ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἀκούσαμε στό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὅτι οἱ Ἀπόστολοι, γνωρίζοντας τίς προφητεῖες περί ἀποστασίας τοῦ Ἰούδα καί ὅτι τήν ἐπισκοπή του θά τήν λάμβανε ἕτερος, ἐπέλεξαν δύο καί τούς ἔστησαν, ἐν τῷ μέσῳ τῆς συνάξεώς τους καί προσευχήθηκαν νά ἀναδείξει τόν ἕναν, τό Πνεῦμα τό Ἁγιο, τό ὁποῖο ἐτάζει νεφρούς καί καρδίας.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό ἐγνώριζε, ποιός ἦταν ἐκεῖνος πού θά ἔφτανε μέχρι τό τέλος, τό μαρτύριο δηλαδή, ὀμολογώντας στόν κόσμο, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Κοιτᾶχτε ὅμως τώρα, λέει καί οἱ δύο αὐτοί πού ἐπιλέγουν οἱ Ἀπόστολοι, νά ἔχουνε ζήσει λέει, ὅλες τίς φάσεις τοῦ Χριστοῦ, τῆς πορείας Του στή γῆ. Νά γνωρίζουν δηλαδή τή Γέννηση, τήν Ἐνηλικίωση, τά Θαύματα, τό Μαρτύριο, καί κυρίως τήν Ἀνάσταση. Γιά νά μποροῦν ἀπό αὐτούς νά ἐπιλέξουν, ὥστε νά ἔχουν, νά εἶναι αὐτόπται μάρτυρες καί αὐτήκοοι, πού θά ὁμολογοῦσαν ἀκριβῶς τό φοβερό αὐτό μυστήριο, τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τό μυστήριο δηλαδή τῆς θείας οἰκονομίας μέ τέλος τήν Ἀνάσταση, τήν Ἀνάληψη καί βέβαια τήν Ἁγία Πεντηκοστή.

Εἶναι φοβερό, δηλαδή, αὐτό πού ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει, εἰς τήν προσωπική μαρτυρία τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἐφ’ ὅσον καί ἐμεῖς εἴμαστε μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε βαπτισθεῖ εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔχουμε ἐνδυθεῖ τόν Χριστόν καί ὁμολογοῦμε τόν Χριστόν, Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας, ὁ ὁποῖος εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἐκκλησίας μας, ὀφείλουμε, θά ἔλεγα, μέ φόβο καί τρόμο τό λέω, ὀφείλουμε νά ἔχουμε κι ἐμεῖς αὐτή τή βεβαιότητα καί τή μαρτυρία μέσα στή ψυχή μας, δηλαδή τίς φάσεις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί κυρίως τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτή, δηλαδή πού βιώνουμε τώρα αὐτή τή Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα.

Νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί μέσα στή καρδιά μας· νά πληροφορεῖται μέ τήν παρουσία Του· «Ἀνάσταση Χριστοῦ θεασάμενοι». Δηλαδή, νά ἔχουμε καρδιακή ὅραση, ἐσωτερική καθαρότητα καί καρδιακή ὅραση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἡ καρδιά μας νά φλέγεται μέσα, νά καίγεται, νά εἶναι καιομένη ἡ καρδιά καί ἡ ψυχή μας καί ἡ καθαρότητα νά πλημμυρίζει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μας.

Καί ὄχι, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νά τρέχουμε καί νά φεύγουμε ἤ καί μετά τή Λειτουργία, νά τό ἀφήνουμε ἔτσι κάπως, χωρίς νά ἔχουμε κατά νοῦ, ὅτι ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶναι μέσα μας· Τόν ἔχουμε ἐνδυθεῖ· συμβαδίζουμε καί συμπορευόμαστε μαζί Του· κι ὅτι ζοῦμε αὐτό τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως. Τόσο στό σπίτι μας, στήν τροφή μας, στά τραγούδια μας, στίς συμπεριφορές μας, στίς παρέες μας, στίς σκέψεις μας, στήν προσωπική μας ζωή, στήν οἰκογένειά μας, θά πρέπει ὁ Χριστός νά εἶναι πάντοτε παρών, Ἀναστάς καί νά μᾶς βεβαιώνει, οὔτως ὥστε καί ἐμεῖς νά ἔχουμε τήν παρρησία νά Τόν ὁμολογοῦμε καί νά λέμε:Ναί, Κύριε. «Χριστός Ἀνέστη- Άληθῶς Ἀνέστη». Καί ἔτσι νά εἴμαστε, ἀπό τώρα Ἰσάγγελοι.

Ξέρετε, σεβαστή γερόντισσα,καλλικέλαδοι ἅγιοι ἱεροψάλτες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχουμε κληθεῖ τελικά, μετά τήν Δευτέρα Παρουσία, κατά τήν κοινή ἀνάσταση ὅλων, νά εἴμαστε Ἄγγελοι, ἰσάγγελοι. Τό εἶπε ὁ Κύριος αὐτό, ὅταν Τοῦ ἔλεγαν οἱ Σαδδουκαῖοι, ὅτι αὐτός ἦλθε, εἶχε μιά γυναῖκα, κείνη ἐκεῖ ἦταν ἄρρωστη, δέν ἔπιανε παιδιά καί τήν ἔπαιρναν οἱ ἀδελφοί, σύμφωνα μέ τον Μωσαϊκό Νόμο καί τίς αὐτές τίς, τέλος πάντων, πού ὑπῆρχαν ἄς ποῦμε τίς ἀτέλειες, νά πῶ τή λέξη, ἔτσι κομψά «ἀτέλειες» καί λένε λοιπόν στόν Χριστό, ποιός θά τήν πάρει γυναῖκα, αὐτή, πού τήν εἶχαν καί οἱ ἑπτά ἀδελφοί, σύμφωνα μέ τόν νόμο· δέν παρέβαιναν τόν νόμο· καί τούς λέει ὁ Χριστός, δέν ξέρετε τί  σᾶς γίνεται· δέν ξέρετε τί λέτε· δέν ξέρετε τί σᾶς γίνεται· στόν Παράδεισο λέει, οὔτε παντρεύονται, οὔτε ξεπαντρεύονται. Ποιός σᾶς εἶπε ὅτι θά ἔχουμε τά σώματα αὐτά; Ὅτι ἐσύ θά εἶσαι γυναῖκα καί ἐγώ θά εἶμαι ἄνδρας καί θά γνωριζόμαστε; Καί μέ ρώτησε κάποιος, μέ ρώτησαν πῶς γίνεται αὐτό;

Σπείρεται τό σῶμα ἐν φθορᾷ καί ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ. Σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ καί ἐγείρεται ἐν τιμῇ. Τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ναί μέν, θά εἴμαστε οἱ ἴδιοι καί θά γνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ἀλλά δέ θά γνωρίζουμε τήν συγγένεια πού ἔχουμε ἐδῶ· ὅτι αὐτή εἶναι ἡ γυναῖκα μου καί ἐγώ ὁ ἄνδρας της. Δέν θά γνωρίζουμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἀδελφός μου κατά σάρκα· ὄχι· θά εἴμαστε ὅλοι ἀδελφοί ἐν Χριστῷ, μέ κέντρο τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, θά μᾶς φωτίζει ὅλους καί ὁ ἕνας θά βλέπει τόν ἄλλον καί θά χαίρεται καί θά ὑπάρχει αὐτή ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη. Γι’ αὐτό τή χαρά  καί τήν εἰρήνη, δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τήν πάρει.

Ἐπειδή λένε,μά πάτερ, μοῦ λένε, πῶς θά μᾶς  φύγει ἡ χαρά; πῶς νά ‘χουμε τή χαρά; πῶς νά ‘χουμε τήν εἰρήνη; Ὑπάρχουν ἀρρώστιες, ὑπάρχει θάνατος. Μά δέν ὑπάρχει τίποτε. Δέν ὑπάρχουν οὔτε ἀρρώστιες, οὔτε θάνατος.Ὁ Χριστός τόν ἐνίκησε τόν θάνατο! Δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς πάρει τήν χαρά. Κάτι ἐπίγειο, ἐπουράνιο ἤ καταχθόνιο. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, ἀπό μέσα μας. Διότι τή χαρά μᾶς τή δίνει ἡ Ἀνάσταση, δέ μᾶς τή δίνει ὁ κόσμος, οὔτε εἶναι προσωπική ὑπόθεση. Εἶναι ὑπόθεση δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Μέσα στήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, μές στήν μυστηριακή ζωή του. Ἐκεῖ εἶναι ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία μᾶς διακατέχει ὅλους. Ἑπομένως λοιπόν καί στήν ἄλλη ζωή, ἀναστημένοι καί ἄφθαρτοι αἰώνια, στό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν Παράδεισο, δέν θά ὑπάρχει ἄλλο φῶς· μόνο τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ὁ ἥλιος, τά ἀστέρια, τό φεγγάρι, ὅλα αὐτά θά διαλυθοῦν· ὅλα αὐτά τά λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος· διαβάστε το στίς καθολικές ἐπιστολές του.

Θά  ‘ναι μόνο ὁ Χριστός καί τά πρόσωπά μας θά λάμπουν, θά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε τά πρόσωπα αὐτά, ὅπως βλεπόμαστε τώρα, θά γνωρίζουμε τά πρόσωπά μας, ἀλλά θά τά γνωρίζουμε,πῶς; Ὅτι εἴμαστε ἀδελφοί, ἐν Χριστῷ, Ἄγγελοι, ἰσάγγελοι, τίποτ’ ἄλλο.