Οἱ τέσσερις δυνάμεις, ὅπου φωτίζονται ἀπό τό φῶς τῆς Χάριτος, πού δέχεται τό τριμερές τῆς ψυχῆς, φανερώνουν ὅτι: «τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι τό ἀληθές» (Ἅγιος Πορφύριος) καί εἶναι ἡ φρόνησις, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία, ἡ δικαιοσύνη.
Τή Φρόνηση συνοδεύουν, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ σοφία τοῦ λόγου. Τή Σωφροσύνη, ἡ ἁγνότητα καί ἡ παρθενία. Τήν Ἀνδρεία, ἡ σταθερότητα καί ἡ ὑπομονή. Τήν Δικαιοσύνη, ἡ διάκριση καί τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν. «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ἡμῶν οἰκτίρμων ἐστί»[1].
Ἡ ἀγάπη πρός
τούς ἐχθρούς καθώς καί ἡ εὐεργεσία στήν ἀνάγκη τους, εἶναι γνώρισμα τῶν κατά
Χάριν, υἱῶν τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ. Ἐπίσης, καί ἡ διδασκαλία, περί τῆς ἐλευθερίας τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, πού ὑπάρχει στόν καθένα
ἄνθρωπο, ἔχει τό ἴδιο γνώρισμα: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν
καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι».
Συνεπῶς καμιά
θρησκεία, κανένα ἀνθρώπινο σύστημα, καμιά φιλοσοφία, δέν διδάσκει καί δέν
διαθέτει αὐθεντικά αὐτήν τήν διδασκαλία-ἀποκάλυψη, ἤ μή μόνον, ἡ Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ, ἡ ταμειοῦχος τῆς θείας Χάριτος. Διότι ἀδελφοί, προφανῶς, αὐτό εἶναι τό
κριτήριο τῆς ἀληθοῦς Θείας Ἀποκαλύψεως, ὅπου ὁ Πατέρας διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἀγίῳ
Πνεύματι, παρέδωσε στούς ἀνθρώπους.
Ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐεργεσία πρός τούς ἐχθρούς, καθώς
καί ἡ ἐλευθέρα ἀποδοχή στό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πεμπτουσία
τῆς ἀληθινῆς Ζωῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς ταμειοῦχος τῆς ἀκτίστου Τριαδικῆς
Χάριτος, εἶναι Ἄκτιστος καί Αἰώνιος· ὅπως αἰώνιος εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός. Ὁ
πνευματικός καρπός πού παράγει, ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ υἱοθεσία τῶν θελόντων σωθῆναι
καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.
Ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας,
ἐλευθερώνει ὀριστικά τόν πιστόν χριστιανόν ἀπό τά δεσμά τῆς δουλείας, τῆς ἁμαρτίας
καί τοῦ θανάτου· τό δῶρον αὐτό, οὐκ ἐξ ἡμῶν, ἀλλά τῆς θείας Χάριτος. Ὁ
Δημιουργός καί Κυβερνήτης τοῦ παντός, μέσα στήν ἀσύλληπτη ὑπερβολή τῆς ἀγαθότητός
Του, ἔδωσε τήν Θεοποιό Του Χάρη καί ἐνέργεια. Θέλησε τό πλάσμα Του, δηλαδή ὅσοι
ἔλαβαν ἀπό Αὐτόν ζωή λογική καί νοερή, μέ τήν πρός Αὐτόν θεληματική κλίση, νά ἐπιτυγχάνουν
τήν ἕνωση μαζί Του καί ἔτσι νά ζοῦν θεϊκά, ἀξίως τῆς δωρεᾶς τοῦ κατ’ εἰκόνα καί
καθ’ ὁμοίωσιν. «Ποία ἡμῖν χάρις ἐστί»; Δηλαδή «ἅγιοι γίνεσθε», τοῦτ’ἔστιν
μίμησις Χριστοῦ.
Ἡ θεοποιός αὐτή
χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀποφαίνεται ὁ θεῖος Μάξιμος γράφοντας περί τοῦ Μελχισεδέκ,
εἶναι Ἄκτιστος καί ὑπάρχει πάντοτε προερχομένη ἀπό τόν Αἰώνιο Τριαδικόν Θεόν. Οἱ
θεοί τοῦ κόσμου εἶναι εἰδωλικά κατασκευάσματα, ἀποκυήματα τῆς φαντασίας τῶν
πλανεμένων· εἶναι οἱ θεοί τῶν ἀθέων, πού δέν σώζουν.
Ὅποιος λοιπόν ἀποφαίνεται
ὅτι ἡ τέλεια ἕνωση μέ τόν Θεό, γίνεται χωρίς τή θεοποιό χάρη τοῦ Πνεύματος καί
θεωρεῖ τή θεοποιό χάρη μία ἕξη ἁπλῶς τῆς λογικῆς φύσεως, δηλαδή κτιστή, αὐτός ἄς
γνωρίζει ὅτι ἔπεσε στήν φοβερή πλάνη τῆς Ν. Ἐποχῆς καί ἐνῶ ἀνασαίνει καί κινεῖται
εἶναι νεκρός. Αὐτοί οἱ νεκροί πού λένε ὅτι εἶναι κτιστή ἡ Χάρις ἡ ὁποῖα κατοικεῖ
στούς Ἁγίους τοῦ Θεοῦ, ἄς γνωρίζουν ὅτι βλασφημοῦν, ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, τό ὁποῖο, μεταδίδοντας τήν ἄκτιστον Χάριν, ἑνώθηκε μέ τούς Ἁγίους.
Τούς Ἁγίους Πάντες πού εἶχαν καί ἔχουν ἀγαθή
προαίρεση καί ἄδολη ἀναζήτηση τῆς Ἀληθείας.
Πράγματι, ἁγία
γερόντισσα, αὐτοί, οἱ βλάσφημοι, μποροῦν ἐνίοτε νά φθάνουν στήν ἔσχατη πλάνη,
χείρων τῆς πρώτης καί μέ σατανική ἀλαζονία, νά ἰσχυρίζονται δημόσια· «Ἄς
δεικνύετε λίγον οἶκτον γιά τά παιδιά πού, ὡς παιδεραστές, κακοποιεῖτε!!!» Οἱ ἀρχηγοί
αὐτῆς τῆς ἀντίθετης γνώμης, ἔναντι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἐμπαίζουν Θεό καί ἀνθρώπους
καί ἔρχονται σέ φανερή ἀντίθεση μέ τούς Ἁγίους, πού νοιώθουν νά τούς ἀγγίζει ἐμπειρικά
ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι
ξεκάθαρη: Μακριά ἀπό τήν Χάριν, μακριά ἀπό τόν Θεάνθρωπο Χριστόν καί τήν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία Του, ὁ ἄνθρωπος ἀπανθρωπίζεται οἰκτρά, καταλήγοντας σέ ὑπάνθρωπο. Ἀντίθετα
ὁ ἄνθρωπος διά τῆς Χάριτος, ἐν τῷ Θεανθρώπῳ, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ Του, ἀναπτύσσεται
σέ χαρισματικό θεάνθρωπο καί τοῦτο μέσῳ τοῦ «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», βίο του. Ὅταν
χαριτωμένος ἐμπειρικά ἀνεβαίνοντας τήν πνευματική κλίμακα καί φθάνοντας στά ὕψη,
«τῶν ἀθεάτων τά κάλλη», μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ καί νά ἐξελιχθεῖ ἕως τόν Θεό,
μαθαίνοντας ἀπό τόν Παράκλητο, θέσει, ὅσα Ἐκεῖνος γνωρίζει κατά φύσιν. «Τό πνεῦμα
ἐρευνᾶ καί τά βάθη τοῦ Θεοῦ».
Ἐκεῖ στά δεξιά
σύν τῷ Χριστῷ, ἐν τῷ Θεῷ, μαζί μέ τούς θεολόγους καί τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, εὐχαριστεῖ
ἐν ἀσιγήτοις δοξολογίες καί οὐράνιους ὕμνους σύν τοῖς Σεραφείμ, τόν Τριαδικόν
Θεόν καί τόν Σωτῆρα Θεάνθρωπο Χριστόν, τήν Πηγή κάθε ἀγαθοῦ, πού συγκροτεῖ,
συγκρατεῖ καί διέπει τά σύμπαντα.
Στήν Ἄκτιστον
Τριαδικήν Χάριν, τήν δημιουργικήν, τήν συνεκτικήν, τήν σωστικήν, ἡ Δόξα, ἡ
Βασιλεία, ἡ Δύναμις, ἡ κραταιά προστασία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου