Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Ο άνθρωπος, όταν ενσωματωθή με όλην την υπόστασίν του εις τον Χριστόν και πληρωθή όλος δι΄ Αυτού, τότε αποκτά την θεανθρωπίνην αίσθησιν και συνείδησιν της πανενότητος του μακροκόσμου. Και φλέγεται από την συναίσθησιν ότι όλοι είναι υπεύθυνοι δι΄ όλα: οι πόνοι όλων των όντων είναι πόνοι ιδικοί μου, αι θλίψεις όλων των κτισμάτων είναι θλίψεις ιδικαί μου. Οι πάντες εν τω Χριστώ συνιστούν εν θεανθρώπινον σώμα, την Εκκλησίαν, και ο Χριστός είναι η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας (Κολ. 1,18). Αυτός δίδει την στοχαστικότητα εις την σκέψιν και την αισθητικότητα εις την αίσθησιν παντός χριστιανού, ο Ίδιος καθολικοποιεί την αίσθησιν και την συνείδησιν του κάθε μέλους της Εκκλησίας, ώστε να ζη «συν πάσι τοις αγίοις», εφ΄ όσον ζη εν τω Θεανθρώπω Χριστώ. Δι΄ αυτό και υπάρχει εν τη Εκκλησία η θεανθρωπίνη φιλοσοφία της καθολικής ενότητος (πανενότητος) και η θεανθρωπίνη αίσθησις αυτής.                                                     Από την διάσπασιν και την κατάτμησιν της αισθήσεως και της συνειδήσεως σώζεται ο άνθρωπος μόνον δια της θεανθρωπίνης ζωής. Τοιουτοτρόπως σώζεται και από την εγωϊστικήν απομόνωσιν, η οποία δεν είναι άλλο τι παρά ιδιότυπος σατανισμός. Διότι ο Σατανάς είναι το πλέον απομεμονωμένον ον εις όλους τους κόσμους. Αυτός έχει χάσει τελείως το αίσθημα της πανενότητος του μακροκόσμου. Πράγματι ο Σατανάς είναι Μόνος εν απολύτω εννοία. Δι΄ αυτό ο εγωϊσμός των ανθρώπων, η εγωϊστική απομόνωσίς των, η αποκοπή των από την πανενότητα του μακροκόσμου δεν είναι άλλο τι παρά μία ορμή προς τον σατανισμόν. Διότι ο Σατανάς είναι Σατανάς, επειδή η αυτοσυνειδησία του και η αυτοαίσθησίς του είναι τελείως αποκεκομμέναι από τον Θεόν και από όλα τα άλλα όντα και κτίσματα.