Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΕΛΛΗ

 ''Μάνα''κράζει το παιδάκι

''Μάνα''ο νιός & ''Μάνα''ο γέρος
''Μάνα'' ακούς σε κάθε μέρος
α! τι όνομα γλυκό
Τη χαρά σου & την λύπη
με την μάνα τη μοιράζεις
ποθητά την αγκαλιάζεις
δε της κρύβεις μυστικό
Εις τον κόσμο άλλο πλάσμα,
δε θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί
Την υγειά της,την ζωή της
όλα η μάνα τ'αψηφάει
για το τέκνο που αγαπάει
για το τέκνο που φυλεί.
'Οπου τρέχεις,πάντα η μάνα
με το νου σε συντροφεύει
σε προσμένει σε γυρεύει,
μ'ανυπόμονη καρδιά.
Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια
την ποτίζεις την καημένη
πάντα η μάνα σ'απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.
Δυστυχής όποιος τη χάνει
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν ειν' άλλος
εις τον κόσμο θησαυρός.
Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει
''Μάνα''κράζει στ'όνειρο του
Πάντα ''Μάνα''στον καημό του,
ειν'ο μόνος στεναγμός.