Τό χρέος τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ν’ ἀμυνθῇ ἐάν τῆς ἐπιτεθοῦν οἱ νεοταξῖται Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

1. Σύντομον ἱστορικόν

Εἰς πρόσφατον ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ὁ Διωγμός τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα!» ἀπεδείχθη, βάσει τῆς ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱ. Παραδόσεως καί τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος, ὅτι ὁ διωγμός τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς εἶναι κατά πάντα παράνομος, διότι βασίζεται εἰς τό ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα τοῦ αἱρεσιάρχου «πατριάρχου» Βαρθολομαίου τοῦ Δεκ. 2002 (βλ. «Ἐλεύθερη Ὥρα» τῆς Κυριακῆς 18-8-2024 καί διαδίκτυον).

Ἐν ὀλίγοις, ἀπό τό 1972 ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἐγκαλεῖ τούς «πατριάρχας» Κων/λεως διά Οἰκουμενισμόν, τά σαπρά δόγματα τοῦ ὁποίου ἔχουν χιλιάκις καταδικασθῆ καί ὁ ὁποῖος εἰς τό σύνολόν του κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ, 1983). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ὑπόδικος διά καθαίρεσιν καί ἀναθεματισμόν ἐνώπιον Πανορθοδόξου (=Οἰκουμενικῆς) Συνόδου, μόνης ἁρμοδίας νά ἐπιληφθῇ τοῦ θέματος. Οὐδέν δικαίωμα εἶχε τό 2002 νά καταδικάσῃ τούς Ἐσφιγμενίτας ὡς «σχισματικούς» ἐπειδή αὐτοί, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, ἵστανται ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀρνοῦνται νά κλίνουν «γόνυ τῷ Βάαλ» (Γ΄ Βασ. 19:18) μνημονεύοντές τον. Αἱ μετέπειτα δικαστικαί ἀποφάσεις κατά τῆς Μονῆς ἦσαν ἀπόρροιαι αὐτῆς τῆς γελοίας καί παρανόμου ἀποφάσεως τοῦ Βαρθολομαίου καί εἶναι ἄκυροι. Συνεπῶς, θά πρέπῃ ὁ μέν διωγμός νά παύσῃ, ὁ δέ Βαρθολομαῖος νά καθαιρεθῇ καί ν’ ἀναθεματισθῇ ὡς αἱρετικός, καθώς καί νά καταδικασθῇ ὡς ὁ ἠθικός αὐτουργός διά τούς θανάτους πολλῶν μοναχῶν λόγῳ τῶν παρανόμων ἀποκλεισμῶν πού ἐπεβλήθησαν εἰς αὐτούς ὡς συνέπεια τῆς ὡς ἄνω γελοίας καί παρανόμου ἀποφάσεως.

Παρά ταῦτα, συμφώνως μέ τάς ἀποκαλύψεις τοῦ δημοσιογράφου κ. Ἀλ. Στεφανοπούλου, οἱ ἀνθέλληνες καί ἀντίχριστοι (Α՛ Ἰω. 2:18) νεοταξῖται Βαρθολομαῖος, Μητσοτάκης καί οἱ ἄλλοι ἐξουσιασταί ἑτοιμάζουν ἐκστρατείαν κατά τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀπό ξηρᾶς, θαλάσσης καί ἀέρος(!), προκειμένου νά ἐκδιώξουν τούς κανονικούς Ἐσφιγμενίτας καί νά δώσουν τήν Μονήν εἰς τήν παρανόμως συσταθεῖσαν (τό 2005) «νέαν ἀδελφότητα τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου», γνωστήν ὡς «Κατσουλιέρηδες»! Διότι δέν δύνανται νά ὑποφέρουν τήν ὕπαρξιν προπυργίων Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας, καθ’ ὅν χρόνον αὐτοί ἐργάζονται ἀόκνως καί πυρετωδῶς διά τήν πλήρη καταστροφήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλλάδος! Ὑλοποιοῦν τό σατανικόν αὐτό σχέδιόν των διά τῆς ἐπιβολῆς 10 περίπου αἱρέσεων καί 4 σχισμάτων, διά τῶν Ἐθνικῶν προδοσιῶν των, διά τῆς οἰκονομικῆς καταστροφῆς τῆς χώρας, διά τῆς διαφθορᾶς τῆς νεολαίας (πρβλ. τήν διδασκαλίαν τῆς «Woke ἀτζέντας» ἀπό τό νηπιαγωγεῖον), διά τῆς διαλύσεως τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, διά τῆς σταδιακῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ πληθυσμοῦ μέ ἀσιάτας ἰσλαμιστάς, διά τοῦ ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, διά τῆς διαλύσεως τοῦ Ἁγ. Ὄρους κ.ἄ. Διά τήν ἐξάλειψιν, λοιπόν, ἑνός ἐκ τῶν μεγαλυτέρων ἐμποδίων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων (ΝΤΠ), πού εἶναι Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, οἱ νεοταξῖται ἔχουν διορίσει εἰς τό Ἅγιον Ὄρος Διοικητήν «εἰδικοῦ σκοποῦ» τόν Ἀ. Στεφανῆν, ὁ ὁποῖος, συμφώνως μέ τά λεχθέντα τοῦ κ. Στεφανοπούλου, θά «σηκώσῃ τόν Σταυρόν»(!) καί, ὅπως φέρεται νά καυχᾶται ὁ ἴδιος, θά φέρῃ εἰς πέρας τήν ἱερόσυλον «ἀποστολήν» του χωρίς νά χυθῇ αἷμα! Κατ’ ἀρχάς, ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά ἐρωτήσω: Σταυρόν ἐσήκωναν καί οἱ ἄλλοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν (Νέρων, Διοκλητιανός κ.ἄ.); Ἐπίσης, ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά ὑπενθυμίσω εἰς τούς ἐπιδόξους διώκτας τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων ὅτι εἰς τήν πολύκροτον δίκην τῆς Νυρεμβέργης (1945-1946) ἡ «δικαιολογία» τῶν κακούργων Ναζί, ὅτι «ἁπλῶς ἐξετέλουν ἐντολάς τοῦ καθεστῶτος», δέν ἔγινεν ἀποδεκτή.

 

2. Ἐπιτρέπεται οἱ μοναχοί νά προβάλλουν ἀντίστασιν εἰς τούς εἰσβολεῖς;

Ἀλλ’ ἐνῷ γενικῶς ὁ κ. Στεφανόπουλος ὁμιλεῖ μέ σύνεσιν, ὡς εἰρηνοποιός, ἐντούτοις ἔκαμεν ἔκκλησιν εἰς τούς μοναχούς νά μή ἀντισταθοῦν, ὥστε νά μή χυθῇ αἷμα καί νά μή σκανδαλισθῇ ὁ κόσμος εἰς τήν θέαν φωτογραφιῶν πού θά δημοσιευθοῦν καί θά δείχνουν τούς ἐν ἀμύνῃ εὑρισκομένους μοναχούς ν’ ἀποκρούουν βιαίως τούς ἀνθέλληνας καί ἱεροσύλους εἰσβολεῖς! Ἐπειδή ἡ ἀντίληψις αὐτή εἶναι ἐσφαλμένη, θά ἐπιχειρηθῇ ἐδῶ μία ἁγιοπατερική καί ἱστορική τεκμηρίωσις τοῦ χρέους τῶν μοναχῶν νά μάχωνται ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

Κατ’ ἀρχάς, ἄς σημειωθῇ ὅτι πλῆθος ἱερῶν Κανόνων ἀπαγορεύουν εἰς τούς κληρικούς καί τούς μοναχούς νά παραμελοῦν τά ἱερά των καθήκοντα καί τάς ἱεράς μονάς τῆς μετανοίας των καί νά στρατεύωνται ἤ νά λαμβάνουν πολιτικά ἀξιώματα. Ἄν δέ εἰς μάχην τινά φονεύσουν ἄνθρωπον, τότε νά καθαίρωνται καί ν’ ἀναθεματίζωνται (βλ. π.χ. τόν 66^ον καί τόν 83^ον Ἀπ. Κανόνας, τόν 7^ον τῆς Δ՛ Οἰκ. Συνόδου καί τόν 55^ον τοῦ Μ. Βασιλείου). Ὅπως ἐξηγοῦν οἱ Κανονολόγοι Ζωναρᾶς, Βαλσαμών καί Ἀριστηνός, ὅμως, αἱ ποιναί αὐταί ἐπιβάλλονται ὅταν οἱ μοναχοί ἐπιδιώκουν κοσμικά ἀξιώματα ἤ ὅταν ἐμπλέκωνται εἰς φιλονεικίας, συμπλοκάς μέ ληστάς κ.λπ. (βλ. Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, Ράλλη & Ποτλῆ).

Ὅταν, ὅμως, οἱ μοναχοί ἀμύνωνται ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, τότε εἶναι ἄξιοι πολλῶν ἐπαίνων! Εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός Ἀμμοῦν, ὁ Μ. Ἀθανάσιος διατυπώνει μίαν γενικήν ἀρχήν διά τάς πράξεις τῶν ἀνθρώπων: Ἄν μέν αὐταί γίνωνται ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὅπως ὥρισεν ὁ Θεός, τότε ἐπιτρέπονται, ἐνῷ ἄν εἶναι ἐφάμαρτοι, τότε πρέπει νά ἐπιτιμῶνται. Ὡς παράδειγμα, φέρει τήν γενετησίαν πρᾶξιν, ἡ ὁποία, ὅταν μέν τελῆται ἐν τῷ γάμῳ μέ σκοπόν τήν παιδοποιείαν, ἐπιτρέπεται, ἐνῷ ὅταν τελῆται «λαθραίως καί μοιχικῶς», κατακρίνεται. Καί ἐπάγει: «Ἐπεί καί τῶν ἄλλων, τῶν ἐν τῷ βίῳ γινομένων, εὑρήσομεν τάς διαφοράς κατά τι γινομένας· οἷον φονεύειν οὐκ ἔξεστιν, ἀλλ’ ἐν πολέμοις ἀναιρεῖν τούς ἀντιπάλους καί ἔννομον καί ἐπαίνου ἄξιον. Οὕτω γοῦν καί τιμῶν μεγάλων οἱ κατά πόλεμον ἀριστεύσαντες ἀξιοῦνται, καί στῆλαι τούτων ἐγείρονται κηρύττουσαι τά κατορθώματα. Ὥστε τό αὐτό κατά τι μέν καί κατά καιρόν οὐκ ἔξεστι, κατά τι δέ καί εὐκαίρως ἀφίεται καί συγκεχώρηται» (Patrologia Graeca, τ. 26, σ. 1173, καί Πηδάλιον, σ. 87 καί 599). Ἐπίσης, ὁ Μ. Βασίλειος εἰς τόν 13^ον αὐτοῦ Κανόνα (ἐπικυρωθέντα ὑπό τοῦ 2^ου Κανόνος τῆς ΣΤ՛ Οἰκ. Συνόδου) λέγει: «Τούς ἐν πολέμοις φόνους οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν τοῖς φόνοις οὐκ ἐλογίσαντο, ἐμοί δοκεῖ συγγνώμην διδόντες τοῖς ὑπέρ σωφροσύνης καί εὐσεβείας ἀμυνομένους». Ὡστόσον, συμβουλεύει (χωρίς νά ἐπιβάλλῃ) ὅσους ἀφῄρεσαν ζωάς, ἔστω καί ἀμυνόμενοι, ν’ ἀπέχουν ἀπό τήν θείαν κοινωνίαν ἐπί τριετίαν, διά νά καθαρισθοῦν ἀπό τά αἵματα (βλ. Πηδάλιον, σ. 87 καί 599).  

Συνεπῶς, δικαίως τό 1971 ὁ ἀρχιμ. Χ. Παρασκευαΐδης (μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπος) ἔγραφε διά τήν προσφοράν τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν εἰς τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, τόσον εἰς τό στάδιον τῆς προπαρασκευῆς της ὅσον καί εἰς τήν αἱμόφυρτον καί ἐνεργόν συμμετοχήν των εἰς αὐτήν, ὅτι: «Ἡ δίπτυχος αὕτη προσφορά τοῦ μοναχισμοῦ ἦτο σύμφωνος πρός τήν πνευματικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» («Ἡ συμβολή τῶν μετά τήν ἅλωσιν μονῶν καί μοναχῶν εἰς τήν Ἐθνικήν Παλιγγενεσίαν», περιοδικόν Θεολογία, τ. 42, σ. 209, ἡ ἔμφασις προσετέθη). Ἐξ ἄλλου, τά μοναστήρια εἶναι συνήθως ἐφωδιασμένα μέ πολεμίστρας! 

3. Παραδείγματα

Ὑπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα κληρικῶν καί μοναχῶν, ἀκόμη καί Προφητῶν, πού ἔχουν πολεμήσει ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Ἐνδεικτικῶς, ἀναφέρομεν τά ἑξῆς:

3.1. Ὁ Προφήτης Ἠλίας κατέσφαξεν πολλάς ἑκατοντάδας ἱερεῖς τοῦ Βάαλ (Γ΄ Βασ. 18:40), οἱ ὁποῖοι ἐξηπάτουν τόν λαόν, ἀποσπῶντες αὐτόν ἀπό τήν Πίστιν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν καί προσηλυτίζοντές τον εἰς τά εἴδωλα, ὅ,τι ἀκριβῶς πράττουν σήμερον καί οἱ Οἰκουμενισταί.  

3.2. Εἰς τήν ἐκστρατείαν τῶν κατακτητῶν Ἑνετῶν ὑπό τόν Δούκαν Ἀ. Δάνδολον κατά τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Χανίων, οἱ 47 πολιορκούμενοι μοναχοί ἀμύνονται ἀνδρείως ἐπί 12 ἡμέρας, τοξεύοντες ἐπιτυχῶς ἀπό τάς πολεμίστρας τῆς Μονῆς καί ρίπτοντες πελωρίους λίθους «ποιοῦσι θραῦσιν εἰς τό σῶμα τοῦ ἐχθροῦ». Τελικῶς, μή ἔχοντες καμμίαν ἐπικουρίαν, συνθηκολογοῦν καί ὁ ἐχθρός σφαγιάζει τούς 24 ἐκ τῶν 47 μοναχῶν (Σπυρίδων Ζαμπέλιος, Ἱστορικά Σκηνογραφήματα, Ἀθῆναι 1860, σ. 38).

3.3. Ἁπό τό ἱστορικόν τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας (βλ. διαδίκτυον) πληροφορούμεθα ὅτι, κατά τόν 14^ου αἰῶνα, μίαν νύκτα ἡ Θεοτόκος προέτρεψε τούς μοναχούς τῆς Ἱ.Μ. Βατοπεδίου ὄχι μόνον νά μή ἀνοίξουν τήν πύλην τῆς Μονῆς, διότι ἔξωθεν ἐκαρτέρουν πειραταί ἕτοιμοι νά εἰσβάλουν εἰς αὐτήν μόλις θά ἠνοίγετο ἡ πύλη, ἀλλά καί ν’ ἀνεβοῦν εἰς τά τείχη τῆς Μονῆς διά νά τούς ἐκδιώξουν. Ἀσφαλῶς, ἡ ἐκδίωξις τῶν πειρατῶν δέν θά ἐγίνετο μέ κομβοσχοίνια!

 

3.4. Τό 1422 καί τό 1453 κληρικοί καί μοναχοί ὑπερασπίζονται τήν Κων/λιν. Πρίν ἀπό τήν Ἅλωσιν, συμπεριελήφθησαν εἰς τούς σχετικούς καταλόγους, μαζί μέ τούς ἄλλους πολίτας, δυναμένους νά φέρουν ὅπλα καί «δυναμένους σταθῆναι ἐν τῷ κάστρῳ» (Γεώργιος Σφραντζῆς, Μικρόν Χρονικόν, εἰς: Νικόλαος Τωμαδάκης, Περί Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453), ἀνατύπωσις 2^ας Ἐκδ., Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 1993 (c1953), σ. 167· καί Σπυρίδων Λάμπρος, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, τ. Γ΄, Ἐπιτροπή ἐκδόσεως τῶν καταλοίπων Σπυρίδωνος Λάμπρου, ἐν Ἀθήναις 1926, σ. γ΄, ιθ΄ [εἰσαγωγή], 177-178 [πηγή]).

 

3.5. Τό 1645 οἱ Τοῦρκοι ἐπιτίθενται κατά τῆς Κρήτης. 34 μοναχοί τῆς Ἱ.Μ. τῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς τῶν Χανίων, ὑπό τόν Ἡγούμενόν των Φιλόθεον Σκοῦφον, συμμετέχουν εἰς τήν ἄμυναν τοῦ Φρουρίου τῶν Χανίων. Κατά τάς σκληράς μάχας πού ἔλαβον χώραν, οἱ 32 ἐκ τῶν 34 μοναχῶν ἐφονεύθησαν (Κ.Δ. Μέρτζιος, Νέαι εἰδήσεις περί Κρητῶν ἐκ τῶν ἀρχείων τῆς Βενετίας. Γ΄ Φιλόθεος Σκοῦφος, Κρητικά Χρονικά, τ. Β΄, 1948, σ. 274-275).

 

3.6. «Ὅτε βραδύτερον, κατά τά τέλη τοῦ δεκάτου ἑβδόμου αἰῶνος, ὁ Ἑλληνισμός ὑπεβοήθει τάς ἑνετικάς προσπαθείας κατά τῆς ἡμισελήνου, ἐπ’ ἐλπίδι ἀποτινάξεως τοῦ βαρβαρικοῦ ζυγοῦ καί ἀρχῆς ἐκπληρώσεως τῶν πανελληνίων πόθων, διεκρίθησαν μεταξύ ἄλλων ὁ ἐπίσκοπος Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος, ὁ ὁποῖος κατά τήν πολιορκίαν τῆς Λευκάδος ἡγεῖτο σώματος ἐξ 150 κληρικῶν καί μοναχῶν, καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου Ζαχαρίας, ὅστις καί ἐθανατώθη ὑπό τῶν Τούρκων» (Δημ. Σίμου Μπαλᾶνος, Ἡμερολόγιον τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1922, σ. 255-256).

 

3.7. Γνωστοί τοῖς πᾶσι εἶναι, βεβαίως, οἱ ἐθνικο-απελευθερωτικοί ἀγῶνες τῶν κληρικῶν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ’Ησαΐου Σαλώνων, Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα, Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ μοναχοῦ Σαμουήλ πού ἀνετίναξε τό Κούγκι (1803) κ.ἄ.

 

3.8. Τήν 26-7-1823 ἡ Προσωρινή Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος ἀναθέτει εἰς τόν ἐπίσκοπον Μεθώνης νά ἐνισχύσῃ τήν πολιορκίαν τοῦ φρουρίου τῆς Μεθώνης μέ νέους κανονιέρηδες καί πυροβόλα καί ν’ ἀπομακρύνῃ τόν ἐχθρικόν στόλον. Ἐπίσης, ὁ Ἰωάννης Φιλήμων γράφει ὅτι τό 1821 ἐτέθησαν ἐπικεφαλῆς πολεμικῶν δράσεων οἱ ἐπίσκοποι Ἰωνᾶς, Γρηγόριος, Γερμανός καί Θεοδώρητος (Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας, τ. 2, Βιβλιοθήκη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἐπανέκδοσις, Ἀθῆναι 1972, σ. 539· καί Ἰωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον Ἱστορικόν περί τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τ. 3, Ἀθῆναι 1860, σ. 51-52, 158).

 

3.9. «Πολλοί μοναχοί τοῦ ἁγίου Ὄρους ἐξεστράτευσαν ὑπό τήν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ καί τήν ὁδηγίαν τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ ... μέγας ἐνθουσιασμός κατέλαβε τούς μοναχούς, καί ὑπερδισχίλιοι τῶν νεωτέρων ὡπλοφόρησαν» (Σπυρίδων Τρικούπης, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, 3^η Ἔκδ., τ. 2, Ἀθῆναι 1888, σ. 132).

 

3.10. Ἔνοπλοι κληρικοί καί μοναχοί, ὅπως ὁ ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κρέστας, ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίου Δημητρίου Καρακαλᾶ Διονύσιος μέ ἐνόπλους μοναχούς, ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς   Αὐγοῦ μέ ἄλλους μοναχούς κ.ἄ., συμμετέχουν εἰς τήν πολιορκίαν τοῦ Ναυπλίου (Διονύσιος Κόκκινος, Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις, τ. Α΄, 6^η Ἔκδ., Μέλισσα, Ἀθῆναι 1974, σ. 423-424).

 

3.11. «Μεταξύ τῶν ἐκ τῆς Ἄνδρου καταταχθέντων εἰς τό τακτικόν στράτευμα εἶναι καί πολλοί μοναχοί ... Οἱ καλοί μοναχοί ἀπεφάσισαν ν’ ἀφήσωσι τάς κατά τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ πολεμούσας φάλαγγας, καί νά καταταχθῶσιν εἰς τάς κατά τῶν ὁρατῶν τῆς πατρίδος ἐχθρῶν πολεμούσας. Ἡ πατρίς πολεμεῖ τήν σήμερον ὄχι μόνον ὑπέρ ἑαυτῆς, ἀλλά καί ὑπέρ τῆς πίστεως ἐκείνης τήν ὁποίαν αὐτή πρώτη ἐδέχθη παρά τῶν κηρύκων τοῦ Χριστοῦ» (Γενική Ἐφημερίς τῆς Ἑλλάδος, ἀριθ. 13, Ναύπλιον, 18 Νοεμβρίου 1825, σ. 50)

 

3.12. Ὁ Ἰμβραήμ πασᾶς ἐκάλεσεν ἐπανειλημμένως τούς 100 μοναχούς τοῦ Μ. Σπηλαίου Καλαβρύτων νά προσκυνήσουν, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ἠρνήθησαν. «Ἡ δύναμις τοῦ Ἰμβραήμ ἦτο κολοσσιαία, ἀλλά δέν ἦτο δυνατόν νά χρησιμοποιηθῇ ὁλόκληρος λόγῳ τῆς ὑφῆς τοῦ ἐδάφους καί τῆς ἐπί καθέτου ἐγκοπῆς τοῦ κρημνοῦ θέσεως τῆς περιωνύμου μονῆς. Ἡ ἄμυνα ὑπῆρξεν ἐπίμονος καί ἀποτελεσματική. Οἱ μοναχοί ἐπολέμησαν ἀκατάβλητοι, μέ μαχητικήν ἱκανότητα ὡς οἱ ἐμπειρότεροι τῶν πολεμιστῶν ... ὁ Ἰμβραήμ ἀφοῦ ἀπέσυρε τάς δυνάμεις του ... χωρίς νά κατορθώσῃ νά πατήσῃ τό Μέγα Σπήλασιον» (Διονύσιος Κόκκινος, Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις, τ. ΣΤ΄, 6^η Ἔκδ., Μέλισσα, Ἀθῆναι 1974, σ. 124-126).

4. Συμπέρασμα

Λέγεται ὅτι ὅταν ὁ Θεόδωρος Κολοκορώνης, κυνηγημένος ἀπό τούς «συμπατριώτας» του, ἐκάθισε κάτω ἀπό μίαν καρυδιάν διά ν’ ἀναπαυθῇ καί ἤκουσε τό θρόϊσμα τῶν φύλλων της, εἶπε: «Ἔ, καρυδιά, τί ἔχεις καί ἀναστενάζεις; Μήπως ἐπειδή σοῦ πετοῦν πέτρες; Εἶναι πού ἔχεις τά καρύδια!» Ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀποτελεῖ προπύργιον γνησίων Ἑλληνορθοδόξων ἀξιῶν, γεγονός πού τήν καθιστᾶ «κάρφος» εἰς τά ὄμματα τῆς δαιμονικῆς ΝΤΠ, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ νά καταβροχθίσῃ τά ἔθνη, τούς παραδοσιακούς πολιτισμούς καί ἀξίας, τήν Ἱστορίαν καί τά θεμελιώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα καί νά ἐπιβάλῃ παντοῦ τόν ἀκραῖον Φασισμόν, τήν ἀνωμαλίαν, τό ψεῦδος καί τό μῖσος, τοὐτέστιν τόν Σατανισμόν! Τό «κάρφος» αὐτό «πρέπει» νά ἐξαλειφθῇ! Οἱ Ἐσφιγμενῖται ἔχουν ἱερόν χρέος νά πολεμήσουν ἐάν δεχθοῦν ἐπίθεσιν. Ἡ προεκτεθεῖσα ἁγιοπατερική διδασκαλία καί τά ἱστορικά παραδείγματα διδάσκουν ὅτι ὅταν πρόκηται διά ἱερόν ἀμυντικόν ἀγῶνα, οἱ κληρικοί καί οἱ μοναχοί ἔχουν χρέος νά πολεμοῦν. Ὁ ἀρχιμ. Χ. Παρασκευαΐδης (ἔ.ἀ., σ. 225-226) ἐπισημαίνει: «Οὕτως ἡ ἔκρηξις τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εὗρε τούς μοναχούς ἐπί τῶν ἐπάλξεων τοῦ χρέους, ἀριθμοῦντες ἤδη ἑκατόμβας θυμάτων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ... ἀναδειχθέντες μάλιστα πολλοί ἐξ αὐτῶν ἱκανώτατοι καί στρατηγηματίαι’, ‘διπλώσαντες τό ράσον καί ζωσθέντες τήν σπάθην ... Τό αἵμα τῶν μοναχῶν καί ἡρώων τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας δέν ἐχύθη διά τήν ἀπόκτησιν ἐγκοσμίων ἁπλῶς ἀγαθῶν ... Ἦτο ἀντιθέτως ἀγών ἰδεολογικός ... ἀγών ἱερός, ὑπό τήν κατεύθυνσιν τελῶν τῶν γνησίων παραδόσεων τοῦ Γένους ... διά τήν προστασίαν τῆς πατρῴας εὐσεβείας ἀπό τῆς ἐπιβουλῆς ἐχθροῦ ἀλλογενοῦς, ἀλλοφύλου καί ἀλλοπίστου». Τά αὐτά ἰσχύουν καί διά τούς ἄλλους πολέμους εἰς τούς ὁποίους συμμετεῖχε τό Ὀρθόδοξον ράσον. Πολύ περισσότερον ἰσχύουν διά τήν ἀπειλήν πού ἀντιμετωπίζει σήμερον ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀπό τήν δαιμονικήν ΝΤΠ, διά τά σατανικά σχέδια τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἐμπόδιον.