Ο άνθρωπος, όταν ενσωματωθή με όλην την υπόστασίν του εις
τον Χριστόν και πληρωθή όλος δι΄ Αυτού, τότε αποκτά την θεανθρωπίνην αίσθησιν
και συνείδησιν της πανενότητος του μακροκόσμου. Και φλέγεται από την
συναίσθησιν ότι όλοι είναι υπεύθυνοι δι΄ όλα: οι πόνοι όλων των όντων είναι
πόνοι ιδικοί μου, αι θλίψεις όλων των κτισμάτων είναι θλίψεις ιδικαί μου. Οι πάντες
εν τω Χριστώ συνιστούν εν θεανθρώπινον σώμα, την Εκκλησίαν, και ο Χριστός είναι
η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας (Κολ. 1,18). Αυτός δίδει την στοχαστικότητα
εις την σκέψιν και την αισθητικότητα εις την αίσθησιν παντός χριστιανού, ο
Ίδιος καθολικοποιεί την αίσθησιν και την συνείδησιν του κάθε μέλους της
Εκκλησίας, ώστε να ζη «συν πάσι τοις αγίοις», εφ΄ όσον ζη εν τω Θεανθρώπω
Χριστώ. Δι΄ αυτό και υπάρχει εν τη Εκκλησία η θεανθρωπίνη φιλοσοφία της
καθολικής ενότητος (πανενότητος) και η θεανθρωπίνη αίσθησις αυτής.
Από την διάσπασιν και την κατάτμησιν της αισθήσεως και της συνειδήσεως
σώζεται ο άνθρωπος μόνον δια της θεανθρωπίνης ζωής. Τοιουτοτρόπως σώζεται και
από την εγωϊστικήν απομόνωσιν, η οποία δεν είναι άλλο τι παρά ιδιότυπος
σατανισμός. Διότι ο Σατανάς είναι το πλέον απομεμονωμένον ον εις όλους τους
κόσμους. Αυτός έχει χάσει τελείως το αίσθημα της πανενότητος του μακροκόσμου.
Πράγματι ο Σατανάς είναι Μόνος εν απολύτω εννοία. Δι΄ αυτό ο εγωϊσμός των
ανθρώπων, η εγωϊστική απομόνωσίς των, η αποκοπή των από την πανενότητα του
μακροκόσμου δεν είναι άλλο τι παρά μία ορμή προς τον σατανισμόν. Διότι ο Σατανάς
είναι Σατανάς, επειδή η αυτοσυνειδησία του και η αυτοαίσθησίς του είναι τελείως
αποκεκομμέναι από τον Θεόν και από όλα τα άλλα όντα και κτίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου