Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος» : Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης συνεχίζει τά βήματα τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως τοῦ Βυζαντίου (κατά τήν μεγάλην παρακμήν του).

Εὑρίσκεται ὅπως καί ἐκεῖνοι εἰς μεγάλην διάστασιν μέ τόν πιστόν Ὀρθόδοξον λαόν. Ἡ πίστις τοῦ λαοῦ μετά τήν πτῶσιν τοῦ Βυζαντίου ἐκράτησεν ἀλύγιστον τήν ἀδούλωτον ψυχήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Σήμερον ἡ πίστις τοῦ λαοῦ τόν κρατᾶ ὄρθιον καί ὑπομένει ὅλας τάς δυσκολίας καί τάς ταπεινώσεις. Σήμερον ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ηὗρεν τήν εὐκαιρίαν διά νά προωθήση τόν διάλογον καί τήν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπηρετῶν τάς προσωπικάς του φιλοδοξίας νά γίνη Πάπας εἰς τήν Ἀνατολήν καί τά νεοταξικά κέντρα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν πάσῃ θυσίᾳ ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ.
Αὐτό τό ὁποῖον διαπράττει ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τῇ συμπαραστάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλληνοφώνου Ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη ἀτιμία εἰς βάρος τῆς Πίστεως καί τῶν Ἑλλήνων. Διότι συζητοῦν μετά τῶν Παπικῶν θέματα, τά ὁποῖα ἔχουν σχέσιν μέ τήν προώθησιν τῆς ψευδοενώσεως, εἰς μίαν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός ἀσχολεῖται μέ τά ἄδεια ταμεῖα τοῦ Κράτους, μέ τήν ἀνεργίαν, τήν πεῖναν, τήν δυστυχίαν, τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος. Ὀφείλει ἐάν τοῦ ἔχουν ἀπομείνη Πίστις κόκκου σινάπεως καί «ρανίσματα» Ἑλληνικῆς ψυχῆς νά ζητήση συγγνώμη καί νά σταματήση «ἐν καιρῷ πολέμου» τοῦ Ἑλληνισμοῦ (μετά πολλῶν δυνάμεων) τάς προκλήσεις καί τάς προδοσίας εἰς βάρος τῆς Πίστεως καί τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἀναμένομεν τήν μετάνοιάν του, τήν πίστιν του εἰς τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς, τήν ταπείνωσιν του καί τήν διαρκῆ προσευχήν του ὑπέρ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων. (Ο.Τ.1884)