ΕΝΩ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

Εάν ήρχετο ο άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος …  Θα ήτο ικανοποιημένος από την ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;…  Θα έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως; Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;…  Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου θα εύρισκε την πίστιν»; Ή, τουλάχιστον, εάν δεν δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν πίστιν, ως Έθνος, θα ηδυνάμεθα να επιδείξωμεν κάποιαν παρασκευήν, εγγυωμένην την συνέχειαν των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, επί των οποίων να στηρίξωμεν την καλλιέργειαν του θείου άνθους της ορθοδόξου πνευματικής μας πολιτείας και ζωής;….

Διότι πρέπει να παραδεχθώμεν ότι περισσότερον ανησυχητική είναι η απουσία μελλοντικών προϋποθέσεων Ορθοδόξου ζωής, παρά αυτή αύτη η εξαρθρωμένη ήδη, ηθικώς και πνευματικώς, ζωή του Έθνους. Και ατυχώς, προϋποθέσεις προσεχούς αναβλέψεως του Ορθοδόξου φωτός, δεν υπάρχουν πολλαί. Υπάρχει το αντίθετον. Κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως…  Δια να κατανοηθή η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι, θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;… Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού, σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...

Λοιπόν, «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»… Και πρώτη και αποφασιστική «εστία αντιστάσεως» είναι η αγιωτάτη, η εν τω κόσμω στρατευομένη προς θέωσιν των πάντων Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Τι αν φέρη, κατά το ανθρώπινον μέρος της, τα «στίγματα των πταισμάτων» της; Φεγγοβολεί την μόνην εν τω κόσμω απερίτμητον αλήθειαν : «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Αλλ’ αρκεί τούτο; Εάν μη ο σπόρος της αληθείας σπαρή από καταλλήλους σπορείς, πονούντας τον μυστικόν αγρόν του Θεού, εάν δεν γεωργήται η γη και εάν δεν προφυλάσσεται από «ανθρώπους εχθρούς», πως θα αποδώση τον καρπόν του;…  Και σήμερον  η Εκκλησία μας δεν έμεινεν ανεπηρέαστος από το πνεύμα του «κόσμου». Από δεκαετηρίδας υφίσταται πολλά δεινά, οφειλόμενα εις τους ποιμένας της. Φυρμός υπερβολικός μετά των γηίνων, κάμψις της πίστεως, αγάπη δια το «δύστηνον δοξάριον», έλλειψις θερμουργού ζήλου, ετεροζυγία, απομάκρυνσις από την απλανή οδόν των αγίων Πατέρων. Και, εντεύθεν, σύγχυσις εντός της δίνης των ποικίλων ρευμάτων, που άφησαν οι ασκοί του Αιόλου-Σατανά, υπό μορφήν ατόπων νεωτερισμών και τάσεων εξομοιώσεως της Εκκλησίας με ποικίλας μορφάς αιρετικών, υπήρξαν τα χαρακτηριστικά ενίων ου καλών ποιμένων, ίνα τα άλλα αποσιωπήσωμεν… Παρά ταύτα η Εκκλησία αποτελεί «εστίαν αντιστάσεως»… Βεβαίως, εις την τραγικότητα της συγχρόνου Ελληνικής Πατρίδος δεν πταίουν μόνον οι ποιμένες. Διότι η Ελλάς δεν είναι ολόκληρος χριστιανική Ορθόδοξος και ας λέγωμεν ό,τι θέλομεν περί του αντιθέτου. Το ληξιαρχείον δεν εξεικονίζει την ουσίαν, αλλά τον τύπον. Και φυσικά μία στατιστική αποβαίνει μάλλον αδύνατος… Δεν είναι λοιπόν υπεύθυνοι μόνον οι Ποιμένες και η Εκκλησία. Η Πολιτεία είναι περισσότερον υπεύθυνος δια την σημερινήν πραγματικότητα, η οποία ματαιώνει πολλάκις το έργον της Εκκλησίας…

Και εξηγούμεθα. Όταν καταλογίζωμεν ευθύνας εις την Πολιτείαν δια την ηθικήν εξαχρείωσιν του λαού μας και δια την πνευματικήν του παραπλάνησιν, δεν σημαίνει ότι αξιούμεν από την Πολιτείαν, όπως τεθή διάκονος των σκοπών της Εκκλησίας… Τούτον είναι αδύνατον. Κατ’ ουδένα τρόπον επιτρέπεται εις την Εκκλησίαν όπως ταυτισθή με την πολιτικήν εξουσίαν ή να τεθή εις την υπηρεσίαν της, καθ’ οιανδήποτε μορφήν. Ούτε και αντιστρόφως, η πολιτική εξουσία δύναται να αρνηθή την φύσιν της και να υποταχθή εις την Εκκλησίαν… Ούτε η Εκκλησία ξίφος, ούτε η Πολιτεία θυμιατόν. Αποτελούν δύο διακεκριμένας εξουσίας, εκ Θεού εχούσας μεν την προέλευσιν, συναντωμένας δε εις το σημείον, ένθα πιστοποιείται ότι υπηρετούν τον Θεόν. Και τούτο αποτελεί το μόνον αδιάψευστον κριτήριον της ορθής πορείας της πολιτικής εξουσίας… Και ενώ αναγνωρίζεται το διακεκριμένον των δύο εξουσιών, εν συναλλήλω συνεργασία, εν τούτοις, αξιολογικώς η Εκκλησία υπερέχει της Πολιτείας. Και, χωρίς η τελευταία να δουλεύη εις την Εκκλησίαν, όμως υποχρεούται να την βοηθή, πολλώ μάλλον να μη δυσχεραίνη τας προσπαθείας της προς εξαγιασμόν του κόσμου… Αυτό το σχήμα εύρε την πληρεστέραν του έκφρασιν κατά περιόδους, εις την χιλιετή βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν. Και τούτο δέον ν’ αποτελή το μοναδικόν πρότυπον παντός Ορθοδόξου Χριστιανικού Έθνους. Και προ παντός της Ελλάδος μας…

Δυστυχώς, από τινων δεκαετηρίδων, εις την πατρίδα μας, την ωραιοτάτην και θειοτάτην Ελληνίδα γην…, λόγω εθνικών και παγκοσμίων συνθηκών εισήλασεν ο ψευδοπολιτισμός της Ευρώπης. Με όλα τα απόδημα δαιμόνιά του. Με πλήρη την διαφθοράν του… Με τας αντορθοδόξους διδασκαλίας του. Και αντιστάσεως μη ούσης, εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον, εις όλους τους τομείς του εθνικού βίου…Η πολιτική ηγεσία της χώρας, απολέσασα προηγουμένως τον ελληνορθόδοξον προσανατολισμόν της εκ του διεφθαρμένου ευρωπαϊκού πνεύματος, επέτρεψε την καθιέρωσιν νέων ηθών, νέων τρόπων ζωής, εντελώς ξένων, ανορθοδόξων, ανθελληνικών, ακολάστων… Και το αποτέλεσμα; Σήμερον η Ελλάς, εις ευρυτάτην κλίμακα να παρουσιάζεται… ανθελληνική, άθεος, αναρχική, δαιμονισμένη! Και διατί; Χάριν προσαρμογής προς τον έξω κόσμον, χάριν ανταγωνισμού με τον έξω κόσμον! Και ήδη «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων… αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»!... Αλλά τι να κάμουν αι «εστίαι αντιστάσεως» -- η ασθενώς αγωνιζομένη Εκκλησία και η μόλις κινουμένη ιδιωτική χρηστότης – ενώπιον των χειμάρρων του κακού, προστατευομένου υπό των λεγομένων «δημοκρατικών ελευθεριών»;…

Ιδού, διατί εκφράζομεν τας ανησυχίας μας περισσότερον δια την απουσίαν προϋποθέσεων επιστροφής μας εις τας Ελληνορθοδόξους παραδόσεις μας, παρά δια τον ήδη δαινονισμόν μας, τον οποίον επέφερε μία φαύλη πολιτική ηγεσία, άθεος, ειδωλολατρική, εικονοκλαστική… Έχομεν ανάγκην μιας μακροχρονίου νοικοκυρωσύνης. Εν ελευθερία, αλλά πειθαρχουμένη. Έχομεν ανάγκην ορθοδόξων χριστιανικών ηγετών, που δεν θα θέτουν προσκόμματα εις την Εκκλησίαν, αλλ’ αντιθέτως θα την βοηθούν εις το μέγα έργον της… Πρέπει να γίνωμεν ολίγον Βυζαντινοί. Να μάθωμεν από πού ερχόμεθα και που πηγαίνομεν. Να συνδυάσωμεν τον ελληνικόν λόγον με την Ορθόδοξον πίστιν. Να αγαπήσωμεν την φιλοσοφίαν και την θεολογίαν. Να εννοήσωμεν την αξίαν μας ως θείων όντων. Να αναβαπτισθώμεν εις τα ύδατα των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, δια να ανεύρη το ταλαίπωρον Έθνος μας, ο χριστώνυμος λαός μας την ένδοξον ιστορικήν του οδόν… Άλλως, δεν βλέπομεν πως θα ανανήψωμεν, πως θα αντιδράσωμεν εις τας σκοτεινάς δυνάμεις, τον αθεϊσμόν, τον μασωνισμόν, εις τας ποικίλας αιρέσεις, εις τον εξ ίσου επικίνδυνον… ενωτισμόν, εις την διαφθοράν των ηθών, εις τον πλάνητα τουρισμόν, εις παν ανθελληνικόν και αντορθόδοξον δαιμόνιον, που διαβιβρώσκει αυτά τα θεμέλια της Φυλής… Θα μας διέφευγεν ο θλιβερός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αν δεν ηλπίζαμεν ακόμη: «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»… Αλλ’ ελπίζομεν, διο και προσευχόμεθα εκτενώς…