+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Εις κάποιον σημείον της ιστορίας της
μεταποστολικής Εκκλησίας το χάρισμα της συγχρόνου μεταφοράς των προσευχών και
ψαλμών από την καρδίαν εις την διάνοιαν δια την μεγαλόφωνον απαγγελίαν αυτών
προς όφελος των ιδιωτών αντικατεστάθη με γραπτά αναγιγνωσκόμενα κείμενα με
καθορισμένα σημεία εις τα οποία οι ιδιώται (λαϊκοί) απαντούσαν με το
"αμήν," "Κύριε ελέησον," κ.τ.λ. Επίσης η προσευχή της
καρδίας συντομεύθη εις μικράν φράσιν (π.χ. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον
αμαρτωλόν) ή εις ρητόν Ψαλμού (παράδοσις της Αιγύπτου την οποίαν μετέφερε εις
την Δύσιν ο Άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός). Κατά τα άλλα τα χαρίσματα της 1 Κορ.
12:28 παρέμειναν τα ίδια.
Ο Ρωμαίος ιστορικός των Φράγκων Γρηγόριος
Επίσκοπος Τουρώνης περιγράφει τα φαινόμενα και του φωτισμού και του δοξασμού.
Αλλά μη γνωρίζων τί είναι, τα περιγράφει ωσάν θαύματα και με τρόπον
συγκεχυμένον. Οι Φράγκοι συνέχισαν την σύγχυσιν ταύτην και
τελικά εταύτισαν τον φωτισμόν και τον δοξασμόν με τον Νεο-Πλατωνικόν
μυστικισμόν του Αυγουστίνου, τον οποίον ορθώς απέριψαν ορισμένοι
Διαμαρτυρόμενοι, αφού δια τους Πατέρας αποτελεί φαινόμενον δαιμονικόν.
Το χάρισμα της διερμηνείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου