70) Το Βατικανό άλλαζε την
πολεμικήν του τακτικήν έναντι της Ορθοδοξίας ανάλογα με τον βαθμόν Δυτικοποιήσεως
της Ορθοδοξίας. Αλλά εμφανίσθηκε κατά τα μέσα του αιώνος τούτου μία στροφή των
διανοουμένων του Βατικανού προς τους Ελληνοφώνους πατέρας μετά τον Δαμασκηνόν.
Άρχισε μιά εντατική προσπάθεια της εναρμονίσεως των μετά το σχίσμα δύο
παραδόσεων. Έτσι το Βατικανό δεν έθεσε τέρμα εις τον πόλεμόν του δια την
αφομοίωσιν της Ορθοδοξίας. Απλώς η κυριάρχουσα τακτική του Βατικανού μετετράπη
εις τον διάλογον της αγάπης της μυστηριακής κοινωνίας την οποίαν επινόησαν
μάλιστα Ορθόδοξοι Θεολόγοι.71) Σπουδαίο μέρος της
αλλαγής αυτής της τακτικής του Βατικανού είναι η επέκτασις της πατερικής
παραδόσεως πέραν των Ιωάννου Δαμασκηνού και Θεοδώρου Στουδίτη μέχρι τον Συμεών
τον Νέον Θεολόγον και ακόμη και στον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά. Το κλειδί,
όμως, της επεκτάσεως αυτής της πατερικής παραδόσεως είναι το γεγονός ότι οι
Φραγκο-Λατίνοι είχαν ήδη Νεο-Πλατωνοποιήσει και Αυγουστινοποιήσει τους Πατέρες
μέχρι τον 8ον αιώνα καί, με την βοήθειαν ενός Ρώσσου θεολόγου, έκαμναν το ίδιο
με τον Άγιον Γρηγόριον Παλαμά και τους προκατόχους και διαδόχους του. Έτσι
τεχνηέντως το Βατικανό ταυτίζει την ειδικήν του πνευματικότητα της
Νεο-Πλατωνικής ευδαιμονίας του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων με την
Ορδόδοξον πνευματικότητα.72) Παράδοξον είναι το
πιθανόν ότι οι διαλεγόμενοι ημέτεροι δεν γνωρίζουν τί τους γίνεται.
Τ Ε Λ Ο Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου