ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, σέ ἐμᾶς τούς πιστούς εἶναι, ὅτι ἔδωκεν ὁ Θεός τήν ζωήν τήν αἰώνιον, πού ὑπάρχει ἐν τῷ Υἱῷ Αὐτοῦ καί διά τῆς ἑνώσεώς μας μετά τοῦ Υἱοῦ μεταδίδεται εἰς πάντας  τούς πιστούς. Ἐκεῖνος πού εἶναι ἑνωμένος διά τῆς πίστεως μέ τόν Υἱόν καί ἔχει Αὐτόν ὡς ἰδικόν του, ἔχει τήν ἀληθινήν καί αἰώνιον ζωήν καί τήν γνῶσιν τῆς θεολογίας ἐξ ἀποκαλύψεως. Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχει τήν ζωήν.

Ὁ Χριστός εἶπε, ὅτι: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Ἐχθρός αὐτῆς τῆς ἀποκαλυφθείσης ἀληθείας εἶναι ἡ πλάνη. Οἱ ἄνθρωποι τῆς πλάνης ἔχουν πάντοτε τόν νοῦν τους γεμάτο μέ κοσμική σοφίαν, δαιμονικήν οἴησιν καί τήν ἀντιλογία στά θαυμάσια τοῦ Μεσσίου ἔργα, καθώς καί στή διδασκαλία Του.

Συνεπῶς καί ἡ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, εἶναι μωρία γιά τόν Θεό, σκουπίδια πού σαπίζουν καί μολύνουν τήν γῆν καί τόν οὐρανόν· προφανῶς «ἄχρηστα σκύβαλα». Τό σημάδι καί τό κριτήριον τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεόν ἀσφαλῶς διακρίνεται μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάθε ἄνθρωπος, δηλαδή, ἐάν ὁμολογεῖ μέ λόγια καί ἔργα ὀρθοδόξου πίστεως, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐσαρκώθη πράγματι καί ἔζησε ὡς ἄνθρωπος, φέρων τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἐκτός ἁμαρτίας, εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ. Τό ἀκριβῶς ἀντίθετο, ἐκ τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι· ἀλλά ἐκ τοῦ ἀντιχρίστου καί ὅσοι ἐμμένουν σ’ αὐτήν τήν πλάνην, εἶναι πρόδρομοι καί ὄργανα τοῦ Σατανᾶ.

Σήμερα ἀκούσαμε, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἰσῆλθε σέ ἕνα σπίτι στήν πόλιν τῆς Καπερναούμ. Τέσσερις ἄνθρωποι πιστοί στήν Θεότητά Του, στολισμένοι μέ τίς τέσσερις μεγάλες ἀρετές  τῆς πίστεως, ἀποφάσισαν νά βοηθήσουν ἕναν παραλυτικό συνάνθρωπό τους.

Ἐν τούτοις, τό σπίτι ὅπου βρισκόταν ὁ Ἰησοῦς ἦταν γεμάτο κόσμο ἀσφυκτικά· οἱ τέσσερις δέν ἀπογοητεύονται, ἀλλά ἡ δύναμις τῆς πίστεως, ἐφηῦρε ἕναν ἐκπληκτικό τρόπο προσέγγισης. Χάλασαν τήν σκεπή· καί μέ σχοινιά κατέβασαν τόν πονεμένο ἀδελφό τους, ὄντας παράλυτον στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ. Ἀπό αὐτήν τήν στιγμήν ὁ κόσμος, οἱ παρευρισκόμενοι χωρίζονται σέ δύο παρατάξεις.

Στούς πιστεύσαντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ· ἑπομένως ἔχει ἀπόλυτη τήν ἐξουσία νά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ· ὅπως ἐδῶ τοῦ Παραλυτικοῦ. Ὡς τέλειος Θεός γνωρίζει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀσθενείας καί θέλει νά θεραπεύσει πρώτιστα τήν αἰτίαν· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»· σέ ἀντίθεση μέ τήν πλάνη τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι ἀπέριπταν τό μυστήριον τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως.

Ἐν τούτοις, αὐτήν τήν ἐξουσία τήν κάνει ἔτι φανερή, ὅταν κάποιοι δόλιοι, εὑρισκόμενοι στήν πλάνη καί στό σκοτάδι, ἀμφισβήτησαν τό Μεσσιανικό Του ἔργο καί τήν ἐξουσία πού ἔχει ὡς ὁ μόνος δυνατός νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες· καί νά παρέχει τήν ἴαση μέ μόνο τόν λόγο Του· ὡς ἀπόδειξη τῆς Θεότητός Του.

Συμπέρασμα, ἀδελφοί μου εἶναι ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποτάσσουμε τό πνεῦμα στή σάρκα, μέ ἀποτέλεσμα τό σαρκικό φρόνημα νά μᾶς καθιστᾶ παράλυτους καί ἀνήμπορους νά προσεγγίσουμε τόν Χριστό καί σύν Χριστῷ νά κοινωνοῦμε ἐν τῇ ἀγάπη μέ τούς συνανθρώπους μας. Στήν περίπτωση τῶν Φαρισαίων, σήμερα, διακρίνουμε  καθαρά ποῖον εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού φωτίζει τίς ψυχές ὥστε νά θεολογοῦν καί ποιό τό πνεῦμα τῆς πλάνης, πού σκοτίζει τήν ψυχή καί τήν ὁδηγεῖ σέ βλασφημία.

Ἐμεῖς, σεβαστή γερόντισσα, σαφῶς καί νικᾶμε διά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅλους τούς αἱρετικούς, ὅλων τῶν αἰώνων καί φτύνουμε τίς βλασφημίες τους, πού ἐκτοξεύουν ἐνάντια στό πανάγιο πρόσωπο τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ· καί τῆς θεϊκῆς διδασκαλίας Του. Φροντίζουμε καθημερινά νά ἀγαπᾶμε, προσευχόμενοι γιά ὅλους τούς πλανεμένους· πολεμώντας ὅμως τήν πλάνη. Γνωρίζουμε ἐπίσης ἐμπειρικά ὅτι οἱ τέσσερις ἀρετές ἐνεργοῦν ἁγιαστικά, μέ τήν μετοχή τῶν τριῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς· δηλαδή τοῦ λογιστικοῦ, τοῦ θυμικοῦ καί τοῦ ἐπιθυμητικοῦ.Ἔτσι οἱ τέσσερις πορεύονται πρός τόν Ἰησοῦν μέ «ἁγία συνοδεία»· ἡ φρόνησις μέ τήν γνώση καί τήν σοφία τοῦ λόγου· ἡ σωφροσύνη μέ τήν παρθενία καί τήν ἁγνότητα· ἡ ἀνδρεία μέ τήν σταθερότητα καί τήν ὑπομονή· καί ἡ δικαιοσύνη μέ τήν διάκριση καί μέ σπλάχνα οἰκτιρμῶν.

Μέ αὐτές τίς τρεῖς δυνάμεις καί τίς τέσσερις ἀρετές ὁμολογοῦμε τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἔχοντας ὡς Θεάνθρωπος λάβει ἐκ τοῦ Θεοῦ·  «πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς».

Ἑπομένως εἶναι καί ὁ Μόνος πού δύναται νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες καθώς καί ἡ ταμειοῦχος ἁγία, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Του. Μακριά ἀπό ἐμᾶς κάθε ἄλλη δυσώδης θεωρία καί σατανική πλάνη, ὅπως αὐτή τῶν Φαρισαίων πού ἀκούσαμε σήμερα, πού εἶναι και ἡ πλάνη τῆς Ν.Ἐποχῆς, πού γκρεμίζει, τσακίζει καί σκοτώνει ὅσους τυχόν τήν ἐμπιστεύονται.

Στόν Μεσσία Ἰησοῦν, ἡ Δόξα, ἡ Δύναμις καί ἡ Βασιλεία στούς αἰῶνας. Ἀμήν.