ὁλοκληρωμένη, θὰ πρέπη νὰ συμπληρωθῆ καὶ μὲ μίαν ἄλλην ἀπόφασιν, μὲ τὴν ὁποίαν θὰ ἀκυρώνεται ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ὁρίζει ὅτι οἱ ἐντασσόμενοι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν πρώην Παπικοί, Προτεστάνται, Ἀγγλικανοὶ κλπ., θὰ ἐντάσσωνται διά τοῦ Χρίσματος καὶ οὐχὶ διά τοῦ ἀναβαπτισμοῦ καὶ τοῦ Χρίσματος, ὡς ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ αἱ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον θὰ ἀποκατασταθῆ ἡ μυστηριακὴ Βαπτισμάτικη ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἰς τὴν ὁποίαν ἄλλοι κληρικοὶ καὶ Μητροπολῖται ἐπανεντάσσουν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν Προτεστάντας, Παπικοὺς καὶ ἄλλους πρώην αἱρετικοὺς διά τοῦ Χρίσματος καὶ ἄλλοι τοὺς ἐντάσσουν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, διά τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος. Ἡ  Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὀφείλει ἐπίσης νὰ διακηρύξη ὅτι οἱ Προτεστάνται, οἱ Παπικοὶ κλπ., οἱ ὁποῖοι ἐνετάχθησαν διά χρίσματος εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἔγιναν κληρικοὶ δὲν ἔχουν Ἱερωσύνην καὶ τὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα τελοῦν εἶναι ἄκυρα. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι καὶ μὲ τὸ Χρῖσμα δύναται κάποιος αἱρετικὸς νὰ ἐνταχθῆ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἐπικαλοῦνται, διά νὰ τεκμηριώσουν τὰς ἀπόψεις των Οἰκουμενικάς Συνόδους. Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν δὲν ἀκολουθοῦν οἱ «νεωτερισταὶ» θεολόγοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁρίζει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ θὰ ἐντάσσωνται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ὕστερα ἀπὸ κατήχησιν, μὲ τὰ μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος. Αἱ περισσότεραι Ἱεραὶ Μοναὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὡς καὶ ὅλαι σχεδὸν αἱ Ἱεραὶ Μοναὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀκολουθοῦν τὴν παράδοσιν. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (ΠΟΕ) καὶ τοῦ «Ο.Τ.» μακαριστὸς Γέρων - Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εἰς τὸ ἐκδοτικὸν ἔργον του διά τὸν Ἅγιον Κυπριανὸν καὶ τὴν Ἁγίαν Ἰουστίνην περιγράφει (σελὶς 24η) τὴν διένεξιν τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ μὲ τὸν Πάπαν Στέφανον. Ὡς γράφει: «Ὁ Πάπας ὑπεστήριζεν ὅτι τὸ Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν εἶναι ἔγκυρο. Οἱ  Ἐπίσκοποι ὅμως τῆς Ἀνατολῆς ὑπεστήριζαν ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ πρέπει νὰ ξαναβαπτίζωνται. Ὁ Κυπριανὸς συμφωνοῦσε μὲ τὴν γνώμη, ὄχι τοῦ Πάπα, ἀλλὰ τῶν Ἀνατολικῶν. Ὁ Πάπας ἤθελε νὰ ἀφορίση τὸν Κυπριανό. (Δὲν εἶχεν ἀνακηρυχθῆ  Ἅγιος - Ἦτο Ἐπίσκοπος). Τότε ὁ Κυπριανὸς συνεκάλεσε τρεῖς τοπικὲς Συνόδους στὴν Καρχηδόνα. Τὴν πρώτη τὸ 255, τὴν δευτέρα τὸ 258 καὶ τὴν τρίτη, πάλι τὸ ἴδιο ἔτος, τὸ 258 (Δηλαδὴ ἀρκετοὺς αἰῶνας πρὸ τοῦ Σχίσματος). Ἡ κάθε μία τοπικὴ Σύνοδος εἶχε ἀντιστοίχως 30, 70 καὶ 87 ἐπισκόπους. Ἡ τρίτη ἔβγαλε καὶ κανόνα, ποὺ ὁρίζει ὅτι ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ἀπὸ αἱρετικοὺς πρέπει νὰ ξαναβαπτίζωνται. Διότι τὸ Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἄκυρο. Αὐτὸ φυσικὰ ἦτο ἀντίθετο, ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ὑπεστήριζε ὁ Πάπας. Ἀλλὰ ὁ Κυπριανὸς κύτταξε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὄχι τί θὰ πῆ ὁ Πάπας. Δὲν τὸν ἀνεγνώριζε, βλέπετε, ἀπὸ τότε ἀλάθητο τὸν Πάπα οὔτε ὡς Παγκόσμιο Ἐπίσκοπο. Τὸν ἐλέγχει μάλιστα διά «τὸ σκληρὸ πεῖσμα τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Στεφάνου»». Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνας ἀκόμη λόγος, διά τὴν βάπτισιν τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι εἰσέρχονται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν:  Ὡς αἱρετικοὶ εἶναι νοσοῦντες (κατὰ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας), οἱ ὁποῖοι δυσκόλως θεραπεύονται, διότι δὲν ἔχουν φωτισμὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ξένοι πρὸς τοὺς Ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι, ὡς σημειώνει ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνός, γεννοῦν ἁγίους Πατέρας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Του αείμνηστου  Γεωργίου Ζερβού