Το Άγιο Πνεύμα και το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε)

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού-βιοχημικού)

ΜΕΡΟΣ-Α

Εισαγωγικά

Η φετεινή ανακοίνωση του προεδρίου του  Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε) με αφορμή την Πεντηκοστή, ήταν αφορμή για να γραφτεί  το παρακάτω άρθρο. Στην συγκεκριμένη  ανακοίνωση δηλώνουν οι  Οικουμενιστές  ότι οι γλώσσες του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή συμβολίζουν τις διάφορες "Εκκλησίες" και θρησκείες.

Το κείμενο είναι το εξής;

"Το διοικητικό συμβούλιο του Π.Σ.Ε. στέλνει χαιρετισμούς της Πεντηκοστής: «Το Πνεύμα του Θεού μας μιλάει με απολαυστικά διαφορετικές φωνές»

Γενεύη (Πεντηκοστή 2023). Με την ευκαιρία της Πεντηκοστής, οι Πρόεδροι του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών από διάφορες περιοχές του κόσμου απέστειλαν χαρμόσυνο χαιρετισμό στις εκκλησίες μέλη και προσευχήθηκαν για πνευματικές ευλογίες και απτή παρουσία του Θεού.

«Η χριστιανική πίστη δεν έχει ιερή γλώσσα, αλλά από εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ για την οποία μας λένε οι Πράξεις, χριστιανοί πιστοί σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, το οποίο μπορούμε να κηρύξουμε σε μυριάδες διαφορετικές τοπικές γλώσσες, τις γλώσσες που μαθαίνουμε από τους γονείς μας και στις κοινότητες και που μας κάνουν να είμαστε, ό,τι είμαστε», λέει κυριολεκτικά το μήνυμα. «Η χριστιανική πίστη πρέπει να εκφράζεται καλύτερα στη γλώσσα της καρδιάς μας, να βιώνεται και να διακηρύσσεται».

 

Τι είναι το  Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε)

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Αγγλ. World Council of Churches, συντομογρ. ΠΣΕ) είναι μια οικουμενιστική διαχριστιανική οργάνωση, της οποίας σκοπός είναι η προώθηση της χριστιανικής ενότητας. Αποτελεί κοινωνία 340 εκκλησιών, από τις οποίες οι 157 είναι μέλη του, και αντιπροσωπεύει πάνω από 550 εκατομμύρια Χριστιανούς, σε περισσότερες από 100 χώρες.

Ιδρύθηκε τις 23 Αυγούστου 1948, και στα ιδρυτικά μέλη του συμπεριλαμβάνονταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, η Εκκλησία της Ελλάδος και η Εκκλησία της Κύπρου. Σήμερα συγκεντρώνει τις περισσότερες Ορθόδοξες, και έναν αριθμό Προτεσταντικών εκκλησιών, όπως την Αγγλικανική Εκκλησία, πολλές Λουθηρανικές, Μεθοδικές και Μεταρρυθμισμένες, και μερικές Βαπτιστικές και Πεντηκοστιανές εκκλησίες. Επίσης συμμετέχουν Παλαιοκαθολικές, καθώς και ένα ευρύ φάσμα ενωμένων και ανεξάρτητων εκκλησιών. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αν και δεν είναι εκκλησία-μέλος, συνεργάζεται στενά με το ΠΣΕ, στο οποίο αποστέλλει παρατηρητές και εκπροσώπους. Από την Ελλάδα, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος, στο ΠΣΕ συμμετέχει και η Ευαγγελική Εκκλησία της Ελλάδος.

Το αρχικό όραμα του «Π.Σ.Ε.»

ΤΟ αρχικό όραμα της Οικουμενικής Κινήσεως ήταν παγχριστιανικό: η ένωσις των διηρημένων Χριστιανών της Οικουμένης. 'Από τα μέσα περίπου του ΙΘ´ αιώνος και εξής άρχισε μεταξύ των Προτεσταντικών 'Ομολογιών μία κίνησις για συνεργασία σε πολλούς τομείς, μία στροφή προς την ενότητα.

Αυτή η ενωτική δραστηριότητα των ποικίλων Χριστιανικών Κοινοτήτων έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή τον  20^ο αιώνα στα πλαίσια της καλουμένης Οικουμενικής Κινήσεως και αργότερα του θεσμικού οργάνου της, του «Π.Σ.Ε.».

Σχέσεις, επαφές, κοινές προσπάθειες σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα είχαν χαρακτήρα προετοιμασίας για την ένωση , απέβλεπαν στην βαθμιαία υπέρβαση των χριστιανικών διαιρέσεων.

'Η όλη αυτή ενοποιητική προσπάθεια περιέλαβε εξ αρχής δυστυχώς και τους ορθοδόξους· και λέμε δυστυχώς, διότι σε μία καθαρώς προτεσταντική προσπάθεια αναζητήσεως της χριστιανικής ενότητας, της οποίας προσπάθειας κύριες προϋποθέσεις είναι οι αιρετικές δοξασίες της «'Αοράτου 'Εκκλησίας» και της «Θεωρίας των Κλάδων», δεν έχει θέση  η 'Ορθόδοξος 'Εκκλησία, η οποία ταυτίζεται οντολογικώς με την Μία, 'Αγία, Καθολική και 'Αποστολική 'Εκκλησία.

'Η ενότητα  της 'Εκκλησίας, κατά τον αείμνηστο σύγχρονο απλανή διδάσκαλο της 'Ορθοδόξου Πίστεώς μας π. 'Ιουστίνο Πόποβιτς, ουδέποτε διασπάσθηκε, «ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της 'Εκκλησίας, αλλά μόνον χωρισμός από την 'Εκκλησίαν», από την 'Οποίαν «εις διαφόρους καιρούς απεσχίσθησαν και αποκόπηκαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι κατά συνέπειαν έπαυσαν να είναι μέλη της 'Εκκλησίας και σύσσωμοι του θεανθρωπίνου σώματός της.

ΚΑΤΑ την πορεία όμως της Οικουμενικής Κινήσεως και του «Π.Σ.Ε.», παρατηρείται μία σταδιακή διεύρυνση  του οράματος αυτού. 'Η Οικουμενική προσπάθεια τείνει πλέον να περιλάβει στους κόλπους της και τις άλλες θρησκείες του κόσμου.

Π.Σ.Ε ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ιδιαιτέρως η Σύνοδος της Κρήτης εκφράζει θετική εκτίμηση για την «θεολογική προσφορά» της Επιτροπής «Πίστις και Τάξις» του ΠΣΕ και σημειώνει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία … εκτιμά θετικώς τα υπ’ αυτής εκδοθέντα θεολογικά κείμενα … τα οποία αποτελούν αξιόλογον βήμα εις την Οικουμενικήν Κίνησιν διά την προσέγγισιν των Εκκλησιών» (κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο» § 21). Περιοριζόμαστε να παραθέσουμε ελάχιστα αποσπάσματα από το πλέον σημαντικό κείμενο της Επιτροπής «Πίστις και Τάξις» με τον τίτλο «Κείμενο Λίμα, 1982 - Βάπτισμα Ευχαριστία, Ιερωσύνη» (ΒΕΜ-Baptism, Eucharist and Ministry), από την έκδοση του Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ(2). Σημειώνουμε μόνο ότι το κείμενο αυτό (ΒΕΜ) όταν ομιλεί για «Εκκλησίες» εννοεί τα περισσότερα από 345 μέλη του ΠΣΕ:

Βάπτισμα, § 6: «Το κοινόν μας βάπτισμα, το οποίον μας ενώνει μετά του Χριστού εν τη πίστει, αποτελεί ούτω θεμελιώδη δεσμόν ενότητος ... οι ποικίλλοντες τρόποι τελέσεως του βαπτίσματος υπό μιάς εκάστης (Εκκλησίας) δεν είναι άλλο από συμμετοχήν εις το μοναδικόν βάπτισμα … Η ανάγκη όπως επανεύρωμεν την ενότητα του βαπτίσματος ευρίσκεται εις την καρδίαν της οικουμενικής εργασίας» (σ. 20-21).

     Σχόλιο: δηλαδή το “βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος” των Πεντηκοστιανών που συμμετέχουν στο ΠΣΕ  «μας ενώνει μετά του Χριστού εν τη πίστει»!

Βάπτισμα, § 15: «Αι Εκκλησίαι καθίστανται ολονέν και περισσότερον ικαναί να αναγνωρίζουν το  βάπτισμα η μία της άλλης ως το μοναδικόν βάπτισμα του Χριστού… Η αμοιβαία αναγνώρισις του βαπτίσματος αποτελεί προφανώς σημαντικόν σημείον και μέσον εκφράσεως της βαπτιστηρίου ενότητος της δοθείσης εν Χριστώ. Πανταχού όπου τούτο είναι δυνατόν, αι Εκκλησίαι θα έπρεπε να εκφράζουν κατά ρητόν τρόπον την αμοιβαίαν αναγνώρισιν των βαπτισμάτων των» (σ. 28).

     Σχόλιο: Τι να πεί κανείς! Αυτονομείται πλέον το «βάπτισμα» από την ομολογία της αληθούς πίστεως;

Ιερωσύνη § 54: «Ορισμέναι Εκκλησίαι χειροτονούν άνδρας και γυναίκας, άλλαι χειροτονούν μόνον άνδρας. Αι διαφοραί αύται δημιουργούν εμπόδια εις ο,τι αφορά εις την αμοιβαίαν αναγνώρισιν των διαφόρων μορφών ιερωσύνης. Τα εμπόδια όμως ταύτα δεν θα πρέπει να θεωρηθούν ως κωλύματα αποφασιστικού χαρακτήρος» (σ. 86-87).

     Σχόλιο: Δηλ. η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει τη χειροτονία των γυναικών χωρίς να την θεωρεί «κώλυμα αποφασιστικού χαρακτήρος»;

Τελικά, είναι δυνατόν η Ορθόδοξη Εκκλησία εν Πανορθοδόξω Συνόδω να «εκτιμά θετικώς» τέτοια κείμενα αλλότρια της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως; Είναι δυνατόν η Σύνοδος της Κρήτης να αναγνωριστεί από την εκκλησιαστική συνείδηση ως «επομένη τοις Αγίοις Πατράσι»  τη στιγμή που αποδέχεται και «εκτιμά θετικώς» κείμενα με τέτοιες και τόσες κακοδοξίες;

 

 

Ελθέ Πνεύμα Άγιον - Ανακαίνισε πάσα την Κτίση.

(Ζ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ.ΚΑΜΠΕΡΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ 1991)

Τον Φεβρουάριο του 1991 (7 -22 Φεβρουαρίου) έλαβε χώρα στην Καμπέρρα (Canberra), της Αυστραλίας η Ζ΄ (7η ) Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ), η οποία υπήρξε «οριακός σταθμός στην ιστορία της συγχρόνου συνοδοιπορίας των Εκκλησιών». Με είκοσι τρεις εντεταλμένους παρατηρητές του Βατικανού και χίλιους περίπου συνέδρους από τις 307 τότε Εκκλησίες μέλη, η παρουσία των Ορθοδόξων υπήρξε αρκετά ευπρόσωπη, όπως και η προετοιμασία και συμβολή τους. Με όλες τις αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πλην της Αλβανίας, η παγκόσμια χριστιανική κοινότητα για πρώτη φορά ασχολήθηκε με ένα χρόνιο αίτημα των Ορθοδόξων, ένα καθαρά πνευματολογικό θέμα: Ελθέ Πνεύμα Άγιον - Ανακαίνισε πάσα την Κτίση.

Η ομιλία όμως η οποία έμελλε να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της οικουμενικής κίνησης ήταν εκείνη της πρεσβυτεριανής Νοτιο-κορεάτισας Τσουνγκ Χιουνγκ-Κιουνγκ, η οποία προκάλεσε ποικίλα σχόλια, και από την πλευρά τουλάχιστον πολλών Ορθοδόξων,  κρίσεις περί συγκρητισμού, ανιμισμού, ενώ έγινε αφορμή ακόμη και για την προσέγγιση εκ πρώτης όψεως ετερόκλητων ομολογιών.

Η  φεμινίστρια θεολόγος εισήλθε στην σκηνή του αμφιθεάτρου του συνεδριακού κτιρίου του Πανεπιστημιακού συμπλέγματος της Κανμπέρρας κατά θεαματικό τρόπο συνοδευόμενη από δεκαεξαμελές χορευτικό συγκρότημα νέων Κορεατών και Αυστραλών Ιθαγενών, «συνοδεία τυμπάνων και χορών» και προσπάθησε κατά ένα τρόπο φαντασμαγορικό, “μετά τυμπάνων και χορών” της πατρίδας της, με απαγγελίες και θεατρικά σχήματα να δώσει ένα καθαρά ασιατικό χρώμα στην παρουσίασή της και να εντυπωσιάσει τους πάντες» Και αμέσως, με παλμό και τόλμη «άρχισε να επικαλείται τα πνεύματα των θυμάτων τραγικού θανάτου».
Το σβήσιμο των φώτων, η υποβλητική μουσική, ο υποβλητικότερος χορός, το έντονο ασιατικό ντεκόρ, η ιδιάζουσα ενδυμασία, ο δραματικός θεατρικός τόνος της ομιλίας, το θριαμβευτικό και υπερφίαλο της νεαρής φεμινίστριας, οι συνολικά δεκαοκτώ «επικλήσεις», δηλαδή η «δυναμική» σύνθεση χορού και δράματος, ήχου και συμβόλου, λόγου και κινήσεως, προκάλεσαν όχι μόνον αιφνιδιασμό στους θεατές, αλλά και την βαθειά αίσθηση της παρουσίας του πονηρού πνεύματος.
Ήταν πράγματι κάτι το καθαρά δαιμονικό!
Η εισήγηση της είναι ένα πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της Κορεατικής «Μιν Τζούνγκ θεολογίας» (Minjung Theology) που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία εικοσαετία ως «πολιτική θεολογία απελευθέρωσης» και αναμιγνύει σαμανισμό, βουδισμό, κομφουκιανισμό, χριστιανισμό και πολιτικές ιδεολογίες.
Η Πρεσβυτεριανή θεολόγος καλωσορίζει τους ακροατές «σε αυτή την χώρα του Πνεύματος» και τους προτείνει να αφαιρέσουν τα υποδήματά τους. Αυτή είναι μία συνήθεια των λαών της Ασίας και του Ειρηνικού, προκειμένου «να υποδεχθούν το Πνεύμα του Θεού».
Υπενθυμίζει την ίδια περίπτωση του Μωϋσή μπροστά στην καιόμενη βάτο. Προτρέπει «να ετοιμασθεί η οδός του Πνεύματος» χωρίς υποδήματα «στην αγία γη», «ενώ θα χορεύουμε». Πράγματι, «πολλοί το έκαναν»: αφαίρεσαν τα υποδήματά τους. Αυτή ήδη τα είχε αφαιρέσει και άρχισε τις δεκαοκτώ «επικλήσεις» της:

«Με ταπεινή καρδιά και σώμα, ας προσέξουμε στις κραυγές της δημιουργίας και τις κραυγές του πνεύματος εντός αυτής. Ελθέ. Το πνεύμα της Άγαρ, Αιγυπτίας, μαύρης δούλης, εκμεταλλευομένης και εγκαταλελειμμένης από τον Αβραάμ και την Σάρρα, τους προγόνους της πίστεώς μας. Ελθέ. Το πνεύμα του Ουρία, πιστού στρατιώτου σταλέντος και φονευθέντος στο πεδίο της μάχης υπό του μεγάλου Βασιλέως Δαυίδ, εξ αιτίας της βασιλικής πλεονεξίας για την σύζυγό του Βηρσαβεέ. Ελθέ. Το πνεύμα της θυγατρός του Ιεφθάε, του θύματος της πίστεως του πατρός της, ο οποίος την προσέφερε ως θυσία στον Θεό, επειδή είχε νικήσει στον πόλεμο. Ελθέ. Το πνεύμα των νηπίων, των φονευθέντων υπό των στρατιωτών του βασιλέως Ηρώδου κατά την γέννηση του Ιησού. Ελθέ. Το πνεύμα της Ιωάννας ντ’ Άρκ και των πολλών άλλων, οι οποίες εκάησαν κατά το “κυνήγι των μαγισσών”, κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα. Ελθέ. Το πνεύμα των ανθρώπων, των αποθανόντων κατά τις σταυροφορίες. Ελθέ. Το πνεύμα των ιθαγενών της γης, θυμάτων της γενοκτονίας κατά τους χρόνους της αποικιοκρατίας και την περίοδο της μεγάλης Χριστιανικής ιεραποστολής στον παγανιστικό κόσμο. Ελθέ. Το πνεύμα των Ιουδαίων, των φονευθέντων στους θαλάμους των αερίων κατά την διάρκεια του ολοκαυτώματος. Ελθέ. Το Πνεύμα των φονευθέντων ανθρώπων στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι από τις ατομικές βόμβες. Ελθέ. Το Πνεύμα των γυναικών της Κορέας στον Ιαπωνικό “πρόστυχο στρατό” κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν και βασανίσθηκαν από τους αιμοδιψείς στρατιώτες. Ελθέ. Το πνεύμα των Βιετναμέζων, οι οποίοι φονεύθηκαν από βόμβες ναπάλμ, Agebt Orange, ή την πείνα επάνω στα πλεούμενα. Ελθέ. Το πνεύμα του Μαχάτμα Γκάντι, Στηβ Μπίκο, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Μάλκολμ Χ, Βίκτωρ Γιάρα, Όσκαρ Ρομέρο και πολλών ανωνύμων γυναικών μαχητών της ελευθερίας, οι οποίες πέθαναν στην πάλη για την απελευθέρωση των λαών τους. Ελθέ. Το πνεύμα των φονευθέντων ανθρώπων στο Μποπάλ και Τσερνομπίλ και το πνεύμα των μεδουσών από την δοκιμαστική πυρηνική ζώνη του Ειρηνικού. Ελθέ. Το πνεύμα των συντριβέντων από τα τανκς στο Καντζού, την πλατεία Τιενανμέν και την Λιθουανία. Ελθέ. Το πνεύμα του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, που τώρα φονεύεται καθημερινώς. Ελθέ. Το πνεύμα της γης, του αέρα και των υδάτων, των βιαζομένων, βασανιζομένων και εκμεταλλευομένων από την ανθρώπινη απληστία για χρήματα. Ελθέ. Το πνεύμα των στρατιωτών, πολιτών και θαλασσίων δημιουργημάτων, τα οποία αποθνήσκουν τώρα στον αιματηρό πόλεμο του Κόλπου. Ελθέ. Το πνεύμα του Απελευθερωτού, αδελφού μας Ιησού, βασανισθέντος και φονευθέντος επί του σταυρού».

Η Δρ Τσάνγκ, στην συνέχεια της επικλήσεως αυτών των «πνευμάτων», έκαψε τον κατάλογο και άφησε την στάκτη να διασκορπισθεί υπό τους ήχους εκκωφαντικής μουσικής υπόκρουσης. (πηγή: (Από το βιβλίο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και Διαθρησκειακή Κίνησις», Εκδόσεις Ιεράς Συνόδου των Ενισταμένων, Αθήνα 1997)
 Οι ορθόδοξοι σύνεδροι διαμαρτυρήθηκαν για τις διάφορες παρεκκλίσεις του Π.Σ.Ε. στην Κανμπέρρα με το κείμενό τους «Σκέψεις», δεν θεώρησαν όμως αναγκαίο να αναφερθούν ειδικά στο κατάντημα της εισηγήτριας και να διαμαρτυρηθούν έντονα για την βλάσφημη «επίκληση» του «πνεύματος» του «Απελευθερωτού, αδελφού μας Ιησού, βασανισθέντος και φονευθέντος επί του σταυρού», όπου δεν αναφέρεται ως ταφείς αναστάς και αναληφθείς, αλλά εξισώνεται και συγκαταριθμείται με τα «πνεύματα» των ανθρώπων (ανεξαρτήτως θρησκείας, ιδεολογίας, φυλής) και λοιπών δημιουργημάτων!

Η δρ Τσανγκ στις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν για το συνονθύλευμα συγκρητιστικών και παγανιστικών δοξασιών, απάντησε ως εξής: «Ο Βουδισμός και ο Σαμανισμός είναι η μητέρα μου, ο δε πατέρας μου είναι ο Χριστιανισμός!» ή «Τα σπλάγχνα μου είναι σαμανιστικά, η καρδιά μου Βουδιστική, το δεξιό μου μυαλό Κομφουκιανιστικό, το αριστερό μου Χριστιανικό και η δημόσια γλώσσα μου χριστιανική γλώσσα!». Η  Δρ Τσάνκγ  αυτοπροσδιορίζεται ως «παγανίστρια - σαμανίστρια, οικο- φεμινίστρια Βουδίστο-χριστιανή!»

Έτσι κατά την διάρκεια της Συνέλευσης της Καμπέρρας ακούστηκαν μερικές φωνές που πρότειναν στις εκκλησίες να προχωρήσουν πέρα από τον «Χριστοκεντρισμό» του κηρύγματός τους διότι αποκλείει τις άλλες θρησκείες και κατά συνέπεια "εμποδίζει τον διαθρησκειακό διάλογο".
Άλλωστε παρευρέθηκαν και δεκατρείς εκπρόσωποι άλλων θρησκειών, (ένας Μουσουλμάνος, δύο Ιουδαίοι, δύο Ινδουιστές, δύο Βουδιστές, ένας Σιχ και ένας Σιντοιστής), μερικοί δε από αυτούς έλαβαν και ενεργό μέρος σε μερικά «προγράμματα».

῏Ήταν εκπληκτικό να προβάλλονται στην Κανμπέρρα «παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί του 'Αγίου Πνεύματος, δείγμα της βαθιάς αλλοτρίωσης της προτεσταντικής θεολογίας». Βεβαίως αυτά δεν συνέβαιναν για πρώτη φορά στα πλαίσια του «Π.Σ.Ε.», πράγμα που βαραίνει περισσότερο τα ορθόδοξα μέλη του Οικουμενικού αυτού 'Οργανισμού. Στο Σαν 'Αντώνιο του Τέξας το 1989, στο Συνέδριο «Παγκοσμίου 'Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού» (22-31 Μαΐου), οι ορθόδοξοι είχαν και πάλι αναγκασθεί να διαμαρτυρηθούν με ιδιαίτερη Δήλωση για την διαστρέβλωση υπό της Διασκέψεως «μερικών θεμελιωδών διδασκαλιών της Χριστιανικής πίστεως» που αφορούσαν την Τριαδολογία, την Χριστολογία και Πνευματολογία, την «παραφθοράν της γλώσσης της 'Αγίας Γραφής» και την «απόπειραν επανασυγγραφής της», τέλος δε το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών.

'Η πλέον όμως χαρακτηριστική μαρτυρία για τις τάσεις του «Π.Σ.Ε.» προέρχεται από αυτούς τους ιδίους ορθοδόξους Συνέδρους, οι οποίοι με το ειδικό κείμενο που κατέθεσαν στην Κανμπέρρα, παρατηρούν εκτός των άλλων και τα εξής: «από πολλά κείμενα του ΠΣΕ απουσιάζει η κατάφαση ότι ο 'Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρ του κόσμου» και παρατηρείται «μια αύξουσα απομάκρυνση από τη βιβλική χριστιανική αντίληψη περί α) του Τριαδικού Θεού, β) της σωτηρίας, γ) της “καλής αγγελίας” αυτού τούτου του Ευαγγελίου, δ) του ανθρώπου, ως δημιουργήματος “κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού”, και ε) της 'Εκκλησίας». 'Επίσης με το Κείμενό τους αυτό οι ορθόδοξοι Σύνεδροι επεσήμαιναν και «τις τάσεις υποκαταστάσεως, από ένα “ιδιωτικό” πνεύμα, από το πνεύμα του κόσμου ή από άλλα πνεύματα, του 'Αγίου Πνεύματος, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός και αναπαύεται εν τω Υιώ» και εδήλωναν ότι θεωρούσαν αδύνατο «να επικαλούμαστε τα πνεύματα “της γης, του αέρα, του νερού και των πλασμάτων της θάλασσας”». ῏Ήταν εκπληκτικό να προβάλλονται στην Κανμπέρρα «παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικες αντιλήψεις περί του 'Αγίου Πνεύματος, δείγμα της βαθειάς αλλοτρίωσης της προτεσταντικής θεολογίας».

ΜΕΡΟΣ-Β

Συνέδριο του Π.Σ.Ε ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ  (9ης έως 16ης Μαΐου 2005 ) ΜΕ ΘΕΜΑ: «Ελθέ, Πνεύμα  Άγιο, θεράπευσε και συμφιλίωσε»

Για το συγκεκριμένο συνέδριο υποβλήθηκε  από ομάδα κληρικών και θεολόγων υπόμνημα στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στο οποίο μεταξύ των άλλων γράφτηκαν τα εξής:

 «Το θέμα του Συνεδρίου είναι: «Ελθέ, Πνεύμα γιο, θεράπευσε και συμφιλίωσε». Κύριος σκοπός του είναι «η ηθική ενίσχυση των συμμετεχόντων, ώστε να ακολουθήσουν μαζί την κλήση τους για την Ιεραποστολή και να εργαστούν για την εν Χριστώ συμφιλίωση και θεραπεία στον κόσμο του Θεού σήμερα». Θα συμμετάσχουν 500 περίπου άτομα, εκ των οποίων τα 400 θα είναι μέλη του Συνεδρίου (μέλη του Π.Σ.Ε. και εκπρόσωποι των Ρωμαιοκαθολικών, των Πεντηκοστιανών και των Ευαγγελικών) και τα 100 θα είναι ειδικοί σύμβουλοι. Για την ανάπτυξη του θέματος και την προώθηση των στόχων του Συνεδρίου οι σύνεδροι, σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα, θα λαμβάνουν μέρος στις εξής ευκαιρίες:

α) Στα Home Groups, στις μικρές δηλαδή «οικογενειακές» ομάδες 10 ατόμων, εκπροσώπων αντίστοιχων «Εκκλησιών»-ομολογιών, τις εργασίες των οποίων θα κατευθύνει ένας σύμβουλος. Στόχος των ομάδων αυτών είναι να ξεπεραστούν οι αντιθέσεις των μελών τους, ώστε «νά βιώσουν τή θεραπεία και τή συμφιλίωση που οδηγούν στή μεταμόρφωση των προσώπων».

β) Στις Plenaries, στις ολομέλειες δηλαδή του Συνεδρίου, οι οποίες θα πραγματοποιούνται καθημερινά και στις οποίες θα αναπτύσσονται θέματα που έχουν σχέση με την κοινή Ιεραποστολή όλων των κατΆ όνομα χριστιανικών κοινοτήτων, με στόχο «νά γίνει το ίδιο το Συνέδριο μιά ζωντανή κοινότητα συμφιλίωσης και θεραπείας».

γ) Στα Workshops, στις συνάξεις δηλαδή οι οποίες θα πραγματοποιούνται τις απογευματινές ώρες και στις οποίες θα εμπεδώνονται τα θέματα της ολομέλειας με την βοήθεια ποικίλων οπτικοακουστικών μεθόδων (φίλμς, θεατρικών παραστάσεων, μουσικής κ.λ.π.), συζητήσεων στρογγυλής τραπέζης, φιλικών συναντήσεων κ.ά. Στόχος και πάλι «νά γίνει το Συνέδριο ένα σημείο συμφιλίωσης και θεραπείας μεταξύ των εκκλησιών και να γιορτάσουν οι σύνεδροι την εν Χριστώ ενότητά τους και την από Θεού δοσμένη διαφορετικότητά τους».

δ) Στην κοινή λατρεία. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, «τό Συνέδριο θα έχει πλούσια λειτουργική ζωή. Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα θα τελούνται προσευχές, στις οποίες θα είναι ελεύθερη η πρόσβαση σε όλους, ενώ κατά την διάρκεια του Συνεδρίου θα τελεσθούν πέντε θεραπευτικές λειτουργίες, ανοιχτές για όλους τους συμμετέχοντες, κατά τις παραδόσεις διαφορετικών ομολογιών». Άλλωστε θα υπάρχει υπαίθριο παρεκκλήσιο, όπου θα γίνονται προσευχές από διάφορες ομολογίες σε ώρες εκτός του προγράμματος του Συνεδρίου. Ειδικά για την τελευταία ημέρα του Συνεδρίου, Κυριακή 15 Μαΐου, οι σύνεδροι είναι προσκεκλημένοι από τους Έλληνες οικοδεσπότες σε τοπικές εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

Δ'. Μελετώντας κανείς το πρόγραμμα του Συνεδρίου διερωτάται:

α) Κατά τις συζητήσεις ενός τόσο σοβαρού θέματος, όπως είναι η Ιεραποστολή, πώς θα ξεπεραστούν οι αντιθέσεις που υπάρχουν μεταξύ των μελών και πώς θα παρακαμφθεί ο σκόπελος των δογματικών τους διαφορών; Δεν θα εφαρμοσθεί και πάλι η δοκιμασμένη πιά μέθοδος του δογματικού μινιμαλισμού, η οποία οδηγεί στην άμβλυνση των δογματικών αισθητηρίων; Ή μήπως δεν θα χρησιμοποιηθεί η αμφίσημη διπλωματική γλώσσα των κοσμικών συνεδρίων, η οποία θα υπερτονίζει τα ελάχιστα που ενώνουν και θα αμνηστεύει τα ουσιώδη που χωρίζουν, ώστε να δημιουργηθεί μιά ψευδαίσθηση κοινής πίστεως και ενότητος;

β) Τί σημαίνει «η από Θεού δοσμένη διαφορετικότητα», την οποία θα γιορτάσουν οι σύνεδροι; Δεν σημαίνει πανηγυρική αναγνώριση ως «Εκκλησιών» των πάσης φύσεως προτεσταντικών ομάδων και καταξίωση των αιρετικών τους διδασκαλιών; Δεν σημαίνει ότι οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι θα κληθούν να αρνηθούν και πάλι την μοναδικότητα της Εκκλησίας τους και έτσι υποχρεωτικά να ομογενοποιηθούν μέσα στή χοάνη των 340 και πλέον ομολογιών της πανσπερμίας του Π.Σ.Ε.; Καί είναι, άραγε, ώ της βλασφημίας? «δοσμένη από τον Θεό» η διαφορετικότητα, δηλαδή τα ποικίλα σχίσματα και οι αιρέσεις, και όχι αποτέλεσμα του ανθρώπινου εγωισμού και κατόρθωμα του διαβόλου;

γ) Τί είδους θα είναι αυτές οι «πέντε θεραπευτικές λειτουργίες, οι οποίες θα τελεσθούν κατά την διάρκεια του Συνεδρίου, ανοιχτές για όλους τους συμμετέχοντες»; Μήπως, σε συνδυασμό με την πρόσκληση του Συνεδρίου «γιά ανταλλαγή εμπειριών», προβληθούν κάποια «χαρισματικά εφφέ» των Πεντηκοστιανών, ή μήπως επαναληφθούν τα έκτροπα που διαδραματίσθηκαν στην Καμπέρα, κατά την Ζ' Γενική Συνέλευση του Π.Σ.Ε.;

Ε'. Όπως μας πληροφορεί σχετικό Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου (17-1-2005), σε συναφή με το Συνέδριο συνέντευξη τύπου οι εκπρόσωποι των Μ.Μ.Ε. διαβεβαιώθηκαν «ότι δεν θα υπάρχει συμπροσευχή κατά την διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου». Κάτι τέτοιο όμως αποδεικνύεται ανακριβές.

Κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι όντως οι εκπρόσωποι όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών θα αρνηθούν την συμμετοχή τους στις προγραμματισμένες λατρευτικές εκδηλώσεις, εφ' όσον η μέχρι τούδε πείρα έχει αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Αρκεί και μόνο να σκεφθούμε πως οι Ορθόδοξοι οικουμενιστές, ανατρέποντας την κανονική λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας μας στο θέμα της συμπροσευχής, έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι «η μόνη κοινή προσευχή που ρητά απαγορεύεται είναι η ευχαριστιακή»8. Στο Συνέδριο όμως θα καταπατηθεί ακόμη και η έσχατη αυτή παραδοσιακή αρχή των οικουμενιστών, διότι, όπως αναφέραμε, την Κυριακή 15 Μαΐου, από τις 8.15 π.μ., σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι σύνεδροι θα μεταβούν σε τοπικούς Ορθόδοξους ναούς, όπου τότε θα τελείται η Θεία Λειτουργία. Επίσης, το βράδυ της ίδιας ημέρας, όλοι οι σύνεδροι θα συγκεντρωθούν στον λόφο του Αρείου Πάγου για την τέλεση αποχαιρετιστήριας ακολουθίας.

Τέλος, αυτό καθαυτό το θέμα του Συνεδρίου αποτελεί συμπροσευχή. Για μια εβδομάδα στον νου και την καρδιά όλων των συνέδρων θα κυριαρχεί η κοινή δέηση: «Έλα, γιο Πνεύμα, θεράπευσε και συμφιλίωσε!». Ποια σχέση όμως έχει το «γιο Πνεύμα» των ποικιλώνυμων αιρετικών του Π.Σ.Ε. με το «Πνεύμα το γιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το σύν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των Προφητών», το Οποίο επί δύο χιλιάδες χρόνια οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ομολογούν και επικαλούνται;

Είναι σε όλους γνωστό ότι οι πολυάριθμες ομολογίες του Π.Σ.Ε. έχουν διαστρεβλώσει την Ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περί του Αγίου Πνεύματος. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία και τον κόσμο σχετικοποιείται ή, ακόμη χειρότερα, ταυτίζεται με οιοδήποτε άλλο «πνεύμα» που είναι παρόν σε άλλα θρησκεύματα9.

«Παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί του Αγίου Πνεύματος» επικρατούν στο Π.Σ.Ε., διαπιστώνει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος.

Υπάρχουν στο Π.Σ.Ε. «τάσεις υποκαταστάσεως του Αγίου Πνεύματος από ένα ?ιδιωτικό? πνεύμα, από το πνεύμα του κόσμου ή από άλλα πνεύματα», γι' αυτό και κάποιοι σύνεδροι επικαλούνται «τά πνεύματα της γής, του αέρα, του νερού και των πλασμάτων της θάλασσας», παραδέχονται οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Π.Σ. Ε. στην Καμπέρα της Αυστραλίας11.

Σε δήλωση τέλος του Π.Σ.Ε., στην Διαθρησκειακή Διάσκεψη του Χόγκ-Κόγκ, απροκάλυπτα ομολογείται ότι σε όλες τις θρησκείες, πίσω από τα ποικίλα ονόματα, λατρεύεται ο ίδιος Θεός, ο οποίος «ομιλεί με διαφορετικούς τρόπους στις διάφορες παραδόσεις: η Σεχινά στην Ιουδαϊκή παράδοση, το γιο Πνεύμα του Τριαδικού Θεού στους Χριστιανούς, το τμαν στους Ινδουϊστές και τους Σιχίτες, το Ρουάχ στους Μουσουλμάνους»12.

Ύστερα από όλα αυτά, εύλογα διερωτώμεθα και πάλι: Ποιό «γιο Πνεύμα» θα ενεργήσει εν προκειμένω, ώστε να θεραπεύσει και να συμφιλιώσει τους συνέδρους, τις «Εκκλησίες», τα έθνη και τον κόσμο ολόκληρο; Είναι άραγε εξωπραγματικοί, είναι φανατικοί και φονταμενταλιστές όσοι υποστηρίζουν ότι σκοπός του Π.Σ.Ε. είναι η προώθηση του διαθρησκειακού συγκρητισμού και η επικράτηση της Πανθρησκείας; Πώς θα φιλοξενήσουμε ένα βλάσφημο και κακόδοξο Συνέδριο στην πατρίδα μας, την ποτισμένη με τα αίματα και τους ιδρώτες των Οσίων, των Μαρτύρων και Ομολογητών της Πίστεώς μας; Με τί καρδιά άραγε οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι ?όσοι διατηρούν την αυτοσυνειδησία τους? θα προσέλθουν σ' αυτό το Συνέδριο; Γιατί περιφρονείται και πάλι σκανδαλωδώς ο κρυστάλλινος λόγος του Θεού: «Μή γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις• τις γάρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; υμείς γάρ ναός Θεού εστε ζώντος» (Β' Κορ. 6, 14-16);

 

ΣΤ'. Διατείνονται οι οργανωτές του Συνεδρίου ότι κύριος σκοπός του είναι η κοινή πορεία προς την Ιεραποστολή. Και ναι μεν για την σχεδόν ανύπαρκτη δογματική συνείδηση των ετεροδόξων ένα τέτοιο όραμα μπορεί να είναι εφικτό. Για τους Ορθοδόξους όμως κληρικούς και λαϊκούς, που θα συμμετάσχουν στο Συνέδριο, πώς μπορεί να σταθεί μιά τέτοια προοπτική;

Οι αιρετικές παραφυάδες του Π.Σ.Ε. απομακρύνονται συνεχώς από την βιβλική και αγιοπατερική αντίληψη περί του Τριαδικού Θεού και της Εκκλησίας, ενώ πολλές από αυτές δεν αποδέχονται την μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. Οι «Εκκλησίες» τους δεν αποτελούν το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, τον χαρισματικό εκείνο θεσμό που συγκροτείται από το γιο Πνεύμα, αλλά έχουν υποβιβασθεί στο επίπεδο κοσμικών θρησκειών και σωματείων ηθικοκοινωνικού ή ωφελιμιστικού χαρακτήρα. Ο «Θεός» τους δεν είναι ο εν Χριστώ αποκαλυφθείς Τριαδικός Θεός, που ελευθερώνει από τον θάνατο και την φθορά. Και το δικό τους «γιο Πνεύμα», ως ταυτιζόμενο με το πνεύμα των ψεύτικων θρησκειών, είναι πνεύμα πλάνης, πνεύμα πονηρό και δαιμονικό, που ούτε θεραπεύει ούτε συμφιλιώνει, αλλά μάλλον διαιρεί και σκοτίζει τους ανθρώπους. Όσο για την «χριστιανική ηθική» τους, αρκεί να αναφερθεί ότι μέσα στο Π.Σ.Ε. «εγκρίθηκαν ηθικοί κανόνες που αντιστρατεύονται την Γραφή ?η ομοφυλοφιλία, ο λεσβιασμός, οι εκτρώσεις? και γενικά ανατράπηκε ολόκληρη η χριστιανική βιβλική και παραδοσιακή ηθική».

Τί είδους, λοιπόν, χριστιανική μαρτυρία μπορούν να δώσουν από κοινού τα μέλη του Π.Σ.Ε. στον σύγχρονο κόσμο; Άλλωστε, με την προώθηση και αποδοχή του διαθρησκειακού συγκρητισμού, το ιεραποστολικό χρέος των Χριστιανών αυτοκαταργείται, εφΆ όσον, καθώς ισχυρίζονται Ορθόδοξοι μάλιστα οικουμενιστές ιεράρχες, όλα τα θρησκεύματα αποτελούν «ηθελημένας από Θεού οδούς σωτηρίας»14 και «όλες οι θρησκείες υπηρετούν τον Θεό και τον άνθρωπο• δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός».

Ορθόδοξη χριστιανική κατήχηση και επανευαγγελισμό χρειάζονται πρωτίστως οι πλανεμένοι αδελφοί μας του Π.Σ.Ε., γιατί αυτοί, από την στιγμή που παραχάραξαν την χριστιανική πίστη, βρέθηκαν έξω από την μόνη αληθινή Εκκλησία και θεωρούνται πλέον άπιστοι και ξένοι του Θεού. «Ο μή κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλησίας πιστεύων άπιστός εστιν»16. «Ως ξένους Θεού και εχθρούς νοήσομεν όσους η αβαπτίστους η κακοπίστους ορώμεν υπάρχοντας».

Ζ'. Ομολογήθηκε στην προαναφερθείσα συνέντευξη τύπου της Ιεράς Συνόδου, ότι δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση του εκκλησιαστικού πληρώματος για την δράση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Συμβούλιο. Το πιο λυπηρό όμως και αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο λαός μας σκοπίμως παραμένει απληροφόρητος.

 

Όταν, στις 13-2-2003, ελήφθη από την Δ.Ι.Σ. η απόφαση για την φιλοξενία του εν λόγω Συνεδρίου, εκδόθηκε μία λακωνικότατη ανακοίνωση, «στριμωγμένη» ανάμεσα σε πλήθος άλλων συνοδικών αποφάσεων. Από τότε και μέχρι τις 17-1-2005, δηλαδή για διάστημα δύο σχεδόν ετών, ούτε άλλη ουσιαστική ενημέρωση έγινε ούτε η πρέπουσα προβολή δόθηκε σ' ένα τόσο σημαντικό γεγονός, που αποτελεί, όπως υποστηρίχθηκε, τιμή για την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Χώρα μας18. Φοβήθηκε άραγε κανείς τις αντιδράσεις του πιστού λαού;

Είναι σίγουρο ότι η διοργάνωσή του Συνεδρίου αποφασίστηκε χωρίς να υπάρχει κάποιος θεολογικός ή ποιμαντικός λόγος και χωρίς να ληφθεί υπ' όψιν η αγρυπνούσα συνείδηση του ευσεβούς πληρώματος, του «μικρού ποιμνίου», που αποτελεί την καρδιά του σώματος της Εκκλησίας. Τα κίνητρα, όπως απερίφραστα ομολογήθηκε, ήταν καθαρώς κοσμικά: «ενίσχυση μεταολυμπιακής θέσης της Ελλάδος στον κόσμο», απόδειξη ότι «η Εκκλησία έχει την ικανότητα να συνεργάζεται αρμονικά με τις ελληνικές πολιτειακές αρχές» κ.ά. Φοβούμεθα ότι λόγοι προβολής, προσωπικές φιλοδοξίες και ιδιοτελείς στόχοι κρύβονται πίσω από την απόφαση αυτή, ενώ εκείνοι που την έλαβαν δείχνουν να διακατέχονται από ανησυχία, ανασφάλεια, μειονεξία και φόβο μήπως η Εκκλησία μας χαρακτηρισθεί εσωστρεφής και φονταμενταλιστική.

 Γι΄ αυτό και προτίμησαν να γίνουν αρεστοί στον κόσμο? Όλα πιά τα θυσιάζουμε στον βωμό της εκκοσμικεύσεως; Χάσαμε, αλήθεια, την εν Κυρίω καύχησή μας για την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας; Ξεχάσαμε τον αποστολικό λόγο: «Ουκ οίδατε ότι η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστιν; ος αν ούν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ. 4,4); Ξεχάσαμε και τα φοβερά λόγια του Κυρίου για εκείνους που σκανδαλίζουν τους ελαχίστους αδελφούς Του: «Ος αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τώ πελάγει της θαλάσσης» (Ματθ. 18,6);

 

Επίλογος

Η  μέχρι σήμερα πορεία μας στο Π.Σ.Ε. φανερώνει ότι η Ορθοδοξία:
α) Περιφρονείται ταπεινωτικά από τον Προτεσταντισμό, αφού στο Οικουμενικό Συμβούλιο οι εκπρόσωποί της αποτελούν μειοψηφία• μία μειοψηφία η οποία καθίσταται εντελώς ανίσχυρη και αναποτελεσματική, αν κανείς λάβει υπΆ όψιν ότι συχνά παρουσιάζεται διχασμένη και θεολογικά ακατάρτιστη.
β) Αρνείται την εκκλησιολογική της αυτοσυνειδησία, καθώς είναι υποχρεωμένη, βάσει των καταστατικών αρχών λειτουργίας του Συμβουλίου, αφ' ενός μεν να αρνηθεί την πίστη της ότι αποτελεί την μοναδική Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αφ' ετέρου δε να αναγνωρίσει όλες τις ετερόδοξες ομολογίες ?πολλές από τις οποίες καταπατούν σαφείς ευαγγελικές εντολές, δεχόμενες την ιερωσύνη των γυναικών και τον γάμο των ομοφυλοφίλων? ως «αδελφές Εκκλησίες».

γ) Υποχρεώνεται, στις εσωτερικές διαδικασίες, να έχει ισοδύναμη και ισόκυρη ψήφο με όλες τις νεοφανείς και ασήμαντες αιρετικές ομάδες, ακόμη και με ολιγάριθμους θρησκευτικούς προτεσταντικούς συλλόγους. Είναι θλιβερή η εύστοχη επισήμανση ορθοδόξου θεολόγου: «Τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, φορείς μιάς θεολογίας αιώνων αγιότητας? έχουν την ίδια ψήφο στην Κ.Ε. του Π.Σ.Ε. με τον αντιαλκοολικό αντιπρόσωπο του Στρατού της Σωτηρίας, μιάς εκκλησίας δηλαδή που οι αντιπρόσωποί της δηλώνουν συνήθως αποχή από συζητήσεις σχετικές με το Ποτήριον της Ευχαριστίας, επειδή στις δικές τους συνάξεις το έχουν καταργήσει, αφού είναι αντιαλκοολικοί»6.
Μέσα λοιπόν σ' αυτό το ζοφερό τοπίο δεν φαντάζει, άραγε, ως μύθος η δυνατότητα Ορθοδόξου μαρτυρίας στο Π.Σ.Ε.; Και, έπειτα από τόσες άκαρπες προσεγγιστικές προσπάθειες ολοκλήρων δεκαετιών, δεν είναι απορίας άξιον το ότι εμείς, οι Ορθόδοξοι, επιμένουμε πεισματικά να λυπούμε το Πνεύμα το γιο, παραβαίνοντας την σαφέστατη εντολή του Θεού «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. 3, 10);

Είναι ποτέ δυνατόν να φαντασθούμε τους 'Αγίους 'Αποστόλους να συμπροσεύχωνται

με τους πολυειδείς αιρετικούς και τους ειδωλολάτρας της εποχής των; Θα υπήρχε σήμερα Χριστιανισμός, αν οι ῞Αγιοι 'Απόστολοι εφήρμοζαν αντί του κηρύγματος της μετανοίας, όπως διατάχθηκαν από τον Κύριο και Θεό μας, τους Διαθρησκειακούς Διαλόγους και την συνεργασία με τους ειδωλολάτρες, για το καλό δήθεν

του κόσμου; ῏Αρά γε μετά από όσα ανεφέρθησαν, είναι δυνατόν να θεωρήται νοσηρός φανατισμός η αντίδρασίς μας εναντίον του Οικουμενισμού και η αποτείχισή μας από  τους ορθοδόξους Οικουμενιστές; Δεν γίνεται πλέον βαθύτερα κατανοητό, ότι πρόκειται περί θέματος Πίστεως και διασώσεως της ιδίας της 'Ορθοδόξου υποστάσεώς μας, μέσα στην πλημμυρίδα της πλέον υπούλου αιρέσεως όλων των εποχών;;;;;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ

–« Ιστορικη αναδρομή στους σκοτεινούς δρόμους του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών