ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ---- ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Ἔν τινι παρεκκλησίῳ τῆς ἐν… Μονῆς ὑπῆρχε κιβώτιόν τι παλαιὸν καὶ σεσαθρωμένον, πλῆρες ἐφθαθμένων βιβλίων. Οὐδεὶς τῶν σοφῶν περιηγητῶν τῶν ἐπισκεφθέντων κατὰ καιροὺς τὴν βιβλιοθήκην τῆς Μονῆς ἠξίωσε νὰ ρίψῃ ἐκ περιεργείας βλέμμα καὶ πρὸς τὸ λησμονημένον κιβώτιον. Ἀλλ᾽ ὁ φίλος μου κ. Β., ὅστις διέπρεπε διὰ τὴν πρὸς τὰ περιφρονούμενα πράγματα στοργήν του, ἂν καὶ μόνον χάριν τοῦ ἐμπορίου τῶν σπόγγων εἶχεν ἐπισκεφθῆ τὰ μέρη ἐκεῖνα, οὐχ ἧττον ἠρεύνησε τὰ ἐν τῷ κιβωτίῳ, καὶ εὗρε, μεταξὺ πολλῶν βιβλίων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, τὰ ἐσκορπισμένα φύλλα παλαιοῦ χειρογράφου ἐπὶ μεμβράνης. Συναρμόσας δὲ καὶ ταξινομήσας αὐτὰ ἐπιμελῶς, κατώρθωσε νὰ ἀναγνώσῃ ὁλόκληρον σχεδὸν τὴν βιογραφίαν ἀναχωρητοῦ τινος τῆς ΙΓ´ ἑκατονταετηρίδος διαγαγόντος πολυκύμαντον βίον πρὸ τῆς εἰς τὸ μοναστήριον εἰσόδου του. Ἡ βιογραφία δὲ αὕτη ἐσχετίζετο μετὰ τῆς ἱστορίας τῶν Κυκλάδων. Ὀλίγα τινὰ φύλλα ἔλειπον ἐκ τοῦ βιβλίου, ὧν τὸ περιεχόμενον ἠδύνατο εὐχερῶς νὰ ἀναπληρωθῇ ἐξ ἄλλων πηγῶν.

Ὁ φίλος μου ἐνόμισε καλὸν ν᾽ ἀντιγράψῃ τὸ σύνολον χωρὶς νὰ προσθέσῃ λέξιν. Μόνον τὸ λεκτικὸν μετέβαλεν ὀλίγον, καὶ οὕτω παρέδωκε τὸ βιβλίον πρὸς τὸν ἐκδότην, ὅστις τὸ δημοσιεύει πρὸς ψυχαγωγίαν τῶν ἀναγνωστῶν.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α´

ΕΚΔΡΟΜΗ

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ 1199 οὐδεὶς καθ᾽ ὅλον τὸ Αἰγαῖον πέλαγος εἶχεν ὡραιοτέραν σύζυγον τῆς τοῦ Ἰωάννου Μούχρα, πλουσίου εὐπατρίδου κατοικοῦντος ἐν Νάξῳ. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἐκώλυεν αὐτὸν τοῦ νὰ ἐκτελῇ παραβόλους ἐκδρομὰς κατὰ τῶν Γενουαίων πειρατῶν, τῶν ἐνοχλούντων ἀδιαλείπτως τοὺς Βενετοὺς ἐπιδρομεῖς καὶ τοὺς φιλησύχους νησιώτας.

Ὁ Ἰωάννης Μούχρας κατῴκει κατὰ τὴν ἄκραν τοῦ Νεοχωρίου ἐπί τινος λόφου παρὰ τὴν θάλασσαν. Ἡ οἰκία του, μεγάλη καὶ εὐπρεπής, ἦτο ὠχυρωμένη μὲ τρεῖς πύργους καὶ ὑψηλὸν τεῖχος. Ἐνομίζετο δὲ ὡς ἄσυλον ἐν τῷ τόπῳ. Ὁ Ἰωάννης Μούχρας εἶχε λάβει ἐκ προγόνων προνόμια παρὰ τῶν Βενετῶν, ἅτινα ἐφύλαττε καὶ διεξεδίκει ἐπιμόνως. Αὐτοὶ οἱ Γενουαῖοι πειραταὶ ἐσέβοντο παραδόξως τὴν οἰκίαν του. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος, μὴ εὑρίσκων αὐτοὺς ἐν τῇ οἰκίᾳ των ἵνα τοὺς σεβασθῇ, ἐξεστράτευε κατ᾽ αὐτῶν ἐπὶ κεφαλῆς τῶν τολμηροτάτων ἐκ τῶν νησιωτῶν.

Ἄλλως δέ, ἦτο φιλόξενος καὶ εὐπροσήγορος πρὸς πάντας. Ἡ σύζυγός του, ὡραία καὶ ἀθῴα ὡς περιστερά, ἦτο τὸ σέμνωμα τῆς οἰκίας. Ἄρχουσα δωδεκάδος θεραπαινίδων διεύθυνε φρονίμως τὰ τοῦ οἴκου. Οὐδαμοῦ ἠκούσθη ποτὲ ὅτι ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ Ἰωάννου Μούχρα ἀπεπέμφθη πτωχὸς μὲ κενὰς τὰς χεῖρας ἢ ἀπεβλήθη ξένος ζητῶν φιλοξενίαν. Πάντες οἱ ὑπηρέται ἐμιμοῦντο τοὺς κυρίους των καὶ ἦσαν λίαν φιλόφρονες πρὸς τοὺς ξένους. Αἱ ἀποθῆκαι τῆς οἰκίας ἔγεμον σίτου καὶ ἐδωδίμων, οἱ σταῦλοι χόρτου καὶ κριθῆς. Ὁ Θεὸς ἐφαίνετο ὅτι εἶχεν ἀνοικτὴν τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ οἴκου τούτου, ὁ δὲ ἰδιοκτήτης ἐδέχετο τὴν εὐλογίαν ταύτην μὲ ἀσκεπῆ τὴν κεφαλήν. Ἦτο ὡς βιβλικὸς πατριάρχης ἔχων ἐκτεταμένους τοὺς κόλπους πρὸς τὰς ἀνθρωπίνας ψυχὰς τὰς κειμένας παρὰ τοὺς πόδας του.

Μία μόνη σκιὰ ὑπῆρχεν ἐπὶ τῆς εἰκόνος ταύτης· ἐστερεῖτο τέκνων καὶ τοῦτο ἔφερεν αὐτὸν εἰς ἀπόγνωσιν.

Ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος ὁ Ἰωάννης Μούχρας ἀπήρχετο νύκτωρ ἐκ τῆς οἰκίας του καὶ ἐπανήρχετο μετὰ εἰκοσιτέσσαρας ἢ τριάκοντα ἓξ ὥρας ἄυπνος καὶ κεκμηκώς. Ἡ οἰκοδέσποινα συνήθισε νὰ τὸν προπέμπῃ ἀταράχως ἀφ᾽ ἑσπέρας καὶ νὰ τὸν περιμένῃ τὴν πρωίαν ἥσυχος. Ἀπέμαθε δὲ τὸ νὰ γογγύζῃ ἢ νὰ μεμψιμοιρῇ κατ᾽ αὐτοῦ, καθὼς ἔπραττε τοὺς πρώτους μετὰ τὸν γάμον μῆνας.

Ποῦ μετέβαινε;

Τὰ πέριξ νησύδρια ἦσαν πολλάκις, καὶ μάλιστα ἐν καιρῷ τρικυμίας, καταφύγιον τῶν πειρατῶν. Ὁ Μούχρας ἐπέβαινεν ἐπὶ τῆς γαλέρας του καὶ τοὺς κατεδίωκεν. Ἦτο δὲ ἡ γαλέρα αὕτη μεγάλη καὶ ὀχυρά. Τὴν εἶχεν ἀγοράσει ἀντὶ τοῦ ἡμίσεος τῆς τιμῆς της παρ᾽ Ἑνετοῦ τινος τυχοδιώκτου δυστυχήσαντος, ὅστις ἅμα καθελκύσας αὐτὴν ἐχρεοκόπησε τὸν δεύτερον ἀπὸ τῆς ἀποδημίας του μῆνα. Οἱ ναῦταί του ἐστασίασαν κατ᾽ αὐτοῦ, διότι ἦσαν ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἄσιτοι. Ὁ Βενετὸς τοὺς προέτρεπε νὰ ἐπιτεθῶσι κατὰ τῶν Γενουαίων καὶ τῶν νησιωτῶν καὶ νὰ λάβωσι παρ᾽ αὐτῶν τροφάς. Ἀλλ᾽ ἄνθρωποι ἀπὸ τριῶν ἡμερῶν μὴ ἀριστήσαντες δὲν εἶχον ὄρεξιν νὰ ἐπιτεθῶσι κατ᾽ ἄλλων ἀφθόνως δειπνησάντων, καὶ τὸ μόνον ὅπερ ἠδυνήθησαν νὰ πράξωσιν, ἦτο νὰ ρίψωσι τὸν Βενετὸν εἰς τὴν θάλασσαν. Οὗτος ἐσώθη κολυμβῶν καὶ μεταβὰς εἰς τὸν πρῶτον λιμένα, ὅπου ἤξευρεν ὅτι ἡ γαλέρα ἔμελλε νὰ προσορμισθῇ, τὴν ἐπώλησεν εἴς τινα ἀνταποκριτὴν τοῦ Μούχρα, ὅστις εἶχε λάβει ἀπὸ πολλοῦ ἐντολὴν ν᾽ ἀγοράσῃ δι᾽ αὐτὸν ἓν πλοῖον.

Τίς ἠδύνατο νὰ προΐδῃ πρὸ ἕνδεκα μηνῶν, ὅτε ἐναυπηγήθη ἐν τοῖς ναυστάθμοις τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅτι τὸ ὡραῖον τοῦτο σκάφος ἔμελλε νὰ περιέλθῃ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ προεστοῦ τῆς Νάξου;

Καὶ ὅμως ὁ Ἰωάννης ἠδύνατο νὰ καυχηθῇ ὅτι ἡ σχέσις αὕτη δὲν ἦτο ἡ μόνη, ἣν πρὸς τὴν Βενετίαν ποτὲ συνέδεσε. Πολλοὶ ἀνδρεῖοι καὶ τολμηροὶ τῆς Πολιτείας ἱππόται εἶχον λάβει παρ᾽ αὐτοῦ ξενίαν, καὶ ἦσαν πρόθυμοι νὰ τῷ τὴν ἀποδώσωσί ποτε, ἂν παρεπέμπετο νὰ δικασθῇ ἐνώπιον τοῦ κραταιοτάτου συμβουλίου τῶν Δέκα.

Ἐν τούτοις ἡ ὡραία Αὐγούστα, ἡ σύζυγος τοῦ Μούχρα, ἂν καὶ ἐγεννήθη ἐν Νάξῳ, ἦτο κατὰ τὸ ἥμισυ Βενετὴ τὴν καταγωγήν. Ἠγάπα τὸν σύζυγόν της καὶ ἔτρεφε βαθεῖαν στοργὴν πρὸς τὴν ὡραίαν νῆσον, ἐν ᾗ εἶδε τὸ φῶς. Ἦτο οὐ μόνον πρὸς τοὺς ξένους εὐπροσήγορος καὶ εὐεργετικὴ πρὸς τοὺς πτωχούς, ἀλλ᾽ εὐσεβὴς περὶ τὰ θεῖα, καὶ ἡ μήτηρ Φηλικίτη, ἡ ἡγουμένη τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, μετὰ τῶν πατέρων Μάρθωνος καὶ Βικεντίου, διενέμοντο πρὸς ἀλλήλους τὰ προϊόντα τῆς εὐσεβείας της.

Τὸ αἴτιον δι᾽ ὃ ὁ Μούχρας κατεδίωκεν ἐπιμόνως τοὺς πειρατὰς ἦτο ὅτι εἶχε λάβει παρὰ τῆς Βενετίας εἰδικὸν προνόμιο. Ὁ δὲ σκοπός του ἦτο νὰ τύχῃ, ὡς τῷ εἶχον ὑποσχεθῆ, διπλώματος ναυάρχου καὶ εὐπατρίδου τῆς Βενετίας.

Ἑσπέραν τινὰ περὶ τὰ μέσα Μαρτίου ἔσπευσε κατὰ τὸ σύνηθες νὰ ἐπιβῇ τῆς γαλέρας. Τὸ πλήρωμα γινῶσκον τὴν συνήθη ὥραν ἦτο ἐπὶ τοῦ πλοίου ἐγρηγορός. Ἡ δὲ λέμβος μετὰ δύο ἐρετῶν τὸν περιέμενε παρὰ τὴν προκυμαίαν.

―Ἐδῶ εἶσαι, Μηνᾶ; ἔκραξεν ὁ Ἰωάννης Μούχρας πλησιάζων.

―Ἐδῶ εἴμεθα, ἀρχηγέ· ἀπήντησεν ὁ ἕτερος τῶν ἐρετῶν.

Καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὴν λέμβον ὁ Μούχρας. Οἱ ἐρέται ἐκάθισαν ἐπὶ τῶν ζυγῶν καὶ ἐκωπηλάτουν.

― Δὲν μᾶς δείχνουν μέτωπον, ἀρχηγέ, αὐτοὶ οἱ ἀνδρεῖοι, εἶπεν ὁ Μηνᾶς, ὅστις ἐλάμβανε θάρρος ἐκ τῆς πρὸς αὐτὸν εὐνοίας τοῦ κυρίου του. Εἶναι τώρα πέντε μῆνες ὁποὺ κάμνομεν κάθε ἑβδομάδα τὸν συνήθη γῦρόν μας. Ἀλλ᾽ οὔτε Γενοβέζος ἐφάνη οὔτε Βαρβαρέζος.

―Ἀπόψε κάτι μοὶ λέγει ὅτι θὰ ἔχωμεν ἐργασίαν, εἶπεν ὁ δεύτερος ἐρέτης.

― Πόθεν συμπεραίνεις τοῦτο, γέρον Πειράχτη; ἠρώτησεν ὁ ἀρχηγός.

― Τὸ μάτι μου τὸ ἀριστερὸν πηδᾷ, ἀρχηγέ· καὶ τὸ χέρι μου τὸ δεξιὸν μὲ τρώγει.

― Τί θὰ κάμωμεν! Ὅ,τι τοῦ τύχῃ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ τραβᾷ, εἶπεν ὁ Μηνᾶς, ὅστις ἦτο εἰκοσαετής, καὶ ἐφιλοσόφει προώρως.

―Ἐπεθύμουν νὰ ἀκούσω ἄλλο τι ἀπὸ τὸ στόμα σου, Μηνᾶ, εἶπεν ὁ Μούχρας. Τώρα σὺ ὡμίλησες ὡς γέρων.

―Ἀρχηγέ, μὴ ἀμφιβάλλῃς διὰ τὸ θάρρος μου. Εἰς τὸ ἔργον θὰ τὸ δείξω. Ὅσοι λέγουν λόγους, εἰς τὰ πράγματα εἶναι ψόφιοι· καὶ οἱ λόγοι των εἶναι στρογγυλοί, ὡς μηδενικόν.

Ἐν τούτοις ἔφθασαν ἤδη εἰς τὴν γαλέραν. Ὁ Μούχρας μὲ ἐλαφρότητα νεανικὴν ἐπήδησεν εἰς τὸ κατάστρωμα. Ἡ λέμβος ἀνειλκύσθη ἐπὶ τῆς πλευρᾶς. Ἀνέσπασαν τὴν ἄγκυραν καὶ ἀπέπλευσαν.

Προσήγγιζε τὸ μεσονύκτιον καὶ τὸ ἀπόγειον ἤρχισε νὰ πνέῃ ἐκ τῆς ξηρᾶς. Ὁ δόλων ἐξωγκώθη μετρίως καὶ τὸ πλοῖον ἐκινεῖτο ἐπαισθητῶς. Μετὰ δύο ὡρῶν πλοῦν ἔφθασαν εἰς τὰ νησύδρια Μάκαρας.

Ἡ σελήνη εἶχεν ἀνατείλει καὶ ἔφεγγεν ὠχρῶς τὴν θάλασσαν καὶ τοὺς γυμνοὺς βράχους. Ὅτε ἔκαμψαν τὸ πρῶτον νησύδριον, ὁ Μηνᾶς παρηγγέλθη παρὰ τοῦ πρῳρέως νὰ ἐξυπνίσῃ τὸν ἀρχηγόν, ὅστις μόλις εἶχεν ἀποκοιμηθῇ.

― Τί τρέχει, Μηνᾶ; εἶπεν οὗτος.

―Ἀρχηγέ, φαίνεται ἓν πλοῖον ἀραγμένον εἰς τὸν Μέγαν Μάκαρα.

Οὕτως ὠνομάζετο ἡ μεγίστη τῶν νησίδων.

Ὁ Μούχρας ἀνεπήδησεν εὐθύς.

― Ποῦ εἶναι, Μηνᾶ; ἠρώτησεν ἀνοίγων τοὺς ὀφθαλμούς.

―Ἰδοὺ αὐτό, ἀρχηγέ.

Καὶ ἔδειξε τὴν πρύμνην σκάφους προσωρμισμένου παρὰ τὴν ἀκτήν.

Ὁ Μούχρας ἐστάθη ἐπί τινας στιγμὰς παρατηρῶν προσεκτικῶς.

― Κάμετε τὸ σημεῖον, εἶπε στραφεὶς πρὸς τὸν πρῳρέα.

Ἠκούσθη τι, ὡς λυγμός, συρίζον διὰ τοῦ ἀέρος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β´

ΣΥΜΠΛΟΚΗ

Ἦτο τὸ τόξον τοῦ Μηνᾶ, ὅπερ οὗτος εἶχε τείνει καὶ ἐσκόπευσε κατὰ τοῦ φαινομένου πλοίου. Ἀπεῖχε δὲ τοῦτο ἕως ἓν τέταρτον μιλίου. Τὸ βέλος δὲν ἔφθασεν, ἀλλ᾽ ἐβυθίσθη εἰς τὰ κύματα. Ὁ Μηνᾶς ἐτόξευσε δεύτερον καὶ τρίτον.

Ἐν τούτοις ἐπὶ τοῦ ξένου πλοίου παρετηρήθη κίνησίς της. Ἀκάτιόν τι ἀπεσπάσθη ἐκ τοῦ σκάφους, προσήγγισεν εἰς τὴν ἀκτὴν καὶ εὐθὺς ἐπανῆλθε πάλιν. Μετὰ ταῦτα τὸ σκάφος ἐφάνη κινούμενον. Ὡς φαίνεται, τὸ πλοῖον, εὑρισκόμενον μεταξὺ δύο νησυδρίων ἐντὸς πορθμοῦ, δὲν ἦτο προσωρμισμένον δι᾽ ἀγκύρας, ἀλλ᾽ εἶχε δεδεμένους τοὺς κάλους ἀπὸ τῆς ἀκτῆς. Ἤδη δὲ ἐκινήθη ἐπαισθητῶς. Οὐδεμία ἀμφιβολία ὅτι ἦτο ἐχθρικόν.

Οἱ ἐπὶ τῆς γαλέρας ᾐσθάνθησαν τότε τὴν εὔλογον συγκίνησιν, ἥτις προηγεῖται πάσης σοβαρᾶς πράξεως. Αἱ ἀρτηρίαι τοῦ γέροντος Πειράχτη ἐκτύπησαν, ὡς ἐν καιρῷ τῆς νεότητός του, ὁ δὲ Μηνᾶς ᾐσθάνθη τὸ αἷμά του σφύζον.

― Τί διατάττει ὁ ἀρχηγός; ἠρώτησεν ὁ ναύκληρος.

― Εἰς θέσιν ἀμύνης, εἶπεν ὁ Μούχρας. Ὅλοι μὲ τὰς σαγίττας σας καὶ μὲ τοὺς πελέκεις σας.

Ἐντὸς ὀλίγων στιγμῶν τὸ ξένον πλοῖον προσήγγισεν.

Ἡ γαλέρα εἶχε στρέψει τὴν πρύμνην πρὸς τὸν Μέγαν Μάκαραν, ὡς πολεμιστὴς ἐν ἀμύνῃ ἐξασφαλίζων τὰ νῶτα ἐπὶ τοῦ τοίχου. Τὸ δὲ πειρατικὸν σκάφος ἐφαίνετο τοὐναντίον ζητοῦν τὴν ἐλευθέραν διέξοδον. Ἀλλ᾽ ὁ Μούχρας εἶχεν ἤδη ἀποκλείσει αὐτήν. Διότι δὲν ὑπῆρχε διάστημα ἱκανὸν μεταξὺ τῶν τριῶν νησυδρίων. Ἤξευρε δὲ ὁ Μούχρας ὅτι ἀπὸ τοῦ ἀντιθέτου μέρους, ἐν μέσῳ ρηχῶν καὶ ὑφάλων, δυσκολωτάτη ἦτο τὴν νύκτα ἡ ἔξοδος.

― Τίνες εἶσθε; ἔκραξε μεγαλοφώνως ὁ Μούχρας.

― Πολεμισταί! ἀπήντησε τραχεῖα φωνὴ ἀπὸ τοῦ πειρατικοῦ.

Καὶ συγχρόνως ἠκούσθησαν βέλη συρίζοντα διὰ τῶν ἱστῶν καὶ τῶν ἐξαρτίων. Οἱ ἐπὶ τῆς γαλέρας ἀπήντησαν δὶς καὶ τρὶς πρὸς τὰς βολὰς τοῦ ἐχθροῦ.

Ἐπί τινα χρόνον, ἐν μέσῳ συγχύσεως καὶ θορύβου, ἀντηλλάσσοντο ἀδιακόπως τοξεύματα. Ὁ Μηνᾶς ἐπληγώθη εἰς τὸν βραχίονα, ὁ δὲ ἀρχηγὸς εἶχε δεχθῆ δύο βέλη ἐπὶ τῆς παρειᾶς καὶ τοῦ στήθους. Ἀλλ᾽ ἡ ὀδύνη τὸν ἐξῆπτε, καὶ ἐκέλευεν ἀπαύστως μάχην.

Δύσκολον ἦτο νὰ διακρίνῃ τις τὸν ἀριθμὸν τοῦ ἐχθρικοῦ πληρώματος. Τὸ δὲ τοῦ Μούχρα συνέκειτο ἐξ εἰκοσιπέντε ἀνδρῶν.

―Ἄ, ἰδοὺ διατί μ᾽ ἔτρωγε τὸ χέρι μου, εἶπεν ὁ Πειράχτης.

― Τί ἔπαθες, γέρον Πειράχτη; ἠρώτησεν ὁ ναύκληρος.

― Ἓν τσίμπημα εἰς τὴν παλάμην μου τὴν δεξιάν· ὤ, πρὸ πολλοῦ δὲν μὲ εἶχε τσιμπήσει τόσον δυνατὰ ἡ γυναίκα μου.

―Ἐπληγώθης, γέρον Πειράχτη; εἶπεν ὁ ἀρχηγός.

― Τσίμπημα, σᾶς λέγω, τσίμπημα.

Καὶ ἡ μάχη ἐξηκολούθει καὶ δὲν ἐκρίνετο ταχέως. Δυσχεράνας ὁ Μούχρας ἐκάλεσε τὸν πρῳρέα καὶ τὸν διέταξε νὰ σημάνῃ ὑποχώρησιν. Ἀλλὰ συγχρόνως εἶπεν εἰς τὸ οὖς τοῦ ναυκλήρου ὅτι, ἀντὶ ὑποχωρήσεως, ὤφειλον νὰ ἑτοιμασθῶσι δι᾽ ἔφοδον.

Ἠκούσθη τρὶς ἡ φωνὴ τῆς σάλπιγγος κρουούσης βαρύν τινα καὶ ἀπηυδηκότα ἦχον. Ἐν ἀκαρεῖ δὲ ὁ ναύκληρος, ὁ Μηνᾶς καὶ τρίτος τις ναύτης ἔλαβον τοὺς μακροὺς κοντοὺς μὲ τὰς ἁρπάγας καὶ προσεπάθουν νὰ συλλάβωσιν ἀπὸ τῆς κωπαστῆς τὸ πειρατικὸν πλοῖον. Ἀλλὰ δὲν ἔφθανον. Τέλος δὲ ὁ πρῳρεὺς ἔλαβε τὴν μὲ σχοινίον μακρὰν ἁρπάγην του καὶ τὴν ἔρριψεν εἰς τὰ ἐξάρτια. Κατώρθωσε δὲ νὰ συλλάβῃ καὶ νὰ ἑλκύσῃ τὸ πλοῖον, καὶ τότε ὁ Μηνᾶς καὶ ὁ ναύκληρος, μὲ τοὺς κοντοὺς αὐτῶν, ἐπέραναν τὰ λοιπά. Τὸ πειρατικὸν εἱλκύσθη σφοδρῶς πρὸς τὴν γαλέραν, πρὶν ἢ οἱ Γενουαῖοι προλάβωσι νὰ ματαιώσωσι πᾶσαν ἀπόπειραν.

―Ἐμπρός, παιδιά! ἔκραξεν ὁ ἀρχηγός. Σήμερον εἶναι ἡμέρα ἀριθμήσεως.

Καὶ ἀνερριχήθη πρῶτος εἰς τὴν πλευρὰν τοῦ πειρατικοῦ. Κατόπιν αὐτοῦ ὥρμησαν οἱ ἄλλοι. Δεινὸν πελέκεως κτύπημα παρέλυσε τὴν ἀριστερὰν χεῖρα τοῦ Μούχρα, ἅμα θέσαντος αὐτὴν ἐπὶ τῆς κωπαστῆς τοῦ ἐχθρικοῦ. Ἀλλ᾽ ὁ Μηνᾶς καὶ δύο ἄλλοι νέοι προλαβόντες ὄπισθεν ἀπήντησαν διὰ σφοδρῶν κτυπημάτων κατὰ τῶν ἀμυνομένων. Ὁ ἀρχηγὸς παρ᾽ ὀλίγον ἤθελε πέσει μὲ τὴν μίαν πλευρὰν εἰς τὴν θάλασσαν· ἀλλ᾽ ἔσφιγξε μὲ τὴν ὑγιᾶ χεῖρα τὴν κωπαστὴν καὶ οἱ ἄλλοι τὸν ὑπεστήριξαν ὄπισθεν. Ἐν σεπτῇ δὲ στιγμῇ ἀποφάσεως καὶ καρτερίας, ἐδέσποσε τῆς ὀδύνης, ὥρμησε καὶ ἐπάτησεν εἰς τὸ ἐχθρικὸν κατάστρωμα. Οἱ λοιποὶ τὸν ἠκολούθησαν.

Ἐπί τινας στιγμὰς φύρδην μίγδην σφοδροὶ κτύποι πελέκεων, κωπῶν καὶ ξιφῶν, ἀναμεμειγμένοι μὲ φρικώδεις κατάρας καὶ ὕβρεις, ἠκούοντο ἐπὶ τοῦ καταστρώματος. Δύο ἢ τρεῖς κεφαλαὶ ἔπεσαν· χεῖρες, βραχίονες καὶ κνῆμαι συνετρίβησαν. Ἀπερίγραπτος ἦτο ἡ λύσσα ἑκατέρωθεν. Δὲν ἠδύνατό τις νὰ διακρίνῃ τίς ἐκτύπα καὶ τίς ἔπιπτε, τίς ἐξέπεμπε κραυγὴν ὀδύνης καὶ τίς ὀλολυγμὸν ὀργῆς.

Ἂν ἔλειπε τὸ ἔνστικτον, τὸ μαντικὸν ἐκεῖνο καὶ ὑπερφυές, ὅπερ καὶ ἐν μέσῳ τῆς ταραχῆς καὶ τοῦ σκότους, καὶ ἐν μέσῳ τῆς παντελοῦς κωφώσεως καὶ τυφλότητος, ἐπιζῇ κατὰ τὰς ὑπερτάτας στιγμάς, δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ γνωρίζωσιν ἀλλήλους ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Ὁ ἀριθμὸς τῶν πειρατῶν ἦτο ὑπέρτερος τοῦ τῶν ἐπιδρομέων. Τοῦτο δὲ μόνος ὁ Μούχρας, ἂν καὶ μεγίστην ὀδύνην ᾐσθάνετο ἐκ τῆς συντριβείσης παλάμης του, ἠδυνήθη νὰ παρατηρήσῃ. Καὶ ὅμως τὸ θάρρος του διετέλει ἔτι ἀκμαῖον.

Καὶ ἐφαίνετο ἐπὶ τέλους εἱμαρμένον νὰ ὑποκύψωσιν οἱ νησιῶται εἰς τὴν ὑπεροχὴν τοῦ πλήθους. Ἀλλὰ καθ᾽ ἣν στιγμὴν ἡ πρώτη ψῦξις τῆς ἀποθαρρύνσεως εἰσέδυ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Μούχρα, ἠκούσθη ἀπροσδόκητος καὶ ἀλλόκοτός τις κρότος ὑπὸ τὸ κατάστρωμα. Αἱ ἐλπίδες τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ἐπιδρομέων ἀνεπτερώθησαν, καὶ ἐστράφη πρὸς ἐκεῖνο τὸ μέρος.

―Ἀνοίξατε, μὲ πᾶσαν θυσίαν, τὰς στομοθύρας* ταύτας! ἔκραζε μὲ λαμπρὰν φωνὴν ἔχουσαν προφητικόν τι.

Καὶ ἐδείκνυε πρὸς τοὺς συντρόφους του τὸ ὀπαῖον* τοῦ κύτους.

Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι, πρὸς οὓς ἀπετείνετο ἡ παρακέλευσις αὕτη, δὲν προέλαβον οὔτε νὰ ἐννοήσωσιν, οὔτε νὰ ἐκτελέσωσιν αὐτήν. Διότι ἀπὸ τοῦ θαλάμου τοῦ πλοιάρχου ἐφάνησαν ἐν ἀκαρεῖ πέντε ἢ ἓξ ἄνδρες ἀναβαίνοντες, ὡπλισμένοι μέχρι τῶν ὀδόντων καὶ ἀπειλητικοί.

― Κατάρα! κεραυνός! κόλασις! ἠκούσθη ὠρυόμενος ὁ ἀρχιπειρατής.

―Ἰδικοί σας εἴμεθα, Γραικοί! ἔκραξεν ὁ πρῶτος τῶν νεωστὶ ἐλθόντων πρὸς τὸν Μούχραν. Ἤλθαμεν νὰ ρίψωμεν τούτους τοὺς σκύλους εἰς τὴν θάλασσαν!

Ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ καὶ ἐν μέσῳ τρομερᾶς πάλης τῶν μὴ ἀπολεσάντων τὸ θάρρος πειρατῶν, ὁ πρῶτος τῶν ἀνδρῶν τούτων, ὑψηλὸς καὶ μεγαλοπρεπὴς νέος, ἐρρίφθη εἰς τὴν πάλην μὲ φοβερὰν δύναμιν.

―Ἔφθασεν ἡ τελευταία σου ὥρα, σκύλε! ἔκραξε πρὸς τὸν ἀρχηγὸν τῶν πειρατῶν. Ἔλα νὰ μετρηθῶμεν οἱ δύο μας.

Οὗτος δέ, ὡσεὶ περιέμενε τὴν πρόκλησιν ταύτην, προέταξε τὸ στῆθος καὶ ἤρχισε πρῶτος διὰ τοῦ ξίφους τὴν πάλην. Ὁ δὲ ἄγνωστος ἔφερε μέγα καὶ βαρὺ γιαταγάνι, ὅπερ ἔπαλλεν ὡς ἄθυρμα, καὶ τὸν ἀντέκρουσεν. Ἡ προσοχὴ τῶν ἀπαυδησάντων ἀνδρῶν συνεκεντρώθη ἑκατέρωθεν ἐπὶ τῶν δύο τούτων μαχητῶν. Μετ᾽ ὀλίγον ἡ μονομαχία ἐκρίθη. Ὅσον θάρρος καὶ ἂν εἶχεν ὁ ἀρχηγὸς τῶν πειρατῶν, δὲν ἠδύνατο νὰ ἀνταγωνισθῇ πρὸς τὴν ὀργὴν καὶ τὴν μανίαν τοῦ ἀνθρώπου τούτου, ὅστις ἐφαίνετο ἐξελθὼν ἐκ τῶν ἐγκάτων τοῦ πλοίου, ὡς δαίμων ἐκ τοῦ ᾍδου, ἵνα ἁρπάσῃ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀρχιπειρατοῦ, μετὰ τὴν λῆξιν τῆς προθεσμίας τοῦ αἱματογράπτου συναλλάγματος. Διὰ τελευταίου τινὸς κτύπου διεπέρασε τὸν λαιμόν του, καὶ ἀποκόψας τὴν κεφαλήν, ἔρριψεν αὐτὴν εἰς τὴν θάλασσαν.

Καὶ ἔκραξε πρὸς τὸ πειρατικὸν πλήρωμα.

― Παραδοθῆτε! Δὲν ὑπάρχει ἄλλη σωτηρία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ´

ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

Καθ᾽ ἣν στιγμὴν ἐπὶ τοῦ πειρατικοῦ πλοίου εἶχε γίνει ἡ ἔφοδος, εἷς μόνος ἐκ τοῦ πληρώματος δὲν εἶχε παρατηρηθῆ ὡς ἀπὼν ἐκ τοῦ καταστρώματος. Οὗτος ἦτο νέος καὶ ἐβενόχρους Αἰθίοψ, ὀνόματι Μιρχάν. Εἶχε τὸ χρῶμα καὶ τὸν τύπον τῆς καθαρωτάτης ἀφρικανικῆς φυλῆς· οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ οἱ ὀδόντες του ἔστιλβον φωτίζοντες τὸ σκότος. Μετὰ προφυλάξεως καὶ κυκλικῶν βλεμμάτων, κωφαίνων τὸν κρότον τῶν βημάτων του, βωβαίνων τὸν ἦχον τῆς ἀναπνοῆς του, κατέβη εἰς τὸν παρὰ τὴν πρύμνην θάλαμον τοῦ ἀρχιπειρατοῦ, ἀνῆψε κηρίον, ἀνέῳξε κιβώτιόν τι, ἔλαβε μεγίστην κλεῖδα καὶ προσήρμοσεν αὐτὴν εἰς κρυφίαν θύραν. Ἀνοίξας δὲ αὐτὴν κατέβη διὰ κλίμακος εἰς τὸ κύτος καὶ ἐφώτισε τὰ πρόσωπα ὀκτὼ ἀνδρῶν κατακεκλιμένων ἐπὶ ψαθῶν καὶ φερόντων δεσμὰ εἰς τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας.

―Ἦλθες, Μιρχάν! εἶπεν εἷς τῶν ἀνδρῶν τούτων ἀνακαθίσας μετὰ κόπου. Τί συμβαίνει λοιπὸν ἐπάνω εἰς τὸ κατάστρωμα;

― Σιγά, παρακαλῶ, αὐθέντα! εἶπεν ὁ Μιρχάν. Μοὶ φαίνεται ὅτι κακὰ θὰ περάσουν ἀπόψε οἱ φίλοι.

― Τί συμβαίνει; Εἰπέ μοι.

― Ἓν πλοῖον ἦλθεν ἐναντίον μας, καὶ πολεμεῖ καλά, δὲν χωρατεύει. Αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἔγινεν ἔφοδος. Καὶ ὁ διάβολος ἠξεύρει πῶς θὰ ξεμπερδεύσουν.

― Καὶ ἡμεῖς! ἔκραξεν ὁ ἄνθρωπος κοιτάζων μὲ αἱμοβαφὲς βλέμμα τὰ δεσμά του.

― Μοὶ φαίνεται ὅτι ἠμπορῶ νὰ σᾶς λύσω τὰ δεσμά, αὐθέντα.

Καὶ ἔλαβε κλειδίον τι ἐκ τοῦ θυλακίου του, δι᾽ οὗ ἀνέῳξε τὰ κλεῖθρα τῶν δεσμῶν.

― Εὖγε, Μιρχάν! εἶπεν ὁ αὐτὸς ἀνήρ, ὅστις ἐφαίνετο ὡς ἀρχηγὸς τῶν ἄλλων. Ὀλίγα ὁμιλεῖς, ἀλλὰ πολλὰ πράττεις. Σοὶ δίδω τὸν λόγον μου ὅτι, ἂν ὑπάγω εἰς τὴν Βενετίαν ἐλεύθερος, θὰ σὲ ἀναγορεύσω Βέην τῆς Βαρβαρίας.

― Τί καλὸν πρᾶγμα νὰ εἶναί τις πιστὸς τοῦ ἀρχηγοῦ, αὐθέντα! εἶπεν ὁ Μαῦρος. Ἂν ἐγὼ δὲν ἀπέκτων τὴν ἐμπιστοσύνην αὐτοῦ τοῦ Διαβόλου, κανὲν καλὸν δὲν ἤθελε γίνει.

― Ἡσύχασε, φίλε μου· τὸν Διάβολον αὐτὸν θὰ τὸν διορθώσω καλὰ ἐγώ.

― Τώρα θὰ σᾶς δώσω τὰ ὅπλα σας. Περάσατε ἀπὸ τὸν θάλαμον τοῦ πλοιάρχου.

Ἤνοιξεν ὁπλοθήκην τινὰ κειμένην ὑπὸ τὴν κλίμακα. Τοῖς ἔδωκε ξίφη, πελέκεις, γιαταγάνια, καὶ ὁπλισθέντες ἀνέβησαν δρομαῖοι.

Καὶ ἰδοὺ πῶς οἱ ἄγνωστοι ἔλαβον μέρος εἰς τὴν μάχην καὶ πῶς αὕτη ἀπέβη κατὰ τῶν πειρατῶν.

Μετὰ τὸν φόνον τοῦ ἀρχηγοῦ των, παρέδωκαν οὗτοι τὰ ὅπλα.

Οἱ ὁπλῖται τοῦ Μούχρα ἐδέσμευσαν αὐτοὺς καὶ μεταγαγόντες ἐπὶ τῆς γαλέρας τοὺς καθεῖρξαν ὑπὸ τὸ κατάστρωμα.

Ὁ πλοίαρχος διέταξε τὸν ἀνάπλουν. Ἦτο δὲ ἤδη περὶ τὰ χαράγματα. Ἔδεσαν τὸ πειρατικὸν ὄπισθεν τῆς πρύμνης, καὶ ἐπειδὴ ὁ ἄνεμος ἦτο ἀδύνατος, διὰ δύο λέμβων κωπηλατοῦντες οἱ ναῦται ἔμπροσθεν τῆς γαλέρας, ἐρρυμούλκησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα.

Ἐπὶ τῆς γαλέρας εἶχον μείνει οἱ πρῴην δέσμιοι τῶν πειρατῶν καὶ ὁ Μούχρας, ὅστις προσκαλέσας τὸν ἀρχηγὸν τῷ ἔσφιγξε τὴν χεῖρα.

― Δὲν σᾶς ἐρωτῶ τίς εἶσθε καὶ πῶς εὑρέθητε ἐδῶ, ξένε μου. Ἀρκεῖ ὅτι ἤλθετε πρὸς ἡμᾶς ὡς ἄγγελος βοηθείας.

―Ὀνομάζομαι Μᾶρκος Σανοῦτος, ἀρχηγέ, καὶ εἶμαι ἐκ τῆς Βενετίας. Ἢ μᾶλλον εἶμαι ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, διότι ἐκεῖ ἐγεννήθην.

― Μᾶρκος Σανοῦτος; Εἶσθε, νομίζω, συγγενὴς τοῦ Ἑρρίκου Δανδόλου.

― Βεβαίως. Εἶμαι ἀνεψιός του.

―Ἤκουσα πολλάκις νὰ ὁμιλῶσι περὶ ὑμῶν, ὡς περὶ ἀνδρείου καὶ εὐγενοῦς πολεμιστοῦ.

― Σᾶς εὐγνωμονῶ, ἀρχηγέ. Ἐκεῖνο ὅμως, ὅπερ δὲν ὑπωπτεύσατε, ὅτε πρὸ ὀλίγου μὲ ὠνομάσατε ξένον σας, εἶναι ὅτι μοὶ προσφέρετε σήμερον τὴν φιλοξενίαν σας ἐπὶ αὐτοῦ τοῦ πλοίου μου, θέλω νὰ εἴπω, τὸ ὁποῖον πρό τινος χρόνου ἀνῆκεν εἰς ἐμέ.

― Θὰ σᾶς προσφέρω φιλοξενίαν εἰς τὴν οἰκίαν μου, κύριε, δι᾽ ὅσον χρόνον εὐαρεστεῖσθε νὰ τὴν δεχθῆτε. Ἀλλὰ πῶς; Ἡ γαλέρα αὕτη ἀνῆκεν εἰς ὑμᾶς, εἴπατε;

― Ναί, ἀρχηγέ.

― Εἶσθε λοιπὸν ὁ ἱππότης, ὅστις τὴν ἐπώλησεν εἰς τὸν ἄνθρωπόν μου;

―Ἐγὼ αὐτός. Καὶ ἀνεγνώρισα εὐθὺς τὸ πλοῖον τοῦτο, ὡς τὸ εἶδον. Τὴν ἐπώλησα εἰς ἔμπορόν τινα ἔχοντα παραγγελίαν ἀνδρείου πολεμιστοῦ. Εἶναι ὡραῖον πλοῖον, ἀρχηγέ.

―Ἀλλ᾽ ἀφοῦ σᾶς ἀρέσκει, σᾶς ἀνήκει, ἱππότα. Λάβετέ το· ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης εἶναι πάλιν ἰδικόν σας.

― Εὐγνωμονῶ, ἀρχηγέ. Ἀλλὰ πῶς τόση μεγαλοδωρία! Δύναμαι νὰ σᾶς τὸ πληρώσω.

― Μοὶ τὸ ἐπληρώσατε. Ἀρκεῖ ὅτι σᾶς ἀρέσκει.

― Εὐχαριστῶ.

Καὶ ἀμφότεροι ἐσίγησαν ἐπί τινας στιγμάς. Ὁ Σανοῦτος ἐνόησεν ὅτι ὤφειλε νὰ διηγηθῇ τὰ καθ᾽ αὑτόν, πρὶν ἢ ὁ ἀρχηγὸς τῷ ὑπομνήσῃ τοῦτο.

― Μοὶ μένει νὰ σᾶς εἴπω πῶς εὑρέθην μεταξὺ τῶν πειρατῶν. Θὰ σᾶς τὸ διηγηθῶ συντόμως.

―Ἀλλὰ δὲν εἶσθε κουρασμένος; Δὲν ἔχετε ἀνάγκην ἀναπαύσεως, ἱππότα;

― Τοὐναντίον ἔχω ἀνάγκην ἐνασχολήσεως. Κατόπιν τῆς εἱρκτῆς ἐκείνης, ἣν ὑπέφερα, θέλω ἀέρα, κίνησιν καὶ ἐργασίαν, ἀρχηγέ. Μοὶ φαίνεται ὅτι δύναμαι νὰ μείνω ἐπὶ ἕνα αἰῶνα ἄυπνος, διὰ νὰ ἀναπληρώσω τὸν ἐξ ἀνάγκης ἐκεῖνον θανάσιμον ὕπνον.

―Ὅπως ἐπιθυμεῖτε.

― Πρὸ δύο μηνῶν, ἤρχισεν ὁ Σανοῦτος, εἶχον λάβει παρὰ τοῦ θείου μου Δανδόλου διαταγὴν νὰ ἐκστρατεύσω κατὰ τῶν πειρατῶν εἰς τὸν Ἀδρίαν. Ἤμην στόλαρχος ἄγων τέσσαρας γαλέρας καὶ πλήρωμα ἀνδρῶν διακοσίων.

Μίαν νύκτα κατώρθωσα νὰ ζώσω τοὺς πειρατάς. Εἶχον τρία πλοῖα καὶ ἦσαν προσωρμισμένα εἰς τὸν πορθμὸν τῶν Στροφάδων. Τοὺς ἔδωκα βρόντον. Οἱ ἄνδρες μου ἦσαν πλήρεις τόλμης καὶ αἱ γαλέραι μου ἰσχυρῶς ὡπλισμέναι. Καὶ ὅμως, τίς θὰ τὸ ἐπίστευεν;

Οὐδέποτε εἶχον ἰσχυρότερον στόλον καὶ ἀνδρειότερον πλήρωμα. Ἀλλὰ καὶ οὐδέποτε ἡττήθην ὑπὸ τῶν Γενουαίων, ὅπως κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην.

Ἐκεῖνο ὅπερ δὲν ὑπώπτευσα, ἐξηκολούθησεν ὁ Σανοῦτος μὲ τρέμουσαν φωνήν, καὶ πρὸς ζημίαν μου ἔμαθον ἐκείνην τὴν ἑσπέραν, εἶναι ὅτι οἱ Γενουαῖοι εἶχον συμμαχίας λάθρᾳ μὲ τοὺς Ἀλγερίνους καὶ Βαρβαρέζους. Οἱ Γενουαῖοι ἦσαν ἀραγμένοι ὕπερθεν τοῦ ἀνέμου, οἱ Ἀλγερῖνοι ἧσαν ὑπήνεμοι. Ἅμα ὡς ἤρχισεν ἡ μάχη, προσεκάλεσαν διὰ πυρσῶν τοὺς συμμάχους των καὶ μετ᾽ ὀλίγον ἐζώσθην ἐν μέσῳ δύο φοβερῶν ἐχθρῶν. Αἱ γαλέραι μου ἐβυθίσθησαν, οἱ ἄνδρες μου ἐσφάγησαν ἢ ἐξηνδραποδίσθησαν καὶ ἐγὼ συνελήφθην αἰχμάλωτος καὶ παρεδόθην εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Γενουαίου, τοῦ Καρέτσιο. Ἄ, καλῶς τοῦ ἐβύθισα τὴν σπάθην εἰς τὸν λαιμὸν πρὸ ὀλίγου! Ὤ, εἰς τὴν ἀνάμνησιν τῆς μάχης, καθ᾽ ἣν ἐφόνευσα τὸν ἀρχιπειρατὴν πρὸ μιᾶς ὥρας, μοὶ φαίνεται ὅτι τὸ αἷμά του ἀναβαίνει ὡς οἶνος εἰς τὴν κεφαλήν μου καὶ μὲ μεθύσκει, ἀρχηγέ!

― Λοιπὸν αὐτός, ὃν ἐφονεύσατε, ἦτο ὁ Καρέτσιο; ἠρώτησεν ὁ Μούχρας.

― Αὐτὸς οὗτος, ὁ προδότης! εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Ὁ Μούχρας ᾐσθάνθη ἀκούσιον ἀποστροφήν.

―Ὁ ἀνόσιος, ἐξηκολούθησεν ὁ Σανοῦτος, μὲ εἶχε δεσμεύσει μὲ τοὺς ἑπτὰ συντρόφους μου καὶ μὲ ἔρριψεν ὡς σκύλον εἰς τὸν μυχὸν τοῦ σκάφους του. Ἀλλ᾽ ἂς ἔχῃ δόξαν ὁ Μαῦρος Μιρχάν, τὸν ὁποῖον σᾶς συνιστῶ, ἀρχηγέ, ἠλευθερώθην ἐκ τῶν δεσμῶν καὶ ἦλθον νὰ σᾶς βοηθήσω.

― Σᾶς εὐγνωμονῶ, ἱππότα.

Ὁ Σανοῦτος ἔκραξε:

― Μιρχάν! Μιρχάν! εἶσαι ἐδῶ;

Ὁ Μαῦρος ἀκούσας τὸ ὄνομά του ἔδραμεν εἰς τὴν πρύμνην μὲ σκιρτήματα.

―Ἔλα ἐδῶ, τῷ εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

―Ἐδῶ εἶμαι, αὐθέντα.

― Προσκύνησε τὸν ἀρχηγόν, Μιρχάν.

Ὁ Μαῦρος ἔλαβε τὴν χεῖρα τοῦ Μούχρα καὶ τὴν ἔφερεν εἰς τὴν κεφαλήν του.

― Διηγήσου, Μιρχάν, εἰς τὸν ἀρχηγόν, πῶς ἔπεσες εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Καρέτσιο, διατί τὸν ἐμίσεις καὶ πῶς ἐκέρδησες τὴν ἐμπιστοσύνην του.

―Ὤ, ἐκεῖνος, ὁ Καρέτσιο, εἶπεν ὁ Μαῦρος μὲ κωμικοτραγικὸν τόνον, αὐτὸς ἐψόφησε τώρα καὶ τὸν ἔφαγε τὸ μεγάλο σκυλόψαρον. Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἔζη ἀκόμη μίαν φοράν, καὶ ἐγὼ νὰ τὸν σφάξω. Ἀλλὰ καλὰ τὸν ἔκαμεν ὁ αὐθέντης καὶ δὲν ἠμπορεῖ πλέον νὰ σηκωθῇ.

― Σοῦ εἶχε κάμει κακόν; ἠρώτησεν ὁ Μούχρας.

― Τί κακὸν νὰ κάμῃ εἰς ἐμέ! Αὐτὸς ὁ Καρέτσιο ἔσχισε τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου καὶ ἔκοψεν εἰς τέσσαρα τὸ βρέφος, ὁποὺ εἶχε μέσα.

― Διατί;

― Αὐτὸς ὁ Καρέτσιο εἶχε σκλάβαν τὴν μητέρα μου, καὶ αὐτὴ εἶχε γεννήσει ἐμὲ μὲ ἄλλον πατέρα Μαῦρον. Καὶ τὸν πατέρα μου εἶχε σφάξει ὁ Καρέτσιο. Καὶ αὐτὸς ὁ Καρέτσιο ἔσχισε τὴν κοιλίαν τῆς μητρός μου, διότι ἔλεγεν ὅτι ἦτο μὲ ἄλλον πατέρα τὸ παιδίον εἰς τὴν κοιλίαν της.

― Καὶ διατί αὐτὸς εἶχεν ἐμπιστοσύνην εἰς σέ;

― Αὐτὸς ἐνόμιζεν ὅτι ἐγὼ ἐμίσουν τὴν μητέρα μου καὶ τὴν ἐζήλευα, διότι εἶχε κάμει παιδίον μὲ αὐτόν, καὶ ἐκοιμῶντο μαζὶ τὴν νύκτα, καὶ ὁ πατήρ μου ἀπέθανε. Καὶ ἐνόμιζε πὼς ἐγὼ εὐχαριστήθην ὁποὺ ἔσχισε τὴν κοιλίαν της.

― Πῶς γίνεται αὐτό; Ἀπίστευτον μοὶ φαίνεται, εἶπεν ὁ Μούχρας.

― Διότι ἐγὼ ἐχόρευα, ὅταν ἀπέθανεν ἡ μήτηρ μου. Καὶ τοῦ εἶπα, καλὰ τὴν ἔκαμες, αὐθέντα. Καὶ ἔκαμνα πὼς ἐτραγῳδοῦσα καὶ ἐχόρευα. Καὶ τοῦτο τὸ ἔκαμνα διὰ νὰ μὴ σφάξῃ καὶ ἐμέ.

―Ἀλλὰ σ᾽ ἐπίστευσεν ὁ Καρέτσιο;

― Αὐτὸς μυαλὸν δὲν εἶχε μέσα εἰς τὴν κεφαλήν του. Ἕνας Μαῦρος ἠμπορεῖ νὰ ἔχῃ πλειότερον μυαλὸν ἀπὸ τὸν Ἄσπρον, ὅταν αὐτὸς εἶναι ἀνόητος καὶ πίνῃ πολύ.

―Ἦτο λοιπὸν μέθυσος;

―Ἔπινε διὰ πέντε διαβόλους, διὰ δέκα διαβόλους. Ἕως τώρα εἶναι μεθυσμένος, καὶ ὅταν τὸν ἔρριψεν ὁ αὐθέντης ἐκεῖ κάτω, θὰ ἐπίστευσεν ὅτι ἡ θάλασσα εἶναι ρακί.

Ἐν τούτοις ὁ Σανοῦτος, μεταξὺ λέγοντος τοῦ Μαύρου, εἶχεν ἐγερθῆ καὶ περιεπάτει δι᾽ εὐρέων βημάτων ἐπὶ τοῦ καταστρώματος.

Ὁ Μούχρας ἀπέπεμψε τὸν Μαῦρον καὶ ἀπῆλθεν νὰ κοιμηθῇ.

Ἕνεκα τῆς ἀντιπνοίας τῶν ἀνέμων ἡ γαλέρα ἐβράδυνεν εἰς τὸν πλοῦν, καὶ ἔπλεε καθ᾽ ἅπασαν τὴν ἡμέραν. Κατέπλευσε δὲ εἰς τὸν ὅρμον περὶ τὴν δευτέραν τῆς νυκτός. Ὁ Μούχρας μετὰ τοῦ ξένου του ἀπεβιβάσθησαν, καὶ κρούσαντες τὰς πύλας τῆς ἐπαύλεως ἐξύπνισαν τὸν θυρωρόν, ἀναγνωρίσαντα τὴν φωνὴν τοῦ κυρίου του, καὶ εἰσῆλθον. Ἐπειδὴ ἄκρα σιγὴ ἐπεκράτει καὶ ἐφαίνετο ὅτι πάντες ἐκοιμῶντο ἤδη ἐν τῇ ἐπαύλει, ὁ οἰκοδεσπότης ἔδειξε πρὸς τὸν Σανοῦτον κοιτῶνά τινα, τῷ εὐχήθη καλὴν νύκτα καὶ ἀπῆλθε νὰ κατακλιθῇ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ´

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΗΤΟΣ

Ἡ ἔπαυλις τοῦ Μούχρα ἔκειτο ἐπὶ μεγαλοπρεποῦς καὶ γραφικῆς παραλίας. Ἦτο ᾠκοδομημένη πρὸ αἰῶνος καὶ ἐλέγετο ὅτι ὁ κόμης Πραγότσης, ὅστις τὴν ἵδρυσεν, εἶχε ποτίσει τὰ θεμέλια μὲ αἵματα. Ἡ ὑψηλοτάτη αὐτῆς ἔπαλξις ἦτο ἐκτισμένη ἐπὶ βραχώδους ἀπορρῶγος ἀκτῆς. Ἐντεῦθεν ἐσχηματίζετο φοβερὸς κρημνός, εἰς οὗ τὴν καταμέτρησιν ἀπέκαμνε τὸ βλέμμα καὶ ἰλιγγία ἡ κεφαλή.

Ἡ ἔπαλξις αὕτη ὠνομάζετο μέχρι τοῦ χρόνου τοῦ παρόντος διηγήματος «Πύργος τοῦ Πραγότση». Ἡ Αὐγούστα, ἡ σύζυγος τοῦ Μούχρα, ἐφοβεῖτο νὰ ἀναβαίνῃ ἐπ᾽ αὐτῆς, καὶ ὅμως συχνάκις ἀνέβαινε.

Διηγοῦντο ὅτι ὁ κόμης Πραγότσης εἶχε κρημνίσει νύκτα τινὰ ἀπὸ τοῦ ὕψους αὐτῆς τὴν σύζυγόν του μετὰ τοῦ τέκνου της, διότι τὴν ὑπώπτευσεν ὡς ἄπιστον. Μετὰ δὲ τὸ ἔγκλημα τοῦτο μελαγχολήσας μέχρι μανίας καὶ ἔχων ἀνάγκην ὀργίων, ὅπως διέρχηται ἄνευ φασμάτων τὰς νύκτας του, ὡδήγει ἐνταῦθα τὰς γυναῖκας καὶ κόρας, ἃς ἥρπαζε παρὰ τῶν νησιωτῶν. Καὶ ὅτι μετὰ μίαν νύκτα ἐφιάλτου καὶ ἡδονῆς τὰς ἐκρήμνιζεν ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ ὕψους, ὡς θύματα ἱλαστήρια εἰς τὴν σκιὰν τῆς συζύγου του.

Διηγοῦντο πρὸς τούτοις, ἀλλὰ ταῦτα ἴσως ἦσαν μυθεύματα τῶν εὐπίστων χωρικῶν καὶ ἁλιέων, ὅτι καὶ μετὰ τεσσαράκοντα ἔτη ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ κόμητος, ἤτοι καθ᾽ ὃν χρόνον συμβαίνουσι τὰ ἐν τῇ παρούσῃ ἱστορίᾳ, ἐνεφανίζοντο ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἐπὶ τοῦ ὕψους τῆς ἐπάλξεως ταύτης περὶ τὸ μεσονύκτιον δύο σκιαὶ συγκρουόμεναι καὶ γογγύζουσαι ἀπαισίως, καὶ ὅτι μετά τινας στιγμὰς ἠκούετο κρότος σώματος πίπτοντος εἰς τὴν θάλασσαν. Ἦσαν ὁ κόμης Πραγότσης καὶ ἡ σύζυγός του ἐπανερχόμενοι εἱμαρμένως εἰς τὴν σκηνὴν πρὸς ἀναπαράστασιν τοῦ φρικώδους δράματος.

Ταῦτα ὑπῆρχον ἄνθρωποι βεβαιοῦντες ὅτι τὰ εἶδον μετὰ πολλῶν ὅρκων· καὶ ἰδίως ὁ γέρων Ματθαῖος ὁ σπογγοθήρας ἠδύνατο ἐν ἐκτάσει νὰ διηγηθῇ τὴν ὅλην ἱστορίαν πρὸς πάντα περίεργον.

Ἀλλ᾽ ὑπῆρχον καὶ οἱ δυσπιστοῦντες πρὸς τὰς διαδόσεις ταύτας· καὶ οἱ μὲν ἔλεγον ὅτι σύμπασα ἡ παράδοσις αὕτη ἦτο μωρῶν καὶ δεισιδαιμόνων ἀνθρώπων κατασκεύασμα· οἱ δὲ ἐφρόνουν ὅτι τὸ θαυμάσιον μόνον μέρος τῆς ἱστορίας ἦτο ἀληθές, καὶ ὄντως ἐνταῦθα ἐπεφαίνοντο φαντάσματα· ἀλλ᾽ ὅσον διὰ τὸν κόμητα Πραγότσην, οὐδὲ ὅτι ὑπῆρξέ ποτε ἐπίστευον.

Αἱ ἀναμνήσεις αὗται κατετρόμαζον τὸ πνεῦμα τῆς Αὐγούστης τὴν νύκτα, ἧς τὰ συμβάντα ἅτινα προηγήθησαν διηγήθημεν. Ἦτο μεσονύκτιον καὶ δὲν εἶχεν ὕπνον, ἠγνόει δὲ καὶ τὴν ἐπάνοδον τοῦ συζύγου της. Καὶ εἶχε μὲν παραγγείλει εἰς τὴν θυρωρὸν νὰ ἔλθῃ νὰ τῇ ἀναγγείλῃ οἱανδήποτε ὥραν καὶ ἂν ἐπανήρχετο ὁ σύζυγός της. Ἀλλ᾽ αὕτη, ἐπειδὴ ἦτο γηραιὰ καὶ σεβασμία γυνὴ καὶ ἐνύσταζε δεινῶς ἐκείνην τὴν ἑσπέραν, ὡς καὶ πάντοτε, διενοήθη ὅτι ἤθελεν εἶναι σκληρότης νὰ ἐνοχλήσῃ τὸν ὕπνον τῆς δεσποίνης της τοιαύτην ὥραν. Καὶ προτοῦ νὰ συμπληρώσῃ τὴν σκέψιν ταύτην, ἔκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ ἀπεκοιμήθη, ἡ μακαρῖτις!

Συνήθιζε δὲ νὰ προγεύηται τοῦ ὕπνου καθημένη παρὰ τὸν παραστάτην τῆς ἑστίας καὶ κρατοῦσα τὴν ἠλακάτην* εἰς τὰς χεῖρας· συγχρόνως δὲ καὶ παρὰ τὴν ἑτέραν γωνίαν, μὲ τὸ πρόσωπον πρὸς τὸ πῦρ, ὁ γέρων Μάνος ὁ σύζυγός της ἔρρεγχεν ἐξηπλωμένος μὲ δύναμιν πέντε ἀνδρῶν, καὶ ὠνειρεύετο ὅτι ἡ καλή του ἐνυκτέρευεν.

Ἀλλ᾽ ἡ γραῖα Μανὼ εἶχε τῷ ὄντι τὴν συνείδησιν ἥσυχον, καὶ ἂν ἐκοιμᾶτο, ἐνόμιζεν ὅτι ἦτο ἀξία τούτου. Δὲν προσέδραμεν εἰς τὴν πρώτην κροῦσιν τοῦ ρόπτρου; Δὲν ἤνοιξε τὴν ὀρσοθύραν εἰς τὸν κύριόν της καὶ εἰς τὸν ξένον του; Δὲν ἐπανέκλεισεν αὐτὴν ἐπιμελῶς; Τί ἐσήμαινεν ἂν δὲν ἐνθυμήθη νὰ εἴπῃ εἰς τὸν κύριόν της ὅτι ἡ σύζυγός του θὰ τὸν περιμένῃ ἐν τῷ θαλάμῳ της; Οὐδὲ παρετήρησε κἂν ὅτι οὗτος εἶχε κρεμαμένην τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ στήθους, ὡς νὰ ἦτο τετραυματισμένη αὕτη.

Ἐν τούτοις ἡ Αὐγούστα εἶχεν ἐγερθῆ, ὡς εἴπομεν. Ἐκάθισε παρὰ τὴν λυχνίαν καὶ ἐστήριξε τὴν κεφαλὴν ἐπὶ τῆς χειρός. Εἶχε συμμέτρους τοὺς χαρακτῆρας τοῦ προσώπου, μέλανας μεγάλους ὀφθαλμοὺς καὶ λίαν συμπαθῆ τὴν ἔκφρασιν. Ἐφόρει λευκὴν ἐσθῆτα κομβωμένην αὐστηρῶς μέχρι τοῦ τραχήλου. Ἀλλ᾿ ὅσον ἐφαίνετο ἐκ τοῦ λαιμοῦ της, ἠδύνατο νὰ προκαλέσῃ ἀσφαλῶς τὰ κρίνα καὶ τὸ γάλα καὶ πάσας τὰς ἐκδεδομένας παρομοιώσεις.

Ἤνοιξε βιβλίον τι καὶ προσεπάθησε νὰ ἀναγνώσῃ. Ἀλλ᾽ εἰς μάτην· τὸ βλέμμα ἔπιπτεν ἐπὶ τῶν σελίδων, ἀλλὰ δὲν ἔβλεπε τὰ γράμματα.

Ἐκάλεσε τὴν θαλαμηπόλον της.

― Σεντίνα, κοιμᾶσαι;

― Δὲν δύναμαι νὰ κοιμῶμαι, ἀφοῦ ἡ κυρία ἀγρυπνεῖ. Τί ἀγαπᾶτε;

Ἡ Σεντίνα ἦτο ὑψηλὴ καὶ ὀστεώδης κόρη τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἐτῶν, πελιδνὴ καὶ ἀντιπαθητική. Ἀλλ᾽ εἶχεν ἀφοσίωσιν πρὸς τὴν κυρίαν της. Ἦτο σιωπηλὴ καὶ ἐπέβλεπε πᾶν κίνημα καὶ πᾶσαν λέξιν αὐτῆς. Ἠδύνατο ἐν ἀνάγκῃ νὰ ἐκτελέσῃ χρέη κατασκόπου. Ἀλλὰ μὴ συμπαθοῦσα σπουδαίως πρὸς τὸν Μούχραν, δὲν εἶχε πρὸς τίνα νὰ τὴν προδώσῃ.

Διότι, ἵνα φέρῃ δύο ἀνθρώπους εἰς διάστασιν, ὤφειλον οὗτοι, κατὰ τὴν Σεντίναν, νὰ εἶναι φίλοι της, οὓς νὰ ἀγαπᾷ τρυφερῶς.

― Θέλεις νὰ ἀναβῶμεν ἐπάνω, Σεντίνα;

― Ποῦ ἐπάνω, κυρία;

―Ἐπάνω, εἰς… τοῦ Πραγότση.

― Ἡ κυρία εἶναι παραπολὺ τολμηρά.

― Φοβεῖσαι, Σεντίνα;

―Ἐγὼ δὲν φοβοῦμαι ποσῶς. Ἀλλὰ συμβουλεύω τὴν κυρίαν νὰ εἶναι μετριωτέρα εἰς τὰς παραξενάδας της.

―Ὁ κύριός σου λείπει καὶ θὰ κοιτάξωμεν εἰς τὸ πέλαγος, μήπως ἐπανέρχεται.

―Ἐγὼ θὰ ἀκολουθήσω προθύμως τὴν κυρίαν, ὅπως εἶναι τὸ χρέος μου. Λέγω μόνον ὅτι ἡ κυρία ἔχει ἀλλοκότους ἐπιθυμίας.

―Ἀλλὰ δὲν ἔχομεν καταλληλότερον μέρος διὰ νὰ παραμονεύσωμεν τὴν ἐπάνοδον τοῦ συζύγου μου.

Ἡ Σεντίνα ἀνῆψε φανόν. Διῆλθον σκοτεινοὺς διαδρόμους, ἀνέβησαν κλίμακας καὶ ἔφθασαν εἰς τὸν Πύργον τοῦ Πραγότση.

Ἐκάθισαν ἐνταῦθα καὶ ἀνέπνεον τὴν θαλασσίαν αὔραν.

Ἡ ἀνατέλλουσα σελήνη ἐπηργύρου τὰ φωσφορίζοντα κύματα καὶ τοὺς ἀπειλητικοὺς βράχους. Ἠκούετο ὁ πάταγος τῶν κυμάτων θραυομένων κατὰ τῆς ἀποκρήμνου ἀκτῆς. Ὁ γογγυσμὸς τῶν νυκτικοράκων ἀντήχει ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν μελαγχολικὸς καὶ μονότονος ἀπὸ τοῦ ἐγγὺς δάσους.

Ἡ Αὐγούστα περιέφερεν εὐρὺ καὶ ἱπτάμενον βλέμμα ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ὡς νὰ ἐπεθύμει νὰ ἐγγράψῃ ἐν τῇ καρδία της τὴν ὡραίαν καὶ μυστηριώδη ταύτην εἰκόνα.

Ἀλλ᾽ αἴφνης καθήλωσε τὰ ὄμματα ἐφ᾽ ἑνὸς σημείου.

― Βλέπεις, Σεντίνα, τὰ κατάρτια ἐκεῖνα τοῦ πλοίου εἰς τὸν ὅρμον;

― Βλέπω, κυρία.

― Μήπως εἶναι τὸ πλοῖόν μας καὶ ἐπανῆλθε;

Τῷ ὄντι, ἐκεῖθεν τῆς ἀντικρὺ ἀκτῆς, ἔνθα ἐσχηματίζετο ὅρμος, ἐφαίνοντο ἱστοὶ πλοίου ὑψηλότεροι ὄντες τοῦ χθαμαλοῦ μέρους τοῦ ἰσθμοῦ. Ἀλλ᾽ ἦτο δυσδιάκριτον, ἂν ἦσαν δύο ἢ τρεῖς ἢ τέσσαρες, διότι ἡ ἀνεπαρκὴς λάμψις τῆς μηνοειδοῦς σελήνης δὲν ἠδύνατο νὰ φωτίσῃ καλῶς. Ἀλλ᾽ ἦτο ὡς εἰρωνεία τις τοῦ σκότους. Ἡ σελήνη εἶναι τὸ μειδίαμα τῆς νυκτός, μειδίαμα σαρκαστικὸν καὶ πολλάκις ἀπαίσιον.

― Δὲν ἠξεύρω, κυρία, ἀπήντησεν ἡ Σεντίνα.

― Δὲν δύναμαι, τί κρῖμα! νὰ γνωρίσω τὴν γαλέραν μας.

― Ποῖος δύναται νὰ γνωρίσῃ τώρα τὴν νύκτα!

―Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐλησμόνησα, Σεντίνα, ὅτι εἶσαι μύωψ. Βεβαίως οὐδὲ διακρίνεις ἐκεῖνο ὁποὺ σοῦ δείχνω.

― Τί νὰ διακρίνω; Τὸ πλοῖον; Τὸ βλέπω καλά.

Ἡ Σεντίνα ἐψεύδετο. Ἀλλ᾽ ἦτο φίλαυτος.

― Βλέπεις τὰ ἐξάρτια ἐκεῖ;

― Τὰ βλέπω, ἐπέμεινεν ἡ Σεντίνα.

Ἡ Αὐγούστα ἐσιώπησε. Δὲν ἠδύνατο βεβαίως νὰ μεταπείσῃ τὴν θεράπαιναν αὐτῆς, ἀφοῦ ἐπέμενεν ὅτι βλέπει.

Ἡ δὲ Σεντίνα προσεποιήθη ὅτι ἐρρέμβαζε καὶ ὅτι ἦτο αἰσθηματική.

― Εὔμορφα εἶναι, εἶπεν· ἀλλὰ σὲ πιάνει φόβος νὰ κάθησαι ἐδῶ.

― Ψῦχος κάμνει, Σεντίνα. Δὲν ἐπῆρα μαζί μου ἕνα ἐπανωφόρι· ἔκαμα ἄσχημα.

―Ἤξευρα ὅτι δὲν θὰ μείνωμεν ἐδῶ πολύ, ἂν ἀγαπᾷ ἡ κυρία. Διὰ τοῦτο δὲν τῆς ἐνθύμισα τῆς κυρίας νὰ πάρῃ τὸ ἐπανωφόρι της.

―Ἐμένα μὲ ἀρέσει ἐδῶ. Ἂν μοὶ ἔκαμνες τὴν χάριν, Σεντίνα, νὰ μοὶ φέρῃς τὸ ἐπανωφόρι μου.

―Ἀλλὰ δὲν φοβεῖται ἡ κυρία νὰ μείνῃ μόνη της ἐδῶ;

― Ποσῶς δὲν φοβοῦμαι, Σεντίνα. Σὺ δὲν θὰ ἀργήσῃς. Τί ἔχω νὰ φοβηθῶ;

―Ἐδῶ συμβαίνουν παράδοξα, καθὼς λέγουν.

― Μὴ πιστεύῃς, φίλη μου, τὰς μωρὰς ἱστορίας, τὰς ὁποίας διηγοῦνται.

―Ἐγὼ ποτὲ δὲν τὰς πιστεύω. Ἀλλὰ τὸ χρέος μου εἶναι νὰ συμβουλεύω τὴν κυρίαν.

―Ὕπαγε λοιπὸν νὰ μοὶ φέρῃς τὸ ἐπανωφόρι μου.

Εἰς τὸν ἐπιτακτικὸν τόνον τῆς τελευταίας ταύτης παρακελεύσεως δὲν ἴσχυσε ν᾽ ἀντισταθῇ ἡ Σεντίνα. Ἠγέρθη καὶ λαβοῦσα τὸ φῶς κατέβη.

Ἡ Αὐγούστα ἔμεινε μόνη ἐπὶ τοῦ ἀνδήρου καὶ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς σελήνης.

Ἠκούσθη τὸ τελευταῖον βῆμα τῆς Σεντίνης ἀπομακρυνομένης καὶ ἔκτοτε σιγὴ ἐπεκράτησεν.

Ἐν τούτοις ἡ Αὐγούστα μείνασα μόνη ἐπὶ τοῦ πύργου μετενόησε διὰ τὴν τόλμην της καὶ ἤρχισε ν᾽ ἀνησυχῇ. Τὸ μυστηριῶδες αἴσθημα τοῦ ὑπερφυσικοῦ κόσμου, ὅπερ παρὰ πᾶσαν ἐπιστήμην καὶ πάντα θετικὸν συλλογισμόν, ἐπιδρᾷ πάντοτε ἐπὶ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως τοῦ ἀσθενοῦς φύλου, ἦτο παρὰ τοῖς προγόνοις ἡμῶν, ὡς γνωστόν, λίαν ἰσχυρόν· εἶχε δὲ ὁ φόβος οὗτος καὶ θέλγητρόν τι, διὰ τὴν συμπαθῆ ψυχὴν τῆς γυναικὸς ταύτης.

Ἡ Αὐγούστα ἀνεπόλει ἄκουσα καὶ ἐπανελάμβανε πρὸς ἑαυτήν, ὡς μάθημα παιδαγωγοῦ, τὰς ἀλλοκότους διηγήσεις ἃς ἤκουε παρὰ τῶν γυναικῶν της περὶ τοῦ πύργου τούτου. Ἀνεζωγράφει τὴν μορφὴν τῆς ἀτυχοῦς ἐκείνης γυναικός, τῆς κομήσσης, ἥτις, ἂν ἡ ἱστορία ἦτο ἀληθής, εἶχε κατακρημνισθῆ πρωίαν τινὰ ἀπὸ τοῦ ὕψους τῶν ἐπάλξεων τούτων καὶ εὗρε μετὰ τοῦ τέκνου της τὸν θάνατον ἐντὸς τῶν κυμάτων, ἅτινα ἦσαν τὸ τελευταῖον λίκνον αὐτοῦ.

Ἀνέπλαττε τὴν φοβερὰν προτομὴν τοῦ φρικώδους ἐκείνου κόμητος, ὅστις, μετὰ τὸ ἔγκλημα τοῦτο, ἐξηκολούθησεν, ὡς ἔλεγεν ἡ παράδοσις, νὰ ἐπισωρεύῃ καὶ ἄλλα ἐγκλήματα ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ, ρίπτων καθ᾽ ἑκάστην τὰ θύματά του ἀπὸ τοῦ πύργου τούτου, ὡς νὰ ἐπεθύμει νὰ μολώσῃ* τὴν θάλασσαν μὲ πτώματα.

Ἀνεπόλει ταῦτα καὶ ᾐσθάνετο ρῖγος.

Πλὴν δὲ τούτου καὶ ἄλλος τις φόβος κατεῖχε τὴν ψυχήν της· ὁ φόβος μὴ παρατηρηθῇ καὶ σχολιασθῇ ὑπό τινος ἀδιακρίτου θεραπαινίδος ἡ ἄνοδός της εἰς τὸν πύργον καὶ ἡ κάθοδος τῆς Σεντίνης ἄνευ αὐτῆς. Ἤξευρε τί ἐσήμαινε τὸ νὰ δώσῃ ἀφορμὴν κακολογίας εἰς τὰς θεραπαίνας, ἀφοῦ αὗται καθ᾽ ἑκάστην τὴν ἐκακολόγουν ἄνευ ἀφορμῆς.

Παρῆλθον στιγμαί τινες καὶ ἠκούσθησαν βήματα ἀναβαίνοντος.

― Πολὺ ταχέως ἐπανῆλθεν ἡ Σεντίνα, ἐψιθύρισεν ἡ Αὐγούστα. Ἂς ἔλθῃ, δόξα σοι, ὁ Θεός.

Ἐν τούτοις τὰ βήματα προσήγγιζον καὶ καθίσταντο βαρέα.

― Παράδοξον, δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸ βῆμα τῆς Σεντίνης. Ποῖος νὰ εἶναι; εἶπεν ἡ Αὐγούστα.

Τῇ αὐτῇ στιγμῇ ἐνεφανίσθη, ὡς φάσμα, ἐνώπιόν της ἄνθρωπός τις ἄγνωστος· ὄν τι, ὅπερ οὐδέποτε εἶχεν ἰδεῖ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε´

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

Ἡ Αὐγούστα ἀνεπήδησεν ἀπὸ τῆς πλακός, ἐφ᾽ ἧς ἐκάθητο, ὡς αὐτόματόν τι. Ἐξέπεμψε κραυγὴν καὶ ἤρχισαν νὰ τρέμωσι τὰ μέλη τοῦ σώματος αὐτῆς.

Ὁ ἄγνωστος ἅμα ἰδὼν αὐτὴν ὠπισθοδρόμησεν, ἀλλὰ δὲν ἐφάνη ὅτι ἐπτοήθη.

― Ποία εἶσθε, κυρία; εἶπεν.

Ἡ Αὐγούστα δὲν ἀπήντησεν. Ἡ γλῶσσά της εἶχε παραλυθῆ.

Ὁ ἄγνωστος παρατηρήσας τὸν τρόμον, ὃν ἐνεποίησεν εἰς τὴν γυναῖκα ταύτην, ἀνέλαβε τὴν ἑτοιμότητα τοῦ πνεύματός του.

― Σᾶς ζητῶ συγγνώμην γονυπετῶς, κυρία, εἶπε.

Καὶ ἔκλινε τὸ γόνυ ἐπὶ τοῦ μαρμαρίνου ἐδάφους.

― Σᾶς ζητῶ ταπεινῶς συγγνώμην, κυρία, ἐπανέλαβε, διότι σᾶς ἐπροξένησα τρόμον ἀκουσίως, καὶ ἡ ἀπερισκεψία μου εἶναι ἀξία πάσης μομφῆς καὶ κατακρίσεως. Θὰ εἶσθε βεβαίως ἡ σύζυγος τοῦ εὐγενοῦς ἰδιοκτήτου τῆς ἐπαύλεως ταύτης.

Ἡ Αὐγούστα ἀνέλαβε μικρὸν θάρρος, ἀλλὰ δὲν ἀπήντησε.

― Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι εἶσθε ἡ κυρία τοῦ οἴκου τούτου, ἐπανέλαβεν ὁ ἄγνωστος. Καὶ ἐγώ, κυρία, εἶμαι ξένος σας. Τὴν νύκτα ταύτην ὁ σύζυγός σας μοὶ παρέσχε φιλοξενίαν.

―Ὁ σύζυγός μου; εἶπεν ἡ Αὐγούστα;

― Ναί, κυρία.

―Ἐπανῆλθε;

―Ἐπανήλθομεν ὁμοῦ.

― Πότε;

― Πρὸ τριῶν ὡρῶν.

― Ποῦ εἶναι;

― Νομίζω ὅτι κοιμᾶται.

― Καὶ οἱ ἄνθρωποί του;

―Ἔμειναν εἰς τὸ πλοῖον.

― Εἶναι αὐτὸς ὑγιής;

―Ὑγιής.

― Ἡ ἐκδρομή του δὲν εἶχε δυσάρεστον;

―Ὄχι, εὐτυχῶς.

― Καὶ διατί δὲν μοὶ ἀνήγγειλεν ὅτι ἦλθε;

―Ἐπίστευσεν ὅτι ἐκοιμᾶσθε, κυρία.

― Καὶ σεῖς;

Ἡ ἐρώτησις αὕτη ἐπανέφερε τὸν ξένον εἰς τὴν θέσιν του.

― Θέλετε νὰ εἴπητε πῶς ἀνέβην ἐδῶ ἀπρεπῶς καὶ παραώρως. Ἔχετε δίκαιον, κυρία, εἶμαι ἔνοχος. Κατεχράσθην τῆς φιλοξενίας τοῦ εὐγενοῦς συζύγου σας. Ἀλλὰ δὲν εἶχον ὕπνον καὶ ὑπέφερα πολύ. Ἐπεθύμησα νὰ εὕρω ὕπαιθρόν τι διὰ νὰ ἀναπνεύσω ἀέρα. Σᾶς παρακαλῶ ταπεινῶς νὰ μὲ συγχωρήσητε.

Ἡ Αὐγούστα δὲν ἀπήντησε.

― Βεβαιωθῆτε ὅμως ὅτι αὐτὴ ἦτο ἡ μόνη αἰτία καὶ οὐδένα ἄλλον σκοπὸν εἶχον. Ἐπιμένω καὶ σᾶς ἱκετεύω καὶ ἀπαιτῶ ὄχι μόνον νὰ μὲ συγχωρήσητε σεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ μὲ δικαιολογήσητε εἰς πάντα ἄλλον.

―Ἐγὼ νὰ σᾶς δικαιολογήσω! εἶπεν ἡ Αὐγούστα. Ἀλλ᾽ ἐμὲ τίς θὰ μὲ δικαιολογήσῃ, κύριε;

― Νομίζω, κυρία, ὅτι δὲν ἔχετε ἀνάγκην δικαιολογήσεως, ἀφοῦ εἶσθε εἰς τὴν οἰκίαν σας.

―Ἀλλὰ τὴν στιγμὴν αὐτὴν θὰ ἔλθῃ ἐδῶ ἡ θαλαμηπόλος μου, κύριε. Τί θὰ εἴπω πρὸς αὐτήν, τί θὰ τῆς εἴπητε, ἀφοῦ δὲν σᾶς γνωρίζει, ἀφοῦ δὲν σᾶς γνωρίζω, ἀφοῦ δὲν μὲ γνωρίζετε;

―Ὤ, μὴ ἀνησυχεῖτε, κυρία. Δὲν ὑπάρχει ἐδῶ κάπου μέρος τι διὰ νὰ γίνω ἀόρατος πρὸς αὐτήν;

Ἡ Αὐγούστα ἔκρινεν αὐθάδη τὴν τελευταίαν πρότασιν τοῦ ἀγνώστου. Τῇ ἐφάνη ὅτι ὁ θρασὺς οὗτος ἀναβάτης τῶν ἐπάλξεων καὶ νυκτερινὸς ἐπισκέπτης τῶν στεγῶν, τῇ προέβαλλε νὰ διανεμηθῇ μετ᾽ αὐτοῦ ἔγκλημα καὶ συνενοχήν, καίπερ ἀθῴα οὖσα. Κατελήφθη ὑπ᾽ ὀργῆς καὶ τὸ αἷμα ἀνέβη εἰς τὴν κεφαλήν της.

― Δὲν ὑπάρχει ἄλλο μέρος ἐκτὸς τοῦ κρημνοῦ τούτου, ἔκραξε, δεικνύουσα τὸν θριγκὸν τῆς ἐπάλξεως.

Καὶ ᾐσθάνετο τῷ ὄντι κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμὴν δύναμιν ἀρκοῦσαν ὅπως ἴδῃ τὸν ἄγνωστον πίπτοντα ἐκεῖθεν, ἢ καὶ ὅπως αὐτὴ αὕτη τὸν καταρρίψῃ ἐκεῖ.

Οὗτος δὲ ἐμειδίασε κρυφίως, ἀνωρθώθη, ἐξέπεμψεν ἐκ τῶν ὀμμάτων ἀστραπήν, καὶ ἐσχημάτισε τὸ παράστημα καὶ τὴν φωνήν του ἐπὶ τὸ τραγικώτερον.

―Ὤ, ναί, καὶ εἰς τὸν κρημνὸν τοῦτον δύναμαι νὰ ριφθῶ, ἀνέκραξεν, ἀρκεῖ νὰ εἴπητε ὅτι μὲ συγχωρεῖτε.

Καὶ ἀπὸ τῆς ἀντιθέτου γωνίας τοῦ ἀνδήρου, ὅπου ἵστατο, ὥρμησε μὲ σταθερὸν βῆμα, ὡς ἵνα ριφθῇ κατὰ τοῦ κρημνοῦ.

Ἡ Αὐγούστα ἐπτοήθη, ἐξεπλάγη καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν ἐμποδίσῃ.

― Τί κάμνεις, κύριε! ἔκραξε λαβοῦσα αὐτὸν ἀπὸ τοῦ βραχίονος· ἐτρελάθης λοιπόν;

Ἡ χεὶρ καὶ ἡ φωνή της ἔτρεμον. ᾘσθάνθη δὲ ὅτι μετέδωκε διὰ τῆς ἐπαφῆς τὸν τρόμον καὶ εἰς τὴν χεῖρα τοῦ ἀγνώστου.

Οὗτος ἐστάθη ἐπὶ μίαν στιγμὴν παρατηρῶν αὐτὴν μὲ βαθὺ καὶ θαυμαστικὸν βλέμμα. Ἐνδεδυμένη λευκά, ὡς ἦτο, καὶ ὠχραινομένη ὑπὸ τὸ φῶς τῆς σελήνης, εἶχέ τι τὸ χαριέντως φανταστικόν.

Τὰ βλέμματά των συνηντήθησαν καὶ ἐταπείνωσεν αὕτη τοὺς ὀφθαλμούς.

Ἀφῆκε τὸν βραχίονά του.

― Μείνατε ἐδῶ, κύριε, εἶπε, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ θὰ καταβῶ διὰ νὰ προλάβω τὴν ὑπηρέτριάν μου.

―Ἀλλὰ δὲν μοὶ εἴπατε ὅτι μὲ συγχωρεῖτε, κυρία.

― Σᾶς συγχωρῶ. Μείνατε.

Καὶ ἔγινεν ἄφαντος διὰ τῆς ὑψηλῆς κλίμακος. Ἐσκέπτετο δὲ ἐπὶ μακρὸν περὶ τοῦ παραδόξου τούτου νυκτερινοῦ συμβάντος. Ἀλλ᾽ ἐν τῷ μέσῳ τῆς εἰς τὸν κοιτῶνά της ἀγούσης ὁδοῦ συνήντησε τὴν Σεντίναν, ἥτις ἠπόρησε διατί ἡ κυρία της ἀπεφάσισε νὰ κατέλθῃ ἐκ τοῦ πύργου, προτοῦ νὰ τῆς φέρῃ τὸ ἐπανωφόρι της. Ἡ Αὐγούστα τῆς ἀπηγόρευσε νὰ συζητήσῃ περὶ τούτου καὶ τὴν ἔπεμψε νὰ κοιμηθῇ.

Ὁ Μᾶρκος Σανοῦτος (διότι αὐτὸς ἦτο) κατὰ πάντα εἶχεν ἀληθεύσει· ἐψεύδετο μόνον εἰς τὸ ὅτι τυχαίως ἀνέβη εἰς τὸ ὕπαιθρον τοῦτο δῶμα, ὅπως ἀναπνεύσῃ. Τὸ ἀληθὲς ἦτο ὅτι ὁ Σανοῦτος κατακλιθεὶς καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ κλείσῃ ὄμμα μέχρι τῆς στιγμῆς, καθ᾽ ἣν ἡ Αὐγούστα μετὰ τῆς θεραπαινίδος ἀνέβαινον εἰς τὸν πύργον, εὑρίσκετο ἐν κοιτῶνι, οὗ τὰ παράθυρα ἔβλεπον πρὸς τὸν διάδρομον, δι᾽ οὗ διῆλθον αὗται. Εἶδε διὰ τῶν ὑάλων ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ φανοῦ, ὃν ἐκράτει ἡ Σεντίνα, τὰς δύο γυναῖκας διερχομένας, ἐξεπλάγη ἐκ τῆς ὀπτασίας τοῦ κάλλους τῆς Αὐγούστης, καὶ ἐφαντάσθη νὰ ἀκολουθήσῃ κατόπιν αὐτῶν ἐκ πολυπραγμοσύνης καὶ εὐεξηγήτου γοήτρου. Ἠγέρθη καὶ στιγμιαίως ἐνδυθεὶς ἐξῆλθε πατῶν μὲ τὰς ἄκρας τῶν ποδῶν, καὶ ὁδηγούμενος ὑπὸ τῆς ἀντιλάμψεως τοῦ φανοῦ τὰς ἠκολούθησεν. Ἀλλὰ μετ᾽ ὀλίγον εἶχον στραφῆ διά τινος κλίμακος πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ ὁ τολμηρὸς εὑρέθη ἐν τῷ σκότει.

Περιέμενε λοιπὸν ἐλπίζων νὰ ἴδῃ πάλιν φῶς ἔκ τινος νέας στροφῆς τῶν δύο νυκτοβατίδων, ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Τότε εὑρέθη ἐν ἀμηχανίᾳ καὶ προσεπάθει νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν κοιτῶνά του βαδίζων ψηλαφίνδα. Ἀλλὰ μετ᾽ ὀλίγον τὸ φῶς τοῦ φανοῦ ἐφάνη πόρρωθεν ἀντανακλώμενον πάλιν ὄπισθέν του, καὶ ἤκουσε βήματα πλησιάζοντα. Ἐκρύβη κολληθεὶς εἴς τινα γωνίαν καὶ εἶδε τὴν Σεντίναν διερχομένην ἔμπροσθέν του, ἀλλ᾽ αὕτη δὲν τὸν παρετήρησεν. Ἠκολούθησε δὲ τὴν ὁδόν της πρὸς τοὺς θαλάμους τῆς δεσποίνης αὑτῆς. Ὁ δὲ Σανοῦτος ἐπανῆλθε πάλιν εἰς τὴν προτέραν διεύθυνσιν, καὶ ἐπειδὴ ὁ διάδρομος, ὃν διήρχετο ἡ Σεντίνα βραδέως βαδίζουσα, ἦτο εὐθὺς (ἂν μάλιστα προσεῖχε τὸν νοῦν ὁ Σανοῦτος, ἠδύνατο ν᾽ ἀκούσῃ τὸν ἑξῆς μονόλογον μασώμενον ἐν μέσῳ τῶν ὀδόντων της· «Τὸ ἐπανωφόρι σου! ἄμμη δέ… περίμενε μισὴν ὥραν νὰ πλευριτώσῃς») ἦτο, λέγω, εὐθὺς καὶ λίαν μακρός, ἐτάχυνεν οὗτος τὸ βῆμα καὶ ἠδυνήθη, ὁδηγούμενος ἐκ τῆς ἀπωτάτης ἀντανακλάσεως τοῦ φεύγοντος φωτὸς καὶ ὑπό τινος ἀκτῖνος τῆς σελήνης καταβιβαζομένης διὰ τῶν φεγγιτῶν, νὰ εὕρῃ τὴν πρὸς τὰ δεξιὰ κλίμακα, δι᾽ ἧς ἀνέβη εἰς τὸν πύργον. Τὰ λοιπὰ εἶναι ἡμῖν γνωστά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ´

ΜΟΝΑΧΗ

Τῇ ἐπιούσῃ ὁ Μούχρας, χωρὶς μηδὲν νὰ ὑποπτεύσῃ ἐκ τῆς νυκτερινῆς σκηνῆς, ἐπαρουσίασε τὸν ξένον εἰς τὴν σύζυγόν του.

Ὁ Μᾶρκος Σανοῦτος, πλήρης φιλοφρονημάτων καὶ ὑποκλίσεων, προσηνέχθη ὡς τέλειος ἱππότης καὶ ἐξέφρασε πρὸς τὴν κυρίαν πανηγυρικῶς τὰς προσρήσεις του. Ἡ Αὐγούστα ἀπήντησε μετρίως καὶ σοβαρῶς. Νέφος δέ τι εἶχεν ἐπὶ τῆς μορφῆς της. Ἴσως ἀνησύχει περὶ τῆς πληγῆς, ἣν ὁ σύζυγός της εἶχε λάβει εἰς τὴν χεῖρα· ἀλλ᾽ αὕτη ἄλλως δὲν ἦτο σπουδαία, καὶ ἠδύνατο διὰ τοῦ ξαντοῦ* νὰ θεραπευθῇ.

Μετὰ τὸ πρόγευμα ὁ σύζυγος παρεκάλεσε τὸν ξένον νὰ διηγηθῇ τὰ τῆς μάχης τῆς προπαρελθούσης νυκτός· ἀλλ᾽ ἐκείνη ἠκροάσθη μέν, ἀλλ᾽ ἐδείχθη φειδωλὴ μειδιαμάτων πρὸς τὸν ἀφηγητήν. Παρετήρει μόνον ἐκ διαλειμμάτων περιπαθῶς τὸν σύζυγόν της, ἀναλογιζομένη τοὺς κινδύνους, οὓς ὑπέμεινεν.

Ὅτε ἔμειναν μόνοι, τῷ εἶπε:

― Διατί δὲν μοὶ διηγεῖσο σὺ τὴν μάχην, ἀλλ᾽ ἀνέθεσες εἰς τὸν ξένον νὰ μοὶ τὴν διηγηθῇ;

― Διότι ἦτο καὶ ὁ ξένος παρὼν σιμὰ εἰς τοὺς δύο μας, φίλη μου.

― Δὲν μοὶ κάμνει καλὴν ἐντύπωσιν αὐτός, εἶπεν ἐκείνη.

―Ἀλλ᾽ ὅμως, φίλη μου, αὐτὸς ἐφάνη ὠφέλιμος εἰς ἐμέ, καθὼς καὶ ὁ Μαῦρος ὁ προστατευόμενός του. Ἂν δὲν ἦσαν αὐτοί, δὲν ἠθέλομεν κερδήσει τὴν μάχην. Καὶ ἴσως δὲν θὰ ἐπανηρχόμην.

― Διὰ τοῦτο σὲ λέγω καὶ ἐγώ, εἶπεν ἐκείνη μετὰ θυμοῦ καὶ δακρύων, ὅτι δὲν θέλω ἄλλοτε νὰ ὑπάγῃς πρὸς καταδίωξιν τῶν πειρατῶν. Δὲν παραδέχομαι ἐγὼ νὰ ὀφείλω τὴν ζωήν σου εἰς ἄνθρωπον, ἀλλ᾽ εἰς τὸν Θεὸν εἰς ὃν ὀφείλομεν τὰ πάντα. Δὲν ἔμεινεν εἰς σέ, ἐπὶ τέλους, αὐτὸ τὸ ἔργον, ἡ καταδίωξις τῶν πειρατῶν. Ἂς τοὺς καταδιώξῃ ἡ ἐξουσία.

―Ἀλλὰ δὲν ἔχομεν ἐξουσίαν, φιλτάτη μου. Εἰς τὸν καιρὸν αὐτὸν δὲν δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὁριστικῶς ἂν ἀνήκωμεν εἰς τὸ κράτος τῶν Ρωμαίων, εἰς τὴν αὐθεντίαν τῶν Φράγκων ἢ εἰς τὴν πολιτείαν τῶν Βενετῶν.

― Εἰς τίνα ἀνήκομεν λοιπόν;

― Εἰς οὐδένα. Καὶ χρεωστοῦμεν νὰ ὑπερασπίσωμεν μόνοι τὴν τιμήν, τὴν ζωὴν καὶ τὴν περιουσίαν μας.

Μεθ᾽ ὅλας τὰς ἐξηγήσεις ταύτας ἡ Αὐγούστα ἔμεινε σύννους καὶ σκυθρωπὴ μέχρι τῆς ἑσπέρας· ἀπεποιήθη δὲ νὰ συνοδεύσῃ τὸν σύζυγόν της καὶ τὸν ξένον εἴς τινα ἀγροτικὴν ἐκδρομήν, προφασισθεῖσα ὅτι ἔπασχεν ἐκ κεφαλαλγίας. Ἅμα μείνασα μόνη ἔπεμψεν ἕνα τῶν ὑπηρετῶν της εἰς τὴν σταδίους τινὰς ἀπέχουσαν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ὅπως παρακαλέσῃ τὴν Ἡγουμένην νὰ ἔλθῃ παρ᾽ αὐτῇ. Ἡ μήτηρ Φηλικίτη ἔσπευσε νὰ ὑπακούσῃ πάραυτα.

Εἰσῆλθεν εἰς τὴν αἴθουσαν κρατοῦσα τὸ κομβοσχοίνιον καὶ φέρουσα τὸ πολυσταύριον ἐπὶ τοῦ στήθους.

Ἡ Αὐγούστα ἔκλεισε διὰ μοχλοῦ τὴν θύραν τοῦ θαλάμου καὶ ἐκάθισαν ἀμφότεραι ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου. Θὰ ἦσαν δὲ ἐντελῶς μόναι, ἂν ἡ Σεντίνα, ἥτις περιΐπτατο πάντοτε περὶ τὸν προθάλαμον, καὶ εἶχε παρατηρήσει τὴν καθ᾽ ὅλην τὴν ἡμέραν σκυθρωπότητα τῆς δεσποίνης της, δὲν προσήρμοζε τὸν ὀφθαλμὸν καὶ τὸ οὖς εἰς τὴν ὀπὴν τοῦ κλείθρου.

― Καὶ πῶς ἔχεις λοιπόν, μῆτερ φιλτάτη; εἶπεν ἡ Αὐγούστα· μοὶ φαίνεται ὅτι πρὸ πολλοῦ ἐντελῶς μᾶς ἐλησμόνησες.

― Σὺ μὲ ἐλησμόνησες μᾶλλον, κόρη μου, ἀπήντησεν ἡ μοναχή. Διατί δὲν ἔρχεσαι πλέον εἰς τὸ μοναστήριον;

―Ἠξεύρεις, αἱ οἰκιακαὶ φροντίδες, μῆτέρ μου, δὲν μὲ ἀφήνουν.

―Ἀλλὰ τί ἔχεις; Μοὶ φαίνεται ὅτι ἔχεις κλαύσει, εἶπεν ἡ μοναχή, παρατηροῦσα μὲ ἡμίκλειστον ὄμμα ἀτενῶς τὴν μορφὴν τῆς Αὐγούστης.

Αὕτη δὲ ἐταπείνωσε τὴν φωνὴν καὶ προσῆλθεν ἐγγύτερον πρὸς τὴν μοναχήν.

Εἰς μάτην ἡ Σεντίνα ἔτεινε τὰ ὦτα. Οὐδὲν πλέον ἤκουεν.

―Ἔχω ἓν βάρος εἰς τὴν συνείδησίν μου σήμερον, μῆτερ. Σὲ προσεκάλεσα ἐπίτηδες ἵνα σοὶ διηγηθῶ τοῦτο. Διότι δὲν δύναμαι νὰ ὑποφέρω πλειότερον· πνίγομαι.

― Τί συνέβη λοιπόν; Λέγε, κόρη μου.

― Χθὲς τὴν νύκτα ἐκινδύνευσα νὰ ἀποθάνω ἐκ τρόμου.

― Διατί;

―Ἦτο μεσάνυκτα καὶ εἶχον ἀναβῆ εἰς τὸν πύργον τοῦ Πραγότση.

― Μόνη;

― Μὲ τὴν Σεντίναν.

― Πρὸς ποῖον σκοπόν;

―Ὁ σύζυγός μου ἔλειπε μὲ τὴν γαλέραν. Καὶ ἐπειδὴ ἐβράδυνε νὰ ἐπανέλθῃ, ἤμην ἀνήσυχος.

Ἡ μοναχὴ ἐκίνησε τὴν κεφαλήν.

― Δὲν εἶναι αὐτὸ ἀποχρῶσα αἰτία, φίλτατον τέκνον μου, εἶπε· ἔχεις πεποίθησιν ὅτι ὑπῆγες ἐκεῖ ἐπάνω διὰ τὸν σύζυγόν σου, καὶ μόνον δι᾽ αὐτόν; Αὐτὰ εἶναι ἐρεθισμοί, νυκτεριναὶ φαντασίαι, προκλήσεις πρὸς τὸν πειρασμόν, σκιρτήματα τῆς σαρκός. Ἀπόφευγε τὰ τοιαῦτα, ὡς ὑπανδρευμένη ὁποὺ εἶσαι.

Ἡ Αὐγούστα ἐταπείνωσε τὸ βλέμμα.

― Δὲν θέλω νὰ σὲ προσβάλω, εἶπεν ἡ μοναχή, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς εἰς τὴν ἐξομολόγησιν. Ἐξακολούθει, τέκνον μου· ἔπειτα τί συνέβη;

―Ἔκαμνε ψῦχος καὶ ἔστειλα τὴν Σεντίνα νὰ μοὶ φέρῃ τὸ σάλι μου.

Καὶ διηγήθη τὴν ἐπὶ τοῦ πύργου ἐμφάνισιν τοῦ ξένου καὶ τὴν λοιπὴν σκηνήν.

― Καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὡραῖος; ἠρώτησεν ἡ μοναχή.

― Μοὶ φαίνεται ἀρκετὰ ὡραῖος, μῆτέρ μου. Ἀλλ᾽ ἂς ἀφήσωμεν τοῦτο· εἰπέ μοι, δὲν ἔχω δίκαιον ν᾽ ἀνησυχῶ; Διότι κάτι μοὶ λέγει ὅτι αὐτὸς δὲν ἀνέβη ἐκεῖ τυχαίως.

― Καὶ ἐγὼ οὕτω φρονῶ. Ἀλλὰ νομίζεις ὅτι θὰ ἔπιπτεν εἰς τὸν κρημνὸν σπουδαίως;

― Δὲν ἠξεύρω, μῆτέρ μου.

― Μοὶ φαίνεται κωμῳδὸς ἐπιτήδειος.

― Θέλω νὰ λάβω τὴν γνώμην σου, ἂν πρέπῃ νὰ τὸ εἴπω εἰς τὸν σύζυγόν μου, εἶπεν ἡ Αὐγούστα.

Ἡ μοναχὴ ἐσκέφθη ἐπί τινας στιγμὰς καὶ εἶπεν ὄχι.

― Νὰ μὴ εἴπω λοιπὸν τίποτε;

― Δὲν συμφέρει νὰ εἴπῃς. Ἀλλὰ νὰ τὸν πείσῃς μὲ ἄλλας προφάσεις νὰ μὴ φιλοξενήσῃ τὸν Βενετὸν πολὺν καιρόν.

― Διατί; Ὑπάρχει κίνδυνος;

― Τίς ἠξεύρει; Ἐγὼ θὰ προσευχηθῶ ὑπὲρ σοῦ. Τοῦτο ὀφείλω νὰ πράξω.

― Εὐχαριστῶ, μῆτέρ μου.

― Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι ὁ ξένος ἔβαλε διαβολικὸν ἔρωτα διὰ σέ, κόρη μου. Ἀλλὰ φοβοῦμαι προσέτι μήπως καὶ σὺ εἰσέλθῃς εἰς πειρασμὸν καὶ σχηματίσῃς συνδυασμὸν ἁμαρτίας.

― Τί λέγεις, μῆτέρ μου!

―Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος μᾶς παρακινεῖ νὰ φυλάττωμεν τὰς αἰσθήσεις μας κατὰ τοῦ πονηροῦ. Εἶναι καλόν, ἐνῷ περιπατοῦμεν, νὰ προσέχωμεν μὴ πέσωμεν. Ἐξ ὅλων τῶν παθῶν ὁ σαρκικὸς ἔρως εἶναι τὸ τυραννικώτατον. Διότι ἔχει παγίδα, εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς κρατεῖ, τὸ ἴδιον σῶμά μας.

― Μῆτέρ μου, μῆτερ!

― Καὶ ἐξ ὅλων τῶν καρπῶν ὁ μόνος, ὅστις δὲν χρῄζει οὔτε καιροῦ οὔτε ὥρας διὰ νὰ ὡριμάσῃ, εἶναι ὁ σατανικὸς ἔρως, τέκνον μου. Οἱ ἄλλοι καρποὶ ὡριμάζουν ἐν ὥρᾳ καὶ χρόνῳ. Καὶ εἶναι ὡσαύτως ὁ μόνος καρπός, ὅστις δὲν ἔχει ἀνάγκην οὐδὲ τῆς θερμότητος τοῦ ἡλίου, ἀλλ᾽ ἀναπτύσσει θερμότητα ἀφ᾽ ἑαυτοῦ. Καὶ ὑπὸ τὴν δρόσον καὶ ἐν τῷ σκότει, καὶ ἐπὶ τοῦ ἀνδήρου καὶ ἐπὶ τῆς στέγης, πάντοτε ὡριμάζει εἰς μίαν στιγμήν. Ὅστις δὲν προσέχει, παραπατεῖ, ὅστις ὑπερηφανεύεται, προσκρούει. Οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί. Τὸ ἀνωφερὲς ἔχει κατάβασιν, καὶ ἡ πτῆσις ἔχει πτῶσιν. Εἶπα.

―Ὤ, Θεέ μου, λυπήσου με!

Ἡ μοναχὴ ἠγέρθη καὶ εἶχεν ὑψώσει τὸ μέτωπον· ἐφαίνετο σεμνυνομένη ὅτι εἶπέ τι. Ἀλλὰ πάραυτα καταστέλλουσα τὸ αἴσθημα τοῦτο τῆς ὑπερηφανείας, ἔσφιγξε τὴν χεῖρα τῆς Αὐγούστης καὶ τὴν ἠσπάσθη εἰς τὸ μέτωπον.

― Ἴσως σὲ ἔκρινα αὐστηρῶς, τέκνον μου. Ἀλλ᾽ οἱ φίλοι ἔχουν τὴν γλῶσσαν τραχεῖαν. Ἔσο προσεκτική.

― Εὐγνωμονῶ, μῆτέρ μου. Θὰ φυλαχθῶ μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις μου κατὰ τοῦ πειρασμοῦ.

― Ναί, καλῶς θὰ πράξῃς.

Ἐν τούτοις ἡ Σεντίνα, ἀφοῦ ἔτεινε τὸ οὖς ἐπὶ μακρὸν χρόνον καὶ οὐδὲν κατώρθου ν᾽ ἀκούσῃ, ὠργίσθη, καὶ ἐν ἐλλείψει ἀληθοῦς ἱστορίας ἔπλασεν ἀφ᾽ ἑαυτῆς τοιαύτην τινά, ὅλως ἀνόητον, ἣν καὶ ἔσπευσε νὰ διηγηθῇ πρὸς τὴν μάγειρον.

―Ἠξεύρεις τίποτε, θεία Ραλού; τῇ εἶπε.

― Τί νὰ ἠξεύρω;

― Ἡ κυρία ἔχει κάτι, δὲν εἶναι καλά.

― Τί ἔχει;

― Αὐτὸ τὸ ἠξεύρει ἡ Ἡγουμένη, πρὸς τὴν ὁποίαν ἐξομολογεῖται αὐτὴν τὴν στιγμήν.

― Τότε τί μοὶ τὸ λέγεις;

―Ἂν σοὶ εἴπω τίποτε, δὲν θὰ μὲ προδώσῃς;

―Ὄχι. Τί μὲ μέλει ἐμέ!

―Ἄκουσε λοιπόν. Ἡ κυρία ἀπηλπίσθη καὶ δὲν ἐλπίζει πλέον νὰ τεκνοποιήσῃ.

― Λοιπόν;

― Μὲ τὸν ἄνδρα της δηλαδή.

―Ἔπειτα;

―Ἔπειτα αὐτὸ τῆς κοστίζει.

― Λοιπόν;

― Λοιπὸν φροντίζει νὰ εὕρῃ τρόπον νὰ φωτισθῇ.

― Νὰ φωτισθῇ τί;

― Νὰ φωτισθῇ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσῃ τέκνα.

― Μὲ φάρμακα δηλαδή;

― Μὲ φάρμακα ὄχι. Ὅσα ὑπῆρχον εἰς τὸν κόσμον ἡ κυρία τὰ ἐξήντλησε.

― Τότε, πῶς θὰ ἀποκτήσῃ τέκνα;

―Ἀθῴα, ὅπως εἶσαι σύ, Ραλού!

― Τί μὲ λέγεις; Δὲν ἐννοῶ.

― Βέβαια δὲν ἐννοεῖς.

― Πῶς λοιπόν;

― Χωρὶς φάρμακα.

― Πῶς γίνεται;

― Καθὼς ὅλαι αἱ γυναῖκες,

―Ἀλλὰ μ᾽ ἐζάλισες. Δὲν ἐννοῶ τίποτε.

― Στάσου. Ἂς φέρωμεν ἓν παράδειγμα.

―Ἂς φέρωμεν.

―Ὅταν ἔζη ὁ θεῖος Ράλιος, ὁ Θεὸς συγχωρέσῃ τον, εἶπεν ἡ Σεντίνα, ἂν δὲν ἔκαμνες τέκνα, θειὰ Ραλού, καὶ ἤξευρες ὅτι σὺ δὲν ἔπταιες, ἀλλὰ τὸ πταῖσμα ἦτον ἰδικόν του, τί ἤθελες κάμει;

― Τί ἤθελον κάμει;

―Ἂν ἐπεθύμεις νὰ παιδοποιήσῃς.

― Τίποτε.

― Πῶς τίποτε;

― Τίποτε, σὲ λέγω.

― Καὶ μάλιστα ἂν εἶχες καὶ μεγάλην περιουσίαν, καθὼς ἡ κυρία.

― Τίποτε.

― Τοὐναντίον· ἤθελες προσκαλέσει τὴν Ἡγουμένην, εἰς τὴν ὁποίαν ἤθελες ἐξομολογεῖσθαι, διὰ νὰ τῆς εἴπῃς τὸν λογισμόν σου.

― Ποῖον λογισμόν μου;

― Τὴν ἐπιθυμίαν σου ν᾽ ἀποκτήσῃς κληρονόμους.

―Ἔ, καὶ ὕστερα;

―Ἤθελες τὴν ἐρωτήσει, ἂν εἶναι ἁμάρτημα…

― Ποῖον νὰ εἶναι ἁμάρτημα!

― Τὸ νὰ γεννήσῃ τις τέκνα…

― Τέκνα;

― Ναί, τέκνα.

―Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἁμάρτημα.

― Μὲ ἄνδρα ἄλλον ἀπὸ τὸν ἐδικόν σου!

― Μὲ ἄλλον ἄνδρα! ἔκραξεν ἡ Ραλού· πὼ πὼ πώ! Τί λέγεις, Σεντίνα!

Ἡ Σεντίνα ἐκάγχασε, καὶ ἐξῆλθε καταλιποῦσα ἔκπληκτον τὴν πτωχὴν γυναῖκα.

Ὅτε ἐπανῆλθε πρὸς τοὺς θαλάμους τῆς δεσποίνης της, ἡ Φηλικίτη ἐξήρχετο. Ἔφερε δὲ ἐπὶ τῆς σοβαρᾶς αὐτῆς μορφῆς προσωπεῖον ἐκ πάγου, καὶ ἐκ τῆς ψυχρότητος ἥτις διέπνεεν ἐξ ὅλου τοῦ ἀτόμου της οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ ὑποπτεύσῃ τί ἐλέχθη πρό τινων στιγμῶν ὄπισθεν ἐκείνης τῆς θύρας.

Ἡ μήτηρ Φηλικίτη ἦτο πεντήκοντα καὶ τεσσάρων ἐτῶν, ἀλλ᾽ ἐφαίνετο εἰσέτι ἀκμαία. Ὅτε ἦτο νέα εἶχε μνηστευθῆ ὡραῖόν τινα Βενετόν, ὃν ἠγάπα. Οὗτος ἐφονεύθη κατά τινα πρὸς τοὺς Φράγκους συμπλοκὴν παρὰ τὴν Μονεμβασίαν, καὶ ἡ Φηλικίτη ἐνυμφεύθη τότε σωφρόνως πρὸς παραμυθίαν τῆς σαρκὸς μεσήλικά τινα ἰδιοκτήτην, μεθ᾽ οὗ ἔζησεν ἐν εἰρήνῃ ἐπί τινας μῆνας. Ἀλλ᾽ οὗτος τὴν διεζεύχθη προφασιζόμενος ὅτι ἦτο ὑπερμέτρως εὐλαβὴς καὶ διήρχετο ὥρας ὁλοκλήρους καθ᾽ ἑκάστην ἐν τοῖς ναοῖς ὀλιγωροῦσα τῶν τοῦ οἴκου. Τότε ἠναγκάσθη νὰ μετέλθῃ ἐπί τινα χρόνον τὸ ἐπάγγελμα τῆς μαίας· ἀλλ᾽ ἐπειδὴ ἐπετύγχανε μόνον εἰς τὰς ἐκτρώσεις καὶ ἐμβρυοκτονίας, ἐνομίσθη ἀδόκιμος εἰς τὸ νὰ παραστατῇ εἰς ὡρίμους τοκετούς. Ὅθεν ἤλλαξε τέχνην καὶ κατέστη προξενήτρια γάμων καὶ σαβανώτρια νεκρῶν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ τὰ δύο ταῦτα ἐπαγγέλματα ἀντέφασκον πρὸς ἄλληλα, ἔχασε μετ᾽ ὀλίγον τὴν πελατείαν της καὶ κατέφυγεν εἰς τὴν ἐγγὺς τοῦ χωρίου της γυναικείαν Μονήν. Κατορθώσασα δὲ νὰ ἀπολαύσῃ τῆς εὐνοίας τῶν παροδικῶν δεσποτῶν τῆς νήσου, ἕνεκα τῶν ἐκδουλεύσεων ἃς ὑπέσχετο ὅτι ἔμελλε νὰ προσφέρῃ, προήχθη εἰς Ἡγουμένην. Καὶ ἦτο μὲν ἐνάρετος μοναχή, ὡς ἡ φήμη ἔλεγεν, ἀλλ᾽ ἠνάγκαζε τὸν ἐν τῇ Μονῇ ἐφημέριον νὰ μνημονεύῃ ἐν ταῖς τελεταῖς ὁτὲ μὲν τὸν Πατριάρχην τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁτὲ δὲ τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης. Τοῦτο ἐνόμιζεν ἔργον ἐντέχνου πολιτικῆς.

Ὅτε ἀπῆλθεν ἐκ τῆς ἐπαύλεως ἡ μήτηρ Φηλικίτη, ἡ Αὐγούστα ἐκλείσθη εἰς τὸν θάλαμόν της καὶ ἔκλαυσεν ἵνα ἀνακουφισθῇ. Ὕστερον, ὡς νὰ τῇ ἐπῆλθεν ἰδέα τις, ἠγέρθη καὶ ἐξῆλθεν. Ἔλαβε τὴν αὐτὴν ὁδόν, ἣν εἶχε βαδίσει κατὰ τὴν παρελθοῦσαν νύκτα, καὶ ἀνέβη εἰς τὴν αὐτὴν ἔπαλξιν τοῦ κόμητος Πραγότση. Ἔμεινεν ἐνταῦθα παρατηροῦσα τὸ ἔδαφος τοῦ ἀνδήρου, ὡς νὰ ἀπῄτει ἐξήγησίν τινα παρὰ τῶν ψυχρῶν λίθων, ἔπειτα ἔκυψεν ἐπὶ τοῦ θριγκοῦ καὶ ἐβύθισε τὸ βλέμμα εἰς τὸ κατωφερὲς τοῦ κρημνοῦ. Τί ἐσκέπτετο; Τί ἐμελέτα; Περιεπάτησεν ἐπὶ μακρὸν ἐπὶ τοῦ δώματος. Εἶχε τὰς χεῖρας ἐσταυρωμένας ἐπὶ τοῦ στήθους καὶ τὸ βλέμμα τεταπεινωμένον πρὸς τὸ ἔδαφος. Οὐδ᾽ ὕψωσεν ἐπὶ στιγμὴν τὰ ὄμματα ὅπως θεωρήσῃ τὸ πέλαγος ἢ τὸν οὐρανόν.

Μεγαλοπρεπὴς ἦτο ἡ θέα ἀπὸ τοῦ ὕψους τούτου. Τὸ ὕψος τοῦ κατηρεφοῦς κρημνοῦ, ἡ κυανῆ θάλασσα μειδιῶσα καὶ παίζουσα ἐνίοτε ἐπὶ τῶν βράχων παρὰ τὸν αἰγιαλόν, μυστηριώδης, βαθεῖα καὶ ἀκαταμέτρητος ἐν τῷ πελάγει. Ἡ ἀπορρὼξ καὶ τραχεῖα ἀκτὴ ἐξαπλουμένη παρὰ τὴν βάσιν τοῦ πύργου, κατάφυτοι καὶ χλοάζοντες λόφοι πέριξ καὶ ἀντικρύ. Ἐντεῦθεν τὸ δάσος, ἐκεῖθεν τὰ ὄρη, ἑκατέρωθεν ἡ θάλασσα, ἄνωθεν ὁ οὐρανός, πανταχόθεν τὸ ἄπειρον! Ἦτο τὸ ὑψηλὸν μεμειγμένον ἐν συμπλέγματι μετὰ τοῦ χαρίεντος καὶ τοῦ ἀγρίου.

Καὶ ὅμως ἡ Αὐγούστα δὲν εἶχε πλέον βλέμματα ἵνα ἴδῃ ταῦτα.

Ἦτο προφανὲς ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ἐξαλειφθῆ ἀπὸ τοῦ πνεύματός της ἡ ἐντύπωσις τῆς προλαβούσης νυκτός.

Κατέβη βραδέως τὴν κλίμακα καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν θάλαμόν της.

Προσεκάλεσε τὴν Σεντίναν καὶ τὴν ἔπεμψε νὰ καλέσῃ τὴν θυρωρὸν παρ᾽ αὑτῇ.

Ἡ γραῖα Μανὼ ἦλθε χωλαίνουσα καὶ γογγύζουσα. Ἔλαβε δὲ πρώτη τὸν λόγον καὶ εἶπε πρὸς τὴν Αὐγούσταν.

― Τί μὲ θέλει ἡ κυρία μου; Ἠμπορῶ ἐγὼ γριὰ γυναίκα νὰ ἀναβαίνω τὴν σκάλαν τῆς κυρίας της;

― Γραῖα Μανώ, τῇ εἶπεν ἡ Αὐγούστα λίαν προσηνῶς, χθὲς τὴν ἑσπέραν δὲν σοὶ εἶπα, νομίζω, ὅτι ἐπεθύμουν νὰ μοὶ ἀναγγείλῃς τὴν ἐπάνοδον τοῦ κυρίου σου, εἰς ὁποιανδήποτε ὥραν καὶ ἂν ἤθελε φθάσει;

―Ἤξευρα ἐγὼ τί ὥραν ἤθελε νά ᾽λθῃ ὁ κύριός μου; εἶπεν ἡ γραῖα Μανώ. Καὶ πῶς ἠμποροῦσα ἐγὼ νὰ τὸ εἴπω τῆς κυρίας, ἀφοῦ δὲν ἤξευρα. Καὶ πῶς μὲ ἐνοχλοῦν ἐμέ, γραῖαν γυναῖκα, καὶ δὲν ἔχω μίαν ὥραν ἡσυχίαν, καὶ ὅλα εἰς τὸ κεφάλι μου ξεθυμαίνουν, καὶ ἔχω καὶ τὸν πλευρίτην* τὸν γερο-Μάνον, ὁποὺ ἐγήρασε, καὶ δὲν εἶναι διὰ τίποτε, καὶ μὲ κατεδίκασε ἡ Μοῖρά μου νὰ ἔχω τέτοιον πλευρίτην…

― Τί λέγεις, γραῖα Μανώ; ἔκραξεν ἀνυπομονοῦσα ἡ Αὐγούστα· ἠξεύρεις τί λέγεις; Τὴν εἶχες προσχεδιασμένην αὐτὴν τὴν φλυαρίαν;

― Δὲν ἠξεύρω ἐγὼ τίποτε, εἶπεν ἡ γραῖα. Καὶ ἂς μὲ ἀφήνουν ἥσυχην, μὲ φθάνουν αἱ ἁμαρτίαι μου, καὶ ἄλλα ἡ ράχη μου δὲν σηκώνει.

― Τί σὲ λέγω ἐγώ, καὶ τί μὲ λέγεις σύ! ἔκραξεν ἡ Αὐγούστα. Ἐγὼ σοὶ εἶπα ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔλθῃς νὰ μ᾽ εἴπῃς εἴδησιν, ὅταν ἔφθασεν ὁ σύζυγός μου, καθὼς σοὶ εἶχα παραγγείλει, ἀλλὰ δὲν ἦλθες.

―Ἠμποροῦσα, ἐγώ, γραῖα γυναίκα, νὰ φέρω τὴν εἴδησιν τῆς κυρίας; Καὶ ποῦ ἤξευρα ἐγὼ πότε ἤθελε φθάσει τὸ πλοῖον! Καὶ ἔχω τόσην ζάλην, τόσην σκοτούραν εἰς τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡμέραν νύκτα ἡσυχίαν δὲν ἔχω…

―Ἄλλα πάλιν! Ἐτρελάθης, γραῖα Μανώ! Κάμνεις πὼς δὲν ἐννοεῖς!

― Δὲν ἐννοῶ ἐγώ! Καὶ μὲ φθάνουν οἱ πειρασμοὶ ὁποὺ συντυχαίνω, καὶ τὰ βάσανα ὁποὺ τραβῶ.

― Δὲν ἠμποροῦσες τοὐλάχιστον νὰ εἴπῃς εἰς τὸν σύζυγόν μου νὰ ἔλθῃ ὁ ἴδιος εἰς τὸν κοιτῶνά μου; Σοὶ εἶχον εἰπεῖ ρητῶς ὅτι οἱανδήποτε ὥραν καὶ ἂν ἐπανήρχετο, εἴτε ἔξυπνος ἤμην εἴτε ἐκοιμώμην, ἐπεθύμουν νὰ μάθω εὐθὺς τὴν ἄφιξίν του.

― Δὲν ἠξεύρω ἐγὼ τίποτε· καὶ ἔχω μεγάλην ταραχὴν καὶ φουρτούναν εἰς τὸ κεφάλι μου, καὶ ὁ Θεὸς νὰ μὲ λυπηθῇ, διότι εἶμαι γραῖα γυναίκα. Ἔχω καὶ τὸν πλευρίτην τὸν ἄνδρα μου, ὁποὺ δὲν ἀξίζει οὔτε δι᾽ ἕνα πράσον, καὶ τρώγει ἕτοιμα, καὶ ποτέ του δὲν σειέται ἀπὸ τὸν τόπον του. Χρειάζεται μοχλὸς διὰ νὰ τὸν σηκώσῃ ἀπὸ τὸν τόπον του.

Ἡ Αὐγούστα ἐνόησεν ὅτι ματαίως ἐπέμενε νὰ συνεννοηθῇ μετὰ τῆς γυναικὸς ταύτης. Ὅθεν τὴν ἀπέπεμψε καὶ ἀπηλλάχθη αὐτῆς.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ´

ΣΥΝΩΜΟΤΑΙ

Τὴν ἑπομένην νύκτα ἡ Αὐγούστα κατήχησε τὸν σύζυγόν της, οὗτος δὲ ἀπεφάσισε νὰ ἀποπέμψῃ τὴν ἐπιοῦσαν τὸν ξένον, μετὰ τῆς γαλέρας ἣν τῷ ἐδώρησεν.

Ὁ Σανοῦτος ὠσφράνθη τὸν ἀέρα πρὶν ἢ τῷ εἴπωσί τι καὶ μετέβη πρὸς συνάντησιν τοῦ Μαύρου ἐπὶ τοῦ πλοίου.

―Ἐνόησες, Μιρχάν, ἓν πρᾶγμα; τῷ εἶπε.

― Τί, αὐθέντα;

―Ὅτι ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἄλλο τι ἢ παιδιὰ τῶν κύβων, καὶ ὅστις ἐκέρδησεν, ἔχει καλῶς κερδήσει.

―Ὤ, αὐθέντα· τοῦτο τὸ ἐνόησα πρὸ πολλοῦ.

― Καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε δικαιοσύνη, οὔτε προφήτης, οὔτε Ἀλλάχ.

― Ποτέ μου δὲν ἐπίστευσα τὰς βλακείας ταύτας, εἶπεν ὁ Μιρχάν.

― Τὰς ὁποίας ἔπλασαν οἱ πονηροὶ διὰ νὰ φενακίζωσι τοὺς μωρούς.

― Ἴσα ἴσα.

― Καὶ ὅτι ὅστις δύναται νὰ κατορθώσῃ τι πρὸς τὸ συμφέρον του, ὀφείλει νὰ τὸ ἐπιχειρήσῃ.

〈― * * *〉

― Χαίρω ὅτι συμφωνοῦμεν. Ἀλλὰ δύο φίλοι πρέπει νὰ ὑπηρετῶνται ἀμοιβαίως.

― Εἶναι ἀληθές.

―Ἀλλὰ μὲ ἀμοιβήν, καὶ ποτὲ δωρεάν.

―Ἐννοεῖται.

― Λοιπόν, ἐγὼ ὀφείλω τὴν ζωήν μου καὶ τὴν ἐλευθερίαν μου εἰς σέ. Καὶ ἕως τώρα δὲν σοὶ ἀπέδωκα τίποτε.

― Θὰ μοὶ ἀποδώσητε κατόπιν, αὐθέντα.

― Καὶ τῷ ὄντι, δὲν ἦτο μικρὸν πρᾶγμα τὸ νὰ μοὶ δώσῃς τὴν εὐκαιρίαν νὰ σουβλίσω τὸν ἄψαλτον ἐκεῖνον καὶ ἀμνημόνευτον Καρέτσιο. Εἶδες, Μιρχάν, πῶς τοῦ ἐτρύπησα τὸν λαιμὸν μὲ τέχνην.

―Ὡραῖον σούβλισμα, αὐθέντα.

―Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαμες καὶ χωρὶς συμφέρον. Ἐπεθύμεις νὰ ἀπαλλαχθῇς καὶ σὺ ἀπὸ τὸν μακαρίτην ἐκεῖνον.

― Εἶναι ἀληθές.

― Οὐχ ἧττον ὁμολογῶ ὅτι εἶμαι χρεώστης σου. Καὶ ἂν θέλῃς σοῦ ὑπογράφω τὴν στιγμὴν αὐτὴν συνάλλαγμα χιλίων φλωρίων, Μιρχάν.

―Ὅπως ἀγαπᾷ ὁ αὐθέντης.

― Χωρὶς νὰ λογαριάσωμεν, ὅτι θὰ σὲ διορίσω Χάνην τῆς Ἀφρικῆς, ὅταν γίνω Δόγης τῆς Βενετίας.

―Ἄμποτε.

―Ἀλλὰ τὰ μὲν συναλλάγματα εἶναι διὰ τοὺς ἀδυνάτους, ὅσοι δὲν ἔχουσιν ὄνυχας νὰ τὰ σχίσωσι, Μιρχάν. Αἱ δὲ προφορικαὶ ὑποσχέσεις εἶναι διὰ τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς κόλακας.

― Βεβαίως.

―Ἐγὼ ὅμως δὲν εἶμαι οὔτε τὸ ἓν οὔτε τὸ ἄλλο, καὶ διὰ τοῦτο οὔτε σοῦ ὑπογράφω τι οὔτε σοῦ ὑπόσχομαι. Σοὶ λέγω μόνον ὅτι ἡ καλυτέρα ἐγγύησις διὰ σὲ εἶναι ὅτι θὰ ἔχω τὴν ἀνάγκην σου ἐπὶ πολὺν χρόνον. Πιστεύω ὅτι μὲ ἐνόησες μὲ τὸ πονηρὸν ἔνστικτόν σου, Μαῦρε. Ἔχω πολλοὺς σκοπούς, κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον ἐντίμους, καὶ ἐπειδὴ θὰ σὲ μεταχειρισθῶ ὡς βοηθόν, εἶμαι καὶ ὑποχρεωμένος νὰ σὲ ἀνταμείψω πλουσίως, καθὼς ἀνταμείβει ὁ Σατὰν τοὺς διαβόλους του. Καὶ ἀμέσως σήμερον ἔχω ἀνάγκην τῆς συνδρομῆς σου.

― Εἰς τί πρᾶγμα, αὐθέντα;

Ὁ Σανοῦτος παρετήρησε πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ πρὸς τὰ ἀριστερὰ καὶ ἐλθὼν ἐγγύτερον τοῦ Μαύρου ἐταπείνωσε τὴν φωνήν.

―Ἄκουσε, Μιρχάν. Τὸ πλοῖον τοῦτο μοὶ τὸ ἔδωκεν ὁ Μούχρας.

― Σᾶς τὸ ἔδωκε;

― Ναί· ἦτο ἰδικόν μου.

Ὁ Μαῦρος ἔσεισε τοὺς ὤμους.

― Μὲ αὐτὸ θὰ ἀποπλεύσωμεν αὔριον, Μιρχάν.

― Καὶ διὰ ποῦ;

― Διὰ παντοῦ. Θὰ ἰδῶμεν.

― Λοιπόν;

― Τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους θὰ στρατολογήσωμεν σήμερον διὰ πλήρωμα, σοὶ τοὺς συσταίνω, Μιρχάν.

― Μείνατε ἥσυχος, αὐθέντα.

― Νὰ τοὺς περιποιηθῇς, ὅσον πρέπει.

― Εὐχαρίστως.

― Καὶ ὅταν θὰ σοὶ ἀναγγείλω ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα νὰ ἀποπλεύσωμεν…

Ὁ Σανοῦτος διεκόπη.

― Εἶσαι πιστὸς φίλος, Μιρχάν;

―Ἀμφιβάλλει ὁ αὐθέντης περὶ ἐμοῦ;

―Ἄκουσε, Μιρχάν. Τὴν ὑπόθεσιν, περὶ ἧς θὰ σοὶ κάμω λόγον, ἠδυνάμην νὰ τὴν ἐμπιστευθῶ εἰς ἕνα ἐκ τῶν συντρόφων μου, μὲ τοὺς ὁποίους εἶχον αἰχμαλωτισθῇ. Ἀλλὰ δυσπιστῶ εἰς αὐτούς, διότι τοὺς γνωρίζω ἀπὸ πολλοῦ καὶ θὰ τοὺς ἀφήσω ἐνταῦθα. Δύο μόνον θὰ λάβω συνταξιδιώτας μου. Ἀλλὰ καὶ τούτων σὲ προτιμῶ, καὶ διὰ τοῦτο ἀποτείνομαι πρὸς σέ. Δύναμαι νὰ εἶμαι ἀσφαλής, Μιρχάν;

― Κύριε, εἶπεν ὁ Μαῦρος, σᾶς εἶπα, νομίζω, ὅτι ἐνόσῳ ἔχομεν κοινὰ συμφέροντα, δύνασθε νὰ ἔχητε ἐμπιστοσύνην εἰς ἐμέ.

― Λοιπὸν ἄκουσε.

Καὶ ὁ Σανοῦτος περιέβλεψεν αὖθις κύκλῳ, ἐκ φόβου μή τις ὠτακουστῇ. Ἦσαν δὲ ἐπὶ τοῦ πλοίου οἱ ἑπτὰ πρῴην συναιχμάλωτοί του, ἀλλὰ πάντες ἐκοιμῶντο, πλὴν τοῦ σκοποῦ, ὅστις ἵστατο παρὰ τὴν πρῷραν καὶ ἦτον ἐν ἱκανῇ ἀποστάσει ἀπὸ τοῦ Σανούτου καὶ τοῦ Μιρχάν, ὥστε δὲν ἠδύνατο ν᾽ ἀκούσῃ τὴν σιγανὴν αὐτῶν συνδιάλεξιν, (ἥτις ἄλλως ἐγίνετο ἐν Μαυριτανικῇ γλώσσῃ).

― Τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους θὰ παραλάβω ὡς πλήρωμα, δύνασαι αὔριον νὰ μοῦ τοὺς μεθύσῃς, Μιρχάν;

― Διατί, αὐθέντα;

― Θέλω, καθ᾽ ἣν ὥραν θὰ σηκώσωμεν τὴν ἄγκυραν, νὰ εἶναι ὅλοι μεθυσμένοι, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

―Ἀρκεῖ νᾶ ἔχω οἶνον ἄφθονον, αὐθέντα.

― Θὰ σὲ στείλω εἴδησιν δύο ὥρας πρὶν νὰ ἀναχωρήσωμεν. Οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἠξεύρουν πότε ἀναχωροῦμεν.

― Πολὺ καλά, αὐθέντα.

― Μιρχάν, ἂν μὲ ὑπηρετήσῃς, θὰ σὲ ὑπηρετήσω.

―Ἔχε πεποίθησιν εἰς ἐμέ.

―Ὅταν θὰ σοὶ στείλω εἴδησιν, νὰ ἠξεύρῃς νὰ εἶσαι ἕτοιμος.

― Ἡσύχασε, αὐθέντα· εἶναι τίποτε ἄλλο;

― Τίποτε, αὐτὸ μόνον.

― Θὰ τοὺς κάμω στουππί, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Θέλεις νὰ ρίψω καὶ κανένα ἐξ αὐτῶν εἰς τὴν θάλασσαν;

―Ὄχι· δὲν σοὶ λέγω αὐτό, Μιρχάν!

― Διὰ νὰ δοκιμάσω ἂν εἶναι καλὰ μεθυσμένοι. Ἀλλ᾽ ἀφοῦ δὲν θέλεις, δὲν θὰ τὸ κάμω.

― Μεταχειρίσου ὅποιον τρόπον ἠξεύρεις, Μιρχάν· ἀρκεῖ νὰ μεθύσουν ἐντελῶς.

―Ἔσο ἥσυχος, αὐθέντα.

―Ἰδού, λάβε τοῦτο.

Καὶ ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ θυλακίου τὴν σφραγῖδά του, φέρουσαν σήματα κομητείας μετὰ τοῦ ὀνόματός του. Ἐξέστρεψε τὴν λαβὴν αὐτῆς καὶ διαιρεθείσης εἰς δύο τεμάχια, ἐξήγαγεν ἔκ τινος κρυπτῆς θήκης σχηματιζούσης τὴν βάσιν κιτρινόχρουν τινὰ κόνιν. Ἔλαβε μέρος τῆς κόνεως ταύτης καὶ τὸ ἐτύλιξεν εἰς τεμάχιον χαρτίου.

― Τί εἶναι τοῦτο; ἠρώτησεν ὁ Μαῦρος.

― Εἶναι κόνις ἐντομοφθόρος, Μιρχάν.

― Πῶς κόνις ἐντομοφθόρος;

― Ρίψε τοῦτο εἰς τὸν οἶνόν των· καὶ ὅταν τὴν πίωσι, θὰ κοιμηθῶσι τόσον καλῶς, ὥστε δὲν ἔχουσι νὰ φοβηθῶσι πλέον οὔτε κώνωπας, οὔτε κορέους.

―Ἄ, ἄ!

― Ἡ ποσότης αὕτη ἡ μικρά, τὴν ὁποίαν σοὶ ἔδωκα, ἀρκεῖ διὰ νὰ ἀποναρκωθῶσι δέκα ἢ δώδεκα ἄνδρες. Εἶναι σφοδρὸν ναρκωτικὸν Μιρχάν.

― Καλά, αὐθέντα.

―Ἂν ὅμως κατὰ λάθος ρίψῃς ὅλην τὴν κόνιν εἰς τὸ ποτήριον τοῦ ἑνός, θὰ τὸν στείλῃς ἄναυλα εἰς τὸν ἄλλον κόσμον.

―Ἀλήθεια;

― Μὴ θελήσῃς νὰ δοκιμάσῃς, πανοῦργε· πρόσεξε, δὲν εἶναι καιρὸς νὰ παίξωμεν.

―Ὄχι, αὐθέντα. Ἐλπίζω ὅμως ὅτι θὰ ἔλθῃ καὶ ὁ καιρὸς οὗτος.

― Πιστεύω ὅτι ταχέως θὰ ἔλθῃ, Μιρχάν.

Καὶ ἀντήλλαξαν φοβερὸν μειδίαμα.

― Καθ᾽ ἣν ὥραν σοὶ παραγγείλω ὅτι μέλλω νὰ ἐπιβιβασθῶ, αἱ ἄγκυραι νὰ εἶναι σηκωμέναι, πλὴν μιᾶς, τῆς μικροτέρας, οἱ ἀπὸ τῆς ξηρᾶς κάλοι λελυμένοι. Μετὰ τὴν ἐργασίαν ταύτην, νὰ τοῖς δώσῃς νὰ πίωσιν εἰς τὴν ὑγείαν μου.

―Ἔχει καλῶς.

― Καὶ νὰ τοὺς ρίψῃς εἰς τὰ ποτήρια τὴν εὐεργετικὴν ταύτην κόνιν.

―Ἔχει καλῶς.

―Ἐγὼ θὰ ἐπιβιβασθῶ εἰς τὴν γαλέραν μετὰ δύο ἢ τριῶν φίλων. Εἰς πᾶν ἐνδεχόμενον νὰ μὴ ἐκπλαγῇς, ἀλλὰ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ ὑπακούσῃς εἰς τὸ νεῦμά μου.

― Καλῶς αὐθέντα.

Ὁ Σανοῦτος μετὰ τὴν συνωμοσίαν ταύτην ἀπεχαιρέτησε τὸν Μαῦρον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η´

ΔΩΡΟΝ, ΔΑΝΕΙΟΝ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΗ

Ἀποβιβασθεὶς εἰς τὴν ξηρὰν ὁ Σανοῦτος μετέβη κατ᾽ εὐθεῖαν παρὰ τῷ Μούχρᾳ καὶ τῷ ἀνήγγειλεν ὅτι προυτίθετο νὰ ἀναχωρήσῃ τὴν ἐπαύριον. Ἐδανείσθη παρ᾽ αὐτοῦ ἑκατοντάδα φλωρίων, ἐμίσθωσε ναύτας καὶ παρεσκευάσθη πρὸς ἀπόπλουν.

Ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ὅπερ δὲν ἐσκέφθη φαίνεται ἐξ ἀρχῆς, ἀλλ᾽ ἐφαντάσθη ὕστερον νὰ τῷ προτείνη, εἶναι ὅτι ἐπεθύμει κατὰ τὴν προσεχῆ νύκτα νὰ ἑορτάσῃ ἐπὶ τοῦ πλοίου τὸν ἀπόπλουν του καὶ προσεκάλει τὸν ξενιστήν του μετὰ τῆς κυρίας νὰ συνεορτάσωσι μετ᾽ αὐτοῦ.

Ὁ Ἰωάννης Μούχρας ἐξέφρασεν ἐνδοιασμὸν περὶ τοῦ ἂν ἡ σύζυγός του ἠδύνατο νὰ ἀποδεχθῇ τὴν πρόσκλησιν ταύτην διότι, τῷ ἐφαίνετο, εἶπε, πολὺ ἀσθενής. Ἀλλ᾽ ὅσον τὸ κατ᾽ αὐτόν, προθύμως ἤθελε τὴν δεχθῇ.

― Θὰ λυπηθῶ πολύ, ἂν ἡ ἀξιότιμος σύζυγός σας δὲν μὲ τιμήσῃ, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Καὶ ἐγὼ ἐπίσης, ξένε μου.

Ἀλλὰ παρὰ πάσας τὰς προκαταλήψεις τοῦ Μούχρα, ὅτε ἡ Αὐγούστα εἰσῆλθεν εἰς τὴν αἴθουσαν καὶ ὁ ξένος τῇ ἀπέτεινε τὴν πρόσκλησίν του, αὕτη τὴν ἐδέχθη προθύμως.

― Διατί ὄχι, κύριε; Ἀφοῦ ἀναχωρεῖτε τόσον ταχέως.

―Ἀναχωρῶ, κυρία.

―Ἀσυγκαταβάτως, κύριε, αὔριον;

― Ναί, ἀνυπερθέτως, κυρία μου.

― Τότε θὰ εὐχαριστηθῶμεν νὰ διέλθωμεν μίαν ὥραν ὁμοῦ ἐπὶ τοῦ πλοίου σας καὶ νὰ σᾶς εὐχηθῶμεν τὸ κατευόδιον.

― Εὐχαριστῶ, κυρία.

Ὁ Σανοῦτος κατέπιεν ὡς σίελον τὸν θρίαμβόν του καὶ τὴν μνησικακίαν του διὰ τὰς νυκτικὰς ταύτας λέξεις. Ἦτο ἀνὴρ δυνάμενος νὰ μεταβάλλῃ προσωπεῖα ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. Καὶ τῷ ἥρμοζον πάντα, οἱουδήποτε σχήματος καὶ χρώματος ἂν ἦσαν.

Ἦτο εἷς τῶν εὐπατριδῶν ἐκείνων τυχοδιωκτῶν, οὓς μόνη ἡ Βενετία ἐν τῷ παρελθόντι παρήγαγε, καὶ ἐνώπιον τῆς δεξιότητος αὐτῶν ὡς οὐδὲν ἦτο ὁ ἄξεστος καὶ σκαιὸς ἱπποτισμὸς τῶν τέκνων τῆς Φραγκίας. Ἠδύνατο νὰ ὑποστῇ τὰς ἐσχάτας συμφορὰς καὶ καταδιώξεις, καὶ νὰ μὴ καταβληθῇ. Ἠδύνατο νὰ ἐκτελέσῃ τὰς ὠμοτάτας ἀπανθρωπίας καὶ νὰ μὴ ἀποκάμῃ. Τὰ παθήματά του ἦσαν ἐφάμιλλα πρὸς τὰς σκληρότητάς του· τὰ ὄργιά του κατ᾽ οὐδὲν ἦσαν ἥττονα τῆς τόλμης του καὶ τῆς θρασύτητος.

Ἦτο ἀνὴρ τριάκοντα καὶ δύο ἐτῶν. Μέχρι τῆς ἡλικίας ταύτης εἶχε περιέλθει δεκάκις τὴν Ἀνατολήν, εἶχεν ἐκστρατεύσει ἑνδεκάκις, εἶχε πολεμήσει εἰκοσάκις, εἶχε τραυματισθῆ τρὶς ἐπικινδύνως καὶ ὀκτάκις ἐλαφρῶς, εἶχεν αἰχμαλωτισθῆ δίς. Ὁ βίος του ἦτον ἀδιάλειπτος πάλη. Δὲν ἦτο μοχθηρός, ἀλλ᾽ ἦτο μέχρι λύσσης φιλήδονος καὶ μέχρι μανίας φιλόδοξος. Ἐκ τῶν δύο τούτων ἐσχατιῶν προήρχοντο πᾶσαι τῶν πράξεών του αἱ ὑπερβασίαι.

Ἐκ τῆς ἱστορίας τῆς τελευταίας αἰχμαλωσίας του, ἣν εἶχε διηγηθῇ πρὸς τὸν Μούχραν, πάντα ἦσαν ἀληθῆ, πλὴν ὅτι ὁ Σανοῦτος εἶχε κατὰ τὴν ἐκστρατείαν ταύτην στόλον ἢ στρατὸν ἢ ἀποστολήν τινα. Τὸ ἀληθὲς ἦτο ὅτι εἶχεν ἐκστρατεύσει οἴκοθεν ἐπὶ τῆς γαλέρας του, καὶ πολιορκηθεὶς στενῶς ὑπὸ τῶν πειρατῶν ἡττήθη καὶ ἐζωγρήθη.

Ἐπὶ δὲ τοῦ παρόντος ὁ Σανοῦτος εἶχεν εὕρει ἓν θῦμα καὶ ἓν ὀνειροπόλημα, καὶ πᾶσαι αἱ δυνάμεις τοῦ πνεύματός του ἦσαν εἰς τὴν θήραν αὐτοῦ ἔκδοτοι καὶ ἀφωσιωμέναι. Ἐφαντάζετο δὲ ὅτι τὰ πάντα ὤφειλον νὰ συνδράμωσιν εἰς τὸ πάθος αὐτοῦ τοῦτο. Δυστυχία εἰς ἐκεῖνον ὅστις ἤθελε τολμήσει νὰ ἀντιδράσῃ εἰς τὰς ἐπιχειρήσεις του!

Ὅτε ἔγινε νὺξ ὁ Σανοῦτος συνοδευόμενος ὑπὸ τοῦ Μούχρα καὶ τῆς γυναικὸς αὐτοῦ κατῆλθεν εἰς τὴν παραλίαν. Ὁ Μαῦρος Μιρχὰν περιέμενε τὴν ἄφιξιν τῆς λέμβου παρὰ τὴν προκυμαίαν.

― Εἶναι ὅλα ἕτοιμα, Μιρχάν; ἠρώτησεν ὁ Σανοῦτος.

―Ὅλα εἶναι ἕτοιμα, αὐθέντα.

― Καὶ αἱ ἄγκυραι;

―Ἐσηκώθησαν, κύριε.

― Καὶ τὸ πλήρωμα;

― Κοιμᾶται καὶ περιμένει τὴν διαταγὴν τῆς αὐθεντίας σας νὰ ἐξυπνήσῃ, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Εἰσῆλθον εἰς τὴν λέμβον. Ὁ Μιρχὰν καὶ ὁ σύντροφός του, ὅστις ἦτο εἷς τῶν αἰχμαλώτων τοῦ Σανούτου, ἤλασαν τὰς κώπας καὶ ἔφθασαν εἰς τὸ πλοῖον.

―Ἀναβῆτε, κυρία, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, προσφέρων πρὸς τὴν γυναῖκα τὴν χεῖρά του.

Ὁ Μούχρας δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ὑποπτεύσῃ ὅτι ἔμελλεν ἐπὶ μακρὸν χρόνον νὰ ἐνθυμῆται τὸν τόνον, μεθ᾽ οὗ ἀπηγγέλθησαν αἱ δύο αὗται ἁπλαῖ λέξεις· «Ἀναβῆτε κυρία!»

Ἡ γυνὴ ἐπάτησε τὸν μικρόν της πόδα ἐπὶ τῆς κλίμακος καὶ ἀνῆλθεν ἐλαφρῶς εἰς τὸ κατάστρωμα.

Ἐν τῷ θαλάμῳ τοῦ πλοιάρχου ὑπῆρχον ἀνημμένα φῶτα καὶ τράπεζα παρέκειτο. Ὁ Μούχρας καὶ ἡ σύζυγός του μετέβησαν ἐκεῖσε.

Ὁ Σανοῦτος κατῆλθε ταχέως εἰς τοὺς κοιτῶνας τῶν ναυτῶν καὶ ἐπεθεώρησεν αὐτοὺς κρατῶν φῶς. Ἠκροάσθη τὴν ἀναπνοήν των, ἔψαυσε τὴν καρδίαν των, ἔσεισε τοὺς ὤμους των ἰσχυρῶς. Οἱ ἀθῶοι οὗτοι ἄνθρωποι ἐκοιμῶντο πυκνὸν καὶ βαρύσκιον ὕπνον. Ἡ δραστηρία κόνις, ἣν εἶχε δώσει τὴν προτεραίαν εἰς τὸν Μαῦρον ὁ Σανοῦτος, εἶχεν ἀποκαρώσει αὐτοὺς ἐντελῶς.

Ὁ Σανοῦτος, καταλιπὼν αὐτοὺς ἐπανῆλθεν εἰς τὸν πρυμναῖον θάλαμον.

Ὁ Μούχρας καὶ ἡ σύζυγός του εἶχον καθίσει ἐπὶ ἑδωλίων περὶ τὴν τράπεζαν.

― Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς περιποιηθῶ, ὅσον ὀφείλω καὶ ὅσον ἐπιθυμῶ, ἀρχηγέ μου, εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Ἀλλ᾽ ἐνθυμηθῆτε τὴν ἑσπέραν ἐκείνην, καθ᾽ ἣν μὲ ἐδέχθητε ἐπὶ τοῦ πλοίου τούτου, ἀφοῦ διὰ τῆς ἀγαθῆς συγκυρίας τῆς κατὰ τῶν πειρατῶν ἐφόδου σας ἐσώθην ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας. Σᾶς εἶπον τότε ὅτι μὲ ἐφιλοξενεῖτε ἐπὶ πλοίου, ὅπερ ἦτο ποτὲ ἰδικόν μου. Καὶ σεῖς τώρα δικαιοῦσθε νὰ μοὶ εἴπητε, ἀρχηγέ, ὅτι σᾶς φιλοξενῶ ἐπὶ πλοίου, ὅπερ καὶ νῦν εἰσέτι εἶναι ἰδικόν σας.

― Σᾶς εὐγνωμονῶ, ξένε μου, εἶπεν ὁ Μούχρας.

Ὁ Μαῦρος κατέβη καὶ παρέθηκεν ὄψα τινά.

― Φέρε τὸν καλὸν οἶνον, Μιρχάν, εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Ἡ κυρία καὶ ὁ κύριος οὗτος μὲ τιμῶσι διττῶς τὴν ἑσπέραν ταύτην καὶ ὡς εὐεργέται καὶ ὡς φίλοι.

Ὁ Μαῦρος ἀνέβη καὶ κατέβη ἔτι δὶς ἢ τρὶς φέρων ποτὰ καὶ ἐδέσματα.

Ὁ Μούχρας ἔφαγε μετ᾽ ὀρέξεως ἐκ τῶν ὄψων.

Ἡ Αὐγούστα μόλις ἤγγισεν εἰς αὐτά.

― Πίετε ἐκ τοῦ οἴνου τούτου, ἀρχηγέ, εἶπεν ὁ Βενετός, κερνῶν οἶνον εἰς τὰ ποτήρια. Τίς ἠξεύρει ἂν θὰ ἐνταμωθῶμέν πάλιν; Εἶναι πεπρωμένον οἱ δύο ἐξ ἡμῶν νὰ χωρισθῶσι τὴν νύκτα ταύτην ἀπὸ τοῦ ἑνός.

Ὁ Μούχρας πολὺ ἀπεῖχε τοῦ νὰ ὑποπτεύσῃ τὴν τρομερὰν καὶ διφορουμένην ὡς δίκοπον μάχαιραν δι᾽ αὐτὸν ἔννοιαν τῶν λέξεων τούτων. Ἔπιον οἶνον καὶ τῷ ἐφάνη ἐξαίρετος.

― Πίετε εἰς τὸ κατευόδιόν μας, ἀρχηγέ, εἶπεν ὁ Βενετός, κερνῶν ἐκ νέου· τίς ἠξεύρει πόσον μακρὰν θὰ ὑπάγωμεν.

― Πίνω εἰς τὸ κατευόδιόν σας, ξένε μου, ἔκραξεν ὁ Μούχρας· ἐνόει δὲ βεβαίως διὰ τοῦ πληθυντικοῦ τὸν Σανοῦτον καὶ τοὺς ναύτας του.

Ὁ οἶνος ἦτο τῷ ὄντι γενναῖος. Ὁ Μούχρας μετὰ πέντε ἢ ἓξ ποτήρια ἀνυπόπτως, ὅπως ἔπινεν, ἠδύνατο νὰ ζαλισθῇ. Ἀλλ᾽ ἐπρόκειτο περὶ τῆς γυναικός, ἥτις μόλις ἔβρεχε τὰ χείλη· καὶ ὁ Σανοῦτος ἐστράφη πρὸς αὐτὴν παραπονούμενος. Αὕτη ἐκ τῆς ἐπιδεικτικῆς προθυμίας τοῦ Σανούτου, πρὸς ὃν ᾐσθάνετο φόβον, καὶ ἐκ τῆς ἐλευθέρας εὐθυμίας τοῦ συζύγου της, εἶχε διατεθῆ δυσαρέστως πως. ᾘσθάνετο ἀόριστόν τινα ἀπειλὴν βομβοῦσαν ὑπὲρ τὴν κεφαλήν της. Ἐπεθύμει νὰ εἴπῃ πρὸς τὸν σύζυγόν της νὰ ἀποβιβασθῶσιν ἤδη εἰς τὴν γῆν ἀποχαιρετίζοντες τὸν Βενετόν, καὶ δὲν ἐτόλμα. Εἶχεν οὕτως εἰπεῖν σκιερόν τι καὶ λυκαυγὲς προαίσθημα ἐν τῇ καρδίᾳ· ᾐσθάνετό τι ἐπὶ τοῦ στήθους της ὡς διάφραγμα ἀποδιῶκον τὸ φῶς καὶ ταμιεῦον τὸ σκότος καὶ τὸν φόβον ἐντὸς τῆς ψυχῆς της. Δὶς ἢ τρὶς ἐψιθύρισε καθ᾽ ἑαυτήν· «Φηλικίτη, Φηλικίτη!» ἀλλὰ τόσον σιγανῶς, ὥστε οὔτε λέξεις ἠρθρώθησαν οὔτε ὁ ἦχος ἠκούσθη· ἀλλ᾽ ἐτάφη ἐν τῷ στήθει της, ὡς ἐν βαράθρῳ. Δὶς εἶπε πρὸς τὸν σύζυγόν της διὰ τῆς χειρὸς καὶ διὰ τοῦ ἀγκῶνός της, ὡς καὶ διὰ τοῦ νεύματος, ὅτι ἐπεθύμει νὰ μὴν τὸν βλέπῃ πίνοντα οἶνον. Ἀλλ᾽ οὗτος δὲν ὑπήκουσεν εἰς αὐτήν. Ἀλλὰ τὸ καθ᾽ αὑτήν, εἶχεν ἀποφασίσει νὰ μὴ πίῃ καὶ δὲν ἔπιε.

― Δὲν πίνετε, κυρία, εἶπεν ὁ Σανοῦτος· ἀλλ᾽ ἔχετε δίκαιον, αὐτὸς ὁ οἶνος δυνατὸν νὰ σᾶς εἶναι ὀλίγον τραχύς.

―Ἔπια, ὅσον ἠδυνάμην, κύριε, εἶπεν ἡ Αὐγούστα δυσχεραίνουσα.

― Αὐτὸς ὁ ἀναίσθητος, ὁ Μιρχάν, δὲν φέρει οἶνον τῆς Κύπρου. Εἶναι ὁ μόνος οἶνος, ὅστις δύναται νὰ σᾶς ἁρμόζῃ.

Καὶ ὁ Βενετὸς ἐκρότησε τὰς χεῖρας.

Ὁ Μαῦρος ἐνεφανίσθη πάραυτα.

― Διατί δὲν φέρεις οἶνον τῆς Κύπρου, ὡραῖε Μαῦρε; εἶπεν ὁ Σανοῦτος προσποιούμενος ὀργήν.

―Ἀλλὰ δὲν ἔχω οἶνον τῆς Κύπρου, αὐθέντα, εἶπεν ὁ Μαῦρος ἔκπληκτος.

― Δὲν ἔχεις οἶνον τῆς Κύπρου, κύκνε μου! Ἀλλὰ δὲν σοὶ ἔδωκα ἐγὼ τοιοῦτον χθές;

―Ὁ κύριος ἀπατᾶται, ἐψιθύρισεν ὁ Μαῦρος· δὲν μοὶ ἔδωκεν οἶνον τῆς Κύπρου.

― Εἰς ποῖον λοιπὸν τὸν ἔδωκα;

― Δὲν ἠξεύρω.

Ὁ Σανοῦτος ὑπεκρίθη ὅτι ἀνεζήτει ἐν τῇ μνήμῃ ἐπί τινας στιγμάς.

―Ἔχεις δίκαιον, λευκοϊέραξ, εἶπε. Τὸν οἶνον τῆς Κύπρου τὸν ἔθεσα ἐγὼ αὐτὸς κατὰ μέρος. Ἐφοβήθην μὴ μοὶ τὸν πίῃς, πανοῦργε.

Καὶ ἐγερθεὶς διέταξε διὰ τοῦ βλέμματος τὸν Μαῦρον νὰ μείνῃ ἐκεῖ, ὡς ἵνα ἐπιτηρῇ τὸν Μούχραν καὶ τὴν σύζυγόν του.

Διαρκούσης τῆς ἀπουσίας του, ὁ ἑπόμενος διάλογος ἔγινε μεταξὺ τῶν δύο συζύγων ταπεινῇ τῇ φωνῇ. Ὁ Μαῦρος μὲ τὰς κόρας μὲν τῶν ὀφθαλμῶν ἔβλεπεν ἀλλαχόσε, μὲ τοὺς κανθοὺς δὲ κατεσκόπευε τοὺς δύο συνδιαλεγομένους.

― Μὴ πίνῃς, δὲν θέλω νὰ πίνῃς, εἶπεν ἡ Αὐγούστα.

― Διατί;

― Φοβοῦμαι.

― Τί φοβεῖσαι;

― Δὲν ἠξεύρω, ἀλλὰ φοβοῦμαι.

―Ἔλα, μὴν εἶσαι παράξενη. Ἠξεύρεις ὅτι φέρεσαι πάντοτε προσβλητικῶς πρὸς τὸν ἄνθρωπον αὐτόν; Διατί τότε δὲν μοὶ ἔλεγες νὰ μείνωμεν εἰς τὴν οἰκίαν μας; Ἦτο προτιμότερον, παρὰ νὰ φέρησαι οὕτω. Βλέπεις, ὅτι ἐπίτηδες διὰ σὲ ἐπρομηθεύθη οἶνον τῆς Κύπρου. Θὰ τὸν περιφρονήσῃς ἂν δὲν πίῃς ἥμισυ ποτήριον.

― Φοβοῦμαι νὰ πίω.

― Φόβος παράλογος.

Ὁ Σανοῦτος ἐπανῆλθε κομίζων φιάλην τινά. Ἐκέρασεν εἰς τρία ποτήρια, τὸ τοῦ Μούχρα, τὸ τῆς γυναικὸς καὶ τὸ ἴδιον ἑαυτοῦ.

―Ἀπαιτῶ, κυρία, νὰ πίητε τὸ ποτήριον τοῦτο εἰς τὸ κατευόδιόν μου. Διότι ἕως τώρα δὲν κατεδέχθητε νὰ βρέξητε τὰ χείλη σας.

Καὶ συνέκρουσαν τὰ ποτήρια…

Ὁ Βενετὸς προσεποιήθη ὅτι ἔπιεν, ἡ γυνὴ ἔπιεν ὀλίγον τι ἐκβιασθεῖσα καὶ ὁ Μούχρας ἀπλήστως…

Μετ᾽ ὀλίγας στιγμάς, τράπεζα, ποτήρια, φιάλαι, φῶτα καὶ ἄνθρωποι, τὰ πάντα περιεστρέφοντο εἰς στρόβιλον περὶ τὴν κεφαλὴν τοῦ Μούχρα.

― Τί ἔχω φίλη μου; εἶπεν οὗτος· μοὶ φαίνεται ὅτι ζαλίζομαι.

Ἡ γυνὴ ἔκλινε τὴν κεφαλὴν καὶ ᾐσθάνετο ὅτι ἐνύσταζε καὶ ἐκρατεῖτο…

―Ἰωάννη, Ἰωάννη! σῶσέ με. Πάσχω, ἐχάθην. Ἄ, Φηλικίτη, Φηλικίτη!

Ἔκυψεν ἐπὶ τῆς τραπέζης καὶ μετὰ μίαν στιγμὴν ἀνύψωσε πάλιν τὴν κεφαλὴν παλαίουσα διὰ τῶν χειρῶν.

―Ὦ Θεέ μου, Θεέ μου!

Καὶ ἀνεζήτει διὰ τῶν χειρῶν τὸν σύζυγόν της.

― Νυστάζω, ἐψιθύρισεν ὁ Μούχρας.

Καὶ ἐβυθίσθη εἰς λήθαργον.

― Θὰ σᾶς στείλω νὰ κοιμηθῆτε ἥσυχος εἰς τὴν οἰκίαν σας, ἀρχηγέ, εἶπεν ὁ Σανοῦτος μὲ ἀλλόκοτον μειδίαμα.

Ἡ Αὐγούστα κατέβαλε τελευταῖον ἀγῶνα, ἀνέστη ἐπὶ τῶν ποδῶν της, ἔκαμε δύο ἢ τρία βήματα καὶ ἔπεσεν ἀσπαίρουσα ἐπί τινος ἕδρας. Ὁ Σανοῦτος τὴν ὑπεστήριξεν.

―Ὦ προδόται, προδόται, εἶπε φέρουσα τὴν χεῖρα εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ ἔχουσα κλειστοὺς τοὺς ὀφθαλμούς. Σῶσέ με, Θεέ μου, σῶσέ με.

Καὶ συνέστειλε τὸ σῶμα σπειροειδῶς, σταυρώσασα σφιγκτῶς τὰς χεῖρας ἐπὶ τοῦ στήθους της, ὡς ἵνα ὀχυρωθῇ κατὰ πάσης ἐπιβουλῆς.

Ὁ Μᾶρκος Σανοῦτος καθ᾽ ὅλην ταύτην τὴν σκηνὴν ἵστατο ἀκίνητος, ἄφωνος, ἀτενής, βλέπων τὰ ἀποτελέσματα τοῦ ναρκωτικοῦ του. Εἶχε διατάξει τὸν Μαῦρον νὰ ἀναβῇ φρουρὸς ἐπὶ τῆς θύρας τοῦ θαλάμου.

Ἀλλὰ παραδόξως ἅμα εἶδε τὴν γυναῖκα ταύτην κλίνουσαν ὡς ἀθῷον σφάγιον τὴν κεφαλὴν ἐπὶ τοῦ στήθους, ἅμα εἶδε τὸν ἄνδρα τοῦτον τὸν τοσοῦτον εὐθὺν καὶ γενναῖον, παραδοθέντα ἄνευ ὑποψίας εἰς τὰς χεῖράς του, καὶ ἡ ἀντίδρασις ἤρχισε νὰ ὑποβοᾷ ἐν τῇ σκοτεινῇ ψυχῇ τοῦ ἀνθρώπου τούτου. ᾘσθάνετο ὅτι μετενόει διὰ τὴν πρᾶξίν του.

Ἦτο μόνος καὶ ἵστατο ἀναποφάσιστος ἐν μέσῳ δύο ὄγκων ἀδρανῶν, σχεδὸν πτωμάτων.

Ἐκτύπησε τὴν κεφαλὴν μὲ τὴν χεῖρα.

― Τί ἔχω; ἔλεγε· τί πάσχω; Τί ἔπαθες Σανοῦτε; Μήπως μετανοεῖς; Ποῦ εἶναι ἡ σταθερὰ ἀπόφασις; Τί ἔγινεν ἡ φλογερὰ ἐπιθυμία; Μήπως εἶσαι γυνή, καὶ διστάζεις; Καὶ τώρα τί νὰ πράξω; Νὰ ἀποβιβάσω τοὺς δύο τούτους ἀνθρώπους εἰς τὴν ξηρὰν καὶ νὰ ἀποπλεύσω μετὰ τοῦ αἴσχους μου καὶ τῆς μὴ ἱκανοποιηθείσης φιλοδοξίας μου; Ἀλλὰ τί θὰ εἴπῃ ὁ κόσμος; Ὅτι τοὺς ἐμέθυσα διὰ νὰ τοὺς λῃστεύσω, διὰ νὰ τοὺς ἁρπάσω τὸ πλοῖον τοῦτο καὶ τὰ χρήματά των ἴσως. Νὰ τοὺς ἀφήσω ἐνταῦθα νὰ κοιμηθῶσιν εἰρηνικῶς μέχρι τῆς πρωίας καὶ νὰ μὴ ἀποπλεύσω, ἀλλὰ νὰ μείνω φρουρὸς τοῦ ὕπνου των ἀγρυπνῶν; Ἀλλὰ τί θὰ πιστεύσωσιν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι; Ὅτι ἠθέλησα νὰ τοὺς δηλητηριάσω καὶ ἀπέτυχον. Νὰ κρατήσω καὶ τοὺς δύο ἐντὸς τοῦ πλοίου καὶ ν᾽ ἀποπλεύσω; Ἀλλ᾽ αὔριο πρέπει νὰ μονομαχήσω μὲ τὸν Μούχραν, νὰ τὸν φονεύσω καὶ τὸν ρίψω εἰς τὴν θάλασσαν. Εἰς τὰ ὄμματα τῆς συζύγου του, ἐντὸς τοῦ πλοίου του καὶ ἐντὸς τοῦ πλοίου μου. Καὶ δὲν εἶναι τοῦτο ἐκβιασμός, ἀνοσιότης, τερατωδία;! Ποτέ, ποτέ! Νὰ ἀποβιβάσω τὸν ἄνδρα καὶ νὰ ἀναχωρήσω μετὰ τῆς γυναικός, ὅπως εἶχον σκοπὸν καὶ ἀπόφασιν; Ἀλλ᾽ ἡ καρδία μου ραγίζεται, ὅταν βλέπω τὸν ἀθῷον τοῦτον ἄνθρωπον, ὅστις μ᾽ εὐεργέτησεν. Ὤ, δύναταί τις εὐκόλως νὰ μελετᾶ ἀνόσια σχέδια, ἀλλὰ πῶς τὰ ἐκτελεῖ! Δὲν ἐπίστευον ποτὲ ὅτι ἠδυνάμην νὰ ἔχω τύψεις συνειδότος. Μήπως παρεφρόνησα; Μήπως δὲν εἶμαι πλέον ἄνθρωπος; Μήπως μετεμορφώθην εἰς θηρίον; Ὄχι, ὄχι! Δὲν εἶναι δυνατόν. Θὰ τοὺς ἀποβιβάσω εἰς τὴν ξηράν. Θὰ τοὺς συνοδεύσω μέχρι τῆς οἰκίας των. Καὶ ἂς εἴπωσιν, ὅ,τι θέλουσιν. Ἀρκεῖ νὰ μὴ πράξω τὸ κακόν. Ἀλλὰ τί θὰ εἴπῃ ὁ Μαῦρος! Εἰς μάτην λοιπὸν τὸν ἐνεπιστεύθην, εἰς μάτην τῷ ὡμίλησα τόσον μυστηριωδῶς, πρὸς ἀστεϊσμὸν τῷ ἔδωκα τὴν ναρκωτικὴν ἐκείνην κόνιν, διὰ νὰ μεθύσῃ τοὺς ναύτας. Τὴν κόνιν ἐκείνην τὴν τόσον ἐντέχνως κατασκευαζομένην ἐξ ὀπίου καὶ ἄλλων ὑλῶν τὴν ὁποίαν ὀλίγοι πρὸ ἐμοῦ ἐγνώριζον. Βεβαίως ὅστις τὸ μάθῃ, θὰ μὲ νομίσῃ τρελὸν ἢ γελοῖον. Βεβαίως ὁ Μαῦρος θὰ μὲ περιφρονήσῃ. Νὰ μὲ περιφρονήσῃ εἷς Μαῦρος! Δὲν εἶναι προτιμοτέρα ἡ ἀγχόνη; Ἀγχόνη εἰς ὅλους τοὺς Βενετούς, ἀγχόνη εἰς ὅλους τοὺς εὐπατρίδας, ἂν ἀκουσθῇ ὅτι εὐπατρίδης καὶ Βενετὸς ἀπεφάσισε καὶ μετεμελήθη καὶ ὅτι εἷς Μαῦρος τὸν περιεφρόνησε. Δὲν εἶναι καιρὸς σκέψεως. Ἐμπρός, ἐμπρός! Δὲν πρέπει νὰ λάβω καιρὸν νὰ μετανοήσω!

Καὶ ἐκρότησεν ἀνυπομόνως τὰς χεῖρας.

― Μαῦρε! Μαῦρε!

Ὁ Μιρχὰν ἐνεφανίσθη.

― Λάβε τὸν ἄνθρωπον τοῦτον, καταβίβασέ τον εἰς τὴν λέμβον καὶ φέρε τον εἰς τὴν ξηράν. Ἐγὼ θὰ φροντίσω διὰ τὴν κυρίαν.

Ὁ Μαῦρος ὑπήκουσε κατὰ γράμμα. Πῆρε τὸν Μούχραν μὲ τοὺς εὐρώστους αὐτοῦ βραχίονας, τὸν ἔφερεν ὡς βρέφος μέχρι τῆς λέμβου καὶ ἤλασε πρὸς τὴν παραλίαν.

Ὁ δὲ Σανοῦτος ἔλαβε τὴν Αὐγούσταν, κοιμωμένην, μὲ φόβον τινὰ καὶ μὲ τρεμούσας χεῖρας, καὶ τὴν κατέκλινεν ἐπὶ τῆς κλίνης, ἣν εἶχε στρώσει ὁ Μαῦρος, κλίνης ἐφ᾽ ἧς ἄλλοτε ἐπὶ πολλὰς νύκτας ἐκοιμήθη ὁ ἀτυχὴς Μούχρας, ὅτε ἐξετέλει ἐκδρομὰς ἐπὶ τοῦ πλοίου τούτου.

Καὶ ὡς ἀντίδοτον κατὰ τοῦ ἠθικοῦ καμάτου, ὑφ᾽ οὗ εἶχε καταληφθῆ, μεταχειριζόμενος ὁ Βενετὸς τὸν φυσικὸν κόπον, μετέβη εἰς τὴν πρῷραν καὶ μὲ νευρικὴν δραστηριότητα καὶ δύναμιν τριῶν ἀνδρῶν ἤρχισε νὰ ἀνελκύῃ τὴν ἄγκυραν, τὴν μόνην ἐφ᾽ ἧς ὥρμα ἡ γαλέρα. Οὔτε ἠθέλησε νὰ προσκαλέσῃ εἰς συνεργασίαν τοὺς δύο πρῴην συναιχμαλώτους του, οἵτινες μόνοι ἐκοιμῶντο φυσικὸν ὕπνον, χωρὶς νὰ ἔχωσι ποτισθῆ ναρκωτικόν.

Ὁ Μαῦρος ἐπανῆλθε.

― Τὸν κατέκλινα εἰς τὴν ἄμμον, κύριε, εἶπε πρὸς τὸν Σανοῦτον.

― Καὶ εἶναι ἀσφαλής, Μαῦρε;

― Δὲν φοβεῖται τίποτε, κύριε.

― Πρόσεχε· ἡ κεφαλή σου κινδυνεύει, Μαῦρε· δὲν θέλω νὰ πάθῃ κακόν.

― Σᾶς ἐγγυῶμαι ὅτι θὰ ἐξυπνήσῃ τὸ πρωὶ ἐλαφρὸς ὡς στρουθίον.

― Καλά!

―Ἀλλ᾽ ἀπὸ τῆς σήμερον εἶσθε ὀφειλέτης μου, κύριε, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Ὁ Σανοῦτος ἐστέναξε καὶ δὲν ἀπεκρίθη.

Ἦραν τὴν ἄγκυραν· ἐξύπνισαν τοὺς δύο ναύτας, ἀνεπέτασαν τὰ ἱστία καὶ ἡ γαλέρα ἀνήχθη εἰς τὸ πέλαγος.

Ἀπόγειος νυκτερινὴ αὔρα εἶχεν ἀρχίσει νὰ πνέῃ, ἣν ὁ Βενετὸς ἐπίστευσε πεμπομένην ὑπὸ τῆς ἀγαθῆς καὶ προστάτιδός του Μοίρας.

Ἀλλ᾽ ὡς φωνὴ ἐγγαστριμύθου ἀντήχει εἰς τοῦ Σανούτου τὰ ὦτα ἡ φωνὴ τοῦ Ἰωάννου Μούχρα ψελλίζουσα:

― Θὰ ἐνταμωθῶμεν πάλιν.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α´

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ

Τῷ 1207, πρωίαν τινὰ μετὰ τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου, ἀνὴρ μέλαιναν στολὴν ἐνδεδυμένος καὶ κρατῶν μάστιγα ἔχουσαν ὀξεῖαν χαλυβδίνην ἀκωκήν, ἐξῆλθεν ἐκ τῆς μεγάλης πύλης τοῦ παλατίου τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ ἀνέγνω μεγαλοφώνως, ἀλλ᾽ ἄνευ ἀκροατῶν, τὸ ἑπόμενον διάταγμα:

«Ἐγὼ ὁ Πέτρος Ζιάννης, ἐλέῳ Θεοῦ ἀνώτατος ἄρχων καὶ Δόγης τῆς κραταιοτάτης καὶ ἐκλαμπροτάτης Πολιτείας τοῦ Ἁγίου Μάρκου, τῆς Βενετίας, τοῦ Ἀδρία, τῶν νήσων κτλ. κτλ. προσκαλῶ, δηλῶ καὶ ἐπιτρέπω εἰς πάντας τοὺς εὐπατρίδας τῆς Πολιτείας ταύτης τοὺς ἔχοντας πλοῖα ἴδια καὶ ἄνδρας ὑφ᾽ ἑαυτούς, ἵνα καταλάβωσι δι᾽ ἰδίων ἀναλωμάτων καὶ στρατῶν τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου πελάγους καὶ ἄρχωσιν αὐτῶν ὡς εὐμενεῖς φίλοι τῆς κραταιοτάτης Πολιτείας. Ὑπέγραψα ἐγὼ ὁ Πέτρος Ζιάννης τῇ συναινέσει τοῦ σεπτοτάτου Συμβουλίου τῶν Δέκα. Ἐν τῷ παλατίῳ τοῦ Ἁγίου Μάρκου, τῇ 21 Μαρτίου 1207.»

Οὐδεὶς ἦτο παρὼν ἵνα ἀκροασθῇ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ σπουδαίου τούτου ἐγγράφου. Ἀλλ᾽ ὁ ὑπάλληλος, ἀφοῦ τὸ ἀνέγνω, τὸ ἀνήρτησεν ἐπὶ πίνακος κρεμαμένου ἐπὶ τοῦ τοίχου, καὶ ἐπειδὴ ἐκρύωνεν, εἰσῆλθε νὰ προγευματίσῃ.

Οὐδὲ ψυχὴ ἐνεφανίζετο εἰς τὰς μακρὰς καὶ ὑφάλους διόδους τῆς πόλεως κατ᾽ ἐκείνην τὴν πρωίαν. Ἡ Βενετία ἐφαίνετο ἔρημος. Ἄλλως δὲ ἦτο μετὰ τὰς ἡμέρας τῆς Ἀπόκρεω, καὶ οὐδὲν εἶναι τόσον βαρὺ καὶ αὐχμηρὸν ὅσον ὁ ὕπνος μετὰ τὰ ὄργια. Μόλις περὶ τὴν μεσημβρίαν ἤρχισαν νὰ ἀναφαίνωνται γόνδολαί τινες, ἐφ᾽ ὧν ἤρεσσον ρᾳθύμως νωθροὶ πορθμεῖς. Περὶ τὴν δείλην ἐκρούσθη ὁ μέγας κώδων τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ οἱ μοναχοὶ ἔψαλαν τὸν ἑσπερινόν. Κατὰ τὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας ἀνήρ τις ἐνδεδυμένος μακρὸν μανδύαν ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ ἀκολουθούμενος ὑπὸ Μαύρου φοροῦντος ἐρυθρὰν στολήν.

― Οὐδὲν μὲ τέρπει πλέον, Μαῦρε, εἶπεν ὁ ἀνὴρ οὗτος. Ἀφοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἐκκλησίαν διὰ νὰ ἀκούσω τὸν ἑσπερινόν, θὰ εἴπῃ ὅτι εἶναι ἀπελπισία.

― Πάσχει πολὺ ἡ αὐθεντία σας; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Βασανίζομαι, ὡς ὁ διάβολος. Δὲν δύναμαι πλέον νὰ εἶμαι χρήσιμος εἰς τίποτε.

― Λυποῦμαι πολύ, κύριε, εἶπεν ὁ Μαῦρος· καὶ ἐπὶ τῆς ἄκρας τῶν χειλέων ἔδειξεν ὕπουλον μειδίαμα.

― Δὲν μοὶ μένει πλέον ἢ νὰ ἀποφασίσω νὰ σὲ κρεμάσω ἡμέραν τινά, διὰ νὰ διασκεδάσω μίαν στιγμήν. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο δὲν θὰ εἶναι ἀρκοῦσα διασκέδασις.

―Ὅπως ἀγαπᾷ ἡ αὐθεντία σας, εἶπεν ὁ Μαῦρος μορφάζων.

― Φαντάσου, Μαῦρε, ἂν δύνασαι νὰ φαντασθῇς μὲ τὴν ἀφρικανικὴν κεφαλήν σου, νὰ εἶναί τις Βενετός, πολίτης τῆς κραταιοτάτης Πολιτείας, νὰ εἶναι πλούσιος, εὐγενής, ἰσχυρός, ἀνδρεῖος, ἐπιφανής· νὰ ἔχῃ γυρίσει χιλιάκις τὸν κόσμον, νὰ εἶναι φοβερὸς καὶ ἐπίφθονος! ἀκούεις, Μαῦρε; Καὶ ὕστερον νὰ μὴ εὑρίσκῃ τόπον εὐτυχίας εἰς τὸν οἶκόν του μηδὲ στιγμὴν ἀναπαύσεως εἰς τὴν συνείδησίν του. Δὲν εἶναι τοῦτο κατάρα;

―Ἀλλὰ δὲν δύναται νὰ εὐτυχῇ ὁ αὐθέντης, ἀφοῦ τὴ εὐτυχίαν τὴν ἀπεδίωξεν ἀφ᾽ ἑαυτοῦ, εἶπε τολμήσας ὁ Μαῦρος.

―Ἀπεδίωξα τὴν εὐτυχίαν! Ἐγώ;

― Ναί, αὐθέντα· καὶ ὄχι μόνον τὴν ἀπεδιώξατε, ἀλλ᾽ οὐδὲ τὴν ἀναζητεῖτε πλέον, ἐνῶ αὕτη ἠδύνατο νὰ ἐπανέλθῃ.

― Τί ἐννοεῖς;

―Ἐννοῶ τὴν γυναῖκα ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ αὐθέντης ἐπέτρεψε νὰ τὸν ἐγκαταλίπῃ.

―Ἀλλὰ μήπως νομίζεις ὅτι τὴν ἠγάπων, φαῦλε;

―Ἀπὸ τῆς ἡμέρας, καθ᾽ ἣν ὁ αὐθέντης ἐχωρίσθη ἀπ᾽ ἐκείνης τῆς γυναικός, ἤρχισεν ἡ μελαγχολία του.

― Καὶ πῶς ἠδυνάμην νὰ τὴν κρατῶ πλησίον μου διὰ τῆς βίας;

―Ὁ αὐθέντης ἠδύνατο, ἂν ἤθελε, νὰ ἀγαπηθῇ παρὰ τῆς γυναικὸς ἐκείνης· καὶ πιστεύω ὅτι ἠγαπήθη σχεδὸν παρ᾽ αὐτῆς.

― Πῶς τὸ ἠξεύρεις τοῦτο, τέρας;

―Ἠξεύρω ὅτι ἡ γυνὴ αὕτη εἶχε πολὺ τρυφερὰν καρδίαν, καὶ ἂν ὁ αὐθέντης ἐφέρετο προφυλακτικῶς πρὸς αὐτὴν καὶ δὲν ἐκέντα τὴν ζηλοτυπίαν της, ἐκείνη θὰ τῷ ἀνῆκε μέχρι τῆς σήμερον.

―Ἔχεις ὀφθαλμοὺς λοιπόν, Μαῦρε;

―Ἂς μοὶ ἐπιτρέψῃ ὁ αὐθέντης νὰ τῷ ὁμιλήσω ἐλευθέρως, διότι ἔμαθον ἤδη νὰ ὁμιλῶ τὴν ἰταλικήν, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Ὁ αὐθέντης ἔπρεπε νὰ τῆς ἀποκρύπτῃ τὰ ἐλαττώματά του, τοῦτο μόνον, καὶ ἐκείνη θὰ ἦτο διὰ βίου δούλη του.

―Ἀλλ᾽ ἐνθυμεῖτο τὸν σύζυγόν της, ἀνόητε.

― Γνωρίζω τὰ αἰσθήματα τῶν μαύρων καὶ λευκῶν γυναικῶν. Ποτὲ καμμία γυνὴ δὲν ἐνθυμεῖται διὰ πολὺν καιρὸν τὸν σύζυγόν της.

Ὁ Βενετὸς συνέσπασε τὰς ὀφρῦς. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος δὲν ἐπτοήθη καὶ ἐξηκολούθησε.

― Στοιχηματίζω ὅτι καὶ προτοῦ νὰ τὴν ἁρπάσῃ ὁ κύριός μου, ἡ γυνὴ ἐκείνη εἶχε λησμονημένον ἐντελῶς τὸν σύζυγόν της. Ἀλλ᾽ ὁ κύριός μου τὸ ἠξεύρει καλύτερα. Καμμία ἐξ αὐτῶν δὲν ἐνθυμεῖται διὰ πολὺν καιρόν, ἐκτὸς ἂν δὲν ἔχῃ ἄλλο μέσον διασκεδάσεως.

― Φλυαρεῖς, κοῦφε.

― Πιστεύσατέ με, κύριέ μου, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σᾶς ἔχω προτείνει πρὸ πολλοῦ, δὲν θὰ ἦτο ἄσχημον νὰ τὸ βάλωμεν εἰς πρᾶξιν. Νὰ ἐκστρατεύσητε εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ νὰ ἐρευνήσητε εἰς ὅλα τὰ γυναικεῖα μοναστήρια. Δὲν εἶναι ἀμφιβολία ὅτι θὰ τὴν ἐπανεύρητε.

Τὴν στιγμὴν ταύτην ὡραῖος εὐπατρίδης ἐπλησίασε μειδιῶν καὶ ἔτεινε τὴν χεῖρα πρὸς τὸν φέροντα τὸν μανδύαν.

― Μᾶρκε!

― Ἱερεμία!

Καὶ ἠσπάσθησαν ἀλλήλους.

― Πρὸ πολλοῦ δὲν εἴδομεν ἀλλήλους, εἶπεν ὁ νεωστὶ ἐλθών.

―Ἐπανέρχεσαι ἐκ τῆς Ἀνατολῆς βεβαίως, Ἱερεμία.

― Ναί· καὶ ἀπέρχομαι πάλιν εἰς αὐτήν.

― Πάλιν;

― Ναί.

― Διατί;

―Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρεις λοιπόν;

― Τί πρᾶγμα;

― Τὴν σημερινὴν προκήρυξιν τοῦ Δόγη.

― Ποίαν προκήρυξιν;

― Προκήρυξιν πρὸς τοὺς εὐπατρίδας τῆς Βενετίας.

― Περὶ τίνος;

― Διὰ τῆς ὁποίας τοὺς προσκαλεῖ νὰ ἐκστρατεύσωσιν εἰς τὴν Ἀνατολήν.

― Πρὸς ποῖον σκοπόν;

― Πρὸς ποῖον σκοπὸν γίνονται αἱ ἐκστρατεῖαι;

― Πρὸς διαφόρους σκοπούς.

― Τέλος, ἡμεῖς δὲν ἐννοοῦμεν ἄλλως τὰς ἐκστρατείας εἰμὴ πρὸς ἕνα σκοπόν· τὴν κατάκτησιν.

― Συμφωνῶ. Καὶ τί θὰ κατακτήσωσιν;

―Ἀλλ᾽ εἶσαι ἀφῃρημένος λοιπόν. Τί κατακτῶσι; Χώρας.

― Ποίας χώρας;

― Τοὺς προσκαλεῖ νὰ κατακτήσωσι τὰς Κυκλάδας νήσους.

― Τοὺς εὐπατρίδας ἐν γένει;

― Ναί.

―Ἀλλ᾽ ὑπὸ τίνα ἀρχηγόν;

―Ἄνευ ἀρχηγοῦ.

― Αὐτὸ εἶναι ἀνήκουστον.

―Ἀλλ᾽ εἶναι κατορθωτόν.

― Πῶς;

―Ἕκαστος διὰ λογαριασμόν του.

― Δηλαδή;

― Δι᾽ ἐξόδων του.

―Ἄ!

― Καὶ σὺ δὲν θὰ ἔλθῃς;

―Ἐγώ; Ὄχι.

― Σύ, ὅστις ἔχεις πλοῖα καὶ χρήματα; Ἐντροπή!

Ὁ Μᾶρκος ἐσκυθρώπασεν.

―Ἀλλὰ δὲν ἔχω οὔτε πλοῖα οὔτε χρήματα, εἶπεν.

―Ἀστεΐζεσαι.

― Οὐδὲν ἔχει τις, ὅταν δὲν εἶναι εὐτυχής.

― Καὶ τί ἔπαθες;

― Πάσχω ὑπὸ κτηνώδους νόσου, φίλε μου.

― Κτηνώδους νόσου!

― Ναί!

― Καὶ πῶς ὀνομάζεται αὕτη;

― Δὲν ἠξεύρω· ἀνία, ἀκηδία, νάρκη, ἀπομώρανσις· καθόλου, βλακεία.

―Ἄ, εἶναι λυπηρόν.

― Τί νὰ γίνῃ!

―Ἀλλ᾽ ἴσα ἴσα διὰ τοῦτο πρέπει νὰ λάβῃς μέρος, φίλε μου Μᾶρκε· καὶ μόνη ἡ ἐνέργεια θὰ σὲ σώσῃ ἀπὸ τῆς κτηνώδους ταύτης νόσου.

―Ἂν δὲν ἦτο ἀθεράπευτος.

― Φρονῶ ὅτι οὐδεμία νόσος εἶναι ἀθεράπευτος.

― Διὰ σὲ μάλιστα· εἶσαι νέος, εἶσαι ἰσχυρός.

― Καὶ σὺ δὲν εἶσαι;

―Ἐγώ; Ἐγήρασα προώρως, φίλε Ἱερεμία.

Καὶ ἐστέναξεν.

―Ἀλλὰ μοὶ φαίνεσαι ἀστεῖος, εἶπεν ὁ Ἱερεμίας. Τί ἔχεις λοιπόν;

― Σοὶ εὔχομαι καλὸν κατευόδιον καὶ καλὰ κέρδη ἐκ τῆς ἐκστρατείας σου, εἶπεν ἀποτόμως ὁ Μᾶρκος.

Καὶ ἀπῆλθεν ἀκολουθούμενος ὑπὸ τοῦ Μαύρου.

Ὁ Ἱερεμίας ἔμεινεν ἔκθαμβος καὶ ἐστάθη ἐπὶ μακρὸν παρατηρῶν αὐτὸν ἀποχωροῦντα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β´

ΑΙ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΜΗΤΟΣ

Ὁ Μᾶρκος μετέβη εἰς τὴν κατοικίαν του, κειμένην ἐπὶ τῆς αὐτῆς πλατείας τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ οὖσαν ἓν τῶν πλουσιωτάτων μεγάρων τῆς Βενετίας.

Εἰσελθὼν εἰς τὸν θάλαμόν του εὗρεν ἐπὶ τῆς τραπέζης ἐπιστολὴν ἐπιγραφομένην πρὸς αὐτόν. Ἀποσφραγίσας δὲ αὐτὴν ἀνέγνω τὰ ἑξῆς.

«Φίλτατέ μοι καὶ ἔντιμε κόμη Σανοῦτε,

Σᾶς παρακαλῶ νὰ παρουσιασθῆτε σήμερον εἰς τὸ παλάτιον τοῦ Ἁγίου Μάρκου περὶ τὴν τρίτην ὥραν τῆς νυκτός. Ἡ Α. Ε. ὁ Δόγης ἐπιθυμεῖ νὰ σᾶς ἀνακοινώσῃ τι.

Μαρῖνος Δορζίνης

Γραμματεὺς τῆς Α. Ε.»

― Τί θέλουσιν ἀπὸ ἐμέ; εἶπεν ὁ Σανοῦτος, ἀφοῦ ἀνέγνω τὴν ἐπιστολὴν ταύτην. Δὲν εἶμαι διὰ τίποτε.

Καὶ ἐξηπλώθη στενάζων ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου. Περιεστράφη ἐπὶ τῶν δύο πλευρῶν, ἐχασμήθη ἐπὶ πολὺ καὶ τέλος ἐγερθεὶς ἐκρότησε τὰς χεῖρας.

Θεράπων τις εἰσῆλθε.

― Δὲν ἦλθεν ὁ ἰατρός μου, Λαυρέντιε; εἶπεν ὁ Μᾶρκος.

―Ἀπὸ πολλοῦ περιμένει εἰς τὸν προθάλαμον, αὐθέντα.

― Εἰπέ τῳ νὰ εἰσέλθῃ.

― Εἶναι καὶ μία κυρία σκεπασμένη μὲ πέπλον, ἥτις ζητεῖ ἀκρόασιν παρὰ τῆς Υ. Ε.

― Τότε ἂς εἰσέλθῃ πρώτη ἡ κυρία.

― Εἶναι καὶ νέος τις ναυτικός, ὅστις ἔχει ἐπιστολὴν πρὸς τὴν Υ. Ε., ἀλλὰ θέλει νὰ τὴν δώσῃ μὲ τὰς χεῖράς του.

―Ἂς εἰσέλθῃ πρώτη ἡ κυρία καὶ ἂς περιμένη οὗτος καὶ ὁ ἰατρός.

―Ὁρισμός σας, ἐξοχώτατε.

Καὶ ὁ θεράπων ἐξῆλθε.

Μετ᾽ ὀλίγας στιγμὰς εἰσήρχετο ἡ κεκαλυμμένη τὴν μορφὴν κυρία. Ἦτο ὑψηλή, ἰσχνή, ξανθὴ καὶ μελανείμων. Ἅμα εἰσελθοῦσα ἀνύψωσε τὸν πέπλον της.

― Σὺ εἶσαι λοιπόν, Ὀλυμπία; εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐμβαίνῃς σκεπασμένη εἰς τὴν οἰκίαν μου;

― Οἱ ὑπηρέται εἶναι περίεργοι, κύριε κόμη, καὶ τοῦτο δὲν μοὶ ἀρέσκει.

― Καὶ τί νέα μοὶ φέρεις;

―Ἔλαβον σήμερον ἐπιστολὴν παρὰ τῆς ἀδελφῆς μου.

Καὶ ἐνεχείρισε φάκελόν τινα εἰς τὸν Σανοῦτον. Τὸν ἀνέπτυξεν οὗτος καὶ ἀνέγνω.

«Φιλτάτη μοι ἀδελφή,

… Εἴπατε εἰς τὸν κόμητα ὅτι εἰς ὅσας νήσους μετέβην μετὰ τοῦ συζύγου, ὃν εὐηρεστήθη νὰ μοὶ χαρίσῃ, ἐπεσκέφθην πάντα τὰ γυναικεῖα μοναστήρια. Ἀλλ᾽ οὐδαμοῦ κατώρθωσα νὰ λάβω πληροφορίας περὶ τοῦ ἀτόμου, ὑπὲρ οὗ ὁ κόμης φαίνεται τοσοῦτον ἐνδιαφερόμενος. Δὲν ἀπελπίσθην καὶ θέλω ἐξακολουθήσει τὰς ἐρεύνας μου. Ἂν δὲ ἀνακαλύψω τι, θέλω τὸν πληροφορήσει ἄνευ ἀναβολῆς.

Ἀλλ᾽ εἶναι ἄξιον καὶ πρέπον, ὅταν εἶναί τις κόμης Σανοῦτος, νὰ ἀναζητῇ τοσοῦτον ἐπιμόνως καὶ πεισματωδῶς μίαν καλογραῖαν;

Ἡ ἀδελφή σου Καικιλία».

― Σὲ εὐχαριστῶ, Ὀλυμπία, εἶπεν ὁ κόμης συμπτύξας τὴν ἐπιστολήν. Γράψε πρὸς τὴν ἀδελφήν σου τὰς τρυφερὰς εὐγνωμοσύνας μου.

― Ἡ καλωσύνη σας, κύριε κόμη.

― Εἴσελθε εἰς τὸν κοιτῶνά μου νὰ ἀναπαυθῇς, καὶ μετὰ τὰς ἀκροάσεις μου θὰ ἔλθω νὰ σ᾽ ἐπισκεφθῶ, ἂν μοὶ τὸ ἐπιτρέπῃς.

Ἡ Ὀλυμπία ἠνέῳξε κρυφίαν τινὰ θύραν, ἣν ἐφαίνετο καλῶς γνωρίζουσα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν κοιτῶνα.

Ὁ δὲ κόμης ἐκάλεσε τὸν θεράποντα καὶ τὸν διέταξε νὰ εἰσαγάγῃ τὸν νέον τὸν κομίζοντα ἐπιστολήν.

Εἰσῆλθε τότε νέος φορῶν ναυτικὸν πῖλον καὶ ἐνδύματα, ἡλιοκαὴς καὶ θρασὺς τὴν ὄψιν.

― Κάπου σὲ εἶδα, τῷ εἶπεν ὁ κόμης. Τίς εἶσαι;

― Εἶμαι ὁ Καρτάτσης, εἶπεν ὁ νέος, καὶ πρὸ ὀκτὼ ἐτῶν ὑπηρέτησα ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ κυρίου κόμητος, ἔλαβον μάλιστα ἀφορμὴν νὰ εὐχαριστηθῶ μαζί του.

― Εἰς ποίαν περίστασιν;

―Ὅταν, ἀφοῦ τὴν ἐγλυτώσαμεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν Γενουαίων, ὁ κύριος κόμης μᾶς ἐγκατέλιπεν εἰς τὴν νῆσον Νάξον, ἐμὲ καὶ τοὺς συντρόφους μου.

― Καὶ τί μοὶ τὸ λέγεις αὐτό, κτῆνος; Δὲν σοὶ ἤρκει ὅτι ἐγλύτωσες ἀπὸ τοὺς πειρατάς; Μοὶ ὀφείλεις τὰ λύτρα, τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν θὰ κατώρθωνες νὰ πληρώσῃς.

― Δὲν εἶχον σκοπὸν νὰ παροργίσω τὸν κύριον κόμητα.

― Τότε λοιπὸν εἶσαι πολὺ ἀνόητος.

― Ζητῶ συγγνώμην.

― Εἶσαι φλύαρος. Δός μοι τὴν ἐπιστολὴν τὴν ὁποίαν μοὶ φέρεις, καὶ φύγε ἀπ᾽ ἐδῶ.

― Δὲν ἔχω ἐπιστολὴν διὰ τὸν κύριον κόμητα.

― Τί λοιπὸν εἶπες εἰς τὸν ὑπηρέτην μου;

― Εἶπα ἓν ψεῦδος εἰς τὸν ὑπηρέτην σας, διότι ἄνευ τούτου δὲν θὰ μὲ εἰσῆγεν ἐδῶ, οὐδὲ σεῖς θὰ τῷ τὸ ἐπετρέπετε ἴσως.

― Λοιπὸν ἠπάτησες ἐμέ, αὐθάδη;

― Δὲν σᾶς ἠπάτησα· ὑποθέσατε ὅτι εἶμαι ἐγὼ αὐτὸς ἐπιστολή. Ἠδυνάμην ἐπὶ τέλους νὰ πλάσω μίαν ἐπιστολὴν καὶ εὐκόλως θὰ ἐδανειζόμην δύο ἢ τρία ἄσπρα νὰ πληρώσω ἕνα γραφέα διὰ νὰ μοῦ τὴν συντάξῃ. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαμα, διότι ἤθελα νὰ σᾶς εἴπω τὴν ἀλήθειαν. Δὲν ἔχω ἐπιστολήν, ἀλλ᾽ ἔχω σπουδαίας πληροφορίας νὰ σᾶς δώσω.

― Ποίας πληροφορίας;

―Ὁ κύριος κόμης θὰ μοὶ πληρώσῃ τὸν ναῦλόν μου καὶ τὴν τροφήν μου ἀπὸ Νάξον μέχρι Βενετίας, τὰ χασομέριά μου καὶ τοὺς τόκους τῶν ἓξ ἐτῶν. Καὶ θὰ τῷ δώσω τὰς πληροφορίας ταύτας.

― Προτιμᾷς τὸ κάτεργον ἢ τὴν ἀγχόνην; εἶπεν ὁ κόμης ρίψας βλοσυρὸν βλέμμα πρὸς τὸν ἀπαιτητὴν τοῦτον.

― Τὸ ἤξευρα πολὺ καλὰ ὅτι δύνασθε νὰ τὸ κάμητε. Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρετε ὅμως τί θὰ εἰπῇ ἀπελπισία. Βεβαιωθῆτε ὅτι θὰ μὲ εὐεργετήσητε μὲ τὸ κάτεργον καὶ θὰ μὲ σώσητε μὲ τὴν ἀγχόνην.

― Εἶσαι ἀστεῖος πονηρός, εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Σὲ ἐνθυμοῦμαι τώρα. Σὺ εἶχες κάμει καὶ τοὺς ἄλλους νὰ ἀποστατήσουν ἐναντίον μου.

― Διότι εἶχα πάντοτε ἓν παράπονον εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον, τὸ ὅτι αἱ ὑπηρεσίαι μου δὲν ἐξετιμήθησαν· διὰ τοῦτο θέλω νὰ τὰς ἐκτιμήσῃ πρώτην φορὰν ὁ κύριος κόμης.

― Καὶ πόσον θέλεις νὰ τὰς ἐκτιμήσω;

― Εἴκοσι φλωρία ἀρκοῦσι.

― Θὰ σοῦ δώσω τὰ εἴκοσι φλωρία· ἀλλ᾽ ἂν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θὰ μοὶ εἴπῃς, δὲν εἶναι ἄξιον λόγου, θὰ σὲ κρεμάσω.

― Δέχομαι, εἶπεν ὁ ναύτης.

Ὁ κόμης καθίσας παρὰ τὴν τράπεζαν ἔγραψε πρὸς τὸν ταμίαν του γραμμάτιον εἴκοσι φλωρίων διὰ τὸν κομιστήν, καὶ τὸ ἔδωκε πρὸς τὸν ἄνθρωπον.

― Λοιπὸν τελείωνε τώρα, λέγε.

― Κύριε κόμη, ὁ Μούχρας εἶναι εἰς τὴν Βενετίαν.

Ὁ κόμης ὠχρίασε.

― Ποῖος Μούχρας;

―Ἐκεῖνος, τοῦ ὁποίου ὁ κύριος κόμης ἥρπασε τὴν γυναῖκα πρὸ ὀκτὼ ἐτῶν.

― Τίς σοὶ τὸ εἶπε;

― Τὸν εἶδα.

― Καὶ τί κάμνει ἐδῶ;

― Δὲν ἠξεύρω. Ἀλλὰ θὰ μάθω, ἂν μ᾽ ἐπιφορτίζῃ ὁ κύριος κόμης.

― Δὲν ἐνδιαφέρομαι ποσῶς δι᾽ αὐτό. Ἀλλ᾽ ἂν μάθῃς τι, εἰπέ μοί το.

― Καλῶς.

― Καὶ εἶναι ἀπὸ πολλοῦ ἐνταῦθα;

―Ἀπὸ ὀλίγων ἡμερῶν.

― Τίς εἶναι ὁ σκοπός του;

― Κάτι μοὶ λέγει ὅτι ὁ σκοπός του εἶναι διὰ τὴν αὐθεντίαν σας. Ἀλλὰ κρύπτεται ἐπιμελῶς.

― Ποῦ κατοικεῖ;

― Οὐδαμοῦ φαίνεται νὰ κατοικῇ. Ἀλλ᾽ ἂν ἔχῃ φωλεάν τινα, θὰ τὴν ἀνακαλύψω.

―Ὕπαγε καὶ φρόντισε, εἶπεν ὁ κόμης, συνοδεύσας τὰς λέξεις διὰ κινήματος τῆς χειρός.

Ὁ ναύτης προσεκύνησε βαθέως καὶ ἐξῆλθε θλίβων εἰς τὸν κόλπον του τὸ πιττάκιον* τῶν εἴκοσι φλωρίων.

― Λαυρέντιε, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, μὴ εἰσάγῃς ἀκόμη τὸν ἰατρόν. Φέρε μοι ἐνταῦθα τὸν φίλον μου Αὔγουστον νὰ τὸν ἰδῶ, διὰ νὰ διασκεδάσω ὀλίγον.

Καὶ ταῦτα εἰπὼν ἠνέῳξε τὴν κρυπτὴν θύραν καὶ εἰσῆλθε διά τινας στιγμὰς παρὰ τῇ Ὀλυμπίᾳ, ἥτις ἐκάθητο νωχελῶς ἐπί τινος ἕδρας παρὰ τὴν κλίνην του.

Τῇ ἀπέτεινε φιλικὰ μειδιάματα, τῇ ἐδώρησε θωπείας τινὰς καὶ τῇ εἶπε:

― Μήπως στενοχωρεῖσαι μόνη σου; Θὰ σοὶ φέρω εὐθὺς τὸν φίλον μου Αὔγουστον σύντροφον, διὰ νὰ σὲ διασκεδάσῃ.

Καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὸ σπουδαστήριόν του, ὅπου εὗρε τὸν φίλον του Αὔγουστον.

Ἦτο δὲ οὗτος ὑπερμεγέθης κύων μέλας καὶ οὐλόθριξ καὶ ἐκβάλλων κοκκίνας ἀστραπὰς ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν. Ἅμα ὡς εἶδε τὸν κόμητα, ἔγρυξεν ὑποκώφως, ἔδειξε τοὺς ὀδόντας καὶ ἤρχισε νὰ σείῃ τὴν οὐράν.

Ὁ κόμης τὸν ἐθώπευσε, τὸν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ὠτὸς καὶ τὸν ἔφερε πρὸς τὴν Ὀλυμπίαν.

― Διασκεδάσατε ἐδῶ καὶ οἱ δύο, εἶπε.

Καὶ ἔκλεισε τὴν θύραν τοῦ κοιτῶνος.

― Λαυρέντιε, ἔκραξε πρὸς τὸν θεράποντα, ἔμβασε τώρα τὸν ἰατρόν.

Καὶ εὐθὺς εἰσῆλθεν ἀνὴρ κυρτός, μεσῆλιξ, χαιρετίζων ὑποκλινῶς κατὰ πᾶσαν στιγμήν. Ὁ κόμης τῷ ἔκαμε νεῦμα νὰ καθίσῃ.

― Πῶς ἔχετε, κύριε κόμη; εἶπεν ὁ ἰατρός· ἐπήρατε τὰ φάρμακα, τὰ ὁποῖα σᾶς προέγραψα;

― Δὲν ἐπῆρα τίποτε, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Παραμελεῖτε τὴν ὑγείαν σας. Ἐν τούτοις ἡ νευρικὴ κατάστασις, ἐν ᾗ διατελεῖτε, δύναται νὰ ἔχῃ κακὰ ἀποτελέσματα.

Ὁ κόμης δὲν ἀπήντησεν. Ἐπεκράτησεν ἐπί τινα χρόνον σιγή, καθ᾽ ἣν ὁ ἰατρὸς ἐσκέπτετο ὅτι δὲν ἐνόει διατί ἦλθε καὶ ὅτι καλύτερον θὰ ἦτο νὰ περιμένῃ εἰσέτι ἐν τῷ προθαλάμῳ μᾶλλον, καὶ μετὰ τὸν Αὔγουστον.

― Δὲν μοὶ λέγεις, ἰατρέ, εἶπε λύσας τὴν σιωπὴν ὁ κόμης· ποίαν δίαιταν νομίζεις ὅτι ἁρμόζει νὰ ἀκολουθῶ σύμφωνον πρὸς τὴν κρᾶσίν μου;

― Τὸ περὶ διαίτης κεφάλαιον, εἶπεν ὁ ἰατρὸς ἀναλαβὼν στομφῶδες ἦθος, παραδέχεται μὲν ὁ Γαληνὸς καὶ Ἱπποκράτης, ἀλλ᾽ ἡ νέα ἰατρικὴ ἔχει ὅλως διάφορον γνώμην. Αὕτη προτιμᾷ τὰ καταπότια, τὰ κλύσματα καὶ τὰ καθαρτικὰ ἐν γένει. Διότι ἂν ἦτό τι ἡ δίαιτα, ὅλως περιττὴ θὰ ἦτο ἡ ἰατρική.

― Λοιπὸν ἡ νέα ἰατρικὴ θέλει νὰ καταστήσῃ ἑαυτὴν ἀναγκαίαν διὰ τῆς βίας; εἶπεν ὁ κόμης.

― Καλῶς εἴπατε, διὰ τῆς βίας εἶναι ἡ κατάλληλος λέξις· διότι πᾶσα κατάκτησις εἴτε πολιτικὴ εἴτε ἐπιστημονικὴ δὲν δύναται ἄνευ βίας νὰ γίνῃ.

― Ἡ ἰατρικὴ λοιπὸν εἶναι κατάκτησις;

― Κατάκτησις ἀκριβῶς· αὐτὴ εἶναι ἡ λέξις, κύριε κόμη.

― Καὶ τί κατέκτησε μέχρι τοῦδε ἡ ἰατρική; Τὰ καθάρσια καὶ τὰ κλύσματα ἴσως, τὰ ὁποῖα ἔλεγες πρὸ ὀλίγου.

― Μάλιστα, κύριε κόμη· καὶ πρὸ πάντων κατέκτησε τὴν φύσιν, τὸν ἄνθρωπον.

― Τὸν ἄνθρωπον;…

― Μάλιστα· διότι καὶ ἡ φύσις καὶ ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦσαν ἀτελεῖς ἄνευ τῶν καθαρσίων καὶ κλυσμάτων.

― Οὕτω λοιπὸν διὰ νὰ εἶναί τις τέλειος…

―Ὀφείλει νὰ παίρνῃ συχνάκις καθάρσια καὶ κλύσματα· μάλιστα, κύριε κόμη· καὶ ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἔχει μίαν εἴσοδον καὶ μίαν ἔξοδον, ἡ ἰατρικὴ ἐπενόησε τοὺς δύο τούτους ἰσχυροὺς μοχλοὺς διὰ τὰς δύο ταύτας θύρας.

Ὁ κόμης ἐγερθεὶς περιεπάτει ἐν τῷ θαλάμῳ· εἶχεν ἀρχίσει νὰ ἀνιᾶται.

― Θὰ μοὶ εἴπῃς ἐπὶ τέλους, ἰατρέ, εἶπεν, ἂν συμφέρῃ εἰς τὴν παροῦσαν κατάστασιν τῆς ὑγείας μου νὰ ἐπιχειρήσω ταξίδια καὶ νὰ ζήσω, ὡς ἄλλοτε, ἐνεργητικὸν βίον;

― Ταξίδια; Εἰς τὴν αὐθεντίαν σας; Ἐνεργητικὸν βίον; Ποτέ! Αὐτὸ ἴσα ἴσα θὰ σᾶς φονεύσῃ.

― Τότε τί νὰ πράξω;

― Νὰ ἐξακολουθῆτε τὰς συνταγάς μου μόνον, κύριε κόμη. Τοῦτο συνιστῶ εἰς τὴν αὐθεντίαν σας.

―Ὑπάγετε, ἰατρέ, καὶ ἔχει καλῶς. Μὴ ἐπανέρχεσθε πρὶν σᾶς προσκαλέσω. Θὰ μοὶ δώσητε διὰ σήμερον συνταγήν τινα;

― Θὰ τὴν στείλω εἰς τὸν φαρμακοποιόν σας.

Ὁ ἰατρὸς ἐξῆλθεν ὑπόπτως ἔχων. Ὁ δὲ κόμης μετέβη νὰ εὕρῃ τὴν Ὀλυμπίαν καὶ τὸν Αὔγουστον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ´

Ο ΔΟΓΗΣ

Τὴν ἑσπέραν περὶ τὴν τρίτην ὥραν, κατὰ τὴν ἐπιστολήν, ἣν εἶχε λάβει, ἐξῆλθεν ὁ Σανοῦτος ἐκ τῆς οἰκίας του καὶ μετέβη εἰς τὸ παλάτιον τοῦ Δόγη.

Ὅση σιγὴ καὶ νέκρωσις ἐπεκράτει τὴν ἡμέραν ἐν τῷ παλατίῳ καὶ τοῖς πέριξ, τοσοῦτος θόρυβος καὶ τοσαύτη κίνησις συνέβαινε τὴν νύκτα. Αἱ αἴθουσαι ἦσαν κατάφωτοι, οἱ διάδρομοι πλήρεις ἀνθρώπων. Πανταχοῦ ὅμιλοι, φωναὶ καὶ συνδιαλέξεις. Ὁ Δόγης ἐφαίνετο ἑορτάζων τὰ μεθέορτα τῆς Ἀπόκρεω.

Μακρὸν θὰ ἦτο νὰ ἐκθέσῃ τις ἐν περιλήψει τοὺς λήρους καὶ τὰ σκώμματα, ἅτινα ἀπέτεινον πρὸς ἀλλήλους οἱ πολλοὶ εὐπατρίδαι. Ἄλλως δὲ τὰ τοιαῦτα ἐν τοῖς μεσαιωνικοῖς χρονικοῖς πολλάκις ἀπεμνημονεύθησαν. Εἶναι γνωστὸν πῶς συνδιελέγοντο κατὰ τὸν ΙΓ´ αἰῶνα οἱ Βενετοί, καὶ μάλιστα ἐν τοῖς διαδρόμοις τοῦ Δουκικοῦ παλατίου.

Ἔν τινι ὁμίλῳ, φέρ᾽ εἰπεῖν, ἐλέγοντο τὰ ἑξῆς.

―Ὁ λέων τοῦ Ἁγίου Μάρκου βουλιμιᾷ.

―Ἀκονᾷ τοὺς ὀδόντας του.

― Χρυσόν, χρυσόν! Ἡ Βενετία μόνη εὗρε τὴν φιλοσοφικὴν λίθον.

― Τὰ ἔντομα πετῶσι διὰ τὰ στρουθία, τὰ στρουθία διὰ τὸν ἱέρακα.

― Καὶ τὰ ἔθνη διὰ τὴν Βενετίαν.

―Ἀλλὰ τὰ ἔθνη δὲν πετῶσι.

― Διότι ἡ Βενετία ἔκοψε τὰ πτερά των.

― Ἡ Βενετία πωλεῖ τὸν Χριστὸν καὶ ἀγοράζει τὸν Μωάμεθ.

― Θὰ κάμῃ καλὰ νὰ τοὺς πωλήσῃ καὶ τοὺς δύο.

―Ἀρκεῖ νὰ εὕρῃ συμφέρουσαν τιμήν.

― Καὶ νὰ κάμῃ τὸν Καλίφην νὰ ἀσπασθῇ τὸν Πάπαν.

― Καὶ νὰ μοιρασθῇ μ᾽ αὐτὸν τὸ χαρέμι του.

Οὗτος ἠδύνατο νὰ ὀνομασθῇ πολιτικὸς ὅμιλος· ἐξ ἄλλου δέ τινος κύκλου ἠκούοντο αἱ ἑξῆς λέξεις.

― Κόμη, τὴν μελαγχροινὴν ἐκείνην τὴν οἰκονομεῖς, νομίζω.

― Δι᾽ αὐτὸ ταξιδεύει τις εἰς τὴν Ἀνατολήν, διὰ νὰ μὴ στενοχωρῆται.

―Ὑπῆγες ποτὲ εἰς τὸ κυνήγιον τὴν νύκτα;

― Εἰς πόσας θέσεις, κόμη, τὴν ἐπόρθησες;

―Ὁ οἶνος τῆς Κύπρου εἶναι κεφαλοκρούστης.

―Ἀναγκάζεταί τις νὰ ἀλλάξῃ κεφαλήν.

― Καὶ τί αἰσθάνεσαι ἐκ τοῦ μοναχικοῦ βίου, φίλε μου;

― Οὕτω λοιπόν· μέσα εἰς τὴν γόνδολαν! Καὶ δὲν σᾶς εἶδεν ὁ κωπηλάτης;

―Ἔβλεπε πρὸς τὴν πρῷραν.

― Πολὺ βεβιασμένην διασκέδασιν ἔκαμες. Θὰ ἠναγκάζεσο νὰ κρατῇς τὴν ἀναπνοήν σου, ὡς κλέπτης, διὰ νὰ μὴ σὲ ἀκούσῃ.

― Μοὶ ἀρέσκουν τὰ ἔκτακτα. Καὶ ἄλλην μίαν φορὰν καθ᾽ ὁδόν.

― Πῶς καθ᾽ ὁδόν;

― Εἰς μίαν γωνίαν μὴ ἀρκούντως φωτιζομένην· ὑπῆρχε πλαγία τις λιθίνη ἀντηρίς, ἥτις ἐχρησίμευσεν ἀντὶ ὀρθίας παστάδος.

―Ὑπάρχουσι λοιπὸν καὶ ὄρθιαι παστάδες;

― Αὐτὰ εἶναι μικρά. Εἴμεθα ὀπίσω. Εἷς φίλος μου Οὗγγρος μοὶ διηγήθη ἀκόμη καλύτερα.

― Δηλαδή;

― Αὐτὴ ἦτο ποιμενὶς φυλάττουσα εἰς τὴν παραλίαν τὰς ἀμνάδας της. Ἅμα ὡς τὸν εἶδε πλησιάσαντα μὲ τὴν λέμβον εἰς τὴν ξηράν, διὰ νὰ σωθῇ, διότι ἡ ὡραιότης της καὶ ἡ κακὴ ἰδέα, ἣν εἶχε περὶ τῶν ναυτῶν, τῇ ἐπροξένουν ἀνησυχίαν, κατέφυγεν εἰς ὑψηλόν τι δένδρον, συκῆν νομίζω, ὅπου ἐπίστευεν ὅτι αὐτὸς δὲν ἠδύνατο ν᾽ ἀναβῇ.

― Λοιπόν;

― Αὐτὸς εἶχε γαμψοὺς ὄνυχας, μὲ τοὺς ὁποίους εὐκόλως ἀνερριχᾶτο. Λοιπὸν τὴν ἔφθασε, καὶ τὰ εἶπαν ἐπάνω εἰς τὸ δένδρον.

―Ἐπάνω εἰς τὸ δένδρον;

― Μάλιστα. Μὲ τὴν μίαν χεῖρα ἐκράτει ἕν κλωνίον.

― Καὶ μὲ τὴν ἄλλην;

Ὁ Σανοῦτος ἀκολουθούμενος, ὡς συνήθως, ὑπὸ τοῦ Μαύρου διῆλθε διὰ τῶν θορυβωδῶν τούτων ὁμίλων καὶ χωρὶς εἰς μηδένα ν᾽ ἀποτείνῃ τὸν λόγον ἐβάδισε κατ᾽ εὐθεῖαν πρὸς τοὺς δουκικοὺς προθαλάμους.

― Εἶμαι προσκεκλημένος εἰς ἀκρόασιν τὴν ἑσπέραν ταύτην, εἶπε πρὸς τὸν ἐπὶ τῆς φρουρᾶς ἀξιωματικόν.

― Εἶναι ἔγγραφος ἡ πρόσκλησίς σας, κύριε κόμη;

― Μάλιστα. Ἰδοὺ αὕτη.

Ὁ ἀξιωματικὸς δὲν ἀνέγνω τὴν ἐπιστολὴν καὶ τῷ ἐπέτρεψε νὰ περάσῃ.

― Συνεννοηθῆτε μὲ τὸν θαλαμηπόλον τῆς Α.Υ., κύριε κόμη.

Ὁ θαλαμηπόλος ἐγνώριζε τὸν κόμητα καὶ εἶχε γνῶσιν περὶ τῆς ἀκροάσεως αὐτοῦ.

― Ἡ Α.Υ. εἶναι μέσα καὶ σᾶς περιμένει, τῷ εἶπεν. Ἐμβῆτε, κύριε κόμη.

Ὁ Πέτρος Ζιάννης ἦτο ἀνὴρ πεντήκοντα καὶ πέντε ἐτῶν, ροδόχρους καὶ εὔρωστος. Εἶχεν ἐξυρισμένον τὸν μύστακα καὶ τὸ γένειον. Ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου καὶ παρ᾽ αὐτῷ ὁ γηραιὸς Κάρολος Μαδροζίνης, μέλος τοῦ Συμβουλίου τῶν Δέκα.

― Καλῶς ἦλθες, κόμη Σανοῦτε, εἶπε τείνων τὴ χεῖρα. Ὁμιλοῦμεν περὶ σοῦ αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἐγὼ καὶ ὁ φίλος μου Μαδροζίνης.

― Ἡ Ὑψηλότης σας μὲ τιμᾷ, εἶπεν ὁ κόμης, ἀφοῦ εὐαρεστεῖται νὰ ἀσχολῆται περὶ ἐμοῦ.

― Καὶ δὲν ἐρωτᾷς τί λέγομεν;

―Ἠξεύρω ἐκ τῆς εὐμενείας τῆς Υ.Υ. ὅτι καλὰ πάντοτε θὰ λέγετε.

―Ἐμάντευσες, κόμη;

― Ἡ Υ.Υ. μὲ κολακεύει ἢ μὲ εἰρωνεύεται;

― Ποσῶς, κόμη· καὶ εὐθὺς θὰ σοὶ τὸ ἀποδείξω.

― Ἡ Α.Υ. σᾶς ὁμιλεῖ σπουδαίως, εἶπεν ὁ γέρων Μαδροζίνης.

― Κόμη, ἔχεις πλοῖα καὶ ναύτας; ἠρώτησεν ὁ Δόγης.

―Ἂν πρόκειται νὰ προσφέρω τι εἰς τὴν Δημοκρατίαν, πάντοτε ἔχω, Ὑψηλότατε.

― Δὲν πρόκειται νὰ προσφέρῃς εἰς τὴν Δημοκρατίαν, ἀλλὰ νὰ ἐκστρατεύσῃς σὺ αὐτός.

―Ἐγώ, Ὑψηλότατε;

― Ναί, κόμη.

― Καὶ διὰ ποῦ; Ἂν εὐαρεστῆται ἡ Υ.Υ.

― Εἰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος.

― Μὲ πέμπει ἡ Δημοκρατία;

―Ὄχι, κόμη.

―Ἀλλὰ τότε;

―Ἀλλὰ θὰ ὑπάγῃς οἴκοθεν.

― Δὲν ἐννοῶ, Ὑψηλότατε.

― Δὲν ἔμαθες λοιπὸν τὴν ἀπόφασιν τῆς Δημοκρατίας;

―Ὄχι, Ὑψηλότατε· ἀπὸ πολλοῦ δὲν ἀναμειγνύομαι εἰς τὴν πολιτικήν.

― Κρῖμα, κόμη. Εὐπατρίδης, καθὼς σύ!

― Πάσχω, Ὑψηλότατε, κατὰ τὴν ὑγείαν.

― Δὲν εἶναι λόγος αὐτό. Ἡ θέλησις τῆς Δημοκρατίας εἶναι, πάντες οἱ εὐπατρίδαι, ὅσοι δὲν εἶναι ἀπησχολημένοι ἀλλαχοῦ, νὰ λάβωσι μέρος εἰς τὴν προκειμένην ἐπιχείρησιν. Διὰ τοῦτο θὰ ὑπάγῃς καὶ σύ, ὑποθέτω.

―Ἀλλ᾽ ἂν ἡ Υ.Υ. μὲ διατάττῃ.

― Δὲν σὲ διατάττω. Θὰ ὑπάγῃς ἀφ᾽ ἑαυτοῦ σου, κόμη.

―Ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας;

―Ἐν ὀνόματί σου.

― Πῶς ἐν ὀνόματί μου;

― Τὸ σημερινὸν Διάταγμα, τοῦ ὁποίου ἔλαβον γνῶσιν πάντες οἱ εὐπατρίδαι, πλὴν σοῦ, λέγει αὐτολεξεὶ τὰ ἑξῆς. «Προσκαλῶ τοὺς εὐπατρίδας, νὰ καταλάβωσι δι᾽ ἐξόδων των τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου». Σὺ λοιπόν, ὅστις ἔχεις πλοῖα, θὰ ὑπάγῃς εἰς τὴν ἐκστρατείαν αὐτήν. Καὶ ἂν δὲν ἔχῃς, θὰ σοὶ δανείσῃ ἡ Δημοκρατία ἰδικά της πλοῖα.

―Ὤ, δὲν δέχομαι δάνεια.

― Διατί, κόμη; Ἠξεύρεις ὅτι τοῦτο εἶναι πολὺ ὑπεροπτικὸν καὶ ὅτι προσβάλλεις τὴν πατρίδα σου;

― Δέχομαι νὰ μοὶ πωλήσῃ ἡ Δημοκρατία πλοῖα. Διὰ νὰ εἶμαι ἐλεύθερος νὰ τὰ καύσω, ὅταν θελήσω.

― Δύνασαι νὰ πράξῃς τοῦτο, κόμη;

― Εὐκόλως. Διὰ τοῦτο δὲν θέλω δάνεια.

― Λοιπὸν ἐπείσ0ης;

― Θὰ ἦτο καλὸν νὰ εὐαρεστηθῇ ἡ Υ.Υ. νὰ μοὶ παράσχῃ χρόνον τινά, ὅπως σκεφθῶ.

― Δῶσε τὴν ὑπόσχεσίν σου τώρα, καὶ δύνασαι αὔριον νὰ σκεφθῇς, κόμη.

―Ἀλλ᾽ ὅπως πράττει ἡ Υ.Υ. μοὶ ἥρπασεν ἤδη τὴν ὑπόσχεσίν μου, προτοῦ νὰ ἀποφασίσω νὰ ἐκφράσω αὐτὴν καθαρῶς.

― Νομίζω ὅτι δικαιοῦμαι νὰ φέρωμαι οὕτω, κόμη, ἐν ὀνόματι τῆς Πολιτείας.

― Τότε καὶ χωρὶς νὰ σᾶς ὑποσχεθῶ, ὀφείλω νὰ ὑπακούσω, Ὑψηλότατε.

―Ἑόρτασε λοιπὸν τὴν τελευταίαν ἑορτήν σου, κόμη, εἰς τὸ μέγαρόν σου, καὶ ἑτοιμάσου δι᾽ ἐκστρατείαν ὅσον τάχιστα.

― Θὰ προσφέρω πολλὰς ἑορτάς, Ὑψηλότατε.

―Ἀνὰ μίαν δι᾿ ἑκάστην ἐρωμένην σου;

Ὁ γέρων Μαδροζίνης ἐμειδίασεν.

―Ἐνθυμεῖσαι ἐνίοτε τὴν νεότητά σου, φίλε μου; τῷ εἶπεν ὁ Δόγης.

Καὶ ἐγερθεὶς μετέβη ἀκολουθούμενος ὑπὸ τοῦ Σανούτου εἰς τὴν παρακειμένην αἴθουσαν, ὅπου ἦτο συναναστροφὴ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ´

ΑΙΜΑ ΑΝΤΙ ΔΑΚΡΥΩΝ

Ὁ Σανοῦτος ἐξῆλθε περὶ τὰ μεσάνυκτα ἐκ τοῦ Δουκικοῦ ἀνακτόρου. Ἦτο σκυθρωπός, δὲν ἔλεγε λέξιν, καὶ ὁ Μαῦρος ὅστις τὸν περιέμενεν ἐν τοῖς προθαλάμοις ἐπὶ ὥρας πολλὰς καὶ τὸν ἠκολούθησε, δὲν ἐτόλμα νὰ τῷ ἀποτείνῃ τὸν λόγον.

Ἅμα ὡς κατέβησαν εἰς τὴν πλατεῖαν, ἐστάθη σύννους ἐπὶ ὀλίγας στιγμάς.

― Εὑρὲ λοιπὸν μίαν γόνδολαν, Μαῦρε, εἶπεν, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ μέγαρον.

Ὁ Μαῦρος ἔσπευσε νὰ ὑπακούσῃ. Μετ᾽ ὀλίγας στιγμὰς ἐπανῆλθεν ἐπὶ γονδόλας μετὰ δύο ἐρετῶν.

Ὁ Σανοῦτος ἐπέβη αὐτῆς καὶ ἐκάθισαν παρὰ τὴν πρύμνην.

― Ποῦ διατάττει ὁ αὐθέντης νὰ ὑπάγωμεν; ἠρώτησεν ὁ εἷς τῶν κωπηλατῶν.

―Ἐκ τοῦ ἀντιθέτου μέρους τῆς πλατείας τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἀπήντησεν ὁ κόμης· καὶ κάμετε γρήγορα.

Ἀκούσας τὴν φωνὴν ταύτην ὁ ἕτερος κωπηλάτης, παρετήρησεν ὑπούλως τὸν Σανοῦτον καὶ κατεβίβασε μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν τὸν πῖλον. Ἐφαίνετο δὲ διανοούμενός τι ὕποπτον καὶ ζοφερόν.

Ἅμα ὡς ἀπεμακρύνθη ἐπ᾽ ὀλίγον ἀπὸ τῆς προκυμαίας ἡ γόνδολα, ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἤρχισε νὰ κραυγάζῃ πρὸς τὸν σύντροφόν του ἐν γλώσσῃ τινί, ἣν ὁ Σανοῦτος καλῶς ἐνόει· αὕτη ἦτο ἡ Ἑλληνική.

― Τὴν χάριν, αὐτὴν μόνον τὴν χάριν ζητῶ, σύντροφέ μου, ἔλεγε· νὰ μοὶ τὸν παραδώσῃς, νὰ μοὶ τὸν ἀφήσῃς εἰς τὰς χεῖράς μου. Εἶναι αὐτός! Ἀπὸ πολλοῦ τὸν ἐζήτουν. Τὸν ἐζήτουν εἰς τὴν Κόλασιν καὶ τὸν εὑρίσκω ἐδῶ! Ἢ νὰ μὲ φάγῃ ἢ νὰ πίω ἐγὼ τὸ αἷμά του καὶ ν᾽ ἀποθάνω.

Ὁ ἕτερος ἐρέτης δὲν ἀπήντησε καὶ ἐφαίνετο, οὐδὲν ἐννοῶν. Ἀκούσας τὴν φωνὴν ταύτην ὁ Σανοῦτος ἐσκίρτησεν, ἐταράχθη, καὶ χωρὶς νὰ δυνηθῇ ν᾽ ἀντιληφθῇ καλῶς τὴν ἔννοιαν τῶν λέξεων ἐκείνων, ἀλλὰ μᾶλλον, ὡς ἐξ ἐνστίκτου, ἠγέρθη καὶ ἔφερεν αὐτομάτως τὴν χεῖρα εἰς τὸ ἐν τῇ ζώνῃ αὐτοῦ ἐγχειρίδιον.

Ὁ δὲ Μαῦρος ἀνεπήδησεν, ἤνοιξε μεγάλους τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ οἱ ὀδόντες του ἐφάνησαν φαγκρίζοντες* ἐν τῷ σκότει.

Ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος, ὅστις εἶπε τὰς ἀνωτέρω λέξεις ἑλληνιστί, εἶχεν ἀφήσει τὴν κώπην καὶ ἁρπάσας δι᾽ ἀκαριαίου κινήματος τὸν Σανοῦτον ἀπὸ τοῦ γενείου, τὸν κατέρριψεν ἐγκάρσιον ἐπὶ τῶν ζυγῶν τῆς γονδόλας καὶ ἐπάτει τὸ γόνυ ἐπὶ τοῦ στήθους του.

Συνέβησαν δὲ ταῦτα ἀστραπηδόν. Ὁ Σανοῦτος δὲν προέλαβε ν᾽ ἀντιτάξῃ ἄμυναν.

Ὁ ἕτερος κωπηλάτης ἔμεινεν ἄναυδος θεωρῶν τὴν πάλην. Ὁ δὲ Μαῦρος ἐπετέθη ὁρμητικῶς ἀπὸ τῶν νώτων κατὰ τοῦ ἀντιπάλου τοῦ Σανούτου. Ἥρπασεν αὐτὸν ὄπισθεν ἐκ τοῦ αὐχένος, καὶ ἀνασπάσας τὸ γιαταγάνι, ὅπερ ἐφόρει εἰς τὴν ζώνην, τὸν ἐμαχαίρωσεν εἰς τὸν δεξιὸν μηρόν.

Οὗτος ᾐσθάνθη τὴν αἰχμὴν τοῦ σιδήρου, καὶ ἔφερε μὲν τὴν μίαν χεῖρα πρὸς τὸν μηρόν· ἀλλὰ διὰ τῆς ἑτέρας ἐκράτει εἰσέτι τὸν κόμητα καρφωμένον ἐπὶ τοῦ ζυγοῦ μὲ τὴν κεφαλὴν ἐπὶ τῆς κωπαστῆς.

― Θάρρος, κύριέ μου, θάρρος, ἔκραζεν ὁ Μαῦρος· τώρα θὰ τὸν ρίψω εἰς τὴν θάλασσαν.

Ἀλλ᾽ ἤδη ὁ ἕτερος κωπηλάτης ἔκρινεν ἐπίκαιρον νὰ ἀναμειχθῇ, [καὶ] συνέλαβε τὸν Μαῦρον ἀπὸ τῆς μασχάλης 〈καὶ〉 τῷ κατήνεγκεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἄφθονα καὶ ταχέα κτυπήματα διὰ τοῦ σκαλμοῦ. Ὁ Μαῦρος ἐζαλίσθη καὶ κατέπεσεν ἐπίστομα παρὰ τὴν πρῷραν.

Ὁ Σανοῦτος παλαίων καὶ ἀμυνόμενος ἀδιακόπως, εἶχε κατορθώσει νὰ ὑπεγερθῇ κατὰ τὸ ἥμισυ ὑπὸ τὴν πίεσιν τοῦ ἀντιπάλου του, ὅστις ἢ ἐφείδετο αὐτοῦ, διότι δὲν τῷ ἐβύθισεν εἰς τὸ στῆθος τὸ ἐγχειρίδιον, ὅπερ ἐκράτει, ἢ δὲν ἔλαβε καιρὸν νὰ πράξῃ τοῦτο, ἕνεκα τοῦ ἐκ μέρους τοῦ Μαύρου ἀντιπερισπασμοῦ καὶ τοῦ τραύματος, ὅπερ παρ᾽ αὐτοῦ εἶχε λάβει.

Τότε ὁ Σανοῦτος ἐγερθεὶς κατέστη ἐπὶ μίαν στιγμὴν ἰσόπαλος πρὸς τὸν ἀνταγωνιστήν του καὶ ἔσυρε τὸ ἐγχειρίδιον. Ἀλλ᾽ οὗτος τὸν ἥρπασε δευτέραν φορὰν ἀπὸ τοῦ λαιμοῦ, τοῦ ἐκράτησε τὴν πάλλουσαν τὸ ἐγχειρίδιον χεῖρα καὶ τὸν ἐστροφοδίνησε δὶς καὶ τρὶς μὲ λίαν ρωμαλέους βραχίονας.

Ἀλλὰ καὶ δευτέραν φορὰν ὁ Σανοῦτος ἀνέλαβε δυνάμεις. Ἠγέρθη πάλιν καὶ συλλαβὼν λίαν σφοδρῶς τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τῆς κόμης καὶ ἀπὸ τοῦ βραχίονος, ἐπειράθη νὰ τὸν ἀνατρέψῃ. Τότε ὁ ἕτερος κωπηλάτης, θελήσας νὰ βοηθήσῃ τὸν σύντροφόν του, ὠφέλησε μᾶλλον ἐξ ἀδεξιότητος τὸν ἀνταγωνιστήν, διότι ὅπως ἦσαν ἀμφότεροι συμπεφυρμένοι καὶ πλαγιασμένοι μὲ τὰς κεφαλὰς ἐπὶ τῆς κωπαστῆς, ἐπιχειρήσας νὰ ἀπαλλάξῃ τὸν σύντροφόν του ἀπὸ τῶν περιπτύξεων τοῦ Σανούτου καὶ ὠθήσας βιαίως ἐκεῖνον, ἔδωκεν εἰς τοῦτον καιρὸν νὰ παρασκευάσῃ νέαν ἔφοδον, ἥτις ἦτο καὶ ἡ βιαιοτάτη πασῶν.

Ἀλλὰ τότε ὁ δεύτερος ἐρέτης, ὤθησε τόσον ἰσχυρῶς τὸν Σανοῦτον, ὅπως ἦτο ὄρθιος ἐπὶ τοῦ ζυγοῦ, ὥστε τὸν ἔρριψεν ἄκων εἰς τὴν θάλασσαν.

― Τόσον τὸ καλύτερον, εἶπεν· ὕπαγε εἰς τὸν διάβολον, λυσσασμένη γάτα.

Ἀλλὰ παρὰ πᾶσαν αὐτοῦ ἐλπίδα, ὁ σύντροφός του, μόλις ἰδὼν τὸν Σανοῦτον βυθισθέντα εἰς τὸ κῦμα, ἐρρίφθη καὶ αὐτὸς εἰς τὴν θάλασσαν κατόπιν ἐκείνου.

― Δὲν ἐννοῶ τίποτε! ἔκραξεν ὁ ἕτερος. Λοιπὸν ἐτρελάθη αὐτὸς ὁ δαιμονισμένος ὁ σύντροφός μου; Ὁ ταλαίπωρος! Κρῖμα, ἦτον καλὸς οἰνοπότης, ποτέ μας δὲν ἐμαλώσαμεν ἐν καιρῷ τῆς μέθης. Ἀλλὰ τί νὰ ἔπαθεν ἀπόψε τάχα; Τὸ εἶδα ἐγώ, ὅτι εἶχε τρελαθῆ. Διὰ τοῦτο μοὶ ὡμίλει Γραικικά! Βέβαιον σημεῖον τρέλας.

Καὶ ἐστάθη παρατηρῶν προσεκτικῶς τὰ κύματα. Μετά τινα χρόνον, εἰς μέρος τι τῆς θαλάσσης λίαν ἀφεστηκὸς ἀπὸ τῆς γονδόλας ἐφάνησαν δύο σκιαὶ συγκρουόμεναι καὶ παλαίουσαι, ὡς κήτη. Ἦσαν ὁ Σανοῦτος καὶ ὁ ἀντίπαλός του, ἀρτίως ἀναδύντες ἐκ τοῦ ὕδατος.

―Ἄ, νά τοι! εἶπεν ὁ ἐρέτης· ἐξακολουθοῦν καὶ μετὰ τὸ λουτρὸν τὰ παιγνίδιά των.

Ἐσκέφθη ἐπὶ μίαν στιγμήν. Εἶδε τὸν ἕνα ἐκ τῶν δύο βυθισθέντα ἐκ νέου.

―Ἀλλὰ τώρα εἶναι καιρὸς ἐγὼ νὰ τὸ στρίβω. Δὲν εἶναι εὐχάριστον πρᾶγμα νὰ ἐπισκεφθῇ τις τὰ ὑπόγεια τῆς Αἰθούσης τῶν Δέκα.

Καὶ ἤρχισε νὰ κωπηλατῇ.

Τῇ αὐτῇ στιγμῇ ὁ Μαῦρος, συνερχόμενος ἐκ τῆς λιποθυμίας του, ἐστέναξε καὶ ἐκινήθη ἐλαφρῶς.

―Ἄ, μοὶ ἐνθυμίζεις τὴν παρουσίαν σου, φίλε μου, εἶπεν ὁ πορθμεύς. Πρέπει νὰ εἶσαι εὐχαριστημένος, διότι δὲν σὲ στέλνω νὰ εὕρῃς τὸν αὐθέντην σου. Καὶ ἀφήσας τὰς κώπας, ἐπλησίασε πρὸς τὸν Μαῦρον.

― Πῶς τὰ περνᾷς, φίλε μου; τῷ εἶπεν κρούων τὸν ὦμόν του. Μήπως ἔχεις βάρος εἰς τὸν στόμαχον;

Καὶ ἠρεύνησε τὰ θυλάκιά του ζητῶν νὰ εὕρῃ κέρματά τινα.

Μετ᾽ ὀλίγον ἡ γόνδολα ἔφθασεν εἰς τὴν προκυμαίαν. Ὁ πορθμεὺς ἐσκέπασε τὸν Μαῦρον μὲ τεμάχιον παλαιοῦ ἱστίου καὶ ἔγινεν ἄφαντος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε´

ΠΤΩΜΑ ΑΝΤΙ ΠΤΩΜΑΤΟΣ

Τὴν ἑπομένην νύκτα ἄνθρωπος φορῶν μέγα σαρίκιον περὶ τὴν κεφαλὴν καὶ ἐνδεδυμένος μακρὸν μανδύαν εἰσῆλθεν εἰς καπηλεῖόν τι κατά τινα δύσφημον ὁδὸν τῆς Βενετίας. Ἦτο μέλας τὴν χροιὰν μέχρι τῶν ὀνύχων. Ἅμα εἰσελθὼν περιέφερεν ἐταστικὸν βλέμμα εἰς τοὺς θαμῶνας καὶ διευθύνθη πρὸς τὴν κάπηλον.

― Δὲν μοὶ λέγεις, κυρά, τῆς εἶπε· συχνάζει ἐδῶ ὁ περίφημος Σκιάχτης, ὁ ὑδρόβιος;

― Τί τὸν θέλεις; εἶπεν ἡ γυνὴ αὕτη κοιτάζουσα ὑπόπτως τὸν Μαῦρον.

Ἦτο γυνή, ἧς τὸ βλέμμα προυτείνετο πάντοτε κοπτερὸν πρὸς τοὺς ἀγνώστους, οἵτινες εἰσήρχοντο τυχαίως εἰς τὸ καπηλεῖόν της, χωρὶς νὰ εἶναι τακτικοὶ θαμῶνες. Ἄλλως δὲ τὸ πλεῖστον τῶν τοιούτων συνέκειτο πάντοτε ἐκ κατασκόπων, λωποδυτῶν καὶ πορθμέων ὑπόπτου διαγωγῆς.

Ἡ γραῖα Κοκκινοὺ (οὕτως ὠνομάζετο) ἦτο μεσίτρια μᾶλλον ἢ κάπηλος. Πρὸς αὐτὴν ἀπετείνοντο πάντοτε οἱ εἰσερχόμενοι εἰς τὸ καπηλεῖον ἵνα ζητήσωσιν ὑπηρεσίαν τινὰ μὴ εὐκόλως κυριολεκτουμένην.

― Τὸν θέλω διὰ νὰ τῷ δώσω χρήματα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Πρόκειται διὰ καμμίαν ἐργασίαν;

―Ἀκριβῶς.

― Εἰπὲ εἰς ἐμὲ ὅ,τι εἶναι, καὶ τῷ λέγω ἐγώ.

―Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐδῶ ὁ ἴδιος;

― Εἶναι ἐδῶ, ἀλλὰ δὲν πιστεύω νὰ ἀφήσῃ τοὺς συντρόφους τῆς μέθης του καὶ νὰ ἔλθῃ νὰ συνομιλήσητε.

― Προσκάλεσέ τον, σὲ παρακαλῶ. Εἰπέ τῳ ὅτι θὰ κερδήσῃ πολλὰ χρήματα.

Ἡ Κοκκινοὺ ἔκραξε.

― Σκιάχτη! ἔλα ἐδῶ.

Ἀνήρ τις φέρων ναυτικὴν ἐνδυμασίαν, ἔχων ἡρακλείους ὤμους καὶ ὀγκώδη κεφαλήν, ἠγέρθη ἔκ τινος τραπέζης.

― Τί μὲ θέλεις Κοκκινού; εἶπεν.

―Ὁ Μαῦρος αὐτὸς θέλει νὰ σὲ ὁμιλήσῃ.

Ὁ Σκιάχτης ἐπλησίασε κοιτάζων ὑπόπτως τὸν Μαῦρον.

― Τί θέλεις νὰ μ᾽ εἴπῃς;

―Ἂς καθίσωμεν εἰς μίαν ἄκρην, ἂν ἀγαπᾷς. Φέρε μας οἶνον, γραῖα Κοκκινού, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Καὶ ἐκάθισαν παρά τινα τράπεζαν. Ἡ Κοκκινοὺ ἔθηκεν ἐπ᾽ αὐτῆς φιάλην οἴνου καὶ δύο ποτήρια.

― Μ᾽ ἔστειλεν ὁ κύριός μου νὰ σοὶ ἀναθέσω μίαν ὑπηρεσίαν, φίλε μου, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Καὶ τίς εἶναι ὁ κύριός σου;

― Εἶναι ὁ κόμης Σανοῦτος.

― Διατί τόσον εὔκολα μοὶ τὸν ὁμολογεῖς;

― Διότι δὲν ἐκτίθεται κατ᾽ οὐδέν. Μόνον τῆς ἐπιτηδειότητός σου ἔχομεν ἀνάγκην, καὶ δὲν ζητοῦμεν νὰ πράξῃς ἔγκλημα.

― Οὐδ᾽ ἐγὼ πράττω ἐγκλήματα.

― Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι οὕτως ἔχει.

― Λοιπὸν τί πρέπει νὰ κάμω;

― Χθὲς τὴν νύκτα φίλος τις τοῦ κυρίου μου ξένος ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐπνίγη.

― Μόνος του;

― Ναί. Ἦτο τρελός.

― Λοιπόν;

― Πρόκειται τὴν πρωίαν ταύτην νὰ ἐρευνήσῃς ὅλους τοὺς αἰγιαλούς, μήπως τὸν ἐξέβρασέ που ἡ θάλασσα. Διότι ὁ κύριός μου ἐπιθυμεῖ νὰ τὸν θάψῃ μετὰ πομπῆς.

― Καὶ ἂν δὲν τὸν εὕρω;

― Εἶναι ἀληθὲς ὅτι εἶσαι πολὺ ἐπιτήδειος δύτης;

― Καθὼς μὲ λέγουν, εἶπεν ὁ Σκιάχτης σεμνυνόμενος.

―Ἀλλ᾽ ἔχεις καὶ ἄλλον σύντροφον εἰς τὴν τέχνην ταύτην;

―Ἔχω πολλούς.

―Ὑπάρχει κανεὶς ἐδῶ τώρα;

― Εἰς τὸ καπηλεῖον;

― Ναί!

―Ὑπάρχει εἷς.

― Κράξε τον.

Ὁ Σκιάχτης ἔκραξε.

― Μορώζη! Μορώζη! ἔλα ἐδῶ.

Ἀνὴρ ὑψηλὸς τὸ ἀνάστημα ἠγέρθη ἀπὸ τῆς θέσεως, ἐν ᾗ ἐκάθητο καὶ ἐπλησίασε πρὸς τοὺς δύο συνδιαλεγομένους.

― Τί μὲ θέλετε; εἶπε.

― Σὲ θέλει ὁ Μαῦρος ἐδῶ.

― Κάθισε, Μορώζη.

Ὁ Μορώζης ἐκάθισε.

― Σήμερον τὴν πρωίαν, εἶπεν ὁ Μαῦρος, θὰ ὑπάγητε καὶ οἱ δύο μὲ τὴν λέμβον σας νὰ ἐρευνήσητε εἰς ὅλους τοὺς αἰγιαλοὺς τοῦ κόλπου τῆς Βενετίας μήπως εὕρητέ που ἓν πτῶμα πνιγμένου. Καὶ ἂν δὲν τὸ εὕρητε, τότε θὰ ἀναζητήσητε εἰς τὸ βάθος τῆς θαλάσσης, μήπως ἔμεινεν εἰς τὸν πάτον.

― Καὶ διατί θὰ τὸ κάμωμεν αὐτό; εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Διὰ νὰ κερδήσητε πενῆντα φλωρία, τὰ ὁποῖα θὰ σᾶς δώσῃ ὁ αὐθέντης μου.

Ἀκούσας ὁ Μορώζης τὰ φλωρία οὐδ᾽ ἐσκέφθη νὰ ἐρωτήσῃ τίς ἦτο ὁ αὐθέντης οὗτος, καθὼς ὁ Σκιάχτης εἶχε πράξει.

―Ἀλλ᾽ ἡ ἐπιτυχία τούτου εἶναι δύσκολος, εἶπεν ὁ Σκιάχτης σείων τὴν κεφαλήν.

― Διατί; εἶπεν ὁ Μορώζης. Δὲν βλέπω δυσκολίαν.

― Ποῦ νὰ εὕρωμεν ἡμεῖς πτῶμα ἀνθρώπου εἰς τὸν πάτον; Πρέπει νὰ γυρίσωμεν βουτοῦντες ὅλην τὴν θάλασσαν τῆς Βενετίας. Ὁ διάβολος ἠξεύρει ἂν δὲν τὸ ἔφαγε καμμία φώκη.

― Τέλος θὰ βάλωμεν τὰ δυνατά μας, εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Καὶ ἂν δὲν τὸ εὕρωμεν, ἠρώτησεν ὁ Σκιάχτης τὸν Μαῦρον, δὲν θὰ μᾶς δώσῃ ὁ αὐθέντης σου τὰ πενῆντα φλωρία;

―Ἐννοεῖται, ὄχι, εἶπεν ὁ Μαῦρος· μόνον τὸν ἀρραβῶνα, ὁποὺ σᾶς δίδω ἐγὼ ἀπόψε.

Καὶ ἐκβαλὼν ἐκ τῆς ζώνης του βαλάντιον ἐτίναξεν ἐπὶ τῆς τραπέζης τὸ περιεχόμενον αὐτοῦ.

―Ἰδοὺ δέκα φλωρία, εἶπεν· τὰ πέντε διὰ σέ, Σκιάχτη, καὶ τὰ πέντε διὰ τὸν Μορώζην. Ἰδοὺ καὶ ἓν φλωρίον περιπλέον διὰ νὰ πίητε. Ἀλλὰ μὴ πίνετε ἀπόψε παραπολύ· διότι θὰ ἔχετε τὸ πρωὶ ἐργασίαν.

― Δὲν δύναμαι ποτὲ νὰ βουτήξω εἰς τὴν θάλασσαν χωρὶς νὰ ἔχω πίει πολύ, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Οὐδ᾽ ἐγώ, εἶπεν ὁ Μορώζης.

―Ὅπως θέλετε· ἀλλὰ νομίζω ὅτι ἓν φλωρίον σᾶς ἀρκεῖ δι᾽ ἀπόψε.

― Βέβαια μᾶς ἀρκεῖ, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

Ὁ Μαῦρος ἠγέρθη.

― Λοιπὸν κάμετε ὅπως ἠξεύρετε. Ἂν εὕρητε τὸν πνιγμένον εἶναι καλά. Θὰ κερδήσητε πενῆντα φλωρία. Ἂν δὲν τὸν εὕρητε, πάλιν ἱκανοποιημένοι εἶσθε. Σᾶς ὑπόσχομαι καὶ νέον κέρασμα ἐκ μέρους τοῦ αὐθέντου μου.

―Ἀλλὰ τί διάβολον συμφέρον ἠμπορεῖ νὰ ἔχῃ ὁ αὐθέντης σου ἀπὸ ἕνα πνιγμένον; εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Αὐτὸς ἠξεύρει· εἰς ἐμὲ φαίνεται αὐτὸ μανία, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Δὲν μὲ γελᾷς ἐμέ, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Σὲ βεβαιῶ, δὲν ἠξεύρω τίποτε, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος.

Καὶ ἐξῆλθεν καταλιπὼν τοὺς δύο δύτας. Καὶ ὁ μὲν Σκιάχτης ἐβασάνιζε τὴν φαντασίαν, ὅπως μαντεύσῃ τὸ ἐλατήριον τῆς παραδόξου ταύτης παραγγελίας· ὁ δὲ Μορώζης ἠρίθμει καὶ πάλιν ἠρίθμει τὰ ἕνδεκα φλωρία.

― Φέρε οἶνον, Κοκκινού! ἔκραξεν ὁ Σκιάχτης.

Ἡ Κοκκινοὺ ἔφερεν οἶνον.

― Τί σᾶς ἤθελεν αὐτὸς ὁ Μαῦρος; ἠρώτησεν.

― Νὰ μὴ ἐπεμβαίνῃς, γραῖα Κοκκινού, εἰς τὰς ὑποθέσεις μου, εἶπεν ὁ Σκιάχτης. Ἡ δουλειά σου εἶναι νὰ πωλῇς οἶνον. Φέρε καὶ ἄλλην φιάλην. Ἐλᾶτε, φίλοι, νὰ σᾶς κεράσωμεν, ἔκραξε πρὸς ὅμιλόν τινα ἐκ τῶν πελατῶν τοῦ καπηλείου.

Δύο ἢ τρεῖς ἐξ αὐτῶν ἠγέρθησαν ἐκ τῆς θέσεώς των καὶ μετέβησαν πρὸς τοὺς δύο δύτας.

Συνέκρουσαν τὰ ποτήρια.

Ἔπιον γενναίως ἐκείνην τὴν ἑσπέραν. Τὸ ἑνδέκατον φλωρίον τοῦ Μαύρου μόλις ἐξήρκεσε.

Ὅτε εἶχε παρέλθει τὸ μεσονύκτιον καὶ οἱ δύο δύται εἶχον μεθυσθῆ ἐντελῶς, εἶπεν ὁ Σκιάχτης πρὸς τὸν Μορώζην.

― Δὲν ἐπιθυμεῖς ἓν θαλάσσιον λουτρόν;

―Ὄχι, ἀπήντησεν ὁ Μορώζης.

―Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἐβουτοῦσα.

― Τοιαύτην ὥραν;

― Μὲ τὸ πυροφάνι, εἶναι ὡραῖον.

―Ἀλλὰ προτιμῶ τὸ κρασολουτρὸν τῆς Κοκκινοῦς.

― Καλὸν εἶναι, ἀλλὰ κοστίζει.

―Ὄχι τόσον ἀκριβά, εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Διὰ νὰ γίνῃ καθὼς πρέπει, δὲν ἀρκοῦν τὰ δέκα φλωρία τοῦ Μαύρου.

― Πῶς δηλαδή;

― Νὰ χύσῃ ἡ Κοκκινοὺ δέκα βαρέλας κρασὶ μέσα εἰς ἕνα κάδον, καὶ νὰ βουτήξωμεν καὶ οἱ δύο ἐκεῖ μέσα.

― Πὼ πὼ πώ!

― Τὸ κάμωμεν;

― Λυποῦμαι τὰ πέντε φλωρία μου.

― Λοιπόν, τότε θὰ κάμωμεν τὸ ἄλλο, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Ποῖον ἄλλο;

― Νὰ ὑπάγωμεν νὰ βουτήξωμεν εἰς τὰ μαθημένα μας.

―Ἀλλὰ μὲ τέτοιο μεθύσι!

― Τόσον καλύτερα! Σήκω, εἶπεν ὁ Σκιάχτης, βιάζων τὸν Μορώζην νὰ ἐγερθῇ.

― Εἶσαι παράξενος, ἀλλ᾽ ἂς εἶναι, εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Θὰ ἀνάψωμεν τὸ πυροφάνι νὰ κοιτάξωμεν δι᾽ αὐτοῦ τὸν πνιγμένον, εἶπεν ὁ Σκιάχτης. Καὶ ἂν τὸν εὕρωμεν θὰ συνθηκολογήσωμεν.

― Μὲ ποῖον;

― Μὲ τὸν Μαῦρον καὶ μ᾽ ἐκεῖνον ὁποὺ τὸν ἔστειλε. Νομίζεις ὅτι θὰ τὸν δώσω διὰ πενῆντα φλωρία; εἶπεν ὁ Σκιάχτης, θέλων νὰ κεντήσῃ τὴν χορδὴν τῆς φιλαργυρίας παρὰ τῷ Μορώζῃ.

― Καλὰ λέγεις. Αὐτὴ εἶναι δουλειὰ ποὺ σηκώνει.

Καὶ ἐξῆλθον ἐκ τοῦ καπηλείου. Διευθύνθησαν πρὸς μικρόν τινα νεώσοικον κείμενον ἐπὶ τῆς ἐγγὺς προκυμαίας. Ὁ Σκιάχτης ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ θυλακίου του τὸ κλειδίον καὶ ἤνοιξε τὴν θύραν. Ἰσχυρὰ ὀσμὴ πίσσης καὶ ἀσφάλτου προσέβαλε τὴν ὄσφρησίν των. Ὁ Μορώζης ἀνῆψε διὰ πυροβόλου κηρίον τι καὶ ἔλαβεν ἐκ τοῦ ἔνδον τοῦ νεωσοίκου δύο κώπας, ἀρκετὸν δᾳδίον καὶ μίαν σιδηρᾶν ἐσχάραν κυρτὴν ἔχουσαν μακρὰν καὶ καμπύλην λαβήν, ἣν οἱ ἁλιεῖς ὀνομάζουσι πυροφάνι.

Ἔσυραν λέμβον τινὰ προσωρμισμένην εἰς τὴν προκυμαίαν, ἐπέβησαν ἐπ᾽ αὐτῆς, ἔθηκαν τὰς κώπας ἐπὶ τῶν σκαλμῶν καὶ ἀπεμακρύνθησαν τῆς προκυμαίας κωπηλατοῦντες.

Ὁ Μορώζης ἦτο πολὺ εὔθυμος, ἂν καὶ ἄκων ἐβιάσθη νὰ μετάσχῃ τῆς ἐκδρομῆς ταύτης.

Ὁ δὲ Σκιάχτης ἦτο σκυθρωπὸς καὶ ἐμορμύριζεν ἀδιαλείπτως.

― Πενῆντα φλωρία! ἔλεγεν ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ὁ Μορώζης.

― Ἓν πτῶμα! ἔλεγε μεταξὺ τῶν ὀδόντων ὁ Σκιάχτης· ποῦ νὰ εὕρω ἓν πτῶμα; Δὲν δύναταί τις νὰ κλέψῃ ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖον ἓν;

― Τί μουρμουρίζεις φίλε μου; ἠρώτησεν ὁ Μορώζης.

― Τίποτε.

Καὶ μετ᾽ ὀλίγον ἐπανέλαβε τὸν ἀκατανόητον μονόλογόν του.

― Πενῆντα φλωρία, εἶπε πάλιν ὁ Μορώζης.

― Πενῆντα φλωρία, ἐψέλλιζεν ὁ Σκιάχτης. Δὲν εἶναι ἀνόητον νὰ φονεύσῃ τις τὸν σύντροφόν του, διὰ πενῆντα φλωρία; Ἀλλὰ πῶς νὰ ζήσῃ τις; Οὔτε ἀπὸ τὸν διάβολον δὲν δύναται νὰ δανεισθῇ πενῆντα φλωρία. Ἔχω τριάντα χρόνους ὁποὺ ζῶ, ὡς φώκη, ὑποκάτω εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ποτέ μου δὲν ἀπέκτησα πενῆντα φλωρία.

― Τί ὁμιλεῖς μόνος σου, Σκιάχτη, σύντροφέ μου; εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Τίποτε, φίλε μου, ὁ διάβολος νὰ μᾶς πάρῃ, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης.

Καὶ ἐξηκολούθουν ἐλαύνοντες τὰς κώπας.

―Ἡ γραῖα Κοκκινοὺ ἔχει δυνατὸν κρασοβάρελον, εἶπεν ὁ Μορώζης. Καὶ κρῖμα, δὲν ἐπήραμεν μαζί μας μίαν φιάλην.

Ὁ Σκιάχτης ἔκυψεν ὑπὸ τὴν πρῷραν τῆς λέμβου καὶ ἐξήγαγεν ξυλίνην βαύκαλιν.

― Πίε, φίλε μου Μορώζη, ἀπὸ τὴν πλόσκαν, εἶπε. Μοῦ ἐπερίσσευσε προχθὲς τοῦτο τὸ κρασί.

Ὁ Μορώζης ἔλαβε τὴν πλόσκαν καὶ ἔπιεν·

― Εὖγε, φίλε μου Σκιάχτη· εἶναι καλύτερον ἀπὸ τῆς Κοκκινοῦς.

― Καλύτερον ἀπὸ τῆς Κοκκινοῦς! ἐπανέλαβε ψιθυρίζων ὁ Σκιάχτης. Ἀλλὰ ποῦ στὸν διάβολον νὰ εὕρῃ τις τὸν πνιγμένον; Καὶ περισσεύει ἀπὸ τὴν φώκην καὶ ἀπὸ τὸ σκυλόψαρον διὰ νὰ εὕρῃ καὶ ὁ Σκιάχτης ἕνα πνιγμένον; Ἀλλὰ νὰ γίνῃ τις πάλιν χειρότερος καὶ ἀπὸ τὸ σκυλόψαρον! Νὰ φάγῃ τὸν φίλον του!

― Τί λέγεις πάλιν, καὶ μουρμουρίζεις μόνος σου, Σκιάχτη; εἶπεν ὁ Μορώζης.

― Τίποτε δὲν λέγω, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

Ὁ Μορώζης ἔπιε δὶς καὶ τρὶς οἶνον, καὶ ἤρχισε νὰ τραγῳδῇ.

Ἀφοῦ ἀπεμακρύνθησαν ἐκ τῆς προκυμαίας καὶ ἔφθασαν εἴς τινα ἀγκάλην, ὁ Σκιάχτης ἔλαβε τὸ δᾳδίον καὶ ἤναψε τὸ πυροφάνι. Λέμβος, θάλασσα καὶ ἀκτὴ κατεφωτίσθησαν θαμβωτικῶς.

Ὁ Μορώζης ἔτριβε τὰ ὄμματα καὶ ἐκοίταζε μετὰ θαυμασμοῦ τὸν σύντροφόν του.

― Πολὺ φοβερὸν μοὶ φαίνεται τὸ πρόσωπόν σου, Σκιάχτη, τῷ εἶπε· δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ὄψις σου.

―Ἂς μὴν ἔπινες πολύ, Μορώζη. Τώρα μετ᾽ ὀλίγον θὰ σοὶ φανῶ ὡς Γοργόνα τῆς θάλασσας.

―Ἄ, Ἅγιε Μᾶρκε, βοήθα μας, εἶπεν ὁ Μορώζης κάμνων τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ.

―Ἀλλὰ καὶ σὺ θὰ μοῦ φανῇς ὡς βρυκόλακας, σύντροφέ μου.

― Διατί;

― Διότι οἱ πεθαμένοι βρυκολακιάζουν ἐφέτος.

― Καὶ εἶμαι πεθαμένος ἐγώ; εἶπεν ὁ Μορώζης.

―Ἐλησμόνησα· μοὶ ἐφάνη ὅτι ὡμίλουν μὲ τὸν πνιγμένον, τὸν ὁποῖον ζητοῦμεν.

― Παράξενος εἶσαι ἢ ἐτρελάθης;

―Ἐμέθυσα καὶ δὲν ἠξεύρω τί λέγω, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

―Ἀλλ᾽ ἀφοῦ θέλεις ὁμιλίαν μὲ τὸν πνιγμένον, ἐκδύσου λοιπὸν καὶ βούτηξε, εἶπεν ὁ Μορώζης.

―Ὄχι, θὰ βουτήξῃς πρῶτος ἐσύ.

― Εἶναι λοιπὸν ἡ σειρά μου;

― Βέβαια, δι᾽ ἀπόψε.

― Σὺ δὲν θὰ βουτήξῃς;

―Ὅταν ἀναβῇς σύ.

― Κάπως ἤρχισα νὰ ζεσταίνωμαι, καὶ θὰ πέσω ἐκεῖ νὰ δροσισθῶ.

Καὶ ὁ Μορώζης ἐξεδύθη ταχέως καὶ ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν. Ἐβυθίσθη καὶ ἔγινεν ἄφαντος ὑπὸ τὴν τρόπιν.

Ὁ Σκιάχτης ἔμεινε κρατῶν τὰς κώπας.

―Ἕνα πνιγμένον ζητοῦν, ἐμονολόγει. Μήπως ἔχεις λάθος, Μαῦρε, καὶ ἤθελες νὰ εἴπῃς σκοτωμένον; Ποῦ νὰ σοῦ εὕρω ἐγὼ τὸν πνιγμένον; Μὲ μίαν μαχαιριὰν ἠμποροῦσα νὰ σὲ ὑπηρετήσω. Ἀλλὰ πνιγμένον; Ποῦ νὰ τὸν εὕρω;

Καὶ ἔμεινεν ἀλλόφρων. Αἱ κῶπαι ἐξέφυγον ἀπὸ τῶν χειρῶν του.

― Πνιγμένον! ἐπανέλαβε· καὶ δὲν εἶναι λυπηρὸν νὰ ἀναγκασθῇ τις νὰ πνίξῃ μὲ τὰς χεῖρας τὸν καλύτερον φίλον του; Καὶ διὰ πενῆντα φλωρία!

Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Μορώζης εἶχεν ἐπισκεφθῆ δὶς τὸν πυθμένα τοῦ ὕδατος καὶ εἶχεν ἀναδύσει δίς. Καὶ πάλιν ἐβυθίσθη ἐκ τρίτου.

― Πενῆντα φλωρία! ἐπανέλαβεν ὁ Σκιάχτης· μὲ πενῆντα φλωρία ἠμποροῦσα νὰ ἀποκτήσω καὶ ἐγὼ μίαν τράταν, νὰ ζήσω ὡς ἄνθρωπος, καὶ νὰ τὴν γλυτώσω ἀπὸ τοὺς ὄνυχας τῆς κυρᾶς Κοκκινοῦς, ἡ ὁποία καταπίνει εἰς τὸν πάτον τοῦ βαρελιοῦ της ὅλους τοὺς κόπους μου. Ἀλλὰ μὲ εἰκοσιπέντε φλωρία δὲν κάμνω τίποτε, εἰμὴ νὰ εἶμαι μεθυσμένος μίαν ἑβδομάδα. Ἐμπρός, ἀπόφασις!

Ὁ Σκιάχτης ἠγέρθη καὶ ἐγυμνώθη ἐν ἀκαρεῖ. Ἔλαβεν ἀπό τινος κρυπτῆς θήκης κειμένης παρὰ τὴν πρύμνην τῆς λέμβου ἓν γιαταγάνιον.

Ἔπειτα μετανοῶν τὸ ἄφησε πάλιν.

―Ἄ, ὄχι! Καλύτερα μὲ τὰς χεῖρας, εἶπε.

Καὶ πάλιν μετεμελήθη καὶ τὸ ἔλαβε.

― Μὲ τὰς χεῖρας; Μὲ τὰς χεῖρας δύναμαι νὰ τελειώσω· ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀρχίσω μὲ τὸ γιαταγάνι.

Ἔκρυψε τοῦτο, κρατῶν ἀπὸ τῆς λαβῆς, ὑπὸ τὸν βραχίονά του καὶ σταθεὶς ἐπὶ τῆς πρῴρας ἐβυθίσθη κατὰ κεφαλῆς εἰς τὸ ὕδωρ.

Ὁ Μορώζης, ὅστις εὑρίσκετο κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμὴν εἰς τὸν πυθμένα, τὸν εἶδεν ἄνευ ὑποψίας κατερχόμενον. Ἀλλ᾽ ὁ Σκιάχτης τὸν ἥρπασεν ἀπὸ τοῦ τραχήλου καὶ τοῦ ἐβύθισε τὸ γιαταγάνιον εἰς τὸ στῆθος…

Εἶτα τὸν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ λαιμοῦ καὶ τὸν ἐστραγγάλισεν.

Ὁ ἀτυχὴς Μορώζης, μετὰ ματαίαν πάλην καὶ φρικώδεις σπασμοὺς ἀγωνίας, ἐξέπνευσεν ἀνελθὼν εἰς τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ ὕδατος.

Ὁ Σκιάχτης ἔλαβε τὸ πτῶμα, ἔτι ἀσπαῖρον, καὶ ἀνυψώσας αὐτὸ μέχρι τοῦ χείλους τῆς λέμβου, προσέδεσεν εἰς τὸν λαιμόν του λίθον τινά, χρησιμεύοντα ὡς ἕρμα, καὶ τὸ ἐβύθισεν εἰς τὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης, ἀφοῦ ἐσημείωσε καλῶς τὸ μέρος, ἵνα ἐνθυμῆται.

Τὴν ἐργασίαν ταύτην ἐξετέλεσεν ὅλως ἀπαθῶς· ἐφαίνετο ὅτι εἶχε μουστώσει*.

―Ἔ, φίλε μου Μορώζη, ἔλεγεν, ὑπομονή· παθαίνομεν πολλὰ ἀπὸ τοὺς φίλους μας. Ἀλλὰ ποῖος πταίει; Σοὶ ἐφαίνετο εὔκολος ἐργασία τὸ νὰ εὕρωμεν τὸν πνιγμένον. Ἀλλ᾽ εἶχες δίκαιον· διὰ σὲ ἦτον εὔκολον. Διότι διὰ νὰ φονευθῇ τις δὲν ἀπαιτεῖται νὰ κάμῃ κόπον. Τὸ δύσκολον εἶναι νὰ φονεύσῃ τις.

Διενοεῖτο νὰ σβέσῃ τὸν πυρσὸν καὶ νὰ ἀπέλθῃ. Ὁ πυρσὸς οὗτος εἶχεν ἀπαίσιόν τι φῶς. Ἐφώτιζε τὸν ἄνθρωπον τοῦτον γυμνόν, αἱμοσταγῆ καὶ φρικώδη, κύπτοντα ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ἥτις εἶχε πρὸ μικροῦ καταπίει ἓν πτῶμα.

Αἴφνης ὁ Σκιάχτης συνέλαβεν ἰδέαν τινά.

― Καὶ ἂν τὸ φάγωσιν αἱ φῶκαι; εἶπε. Δὲν ἔκαμα τίποτε.

Ἐβυθίσθη ἐκ νέου εἰς τὸ ὕδωρ.

Μετ᾽ ὀλίγον ἀνέδυ φέρων καὶ τὸ πτῶμα τοῦ Μορώζη. Τὸ ἀνεβίβασεν εἰς τὴν λέμβον.

― Θὰ τὸν ὑπάγω εἰς μέρος ἀσφαλές, εἶπε· ἔχω ἐγὼ τὸ θαλάμι* μου, ὅπου δὲν φοβεῖται τίποτε.

Ἤρχισε νὰ κωπηλατῇ λίαν ἰσχυρῶς.

Ἔφθασεν εἰς ὅρμον τινὰ ἀπόκεντρον.

Ἔρριψε τὸν Μορώζην εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐλθὼν τὸν κατέκλινεν εἰς ρηχόν τι μέρος, ὑπὸ βράχον τινὰ κρεμάμενον ὡς ἄφλαστον νηὸς ὑπὲρ τὸν αἰγιαλόν. Ὑπ᾽ αὐτὸν ἐσχηματίζετο ἀμμῶδές τι καὶ ἀπόκρυφον ἄντρον, ὡς λίκνον παιδίου κατὰ τὸ σχῆμα. Ἦτο τὸ θαλάμι του, ὡς τὸ ὠνόμαζεν ὁ Σκιάχτης, καὶ ἦτο προωρισμένον νὰ χρησιμεύσῃ ὡς τάφος τοῦ ἀτυχοῦς Μορώζη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ´

ΕΟΡΤΗ

Μετὰ μίαν ἑβδομάδα ἀπὸ τῶν γεγονότων, ἅτινα διηγήθημεν, ᾄσματα, ὀρχήσεις καὶ μουσικὰ ὄργανα ἠκούοντο καθ᾽ ὅλην τὴν νύκτα ἐν τῷ μεγάρῳ τοῦ κόμητος Σανούτου.

Οἱ διαβάται συναντώμενοι καθ᾽ ὁδὸν ἠρώτων ἀλλήλους καὶ παρήρχοντο.

― Τί τρέχει; Ὁ κόμης ἄφησε τὴν μελαγχολίαν του;

―Ὁ κόμης ἀναχωρεῖ καὶ ἀφήνει ὑγείαν εἰς τοὺς φίλους του.

Περὶ τὴν πρώτην ὥραν τῆς νυκτὸς ὁ κόμης Σανοῦτος εἶχεν ἐγερθῆ ἀπὸ τῆς κλίνης καὶ ἐκάλεσε τὸν Μαῦρον.

―Ἔλα, θέλω νὰ ἐνδυθῶ, τῷ εἶπε. Δὲν πρέπει ὁ Λαυρέντιος νὰ ἴδῃ τὴν κατάστασίν μου.

― Εὐθηνὰ τὴν ἐγλύτωσα, αὐθέντα, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Ὁ σύντροφός του ἐκείνου τοῦ λυσσασμένου μοὶ εἶχε δώσει πέντε μὲ τὴν κώπην, νομίζω, κατακέφαλα. Μὲ ἐπῆρε διὰ ψόφιον καὶ μὲ ἄφησε νὰ ρέγχω, αὐθέντα.

―Ἀλλ᾽ ἀφοῦ ἔρρεγχες, πῶς ἠδύνατο νὰ σὲ πάρῃ διὰ ψόφιον;

― Διότι ἔρρεγχον ἐπίτηδες διὰ νὰ τὸν ἀπατήσω, αὐθέντα.

― Τὸ σωστὸν εἶναι ὅτι θὰ τὰ εἶχες χάσει.

Ὁ κόμης ἔκαμε δύο ἢ τρία βήματα μὲ πόδας αἱμωδιῶντας καὶ ἐχώλαινεν.

Ἐξέβαλε τὸ ὑποκάμισόν του καὶ ἔδειξε τὸ στῆθος καὶ τὰς πλευρὰς πλήρεις μωλώπων καὶ τραυμάτων· ἔφερε τρεῖς ἐπιδέσμους περὶ τὰς μασχάλας.

ᾘσθάνθη ὀδύνην· ὠχρίασεν· ἔδακνε τὰ χείλη. Ὁ Μαῦρος τὸν ὑπεστήριξεν, ἵνα μὴ πέσῃ.

― Καὶ πῶς θὰ δυνηθῇ ὁ αὐθέντης μου νὰ ὑποδεχθῇ ἀπόψε τοὺς φίλους του; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Καὶ ὅμως εἶναι ἀνάγκη· οὐδεὶς πρέπει νὰ ὑποπτεύσῃ τὸ ἀτυχὲς ἐκεῖνο συμβάν.

―Ἀλλὰ διατί ἡ αὐθεντία σας νὰ βιασθῇ νὰ δώσῃ τὴν ἑορτὴν εἰς τὴν οἰκίαν του;

― Διότι βιάζομαι νὰ ἐκστρατεύσω. Καὶ δὲν δύναμαι νὰ ἀναχωρήσω χωρὶς ἑορτήν. Ἀλλ᾽ ἐκείνη τοῦ διαβόλου ἡ περίστασις, ἡ τρομερὰ νὺξ ἐκείνη, μὲ κατέστρεψε, Μαῦρε!

―Ἀρκεῖ ὅτι ἡ αὐθεντία σας ἐξῆλθε νικητής.

― Κακὴ νίκη ἦτο αὐτή, φίλε μου Μιρχάν.

― Διατί, αὐθέντα;

― Διότι… νὰ σὲ πάρῃ ὁ διάβολος, καὶ μή μοι κάμνῃς πλέον λόγον περὶ τούτου. Ὢ πονῶ, πονῶ!

Ὁ Σανοῦτος συνέσφιγξε σπασμωδικῶς τοὺς ὀδόντας.

― Θάρρος αὐθέντα!

― Δὲν εἶναι τίποτε. Σὺ ἠξεύρεις ἂν ἔχω θάρρος. Ἀφοῦ μόνοι οἱ δύο μας ἐκάμαμεν τόσας ἡμέρας τὸν ἀσθενῆ, τὸν χειρουργὸν καὶ τὸν νοσοκόμον. Κατηραμένη πληγή! Νὰ πονῇ τις καὶ νὰ μὴ δύναται νὰ τὸ ὁμολογήσῃ!

― Τί ὡραῖον ὅμως εἶναι, νὰ τὸ λέγῃ κανενὸς ἡ καρδιά! εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Ναί, νὰ ὑποφέρῃ μαρτύριον, χωρὶς νὰ ἀπαιτῇ στεφάνους.

Ὁ Σανοῦτος ἐνεδύθη καὶ ἡτοιμάσθη νὰ μεταβῇ εἰς τὴν αἴθουσαν.

―Ἐντάμωσες κανένα ἀπ᾽ ἐκείνους τοὺς βουτηχτάς; ἠρώτησε σταθεὶς ἐπὶ τοῦ οὐδοῦ τῆς θύρας.

― Σήμερον τὸ πρωὶ ηὗρα τὸν ἕνα, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος· ἀλλὰ δὲν ἀνεκάλυψεν ἀκόμη τίποτε, καθὼς μοὶ εἶπε.

―Ἂς φροντίσουν πολύ, εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Διότι ἐνδιαφέρομαι νὰ εὑρεθῇ αὐτὸ τὸ πτῶμα.

― Διατί, κύριε; Μήπως θέλετε νὰ τὸ βαλσαμώσητε; ἐτόλμησε νὰ εἴπῃ ὁ Μαῦρος.

― Θέλω νὰ ἠξεύρω μὲ βεβαιότητα, Μαῦρε, ὅτι ἀπέθανεν.

―Ἀλλ᾽ ἀφοῦ εἶναι πτῶμα!

― Τίς ἠξεύρει ἂν δὲν ἔκαμε πόδας καὶ ἐσώθη εἰς κανένα αἰγιαλόν.

―Ἐκεῖνος; Ἐκτὸς ἂν ἐβρυκολάκιασε.

― Δὲν μὲ συμφέρει νὰ ζῇ.

― Οὐδ᾽ ἐμέ.

― Λοιπὸν ἂς προσέξουν! Εἶναι ἀνάγκη νὰ μοὶ φέρωσιν ἓν πτῶμα ἐπὶ τέλους.

Ὁ Μαῦρος ἐψέλλισε καθ᾽ ἑαυτόν· «Ἀλλ᾽ ἀφοῦ οὕτως ἔχει, ἂς μεταβάλωσιν ἕνα ἄνθρωπον εἰς πτῶμα καὶ ἂς τὸν προσφέρουν εἰς τὴν αὐθεντίαν σας».

― Τί μουρμουρίζεις, Μαῦρε! εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Σκέπτομαι, κύριέ μου, ὅτι ἐγὼ ἂν ἤμην εἰς τὴν θέσιν των, ἤθελα ψαρεύσει μίαν φώκην διὰ νὰ σᾶς τὴν φέρω.

Ὁ Σανοῦτος ἔσεισε τοὺς ὤμους.

― Τὴν νύκτα ταύτην σοὶ ἐπιτρέπω νὰ εὐθυμήσῃς, Μαῦρε. Πίε ὅσον σηκώνεις.

― Θὰ φιλοτιμηθῶ, κύριέ μου.

― Καὶ νὰ κάμῃς ὅλα τὰ φυσικά σου, ὡς Μαῦρος καὶ ὡς κτῆνος ὁποὺ εἶσαι.

― Θὰ προσπαθήσω νὰ μὴ ὑπερβῶ τὸν αὐθέντην μου.

Ὁ Σανοῦτος ἐμόρφασε δυσαρεστηθείς. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος τοῦ εἶχεν ἀπὸ πολλοῦ πάρει τὸν ἀέρα.

Ἐν τῇ αἰθούσῃ τοῦ κόμητος, ὅλῃ καταφώτῳ καὶ ἀπαστραπτούσῃ, εἶχε παρατεθῆ τράπεζα. Περὶ αὐτὴν ἕνδεκα γυναῖκες καὶ τρεῖς ἢ τέσσαρες ἄνδρες εἶχον καθίσει. Ἦσαν οἱ συνδαιτυμόνες τοῦ κόμητος κατὰ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην.

Ὁ Σανοῦτος εἰσῆλθε καὶ ἠσπάσθη τὰς γυναῖκας εἰς τὸ μέτωπον, ἔτεινε τὴν χεῖρα πρὸς τοὺς ἄνδρας καὶ ἐκάθισεν.

Αἱ γυναῖκες αὗται εἶχον ἡμιγύμνους τοὺς ὤμους καὶ τὰ στήθη, ἔφερον τινὲς ἐξ αὐτῶν προσωπίδας μελαίνας, ὡς σκότος ἐπὶ τῆς μορφῆς, ἐφόρουν ποικίλας ἐσθῆτας, ἦσαν ὡραῖαι καὶ εἶχον ὑποκύανον κύκλον περὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ διαυγῆ ὠχρότητα περὶ τοὺς κροτάφους. Ἦτο δὲ ἀδύνατον νὰ φαντασθῇ τις εὐθυμοτέραν συναναστροφήν.

Ἐπὶ τῶν νεαρῶν τούτων προσώπων ἐπεφαίνοντο μειδιάματα προκαλοῦντα τὴν ἐπιθυμίαν καὶ τὴν ἡδονήν· ἠκούοντο ἐνίοτε καγχασμοὶ γαργαλίζοντες ὡς στεναγμοὶ ἡδυπαθείας.

― Σᾶς εὐχαριστῶ, φίλοι μου, διότι μ᾽ ἐτιμήσατε, εἶπεν ὁ κόμης. Ἂν δὲν ἤρχεσθε, δὲν θὰ ἠδυνάμην μόνος μου νὰ περιποιηθῶ τὰς δεσποίνας ταύτας.

― Λοιπὸν μᾶς ἐπροσκάλεσες χάριν τῶν δεσποινῶν; εἶπεν ἐκ τῶν ἀνδρῶν τις.

―Ἐννοεῖται· ἔχει τοῦτο προσβλητικόν τι, φίλε Ἱερεμία;

Οὗτος ἦτο ὁ αὐτὸς πρὸς τὸν εὐπατρίδην τὸν συναντήσαντα πρό τινων ἡμερῶν τὸν Σανοῦτον ἐπὶ τῆς πλατείας τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ συνομιλήσαντα ἐπὶ μακρὸν μετ᾽ αὐτοῦ.

― Μὴ ἀκούῃς τὸν Γίζην, κόμη, εἶπεν ἕτερος τῶν ἀνδρῶν. Ἐγὼ τὸ νομίζω διπλῆν τιμήν μου ὅτι μὲ προσεκάλεσες χάριν τῶν δεσποινῶν τούτων.

― Σὺ ὅλα τὰ νομίζεις τιμήν σου, Κουϊρίνη, εἶπεν ὁ Ἱερεμίας. Ἀλλ᾽ ἐπὶ τέλους αἱ τόσαι τιμαὶ θὰ σοῦ γίνουν φόρτωμα εἰς τὴν ράχιν.

― Μὴ μαλώνετε, εὐπατρίδαι, εἶπε νεαρά τις ξανθή· διότι θὰ μᾶς δώσητε ἐργασίαν διὰ νὰ σᾶς ξεχωρίζωμεν.

― Εὐχαρίστως θὰ ἐμάλωνα, ἂν ἤξευρα ὅτι ἤθελες μὲ ξεχωρίσει, μικρά μου Κλαιλία, εἶπεν ὁ Κουϊρίνης.

― Λοιπὸν μάλωσε καὶ σὲ ξεχωρίζω, εἶπεν ἡ Κλαιλία.

― Προθύμως.

Καὶ ἐγερθεὶς εἶπεν ἀποταθεὶς πρὸς τὸν Ἱερεμίαν.

― Κύριε κόμη Γίζη, εἶπες πρὸ μικροῦ λέξιν ἀπρεπῆ ἐναντίον μου. Θὰ τὴν ἀνακαλέσῃς;

―Ὄχι, εἶπεν ὁ Γίζης.

― Λοιπὸν θὰ ξιφουλκήσῃς;

― Ξιφουλκῶ.

Καὶ ἐν τῷ ἅμα οἱ δύο εὐπατρίδαι ἔσυραν τὰ ξίφη.

― Κύριοι, ἂν εἶναι χάριν ἀστεϊσμοῦ, δὲν σᾶς τὸ συγχωρῶ εἰς τὴν οἰκίαν μου, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Καὶ πότε μὲ εἶδες νὰ ἀστεϊσθῶ, Σανοῦτε; εἶπεν ὁ Γίζης.

― Λοιπὸν θὰ περάσητε εἰς τὴν αἴθουσαν καὶ θὰ τὰ εὑρῆτε οἱ δυό σας.

―Ὄχι· ἐδῶ, ἐδῶ! ἔκραξαν γυναικεῖαί τινες φωναί.

― Δὲν τὸ ἐπιτρέπω, ἐπέμεινεν ὁ κόμης.

―Ἐδῶ, ἐδῶ, ἐπανέλαβον αἱ γυναῖκες.

―Ἀλλὰ δὲν σᾶς προσεκάλεσα ἐδῶ διὰ νὰ μονομαχήσητε.

― Κόμη, εἶσαι παράξενος, εἶπεν ὁ Γίζης. Θὰ μᾶς κάμῃς τώρα τὸν εὐαίσθητον;

― Λοιπὸν ἐμπρός! Πετσοκοπηθῆτε, κύριοι, ἂν ἀγαπᾶτε, καὶ ὁ διάβολος νὰ σᾶς ἐπάρῃ ὅλους! ἔκραξεν ὁ Σανοῦτος.

Ὁ Κουϊρίνης καὶ ὁ Γίζης ἔστησαν ἔναντι ἀλλήλων. Οἱ παρόντες ἐνέτειναν τὴν προσοχὴν καὶ ἔμειναν ἀκίνητοι.

Πρῶτος ἐπετέθη ὁ Γίζης διὰ τριπλοῦ κτυπήματος. Ὁ Κουϊρίνης τὸν ἀπέκρουσε μεθ᾽ ἑτοιμότητος. Ἀλλ᾽ ὁ Γίζης ἐξήφθη νευρικῶς καὶ κατέφερε γοργὰ καὶ ἀλλεπάλληλα σύνθετα κτυπήματα, εἰς ἃ μόλις ἠδύνατο νὰ τὸν προλάβῃ ὁ ἀνταγωνιστής του. Μετά τινας διαξιφισμοὺς ἀκόμη ἡ χεὶρ τοῦ ἑτέρου τῶν ἀντιπάλων ἔμελλε προφανῶς ν᾽ ἀποκάμῃ.

Τὴν στιγμὴν ταύτην προεῖδεν ἐπικειμένην ὁ Σανοῦτος, καὶ ἔμενε βλέπων ἀτενῶς, οὐδ᾽ ἐφαντάσθη ν᾽ ἀποτρέψῃ τοὺς δύο μαχομένους.

Ἀλλὰ μία τῶν γυναικῶν ἀνέλαβε νὰ συνηγορήσῃ ὑπὲρ τοῦ Κουϊρίνη.

― Κόμη Σανοῦτε, εἶπεν· ἐμπόδισέ τους· ὁ Γίζης παραφέρεται.

― Τὸ ἠθέλησαν, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Ἀλλὰ συγχρόνως ἡ ξανθὴ Κλαιλία ἐνεθυμήθη τὴν ὑπόσχεσίν της καὶ ἔσπευσε νὰ παρέμβῃ. Ἠγέρθη καὶ ἐλθοῦσα ἐγγὺς εἰς τὸ πεδίον τῆς μάχης ἔτεινε πρὸς τὰ δύο ξίφη τὰς δύο χεῖράς της.

Ὁ Γίζης ἐπειράθη νὰ τὴν φοβήσῃ ἐπισείων τὴν λεπίδα. Ἀλλὰ τότε αὕτη ὁρμήσασα ἥρπασε μὲ τὴν μίαν χεῖρα τὸν κολεὸν καὶ μὲ τὴν ἑτέραν τὸν βραχίονα τοῦ Γίζη.

― Εἶσαι αἰχμάλωτός μου, τῷ εἶπε. Ἤμην ἡ αἰτία τῆς μάχης καὶ ζητῶ παρ᾽ ἀμφοτέρων συγγνώμην. Ρίψε κάτω τὸ ξίφος, Κουϊρίνη, καὶ ἔλα νὰ μ᾽ ἐναγκαλισθῇς.

Ὁ Κουϊρίνης ὑπήκουσε κατὰ γράμμα.

― Λοιπόν! Τέλος πάντων, δὲν θὰ δειπνήσωμεν, Σανοῦτε; εἶπεν ἄλλη τις γυνή· ἢ μᾶς ἔφερες ἐδῶ διὰ νὰ νηστεύσωμεν, ὡς ἡ ὁσία Μαρία εἰς τὴν ἔρημον;

― Θεὸς φυλάξῃ νὰ νηστεύσουν ποτὲ οἱ ὡραῖοί σου ὀδόντες, φιλτάτη μοι Πρόνοια! εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Λοιπὸν τότε πρέπει νὰ νηστεύσῃ ἡ Φορτούνα; εἶπεν ἡ Πρόνοια.

― Ἡ Φορτούνα πρέπει νὰ πίνῃ αἰωνίως εἰς ὑγείαν μου, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Αἱ δύο αὗται γυναῖκες αἱ καλούμεναι Φορτούνα καὶ Πρόνοια ἐκάθηντο ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ οἰκοδεσπότου. Ἦσαν δὲ αἱ εὐνοούμεναι κατὰ τὴν ἐσπέραν ἐκείνην.

― Τί; Ἡ Πρόνοια πρέπει μόνη νὰ τρώγῃ καὶ ἡ Φορτούνα μόνη νὰ πίνῃ; εἶπεν ἡ Κλαιλία.

―Ἀκριβῶς.

― Καὶ αἱ ἄλλαι ἡμεῖς;

― Νὰ καμαρώνετε.

Παρέθηκαν τὰ ἐδέσματα. Οἱ θεράποντες εἰσήρχοντο καὶ ἐξήρχοντο κομίζοντες παροψίδας καὶ φιάλας.

Ἡ Κλαιλία, ἡ Ὀλυμπία (ἡ γνωστὴ ἤδη ἡμῖν, ἦτο παροῦσα καὶ αὐτή), ἡ Φορτούνα, ἡ Πρόνοια, ἡ Ἑστία, ἡ Προυδεντία καὶ ὅλον ἐκεῖνο τὸ σμῆνος τῶν σφηκῶν ἡμιλλῶντο τίς πρώτη νὰ προπίῃ ὑπὲρ τοῦ οἰκοδεσπότου.

― Πίνω ὑπὲρ τοῦ αἰσίου τῆς ἐκστρατείας σου, φίλτατε κόμη.

― Πίνω ὑπὲρ τῶν ὡραίων σου ὀφθαλμῶν, κόμη.

― Πίνω ὑπὲρ τῆς λοφιᾶς τοῦ πολεμικοῦ σου κράνους, Μᾶρκε.

― Πίνω ὑπὲρ τοῦ ἀνδρείου σου μύστακος, φίλε μου!

― Καὶ ἐγὼ πίνω διὰ τὸ λευκὸν μεσοφούστανόν σου, φιλτάτη μου.

Ἀδύνατον νὰ μεταγραφῇ ἐνταῦθα πᾶσα ἡ φλυαρία ἐκείνης τῆς νυκτός. Ἀρκεῖ νὰ εἴπω ὅτι τὰ ὄψα ἦσαν ἐκλεκτά, τὰ δὲ καρυκεύματα ἐγαργάλιζον τὸν λάρυγγα, καὶ ὅτι ὁ οἶνος κατέκλυσεν ἐπὶ τέλους πάσας τὰς κεφαλὰς ἐκείνας.

Περὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ Μαῦρος ἐνεφανίσθη εἰς τὴν αἴθουσαν καὶ ἐψιθύρισεν εἰς τὸ οὖς τοῦ Σανούτου δύο λέξεις.

Οὗτος δὲ ἠγέρθη ἀνατιναχθείς.

― Ποῦ εἶναι; εἶπεν.

―Ἔξω.

Καὶ ἀμφότεροι ἐξῆλθον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ´

ΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟΝ

Ἀνήρ τις φορῶν ναυτικὴν ἐνδυμασίαν καὶ ἔχων τὸν πῖλον καταβιβασμένον μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν εἶχε πρὸ μικροῦ εἰσέλθει εἰς τὸ μέγαρον τοῦ Σανούτου καὶ ἐζήτησε τὸν Μαῦρον.

Οὗτος ἰδὼν αὐτὸν ἀνεγνώρισε τὸν Σκιάχτην, τὸν ὑδρόβιον.

―Ἄ, σὺ εἶσαι; τῷ εἶπε· καὶ τί νέα;

― Τὸν ἐψάρευσα, εἶπεν ὁ Σκιάχτης, κοιτάζων τὸν Μαῦρον ἀσκαρδαμυκτί.

― Τὸν ἐψάρευσες; Ποῖον;

―Ἐκεῖνον ποὺ μοῦ ἐζήτησες.

― Πότε τὸν ἐψάρευσες;

― Σήμερον.

― Εἰς ποῖον μέρος;

― Εἰς μέρος πολὺ ἀπομεμακρυσμένον ἐκείνου, ὁποὺ μοὶ περιέγραψες ἐπάνω κάτω, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

―Ἐγὼ δὲν σοὶ περιέγραψα τίποτε.

― Δὲν μοὶ τὸ περιέγραψες, ἀλλ᾽ ἐγὼ τὸ ἐνόησα ποῦ εἶχε βυθισθῆ.

― Καὶ λοιπόν;

― Λοιπὸν ἦτο μακρὰν ἀπ᾽ ἐκεῖ. Τὸν εἶχαν σύρει τὰ κύματα. Δι᾽ αὐτὸ ἄργησα νὰ τὸν εὕρω.

― Καὶ ποῦ εἶναι ὁ σύντροφός σου, ὁ ἄλλος;

― Ποῖος; Ὁ Μορώζης;

― Ναί.

―Ἐκρύωσε. Βαριὰ δουλειά, κύριε Μαῦρε, καὶ ὁ κύριός σου πρέπει νὰ μὲ πληρώσῃ καλά.

― Σὲ μόνον; Ἀλλὰ τὸν Μορώζην;

―Ὁ Μορώζης δὲν ἔχει μερίδιον, εἶπεν ὁ Σκιάχτης μὲ θαρραλέαν φωνὴν καὶ στάσιν.

― Διατί;

― Διότι δὲν ἠθέλησε νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν ἐργασίαν.

―Ἀλλὰ δὲν εἶπες ὅτι ἐκρύωσε;

―Ἐκρύωσεν εἰς τὸ ὑπόγειον τῆς κυρα-Κοκκινοῦς.

― Οὕτω λοιπὸν μόνος σου εἰργάσθης;

― Μόνος μου. Ἔμεινα κάθε ἡμέραν ἐννέα ὥρας εἰς τὸ νερόν. Κατήντησα νὰ γίνω νεροφίδα, τί διάβολον!

― Καὶ ηὗρες ἓν πτῶμα;

― Ηὗρα.

―Ἔχεις βεβαιότητα ὅτι εἶναι τοῦ ἰδίου ἀνθρώπου, ὁποὺ ζητοῦμεν;

― Μὲ συγχωρεῖς, δὲν ἔχω καμμίαν βεβαιότητα, εἶπε θρασέως ὁ Σκιάχτης. Ἀλλ᾽ ἡ συμφωνία μας ἧτο νὰ φέρω ἓν πτῶμα πνιγμένου.

Ὁ Μαῦρος ἐκοίταξε μὲ φιλύποπτον καὶ βολιδοσκοπικὸν βλέμμα τὸν ἄνθρωπον τοῦτον· ἀλλ᾽ ἐκεῖνος ὑπέστη τὸ βλέμμα τοῦτο ὡς ἀνδρειότατος τραυματίας τὴν ἐγχείρησιν τοῦ χειρούργου.

― Καὶ ποῦ εἶναι τώρα ὁ πνιγμένος; ἠρώτησεν ὁ Μαῦρος. Τὸν ἔχεις βέβαια εἰς τὴν λέμβον σου;

―Ὄχι. Τὸν ἔφερα ἐδῶ.

― Τὸν ἔφερες ἐδῶ!

― Ναί.

― Ποῦ ἐδῶ;

―Ἔξωθεν τῆς οἰκίας ταύτης, ἔμπροσθεν τῆς αὐλείας θύρας τοῦ εὐγενοῦς κόμητος.

― Διατί;

― Δὲν εἶχον ἀσφαλὲς μέρος νὰ τὸν βάλω, καὶ ἐσκέφθην ὅτι ἴσως ὁ κύριος κόμης ἐπεθύμει νὰ ἴδῃ τὸ ταχύτερον τὸν γνώριμόν του.

― Μὰ τὸν Θεόν… Θέλω νὰ εἴπω μὰ τὸν Διάβολον! Δὲν εἶναι παράξενον, εἶπεν ὁ Μαῦρος, αὐτὸς ὁ κύριός μου ἔχει ἐνίοτε τόσον ἀλλοκότους ἰδέας. Δυνατὸν νὰ εὐχαριστηθῇ ὅτι τὸν ἔφερες ἐδῶ. Ὑπάγω νὰ τοῦ τὸ εἴπω. Πῶς θὰ τοῦ φανῇ ἐπάνω εἰς τὸ μεθύσι του;!… Ἂν τὸ πάρῃ ὅμως ἀνάποδα, τότε μυρίσου το, καὶ πάρε τὸ εὕρημά σου, καὶ φύγε, φύγε!

Ὁ Μαῦρος τότε εἰσῆλθεν εἰς τὴν αἴθουσαν, ὡς προελέχθη, καὶ ἀνήγγειλεν εἰς τὸν Σανοῦτον τὰ ἀνωτέρω.

― Λοιπὸν ηὕρατε τίποτε; ἠρώτησεν ἐξελθὼν ὁ Σανοῦτος τὸν Σκιάχτην.

― Ναί, αὐθέντα, σήμερον τὸν ἐψάρευσα, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης.

― Καὶ εἶναι ὁ ἴδιος αὐτός;

―Ὁ κύριος κόμης θὰ κρίνῃ.

― Ποῦ τὸν ἔχεις βάλει;

― Τὸν ἔφερα μέχρι τῶν προθύρων τοῦ παλατίου τοῦ κυρίου κόμητος, διότι ὑπέθεσα ὅτι ὁ κύριος κόμης ἐπεθύμει νὰ πληροφορηθῇ μὲ τὰ ἴδιά του ὄμματα.

― Φέρετέ τον! Φέρετέ τον ἐδῶ!

Ὁ Σκιάχτης καὶ ὁ Μαῦρος κατέβησαν διὰ μίαν στιγμὴν καὶ ἐπανῆλθον μετ᾽ ὀλίγον βαστάζοντες πρᾶγμά τι μακρὸν ἕως ἑνὸς καὶ ἡμίσεος μέτρου καὶ σκεπασμένον μὲ ὀθόνην.

Τὸ ἀπέθηκαν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους καὶ τὸ ἀπεκάλυψαν…

Ἦτο πτῶμα ἀνθρώπου δύσμορφον, ἀγνώριστον καὶ σεσηπός…

Ἐκ τῶν ἐπὶ τοῦ προσώπου οἰδημάτων καὶ χασμάδων ἐφαίνετο ὅτι εἶχεν ἐξαχθῆ ἐκ τῆς θαλάσσης καὶ εἶχε καταβρωθῆ ἐν μέρει ὑπὸ τῶν ἰχθύων.

Ὁ κόμης ἔκυψε καὶ παρετήρησε προσεκτικῶς…

Ὅσον καὶ ἂν ἐγνώριζέ τις τὸν ἄνθρωπον ζῶντα, ἦτο ἀδύνατον νὰ ἀναγνωρίσῃ τὸ πτῶμα τοῦτο· διότι ἦτο ὅλως ἠλλοιωμένον…

― Αὐτὸς εἶναι! Αὐτὸς εἶναι! ἔκραξεν ὁ κόμης. Ἰδοὺ αἱ πληγαί, ὁποὺ τοῦ ἔδωκα εἰς τὸ στῆθος.

Ὁ Μαῦρος ἔσεισε τὴν κεφαλήν. Παρετήρησεν ὅτι ὁ Σανοῦτος ἐν τῇ μέθῃ του, προέδιδε τὸ μυστικόν του εἰς χυδαῖον ἄνθρωπον, εἰς ὃν αὐτός, ὁ Μαῦρος, οὐδὲν ἤθελεν ἐμπιστευθῆ.

Ὅσον διὰ τὸν Σκιάχτην, ἐξέπεμψε ταχὺ καὶ ἀστραπιαῖον βλέμμα, δι᾽ οὗ ἔδειξεν ὅτι ἐνόησε τί ἔλεγεν ὁ Σανοῦτος.

― Τοὐλάχιστον ἐγώ, εἶπεν ἐν ἑαυτῷ, γνωρίζω τὴν μαχαιριάν μου καὶ δὲν ἠμπορῶ νὰ γελασθῶ. Ἀλλ᾽ εὐχαριστοῦμαι νὰ σ᾽ ἔχω συνένοχον, κύριε Φλωριοχάφτη, καὶ θὰ ὠφεληθῶ εἰς τὸ μέλλον.

― Φαίνεται ὅτι ὁ αὐθέντης μου τὰ ἔχασε, διενοήθη ὁ Μαῦρος· οὐδ᾽ ὁ διάβολος ἠμπορεῖ νὰ γνωρίσῃ τίνος εἶναι αὐτὸ τὸ πτῶμα.

― Εἶναι αὐτός, εἶπεν ὁ κόμης. Καὶ τώρα δύναμαι νὰ κοιμηθῶ ἥσυχος. Θὰ λάβῃς τὸ κέρασμά σου, φίλε μου, εἶπε πρὸς τὸν δύτην. Διότι μοὶ προσφέρεις μεγίστην ἐκδούλευσιν.

―Ὁ διάβολος ἠξεύρει, διενοήθη αὖθις ὁ Μαῦρος, ἂν αὐτὸς ὁ πανοῦργος δὲν ἔπνιξε κανέναν ἄνθρωπον ἐπίτηδες, διὰ νὰ σοὶ προσφέρῃ αὐτὴν τὴν ἐκδούλευσιν.

Καὶ συλλαβὼν ἰδέαν τινὰ ἔκυψε πρὸς τὸ πτῶμα, καὶ ἔψαυσε καὶ παρετήρησε προσεκτικῶς τὸν δεξιὸν μηρόν, ὡς νὰ ἀνεζήτει ἐπ᾽ αὐτοῦ γνώρισμά τι.

― Δὲν εἶναι αὐτός, εἶπεν ἀνεγειρόμενος.

― Τί μουρμουρίζεις, Μαῦρε; ἠρώτησεν ὁ Σανοῦτος.

― Τίποτε, κύριέ μου· ἔλεγα ὅτι αὐτὸ ἐδῶ τὸ ἐξώφλοιον δὲν φαίνεται τί φροῦτον ἦτο εἰς τὸν καιρόν του. Ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι αὐτός, ὁποὺ νομίζετε.

― Τολμᾷς νὰ ἀμφιβάλλῃς, ἀνόητε;

― Δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι ἦτον ἄνθρωπος προτοῦ νὰ σκοτωθῇ, αὐθέντα.

Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἠκούσθησαν βήματα ὄπισθεν.

Δύο γυναῖκες, ἐκ τῆς ἀγέλης τοῦ Σανούτου, ἐξῆλθον ἐκ τῆς αἰθούσης καὶ ἤρχοντο νὰ ἴδωσι τί ἔπραττεν ὁ κόμης, ὅστις εἶχεν ἐξέλθει μυστηριωδῶς μετὰ τοῦ Μαύρου χωρὶς μηδὲν νὰ εἴπῃ.

― Τί κάμνετε ἐδῶ, κόμη; ἔκραξεν ἡ μία ἐξ αὐτῶν· μήπως δὲν σᾶς φθάνουν αἱ γυναῖκες ὅσαι εἶναι εἰς τὴν αἴθουσάν σας καὶ δέχεσθε καὶ ἄλλας εἰς τοὺς διαδρόμους σας;

― Πάρετέ το! Πάρετε γρήγορα αὐτὸ τὸ πρᾶγμα! εἶπεν ὁ Σανοῦτος πρὸς τὸν Σκιάχτην καὶ πρὸς τὸν Μαῦρον.

― Εὐθύς, αὐθέντα.

Καὶ ἦραν τὸ πτῶμα ἐπὶ τῶν βραχιόνων των.

Ἀλλ᾽ αἱ γυναῖκες δὲν ἀπεῖχον πολύ, καὶ τὸ φῶς ἦτο ἄφθονον ἐν τῷ διαδρόμῳ. Εἶδον τοὺς δύο ἀνθρώπους αἴροντας πρᾶγμά τι.

― Τί εἶναι τοῦτο! ἔκραξεν ἡ μία.

― Τίποτε, φίλη μου Φορτούνα! εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Διατί φεύγετε σεῖς; Περιμένετε νὰ ἴδωμεν τί εἶναι.

― Εἶναι ὁ διάβολος, φιλτάτη μου, εἶπεν ὁ κόμης, τιθέμενος μεταξὺ τῆς θύρας καὶ τῶν δύο γυναικῶν.

― Καὶ τί θέλει ἐδῶ ὁ διάβολος;

―Ὁ διάβολος εἶναι παντοῦ.

Ἡ Φορτούνα ἔσπευσε τὸ βῆμα, παρηγκώνισε τὸν Σανοῦτον καὶ προλαβοῦσα ἀπεκάλυψε καὶ εἶδε τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο πρᾶγμα.

―Ἄ, φρίκη! Ὤ, Θεέ μου, εἶπεν ὠχριῶσα.

― Σοὶ ἔλεγα νὰ μὴ ἴδῃς αὐτό, εἶπεν ὁ κόμης.

― Τί εἶναι; Τί εἶναι; ἔκραξεν ἡ ἑτέρα γυνὴ τρέχουσα ὅπως καὶ αὐτὴ ἴδῃ.

―Ὀπίσω μου, Σατανᾶ! ἔκραξεν ὁ Σανοῦτος.

Καὶ συλλαβὼν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ ὤμου τὴν ἐμπόδισε νὰ προχωρήσῃ.

Οἱ δύο ἄνθρωποι ἐξῆλθον καὶ ὁ Σανοῦτος ἔκλεισεν ὄπισθέν των τὴν θύραν.

Ἀλλ᾽ αἴφνης ὁ Ἱερεμίας Γίζης, εἷς τῶν δαιτυμόνων, ἐνεφανίσθη εἰς τὴν σκηνήν. Εἶχε παρατηρήσει τὴν πρὸς τὸν Σανοῦτον μυστικὴν πρόσκλησιν τοῦ Μαύρου, τὴν ἔξοδον τοῦ Σανούτου ἐκ τῆς αἰθούσης, τὴν μετ᾽ αὐτὴν διολίσθησιν τῶν δύο νεαρῶν γυναικῶν, καὶ κεντηθεὶς ὑπὸ τῆς ζηλοτυπίας, ἐφαντάσθη παραθαλάμια φιλήματα καὶ σκευωρίας καὶ ἐνόμισεν ἑαυτὸν προσβαλλόμενον. Ὅθεν ἐξῆλθεν ὅπως ἴδῃ τί συνέβαινε.

― Τί κάμνετε ἐδῶ, κυρίαι; εἶπεν οὗτος. Τί τρέχει, φίλε κόμη;

Ὁ Σανοῦτος συνέπλεξε τὰ χείλη μὲ τοὺς ὀδόντας καὶ ἐσίγα.

― Τί ἔπαθες, κυρία; ἠρώτησεν ὁ Γίζης, βλέπων τὴν ταραχὴν τῆς Φορτούνας. Τίς ἦτο ἐδῶ πρὸ μικροῦ;

Εἶχε προλάβει νὰ ἴδῃ τὴν θύραν κλειομένην καὶ τοὺς δύο ἀνθρώπους τοὺς ἀποκομίζοντας τὸν πνιγμένον, στιγμιαίως, ὡς δίδυμον σκιὰν ἐξαφανισθεῖσαν. Ὁ Γίζης ἔδραμε πρὸς τὴν θύραν, τὴν ἤνοιξε, προτοῦ νὰ προλάβῃ ὁ κόμης νὰ τὸν ἐμποδίσῃ, καὶ κατῆλθε τὴν κλίμακα.

Εὗρε τοὺς δύο ἀνθρώπους ἐν τῷ προθύρῳ, ἀποθέτοντας τὸ νεκρὸν σῶμα ἐπὶ ἁμαξίου.

Ὁ Σανοῦτος συνελθὼν ἐκ τῆς ἀφασίας του κατέβη κατόπιν αὐτοῦ. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος τὸν εἶχε προλάβει, καὶ ἰδὼν τὸν Γίζην καταβαίνοντα, μὲ δύο ἢ τρία πηδήματα τὸν ἔφθασεν ἐπὶ τῆς κλίμακος καὶ τὸν ἥρπασεν ἀπὸ τῆς χειρίδος.

― Ἡ αὐθεντία σας δὲν πρέπει νὰ φύγῃ ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ αὐθέντου μου χωρὶς πῖλον καὶ ξίφος, τῷ εἶπε φιλοφρόνως καὶ εἰρηνικῶς.

― Τί λέγει αὐτὸς ὁ ἀνόητος; ἔκραξεν ὁ Γίζης. Προσποιεῖται τὸν τρελόν;

― Τὸ συμπόσιον δὲν ἐτελείωσεν ἀκόμη, ἐπανέλαβεν ὁ Μαῦρος.

Ἀλλ᾽ ὁ Γίζης μὲ στιβαρὰν χεῖρα τὸν ὤθησεν ὁρμητικῶς καὶ παρὰ μικρὸν ἦλθε νὰ τὸν ρίψῃ ἐγκάρσιον ἐπὶ τῶν λιθίνων βαθμίδων.

―Ἄφες τὸν εὐγενῆ κόμητα, Μαῦρε! ἔκραξεν ὁ Σανοῦτος ἐλθὼν κατόπιν. Μὴ συνερίζεσαι αὐτὸν τὸν νυκτοκόρακα, Γίζη. Πρὸς ἐμέ, ὁμίλει, ἂν θέλῃς. Τί ἐπιθυμεῖς; Εἰπέ μοι.

―Ἐπιθυμῶ νὰ ἴδω τί μυστήριον κρύπτεται ἐδῶ, εἶπεν ὁ οἰνοβαρὴς Γίζης.

― Δὲν εἶμαι μεθυσμένος διὰ νὰ φοβοῦμαι τὰ μυστήρια, εἶπεν ὁΣανοῦτος χωρὶς νὰ ἐννοῇ τί ἔλεγεν. Εὐτυχῶς ἔχω ἀκόμη ὀλίγον λογικόν, καὶ θὰ σᾶς φέρω τὸ δῶρον τοῦτο εἰς τὴν αἴθουσαν, διὰ νὰ τὸ ἴδητε ὅλοι.

Καὶ εἶπεν ἀποταθεὶς πρὸς τὸν Σκιάχτην καὶ πρὸς τὸν Μαῦρον.

― Λάβετε αὐτὸ τὸ κούτσουρον καὶ φέρετέ το γρήγορα εἰς τὴν αἴθουσάν μου, μαστόροι!

― Ποῖον κούτσουρον; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Τὸ πτῶμα, ἀνόητε, καὶ ὄχι σέ· εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Δῶσε καὶ σὺ χεῖρα εἰς τὸν σύντροφον νὰ τὸ φέρετε εἰς τὴν αἴθουσαν.

Ὁ Σκιάχτης ἤκουσε κατ᾽ ἀρχὰς ἔκπληκτος τὴν διαταγὴν ταύτην· ἀλλ᾽ ἔμεινεν εὐχαριστημένος ἐξ αὐτῆς καθότι ἤλπισεν ὅτι ἔμελλε ν᾽ ἀπαλλαγῇ τῆς φροντίδος καὶ τοῦ κινδύνου. Ἄλλως δὲ εἶχεν ἐννοήσει πρὸ πολλοῦ ὅτι ὁ Σανοῦτος δὲν ἐζήτει τὸ πτῶμα τοῦτο ἵνα τὸ κηδεύσῃ, ὅπως τῷ εἶχεν εἰπεῖ ὁ Μαῦρος εἰς τὸ καπηλεῖον τῆς Κοκκινοῦς. Ἀλλὰ προσεποιεῖτο εἰσέτι ὅτι ἐπίστευε τὸν μῦθον τοῦτον, καὶ ἐπὶ τῆς προσποιήσεως ταύτης στηριχθεὶς εἶχε τολμήσει νὰ τὸ φέρῃ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ κόμητος.

Ὁ Σκιάχτης καὶ ὁ Μαῦρος ἀνέλαβον τὸ πτῶμα.

― Εὖγε, κόμη! Τώρα σὲ ἀναγνωρίζω· εἶπεν ὁ Γίζης κροτῶν τὰς χεῖρας.

Καὶ διευθύνθησαν εἰς τὴν αἴθουσαν, οἱ μὲν φέροντες τὸν πνιγμένον προπορευόμενοι, ὁ δὲ Σανοῦτος καὶ ὁ Γίζης ἑπόμενοι.

Ἡ δὲ Φορτούνα καὶ ἡ σύντροφός της ἔγιναν ἄφαντοι.

Ἀπερίγραπτος ὑπῆρξεν ἡ κατάπληξις καὶ ὁ τρόμος τῶν ἐν τῇ αἰθούσῃ ᾀδουσῶν καὶ κινουσῶν τὰ σκέλη γυναικῶν, ὅτε εἶδον τὸ πτῶμα ἐκεῖνο τὸ ἡμίβρωτον καὶ ὀδωδὸς εἰσφερόμενον εἰς τὴν αἴθουσαν. Τὸ πρῶτον κίνημα ἦτο ὡς τὸ τοῦ πατοῦντος ὄφιν σπασμωδικὸν σκίρτημα, τὸ δεύτερον κραυγὴ πεπνιγμένη, τὸ τρίτον ἀπόπειρα πρὸς φυγήν, τὸ τέταρτον ἀπολίθωσις καὶ καθήλωσις ἐπὶ τῶν ἀνακλίντρων. Τέλος δὲ ἀποτόμως καὶ ὡς ἐκ θαύματος ἀνένηψαν ἀπὸ τῆς μέθης.

Οἱ δὲ ἄνδρες εἶχον ἐγερθῆ καὶ αἱ τρίχες τῆς κόμης των ἀνωρθώθησαν. Ὁ Κουϊρίνης ὡμίλησε πρῶτος.

― Τί τρέχει, κόμη Σανοῦτε; ἔκραξεν. Ἄσχημος ἀστειότης εἶναι αὐτή.

― Δὲν εἶναι ἀστειότης, εἶπεν ὁ Σανοῦτος· ἐρωτήσατε τὸν Γίζην. Οὗτος μὲ ὠνείδισε πρὸ ὀλίγου ὅτι ἔχω ἀθέμιτα μυστικὰ ἐντὸς τοῦ μεγάρου μου, καὶ ἐπειδὴ ὤφειλον νὰ τῷ ἀποδείξω τὸ ἐναντίον, δὲν εἶχε πλειότερον δικαίωμα αὐτὸς ἢ ὑμεῖς οἱ ἄλλοι νὰ ἴδῃ τὸ μυστικὸν τοῦτο.

Ἐνῷ ἐλάλει ὁ κόμης, ὁ τρόμος ἠλαττώθη βαθμηδὸν παρὰ ταῖς γυναιξί. Τινὲς ἐξ αὐτῶν εἶχον ἐγερθῆ καὶ ἐπλησίασαν εἰς τὸ νεκρὸν σῶμα. Ἄλλαι δὲ διευθύνθησαν πρὸς τὴν θύραν καὶ ἐζήτουν νὰ φύγωσιν. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος, ἄνευ ἄλλου σκοποῦ ἢ μόνον ὅπως παίξῃ μὲ τὸν φόβον τῶν δυστυχῶν τούτων πλασμάτων, εἶχε σταθῆ ἀκίνητος ἐπὶ τοῦ οὐδοῦ, μὲ 〈τὰς〉 χεῖρας περὶ τὴν ὀσφύν, καὶ ἀπέφραττε τὴν ἔξοδον.

Δὲν κατώρθωσεν ὅμως νὰ κλείσῃ καὶ τὴν εἴσοδον εἰς ἐπισκέπτην τινὰ ἔχοντα ὀξεῖαν τὴν ὄσφρησιν. Ὁ κύων Αὔγουστος ὀσφρανθείς, ὅπου καὶ ἂν ἦτο (εἰς τὸ μαγειρεῖον πιθανῶς) τὴν ὀρεκτικὴν κνῖσαν τῆς σεσηπυίας σαρκός, ἔφθασε τρέχων καὶ σκιρτῶν, διέβη ἐν μέσῳ τῶν δύο σκελῶν τοῦ Μαύρου καὶ ἐλθὼν συνέλαβε τὸ πτῶμα ἀπὸ τοῦ λαιμοῦ…

Εἰς μάτην ὁ Κουϊρίνης ἐζήτει νὰ τὸν ἀποσπάσῃ. Ὁ Αὔγουστος ἔγρυζεν, ἔτριζε τοὺς ὀδόντας, ὑλάκτει, ἠπείλει, ἐκτύπα μὲ τοὺς πόδας τὸ ἔδαφος καὶ ὠλόλυζεν· ἀλλὰ δὲν ἤθελε νὰ ἀπομακρυνθῇ. Εἵλκυσε τὸ σῶμα μὲ τοὺς ὀδόντας καὶ ἐζήτει νὰ λάβῃ αὐτὸ εἰς τὴν ἐξουσίαν του.

―Ἄφησέ τον, Κουϊρίνη, εἶπεν ὁ Σανοῦτος· ὁ Αὔγουστος ἔχει δίκαιον.

― Πλειότερον ἀπὸ ὅλους μας, νομίζω, εἶπεν ὁ Κουϊρίνης.

―Ἀλλ᾽ εἶναι ἐλεεινὸν θέαμα! ἔκραξεν ἡ Πρόνοια.

― Φρικῶδες! εἶπεν ἡ Ἑστία.

― Βλέπω, σιχαίνεσθε, κυρίαι μου, εἶπεν ὁ Σανοῦτος· Αὔγουστε, φίλε μου Αὔγουστε, ἄφησέ το αὐτὸ ἐδῶ καὶ ὕπαγε νὰ παίξῃς.

Ὁ κύων δὲν ὑπήκουσε.

― Μαῦρε, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, δίωξέ τον ἀπ᾽ ἐδῶ.

Ὁ Μαῦρος ἥρπασεν ἀπὸ τοῦ ὠτὸς τὸν Αὔγουστον καὶ τὸν ἔρριψεν ὀλολύζοντα ἐκτὸς τῆς αἰθούσης. Ἔκλεισε τὴν θύραν. Ἀλλ᾽ ὁ Αὔγουστος ἠκούετο ἐπὶ πολὺ ξύων μὲ τοὺς ὄνυχας τὰ θυρώματα καὶ ζητῶν νὰ εἰσέλθῃ διὰ ρήξεως. Ὑλάκτει δὲ ἀνυπομόνως.

―Ἀλλὰ τέλος, τί εἶναι τὸ πτῶμα αὐτό; εἶπεν ὁ Κουϊρίνης. Θὰ μᾶς εἴπῃς, κόμη;

― Θὰ σᾶς εἴπω, Κουϊρίνη. Ἀλλὰ καθίσατε, παρακαλῶ, ἥσυχοι, καὶ μὴ ἀνυπομονεῖτε.

Καὶ ὁ Σανοῦτος ἐκάθισεν ἀναπαυτικῶς ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου.

― Καθίσατε, κυρίαι, εἶπε, καὶ μὴ τρομάζετε. Δὲν εἶναι τίποτε. Θὰ γελάσητε, μὰ τὸν Θεόν, μὲ αὐτὴν τὴν ἱστορίαν.

Καὶ ὡς ἵνα κυρώσῃ τὰς λέξεις ταύτας ἐκάγχασε βεβιασμένον καὶ πένθιμον γέλωτα.

― Δὲν ἀγαπᾶτε, κυρίαι, τὰς ἀντιθέσεις; ἐπανέλαβεν· ἰδού, ὅ,τι ἠδυνάμην, σᾶς προσέφερα ταύτην τὴν ἑσπέραν· γεῦμα, οἴνους, ᾄσματα, μουσικήν, παιδιάς, θωπείας, ἓν πτῶμα καὶ μίαν ἱστορίαν. Τί ἄλλο ἐπιθυμεῖτε;

―Ἐτρελάθη προφανῶς, εἶπεν ὁ Κουϊρίνης.

― Τοὐναντίον, σωφρονεῖ, εἶπεν ὁ Γίζης.

―Ἀλλὰ πρὸς Θεοῦ! ἔκραξεν ἡ Ὀλυμπία τολμήσασα νὰ λάβῃ τὸν λόγον· ἂν θέλετε νὰ μᾶς διηγηθῆτε ἱστορίαν, διατάξατε νὰ σηκώσουν ἀπ᾽ ἐδῶ αὐτὸ τὸ φρικῶδες πρᾶγμα.

―Ὄχι, κυρία, εἶπεν ὁ Σανοῦτος· τὸ πτῶμα μοὶ ἀρέσκει νὰ εἶναι ἐδῶ.

―Ἂς μεταβῶμεν τότε εἰς ἄλλην αἴθουσαν.

― Διατί ν᾽ ἀφήσωμεν τὴν τράπεζάν μας καὶ τοὺς οἴνους μας;

― Λέγε τέλος, κόμη, εἶπεν ὁ Κουϊρίνης· διηγήσου τὴν ἱστορίαν σου.

― Εἶναι εὔκολον, φίλε Κουϊρίνη· ἰδού. Πρὸ ἑπτὰ ἐτῶν, ἂν ἐνθυμοῦμαι, εἶχον ἀπαγάγει τὴν σύζυγον τοῦ πτώματος τούτου.

―Ἄ, ἄ! ἀνέκραξαν συγχρόνως διάφοροι φωναί.

― Καὶ μήπως ἦτο θαυμαστὸν πρᾶγμα αὐτό, κυρίαι μου; Τί διάβολον! Νὰ μὴ δύναταί τις εἰς ὅλον τὸ Αἰγαῖον πέλαγος νὰ ψαρεύσῃ μίαν Ἑλληνίδα.

―Ἄ, ἦτο Ἑλληνίς;

― Ναί· καὶ τὸ πτῶμα τοῦτο, ὁ σύζυγός της, μὲ εἶχε φιλοξενήσει εἰς τὴν οἰκίαν του.

― Φρίκη!

― Δεινόν!

―Ἀνήκουστον!

― Δυνατόν.

―Ἀπίστευτον.

― Λοιπόν, ὡς βλέπετε, ἐπανέλαβεν ἐν τῇ μέθῃ του ὁ Σανοῦτος, χωρὶς νὰ πτοηθῇ ἐκ τῶν ἐπιφωνημάτων τῶν συνδαιτυμόνων του, τῷ ἀποδίδω σήμερον εἰς τὴν οἰκίαν μου τὴν φιλοξενίαν. Αὐτὸ εἶναι ὅλον καὶ ὅλον.

―Ἀλλὰ δὲν ἐνοήσαμεν τίποτε.

―Ἀλλ᾽ ἡ ἱστορία σου εἶναι χωρὶς κεφαλὴν καὶ πόδας.

― Χωρὶς κύρια καὶ γεωγραφικὰ ὀνόματα.

―Ἀπίθανος.

―Ἀναλήθης.

― Φρικώδης.

― Διὰ νὰ ἐννοήσητε, ἔπρεπεν, εὐδοκίᾳ διαβόλου, νὰ ἀνελάμβανε στιγμιαίως πνοὴν καὶ φωνὴν ὁ νεκρὸς οὗτος. Ἤθελε σᾶς διηγηθῆ τὰ ἐπίλοιπα.

Καὶ ὁ Σανοῦτος ἐγέλα ἀπαίσιον γέλωτα. Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἔπειθε τοὺς ἀκροατὰς νὰ τὸν μιμηθῶσι. Προσεπάθει νὰ μεταδώσῃ τὴν εὐθυμίαν του εἰς πάντας, ἀλλὰ μόνον τὴν κεφαλήν του ἐτάραττε καὶ τὸ σῶμά του οἰστρηλάτει. Ἦτο δὲ ὅλως ἀπαίσιον καὶ ἀντιπαθὲς θέαμα, ὅπερ θὰ ἐπροτίμων νὰ μὴ εἶχον διηγηθῆ εἰς τοὺς ἀναγνώστας τοῦ διηγήματος τούτου. Δυστυχῶς τὰ χρονικὰ τὸ ἀναφέρουσιν ὡς ἱστορικόν, καὶ ἐκ τῆς Βενετικῆς πινακοθήκης τοῦ ΙΓ´ αἰῶνος ἑπόμενον ἦτο νὰ μὴ ἀπῇ ἡ εἰκὼν αὕτη.

― Δὲν εἶναι, νομίζω, καιρὸς νὰ χορεύσωμεν, κυρίαι μου! ἔκραξεν ἐγερθεὶς ὁ Σανοῦτος. Φιλτάτη μοι Ὀλυμπία, δέχεσθε τὸν βραχίονά μου;

Καὶ προσέφερεν εἰς τὴν Ὀλυμπίαν τὴν χεῖρά του. Ἀλλ᾽ αὕτη ἔκαμε κίνημα ἐσχάτης ἀποστροφῆς καὶ τὸν ἀπώθησεν.

― Δὲν μὲ ἀγαπᾷς, φίλη μου;

Ἀλλ᾽ ἡ χεὶρ τῆς Ὀλυμπίας εἶχεν ἐγγίσει τὸ στῆθος τοῦ Σανούτου. ᾘσθάνθη οὗτος πόνον, ὠχρίασε, συνέσφιγξε τοὺς ὀδόντας καὶ ἀφῆκεν ὑπόκωφον κραυγήν. Ἐκλονίσθη, ὠλίσθησε καὶ ἔμελλε νὰ πέσῃ. Ὁ Κουϊρίνης τὸν ὑπεστήριξε.

― Τί ἔχεις; Πάσχεις;

― Δὲν εἶναι τίποτε. Θὰ κατακλιθῶ· πονῶ· εἶναι ἐκ τῆς μέθης· ζαλίζομαι· ὢ πονῶ, πονῶ! εἶπε φέρων ἐπὶ τοῦ στήθους τὴν χεῖρα. Αἰσθάνομαι φλόγα ἐδῶ. Μαῦρε, Μαῦρε, ποῦ εἶσαι; Ἂ κατηραμένε Μαῦρε, διατί νὰ φέρῃς ἐδῶ τὸ μορμολύκειον τοῦτο; Σὺ πταίεις! Δὲν ἔχεις σπλάγχνα· εἶσαι ἄθεος!

Ἀκούσας τὴν διάλεκτον ταύτην ὁ Μαῦρος κατέλιπε τὴν θύραν, παρ᾽ ἣν ἵστατο ὡς φρουρός, καὶ ἐπλησίασεν εἰς τὸ ἀνάκλιντρον, ἐφ᾽ οὗ εἶχον ἐξαπλώσει τὸν κόμητα. Ἤνοιξε πλατέως τὸ στόμα, ἐκρέμασε τὰ ὦτα καὶ ἤκουε.

― Μαῦρε! εἶσαι ἄθεος! εἶσαι βδελυρός! ἐπανέλαβεν ὁ Σανοῦτος συστρεφόμενος ἐπὶ τῆς στρωμνῆς του. Θὰ σὲ κρεμάσω, ἀνόητε! Διότι δὲν μοὶ ἀρέσκει τὸ παλούκωμα.

Ὁ Μαῦρος ἐξέπεμπε κίτρινα καὶ χολώδη βλέμματα ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐζήτει νὰ φάγῃ τὰ χείλη του μὲ τοὺς ὀδόντας. Ἐφαίνετο δὲ ἑτοιμαζόμενος νὰ ἐπιτεθῇ κατὰ τοῦ Σανούτου.

Τῇ στιγμῇ ταύτῃ ἀνήρ τις φέρων ἐπίχρυσον στολὴν καὶ ξίφος ἐνεφανίσθη ἐπὶ τῆς θύρας, εἰσῆλθε καὶ ἐχαιρέτισε τὴν ὁμήγυριν.

― Κόμη Σανοῦτε, εἶπεν, ἔρχομαι ἐκ μέρους τῆς Α.Υ. τοῦ Δόγη, ἵνα σᾶς φέρω τὴν διαταγὴν ταύτην.

Καὶ ἐπέθηκεν ἐπὶ τῆς τραπέζης φάκελόν τινα ἐσφραγισμένον μὲ τὸν λέοντα τοῦ Ἁγίου Μάρκου.

Στραφεὶς δὲ παρετήρησε τὸ ἐπὶ τοῦ δαπέδου κείμενον πτῶμα. Ἀλλ᾽ οὔτε ἀπορίαν τινὰ ἐξέφρασε μὲ τὸ βλέμμα του, οὔτε εἶπέ τι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η´

Η ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ

Τὴν αὐτὴν νύκτα ἔν τινι πενιχρῷ οἰκίσκῳ ἐν Βενετίᾳ, κατέκειτο ἐπὶ κλίνης ἄνθρωπος σφοδρῶς πυρέσσων. Γραῖά τις γυνὴ ἐκάθητο ἐπὶ ταπεινοῦ σκαμνίου παρὰ τὴν ἑστίαν, ὅπου ἔκαιεν ἀσθενὲς πῦρ, καὶ νυσταλέος λύχνος ὑπέφεγγε κρεμάμενος ὑπὲρ τὸν κεκρύφαλον αὐτῆς. Ἡ γυνὴ αὕτη ἐφαίνετο μὴ προσέχουσα εἰς τοὺς παραλήρους τοῦ πυρέσσοντος, ἢ διότι ἦτο κωφή, ἢ διότι εἶχεν ἐξοικειωθῆ ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας πρὸς τὴν κατάστασιν ταύτην.

― Μίαν μόνην φοράν, μίαν μόνην, ἤθελα νὰ τὸν φονεύσω· παρελήρει ὁ ἀσθενής· ἀλλ᾽ ἐκεῖνος ἐπρόλαβε καὶ μὲ ἐφόνευσε!

Καὶ μετ᾽ ὀλίγον ἐπανέλαβε μὲ βραχνὴν καὶ ἡμίπνικτον φωνήν:

― Μὲ ἐφόνευσε δίς! Μίαν φορὰν εἰς τὴν οἰκίαν μου καὶ ἄλλην μίαν εἰς τὴν Βενετίαν.

― Βεβαίως, ἐψιθύριζε καθ᾽ ἑαυτὴν ἡ γραῖα γυνή, ἥτις ἤκουεν, ὡς φαίνεται, τὰς λέξεις ταύτας, ἂν καὶ δὲν προσεῖχε. Βεβαίως, παράλογον φαίνεται ὅ,τι λέγει ὁ ἄρρωστος αὐτός. Ἀλλὰ ποῖος ἠξεύρει ἂν λέγῃ τὴν ἀλήθειαν; Καὶ ἂν ἡ ἀλήθεια εἶναι πάντοτε παράλογος, καὶ διὰ τοῦτο δὲν τὴν λέγουσι ποτὲ οἱ φρόνιμοι καὶ ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὴν ὁμολογοῦσιν οἱ μεθυσμένοι, οἱ τρελοί, οἱ ἄρρωστοι καὶ τὰ μικρὰ παιδία.

Καὶ συνεδαύλισε τὸ πῦρ.

―Ἤθελα νὰ τοῦ ἐμπήξω τὴν μάχαιράν μου εἰς τὴν καρδίαν του, ἐπανέλαβε καὶ πάλιν ὁ πυρέσσων. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος μοῦ ἐβύθισε τὸ γιαταγάνι εἰς τὸ στῆθος, εἰς τὴν κεφαλήν, εἰς τὸ σῶμα καὶ εἰς τὴν ψυχήν. Μ᾽ ἐφόνευσεν εἰς τὴν ξηρὰν καὶ εἰς τὴν θάλασσαν, εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ εἰς τὴν Δύσιν, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὴν γῆν. Μ᾽ ἐφόνευσεν εἰς τὸν νῦν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν μέλλοντα!

Καὶ ἐστέναξεν ἐκ βάθους καρδίας.

―Ὤ, ὁ ἄνθρωπος! Ὁ ἄνθρωπος οὗτος εἶναι τέρας ἔχον ὀκτὼ κεφαλὰς καὶ κέρατα δέκα! Ἐπὶ ὀκτὼ ἔτη, ὀκτὼ μακρὰ ἔτη, τὸν ἐζήτουν ἀπὸ τῆς Βενετίας μέχρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸν ἐζήτουν εἰς τὴν φωλεάν του καὶ εἰς τὴν τρώγλην του, εἰς τὴν μάνδραν του καὶ εἰς τὸ σφαγεῖόν του! Ἀλλὰ δὲν τὸν εὗρον, δὲν τὸν εὗρον διὰ νὰ τὸν φονεύσω. Τὸν εὗρον, ἀλλὰ μ᾽ ἐφόνευσε. Μ᾽ ἐφόνευσε καὶ αἱ πληγαί του ἔσχισαν βαθέως τὸ στῆθός μου. Ἄχ, δὲν μοὶ πονεῖ τόσον ἡ μαχαιριά του, ὅσον μοὶ ἐπόνεσε ἡ κατάρατος ἐκείνη προδοσία του. Μοὶ ἥρπασε τὸν θησαυρόν μου, τὴν τιμήν μου, τὴν εὐτυχίαν μου! Ἐπικατάρατος νὰ εἶναι ἡ νύξ, καθ᾽ ἣν ἐπρόσφερα εἰς τὸν Βενετὸν τὴν φιλοξενίαν μου. Ἐπικατάρατος ἡ στέγη, ἥτις τὸν ἐστέγασεν, ἐπικατάρατος ἡ τράπεζα, εἰς ἣν ἐδείπνησεν, ἐπικατάρατος ἡ ἑστία, εἰς ἣν ἐθερμάνθη. Ποῦ θὰ τὸν ἐπανεύρω; Πῶς θὰ τὸν ἐκδικηθῶ; Μὲ φεύγει ὡς σκιά, ὡς ὄνειρον, ὡς φάντασμα. Ἰδού, ἰδοὺ αὐτός. Ἦλθε πάλιν. Ἦλθε καὶ μὲ ἐμπαίζει. Γελᾷ μὲ τοὺς ὀδόντας του. Ἰδού, πάλιν φεύγει! Ἀλλὰ θὰ σὲ συλλάβω, Βενετέ!

Καὶ ἀναπηδήσας μὲ βίαιον καὶ σφοδρὸν κίνημα ἐπὶ τῆς στρωμνῆς, ἔθηκε τὸν πόδα ἐπὶ τοῦ δαπέδου καὶ ἔτεινε τὰς χεῖρας, ἵνα συλλάβῃ σκιάν τινα. Ἡ γραῖα γυνὴ ἐσταυροκοπήθη καὶ συνεστάλη εἰς τὴν γωνίαν της.

―Ἰησοῦ, Μαρία, βοήθησε. Ἅγιε Μᾶρκε, σῶσε. Πλάγιασε, ἄνθρωπε, εἰς τὴν κλίνην σου, καὶ δὲν εἶναι κανείς. Γραπτὸν μοῦ ἦτον καὶ τοῦτο!

Ἠγέρθη καὶ τὸν ὑπεστήριζεν ἵνα κατακλιθῇ. Ὁ παροξυσμὸς τοῦ πυρετοῦ παρῆλθε, καὶ ἐκτεθεὶς ὕπτιος ἐπὶ τῆς κλίνης ἀπεναρκώθη ὁ ἀσθενής.

Ἡ γυνὴ ἐπανελθοῦσα ἐκάθισε παρὰ τὴν ἑστίαν. Δὲν ἐφάνη φοβηθεῖσα ἐκ τῆς παραφορᾶς τοῦ ἀσθενοῦς, ἀλλ᾽ ἐγόγγυζε διότι τὴν κατεδίκασεν ἡ τύχη της νὰ εἶναι νοσοκόμος καὶ δὲν τῇ ἐπέτρεψε νὰ ἔχῃ ἄλλο ἐπάγγελμα.

―Ὡς φαίνεται, ἔλεγε, δὲν τῆς ἐπερίσσευσεν ἄλλη τέχνη, διὰ νὰ μοὶ δώσῃ. Διότι ἄλλη ἔγινε μαστροπός, ἄλλη Ἡγουμένη, ἄλλη ἑταίρα, ἄλλη ἀρχόντισσα καὶ ἄλλη κλέπτρια· ἐμέ, τί ἄλλο ἠδύνατο νὰ μὲ κάμῃ ἢ νοσοκόμον διὰ τοὺς ἀρρώστους; Ἀλλ᾽ ἂς ἤμουν τοὐλάχιστον νοσοκόμος διὰ τοὺς ὑγιεῖς! Γραπτὸν εἰς τὴν κεφαλήν μου ἦτο καὶ τοῦτο!

Ἐξεφυτίλισε τὸν λύχνον καὶ ἤρχισε νὰ παρασκευάζῃ ξαντὸν διὰ τὸν ἀσθενῆ.

― Διὰ σὲ τὸ κάμνω τοῦτο, γυιέ μου, ἔλεγεν ὡς ἀποτεινομένη πρὸς τὸν νοσοῦντα, ὅστις δὲν ἠδύνατο νὰ τὴν ἀκούσῃ. Ἡσύχασε καὶ βάστα καλὰ τὴν καρδιά σου. Δὲν ἠμπορῶ νὰ βλέπω ἄρρωστον νὰ παλαίῃ καὶ νὰ φωνάζῃ κατὰ κοράκων, ὅπως σὺ κάμνεις.

Ἡ γυνὴ αὕτη ἐκαλεῖτο, πρὸς μυκτηρισμὸν ἴσως, ὑπὸ τῶν γειτόνων γραῖα Φορκίνα καὶ ἦτο ἑβδομηκοντοῦτις· ἐπρέσβευε δὲ ὡς δόγμα ἐξ ἀποκαλύψεως ὅτι ἦτο ἄτρωτος κατὰ πάσης νόσου. Εἶχεν ἀντιμετωπίσει εἰκοσάκις, κατὰ τὸ μακρὸν κομβοσχοίνιον τῶν ἐτῶν τῆς ἡλικίας της, τὴν λώβην, τὴν πανώλη καὶ τὴν εὐλογιάν, εἶχε νοσηλεύσει τυφικούς, χολερικοὺς καὶ ὀστρακιῶντας. Κατὰ τὴν νεότητά της ἦτο κλειδόμαντις προλέγουσα τὴν τύχην εἰς τοὺς διαβάτας καὶ μετήρχετο ἐνίοτε τὴν μαγείαν. Εἶχε περιέλθει τὴν Ἰταλίαν πωλοῦσα τὸ ἐμπόρευμα τοῦτο, ἑωσότου ἡμέραν τινὰ ὁ Ἁρμοστὴς τῆς πόλεως τοῦ Παταυΐου διέταξε νὰ τὴν συλλάβωσι καὶ τὴν ρίψωσιν εἰς τὴν φυλακήν. Διῆλθεν ἐν αὐτῇ ἀκριβῶς τὰ ἔτη ἐκεῖνα τῆς νεότητος, καθ᾽ ἃ ἠδύνατο νὰ ἐλπίσῃ ὅτι θὰ ἐτελειοποίει τὸ ἐπάγγελμά της. Ἀλλ᾽ ἤδη τοῦτο κατεδικάσθη εἰς νέκρωσιν καὶ ἐτάφη ἐν τῇ κόνει τῆς εἱρκτῆς. Ἐξελθοῦσα ἐκ τοῦ σωφρονιστηρίου ἐκείνου ἠναγκάσθη νὰ ἀλλάξῃ ἐπάγγελμα καὶ ἔγινε νοσοκόμος. Δὲν ἦτο εὐχαριστημένη ἐκ τούτου, ἀλλὰ δὲν ἦτο πλέον καιρὸς νὰ ἐκλέξῃ ἄλλο.

Ἡ γραῖα Φορκίνα, (ἥτις ἐπεκαλεῖτο ἐνίοτε καὶ θειὰ Γραφτώ, ἕνεκα τῆς φράσεως ἣν συνήθιζε· γραφτὸ ἦτον καὶ τοῦτο!), ἔτρεφεν ἀποστροφὴν κατὰ παντὸς ὑγιοῦς ἀνθρώπου, δὲν ἠδύνατο νὰ ὑποφέρῃ τὰς ροδόχρους παρειάς, καὶ ἐπεθύμει ἵνα πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης, ἂν ἦτο δυνατόν, πέσῃ κλινήρης καὶ νοσοῦσα ἐπὶ μιᾶς κλίνης, ἵνα νοσηλευθῇ παρ᾽ αὐτῆς. Ἀλλὰ τοῦτο ἦτο προφανῶς λῆρος πυρέσσοντος, οἷον οὐδέποτε εἶχε νοσηλεύσει.

Ἐν τούτοις ὁ ἀσθενὴς ἐφαίνετο ἀποκοιμηθείς. Ἡ νὺξ ἐπροχώρει καὶ ἡ θειὰ Γραφτὼ ἐνύσταξεν ἐπίσης καὶ ἤρχισε νὰ κινῇ ἄνω καὶ κάτω τὴν κεφαλήν, ὡς πλοῖον ἐν σάλῳ κυμάτων, ἅμα καθημένη ἐπὶ τοῦ σκαμνίου της καὶ ἔχουσα τὸ ξαντὸν εἰς τὰς χεῖρας.

Ὠνειρεύθη δὲ ὅτι εὑρέθη ἐν ἀπειρομεγέθει θαλάμῳ νοσοκομείου ἔχοντι χιλίας κλίνας καὶ χιλίους ἀσθενεῖς ἐκ διαφόρων νοσημάτων, οἵτινες ἅμα ἰδόντες αὐτὴν τῇ ἔτεινον ἐκ τῶν κλινῶν των τὰς παλάμας ζητοῦντες νὰ τοῖς εἴπῃ τὴν τύχην των. Ἡ θειὰ Γραφτὼ εὐχαριστήθη ἐκ τούτου, καὶ ἡτοιμάζετο νὰ ἱκανοποιήσῃ τὴν εὔλογον ἐπιθυμίαν των, ἀλλὰ παραδόξως εὑρέθη ἐκεῖ παρὼν ὁ ἀμείλικτος Ἁρμοστὴς ἢ Ποδέστας τοῦ Παταυΐου, καὶ ἀπηγόρευσεν ἀποτόμως εἰς τὴν θειὰν Γραφτὼ νὰ ἐξασκήσῃ τὸ ἐπάγγελμα τοῦτο. Τὴν ἠπείλησε δὲ ὅτι ἂν φωραθῇ λαθραίως λέγουσα τὴν τύχην εἴς τινα, θὰ τὴν στείλῃ κατ᾽ εὐθεῖαν εἰς τὸν δήμιον, τὸν ἀνασκολοπιστήν, διότι τὸ Κράτος δὲν εἶχε πλέον προσόδους ὅπως τὴν τρέφῃ εἰς τὸ δεσμωτήριον.

Ἡ θειὰ Γραφτὼ ἐξύπνησε κατατρομαγμένη.

Τὴν αὐτὴν στιγμὴν ἐκρούσθη ἡ θύρα τοῦ οἰκίσκου.

Ἡ γραῖα Φορκίνα ἠγέρθη καὶ ἐζήτει ποῦ νὰ κρυβῇ νομίζουσα ὅτι ὁ κρούων ἦτο ὁ Ἁρμοστὴς ἢ καὶ ὁ δήμιος τοῦ Παταυΐου. Ἐφαντάσθη ὅτι θὰ ἦτο καλὸν νὰ χωθῇ ὑπὸ τὴν κλίνην τοῦ ἀσθενοῦς.

Ἡ θύρα ἐκρούσθη πάλιν ἐπανειλημμένως.

Ἡ Φορκίνα ἔστρεψε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐπροσπάθει ν᾽ ἀποσείσῃ τὴν σκιάν, ἣν κατέλιπεν εἰς τὴν φαντασίαν της τὸ ὄνειρον.

―Ἠμπορεῖ νὰ μὴ εἶναι καὶ ὁ δήμιος, ἔλεγεν. Ἀλλὰ τί θέλει ἐδῶ ὁ δήμιος; Ποῖος ἠμπορεῖ νὰ βλάψῃ μίαν τιμίαν γυναῖκα; Ἀλλὰ ποῖος νὰ εἶναι;

Ἐπλησίασεν εἰς τὴν θύραν, πατοῦσα ἐπ᾽ ἄκρων τῶν ὀνύχων, καὶ ἠκροάσθη. Ἔθεσε τὸν ὀφθαλμὸν εἰς τὴν ὀπὴν τοῦ κλείθρου, ἀλλ᾽ οὐδὲν ἠδύνατο νὰ διακρίνῃ ἐν τῷ σκότει.

―Ἄνοιξε, γραῖα Φορκίνα, ἔκραξαν ἔξωθεν.

― Ποῖος εἶναι;

―Ἐγὼ εἶμαι.

― Ποῖος σύ;

―Ἐγώ, ὁ Μηνᾶς.

― Ποῖος Μηνᾶς;

―Ὁ Μηνᾶς, ὁ σύντροφος τοῦ Ἰωάννου Βενδίκη.

― Τίνος Ἰωάννου Βενδίκη;

― Τοῦ Ἰωάννου Βενδίκη, ὅστις εἶναι ἀσθενὴς εἰς τὴν οἰκίαν σου.

Ἡ γραῖα ἐσκέφθη ἐπὶ στιγμήν. Συνήρμοσε τὰς ἀναμνήσεις της καὶ εἶπε.

― Δυνατὸν νὰ ἔχῃ δίκαιον. Τῷ ὄντι αὐτὸς ὁ πληγωμένος ἐδῶ πρέπει νὰ ὀνομάζηται Ἰωάννης Βενδίκης. Τὸν γνωρίζω ἀπὸ πολλοῦ καὶ οὕτω πρέπει νὰ ὀνομάζηται. Καὶ ἐκεῖνος, ὁποὺ φωνάζει ἀπ᾽ ἔξω, θὰ ὀνομάζηται βέβαια Μηνᾶς. Γνωρίζω τὴν φωνήν του. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι ὀνομάζεται Μηνᾶς, ὅταν τὸν ἐγνώριζα οὕτως ὠνομάζετο. Λοιπὸν θὰ εἰπῇ ὅτι ὁ Μηνᾶς ζητεῖ τὸν Ἰωάννην Βενδίκην.

― Λοιπὸν θ᾽ ἀνοίξῃς; ἀνέκραξεν ἡ φωνὴ ἔξωθεν.

―Ἀλλ᾽ εἶσαι λοιπὸν ὁ Μηνᾶς; ἀπήντησεν ἡ γραῖα.

― Σοὶ εἶπα ὅτι εἶμαι ὁ Μηνᾶς.

― Καὶ ζητεῖς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην;

― Ναί, αὐτὸν ζητῶ.

―Ἀλλὰ ποῖος σοὶ εἶπεν ὅτι ὁ Ἰωάννης Βενδίκης εἶναι ἐδῶ;

― Μοὶ τὸ εἶπεν ἕνας φίλος.

― Ποῖος φίλος;

―Ὁ Καρτάτσης.

― Ποῖος Καρτάτσης;

―Ὁ Καρτάτσης, ὅστις ἐσύχναζεν εἰς τὸ γειτονικὸν καπηλεῖον ἐδῶ.

― Ποῖον καπηλεῖον;

― Τὸ καπηλεῖον τῆς Κοκκινοῦς.

―Ἄ, ἄ, καλὴ γνωριμία!

― Τέλος πάντων, ἄνοιξε· ἔχω ἀνάγκην νὰ ἴδω τὸν Ἰωάννην Βενδίκην.

―Ἀλλὰ τί τὸν θέλεις;

― Εἰς αὐτὸν μόνον θὰ τὸ εἴπω.

― Εἶναι ἄρρωστος.

― Καὶ ἀποθαμένος ἂν εἶναι, πρέπει νὰ τὸν ἴδω.

―Ἔχει καιρὸν ὁποὺ δὲν τὸν εἶδες;

― Πολὺν καιρόν.

― Πόθεν ἔρχεσαι;

―Ἀπὸ μακρινὸν ταξίδιον.

―Ἀπὸ ποῖον μέρος;

―Ἀπὸ τὸν Λεβάντην.

Ἡ θειὰ Φορκίνα ἐψέλλισε· «Γραπτὸν ἦτον καὶ τοῦτο, νὰ ξεσπάσῃ εἰς τὴν κεφαλήν μου»· ἔκαμεν τρεῖς σταυρούς, ἐπεκαλέσθη τὸν ἅγιον Μᾶρκον, τὸν ἅγιον Λαυρέντιον καὶ τὴν ἁγίαν Περπέτουαν καὶ τέλος ἀπεφάσισε ν᾽ ἀνοίξῃ τὴν θύραν.

Εἰσῆλθε νέος τριακονταετὴς περίπου ἔχων τραχὺ ναυτικὸν καὶ ἀγαθὸν ἦθος. Διηυθύνθη ἠρέμα πρὸς τὴν κλίνην, ἐφ᾽ ἧς κατέκειτο ὁ νοσῶν.

Ἔκυψεν ἐπὶ τῆς στρωμνῆς του καὶ τὸν παρετήρησε προσεκτικῶς.

― Κοιμᾶται; εἶπε.

― Κοιμᾶται; ἀπήντησεν ἡ γραῖα Φορκίνα. Δὲν μ᾽ ἐρωτᾷς ἂν ἐκοιμήθη ποτὲ ὀκτὼ ἡμέρας τώρα; Φωνάζει, παλαίει, κτυπᾷ, σκοτώνεται καὶ ἔπειτα λιποθυμεῖ.

― Εἶναι πληγωμένος; ἠρώτησεν ὁ Μηνᾶς.

―Ὅλον τὸ στῆθος καὶ τὸ σῶμά του μία πληγὴ εἶναι. Δὲν ἔχει μέρος ἀπλήγωτον.

― Καὶ τὸν περιποιεῖσαι καλά;

― Κατὰ διαβόλου! Αὐτὸς ἂν γλυτώσῃ, θὰ εἶναι θαῦμα.

― Ποῖος τὸν ἔφερεν ἐδῶ;

― Μία γειτόνισσά μου μὲ παρεκάλεσε νὰ κάμω τὸ ψυχικόν.

Ὁ Μηνᾶς ἐστέναξε.

― Δυστυχῆ καὶ ἀγαθέ μου κύριε, εἶπε. Πολλὰ ἔμελλες νὰ ὑποφέρῃς ἀδίκως εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον.

― Γραπτὸν μοῦ ἦτο καὶ τοῦτο, ἀπήντησεν ἡ γραῖα Φορκίνα.

― Δὲν ὁμιλεῖ ποτέ; ἠρώτησεν ὁ Μηνᾶς.

―Ὁμιλεῖ μόνος του. Λέγει ἱστορίας, ὁποὺ δὲν ἠξεύρω ἂν συνέβησαν ποτέ.

― Αὐτὰ εἶναι τοῦ πυρετοῦ.

― Τίνος θέλεις νὰ εἶναι; Ἔχω σαράντα χρόνους νοσοκόμος καὶ γνωρίζω ἐκ τοῦ πλησίον τὸν τύφον, τὴν μηνιγγῖτιν, τὴν ὀστρακιάν, τὴν πανώλη καὶ ὅλας αὐτὰς τὰς καλάς μου φιλενάδας.

― Πρὸς σὲ δὲν ὁμιλεῖ ποτὲ ὁ ἀσθενής;

― Πρὸς ἐμὲ ὄχι.

― Καὶ δὲν σὲ ἐννοεῖ ἂν τῷ εἴπῃς τίποτε;

― Ποῖος ἠξεύρει ἂν ἐννοῇ;

― Δὲν εἶναι, τέλος πάντων, εἰς τὰς φρένας του;

― Εἰς τὰς φρένας του; Ἀλλὰ πῶς θέλεις νὰ εἶναι; Ἐγνώρισα, σοὶ εἶπα, τὸν τύφον, τὴν πανώλη, τὴν χολέραν, τὴν λοιμικήν…

―Ἀλλὰ τί ἔχουν νὰ κάμουν αὐτὰ μ᾽ ἕνα πληγωμένον;

― Αὐτὸς τὰ ἔχει ὅλα ὁμοῦ.

― Μήπως εἶσαι τρελή, καλή μου γραῖα;

―Ἐγὼ τρελή; Δάγκασε τὴν γλῶσσάν σου. Ὀπίσω μου, Σατανᾶ! Γραπτὸν μοῦ ἦτο καὶ αὐτό. Πταίω ἐγώ, ὁποὺ σοῦ ἤνοιξα τὴν θύραν.

― Συγχώρησέ με, γραῖα, δὲν ἤθελα νὰ σὲ προσβάλω. Ἀλλ᾽ ὁ δυστυχὴς κύριός μου πρέπει νὰ σωθῇ. Βάλε τὰ δυνατά σου, καλή μου θειὰ Φορκίνα. Καὶ θὰ πληρωθῇς ἀκριβὰ διὰ τὸν κόπον σου. Ἔφερες κανένα ἰατρὸν ἐδῶ;

―Ἰατροὺς ἔφερα, ἀλλὰ μὴ τοὺς πιστεύῃς. Αὐτοὶ εἶναι ὅλοι ἀγύρται, παιδί μου.

― Καὶ ἰατροὺς νὰ προσκαλέσῃς γραῖα, καὶ ὅ,τι δύνασαι νὰ πράξῃς. Θὰ πληρωθῇς. Εἴμεθα πλούσιοι. Αὔριον τὸ πρωὶ θὰ σοὶ δώσω πολλὰ χρήματα. Ὤ, δυστυχῆ μου κύριε, καὶ νὰ ἤξευρες πόσον ἐπεθύμουν νὰ σοὶ ὁμιλήσω! Νὰ ἤξευρες πόθεν ἔρχομαι καὶ ποίαν ἀνεκάλυψα.

Ὁ ἀσθενὴς ἐκινήθη τὴν στιγμὴν ταύτην. Παραδόξως ἡ τελευταία τοῦ Μηνᾶ φράσις τῷ ἀπέδωκε τὴν ἐγρήγορσιν καὶ τὸ λογικόν.

― Ποίαν ἀνεκάλυψες; εἶπε μὲ πεπνιγμένην φωνήν. Δὲν εἶναι ὁ Μηνᾶς, ὅστις ὁμιλεῖ ἐδῶ;

―Ἐγὼ εἶμαι, κύριέ μου! ἔκραξεν ὁ Μηνᾶς περιχαρής, καὶ προσῆλθε εἰς τὴν κλίνην.

― Τί ἔλεγες πρὸ ὀλίγου; ἠρώτησεν ὁ ἀσθενής.

Ὁ Μηνᾶς κύψας εἰς τὴν κλίνην τοῦ ἠσπάσθη τὴν χεῖρα καὶ τῷ εἶπέ τι εἰς τὸ οὖς.

Ὁ ἀσθενὴς ἀνεσκίρτησεν.

―Ἀληθῶς; Τὴν εὗρες; εἶπεν· εἶναι ὑγιής; Μηνᾶ, Μηνᾶ! τὴν εἶδες; Δὲν ἠπατήθης; Ἀληθῶς ζῇ; Ὦ Μηνᾶ, σὲ εὐχαριστῶ.

Καὶ ἀνεκάθισεν ἐπὶ τῆς κλίνης.

―Ὢ ναί, ναί, κύριέ μου, εἶπεν ὁ Μηνᾶς κλαίων, τὴν εἶδα καὶ ζῇ.

― Τῇ ὡμίλησες; Τί σοὶ εἶπε;

― Δὲν ἠθέλησα νὰ τῇ δώσω γνωριμίαν.

― Διατί;

― Διότι ἐφοβήθην μὴ ἐπιμένει νὰ μείνῃ εἰς τὸ μοναστήριον καὶ γίνῃ ἄφαντος πάλιν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας.

―Ἂς εἶναι. Λυπηρόν! Ἀλλ᾽ ἀρκεῖ νὰ ζῇ.

― Ζῇ, κύριέ μου.

―Ὤ, πῶς ἀνεγεννήθην. Ἔλα, ἔλα, γραῖα, εἶπεν ἀποτεινόμενος πρὸς τὴν Φορκίναν, ἔλα νὰ μοῦ ἀλλάξῃς τὰς πληγάς, διότι θὰ ἀναχωρήσω αὔριον.

― Δὲν εἶναι καιρός, κύριέ μου· πάσχεις ἀκόμη καὶ εἶναι καλὸν νὰ φυλαχθῇς, εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

―Ὄχι, θὰ ἀναχωρήσωμεν, Μηνᾶ. Δὲν φοβοῦμαι πλέον τίποτε. Ἀρκεῖ νὰ ζῇ αὐτή.

―Ὅπως θέλεις.

―Ἂς τὴν ἴδω, Μηνᾶ, καὶ ἂς ἀποθάνω.

―Ἀναχωροῦμεν, κύριέ μου.

Ἡ γραῖα Φορκίνα τὰ ἔχασεν. Ἐζήτει τὸ ξαντὸν καὶ τοὺς ἐπιδέσμους, ὅπως ἀλλάξῃ τὰς πληγὰς τοῦ ἀσθενοῦς της, καὶ οὐδὲν εὕρισκεν. Ἔμεινεν ἔκθαμβος ἐκ τῆς ἀποτόμου μεταβολῆς τῆς νόσου. Ἠρώτα ἑαυτὴν μὴ ὁ τραυματίας παρεφρόνησεν ὁριστικῶς. Τὸ γεγονός, ὅπερ ἔβλεπεν, ἀνέτρεπε πάσας τὰς περὶ κλινικῆς καὶ νοσηλείας ἰδέας καὶ πάντα τὰ συμπεράσματά της.

―Ἔλα, κάμε γρήγορα, καλή μου γραῖα, ἐπανέλαβεν ὁ ἀσθενής· φέρε νὰ μοῦ ἀλλάξῃς τὰς πληγὰς καὶ ἑτοίμασε ζωμόν τινα νὰ προγευματίσωμεν.

― Καλὴ ἰδέα, κύριέ μου, εἶπεν ὁ Μηνᾶς τρίβων τὰς χεῖρας. Ἀλλὰ νὰ εἶχεν ἡ καλὴ αὕτη γραῖα φιάλην τινὰ οἴνου! Πόσον διψῶ!

―Ἔχεις οἶνον, γραῖα;

―Ὄχι, παιδί μου, ποῦ νὰ τὸν εὕρω.

― Δὲν σημαίνει, εἶπεν ὁ Μηνᾶς. Θὰ ἐξυπνίσωμεν τὴν γειτόνισσάν σου τὴν Κοκκινοὺ νὰ μᾶς δώσῃ.

― Οἶνον! Οἶνον! Φέρε οἶνον, γραῖα, εἶπεν ὁ τραυματίας.

Καὶ ἐγερθεὶς ἐκάθισε παρὰ τὴν ἑστίαν, ἐπὶ τοῦ πενιχροῦ ἑδωλίου, ἐφ᾽ οὗ ἐκάθητο πρὸ μικροῦ ἡ Φορκίνα.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α´

ΟΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ

Κυριακήν τινα Ἀπριλίου, καθ᾽ ἣν ὥραν ὁ ὑψούμενος ἥλιος ἀπερρόφα τὴν δρόσον ἐκ τῶν φύλλων τῶν δένδρων καὶ αἱ χελιδόνες ἐπέτων ἀπὸ στέγης εἰς στέγην κομίζουσαι τροφὴν εἰς τοὺς ψελλίζοντας νεοσσούς των, οἵτινες ἱστάμενοι ἐν ταῖς παρυφαῖς τῶν φωλεῶν ἤνοιγον τὰ στόματα καὶ ἐδείκνυον τὰς ἐρυθρὰς κλειτορίδας τῶν φαρύγγων των, οἱ μοναχοί, φέροντες τὰ κουκούλια μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν καταβιβασμένα ἐξήρχοντο βραδέως ἐκ τοῦ μεγάλου ναοῦ τῆς ἐν Πάτμῳ ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.

Τελευταῖος δὲ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ γηραιὸς καὶ κυρτὸς μοναχός, στηριζόμενος ἐπὶ βακτηρίας, καὶ διευθύνθη πρὸς τὸ κελλίον του. Ἔπιε θερμόν τι ποτόν, ὅπερ τῷ παρεσκεύασεν ὁ ὑποτακτικός του, καὶ κατακλιθεὶς ἐπὶ τῆς πενιχρᾶς στρωμνῆς του ἀνεπαύετο.

Μόλις παρῆλθον στιγμαί τινες, καθ᾽ ἃς ὁ γέρων δὲν εἶχεν ἀποκοιμηθῆ, καὶ ἕτερος μοναχὸς ἐνεφανίσθη εἰς τὸν πρὸ τοῦ κελλίου διάδρομον καὶ ἔκρουσε τὴν ἑτέραν τῶν δύο διδύμων θυρῶν.

―Ἀδελφὲ Σίμων! ἔκραξε.

― Εὐλόγησον, εἶπεν ἡ φωνὴ τοῦ ὑποτακτικοῦ.

― Κοιμᾶται ὁ γέροντάς σου;

―Ἂν δὲν προσεύχεται, εἶπεν ὁ ὑποτακτικὸς ἀνοίγων τὴν θύραν.

― Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐξομολογήσῃ μίαν ἀδελφήν.

― Ποίαν ἀδελφήν;

― Τὴν ἀδελφὴν Ἀγάπην.

Ὁ γέρων μοναχός, ἀκούσας ἔσωθεν τὴν συνδιάλεξιν, ἠγέρθη, ἦλθεν εἰς τὴν θύραν καὶ ἀνέῳξεν.

― Ἡ ἀδελφὴ Ἀγάπη κινδυνεύει, ἀδελφὲ Νεεμία; ἠρώτησε.

― Δὲν ἠξεύρω, ἀλλὰ ζητεῖ νὰ ἐξομολογηθῇ ἄνευ ἀναβολῆς.

―Ἔρχομαι εὐθύς.

Καὶ ρίψας ἐπὶ τῶν ὤμων τὸ ράσον του ἐξῆλθε καὶ ἠκολούθησε τὸν ἀδελφὸν Νεεμίαν.

Ὑπερέβησαν τὸν οὐδὸν τῆς πύλης τοῦ Μοναστηρίου. Διῆλθον παρὰ τὸ σπήλαιον τὸ σχιστὸν ἐν σχήματι Σταυροῦ, ἔνθα, κατὰ τὴν παράδοσιν, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴς συνέγραψεν ἐξ ἐμπνεύσεως τὸ «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος» καὶ γενομένου σεισμοῦ ἐσχίσθη τὸ σπήλαιον. Ἀνέβησαν διὰ βραχώδους καὶ στενῆς ἀτραποῦ εἰς τὸ ὄρος, ὁ μὲν Νεεμίας ἀσθμαίνων μὲ τοὺς ἰσχυρούς του πνεύμονας, ὁ δὲ Ἀμμοῦν κύπτων ὑπὸ τὸ βάρος τῆς ἡλικίας καὶ τοῦ ὕβου του καὶ κρατῶν τὰ γόνατα μὲ τὴν μίαν χεῖρα, μὲ τὴν ἑτέραν δὲ τὴν ράβδον του. Ἔφθασαν εἰς ἄντρον τι ἔχον κτιστὴν εἴσοδον βλέπουσαν πρὸς τὴν θάλασσαν καὶ πρὸς τὸ ἐν τῇ ὑπωρείᾳ κείμενον μοναστήριον.

Ὁ Νεεμίας ἀνέῳξε τὴν θύραν καὶ εἰσελθόντος τοῦ Ἀμμοῦν ἔκλεισεν αὐτὴν ὄπισθέν του μείνας αὐτὸς ἔξω.

Πενιχρὸς θάλαμος ἔχων τὸ χῶμα ὡς δάπεδον καὶ τὸν βράχον ὡς τοῖχον ἦτο τὸ ἐντὸς τοῦ οἰκήματος τούτου. Κλίνη τις ἦτο κατὰ τὴν μίαν γωνίαν, ἐφ᾽ ἧς κατέκειτο γυνή τις. Ὁ Ἀμμοῦν ἔλαβε τὸ μόνον σκαμνίον, ὅπερ ὑπῆρχε, καὶ ἐκάθισε παρὰ τὴν κλίνην.

― Τί ἔχεις, τέκνον Ἀγάπη; ἠρώτησεν ὁ γηραιὸς μοναχός.

Ἡ πάσχουσα γυνὴ ἀνέῳξε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸν παρετήρησε μὲ συμπαθὲς βλέμμα. Εἶχε κατάμαυρον τὸν χιτῶνα καὶ τὰ σκεπάσματα τῆς κλίνης. Ἀλλ᾽ ἐν μέσῳ τοῦ πενθίμου τούτου χρώματος ἠκτινοβόλει πρόσωπον, ὅπερ πεισματωδῶς ἐπέμενε νὰ εἶναι ὡραῖον.

Ἦτο γυνὴ ἕως τριάκοντα καὶ πέντε ἐτῶν. Ἠδύνατο νὰ εἶναι μόνον τριάκοντα. Ἡ καλλονή της εἶχεν ὠχρόν τι καὶ ἀσθενικόν, ὅπερ διηγεῖτο βασάνους καὶ μαρτύρια. Τὸ μέτωπόν της ἦτο, ὡς στεφάνη ἁγίου, ὠχρὸν καὶ κυανόφλεβον περὶ τοὺς κροτάφους. Τὸ ὄμμα της ἀντέλαμπε μυστικὰς ἀκτῖνας καὶ αὐγὰς ὄπτου* (visionnaire). Δυσκόλως ἠδύνατο νὰ μαντεύσῃ τις ἂν τὸ σχῆμα τοῦτο καὶ τὸ ἦθος προήρχοντο ἐκ βασάνων βιοτικῶν ἢ ἐκ τύψεων συνειδήσεως. Ἡ μέλαινα μανδήλα, ἣν ἐφόρει περὶ τὴν κόμην, δὲν ἠδύνατο ἐντελῶς νὰ ἀποκρύψῃ τὰ χρυσόξανθά της μαλλία.

Ὑπάρχουσι γυναῖκες καταφεύγουσαι εἰς τὰ μοναστήρια ἐκ κόρου καὶ ὑπάρχουσιν ἄλλαι ἐγκολπούμεναι τὸν μοναχικὸν βίον ἐκ λιμοῦ; Ἴσως. Ἀλλ᾽ εἰς ποτέραν τάξιν ἀνῆκεν αὕτη;

― Θέλω νὰ ἐξαγορευθῶ, πάτερ μου, εἶπεν ἡ γυνή.

― Πάσχεις;

― Τίς ἠξεύρει ἂν θὰ ζήσω; Ἐπιθυμῶ νὰ μὴ ἔχω μυστικὰ εἰς τὸν τάφον.

― Θὰ πράξῃς καλῶς, τέκνον μου. Τὰ μυστικά, ἅτινα κρύπτουσιν οἱ ἁμαρτωλοὶ κατὰ τὴν ἐξομολόγησιν, τοὺς τρώγουσι ζῶντας, καθὼς οἱ σκώληκες θὰ μᾶς φάγωσι νεκρούς.

Ἡ μοναχὴ ἀνεκάθισεν ἐπὶ τῆς κλίνης καὶ διὰ τοῦ κινήματος τούτου ἔδειξε γυμνὰς τὰς ὠλένας της, περικαλλεῖς ὡς πρὸς μοναχήν.

Ἐξέπεμψε βραχύν τινα καὶ δυσδιάκριτον στεναγμόν, ἐστήριξεν ἐπὶ τῆς δεξιᾶς τὴν κεφαλὴν καὶ ἤρχισεν ὡς ἑξῆς μὲ ἠρεμαίαν φωνήν.

― Πολλάκις σοὶ διηγήθην τὸν βίον μου πάτερ. Ἀλλ᾽ ἡ ἐξωτερικὴ ὄψις τῶν συμβάντων δὲν εἶναι ἡ αὐτὴ πρὸς τὴν ἐσωτερικὴν κατάστασιν τῆς ψυχῆς, καὶ ὅστις διηγεῖται τὸν βίον του καὶ κάμνει μακρὸν λόγον περὶ τῶν παθημάτων αὑτοῦ ἢ καὶ περὶ τῶν ἁμαρτιῶν του, ψεύδεται, διότι περιαυτολογεῖ ἐξ ἀνάγκης. Ἐκεῖνο ὅπερ πρὸς τύψιν μου δὲν ἐτόλμησα ποτὲ νὰ σοὶ εἴπω καὶ πρὸς αἶσχός μου θὰ σοὶ ὁμολογήσω τώρα διὰ πρώτην φορὰν εἶναι τοῦτο· ἂν καὶ διὰ τῆς βίας καὶ τοῦ δόλου μὲ ἀπήγαγεν ὁ Βενετὸς εὐπατρίδης ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ συζύγου μου, οὐχ ἧττον ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας εὐτύχημα ἐνόμισα τὸ νὰ συζῶ μὲ τὸν Βενετὸν καὶ νὰ εἶμαι ἐρωμένη του. Διότι εἶχέ τι λίαν ἐπιβάλλον καὶ ἑωσφορικόν, ὅπερ μὲ καθυπέταξε καὶ ἀνέτρεψεν ἐντελῶς τὴν συνείδησίν μου. Οὐδέποτε εἶχον ἀγαπήσει μὲ νεανικὸν πάθος τὸν σύζυγόν μου. Μοὶ ἐφαίνετο βαρὺς καὶ ὀχληρός, ἂν καὶ αὐτὸς μὲ ἠγάπα. Καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἔνοχος εἶμαι ἐγώ, ἥτις ἠκολούθησα τὸν Βενετόν, ἢ οὗτος, ὅστις μὲ ἀπήγαγε. Διότι αὐτὸς μὲ ἥρπασεν ἐνδοὺς εἰς μέθην παροδικήν, εἰς πάθος βίαιον καὶ τυραννικόν. Ἐνῷ ἐγώ, οἴμοι! ἠπάτων ἐμαυτὴν καὶ τοὺς πάντας. Διότι ὑπεκρινόμην θλῖψιν βαθεῖαν καὶ ἡ καρδία μου ἐν παραβύστῳ ἔχαιρε καὶ ἐμεθύσκετο ἐξ ἀγαλλιάσεως ἐρωτικῆς.

― Σφάλμα βεβαίως εἶναι τοῦτο, κόρη μου, εἶπεν ὁ πνευματικὸς κοιτάζων αὐτὴν μετ᾽ ἀπορίας, ἀλλ᾽ ἀρκεῖ ὅτι μετενόησες πρὸ πολλοῦ.

― Οὐδέποτε μετενόησα εἰλικρινῶς, ἀπήντησεν ἡ μοναχὴ στενάζουσα. Ἂν ἐγκατέλιπον τὸν κόμητα, ἔπραξα τοῦτο ἐξ ἐρωτικοῦ πείσματος καὶ μανιώδους ζηλοτυπίας καὶ οὐχὶ ἐκ τῆς ἐπιθυμίας τοῦ νὰ σώσω τὴν ψυχήν μου.

― Δὲν πειράζει, τέκνον μου· ἂν δὲν μετενόησες ἤδη πρὸ πολλοῦ, μετανοεῖς τώρα βεβαίως.

― Δὲν ὑπάρχει μετάνοια, πάτερ.

― Τί λέγεις; Βλασφημεῖς, ὦ γύναι.

― Δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει μετάνοια ἀληθής, πάτερ, ἐκτὸς ἂν ὀνομάζεται οὕτω ἡ ἐπιτήδευσις τῆς μετανοίας καὶ ἡ ὑποκρισία.

Ὁ πατὴρ Ἀμμοῦν ἐσηκώθη σπασμωδικῶς ἐκ τοῦ σκαμνίου του, ἔκαμε τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ καὶ περιῆλθεν εἰς ἀμηχανίαν.

― Τότε διατί μ᾽ ἐπροσκάλεσες ἐδῶ; εἶπεν. Εἰς τί χρησιμεύει ὁ ἰατρὸς εἰς νόσον ἀθεράπευτον;

― Διὰ νὰ ἐξομολογηθῶ, πάτερ μου.

― Νὰ ἐξομολογηθῇς ἄνευ μετανοίας;

― Καὶ νὰ σᾶς ζητήσω νὰ μὲ διδάξητε τὴν μετάνοιαν, ἂν εἶναι δυνατόν.

―Ἀλλ᾽ αὕτη δὲν εἶναι διδακτή, εἶναι αὐθόρμητος, κόρη μου.

― Λοιπὸν σᾶς λέγω ὅτι εἶναι ἀδύνατος.

―Ἔχεις τὸ πονηρὸν πνεῦμα τῆς βλασφημίας ἐντὸς τοῦ σώματός σου.

―Ἄκουσέ μου, πνευματικέ μου, προσεκτικῶς, καὶ συγχώρησον μίαν ἀσθενῆ γυναῖκα. Νόμιζέ με ὡς μεθύουσαν καὶ παραληροῦσαν. Παραδέχομαι ὅτι ἔρχεται ἐνίοτε στιγμή τις, καθ᾽ ἣν ἡ ψυχὴ κατανύσσεται καὶ κλαίει σιγανὰ ἢ καὶ θρηνεῖ ραγδαίως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅστις εἶναι ἡ ὑπερτάτη σκέψις πάσης διανοίας. Ἀλλ᾽ ἡ στιγμὴ αὕτη παρέρχεται, ὡς παρέρχονται πᾶσαι αἱ στιγμαί, καὶ μετ᾽ αὐτὴν ἐπανίσταται ἡ σὰρξ καὶ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς. Λυπηθῆτέ με, πάτερ μου, καὶ μὴ μὲ καταδικάζετε. Ὑποφέρω ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἐπὶ τῆς στρωμνῆς ταύτης τοῦ ᾍδου τὰ βασανιστήρια. Ἡ καρδία μου εἶναι αἱμοσταγής, ἡ κεφαλή μου ἐσκοτισμένη. Συχνάκις καταβαίνει εἰς τὰ χείλη μου ἀσεβὴς λογισμὸς καὶ ἀναβαίνει ἐναγὴς ἐπιθυμία. Οἱ στεναγμοί μου τὰ δύο ταῦτα μεταφράζουσιν εἰς τὴν πυρίνην γλῶσσαν τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς ἀπελπισίας. Ἡ βλασφημία εἶναι φυσικὸν προϊὸν τῆς δυστυχίας καὶ οὐχὶ τῆς ἀπιστίας. Δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει εἰς τὸν κόσμον γυνὴ μᾶλλον κολασμένη ἐμοῦ. Ὡς κατάδικος δεμένος εἰς τὸν σκόλοπα, δι᾽ οὗ μέλλει νὰ ἐκτελεσθῇ ἡ ποινή του, εἶναι καὶ ἡ ψυχή μου δεμένη εἰς τὸν ἔρωτα τοῦτον, ὅστις εἶναι ἡ ποινή μου εἰς τὸν νῦν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν μέλλοντα. Ἀγαπῶ ἐκεῖνον, ὅστις κατέστρεψε τὴν οἰκιακήν μου εὐδαιμονίαν καὶ κατεσπάραξε τὴν καρδίαν τοῦ συζύγου μου, τὸν ἀγαπῶ τοσοῦτον διαπύρως καὶ τοσοῦτον ἐμμανῶς, ὥστε ὁ ἔρως οὗτος εἶναι δαιμόνιον κατοικοῦν εἰς τὴν σάρκα μου, εἶναι λεγεὼν ὅλη δαιμόνων ἐξηπλωμένη, ὡς πολύπους μὲ τοὺς πλοκάμους του, εἰς τὰς φλέβας μου, ἐκμυζῶσα τὸ αἷμά μου καὶ ἀπορροφῶσα τὴν πνοήν μου. Οὐδέποτε μετενόησα διὰ τὸ ἔγκλημά μου τοῦτο, πάτερ, οὐδὲ πιστεύω ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ μετανοήσω. Ἀπορῶ, πάτερ μου, πῶς ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ ὑπάρχῃ ἐν τῇ ὑπ᾽ αὐτοῦ δημιουργηθείσῃ φύσει αἴσθημα ἰσχυρότερον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως καὶ θεὸς ἀνώτερος πάσης θείας παντοδυναμίας. Εἰς μάτην, πάτερ μου, ἐκτελῶ παρατεταμένας νηστείας, εἰς μάτην κάμνω καθ᾽ ἑκάστην χιλίας γονυκλισίας. Ἡ σὰρξ δὲν δύναται νὰ καταβληθῇ, ὁ ἔρως δὲν δύναται νὰ ὑποχωρήσῃ. Τὰ μὲν χείλη μου ψιθυρίζουσι μηχανικῶς τὰς τυπικὰς προσευχάς, ἃς παιδιόθεν ἀπεστήθισα, ἡ δὲ καρδία μου ἀντηχεῖ τὸ ὄνομα ἐκείνου…

Ὁ πατὴρ Ἀμμοῦν ἤκουε τὴν ὁμιλίαν ταύτην ὡς νὰ διετέλει ἐν ἐκστάσει καὶ νὰ εἶχε μετατεθῆ εἰς ἄλλον κόσμον ὅλως ἀκατάληπτον. Τῷ ἐφαίνετο ὅτι αἱ ἔρημοι τῆς Θηβαΐδος, ἃς εἶχε κατὰ τὴν νεότητά του χάριν προσκυνήσεως ἐπισκεφθῆ, ἤνοιγον τὰ μελαγχολικὰ ἄντρα των καὶ ὅτι ἐξ αὐτῶν ἐξήρχοντο μυρμηκιαὶ δαιμόνων ριπτόμεναι κατ᾽ αὐτοῦ, ὅπως κατατρυπήσωσι τὰς σάρκας του. Ἡ διάλεκτος αὕτη ἦτο ἄγνωστος εἰς αὐτόν. Ποικίλοι συγκεχυμένοι καὶ λαβυρινθώδεις λογισμοὶ διεκλαδοῦντο ἐν τῷ πνεύματι αὐτοῦ. Ἐν πρώτοις, ἦτο τοῦτο ἐξομολόγησις; Ἀλλ᾽ ἂν ἦτο, κατ᾽ οὐδὲν ὡμοίαζε πρὸς τὰς συνήθεις ἐξομολογήσεις, ὅσας εἶχεν ἀκούσει καθ᾽ ἅπασαν τὴν μακρὰν τεσσαρακοστὴν τοῦ ἐπαγγέλματός του. Ἢ λοιπὸν ἡ τῆς γυναικὸς ταύτης δὲν ἦτο ἐξομολόγησις ἢ αἱ τῶν ἄλλων γυναικῶν δὲν ἦσαν τοιαῦται.

―Ἤκουσα τὰς ἐξαγορεύσεις πολλῶν γυναικῶν εἰς τὴν ζωήν μου, ἔλεγε καθ᾽ ἑαυτὸν ὁ πατὴρ Ἀμμοῦν. Ἀλλὰ τί ὁμολογοῦσιν αὗται; Τὴν κακολογίαν, τὸ ψεῦδος, τὰς πρὸς τοὺς συζύγους των λογομαχίας, ἐνίοτε τὸν φθόνον, οὐδέποτε τὴν κλοπήν· συχνότατα ἐξιστοροῦσι μετὰ στόμφου τὰς ἀρετάς των ἢ κακολογοῦσι τὴν γειτόνισσαν καὶ τὴν φίλην, ἐπὶ τῇ προφάσει ὅτι ἐξομολογοῦνται δῆθεν· οὐδέποτε ὁμολογοῦσι τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς τῆς μοιχείας καὶ τὴν πρᾶξιν αὐτήν· ἀναφέρουσιν ὅτι ἔπιον ὕδωρ πρὸ τοῦ ἀντιδώρου, ὅτι συνωμίλησαν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ὅτι εἶχον τὰ συνήθιά των, καὶ τὰ λοιπά. Ταῦτα τὰ ὁμολογοῦσιν. Ἀλλὰ τίς ἐξ αὐτῶν ἔκαμέ ποτε τὰς φοβερὰς καὶ ἀπιστεύτους ὁμολογίας τῆς γυναικὸς ταύτης;

Ὁ πατὴρ Ἀμμοῦν προέβη οὕτω εἰς τὰς σκέψεις του, καὶ διηπόρει ἂν καὶ οἱ ἄνδρες ἔχουσι πολλῷ πλείονα εἰλικρίνειαν τῆς τῶν γυναικῶν ἐν τῇ ἐξομολογήσει. Ἔπειτα ἠρώτα ἑαυτὸν ἂν καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Ἀββᾶς Ἀμμοῦν ἐξωμολογήθη ποτὲ εἰλικρινῶς, ἀλλὰ μετ᾽ ἀληθοῦς καὶ ἀνυποκρίτου εἰλικρινείας πρὸς τὸν πνευματικὸν αὐτοῦ πατέρα. Τέλος δὲ κατέληξεν εἰς τὸ ἐν εἴδει ἐρωτήσεως συμπέρασμα· εἰς τί χρησιμεύει ἡ ἐξομολόγησις καὶ διατί οὗτος ὁ θεσμός;

Ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο νὰ εἴπῃ μεγαλοφώνως ταῦτα πρὸς τὴν πνευματικήν του κόρην, διότι διὰ τούτου ἤθελε καταντήσει νὰ ἀνταλλάξῃ θέσιν καὶ νὰ γίνῃ αὐτὸς ὁ ἐξομολογούμενος πρὸς αὐτήν.

Ὅθεν μὴ ἔχων ἄλλο προχειρότερον μέσον, ἵνα στίξῃ διὰ τελείας τὴν πνικτικὴν ταύτην περίοδον τοῦ λόγου, κατέφυγεν εἰς ἐκεῖνο, οὗ ἐφείδετο ἐξ ἀρχῆς, καὶ ἐκήρυξεν ὅτι ἡ γυνὴ αὕτη ἠλαύνετο προφανῶς καὶ αὐτοφώρως, ὡς καὶ αὐτὴ ὡμολόγησεν, ὑπὸ τοῦ πονηροῦ δαίμονος.

― Δαιμόνιον, δαιμόνιον ἔχεις, δυστυχής, τῇ εἶπε. Καλὰ τὸ εἶπες καὶ μόνη σου· ἢ μᾶλλον τὸ δαιμόνιον εἶπεν ἀφ᾽ ἑαυτοῦ τὸ ὄνομά του.

Καὶ ἐγερθεὶς ἐξήγαγε τὸ εὐχολόγιον ἐκ τοῦ κόλπου του καὶ ἤρχισε νὰ ἀναγινώσκῃ ὑπὲρ τὴν κεφαλὴν αὐτῆς τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. «Ἐπιτιμᾷ σοι Κύριος, διάβολε, τοῦ ἐξελθεῖν ἐκ τοῦ πλάσματος τούτου… Ναί, Κύριε, ἀπέλασον ἀπ᾽ αὐτῆς πᾶν πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐμφωλεῦον αὐτῆς τῇ καρδίᾳ· πνεῦμα πλάνης, πνεῦμα ὑπερηφανίας, ἀπιστίας, ἀκηδίας, εἰδωλολατρίας, πνεῦμα πορνείας, μοιχείας, λαγνείας, ἀσωτίας, ἀσελγείας καὶ πάσης ἀκαθαρσίας»…

Τὰ ἐπιβλητικὰ καὶ μυστηριώδη ταῦτα λόγια ἐβόμβουν ὡς ἦχος προσβάλλων τὰ ὦτα πυρέσσοντος εἰς τὰς ἀκοὰς τῆς Ἀγάπης. ᾘσθάνετο τὸ «πονηρὸν καὶ ἀκάθαρτον πνεῦμα» ἀσπαῖρον καὶ φρυάττον ἐντός της. Ἐπεθύμει νὰ διαμαρτυρηθῇ καὶ δὲν ἠδύνατο. Ἄλλοτε μὲν ἐπεθύμει νὰ ἀσπασθῇ τὴν χεῖρα τοῦ γηραιοῦ μοναχοῦ, ἄλλοτε δὲ τῆς ἤρχετο νὰ τὸν ἁρπάσῃ ἐκ τοῦ γενείου καὶ νὰ τὸν ἀποβάλῃ ἐκ τοῦ κελλίου της. ᾘσθάνετο δύο δυνάμεις ἑλκούσας καὶ ἀνθελκούσας αὐτὴν εἰς τὸ κενόν, ὑπεράνω χασκούσης ὑπὸ τοὺς πόδας της ἀβύσσου. Ὁτὲ μὲν ἔκλινε πρὸς τὴν ἄβυσσον, ὁτὲ δὲ ἐλάμβανε πτῆσιν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν αἰθέρα. Τότε θρησκεία, βίος, ἔρως, ἀπάτη, ἁμαρτήματα, θλίψεις, ὄνειρα, τὰ πάντα παρίσταντο εἰς τὴν φαντασίαν της, ὡς συγκεχυμένη καὶ παμμιγὴς εἰκών. Ἔτεινε τὰς χεῖρας ἵνα συλλάβῃ τὴν ὀπτασίαν, ἀλλ᾽ αὕτη ἔφευγεν ὡς σκιὰ καὶ ἐξηφανίζετο ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν της.

Ὁ ἱερεὺς ἐν τούτοις ἐξηκολούθησε τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἐξορκισμῶν. «Καὶ ποίησον αὐτὴν ἀποτάξασθαι τῷ Σατανᾷ καὶ πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ… καὶ μὴ ὑποκρυβήτω ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς δαιμόνιον σκοτεινὸν μηδὲ κυριευσάτω αὐτῆς»…

Ἡ Ἀγάπη διερράγη εἰς κλαυθμούς. Ἤρχισε νὰ χύνῃ σφοδροὺς καταρράκτας δακρύων. Ὁ ἱερεὺς τὴν ᾤκτειρε καὶ ἔπαυσε τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἐξορκισμῶν.

―Ἐξακολούθει, πάτερ μου, εἶπεν ἡ Ἀγάπη, ἀπομάσσουσα τὰ δάκρυά της.

Ὁ Ἀμμοῦν ἐπανέλαβεν. «Ἐξορκίζω σε κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλιπεῖν εὔκαιρον τῷ Κυρίῳ τὸ πλάσμα τοῦτο… πνεῦμα σκότους, πνεῦμα ὀργῆς καὶ φθόνου καὶ φόνου, πνεῦμα ἐπιθυμίας, πνεῦμα ἀντιλογίας… ἐξελθέτω ἐκ τῆς δούλης τοῦ Θεοῦ ταύτης»…

Τῇ αὐτῇ στιγμῇ ἐκρούσθη δειλῶς καὶ μετὰ δισταγμοῦ ἡ θυρὶς τοῦ κελλίου.

― Τίς εἶναι; εἶπεν ὁ ἱερεύς.

―Ἐγὼ εἶμαι, ἅγιε πάτερ, ἀπήντησεν ἡ φωνὴ τοῦ ἀδελφοῦ Νεεμίου.

― Τί θέλεις;

― Ζητοῦσι τὴν ἀδελφὴν Ἀγάπη.

― Ποῖος;

― Δύο ξένοι, ἀνὴρ καὶ γυνή, φθάσαντες τὴν στιγμὴν ταύτην.

― Δὲν ἠξεύρεις ὅτι ἐκτελῶ ἁγίαν ὑπηρεσίαν τὴν στιγμὴν αὐτήν; Εἶναι τρόπος νὰ διακόπτῃς τὴν ἐξομολόγησιν;

― Τὸ ἤξευρα, πάτερ μου, καὶ παρακαλῶ νὰ μὲ συγχωρήσῃ ἡ πανοσιότης σας.

― Τότε διατί κτυπᾷς τὸ παράθυρον;

―Ἐπιμένουσιν οἱ ξένοι πολὺ νὰ εἰσέλθωσιν.

―Ἂς περιμείνωσι.

―Ἐστενοχωρήθησαν νὰ περιμένωσι τόσην ὥραν.

― Εἶσαι ἀσεβής, ἀδελφὲ Νεεμία.

―Ἂς μὲ συγχωρήσῃ ἡ πανοσιότης σας.

Ἐν τούτοις ἀκούσασα ἡ Ἀγάπη ὅτι τὴν ζητοῦσιν, ἀφυπνίσθη ὡς ἐξ ἐφιάλτου τινὸς καὶ ᾐσθάνθη ἐλπίδας καὶ συγκινήσεις. Ἡ καρδία της ἤρχισε νὰ πάλλεται τὸν ἁρμονικὸν ἐκεῖνον παλμόν, τὸν ἔνθερμον καὶ προξενοῦντα γλυκεῖαν ταραχήν, ὃν πρὸ πολλοῦ εἶχε λησμονήσει. Ὅθεν ἐνόμισε καλὸν νὰ ἐπέμβῃ.

― Μὲ συγχωρεῖτε, πάτερ μου, εἶπε πρὸς τὸν Ἀββᾶν Ἀμμοῦν. Θὰ ἐπανέλθητε πάλιν τὸ ταχύτερον νὰ μοὶ ἀναγνώσητε ἐκ νέου τοὺς ἐξορκισμοὺς τούτους. Ἀλλὰ τίς ἠξεύρει, ἀφοῦ μὲ ζητοῦν, δυνατὸν νὰ εἶναι συγγενεῖς μου ἢ φίλοι μου, καὶ ἀνυπομονοῦσιν, ἀνησυχοῦντες, ὡς φαίνεται, περὶ τῆς ὑγείας μου. Ἐπιτρέψατέ μοι νὰ δεχθῶ τοὺς ξένους τούτους.

― Δὲν ἀντιλέγω, κόρη μου, εἶπεν ὁ Ἀββᾶς, θέτων τὸ εὐχολόγιον εἰς τὸν κόλπον του καὶ κάμνων ἀπόλυσιν τῶν ἐξορκισμῶν.

Καὶ ἤνοιξε τὴν θύραν τοῦ κελλίου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β´

Η ΚΑΤΟΠΤΕΥΤΡΙΑ

Εἰσῆλθε νεαρά τις γυνή, ἀρκούντως ὡραία, ἀκολουθουμένη ὑπ᾽ ἀνδρὸς ὑψηλοῦ, δυσμόρφου, ἀντιπαθοῦς καὶ ἀδεξίου. Ἐφαίνετο οὗτος τοσοῦτον ἄγροικος, ὥστε δὲν εἶχε βεβαιότητα οὔτε περὶ τοῦ ἐδάφους, ἐφ᾽ οὗ ἐπάτει, οὔτε περὶ τῆς στέγης ὑφ᾽ ἣν ἵστατο, ἀλλ᾽ ἐκοίταζεν ἄνω καὶ κάτω, μὲ ὄμματα ὑπερμέτρως ἀνοικτά, καὶ εἶχε τὴν ρῖνα προεξέχουσαν καὶ ὀρθίαν ἐν εἴδει θαυμαστικοῦ. Ἐκ πρώτης ἀφετηρίας ἐνόει τις ἅμα βλέπων τὸ ζεῦγος τοῦτο ὅτι ἡ γυνὴ αὕτη, ἡ ἔχουσα ὡραίαν μορφὴν καὶ νοήμονα, περιεφρόνει ἐκ βάθους τῆς καρδίας τὸν ἄνδρα τοῦτον, ἂν ἦτο σύζυγός της.

Ἡ νέα γυνὴ ἔρριψε στιγμιαῖον βλέμμα πρὸς τὸν Ἀββᾶν Ἀμμοῦν, καὶ τὸ μετέφερεν εὐθὺς ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἀλλὰ τόσον ἀκαριαίως, ὥστε ὡς ἔγγιστα ἐξέφραζε τοῦτο τὴν ἑξῆς ἔννοιαν. «Ἄ, εἶναι καλόγηρος, τί μὲ μέλει;» Τὸ βλέμμα της δὲ ἔπεσε βαθύ, ἐρευνητικὸν καὶ διαμπερὲς ἐπὶ τῆς μοναχῆς τῆς κλινήρους. Τὴν ἐκοίταξεν ὡς νὰ ἐπεθύμει οὐχὶ μόνον νὰ φωτογραφήσῃ τὴν εἰκόνα της, ἀλλὰ νὰ καταμετρήσῃ τὴν συνείδησίν της καὶ νὰ ἀναγνώσῃ τὸν βίον της γεγραμμενον ἐπὶ τοῦ ὠχροῦ ἐκείνου μετώπου.

Ἡ Ἀγάπη ἐταράχθη καὶ ἠπόρησεν ἐκ τοῦ ἁρπακτικοῦ ἐκείνου βλέμματος, δὲν ἐνεθυμεῖτο δὲ ἂν εἶχεν ἰδεῖ ποτε τὴν γυναῖκα ταύτην.

― Τί μὲ θέλει; ἔλεγε καθ᾽ ἑαυτήν· διατί μὲ κοιτάζει οὕτω; Ποία εἶναι;

― Νὰ εἶναι αὐτή; ἔλεγε πάλιν ἡ ἑτέρα γυνή· εἶναι ὡραία καὶ ἔχει ὑποφέρει πολλά. Τὸ βλέμμα της διηγεῖται μυστήρια. Πάθη κρύπτει ἐντός της. Εἶναι αὐτή! Μοὶ φαίνεται ὅτι βλέπω τὰ ἴχνη τῶν φιλημάτων τοῦ κόμητος ἐπὶ τῶν χειλέων της. Ἄ, ἠξεύρει νὰ ἐκλέγῃ ἐκεῖνος τὰ θύματά του.

Ἐν τούτοις ἡ ξένη ἐσχημάτισεν ἀπαθῶς τὸ πρόσωπόν της, κατεβίβασεν αἰδημόνως τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀπέτεινε πρώτη τὸν λόγον πρὸς τὴν μοναχήν.

― Ζητῶ νὰ μᾶς συγχωρήσητε, κυρία, εἶπε, διὰ τὴν τόλμην μας. Εἴμεθα ὁδοιπόροι, ἐρχόμεθα μακρόθεν, ἀφήσαμεν δύο ὑποζύγια μὲ τὴν ἀποσκευήν μας ἐκεῖ κάτω, καὶ ἐπειδὴ ἐδίψων καὶ νερὸν δὲν εὕρισκα, ἐτόλμησα νὰ ζητήσω διὰ μίαν στιγμὴν τὴν φιλοξενίαν τῆς στέγης σας. Παρακαλῶ ταπεινῶς νὰ μὲ συγχωρήσητε.

― Εἶσθε συγχωρημένη, κυρία, εἶπεν ἡ μοναχή, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν δύναμαι νὰ σᾶς περιποιηθῶ, ὅσον ἐπιθυμῶ εἰς τὴν πενιχρὰν καλύβην μου. Καθίσατε, καὶ ὁ ἀδελφὸς Νεεμίας ἂς σᾶς προσφέρῃ νερόν, καὶ ἀναπαυθῆτε.

Ὁ ἀδελφὸς Νεεμίας εἶχεν ἤδη προσφέρει ὕδωρ εἰς τοὺς ξένους, ἐνῷ ἡ Ἀγάπη ἔλεγε ταῦτα. Ὁ δὲ ἀββᾶς Ἀμμοῦν εἶχε γίνει ἄφαντος.

Ἡ ξένη ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ σκαμνίου, ὁ δὲ συνοδεύων αὐτὴν ἀνὴρ ἐπὶ λίθου, καὶ ἐπανελήφθη ἡ συνδιάλεξις.

―Ὁ ἀνὴρ οὗτος εἶναι σύζυγός μου κυρία, εἶπεν ἡ ξένη. Ὀνομάζομαι Καικιλία Βιαμίνη καὶ εἶμαι ἐκ Βενετίας.

― Δὲν σᾶς ἠρώτησα, κυρία· εἶσθε ξένη, πάντοτε σεβαστὴ δι᾽ ἐμέ, εἴτε μετὰ τοῦ ὀνόματός σας, εἴτε ἀνώνυμος.

― Δὲν μὲ ἠρωτήσατε ἐξ εὐγενείας, ὤφειλον νὰ σᾶς τὸ εἴπω ἐκ προθυμίας. Ὁ σύζυγός μου περιέρχεται τὰς νήσους ὡς ὑπάλληλος τῆς Βενετίας, κυρία. Ἔχομεν σχεδὸν ἐπισκεφθῆ δὶς καὶ τρὶς ὅλας τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου. Ἔχω ἰδεῖ πολὺν κόσμον.

― Καλῶς, κυρία.

― Μοὶ ἀρέσκουν πολὺ τὰ ταξίδια· εἶναι ὁ καλύτερος βίος, ὃν δύναταί τις νὰ ζήσῃ, φρονῶ, ἐπὶ τῆς γῆς.

Ἡ μοναχὴ ἀπήντησε διὰ νεύματός τινος τῆς κεφαλῆς.

― Δὲν δύναμαι ποτὲ νὰ ὑποφέρω τὸν περιορισμόν. Ἀγαπῶ νὰ γνωρίζω κόσμον.

― Καλὰ κάμνετε, κυρία.

― Δὲν λέγω τοῦτο διὰ νὰ σᾶς λυπήσω, ἐπανέλαβεν ἡ ξένη. Διότι τὰ ἰδιαίτερα τοῦ ἄλλου κανεὶς δὲν τὰ ἠξεύρει. Δὲν ἀγαπῶ νὰ ἐπεμβαίνω εἰς τὰ ἀλλότρια. Ἔπειτα ποῦ ἠξεύρω ἐγὼ ἂν σεῖς δὲν εἴδετε πλειότερον κόσμον ἐμοῦ καὶ ἂν δὲν ὑπήρξατε ἡμέραν τινὰ πολὺ εὐτυχὴς καὶ ἂν σήμερον εἶσθε εὐχαριστημένη.

Ἡ μοναχὴ ἐμειδίασε βεβιασμένως.

― Δὲν μὲ λυπεῖτε κυρία, εἶπε.

― Τότε θὰ σᾶς εἴπω εἰλικρινῶς, ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἐδεχόμην νὰ γίνω μοναχή, εἶπεν ἡ Καικιλία. Μὲ τόσην καλλονὴν καὶ νεότητα, ὡς τὴν ἰδικήν σας, καὶ νὰ ὑπάγῃ νὰ ταφῇ τις! Νὰ γίνῃ ἀσκήτρια, ἐρημῖτις, νυκτερίς, κουκουβάγια! Νὰ μὴ βλέπῃ κόσμον, νὰ μὴ ἀκούῃ ζωήν! Νὰ καταδικάσῃ αὐτὴ ἑαυτὴν εἰς ἰσόβιον ἀγωνίαν, εἰς βραδὺ ψυχορράγημα, εἰς ὑστερικὸν θάνατον; Ὦ Θεέ μου! Καὶ ποῖος ὁ λόγος; Σᾶς βεβαιῶ, καλύτερον νὰ ἔχῃ τις τὸν ἴκτερον, καλύτερον νὰ πάσχῃ ἐκ νευρικοῦ παροξυσμοῦ ἢ νὰ σβήνεται ἀνεπαισθήτως μὲ τὴν φθίσιν!

Ἡ Ἀγάπη, οὐδεμίαν ἀλλοίωσιν ἔδειξεν ἐπὶ τοῦ προσώπου, ἀκούουσα ταῦτα· ἔβλεπεν ἡμέρως τὴν ξένην, περιμένουσα νὰ τελειώσῃ. Τότε δὲ τῇ εἶπε.

― Ταῦτα τὰ λέγετε διαβατικῶς, κυρία, ὡς φαίνεται, καὶ σᾶς ζητῶ συγγνώμην.

― Τί θὰ εἰπῇ διαβατικῶς; ἠρώτησεν ἡ ξένη.

― Θὰ εἰπῇ ὅτι εἶσθε διαβάτις, καὶ δὲν ἔχετε καιρὸν νὰ σκεφθῆτε τί λέγετε. Καθὼς ὡμολογήσατε πρὸ ὀλίγου, ὅτι ἀγαπᾶτε τὰ ταξίδια. Τὰ λόγιά σας λοιπὸν εἶναι λόγια ταξιδιώτου, καὶ συγχωρήσατέ με.

Ἡ ξένη ἔδακε τὰ χείλη.

―Ἐγὼ ὀφείλω νὰ σᾶς ζητήσω συγγνώμην, εἶπεν.

― Εἶσθε συγχωρημένη, κυρία.

― Δὲν ἦλθον βεβαίως ὡς πειρασμὸς εἰς τὸ κελλίον σας, κυρία· βεβαιωθῆτε ὅτι σᾶς σέβομαι πλειότερον παντὸς ἄλλου ἐν τῷ κόσμῳ.

― Εὐχαριστῶ.

―Ἔχω ὅμως ἐσχηματισμένην γνώμην περὶ παντὸς ὅ,τι λέγω, καὶ δὲν ὁμιλῶ ὡς διαβάτις.

― Λοιπὸν ἐφαρμόζετε γενικὰς παρατηρήσεις ἐπ᾽ ἐμοῦ;

― Ἴσως.

Ἡ μοναχὴ ἐκίνησε τοὺς ὤμους.

― Θέλετε νὰ εἴπητε, ἐπέφερεν ἡ ξένη, ὅτι δὲν εἶσθε σεῖς ἐκείνη, ἐφ᾽ ἧς δύναμαι νὰ τὰς ἐφαρμόσω.

―Ἠξεύρω κ᾽ ἐγώ;

― Βλέπω ὅτι ἀπεπλανήθημεν, κυρία. Δὲν εἶχον, πιστεύσατέ με, σκοπὸν οὔτε νὰ σᾶς προσβάλω, οὔτε νὰ ἐπέμβω εἰς τὰ ἰδιαίτερά σας.

― Σᾶς πιστεύω, κυρία.

― Λοιπὸν συγχωρήσατέ με.

― Τίποτε, κυρία.

Ἡ ξένη ἠγέρθη. Ἦλθε μέχρι τῆς θύρας τοῦ κελλίου καὶ ἐστάθη ἐπὶ στιγμάς τινας θεωροῦσα τὴν ἀγρίαν ἐκείνην τοποθεσίαν, τὴν περιβαλλομένην πανταχόθεν ὑπὸ φαράγγων, δρυμῶν καὶ ἀπορρώγων βράχων, καὶ τελευτῶσαν εἰς τὸ αἰωνίως κυανοῦν καὶ ἄπειρον τοῦ πελάγους. Πέραν δὲ καὶ εἰς βάθος ἀμέτρου ἀποστάσεως ἐφαίνοντο νῆσοί τινες νεφελοειδεῖς καὶ ἀτμιζόμεναι εἰς τὸ βλέμμα, καὶ τέλος τὰ ὑψιτενῆ ὄρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπέφραττον τὴν περαιτέρω θέαν.

Ὁ δὲ σύζυγος τῆς Καικιλίας μὴ ἠξεύρων τί νὰ κάμῃ τὴν ἠκολούθει διὰ τοῦ βλέμματος, μὴ ἐννοῶν τί ἔπραττεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ.

― Τί κάμνεις; Δὲν θὰ πηγαίνωμεν, Καικιλία; τῇ εἶπε· θὰ νυκτώσωμεν ἐδῶ, καὶ ποῦ νὰ εὑρεθῇ μέρος διὰ νὰ καταλύσωμεν;

― Ἡσύχασε, δὲν εἶναι δουλειά σου· ἀπήντησεν ἡ Καικιλία χωρὶς νὰ στραφῇ πρὸς αὐτόν.

Ἂν ἤδη ἡ μοναχὴ ἐπεθύμει ν᾽ ἀποδώσῃ τὰ ἴσα, ἠδύνατο ἀναμφιβόλως νὰ εἴπῃ πρὸς τὴν ξένην: ― Ἄ, αὐτὸ λοιπὸν εἶναι ὁ ἔγγαμος βίος;!

Ἀλλὰ φεῦ! δὲν ἐπεθύμει νὰ ἐκδικηθῇ· οὐδὲ διενοήθη μάλιστα τοῦτο. Μετά τινας ἔτι στιγμὰς ἡ Καικιλία ἐπανῆλθε καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ σκαμνίου της.

― Μένετε ἐδῶ, κυρία, τῇ εἶπεν ἡ Ἀγάπη, ἂν δὲν ἔχετε μέρος νὰ ὑπάγετε. Ἀπὸ τὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὸ ὁποῖον βλέπετε ἐκεῖ κάτω, ἠμποροῦν οἱ πατέρες νὰ μᾶς στείλουν σκεπάσματα.

―Ὤ, δὲν εἶν᾽ ἀνάγκη, κυρία, ἡμεῖς ἔχομεν τὴν ἀποσκευήν μας. Σᾶς ἔχω εἰπεῖ ὅτι οἱ ἡμίονοι μᾶς περιμένουν ἐκεῖ παρακάτω.

―Ὅπως ἐπιθυμεῖτε.

― Εἶναι φόβος ἐδῶ, νὰ κοιμηθῇ τις εἰς τὸ ὕπαιθρον;

― Διατί εἰς τὸ ὕπαιθρον, κυρία; Δύνασθε νὰ κοιμηθῆτε ἐντὸς τούτου τοῦ κελλίου. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ὕπαιθρον δὲν εἶναι ἄλλος φόβος, ἐκτὸς ὅτι θὰ κρυώσητε.

―Ἄ! ἐλησμόνησα, εἶπεν εἰρωνικῶς ἡ ξένη· ἐδῶ εἶναι ἡ ἁγία δημοκρατία τῶν καλογήρων. Δὲν ὑπάρχουσιν ἐδῶ κλέπται ἆρά γε;

― Δὲν πιστεύω.

― Καὶ πῶς διοικεῖται, παρακαλῶ, ἡ νῆσος αὐτή; Αὐτὸ εἶναι ἀληθῶς περιεργείας ἄξιον.

― Δὲν εἶμαι ἀρκετὰ ἐνήμερος εἰς τοῦτο. Δὲν ἠξεύρω ἂν εἶναι ἐδῶ ὁ ἀδελφὸς Νεεμίας, διὰ νὰ σᾶς πληροφορήσῃ.

―Ὤ, δὲν δύναμαι νὰ ὁμιλήσω μὲ καλογήρους! εἶπεν ἡ ξένη μετ᾽ ἐπιτετηδευμένης ἀποστροφῆς.

― Λυπηρόν. Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω ἐγὼ νὰ σᾶς δώσω πληροφορίας.

― Λοιπὸν οἱ καλόγηροι εἶναι ἐδῶ αὐτόνομοι;

― Ναί.

― Καὶ ἄρχουσιν οἱ ἴδιοι πολιτικῶς τῆς νήσου.

― Φαίνεται.

― Οἱ καλόγηροι ἄρα ἐξασκοῦσιν ἐνταῦθα πάσας τὰς πολιτικὰς λειτουργίας; Τοὐτέστιν εἶναι αὐθένται, δοῦκες, ἁρμοσταί, σύμβουλοι, στρατηγοί, δημογέροντες καὶ δήμιοι ἀκόμη;

― Εἰς τὴν Δύσιν, κυρία, εἶπε πικρανθεῖσα ἡ Ἀγάπη, δυνατὸν νὰ ὑπάρχωσι καλόγηροι δήμιοι. Ἐδῶ ποτὲ δὲν ἠκούσθη τοιοῦτόν τι.

― Μὴ θυμώνετε. Δὲν θέλω νὰ εἴπω κατὰ γράμμα ὅτι ἐκτελοῦσιν ἔργα δημίου.

― Τί θέλετε λοιπὸν νὰ εἴπητε;

―Ἠξεύρετε ὅτι, ἂν ὁ δήμιος εἶναι ἄξιος περιφρονήσεως, ὁ δικαστὴς ὅστις κρύπτεται ὄπισθεν αὐτοῦ, εἶναι συνένοχός του, αἴτιος τῆς ἐνοχῆς τοῦ δημίου μάλιστα, καὶ εἶναι ἄξιος πολλαπλασίας περιφρονήσεως.

― Λοιπόν;

― Λοιπὸν δὲν ὑπάρχουσιν ἐνταῦθα καλόγηροι δικασταί;

―Ὑπάρχουσι.

― Δὲν ἐκδίδουσι θανατικὰς ἀποφάσεις;

Ἡ Ἀγάπη ἔκαμε νεῦμα ἀμφίβολον.

― Οἱ καλόγηροι ἄρα εἶναι δήμιοι, εἶπεν ἡ Καικιλία ἑρμηνεύουσα ὡς κατάφασιν τὸ νεῦμα τοῦτο.

―Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρω μὲ βεβαιότητα ὅτι ἐκδίδουσι θανατικὰς ἀποφάσεις, ἀντεῖπεν ἡ Ἀγάπη.

― Τότε λοιπὸν τί κάμνουν; Εἰς τί χρησιμεύουν οἱ δικασταί;

― Οἱ δικασταὶ λοιπὸν χρησιμεύουν παντοῦ εἰς τὸ νὰ καταδικάζουν τοὺς ἀνθρώπους εἰς θάνατον;

― Βεβαίως.

―Ἐγὼ ἐνόμιζον ὅτι ἔργον τῶν δικαστῶν εἶναι ἡ ἀπονομὴ τῆς δικαιοσύνης.

― Καὶ δύναται νὰ ὑπάρξῃ δικαιοσύνη ἄνευ τῆς ἐσχάτης ποινῆς;

― Οὕτω φρονεῖτε;

― Ναί.

― Διατί;

― Διότι ὅταν τὰ ἐλάχιστα πταίσματα τιμωρῶνται μὲ τὴν ἀνάλογον ποινήν, ἀνάγκη καὶ τὰ μέγιστα ἐγκλήματα νὰ τιμωρῶνται μὲ τὴν μεγίστην.

― Δὲν ἠξεύρω, κυρία, εἶπεν ἡ Ἀγάπη· δὲν εἶμαι τόσον σοφή, ὥστε νὰ λύσω τοιαῦτα ζητήματα. Μοὶ φαίνεται ὅτι φλυαροῦμεν ἀμφότεραι καὶ δὲν ἠξεύρομεν τί συζητοῦμεν.

― Δὲν ἀνεγνώσατε ποτὲ τὰς Νεαρὰς τῶν βασιλέων σας; εἶπεν ἡ Βενετὴ μετ᾽ ἐλαφρᾶς εἰρωνείας.

― Δὲν τὰς ἀνέγνωσα, ἀπήντησεν ἡ Ἀγάπη.

― Τότε ἐννοῶ διατί ἐγίνατε μοναχή. Ἐγεννήθητε ἐκ κοιλίας μητρός σας προωρισμένη δι᾽ αὐτὸν τὸν βίον.

Ἡ Ἀγάπη ἐσιώπησε καὶ ἤρχισε νὰ δυσαρεστῆται σπουδαίως. Δὲν ἠδύνατο νὰ παρακολουθήσῃ τὴν ξένη εἰς τὰς ἀσκόπους ταύτας, κατὰ τὸ φαινόμενον, στροφάς, καὶ ἐμάντευεν ἀορίστως ὅτι ἐζήτει τι αὕτη. Ἀλλὰ ποῦ ἐσκόπει νὰ καταλήξῃ; Ἡ δύστηνος μοναχὴ συνέλαβεν αὖθις ἁμαρτωλὰς ἐλπίδας καὶ ἐβυθίσθη εἰς τὴν συνήθη ὀνειροπόλησιν, εἰς ἣν καθ᾽ ἑκάστην πεισμόνως, καὶ οὕτως εἰπεῖν, κατὰ κεφαλῆς ἐνέπιπτε. Ἦτο δὲ αὕτη ἡ μόνη αὐτῆς τρυφὴ καὶ τὸ μέγιστον συνάμα βασανιστήριον τῆς ψυχῆς της. Ἦτο ὡς σταθμός τις εἰς τὰ πρόθυρα τῆς Κολάσεως, ἐφ᾽ οὗ ἵστατο στιγμιαίως ἵνα ἀναπολήσῃ διὰ τελευταίαν φορὰν τὸν ἡδονικὸν ἐκεῖνον καρπὸν τῆς γνώσεως, οὗ ὁ χυμὸς εἶχε μείνει εἰς τὸν φάρυγγα αὐτῆς ― ὄασις μαγευτικὴ ἐν μέσῳ τῆς ἀπείρου καὶ πνιγηρᾶς ἐρήμου τῆς αἰωνιότητος.

Ἐν τούτοις ἡ Καικιλία, συλλαβοῦσα τέλος αὐτὴν ἐν τῷ ρεμβασμῷ της, ὡς πρὸ πολλοῦ ἐπεθύμει, ἐπετέθη ραγδαίως κατ᾽ αὐτῆς.

― Θὰ ἐγνωρίσατε βεβαίως, κυρία, πολλὰς συναδέλφους εἰς τὸν καιρόν σας, ἐξηκολούθησε νὰ λέγῃ. Διότι εἰς τὸ στάδιον τὸ ὁποῖον ἐξελέξατε, δὲν εἴχετε ἄλλας γνωριμίας εἰμὴ μοναχοὺς καὶ μοναχάς.

―Ὄχι τόσον πολλάς, ἐψέλλισεν ἡ Ἀγάπη.

― Καὶ καθεμία ἐξ αὐτῶν θὰ εἶχε βεβαίως τοὺς καημούς της, τοὺς πόνους της, δὲν ἔχει οὕτω; Καθὼς ἔχετε καὶ σεῖς τοὺς ἰδικούς σας.

― Δὲν ἠξεύρω, κυρία, τί θέλεις νὰ εἴπῃς.

―Ἐγνωρίσατε νέας καλογραίας, καθὼς σεῖς;

― Δὲν ἐνθυμοῦμαι.

― Καὶ ποῖος ἠξεύρει; Νέας καὶ ὡραίας ἴσως. Φαντασθῆτε νεαράν τινα κόρην ἢ γυναῖκα μελαγχροινὴν ἢ ξανθήν, φιλόκοσμον, φιλόδοξον, ἐρωτομανῆ… ἥτις ἀναγκάζεται, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, νὰ φορέσῃ τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἔ, κυρία;

Ἡ Ἀγάπη ἐσιώπα.

― Νὰ εἶναι νέα, ὡραία, τρυφερά, πλήρης θελγήτρων, νὰ εἶναι ὅλη χαρὰ καὶ δρόσος, ὅλη δρόσος καὶ ἐλπίς. Καὶ νὰ γίνῃ θῦμα ἔρωτος!

Ἡ Ἀγάπη ἐταπείνου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἐστενοχωρεῖτο. Οἱ λόγοι οὗτοι τὴν κατεβασάνιζον.

Ἡ δὲ Βενετὴ προσήλου ὑπούλως τὸ βλέμμα ἐπὶ τοῦ προσώπου της καὶ ἐφαίνετο εὐχαριστημένη ἐκ τῶν ἀνακαλύψεων, ἃς ἐξετέλει διὰ τῆς τακτικῆς ταύτης.

― Θῦμα ἔρωτος! Καὶ νὰ ἀναγκασθῇ νὰ γίνῃ μοναχή! Πόσαι ἆρα θὰ ὑπάρχουν τοιαῦται! Καὶ πόσα βάσανα ἐνδόμυχα καὶ πάθη καὶ πόσας ἐπιθυμίας καὶ μαρτύρια θὰ σκεπάζουν τὰ ράσα! Ὁ διάβολος μόνος δύναται νὰ ἠξεύρῃ τί ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ εἰς τὴν συνείδησιν μιᾶς κόρης ἢ γυναικός. Καὶ μάλιστα γυναικός. Ἡ κόρη δύναται νὰ σφάλῃ ἀπὸ ἐλαφρότητα καὶ ν᾽ ἀποφασίσῃ νὰ γίνῃ καλογραῖα! Ἀλλ᾽ ἡ γυνή; Γυνὴ ὑπανδρευμένη; Ποῖος ἠξεύρει ποῖον μέγα πάθος τὴν ἀπεπλάνησε, καὶ ποία σκληρὰ ἀνάγκη τὴν ὡδήγησεν εἰς τὸ μοναστήριον;

― Πρὸς τί μοὶ τὰ λέγετε αὐτά, κυρία; εἶπεν ἀδημονοῦσα ἡ Ἀγάπη.

― Ναί· ἐπανέλαβεν ἡ Καικιλία μὴ ἀπαντῶσα εἰς τὴν ἐρώτησιν αὐτῆς. Ὑπάρχουσι πολλὰ τοιαῦτα μυστήρια. Πόσον ἐπεθύμουν νὰ εἶχον τὸ πνεῦμα τοῦ Πύθωνος, περὶ οὗ λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, διὰ νὰ δύναμαι ν᾽ ἀναγινώσκω εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Ἐξ ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, ἄλλο δὲν ἐζήλευσα, εἰμὴ τὸ τῆς ἐξομολογητρίας. Ἀλλὰ δυστυχῶς παρεγνωρίσθη, καὶ δὲν ἀπεφάσισεν ἡ Ἐκκλησία νὰ τὸ δεχθῇ ὡς δόγμα. Τότε εὐχαρίστως ἠδυνάμην νὰ γίνω μοναχή. Τί ἄλλο καλύτερον δύναται νὰ ἐπιθυμήσῃ τις, εἰμὴ τὸ νὰ ἀναγινώσκῃ εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων; Καὶ μάλιστα μὲ τὸ μέσον τοῦτο δύναται νὰ κάμῃ τις ὀπαδοὺς ὅλους τοὺς εὐλαβεῖς. Καὶ θὰ κηρυχθῇ ἁγία, ζῶσα. Σᾶς ἐξωμολογήθη ποτὲ καμμία νεαρὰ μοναχή, κυρία;

―Ὄχι, κυρία.

― Τί κρῖμα! Εἶναι ὡραία διασκέδασις. Καὶ μάλιστα ἂν ἡ ἐξομολογουμένη εἶναι ἀφελὴς καὶ ὁμολογεῖ ὅλα τὰ σφάλματά της, ἢ ὅσα φαντάζεται ὡς τοιαῦτα. Ὑπάρχουν γυναῖκες, αἵτινες ἔχουν τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν εἰς τὴν ἄκραν τῆς γλώσσης. Ἀλλὰ τοῦτο εἶναι παραπολὺ σπάνιον. Ἐν γένει αἱ γυναῖκες ἔχουν τὴν γλῶσσαν μόνον διὰ νὰ κτυπῶσι τὸν ἀέρα διὰ τῆς φλυαρίας των, ὅπως αἱ ἐκκλησίαι ἔχουν τοὺς κώδωνας. Οὐδέποτε ὅμως ἐκφράζουσι τί διανοοῦνται. Ἀλλ᾽ ἡ ἐπιτηδεία γυνὴ κρίνει ἐξ ἑαυτῆς καὶ μαντεύει τί φρονοῦσιν αἱ ἄλλαι. Ἐνῷ ἡ εὔπιστος πλανᾶται καὶ νομίζει ὅτι τὰ πάντα πέριξ της ἀποπνέουσιν ἁγιότητα.

Ἡ Ἀγάπη ᾐσθάνετο πνιγμὸν ἐκ τῆς πλημμύρας ταύτης τῶν λόγων. Συνιδοῦσα τοῦτο ἡ Βενετὴ ἀπεφάσισεν εὐσπλάγχνως νὰ συντάμῃ τὸ μαρτύριόν της καὶ νὰ δώσῃ πρὸς αὐτὴν τὸν τελευταῖον κτύπον.

― Μὴ ἔτυχε νὰ γνωρίσητε, τῇ εἶπε, μεταξὺ τῶν καλογραιῶν νέαν τινα καὶ ὡραίαν γυναῖκα, ὀνόματι Αὐγούσταν;

Ταῦτα δὲ λέγουσα εἶχεν ἀτενῶς προσηλωμένον τὸ βλέμμα ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν τῆς Ἀγάπης. Αὕτη δέ, ἡ δύστηνος, ἀκούσασα τὸ ὄνομα ἐκεῖνο, ᾐσθάνθη ἠλεκτρικὸν τιναγμόν, ἠρυθρίασεν, ὠχρίασε καὶ μικροῦ δεῖν θὰ ἐλιποθύμει.

―Ὄχι… εἶπε μὲ πεπνιγμένην φωνήν. Πῶς μὲ ἐρωτᾶτε περὶ αὐτῆς;

― Δὲν τὴν ἐγνωρίσατε; ἐπέμεινεν ἡ Καικιλία.

―Ὄχι… δὲν ἠξεύρω… δὲν ἐνθυμοῦμαι.

Ἡ Καικιλία ἔλεγε καθ᾽ ἑαυτήν· «Τὸ ἠξεύρω. Σὺ εἶσαι! Δὲν δύνασαι νὰ μοῦ φύγῃς, σὲ κρατῶ. Ἀλλ᾽ ἐξαρτᾶται ἀπ᾽ ἐμὲ νὰ σὲ κρατήσω, ἂν μοὶ χρησιμεύῃς εἴς τι». Καὶ ταῦτα διαλογιζομένη ἐμειδία, οὕτω, εἰπεῖν, ἐσωτερικῶς καὶ ἐφώτιζε διὰ τοῦ μειδιάματος τὰ ἐνδόμυχα σκότη τῆς συνειδήσεώς της.

Ὅσον διὰ τὴν Ἀγάπην, ὡμοίαζε μὲ τὸν ἰχθὺν τὸν ἀσπαίροντα, ὃν ἐπιτήδειος ἁλιεὺς ἔχει συλλάβει διὰ τοῦ ἀγκίστρου του. Ἐνέβλεπε μετ᾽ ἀπορίας καὶ φόβου εἰς τὴν γυναῖκα, ἥτις ἵστατο πρὸ αὐτῆς, καὶ ἠρώτα ἂν ἄγγελος ἢ δαίμων εἶχε μεταμφιεσθῆ εἰς τὴν ὡραίαν ἐκείνην καὶ εὐκίνητον πλαγγόνα· καὶ ἂν ἦλθεν ἔχουσα εἰδικὴν ἀποστολὴν ἵνα τὴν ἀποσπάσῃ ἀπὸ τῆς γῆς ταύτης καὶ τὴν μεταφέρῃ εἰς τὴν χώραν τῶν ὀνείρων διὰ τῶν πτερωτῶν καὶ κουφοπλήκτων λόγων της.

― Λοιπὸν δὲν τὴν ἐγνωρίσατε; ἐπανέλαβεν ἡ Καικιλία.

―Ἀλλὰ διατί μ᾽ ἐρωτᾶτε; εἶπεν ἡ μοναχή.

― Τίποτε. Σᾶς ἐρωτῶ μήπως τὴν ἀπηντήσατε τυχαίως· ἐνδιαφέρεταί τις περὶ αὐτῆς.

―Ἐνδιαφέρεταί τις;

― Ναί. Ἀλλὰ δὲν μᾶς μέλει. Περιττὸν νὰ ὁμιλῶμεν περὶ τούτου, ἀφοῦ δὲν τὴν γνωρίζετε, εἶπε πανούργως ἡ Καικιλία.

―Ἀλλά… δὲν ἠξεύρω… δὲν ἔχω προχείρους τὰς ἀναμνήσεις μου… δυνατὸν νὰ τὴν ἐγνώρισα καὶ νὰ μὴ ἐνθυμῶμαι καλῶς.

― Ἴσως. Προσπαθήσατε νὰ ἐνθυμηθῆτε.

―Ἀλλὰ τίς εἶναι ὁ ἐνδιαφερόμενος περὶ αὐτῆς; ἠρώτησεν ἀπ᾽ εὐθείας ἡ μοναχή.

― Εἷς φίλος μου.

― Φίλος σας;

― Μάλιστα· εἷς πλούσιος εὐπατρίδης Βενετός.

― Πλούσιος εὐπατρίδης Βενετός; εἶπεν ἐρυθριῶσα ἡ Ἀγάπη.

― Ναί.

― Καὶ ποίαν σχέσιν δύναται νὰ ἔχῃ πρὸς αὐτὴν εἷς Βενετὸς εὐπατρίδης;

― Τὴν ἐνθυμήθητε τώρα αὐτὴν τὴν Αὐγούσταν; εἶπε μὲ ἄκραν ἀφέλειαν ἡ Καικιλία.

― Νομίζω. Ἂν εἶναι αὐτή, ὁποὺ ἐγνώρισα.

― Καὶ τί γυνὴ ἦτον αὐτή;

―Ἦτον μοναχή.

― Μοναχή, τὸ ἠξεύρω. Ἀλλὰ πῶς σᾶς ἐφάνη ὡς γυνή;

― Κολασμένη ψυχὴ μοὶ ἐφάνη, εἶπεν ἡ Ἀγάπη. Ἀλλ᾽ ἂς μὴ κατακρίνωμεν. Δὲν ἠξεύρω ἂν ζῇ ἀκόμη ἢ ἔχει ἀποθάνει.

― Τί; Ἦτον ἀσθενής;

―Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πάντοτε ἀσθενής.

― Καὶ ἐφαίνετο αὐτὴ ἡ Αὐγούστα ὅτι εἶχε πάθη καὶ θλίψεις;

― Πάθη καὶ θλίψεις ἀπείρους, εἶπε στενάζουσα ἡ Ἀγάπη.

― Καὶ πόθεν νὰ προήρχοντο αἱ θλίψεις της;

― Δὲν ἠξεύρω… ἴσως ἐκ τῶν παθῶν της.

―Ἀστεῖον εἶναι αὐτὸ ὁποὺ λέγετε, εἶπεν ἡ ξένη. Συλλογισμὸς καλογηρικός.

―Ἀλλὰ δὲν μοὶ εἴπατε τέλος, εἶπε τολμήσασα ἡ Ἀγάπη, τίς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις ἐνδιαφέρεται περὶ αὐτῆς.

― Σεῖς.

―Ἐγώ;

― Ναί.

― Διατί;

― Διότι ἐρωτᾶτε ἐπανειλημμένως.

―Ἀλλ᾽ ὑποθέσατε ὅτι εἶμαι τρίτος ἐνδιαφερόμενος, εἶπεν ἡ Ἀγάπη, ἀποφασίσασα νὰ λάβῃ ὁριστικῶς θάρρος, διότι δὲν ἦτο πλέον καιρὸς ὑποχωρήσεως· ὅμως ὑπάρχει καὶ ἄλλος, περὶ οὗ ἐρωτῶ, ὁ φίλος σας.

― Σᾶς εἶπον, εἷς Βενετὸς εὐπατρίδης, φίλος μου.

― Καὶ πῶς ὀνομάζεται;

― Τί νὰ τὸ κάμητε τὸ ὄνομά του; Ἔπειτα πρὸς τί νὰ ὁμιλῶμεν περὶ νεκροῦ;

― Περὶ νεκροῦ; εἶπε τρέμουσα ἡ Ἀγάπη. Λοιπὸν ὁ φίλος σας;…

―Ὄχι, ὁ φίλος μου εἶναι ὑγιής, πιστεύω, ἀπήντησεν ἡ Καικιλία, ἀλλ᾽ ἡ φίλη σας ἡ Αὐγούστα, εἴπετε ὅτι εἶναι νεκρά.

― Νεκρὰ βεβαίως, ἡ δυστυχής.

― Καὶ δὲν φαίνεται, ὅτι ταράττομεν, πῶς τὸ λέγουν, τὴν κόνιν τῶν νεκρῶν, ὅταν ὁμιλῶμεν περὶ αὐτῆς καὶ τοῦ φίλου μου; Δὲν σᾶς φαίνεται ὅτι σηκώνονται τὰ ὀστᾶ καὶ ἀναλαμβάνουσι κίνησιν καὶ περιπατοῦσιν, εἰς τὸν πένθιμον τοῦτον τόπον, ὅπου κατοικεῖτε;

― Εἶσθε εὐσεβής, κυρία.

― Βεβαίως. Ἀφοῦ ἦλθον ἐδῶ, εἰς τὸ Κράτος τῶν καλογήρων, ἂς ἀγοράσω καὶ ἐγὼ ὀλίγην εὐσέβειαν, διὰ νὰ τὴν πωλήσω κατόπιν, ὅταν ἐπανέλθω εἰς τὸν κόσμον.

―Ἀλλὰ διατί δὲν θέλετε νὰ ὁμιλῆτε περὶ τῆς νεκρᾶς καὶ τοῦ φίλου σας ὁμοῦ;

― Διότι ὁ φίλος μου ἐφαίνετο ὅτι εἶχεν ἀδίκημα νὰ ἐπανορθώσῃ, καὶ διὰ τοῦτο ἠρώτα περὶ αὐτῆς. Προυτίθετο μάλιστα νὰ τελέσῃ μνημόσυνα ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς της.

―Ἄ, αὐτὸ εἶναι τὸ ἐνδιαφέρον του! εἶπεν ἡ Ἀγάπη μὲ φωνὴν ἐκφράζουσαν βαθὺ παράπονον καὶ πᾶσαν τὴν πικρίαν τῆς ἀπογνώσεως, ὥστε ἡ Καικιλία παρ᾽ ὀλίγον θὰ συνεκινεῖτο. Φαίνεται ὅτι ὁ φίλος σας σκυθρωπάζει καὶ ἀγαπᾷ τὰς νεκρωσίμους τελετάς.

―Ἐκεῖνος; Ὤ, τοὐναντίον, εἶναι πολὺ φαιδρός, εἶπε μετὰ σκληρότητος ἡ Βενετή.

―Ἄ, εἶναι φαιδρός. Χαίρω.

― Πῶς λαμβάνετε τὸν κόπον νὰ χαίρετε; Τί σᾶς μέλει;

― Εὔχομαι ὅλοι οἱ φίλοι σας νὰ εἶναι φαιδροὶ καὶ νὰ εὐτυχῶσι.

― Τοῦτο εἶναι χρέος ὑμῶν, ὡς μοναχῆς, νὰ δέησθε ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου.

― Βεβαίως. Καὶ εἶναι ἔγγαμος ὁ φίλος σας;

―Ἔγγαμος;… Ὄχι… δὲν εὐκαιρεῖ.

― Δὲν εὐκαιρεῖ εἰς τί πρᾶγμα;

― Δὲν εὐκαιρεῖ νὰ νυμφευθῇ.

― Διατί;

―Ἔχει πολλάς… ἀσχολίας.

― Μένει πάντοτε εἰς τὴν Βενετίαν, ὁ φίλος σας;

―Ἤδη πιστεύω νὰ ἔχῃ φθάσει εἰς τὸ Αἰγαῖον.

― Εἰς τὸ Αἰγαῖον;

― Ναί. Ἔμαθον ὅτι ἡτοιμάζετο δι᾽ ἐκστρατείαν.

―Ἐκστρατείαν;

― Βεβαίως. Οὐδέποτε ὁ φίλος μου ἔπαυσε νὰ ἐκστρατεύῃ.

― Καὶ κατὰ τίνων θὰ ἐκστρατεύσῃ αὐτὴ τὴν φοράν;

― Κατὰ τῶν Γραικορρωμαίων βεβαίως.

Ἡ Αὐγούστα ἐσιώπησε.

― Οὕτω λοιπόν, ἂν συναντήσω προσεχῶς τὸν φίλον μου τί νὰ τῷ εἴπω περὶ τῆς Αὐγούστης; Ὅτι ἀπέθανε;

― Εἴπατέ τῳ ὅ,τι θέλετε.

―Ἀλλὰ ζῇ λοιπόν;

― Τίς ἠξεύρει;

― Τέλος, τί προτιμᾶτε; Νὰ ζῇ ἢ νὰ ἔχῃ ἀποθάνει;

― Εἴπατέ τω ὅτι ἀπέθανε.

― Μήπως ἡ Αὐγούστα σᾶς ἔχει ἐμπιστευθῆ παραγγελίαν τινά, οἱανδήποτε;

―Ὄχι, κυρία.

Ἡ Καικιλία ἠγέρθη, περιῆλθε δὶς ἢ τρὶς περὶ τὴν κλίνην τῆς μοναχῆς μέχρι τῶν τεσσάρων τοίχων καὶ τῆς θύρας, καὶ ἀνακαθίσασα πάλιν ἐπὶ τοῦ σκίμποδος ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ κόλπου της χαρτίον καὶ γραφίδα καὶ ἤρχισε νὰ γράφῃ ἐπὶ τοῦ γόνατος.

― Τί γράφετε, κυρία; τὴν ἠρώτησεν ἡ Ἀγάπη ἀνυπομονήσασα.

― Γράφω πρὸς τὸν φίλον μου, ἀπήντησεν ἡ Καικιλία.

― Καὶ τί τῷ γράφετε;

― Θὰ σᾶς ἀναγνώσω τὴν ἐπιστολήν μου, ὅταν τὴν τελειώσω. Ὑπομονή.

Καὶ ἐξηκολούθησεν ἐπ᾽ ὀλίγον ἔτι νὰ γράφῃ.

― Θέλετε τώρα νὰ σᾶς ἀναγνώσω τί ἔγραψα; ἠρώτησε τὴν μοναχήν.

― Εἶμαι βεβαίως πολὺ ἀδιάκριτος, κυρία· ἀλλ᾽ ὡς φαίνεται, ἔχουν περιέργειαν καὶ αἱ μοναχαί.

―Ἀκούσατε λοιπόν.

Καὶ ἀνέγνω τὰ ἑξῆς.

«Φίλτατέ μοι κόμη,

Ἀνεκάλυψα σήμερον ἐν Πάτμῳ τὴν ἀδελφὴν Ἀγάπην, ἥτις ὑπῆρξε φίλη τῆς ζητουμένης παρ᾽ ὑμῶν. Μ᾽ ἐπληροφόρησε δὲ αὕτη ὅτι ἡ φίλη της ζῇ ἢ ἀπέθανε, ἢ τὸ μέσον μεταξύ, ἂν ὑπάρχῃ, ὅτι δὲν ἄφησε καμμίαν παραγγελίαν δι᾽ ὑμᾶς, καὶ δὲν ἀπαιτεῖ οὔτε μνημόσυνα, κτλ. Τοῦτο εἶναι τὸ τελικὸν ἐξαγόμενον πασῶν τῶν ἐρευνῶν καὶ προσπαθειῶν μου.

Ὥστε τοῦ λοιποῦ, φίλτατέ μοι κόμη, δύνασθε νὰ νυμφευθῆτε, ἂν δὲν βαρύνεσθε, κτλ.

Σᾶς ἀσπάζομαι
Ἡ φίλη σας
ΚΑΙΚΙΛΙΑ».

Ἡ Ἀγάπη ἤκουσεν ἀπλήστως τὴν ἀνάγνωσιν τῆς ἐπιστολῆς ταύτης.

― Πῶς σᾶς φαίνεται; τῇ εἶπεν ἡ Καικιλία.

―Ὡραῖα γράφετε, ἀπήντησεν ἡ μοναχή.

― Τὸ πιστεύω. Θέλετε νὰ προσθέσω τοὺς ἀσπασμούς σας πρὸς τὸν κόμητα;

― Πρὸς τί; Δὲν τὸν γνωρίζω.

― Λέγω, μήπως θέλετε τυχὸν νὰ τὸν γνωρίσητε.

― Καὶ τί ἔχω ἐγώ, μοναχή, μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου;

Ἡ Καικιλία ἔκλεισε τὴν ἐπιστολὴν καὶ τὴν ἔθεσεν εἰς τὸν κόλπον της.

― Θὰ τὴν στείλω ἐκτάκτως μὲ τοὺς ἀνθρώπους μου, εἶπεν· ἔχω εἰς τὸν λιμένα δύο πλοῖα, τὰ ὁποῖα μὲ περιμένουν.

― Πλοῖα ἰδικά σας;

― Τῆς Βενετίας, ἀλλ᾽ εἶναι ὑπὸ τὰς διαταγάς μου. Μήπως ἐπιθυμεῖτε τυχὸν νὰ κάμητε ταξίδιον; Δύναμαι νὰ σᾶς παραχωρήσω τὸ ἓν πλοῖον, τὸ ἴδιον τὸ ὁποῖον θὰ φέρῃ αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν.

Τὴν φορὰν ταύτην ἐσκίρτησεν ἡ καρδία τῆς νέας μοναχῆς, καὶ ἂν καὶ ἡ Καικιλία παιγνιωδῶς μᾶλλον ἐφαίνετο λέγουσα τ᾽ ἀνωτέρω, ἐπεθύμει διακαῶς νὰ εἴπῃ ναί. Ἀλλ᾽ ἡ αἰδὼς καὶ ἡ αἴσθησις τοῦ πρέποντος ἐπέσχον αὐτήν, καὶ εἶπεν ὄχι.

Φεῦ, δὲν προεῖδεν ὅτι ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας καὶ νύκτας ἔμελλε νὰ καίηται καὶ νὰ ἀγωνιᾷ μετανοοῦσα πικρῶς, διότι δὲν ἐδέχθη τὴν πρότασιν ταύτην τῆς ξένης.

Ἐν τούτοις ἡ Βενετή, ὡς νὰ ἐπεθύμει νὰ καταλίπῃ βομβοῦσαν εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς μοναχῆς τὴν τελευταίαν φράσιν της, «δύναμαι νὰ σᾶς παραχωρήσω ἓν πλοῖον», ἀπεχαιρέτισεν ἀποτόμως τὴν Ἀγάπην καὶ νεύσασα πρὸς τὸν σύζυγόν της νὰ τὴν ἀκολουθήσῃ ἐξῆλθεν ὅπως ἀναχωρήσῃ.

Ἡ Ἀγάπη ἠγέρθη καὶ ἦλθε μέχρι τῆς θύρας.

― Μείνατε ἐδῶ τὴν νύκτα, ἔκραξε· ποῦ θὰ ὑπάγετε;

Ἡ Βενετὴ ἀπεκρίθη δι᾽ ἀνανεύσεως καὶ διὰ κινήματος τῆς χειρὸς σημαίνοντος «θὰ ὑπάγωμεν μακράν, πολὺ μακράν».

― Μείνατε, ἐπέμεινεν ἡ Ἀγάπη, αἰσθανομένη συγχρόνως μετὰ τῆς ξένης ἀφιπταμένας τὰς ἐλπίδας της.

Ἀλλ᾽ ἡ ξένη ἔμεινεν ἄκαμπτος καὶ ἀνεχώρησε μετὰ τοῦ συζύγου της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ´

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ

Πρωίαν τινὰ ἔκ τινος πλοιαρίου προσορμισθέντος εἰς Πάτμον ἀπεβιβάζοντο δύο ξένοι, οἵτινες ἐφαίνοντο ἐρχόμενοι μακρόθεν. Ὁ εἷς αὐτῶν ἦτο νεώτατος τὴν ἡλικίαν, ὁ δ᾽ ἕτερος ἐφαίνετο γηράσας προώρως.

―Ἤλθομεν τέλος, Μηνᾶ, εἶπεν οὗτος· μὲ πόσην συγκίνησιν πατῶ τὸ χῶμα τοῦτο!

― Καὶ μὲ πόσην ἐλπίδα, κύριέ μου! εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

― Καὶ ὅμως ἔχω ἄσχημα προαισθήματα, φίλε μου. Μοὶ φαίνεται ὅτι τὸ χῶμα τοῦτο εἶναι τάφος καὶ οὐδὲν πλέον.

―Ἔχετε ἐλπίδα, κύριέ μου· αἱ προαισθήσεις μᾶς ἀπατῶσιν, ἀντεῖπεν ὁ Μηνᾶς, ὅστις ἐκ τοῦ τρόπου, μεθ᾽ οὗ ὡμίλει, ἐφαίνετο ὅτι εἶχεν ἀπαυδήσει ἐπαναλαμβάνων καθ᾽ ἑκάστην τὸ ἐπιχείρημα τοῦτο.

Ὁ πρεσβύτερος τῶν δύο ἀνδρῶν περιεπάτει μὲ βαρὺ καὶ βραδὺ βῆμα καὶ ἔσυρεν, οὕτως εἰπεῖν, τοὺς πόδας του. Ἀνῆλθε μέχρι βράχου τινός, οὗ αἱ ρίζαι ἔφθανον μέχρι τῆς θαλάσσης, καὶ ἐκάθισεν ἐπ᾽ αὐτοῦ. Ὁ Μηνᾶς τὸν ἐμιμήθη.

― Μόλις ἐπατήσαμεν εἰς τὴν ξηράν, κύριέ μου, εἶπεν οὗτος, καὶ ἐκαθίσαμεν ἤδη, ὡς νὰ εἴμεθα κουρασμένοι ἐκ μακρᾶς πεζοπορίας.

― Μηνᾶ, εἶπεν ἐκεῖνος, μὴ ἀπαντῶν ἀμέσως εἰς τὴν παρατήρησιν αὐτοῦ, ἔχεις βεβαιότητα ὅτι εἶναι ἐδῶ, εἰς τὴν Πάτμον;

―Ἔχω βεβαιότητα, κύριέ μου, ἀπήντησεν ὁ Μηνᾶς· τὴν εἶδα μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου.

― Μοὶ φαίνεται, Μηνᾶ, ὅτι δὲν θ᾽ ἀξιωθῶ νὰ τὴν ἴδω, ἢ ὅτι θὰ τῇ συμβῇ δυστύχημα ἐξ αἰτίας μου. Ἐπεθύμουν νὰ μὴ ἠρχόμην ἐδῶ. Τί ἐλπίζω ἐκ τοῦ ταξιδίου τούτου; Ἡ θέσις μου εἶναι ἐκεῖ, ὅπου εἶναι ἡ ἐκδίκησίς μου. Ἡ ἐκδίκησις εἶναι τὸ τελευταῖον ἄσυλον, ὅπερ μένει εἰς ἄνθρωπον προδοθέντα, ἐγκαταλειφθέντα καὶ γηράσαντα. Δύναμαι ἆρα νὰ ἐλπίσω ὅτι θὰ ἐπανέλθῃ δι᾽ ἐμὲ ἡ νεότης, ὁ ἔρως καὶ ἡ οἰκιακὴ εἰρήνη; Ταῦτα εἶναι ἀδύνατα. Καὶ ἂν ζῇ ἐκείνη, δύναται νὰ ἐπανέλθῃ πρὸς ἐμὲ ἁγνή, ὡς ἄλλοτε; Τίς ἠξεύρει ἂν δὲν ἠγάπησε τὸν Βενετὸν καὶ ἂν δὲν τὸν ἀγαπᾷ ἀκόμη; Ἐκεῖνος εἶναι γόης. Εἶναι φαρμακεὺς καὶ δαιμονολάτρης. Πῶς θὰ ἐπανέλθῃ αὕτη πρὸς ἐμέ; Δύναται γυνὴ γευθεῖσα τῶν ἀκολάστων ἡδονῶν τοῦ ἀσώτου βίου νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὴν ἑστίαν τοῦ συζύγου της; Μὴ τὸ πιστεύσῃς. Ὅσον ἐνάρετος καὶ ἂν ἦτο ἡ δυστυχὴς ἐκείνη, δὲν ἠδύνατο εἰμὴ νὰ διαστραφῇ ἡ θέλησίς της, καὶ νὰ πωρωθῇ ἡ καρδία της ἐκ τῆς μετὰ τοῦ Βενετοῦ ἐπαφῆς. Τίς ἠξεύρει ποῖα ὄργια τῆς ἐδίδαξεν ἐκεῖνος! Τὴν ἐπότισε τὸ ποτήριον τῆς πόρνης, ὡς λέγει ἡ Ἀποκάλυψις. Δὲν δύναται νὰ εἶναι πλέον ἐκείνη εἰς τὰ λογικά της, καὶ ἂν διετήρησε κόκκον τινὰ λογικοῦ, θὰ ἐπιθυμῇ ν᾽ ἀφιερώσῃ εἰς τὸν Θεὸν τὸν βίον της. Φοβοῦμαι μὴ εὕρω τὴν δύστηνον ταύτην γυναῖκα παραπαίουσαν καὶ ληροῦσαν τοὺς λήρους τῆς ἀσελγείας. Ὤ, ἂς ἦτο τοὐλάχιστον ἱκανὴ ν᾽ ἀφιερωθῇ εἰς τὸν Θεόν! Τίς δύναται νὰ ζηλοτυπήσῃ τοιοῦτον ἀντίζηλον; Ἀλλὰ τρέμω μήπως ἀκούσω ἡμέραν τινὰ ὅτι ὁ Βενετὸς τὴν ἐπανεῦρεν, ἤ, Θεέ μου οἴκτειρον, ὅτι μετέβη αὐτὴ πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ Βενετοῦ! Ταῦτα μοὶ προεῖπε νύκτα τινὰ ἡ Γραφτώ, ἡ μάγισσα, εἴθε τὸ στόμα της νὰ ἐκλείετο διαπαντός, προτοῦ νὰ μὲ εἴπῃ ταῦτα. Οὐδέποτε εἶχον συλλάβει, οὐδ᾽ ἠδυνάμην νὰ συλλάβω ποτέ, ὑποψίαν κατὰ τῆς γυναικός μου. Ἐνόμιζον ὅτι αὐτὴ δὲν ἠγάπησε τὸν Βενετόν, ἀλλ᾽ ἔγινε θῦμα αὐτοῦ. Ἀλλ᾽ ἡ δυσειδὴς ἐκείνη γραῖα, ἡ Φορκίνα, μοὶ εἶπε τὰ ἐναντία. Καὶ τότε μὲν δὲν τὴν ἐπίστευσα, οὐδὲ ἠκροάσθην τοὺς λόγους της. Σήμερον ὅμως μοὶ ἐπανέρχονται διὰ πρώτην φορὰν οἱ λόγοι οὗτοι· μοὶ φαίνεται ὅτι λαμβάνουσιν ὀστᾶ καὶ σάρκα, γίνονται μορμολύκεια καὶ μὲ φοβίζουσι. Καὶ φαντάσθητι, φίλε μου, ἠξεύρεις τί θὰ εἴπῃ τοῦτο; Νὰ εἶσαι ἀνὴρ τίμιος, ἀγαθός, ἄμεμπτος, νὰ ἀγαπᾷς περιπαθῶς γυναῖκά τινα, ἥτις νὰ εἶναι σύζυγός σου, νὰ τὴν νομίζῃς εὐτυχίαν σου, κόσμημά σου, θησαυρόν σου, καταφυγήν σου, ἐλπίδα σου εἰς τοῦτον τὸν κόσμον! Καὶ νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν οἰκίαν σου ξένος τις, ὃν νὰ φιλοξενήσῃς μετὰ προθυμίας, καὶ νὰ σοῦ ἁρπάσῃ τὴν γυναῖκα ταύτην καὶ νὰ φύγῃ μετ᾽ αὐτῆς! Ὤ, κόλασις! Ν᾽ ἀφυπνισθῇς πρωίαν τινὰ ἐγκαταλελειμμένος, προδεδομένος, κατῃσχυμμένος, κατάρατος! Καὶ ἐπὶ πολὺν χρόνον ἐπίστευον ὁ ἄφρων, ὁ νήπιος, ὅτι αὕτη ὑπῆρξε θῦμα καὶ τὸν ἠκολούθησεν ἀκουσίως. Ἀλλὰ σήμερον, ὅταν τὸ συλλογίζωμαι, πείθομαι ὅτι αὕτη τὸν ἠγάπα… καὶ ἡ λέξις αὕτη κατασπαράττει τὴν καρδίαν μου, ὡς χίλια ξίφη. Ἄ, ἡ μάγισσα ἐκείνη, ἡ ἀπαισία γραῖα Φορκίνα, εἶχε δίκαιον. Τὸν ἠγάπα βεβαίως! Τὸν ἠγάπα! Ἀλλ᾽ ἐγὼ τί κακὸν ἔπραξα διὰ νὰ βασανίζωμαι τόσον; Ἢ κολάζομαι ζῶν, ἕνεκα τῆς ἄκρας ἀγαθότητός μου;… Ὑπάρχει λοιπὸν Κόλασις πρὸ τῆς Κολάσεως;…

Πρὸς τὸν χείμαρρον τοῦτον τῶν λόγων οὐδὲν ἠδύνατο νὰ ἀντιτάξῃ ὁ Μηνᾶς. Ἐκάθητο ἀκούων σιωπηλὸς καὶ μόλις προλαμβάνων ν᾽ ἀκούῃ τὰς λέξεις.

― Διὰ τοῦτο, Μηνᾶ, ἐπανέλαβεν ὁ ἕτερος, τώρα ὅτε ἤλθομεν πλέον εἰς τὴν νῆσον ταύτην καὶ τὰ γενόμενα δὲν ἀπογίνονται, εἶναι καιρὸς νὰ σκεφθῶμεν τί πρέπει νὰ πράξωμεν. Ἄκουσε τὸ σχέδιον, ὅπερ ἔχω καταρτίσει. Ἐγὼ μὲν θὰ μείνω εἰς τὸ χωρίον τοῦτο νὰ σὲ περιμένω. Σὺ δὲ θὰ ὑπάγῃς μόνος εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, νὰ πληροφορηθῇς ποῦ κατοικεῖ αὐτὴ ἡ γυνή. Καὶ ὅταν μάθῃς ὁριστικῶς ὅτι εἶναι ζῶσα, Μηνᾶ, καὶ κατοικεῖ κάπου, θὰ ἐπανέλθῃς πρὸς ἐμέ, καὶ θὰ σκεφθῶμεν ἐκ δευτέρου, ἂν πρέπῃ νὰ ὑπάγωμεν ὁμοῦ νὰ τὴν ἴδωμεν, ἢ νὰ ὑπάγῃς σὺ μόνος, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ περιμένω, ὅπερ μοὶ φαίνεται καὶ προτιμότερον.

―Ὅπως ἐπιθυμεῖτε, κύριέ μου.

― Λοιπὸν σήμερον νὰ ἑτοιμασθῇς δι᾽ ὁδοιπορίαν. Θὰ ὑπάγῃς εἰς τὸ μοναστήριον ὡς προσκυνητής, καὶ συγχρόνως θέλεις ἀναζητήσει τὴν κατοικίαν τῆς δυστυχοῦς ταύτης γυναικός.

― Θὰ ὑπάγω, κύριέ μου.

Τὴν στιγμὴν ταύτην, κάτωθεν τοῦ βράχου, ἐφ᾽ οὗ ἐκάθηντο οἱ δύο διαλεγόμενοι, εἶχε προσεγγίσει εἰς τὸν αἰγιαλὸν ἀκάτιόν τι ἐλαυνόμενον ὑφ᾽ ἑνὸς ἐρέτου. Ἐπὶ δὲ τῆς παραλίας τῆς ὑπὸ τὸν βράχον, ἥτις ἦτο ἡ κυριωτάτη προκυμαία τοῦ ὅρμου ἐκείνου (ἐφαίνοντο δὲ ὡρμισμένα ἐν αὐτῷ ὀκτὼ ἢ δέκα πλοιάρια), ἐφάνη γυνή τις, φέρουσα ἔνδυμα μοναχῆς, καὶ ἀκολουθουμένη ὑπὸ μοναχοῦ βαστάζοντος δισάκκιον. Οὗτος ἀπέθηκε τὸ δισάκκιον ἐπί τινος πέτρας, προεχούσης ἐπὶ τῆς ἄμμου, καὶ ἡ μοναχὴ τὸν ἐβοήθησε κατὰ τὴν ἐκφόρτωσιν ταύτην.

―Ὁ Θεὸς νὰ σοὶ ἀποδώσῃ πολλαπλάσιον τὸν μισθόν, Νεεμία, εἶπεν ἡ γυνὴ ἐκείνη. Ὑγίαινε, καὶ παρακάλεσον τὸν πατέρα Ἀμμοῦν νὰ δέηται ὑπὲρ ἐμοῦ.

Τὸν ἦχον τῆς φωνῆς ταύτης ἀκούσας ὁ πρεσβύτερος τῶν δύο ἀνδρῶν τῶν ἐπὶ τοῦ ὕψους τοῦ βράχου καθημένων, ἀνεσκίρτησεν, ἠγέρθη καὶ ἐκινδύνευσε νὰ καταπέσῃ πρηνὴς εἰς τὸν κρημνόν.

― Μηνᾶ! Μηνᾶ ἤκουσες τὴν φωνὴν ταύτην; Ἰδὲ τὴν καλογραῖαν ἐκείνην· ἰδέ!

― Τί εἶναι, κύριέ μου;

― Τίς εἶναι ἐκείνη ἡ γυνή;

― Δὲν ἠξεύρω.

Ἡ γυνή, περὶ ἧς ὡμίλουν, ἔβλεπε πρὸς τὸν αἰγιαλόν, ὅπου προσήγγιζε τὸ ρηθὲν ἀκάτιον, καὶ εἶχεν ἐγκαρσίως ἐστραμμένα τὰ νῶτα πρὸς τοὺς δύο ξένους. Ἀλλ᾽ ὁ ἀναγνώστης ἐνόησεν ὅτι αὕτη ἦτο ἡ μοναχὴ Ἀγάπη. Μετὰ τὴν ἀναχώρησιν τῆς Βενετῆς ἐπισκεπτρίας, τὸ κελλίον της εἶχε παραδόξως καταστῆ πνιγηρὰ εἱρκτὴ πρὸς αὐτήν. Τῇ ἐφαίνετο ὅτι οἱ τέσσαρες τοῖχοι συνεσφίγχθησαν, συνηντήθησαν καὶ ἀπετέλεσαν ἕνα, ὅτι ἡ στέγη εἶχε ταπεινωθῆ, καταρρεύσει καὶ συναντήσει τὸ ἔδαφος καὶ δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ σκέπῃ αὐτήν. Ἡ κλίνη της εἶχε γίνει σιδηρᾶ καὶ πεπυρακτωμένη ἐσχάρα, ὁμοία μ᾽ ἐκείνην, ἐφ᾽ ἧς ὠπτήθη ζῶν ὁ ἅγιος Λαυρέντιος· τὸ προσκεφάλαιον δὲν ἀνέπαυε πλέον τὴν κεφαλή της, ἀλλ᾽ ἔκαιεν αὐτὴν ἑκατέρωθεν καὶ καθίστα φλογερὸν καὶ πυρετικὸν τὸ ἔρευθος τῶν παρειῶν της, δὲν παρεῖχε πλέον ὕπνον, ἀλλ᾽ ἐκυοφόρει ὄνειρα, ὄνειρα συνεχῆ, ἀλλόκοτα καὶ ληρώδη. Ἡ τελευταία λέξις, ἣν τῇ εἶχεν εἰπεῖ ἡ Βενετή, ἔγινεν ἅλυσις περισφίγγουσα διὰ μυρίων κρίκων τὴν καρδίαν της. ᾘσθάνετο τὸ πεπρωμένον ὠθοῦν αὐτὴν ἀκατασχέτως. Δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ πατήσῃ ἀσφαλῶς ἐπὶ τοῦ σειομένου ἐδάφους.

ᾘσθάνετο τὴν ἀνάγκην νὰ φύγῃ. Δεν ἐτόλμα νὰ ὁμολογήσῃ πρὸς ἑαυτὴν ὅτι μετέβαινε πρὸς ἀνεύρεσιν τοῦ «Βενετοῦ εὐπατρίδου». Ἀλλ᾽ ἀπελογεῖτο πρὸς τὴν συνείδησίν της, ὅτι ἀπήρχετο ὅπως εὕρῃ ἡσυχίαν ἀλλαχοῦ. Καὶ δὲν ἐνθυμεῖτο ὅτι ἔμελλε νὰ φέρῃ πανταχόσε μεθ᾽ ἑαυτῆς τὴν καρδίαν.

Οὐδεμίαν δυναμένη τοῦ λοιποῦ ν᾽ ἀντιτάξῃ ἄμυναν οὐδὲ ἰσχύουσα νὰ παλαίσῃ πρὸς τὸν ἀπάνθρωπον τοῦτον ἐχθρόν, ὅστις, παρὰ πάντας τοῦ πατρὸς Ἀμμοῦν τοὺς ἐξορκισμούς, ἐξηκολούθει νὰ ἐμφωλεύῃ ἀδιασείστως ἐν τῷ σώματι αὐτῆς, εὑρέθη ἐν παροξυσμῷ πυρετοῦ πρωίαν τινά, καὶ παρακαλέσασα τὸν Νεεμίαν νὰ τὴν συνοδεύσῃ, κατῆλθεν εἰς τὸν λιμένα. Ἀλλὰ τὴν πρωίαν ἐκείνην ἀκριβῶς, εἶχον καταπλεύσει οἱ δύο ἐκεῖνοι ξένοι, οἵτινες ἐκάθηντο συνοκλαδὸν ἐπὶ τοῦ βράχου καὶ συνδιελέγοντο. Τὸ πεπρωμένον ἆρα παρεσκεύασε τὴν συνάντησιν ταύτην;

Ἐπεθύμουν νὰ ἦτο δυνατὸν νὰ εἴπω, ἄνευ λυρισμοῦ, τὰς περὶ τούτου σκέψεις μου. Ἀλλὰ τίς κατεδίκασε τὴν δυστυχῆ ἀνθρωπότητα εἰς τὸ νὰ ζῇ τὸν θετικὸν καὶ κτηνώδη τοῦτον βίον; Τίς κατεδίκασεν αὐτὴν ἢ νὰ ἕρπῃ χαμαιπετῶς κυλινδουμένη ἐν τῷ βορβόρω, ἢ νὰ νομίζηται ὅτι παραφρονεῖ ἂν ἐπιχειρήσῃ νὰ ἐντείνῃ στιγμιαίαν τινὰ πτῆσιν μὲ πτερὰ μύρμηκος;

Ποία εἴρων τύχη ηὐτοσχεδίασεν ἆρα τὴν παρὰ τὸν βράχον τοῦτον συνάντησιν τοῦ ἀνδρὸς ἐκείνου τοῦ κεκυφότος ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψεως καὶ τῆς γυναικὸς ταύτης τῆς οἰστρηλάτου ὑπὸ τοῦ σφοδροῦ πάθους, δύο δυστυχῶν μὴ δυναμένων νὰ ἑνωθῶσιν ὅπως ἀποτελέσωσι μίαν εὐτυχίαν; Δὲν ἦτο καλύτερον νὰ μὴ ἐπανίδωσιν ἀλλήλους ποτέ, δὲν ἦτο αἱρετώτερον νὰ μὴ εἶχον ποτὲ ἰδεῖ ἀλλήλους; Δὲν ἦτο ἀνεκτότερον νὰ εἶχον ἤδη ἀποθάνει, δὲν ἦτο εὐκτότερον νὰ μὴ εἶχον ποτὲ γεννηθῆ; Ὁποία σπαρακτικὴ συνάντησις, ὁποῖος κεραυνοβόλος ἀντικρυσμός, καθ᾽ ὃν ἡ μὲν κεφαλὴ τοῦ ἑνὸς ἐφαίνετο ὅτι ἔμελλε νὰ γίνῃ κεφαλὴ Μεδούσης, ὁ δὲ κορμὸς τῆς ἑτέρας στήλη ἁλός!

Τίς δύναται ν᾽ ἀτενίσῃ πρὸς τοιαῦτα θεάματα, χωρὶς νὰ θαμβωθῇ τὰς ὄψεις; Τίς δύναται νὰ προσψαύσῃ τὴν λάβαν ταύτην, χωρὶς νὰ καῇ τὰς χεῖρας; Τοῦ ἀφηγουμένου τοιαύτας σκηνὰς κινδυνεύει νὰ παραλυθῇ ἡ γλῶσσα ἢ νὰ συντριβῇ ὁ κάλαμος. Αἱρετώτερον εἶναι νὰ καλύπτωνται καὶ νὰ παρέρχωνται ἐν σιγῇ, ἢ νὰ προλαμβάνωνται καὶ νὰ μὴ εἰσάγωνται ἐπὶ τῆς σκηνῆς τὰ καυστικὰ ταῦτα βλήματα. Ἡ ὕλη αὕτη εἶναι ζῶν πῦρ, σχηματίζεται, σαρκοῦται καὶ ἐμψυχοῦται, κινεῖται καὶ ἐμπνέεται, λαμβάνει φωνὴν καὶ φαίνεται κραυγάζουσα πρὸς τὸν ἀσύνετον τὸν νομίζοντα ὅτι κρατεῖ αὐτήν, καίτοι ἐκφεύγουσαν ἀπὸ τῶν χειρῶν του καὶ ἀφανιζομένην: «Μή μου ἅπτου!» Καὶ πρὸς τὸν τολμηρὸν τὸν θεώμενον ἐκ περιεργείας τὴν ἐπὶ τοῦ σαλευομένου ἐκ τῆς ἐκρήξεως ἐδάφους πάλην τοῦ ἄφρονος· «Λῦσον τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου!»

Ὤ, μὴ νομίσητε ὅτι εἶναι γαλῆ παίζουσα μὲ τὸ θῦμά της, ὡς μὲ μῦν. Τὸ θῦμα κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην γίνεται σφαγεύς, καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν αὐτοῦ σφαδάζει μετ᾽ ἀγωνίας ὁ παράβολος θηρευτής, ὅστις, διότι ἤκουσε τὸ πτερύγισμα τῆς ὁρμητικῆς καὶ ἀνεμιζούσης διαβάσεώς του, ἐφαντάσθη ὅτι τὸ συνέλαβε.

Σκοπὸς ἡμῶν εἶναι νὰ ρίψωμεν τὰς γραμμὰς ταύτας ὡς πέπλον ἐπὶ παντὸς ἐνδεχομένου καὶ φευκτέου, καὶ νὰ ἀντιπαρέλθωμεν. Ἂς ἐπιπροσθῶσιν αὗται πᾶσαι ἀμάρτυρον καὶ ἀνομολόγητον δυστυχίαν, μὴ δυναμένην νὰ περιγραφῇ. Δὲν θέλομεν διηγηθῆ οὐδέν, ὅπερ νὰ μὴ παρέχῃ ἡμῖν ἀφ᾽ ἑαυτοῦ τὴν ὕλην πρὸς περιγραφήν του. Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ ἀπελπισία λαλοῦσι μὲ ἀποσιωπητικά, ὡς εἶπε ποιητής τις, ὅστις διὰ τοῦτο ἴσως καὶ προώρως ἐσιώπησε…

Μὴ κινεῖτε τὰς μυστηριώδεις ταύτας ἶνας, ἃς πάντες αἰσθάνεσθε καὶ τὸν μηχανισμὸν αὐτῶν δὲν κατανοεῖτε. Δὲν εἶναι χορδαὶ κιθάρας, ἢ δὲν εὑρέθη ἡ χεὶρ ἥτις θὰ ψαύσῃ αὐτάς, καὶ τὸ πλῆκτρον ὅπερ θὰ τὰς κρούσῃ. Δὲν εἶναι χορδαὶ κιθάρας, εἶναι αἱ χορδαὶ τῆς καρδίας σας. Ἠξεύρω ὅτι οὐδεὶς τολμᾷ ποτε ν᾽ ἀτενίσῃ ἐντὸς ἑαυτοῦ, ὡς εἰς βαθὺ καὶ ἀπύθμενον φρέαρ, πρὸς ὃ ἰλιγγιᾷ ἡ ὅρασις. Κατοπτρίζεσθε μᾶλλον ἐν τοῖς σφάλμασι τοῦ πλησίον, καὶ εὐλόγως πράττετε. Συμβουλεύω πρὸς πάντας τὴν ὑποκρισίαν, καὶ ἡ συμβουλή μου εἶναι ἄλλως περιττή, ὅσον καὶ ἂν σᾶς συνεβούλευον τὴν εἰλικρίνειαν, ἥτις εἶναι ὅλως ἀδύνατος ἐν τῷ κόσμῳ. Ἀλλ᾽ ἡ ὑποκρισία ὑμῶν εἶναι τόσον διαφανής, ὥστε οὐδ᾽ ἑαυτὴν δύναται ν᾽ ἀποκρύψῃ οὐδὲ τὴν τοῦ ὁμοιοπαθοῦς ὑμῖν ν᾽ ἀντικατοπτρίσῃ.

Ζητεῖτε ἠθικὰ βιβλία; Ἀλλὰ ποῦ θὰ εὕρητε τὴν ἠθικήν;… Οὐδὲν ἄλλο εἴμεθα ἢ Ἠχώ. Προτιμᾶτε τοὺς φαρμακεῖς, τοὺς παρασκευάζοντας ὑμῖν πρὸς σιτισμὸν τὰς ἰδίας ὑμῶν κακίας, τὰ ἴδια ὑμῶν πάθη κεκοσμημένα; Προτιμᾶτε τὴν ἐποποιΐαν τῶν κοινωνικῶν βδελυριῶν καὶ αἰσχροτήτων ἢ τὸν σατυρισμὸν αὐτῶν; Εἰς μάτην θέλομεν περιμένει τὴν ἀπάντησίν σας περὶ τούτου. Αὕτη δὲν θὰ εἶναι ὁριστική. Διὰ τοῦτο θέλομεν ἐξακολουθήσει τὴν εἱμαρμένην ἡμῶν καὶ κοπιώδη πεζοπορίαν.

Ἀλλ᾽ ἀρκούντως ἐπλανήθημεν ἐν τῷ κενῷ· ἂς βαδίσωμεν ἤδη ἐπὶ τοῦ λιθοστρώτου.

Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης (τὸ ὄνομα τοῦτο εἶχε δώσει ὁ Μηνᾶς, ὡς ἐνθυμοῦνται οἱ ἀναγνῶσται, εἰς τὸν τραυματίαν τὸν νοσηλευόμενον ὑπὸ τῆς γραίας Φορκίνας) εἶχε λάβει τὸ ὄνομα τοῦτο, ὅτε ἀπῆλθεν εἰς Βενετίαν πρό τινων μηνῶν, συνοδευόμενος ὑπὸ τοῦ πιστοῦ αὐτοῦ ἑταίρου Μηνᾶ. Καὶ εἰς ἄλλους μὲν τὸ ὄνομα τοῦτο ἐφαίνετο παραγόμενον ἐκ τοῦ βενέδικο, εὐλογῶ, εἰς ἄλλους δὲ ἐκ τοῦ βίνδικο, ἐκδικοῦμαι. Ὑπὸ τὸ αὐτὸ ὄνομα τὸν εἶχε γνωρίσει καὶ ὁ ναύτης Καρτάτσης, αὐτὸς ἐκεῖνος, ὅστις εἶχε λάβει ποσόν τι φλωρίων παρὰ τοῦ Μάρκου Σανούτου διὰ τὰ χασομέρια του, καὶ διὰ τὴν περὶ τῆς ἐν Βενετίᾳ παρουσίας τοῦ Ἰωάννου Μούχρα καταγγελίαν.

Ὁ αὐτὸς Ἰωάννης Βενδίκης εἶχεν εὑρεθῆ ὑπ᾽ εὐσπλάγχνου τινὸς ἁλιέως πρωίαν τινὰ τετραυματισμένος καὶ ἡμιθανὴς ἐπί τινος ἐρήμου παραλίας οὐχὶ μακρὰν τῆς Βενετίας καὶ εἶχε τύχει περιθάλψεως παρ᾽ αὐτοῦ. Ὁ αὐτὸς εἶχε κρούσει νύκτα τινὰ τὴν θύραν τῆς γνωρίμου του, τῆς χειρομάντιδος καὶ νοσοκόμου Φορκίνας, καὶ εἶχε νοσηλευθῆ ὑπ᾽ αὐτῆς ἐπί τινας ἡμέρας.

Ὁ αὐτὸς Ἰωάννης Βενδίκης ἦτο, φαίνεται, ὁ ἀνὴρ ὅστις ἐπάλαισε κατά τινα νύκτα μὲ τὸν Μᾶρκον Σανοῦτον τὴν τρομερὰν ἐκείνην πάλην, ἐξ ἧς ἀμφότεροι ἐξῆλθον, ὡς ἐκ θαύματος, ζῶντες εἰσέτι, ἀφοῦ ἔδειξαν ἀντοχὴν καὶ καρτερίαν ἀπίστευτον. Ὡς φαίνεται δέ, ὅτε ὁ Ἰωάννης Βενδίκης ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν κατόπιν τοῦ Μάρκου Σανούτου, τοῦ εἶχεν ὀλισθήσει καὶ ἐκφύγει ἀπὸ τῶν χειρῶν τὸ λίαν ἠκονημένον καὶ αἰχμηρὸν ἐγχειρίδιον, ὅπερ ἐκράτει, καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠδυνήθη νὰ φονεύσῃ τὸν ἐχθρόν του. Ὁ δὲ Μᾶρκος Σανοῦτος εἶχε χάσει τὸ φονικὸν ὅπλον, ὅπερ εἶχεν ὑπὸ τὰ ἐνδύματά του ἐπ᾽ αὐτῆς τῆς γονδόλας, ὅπερ οὐχὶ ἀπίθανον.

Ὁ αὐτὸς Ἰωάννης Βενδίκης εἶχε πέμψει τὸν ἀκόλουθον αὐτοῦ Μηνᾶν εἰς Πάτμον, πρὸς ἀνεύρεσιν γυναικός τινος, ἧς τὰ ἴχνη εἶχεν ἀπολέσει πρὸ πολλοῦ, αὐτὸς δὲ ἔμεινεν ἐν Βενετίᾳ κρυπτόμενος καὶ μηδὲν ὡρισμένον ἐπάγγελμα ἔχων, δαπανῶν χρήματα ἀφειδῶς πρὸς φιλοφροσύνην τῶν ναυτικῶν καὶ τῶν κατωτέρων ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, καὶ παραμονεύων καρτερικῶς τὸν ἐχθρόν του. Καὶ ἐνομίζετο μὲν παρὰ πᾶσι μυστηριῶδες πρόσωπον, ἀλλ᾽ οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ ἐνοχλήσῃ αὐτόν, ἕνεκα τῆς πολλῆς αὐτοῦ ἐλευθεριότητος. Παρεῖχε δὲ χεῖρα βοηθείας εἰς τοὺς ἁλιεῖς καὶ λεμβούχους τῆς πόλεως, ἀλλ᾽ οὐδένα μισθὸν ἀπῄτει οὐδ᾽ ἐδέχετο. Καὶ ὅμως ὑπῆρχον πλεῖστοι μεταξὺ τῶν γνωρίμων του νομίζοντες αὐτὸν φρενοβλαβῆ· διότι ἄλλως δὲν ἠδύνατο νὰ ἑρμηνευθῇ ἡ συνεχὴς αὐτοῦ μελαγχολία, τὸ μεμαραμένον πρόσωπον, τὸ ζοφερὸν βλέμμα καὶ τὸ σιωπηλὸν καὶ σχεδὸν βωβὸν τοῦ στόματός του.

Ὁ αὐτὸς Ἰωάννης Βενδίκης εἶναι ὁ ἀνήρ, ὃν εὑρίσκομεν τὴν πρωίαν ταύτην μετὰ τοῦ Μηνᾶ ἀποβιβασθέντα εἰς Πάτμον καὶ πρώτην φορὰν ἐξηγούμενον διὰ μακρῶν περὶ τῶν αἰσθημάτων του. Διότι ἐφαίνετο περιερχόμενος εἰκῇ τὸν κόσμον καὶ μηδ᾽ αὐτὸς ἠξεύρων τί ἐζήτει…

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ´

Η ΒΕΝΕΤΗ

Ἐν τούτοις, διαρκούσης ἔτι τῆς ἐκπλήξεως τοῦ ἐκ τοῦ βράχου θεωμένου τὴν σκηνὴν ἐκείνην Ἰωάννου Βενδίκη, ἡ μοναχὴ Ἀγάπη ἔδωκε τὸ δισάκκιόν της πρὸς τὸν κωπηλάτην, καὶ οὗτος τὸ ἔθεσεν ἐντὸς τῆς λέμβου. Κατόπιν δὲ αὐτοῦ ἐπάτησεν ἐπὶ τῆς λέμβου ἡ Ἀγάπη καὶ ἐκάθισε παρὰ τὴν πρύμνην, ἐνῷ, ὁ Νεεμίας ἐσταυροκοπεῖτο καὶ τῇ ηὔχετο κατευόδιον.

Ὁ ἐρέτης ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ ζυγοῦ καὶ ἀνέλαβε τὰς κώπας.

Ἡ μοναχὴ Ἀγάπη ἐφόρει μαύρην μανδήλαν καταβαίνουσαν μέχρι τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἔκυπτε τὸ πρόσωπον βαθέως πρὸς τὰ κάτω. Ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς θέσεως, ἔνθα εἶχε καθίσει, τὸ πρόσωπόν της ἦτο ὅλως ἀόρατον εἰς τοὺς δύο ξένους, ὡς ἐχούσης ἐστραμμένα τὰ νῶτα πρὸς αὐτούς. Κατὰ τὴν στροφὴν ὅμως τῆς λέμβου ὁ Μηνᾶς, οὗτινος εἶχε διεγερθῆ ἡ προσοχὴ ἐκ τῆς βραχείας πρὸς αὐτὸν ἀνακοινώσεως τοῦ συντρόφου του, προέφθασε νὰ ἴδῃ στιγμιαίως, σχεδὸν ἀστραπηδόν, τὴν κατατομὴν τοῦ προσώπου ἐκείνου. Καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ κρατηθῇ ἔβαλε πεπνιγμένην κραυγήν.

― Κυρία Αὐγ…

Ταύτην μόνην τὴν συλλαβὴν προέλαβε νὰ ἀρθρώσῃ. Διότι ὁ Ἰωάννης Βενδίκης, ὅστις εἶχε σκεφθῆ ἄλλως, μὲ ἀκαριαίαν ταχύτητα τοῦ ἔφραξε τὸ στόμα μὲ τὴν χεῖρα καὶ τὸν ἐφίμωσε.

― Σιωπή, Μηνᾶ, τῷ εἶπε.

― Διατί;

― Σιωπή, σοὶ λέγω.

Ὁ Μηνᾶς δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐπιμείνῃ.

Ἄδηλον ἂν ἡ κραυγὴ τοῦ Μηνᾶ ἠκούσθη ὑπὸ τῆς μοναχῆς, διότι τὸ ὕψος τοῦ βράχου ἦτο ἀρκετὸν καὶ ὁ ἄνεμος ἐφύσα ἀντίπνους. Ἔστρεψε μὲν αὕτη στιγμιαίως τὴν κεφαλήν, ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο ἴσως νὰ γνωρίσῃ τοὺς δύο ἐκείνους ἀνθρώπους, διότι ὁ μὲν Μηνᾶς ἐκάθητο μὲ τὴν πλευρὰν ἐγκαρσίως ἐστραμμένην πρὸς τὴν θάλασσαν. Ὁ δὲ Βενδίκης ἐκ παντὸς τρόπου προσεπάθει νὰ μένῃ ἄγνωστος καὶ εἶχεν ἀπὸ πολλοῦ τελειοποιήσει τὰ πρὸς τοῦτο μέσα. Πυκνότατον καὶ μέλαν γένειον, ἔχον ποῦ καὶ ποῦ λευκαζούσας τρίχας ἐσκέπαζε τὰς γνάθους του. Τὰ δὲ μαλλία του ἄφθονα καὶ ἄγρια ἐσκίαζον τὸ μέτωπόν του. Πλὴν τούτου, ὅτε ὁ Μηνᾶς ἔβαλε τὴν κραυγὴν ἣν εἴπομεν, ὁ Βενδίκης ἔκυψεν ὁρμεμφύτως πρὸς τὴν γῆν καὶ συγχρόνως ἐστράφη πλαγίως πρὸς τὸ ἀντίθετον μέρος.

Ἡ λέμβος ἀπεμακρύνετο ταχέως καὶ ἔφθασεν εἰς πλοιάριόν τι.

Ὁ Βενδίκης, ὅστις ἐκράτει τὴν ἀναπνοήν, τὴν ὅρασιν καὶ τὴν ζωὴν συγκεντρωμένην πρὸς τὴν διεύθυνσιν τῆς λέμβου, εἶδε τὸν ἐρέτην μεταφέροντα ἐπὶ τοῦ πλοιαρίου τὴν ἀποσκευὴν τῆς μοναχῆς, εἶδεν αὐτὴν ταύτην ἀναβαίνουσαν εἰς τὸ κατάστρωμα, εἶδε τοὺς ναύτας ἑτοιμαζομένους πρὸς ἀνέλκυσιν τῆς ἀγκύρας καὶ ἀναπέτασιν τῶν ἱστίων. Ὁ Μηνᾶς μετέφερεν ἀμοιβαδὸν τὸ βλέμμα ἀπὸ τοῦ πλοιαρίου ἐκείνου εἰς τὸν Βενδίκην, καὶ ἀπὸ τοῦ Βενδίκη πάλιν εἰς τὸ πλοιάριον.

― Μηνᾶ, Μηνᾶ, εἶπε τέλος ὁ Βενδίκης· καὶ αἱ λέξεις αὗται εἶχον γογγυσμοῦ ἦχον, οὐδ᾽ ὡμοίαζον μὲ ἔναρθρον φωνὴν ἀνθρώπου.

― Λέγε, κύριέ μου, εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

― Μηνᾶ, ὕπαγε, τί κάθησαι;

― Ποῦ θέλεις νὰ ὑπάγω, κύριέ μου; Περιμένω νὰ μὲ διατάξῃς.

―Ὕπαγε, Μηνᾶ, εἰς τὸ πλοῖον.

― Εἰς ποῖον πλοῖον, κύριέ μου; Μήπως εἰς ἐκεῖνο; εἶπεν ὁ Μηνᾶς, δεικνύων διὰ τοῦ νεύματος καὶ μὴ τολμῶν νὰ ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα.

― Εἰς τὸ ἰδικόν μας πλοῖον, Μηνᾶ.

― Αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖον ἐταξιδεύσαμεν;

― Ναί.

―Ὑπάγω εὐθύς, κύριέ μου. Ἀλλὰ τί θὰ πράξω;

― Νὰ εἴπῃς εἰς τὸν πλοίαρχον, Μηνᾶ…

Καὶ διεκόπη. Ἐξέβαλλε μετὰ κόπου τὰς λέξεις, καὶ οὐδὲν ἠδύνατο νὰ ἐκφράσῃ τέλειον. Τὸ βλέμμα του δὲν εἶχεν ἀποσπασθῆ ἀπὸ τοῦ πλοιαρίου, ἐφ᾽ οὗ ἐπεβιβάσθη ἡ μοναχή.

― Λέγε, κύριέ μου, εἶπεν ὁ Μηνᾶς· ἔχε θάρρος καὶ μὴ μὲ κάμνῃς νὰ κλαίω ὡς παιδίον.

Τῷ ὄντι ὁ ἀτυχὴς Μηνᾶς ἔκλαιεν. Εἰς οὐδὲν τῷ ἐχρησίμευεν ἡ φιλοσοφία, ἣν εἶχε πρεσβεύσει ἐκ παιδός, ἐνώπιον τῆς ἀφώνου καὶ σπαρακτικῆς ταύτης συγκινήσεως, ἧς ἦτο μάρτυς.

―Ὕπαγε, Μηνᾶ, νὰ εὕρῃς ἕνα λεμβοῦχον!

― Λεμβοῦχον;

― Ναί.

― Καὶ τί νὰ τὸν κάμω;

― Νὰ τὸν στείλῃς εἰς αὐτὸ τὸ πλοῖον.

― Εἰς τὸ πλοῖον ἐκεῖνο; ἠρώτησεν ὁ Μηνᾶς, δεικνύων αὖθις διὰ τοῦ βλέμματος τὸ πλοῖον, ἐφ᾽ οὗ εἶχεν ἐπιβιβασθῆ ἡ μοναχή.

― Ναί.

― Καὶ τί νὰ κάμῃ;

― Νὰ εἴπῃ…

Ἔφερε τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ στήθους, καὶ αἱ λέξεις ἐφαίνοντο πνιγόμεναι ἐντός του, ὑπὸ τοῦ κύματος τῆς ψυχικῆς ταραχῆς.

― Νὰ εἴπῃ, κύριέ μου, εἰς τὴν… μοναχὴν ὅτι εἴμεθα ἐδῶ; Αὐτὸ δὲν θέλετε νὰ εἰπῆτε;

―Ὄχι, Μηνᾶ.

―Ἀλλὰ τί, κύριέ μου.

― Νὰ ἐρωτήσῃ τὸν κυβερνήτην ποῦ…

― Νὰ τὸν ἐρωτήσῃ διὰ ποῦ πηγαίνει;

― Ναί.

― Καὶ νὰ ἔλθῃ νὰ μᾶς πληροφορήσῃ;

― Ναί.

―Ὑπάγω εὐθύς, κύριέ μου.

Ὁ Μηνᾶς, ὅστις εἶχεν ἐγερθῆ ἀπὸ πολλοῦ, κατέβη μὲ πηδήματα τὴν κλιτὺν τοῦ βραχώδους λόφου καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν προκυμαίαν. Κατ᾽ ἀρχὰς τῷ ἐπῆλθεν ἡ ἰδέα νὰ λύσῃ τὴν πρώτην λέμβον, ἣν εὗρε προσδεδεμένην εἰς τὴν ἀποβάθραν, ἀλλ᾽ ἐκρατήθη, ἀναλογισθεὶς ὅτι δὲν ἐξετείνοντο μέχρι τούτου αἱ παραγγελίαι, ἃς εἶχε λάβει, καὶ τέλος εὗρε λεμβοῦχόν τινα ἔν τινι καπηλείῳ καὶ τῷ ἀνέθηκε τὴν ρηθεῖσαν ἐντολήν, δοὺς αὐτῷ ἀργυροῦν νόμισμα.

Ὁ καλὸς ἐκεῖνος ἄνθρωπος, ὅστις εἶχεν ἀκριβῶς ἀνάγκην τοῦ ἀργυρίου τούτου, ἵνα πίῃ καθ᾽ ὅλην τὴν ἑσπέραν, ἔλυσε τὴν λέμβον του, μετέβη ἀντωθῶν τὸν ἀβαθῆ τῆς θαλάσσης πυθμένα διὰ κονταρίου μέχρι τοῦ ὑποδειχθέντος πλοίου, καὶ ἐπανελθὼν μετ᾽ ὀλίγας στιγμὰς ἐπληροφόρησε τὸν Μηνᾶν ὅτι τὸ πλοιάριον τοῦτο ἔμελλε νὰ πλεύσῃ, σὺν Θεῷ καὶ αὐθέντῃ, εἰς Μύκονον, Πάρον καὶ Νάξον καὶ ἴσως καὶ εἰς ἄλλας τῶν Κυκλάδων. Ὁ Μηνᾶς τῷ ἔδωκε καὶ δεύτερον νόμισμα.

―Ἔχει ἐπιβάτας μέσα; ἠρώτησεν ὁ Μηνᾶς, ὑπερβὰς κατὰ τοῦτο τὴν ἐντολήν, ἣν εἶχε λάβει παρὰ τοῦ Βενδίκη.

― Μὰ τὴν πίστιν μου, δὲν εἶδα ἄλλον ἐπιβάτην, εἰμὴ μίαν καλογραῖαν, ἀπήντησεν ὁ ἄνθρωπος, συγκινηθεὶς ἐκ τῆς ἐλευθεριότητος τοῦ Μηνᾶ. Καὶ ὁποία καλογραῖα! Ὡραῖον πρόσωπον, σᾶς ὁρκίζομαι, αὐθέντα. Δὲν εἶναι ἁμαρτία, ὅλα τὰ ὡραῖα φροῦτα νὰ πέφτουν εἰς τὸ στόμα αὐτῶν τῶν μαύρων τῶν καλογέρων! Αὐτοὶ ἔχουν τὰς λειτουργίας, αὐτοὶ τὰ ψυχικά, αὐτοὶ τὰ γλυκὰ κρασιά, αὐτοὶ καὶ τὰς ὡραίας γυναῖκας! Τί κακὰ γράμματα εἶχεν αὐτὸς ὁ τόπος ἐδῶ εἰς τὸ κεφάλι του, διὰ νὰ ἔχῃ αὐτοὺς τοὺς μαυροκόρακας νὰ τὸν καταμαυρίζουν. Ἥμαρτον, Κύριέ μου! Καὶ ἕνας πτωχὸς ἄνθρωπος, ἀφοῦ δουλεύσῃ ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ἔλθῃ ἡ ψυχή του εἰς τὰ δόντια, νὰ μὴν ἔχῃ τὸ βράδυ μισὴν ὀκὰν κρασὶ νὰ βρέξῃ τὰ χείλη του! Καὶ νὰ μὴν ἔχῃς γυναῖκα εἰς τὴν ὑποταγήν σου, νὰ σοῦ λέγῃ ἡ ἰδία ἡ γυναίκα σου ὅτι θὰ κολασθῇς, ἂν πλαγιάσῃς μαζί της, καὶ νὰ τρέχῃ εἰς τὸν καλόγηρον νὰ τοῦ κουβαλᾷ κάθε ἡμέραν προσφορὰς καὶ εὐλογούδια* καὶ κόλλυβα! Τοῦτο εἶναι ποὺ μὲ ξεθεώνει!

― Καὶ κανεὶς ἄλλος δὲν τὴν συνώδευε τὴν καλογραῖαν; ἠρώτησεν ὁ Μηνᾶς, δράξας τὴν στιγμήν, καθ᾽ ἣν ὁ πορθμεὺς ἀνέπνευσε.

― Κανείς, σᾶς ὁρκίζομαι, μὰ τὴν πίστιν μου. Φαίνεται ὅτι αὐτὴ δὲν εὐχαριστεῖτο εἰς τὸ μοναστήριον καὶ ἠμπόρεσε νὰ δραπετεύσῃ, καὶ ἐπῆρε τὸ φύσημά της δι᾽ ἀλλοῦ, διὰ ν᾽ ἀλλάξῃ τὸν ἀέρα της. Ἂν εἶχεν ἀνάγκην συντρόφου εἰς τὸ ταξίδιόν της, εὐχαρίστως θὰ ὑπήγαινα ἐγώ, σᾶς λέγω! Ἀλλὰ πόσον βαρεῖα εἶναι ἡ καταδίκη, νὰ κυλίεσαι ἐδῶ, εἰς τοὺς πόδας τῶν καλογέρων, ἐργασίαν νὰ μὴν ἔχῃς πάντοτε, ἄσπρα νὰ μὴν παίρνῃς ἀρκετά, καὶ νὰ μὴν εὑρίσκεται μηδὲ στάλα κρασί, διὰ νὰ βρέξῃς τὸν λάρυγγά σου τὸ βράδυ, πρὶν πλαγιάσῃς! Καὶ ἡ γυναίκα σου νὰ τρέχῃ εἰς τοὺς καλογέρους, νὰ κάμνῃ νηστείας, ἀγρυπνίας καὶ προσευχάς, καὶ νὰ ζητᾷ νὰ κάμνῃ θαύματα! Ἰδοὺ μία γυνή, ἥτις δὲν ἔμαθε νὰ κάμνῃ θαύματα. Εἶναι αὐτή, ὁποὺ ἀπεφάσισε καὶ φεύγει ἀπὸ τοὺς ὄνυχας τῶν καλογέρων.

―Ὁ κυβερνήτης αὐτοῦ τοῦ πλοίου, ἠρώτησεν αὖθις ὁ Μηνᾶς, τί ἄνθρωπος εἶναι; Τὸν γνωρίζεις;

―Ὁ κυβερνήτης φαίνεται νὰ εἶναι καλὸς ἀνθρωπος, εἶναι ὁ γερο-Γιάκωμος, τὸν γνωρίζω, ἔφαγα τὸ ψωμί του. Εἶναι παλαιὸς ναυτικός. Δεκαπέντε ταξίδια ἐκάμαμεν μαζί. Ἐφορτώναμεν ἅλας ἀπὸ τὲς Φώκιες. Ὁ γερο-Γιάκωμος εἶχε πάντοτε μανίαν νὰ τραβᾷ κατ᾽ εὐθεῖαν ἐναντίον τοῦ ἀνέμου. Ἡ θάλασσα ἔμβαινε μέσα ἀπὸ τὲς μπουκαπόρτες*, τὸ ἁλάτι ἔλυωνε, ἐγίνετο θάλασσα, καὶ ὁ γέρο-Γιάκωμος δὲν τοῦ ἐκακοφαίνετο διόλου. Τόσον τὸ καλύτερον, ἔλεγεν, ἡ θάλασσα εἰς τὴν θάλασσαν. Ἢ νὰ αὐγατίσῃ, ἢ νὰ λυώσῃ.

― Λοιπὸν εἶναι ριψοκίνδυνος θαλασσινός; εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

― Εἶναι κεφάλι ἀγύριστο. Ὅλα γυρίζουν γύρω του. Ὁ ἄνεμος, ἡ θάλασσα, τὸ πλοῖον, ὁ ἐργάτης* μὲ τὴν μανέλαν*, τὰ πανιά, τὰ ἐξάρτια, καὶ αὐτὴ ἡ ξηρὰ φαίνεται νὰ γυρίζῃ, καὶ αὐτὸς ὁ οὐρανός, ὅταν πλέῃς εἰς τὸ πέλαγος. Τὸ τιμόνι γυρίζει, ἡ πλώρη γυρίζει, ἡ πρύμνη γυρίζει. Μόνον τὸ κεφάλι τοῦ γερο-Γιάκωμου δὲν γυρίζει. Οὔτε ἡ μανέλα τοῦ ἐργάτη ἠμπορεῖ νὰ τὸ γυρίσῃ οὔτε τὸ τιμόνι τοῦ καραβιοῦ. Πέντε φορὲς τὸ ἔρριξεν ἔξω ἀπὸ πεῖσμα, διὰ νὰ μὴ κάμῃ τὸ θέλημα τῶν ναυτῶν. ― Καπετὰν Γιακουμή, φούντα, καὶ χαθήκαμεν. ― Ἐμπρός! στὸ διάβολο γεμᾶτα*, ἀπάν᾽ τὸν ἀγέρα! Καὶ τὸ ἐβούλιαξε. ― Καπετὰν Γιακουμή, ὄρτσα καὶ θὰ πέσωμεν ἔξω. ― Φούντα, καὶ κατὰ διαβόλου· τὸ δικό σας νὰ μὴ γένῃ! Καὶ τὸ ἔρριξεν ἐπάνω εἰς μίαν ξέραν.

―Ἀλήθεια; εἶπεν ὁ Μηνᾶς καταληφθεὶς ὑπ᾽ ἀνησυχίας· εἶναι τόσον πείσμων αὐτός;

― Εἶναι κατὰ διαβόλου. Ἠμπορεῖ νὰ πνίξῃ κόσμον, καὶ κόσμον, καὶ πάλιν κόσμον. Ἂν τὴν ἔχῃ γλυτώσει ἕως τώρα ὁ ἴδιος, ἢ κανένα ἅγιον θὰ ἔχῃ βοηθὸ ἤ κανένα διάβολον. Ἀλλὰ τὸν διάβολον πιστεύω θὰ ἔχῃ, διότι ποῦ νὰ τὸν εὕρῃ ὁ γερο-Γιάκωμος τὸν ἅγιον;…

Ἐνῷ ὁ πορθμεὺς ἐξηκολούθει ἔτι νὰ λέγῃ, ὁ Μηνᾶς τὸν ἀπεχαιρέτισε διὰ νεύματος τῆς κεφαλῆς καὶ ἀπεμακρύνθη τρέχων. Ὁ πορθμεὺς τὸν ἐκοίταξε μετ᾽ ἀπορίας.

― Τί ἔπαθεν αὐτός; εἶπε· κάτι θὰ ἔπαθεν. Ἀλλ᾽ ἂς ὑπάγω τώρα νὰ βρέξω τὴν γλῶσσάν μου, διότι δὲν μοῦ ἔμεινε πλέον σάλιο…

Ὁ δὲ Μηνᾶς μετέβη πρὸς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην καὶ τῷ διηγήθη ὅσα ἤκουσε παρὰ τοῦ πορθμέως.

― Καθὼς μοὶ λέγει αὐτός, ἐπεῖπεν, ὁ κυβερνήτης εἶναι παραπολὺ πείσμων καὶ εἶναι κίνδυνος νὰ συμβῇ δυστύχημα.

Ὁ Ἰωάννης ἔσεισε τὴν κεφαλήν.

― Δὲν εἶναι ὁ σκοπός μου νὰ γίνω θεία Πρόνοια, ἀπήντησε, καὶ ματαίως πᾶς ἄνθρωπος θὰ προσεπάθει νὰ προλάβῃ ὅ,τι εἶναι γραπτόν.

― Πιστεύεις, κύριέ μου τὸ πεπρωμένον;

― Πιστεύω εἰς τὴν θείαν Πρόνοιαν, καὶ πάντοτε θὰ πιστεύω εἰς αὐτήν, φίλε Μηνᾶ. Διὰ τοῦτο περιφρονῶ πᾶσαν ἀνθρωπίνην προσπάθειαν.

― Λοιπὸν πρέπει νὰ ἀφήνωμεν ἡμᾶς αὐτοὺς εἰς τὸ ρεῦμα τῆς τύχης;

―Ὄχι, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθῶμεν προσεκτικῶς τὰ γεγονότα καὶ νὰ μὴ ζητῶμεν νὰ προδράμωμεν αὐτῶν.

― Λοιπὸν τώρα τί θὰ πράξωμεν;

― Αὐτὸ τοῦτο· θὰ ἀκολουθήσωμεν.

― Πῶς;

―Ἰδού, βλέπεις ὅτι τὸ πλοιάριον ἐκεῖνο ἀποπλέει ἤδη, φίλτατέ μοι Μηνᾶ.

― Βλέπω, κύριέ μου.

― Λοιπὸν τρέξε νὰ εὕρῃς ἕνα κυβερνήτην, ὅστις νὰ ἔχῃ καλήν τινα βρατσέραν, ἐκ τούτων τῶν ἀραγμένων ἐδῶ.

― Καὶ νὰ τὸν συμφωνήσω;…

― Καὶ 〈νὰ〉 τὸν συμφωνήσῃς νὰ ἐπιβιβασθῶμεν καὶ νὰ ἀκολουθήσωμεν κατόπιν τούτου τοῦ πλοιαρίου ὅπερ τὴν στιγμὴν ταύτην ἀποπλέει.

―Ἐνόησα.

― Καὶ παντοῦ ὅπου αὐτὸ ὑπάγει θὰ ὑπάγωμεν καὶ ἡμεῖς. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ συμφωνία μας. Ὕπαγε.

Ὁ Μηνᾶς ἠγέρθη καὶ ἐβάδισε δρομαίως πρὸς τὴν παραλίαν. Ἐσκέπτετο δὲ καθ᾽ ἑαυτὸν περὶ τῆς παραδόξου ἠρεμίας καὶ γαλήνης, ἐν ᾗ εὗρε τὸν Ἰωάννην Βενδίκην, ὅτε ἐπανῆλθε πρὸς αὐτὸν ἐκ τῆς προηγουμένης ἀποστολῆς του. Ἐφαίνετο ὅτι μυστηριώδης τις παραμυθία, ὅτι αὔρα τις θωπευτικὴ καὶ μειλίχιος, εἶχεν ἐπισκεφθῆ αὐτόν. Ἦτο ἆρα ἀληθὴς ἡ ἐπαγγελία, ἧς τὰς λέξεις ἐπέγραφον οἱ ζωγράφοι τῆς Βυζαντιακῆς σχολῆς ἐπὶ τῶν σελίδων ἀνοικτοῦ βιβλίου γραφομένου συνήθως ἐπί τινος εἰκόνος; Ἡ ἐπαγγελία ἐκείνου ἡ λέγουσα «Δεῦτε πρός με… κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγόν μου… καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»;…

Φεῦ, τὰς λέξεις ταύτας, τὰς λίαν σεπτὰς τότε, ἐχάραττον οἱ Βυζάντιοι ζωγράφοι ἐπὶ τῶν εἰκόνων μὲ χαρακτῆρας συντετμημένους καὶ συμβολικούς! Καὶ τὰ ρήματα τῆς κατανυκτικῆς ἐκείνης ἁπλότητος καὶ ἀληθείας, εἶναι σήμερον παρὰ πᾶσι καὶ τῶν σφηνοειδῶν δυσαναγνωστότερα…

Τί ἔγινεν ἡ τρικυμιώδης ἐκείνη συγκίνησις, ὑφ᾽ ἧς τὸ κράτος εἶχεν ἀφήσει ὁ Μηνᾶς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην, ὅτε ἐπέμφθη παρ᾽ αὐτοῦ ἵνα πληροφορηθῇ περὶ τῆς διευθύνσεως τοῦ ἀποπλέοντος πλοιαρίου; Διεσκεδάσθη ὡς νέφος, καὶ ἀνέτειλεν εὐδία ἐπὶ τοῦ μετώπου τοῦ δυστυχοῦς ἐκείνου ἀνδρός.

Ἐν τούτοις ὁ Μηνᾶς ἐξετέλεσε ταχέως τὴν ἀποστολήν του καὶ ἐπανῆλθε πρὸς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην.

― Λοιπόν, Μηνᾶ;

―Ἐτελείωσε, κύριέ μου.

― Εὗρες πλοῖον;

― Εὗρον.

―Ἐσυμφώνησες;

―Ἐσυμφώνησα.

― Καὶ θ᾽ ἀποπλεύσωμεν;

― Θ᾽ ἀποπλεύσωμεν.

― Πότε;

― Εὐθὺς τώρα.

―Ὑπάγωμεν λοιπόν.

―Ὑπάγωμεν.

Καὶ κατῆλθον πρὸς τὸν αἰγιαλόν.

― Τί ἄνθρωπος εἶναι ὁ κυβερνήτης, Μηνᾶ; ἔλεγε καθ᾽ ὁδὸν ὁ Ἰωάννης.

― Πολὺ καλὸς ἄνθρωπος μοὶ ἐφάνη, κύριέ μου· μισοκαιρίτης, ὡραία φυσιογνωμία, χαρούμενος, πρέπει νὰ εἶναι καλὸς ναύτης.

― Καὶ τὸ πλοῖόν του τὸ εἶδες;

―Ἰδού· εἶναι ἐκεῖνο.

Καὶ τῷ ἔδειξε μεγάλην βρατσέραν προσωρμισμένην τέσσαρας ἢ πέντε ὀργυιὰς ἀπὸ τῆς ἀποβάθρας.

― Καλὴ βρατσέρα, φαίνεται.

― Δυνατὸν σκάφος· δύο ἐτῶν σκαρί.

Ἔλαβον τὴν ἀποσκευήν των, ἣν εἶχον ἀφήσει ἐντὸς καπηλείου τινὸς τὴν πρωίαν, ὅτε ἀπεβιβάσθησαν, καὶ τὴν παρέδωκαν εἰς τὸν ναύτην, ὅστις τοὺς περιέμενε μὲ τὴν λέμβον παρὰ τὴν ἀποβάθραν.

― Πῶς; θὰ φύγετε, κύριοί μου, τοῖς εἶπεν ὁ κάπηλος· τόσον γρήγορα; Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐνόμιζα ὅτι ἐμέλλετε νὰ μείνετε ἡμέρας τινὰς εἰς τὴν νῆσόν μας. Δὲν σᾶς ἀρέσει λοιπὸν τὸ πανδοχεῖόν μου, κύριοί μου; Λυποῦμαι, διότι χάνω δύο καλοὺς ξένους, τοὺς ὁποίους εἶχον εὐχαρίστησιν νὰ ξενίζω ἐπί τινα καιρόν.

― Δυστυχῶς εἴμεθα ἠναγκασμένοι ν᾽ ἀναχωρήσωμεν, φίλε μου, τῷ εἶπεν ὁ Ἰωάννης Βενδίκης φιλεύων αὐτὸν μέ τινα ἀργυρᾶ νομίσματα. Ἀλλὰ δὲν θὰ γευματίσῃς, Μηνᾶ;

― Γευματίζω, κύριέ μου, καὶ μάλιστα μὲ πολλὴν ὄρεξιν, εἶπεν ὁ Μηνᾶς. Ἀλλὰ δὲν θὰ μὲ συντροφεύσῃς;

―Ἐγὼ δὲν ἔχω ὄρεξιν. Θὰ περιπατῶ σιμὰ εἰς τὸν αἰγιαλὸν νὰ σὲ περιμένω.

― Μήπως βιάζεσαι, κύριέ μου; Μὴ φοβεῖσαι, ἔχομεν καιρὸν νὰ προφθάσωμεν τὸ ἄλλο πλοῖον· δὲν θὰ μᾶς φύγῃ.

― Δὲν βιάζομαι, ὄχι· ἠξεύρω ὅτι προφθάνομεν.

―Ἂν φοβῆσαι μήπως μᾶς φύγῃ, δὲν γευματίζω οὐδ᾽ ἐγώ, καὶ ἐπιβιβαζόμεθα εὐθύς.

―Ὄχι, φάγε, Μηνᾶ, φάγε.

― Δὲν τρώγω, ἂν δὲν μὲ συντροφεύσῃς, κύριέ μου.

Ὁ Ἰωάννης ἐνέδωκε καὶ ἐκάθισεν ἐπί τινος σκαμνίου παρά τινα ραιβοσκελῆ τράπεζαν· ὁ δὲ Μηνᾶς παρὰ τὴν ἀντίθετον πλευρὰν τῆς αὐτῆς τραπέζης.

― Δός μας λοιπὸν τίποτε, καὶ κάμε γρήγορα, εἶπεν ὁ Βένδίκης πρὸς τὸν κάπηλον.

Οὗτος δέ, μετὰ δυσκολίας προσπαθῶν νὰ συστείλῃ καὶ κρύψῃ τὴν χαράν του διὰ τὴν ἀποζημίωσιν, ἣν ἔμελλε νὰ καρπωθῇ ἐκ τῆς εἰς τὸ γεῦμα συγκαταβάσεως τῶν δύο διαβατικῶν ξένων, ἔσπευσε νὰ παραθέσῃ ἐχίνους, ὄστρεα καὶ ἰχθῦς ὀπτούς, ἔδεσμα λίαν προσφιλὲς εἰς τὸν Μηνᾶν, φαγόντα μετ᾽ ἀπληστίας μετριαζομένης ἐκ τῆς αἰδοῦς τῆς πρὸς τὸν σύντροφόν του.

Ὅσον διὰ τὸν Βενδίκην μόλις ἤγγισεν ὀλίγον τι καὶ ἡτοιμάζοντο ν᾽ ἀναχωρήσωσι.

Περί τινα μεγαλυτέραν τράπεζαν κειμένην παρὰ τὴν ἑτέραν τοῦ καπηλείου γωνίαν εἶχον καθίσει πέντε ἢ ἓξ ἁλιεῖς καὶ λεμβοῦχοι, οἵτινες ὠσφραίνοντο καὶ ἐρρόφων ὄστρεα καὶ ἐχίνους καὶ ἔπινον οἶνον. Εἷς ἐξ αὐτῶν ἦτο καὶ ὁ λάλος ἐκεῖνος πορθμεύς, ὃν ὁ Μηνᾶς εἶχε πέμψει εἰς τὸ πλοιάριον, ἐφ᾽ οὗ ἀπέπλευσεν ἡ μοναχὴ Ἀγάπη.

Καθ᾽ ἣν στιγμὴν ὁ Βενδίκης καὶ ὁ Μηνᾶς ἠγείροντο ἵνα ἐξέλθωσιν, ἐνεφανίσθη εἰς τὴν θύραν τοῦ καπηλείου γυνή τις πλουσίως ἐνδεδυμένη καὶ ὡραία τὴν ὄψιν ἀκολουθουμένη ὑπὸ σκαιοῦ καὶ δυσειδοῦς τινος ἀνδρός. Αὕτη ἀπέτεινε τὸν λόγον, μὲ προφορὰν ξενίζουσαν, πρὸς τὸν κάπηλον.

― Κύριέ μου, δὲν μοὶ λέγεις, παρακαλῶ, ἠξεύρεις ἂν σήμερον ἐπέρασεν ἀπ᾽ ἐδῶ νέα τις μοναχὴ καὶ ἂν ἐπεβιβάσθη ἐπί τινος πλοίου, ἢ ἂν ἀκόμη εὑρίσκεται ἐδῶ;

― Διατί μ᾽ ἐρωτᾶτε, κυρία; εἶπεν ὁ κάπηλος, ὅστις ἦτο πάντοτε δύσπιστος ἢ κερδοσκόπος. Πιθανὸν δὲ καὶ ὅτι ἠγνόει ὅλως.

― Βλέπω ὅτι τὸ καπηλεῖόν σας εἶναι τόσον πλησίον τῆς ἀποβάθρας, καὶ ἂν ἐπεβιβάσθη εἰς πλοῖόν τι, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ τὴν εἶδες. Ἀλλ᾽ ὅτι ἦλθε σήμερον ἐδῶ, ἔχω βεβαιότητα.

― Δὲν ἠξεύρω, κυρία, εἶπεν ὁ κάπηλος.

Ἡ νέα γυνὴ προσῆλθεν ἐγγύτερον πρὸς τὸν κάπηλον καὶ ἔθηκεν ἀργυροῦν τι νόμισμα ἐπὶ τῶν πλίνθων τοῦ μαγειρείου.

― Εἰπέ μοι, σὲ παρακαλῶ, ἂν ἠξεύρῃς.

― Δὲν ἠξεύρω, σᾶς ὁρκίζομαι, κυρία, εἶπεν ὁ κάπηλος ἁρπάσας τὸ νόμισμα.

Βεβαίως δὲ τὴν φορὰν ταύτην ὡμίλει εἰλικρινῶς.

―Ἀλλ᾽ ἰδέτε ὅμως, κυρία, προσέθηκε, ταπεινώσας τὴν φωνήν, βλέπετε τοὺς ἀνθρώπους τούτους ἐκεῖ, ὁποὺ τρώγουν καὶ πίνουν εἰς αὐτὴν τὴν τράπεζαν, εἶναι ὅλοι θαλασσινοί, ἄνθρωποι τοῦ γιαλοῦ, ἐρωτήσατέ τους, εἶναι ἁλιεῖς καὶ πορθμεῖς, καὶ ἂν ἀνεχώρησε σήμερον πλοῖόν τι καὶ ἂν εἶχεν ἐπιβάτας, καὶ πόσους καὶ ποίους, θὰ τὸ ἠξεύρωσιν.

Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ αὐτὸς ἐκεῖνος πορθμεύς, ὅστις εἶχε λάβει ἀφορμὴν νὰ μάθῃ τὴν ἀναχώρησιν τῆς μοναχῆς ἐκ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Μηνᾶ, ἤκουσεν ὅτι ἡ ξένη αὕτη ἐζήτει νὰ πληροφορηθῇ περὶ μοναχῆς τινος, ἐνωτίσθη δὲ καὶ τὸν κρότον τοῦ ἀργυροῦ νομίσματος ἐπὶ τῆς πλίνθου, καὶ σηκωθεὶς ἦλθε πρὸς τὴν ξένην καὶ εἶπε.

― Τί ἀγαπᾶτε κυρία; Ἐγὼ ἠμπορῶ νὰ σᾶς πληροφορήσω. Τί ἐπιθυμεῖτε; Δύναμαι νὰ σᾶς ὑπηρετήσω εἰς ὅ,τι θέλετε.

―Ἠξεύρεις ἂν ἐπεβιβάσθη σήμερον εἰς πλοῖόν τι νέα τις μοναχὴ καὶ ἂν τὸ πλοῖον ἀπέπλευσε;

―Ἠξεύρω. Ἐπεβιβάσθη. Ἀπέπλευσε. Ἦτον ὡραία μοναχή, κυρία. Ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι μακράν. Καὶ ἂν ἀγαπᾷ ἡ κυρία ἠμπορῶ μὲ τὴν λέμβον μου καὶ μὲ ἓξ κωπηλάτας νὰ τὴν προφθάσω. Ἔχω ὡραίαν λέμβον, κυρία· καὶ μὲ τέσσαρας κωπηλάτας μόνον ἠμπορῶ νὰ προφθάσω. Καὶ δὲν γυρεύουν ἀκριβά. Ὅσον διὰ νὰ πίωσιν. Ἀγαπᾷ ἡ κυρία νὰ ἑτοιμάσω τὴν λέμβον;

―Ὄχι, εὐχαριστῶ, εἶπεν ἡ ξένη, δίδουσα αὐτῷ ἀργυροῦν νόμισμα. Ἐπεθύμουν μόνον νὰ μάθω ποῦ θὰ διευθυνθῇ τὸ πλοῖον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐμβῆκεν ἡ νέα μοναχή.

― Νὰ τὸ εἴπω τῆς κυρίας· τὸ ἠξεύρω· εἰς τὰς νήσους θὰ διευθυνθῇ. Εἰς τὴν Νάξον, εἰς τὴν Πάρον, εἰς τὴν Μύκονον· καὶ ἀλλοῦ ἀκόμη. Εἶναι καὶ εὔκολον εἶναι καὶ δύσκολον ταξίδιον ἐνίοτε. Ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ γερο-Γιάκωμος εἶναι τζαβέτα* κεφάλι. Δὲν πηγαίνω ἐγὼ ἄλλην φορὰν μαζί του νὰ μὲ πνίξῃ. Νά, τὸ ἔλεγα καὶ εἰς τὸν κύριον ἐκεῖ…

― Εἰς ποῖον; εἶπεν ἡ ξένη.

― Εἰς ἐκεῖνον, εἶπεν ὁ πορθμεὺς δεικνύων μὲ τὴν χεῖρα τὸν Μηνᾶν. Ὁ κύριος μὲ εἶχε στείλει, μόλις εἶναι μισὴ ὥρα, ἠμπορεῖ νὰ εἶναι καὶ μία, ποῖος τὸ ἠξεύρει; Μὲ εἶχε στείλει εἰς τὸ πλοῖον, νὰ πληροφορηθῶ διὰ ποῦ θὰ τραβήξῃ τὸ πλοῖον, ὅπου ἐμβῆκεν ἡ μοναχή.

Ἡ ξένη κατεμέτρησε τὸν Μηνᾶν καὶ τὸν σύντροφόν του μὲ ἐταστικὸν καὶ φιλύποπτον βλέμμα. Προσεπάθει νὰ μαντεύσῃ τί συμφέρον ἠδύναντο νὰ ἔχωσιν οἱ δύο ἐκεῖνοι ἄγνωστοι πρὸς αὐτὴν ἄνδρες ἵνα ἐξετάζωσι περὶ τῆς διευθύνσεως τῆς νέας μοναχῆς, ἣν καὶ αὐτὴ ἐζήτει.

Ὅσον διὰ τὸν Βενδίκην καὶ τὸν Μηνᾶν, ἐννοητέον εἶναι ὅτι ἡ περιέργειά των εἶχε κινηθῆ ἅμα ὡς εἰσῆλθεν ἡ ξένη εἰς τὸ καπηλεῖον καὶ ἀπέτεινε τὸ πρῶτον τὸν λόγον πρὸς τὸν κάπηλον. Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης ἔβλεπεν ἀπόρως τὴν γυναῖκα ταύτην. Δὲν τὴν ἐγνώριζεν. Οὐδέποτε τὴν εἶχεν ἰδεῖ. Διατί ἠρώτα περὶ τῆς μοναχῆς Ἀγάπης; Τί ἐνδιεφέρετο; Ἦτο ἀπόστολος ἢ ἤρχετο ἀφ᾽ ἑαυτῆς; Ἀλλὰ πρὸς τί θὰ ἐζήτει ἀφ᾽ ἑαυτῆς τὴν μοναχὴν ἐκείνην, τὴν ἀπόκληρον τοῦ κόσμου; Μᾶλλον παρ᾽ ἄλλου ἤρχετο. Ἀλλὰ παρὰ τίνος ἦτο ἀπεσταλμένη; Καὶ εἰς τὸ βάθος τῆς καρδίας τοῦ Ἰωάννου ἐψιθυρίζετο ὡς ἐπιτάφιος μορμυρισμὸς ἓν ὄνομα. Ὤ, πάλιν τὸ ὄνομα τοῦτο; Διατί τὸ ὄνομα τοῦτο αἰωνίως; Διατί νὰ καταδιώκῃ πανταχόσε τὸν Ἰωάννην ὡς φάντασμα; Εὔλογον ὅτι ἄνθρωπός τις δύναται νὰ εἶναι φοβερὸς ἢ μισητὸς εἰς ἄλλον ἄνθρωπον. Ἀλλ᾽ ὄνομα, ψιθυρισμός, λέξις σκιά, ἦχος, κνίσμα ὠτός, κροῦσμα ἀέρος; Διατί, διατί νὰ ἠχῇ πάντοτε τὸ ἐλαφρὸν τοῦτο φύσημα, ὁ κοῦφος οὗτος νυγμὸς εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ Ἰωάννου; Νυγμός; Ἀλλ᾽ ὁ νυγμὸς οὗτος εἶναι σπαραγμὸς διὰ τὴν καρδίαν τοῦ Ἰωάννου. Εἶναι σφαγή, εἶναι ἰὸς ἀσπίδος, εἶναι ξίφος βαθύ, αἰχμηρόν, ἀπαίσιον· ἐμπεφυκὸς εἰς τὸ σῶμα, ἀχώριστον ἀπὸ τῆς ὑπάρξεως, συνέκδημον τοῦ βίου.

Ἔλεγε ταῦτα καθ᾽ ἑαυτόν, καὶ παρὰ πᾶσαν τὴν ταραχὴν ἐν ᾗ διετέλει, ηὐχαρίστει οὐδὲν ἧττον τὸν Θεὸν ὅτι δὲν τὰ ἔλεγε μεγαλοφώνως. Διενοεῖτο ταῦτα ὑπούλως, βυθίως, βαραθρωδῶς· ἐν τῷ βάθει τῆς ψυχῆς του, καὶ διὰ τοῦ στήθους του ἀνέβαινεν ἀφρώδης χολὴ φαρμακεύουσα τὸ στόμα του. Ἠρώτα ἑαυτὸν διὰ μυριοστὴν φορὰν εἰς τί ἔπταισεν αὐτός, ἵνα τιμωρῆται οὕτω σκληρῶς, καὶ διὰ μυριοστὴν φορὰν ἀπήντα εἰς ἑαυτὸν ὅτι· «Φαίνεται ὅτι τιμωροῦμαι δικαίως, ἀφοῦ τιμωροῦμαι· ἀλλ᾽ ἀγνοῶ διατί».

Ἐν τούτοις ἡ ξένη δὲν ἐδίστασεν ἐπὶ πλέον, ἀλλὰ προυχώρησε δύο βήματα πρὸς τοὺς δύο ἄνδρας καὶ τοῖς εἶπε.

― Γνωρίζετε λοιπὸν καὶ σεῖς τὴν μοναχὴν Ἀγάπην, τὴν ὁποίαν ζητῶ;

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε´

ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ

Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης οὐδὲν ἀπήντησε πρὸς τὴν ἐρώτησιν ταύτην, ἥτις ἀπηυθύνετο παραδόξως μᾶλλον πρὸς αὐτόν, ἐνῷ ὤφειλε νὰ ἀπευθυνθῇ μᾶλλον πρὸς τὸν Μηνᾶν, ὃν εἶχεν ὑποδείξει ὁ πορθμεύς, ὡς ζητήσαντα περὶ τῆς μοναχῆς πληροφορίας.

Ὁ δὲ Μηνᾶς βλέπων τὴν σιωπὴν τοῦ συντρόφου του τὴν ἐμιμήθη, μὴ ἔχων τι καλύτερον νὰ πράξῃ. Ἄλλως δὲ οὗτος διετέλει ἁπλῶς ἐν ἀμηχανίᾳ καὶ ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τῶν παντοδαπῶν καὶ πολυστρόφων αἰσθημάτων, ἐν οἷς ἔπλεεν ὁ Ἰωάννης Βενδίκης.

Ἡ ξένη ἠναγκάσθη νὰ ἐπαναλάβῃ τὴν ἐρώτησιν αὐτῆς.

― Γνωρίζετε, σᾶς εἶπα, σεῖς οἱ δύο τὴν μοναχὴν Ἀγάπην τὴν ὁποίαν ζητῶ;

Εἶχε δὲ τὴν δευτέραν ταύτην φορὰν ὁ λόγος της ξηρὸν καὶ βαρὺν τόνον, καὶ ἦτο ὡς διαταγή.

Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης ἤρχισε νὰ παροξύνηται.

― Διατί ἡ ἐρώτησις αὕτη, κυρία; τῇ εἶπε.

―Ἐπιθυμῶ νὰ μάθω τί σᾶς συνδέει μὲ τὴν γυναῖκα ταύτην, εἶπεν ἡ ξένη μετριάσασα τὴν τραχύτητα τοῦ λόγου. Καὶ ὅμως καὶ νῦν ἔτι εἶχεν ὁ λόγος αὐτῆς πολὺ τὸ ἐπιτακτικόν.

―Ἀλλὰ μὲ ποῖον δικαίωμα, κυρία; ἐπανέλαβεν ὁ Ἰωάννης Βενδίκης.

― Διότι οὕτω θέλω, εἶπεν ἡ ξένη.

Καὶ ἔστρεψεν ὄπισθέν της γοργὸν βλέμμα πρὸς τὴν θύραν. Τότε δὲ μόνον ὁ Ἰωάννης Βενδίκης, ἀκολουθήσας τὸ βλέμμα τοῦτο, παρετήρησεν ὅτι ἐφ᾽ ἑκατέρων τῶν παραστάδων τῆς θύρας ἵσταντο ἄνθρωποι ἄγνωστοι, ξενίζοντες τὴν μορφήν, οἵτινες οὐδὲν τὸ νησιωτικὸν εἶχον· ὡμοίαζον δὲ μὲ Βενετούς. Πάντες οὗτοι ἐφόρουν μακροὺς μανδύας καὶ ἦσαν περὶ τοὺς δέκα.

Ἀλλ᾽ ἡ ἀνακάλυψις αὕτη οὐδαμῶς ἐπτόησε τὸν Ἰωάννην.

―Ὑπάγωμεν, Μηνᾶ· εἶπε πρὸς τὸν σύντροφόν του.

Καὶ ἐχώρησαν πρὸς τὴν θύραν.

Ἀλλὰ μόλις προέβησαν δύο ἢ τρία βήματα καὶ ἡ γυνή, κροτήσασα μάστιγά τινα, ἣν τέως ἐκράτει συνεσπειρωμένην ἐν τῇ χειρί, ἔκραξε πρὸς τοὺς Βενετοὺς τοὺς ἱσταμένους ἔξω τῆς θύρας.

―Ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας! Συλλάβετε τοὺς ἀνθρώπους τούτους.

― Ποίας Δημοκρατίας; Τῆς Δημοκρατίας τῶν λῃστῶν; εἶπεν ὁ Ἰωάννης Βενδίκης, ἀντιληφθεὶς ἀμέσως λίαν φωτεινῶς τὴν θέσιν του.

Καὶ ἔφερε τὴν χεῖρα εἰς τὴν ζώνην του, καὶ ἀνέσπασε τὸ ἐγχειρίδιον.

Ὁ Μηνᾶς ἔπραξε τὸ αὐτό.

Οἱ Βενετοὶ ἐξέβαλον τὰς μαχαίρας, ἃς εἶχον κεκρυμμένας ὑπὸ τοὺς μανδύας των, διὰ νὰ ἐκτελέσωσι τὴ διαταγὴν τῆς γυναικὸς ἐκείνης.

Ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Μηνᾶς ἔλαβον θέσιν ἀμύνης καὶ ὑπεχώρησαν βήματά τινα εἰς τὰ ὀπίσω, ὅπως ἀσφαλίσωσι τὰ νῶτα.

Οἱ ἓξ ἢ ἑπτὰ ἁλιεῖς, οἵτινες εἶχον καταφάγει πάντα τὰ ὄστρεα, καὶ πίει ποτήριά τινα οἴνου, ἠγέρθησαν, ἤνοιξαν τὰ στόματα, ἔτειναν τὰ ὦτα καὶ οὐδὲν ἐνόουν.

Ὁ δὲ κάπηλος ἐτάνυσε τὰς σιαγόνας, ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἔβλεπεν, ἔβλεπεν. Ἤρχισε νὰ φοβῆται πολύ. Ἐκρέμασε τὰ ὦτα, καὶ ἠγνόει τί νὰ εἴπῃ καὶ τί νὰ σκεφθῇ.

Εἰς τὴν θύραν εἶχον συσσωρευθῆ δειλαί τινες κεφαλαὶ νησιωτῶν, διότι θόρυβος ὁπωσοῦν εἶχε γίνει, καὶ ἐθεώρουν τὰ συμβαίνοντα.

Τὰς λέξεις· «Ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας, συλλάβετέ τους», εἶχεν εἴπει ἡ Βενετὴ ἐν τῇ γλώσσῃ της.

Ὁ δὲ Ἰωάννης εἶχεν εἴπει «τῆς Δημοκρατίας τῶν λῃστῶν;» ἑλληνιστί. Ὅθεν οἱ μὲν ἄνδρες δὲν ἐνόησαν τὴν λέξιν ταύτην· ἀλλ᾽ ἡ Βενετή, ἥτις εἶχεν ἔμφυτον τάσιν εἰς τὸ νὰ θερμαίνηται καὶ νὰ λυσσᾷ εὐκόλως πρὸς πᾶσαν ἀντίστασιν, τοῖς μεθηρμήνευσε αὐτήν.

―Ὁ ἄνθρωπος οὗτος ὑβρίζει τὴν πατρίδα μας! ἔκραξε. Συλλάβετέ τους καὶ φέρετέ τους εἰς τὸ πλοῖόν μου.

― Ποῖον πλοῖόν σας; ἐψιθύρισεν ὁ Ἰωάννης. Ἐν τούτοις οἱ Βενετοὶ εἶχον ἐπιτεθῆ μὲ τὰ ξίφη καὶ μὲ τὰ ἐγχειρίδια, οἱ δὲ δύο φίλοι ἠμύνοντο ὡς λέοντες.

― Μὴ πόλεμον, μὴ πόλεμον! ἔκραξεν εἰρωνικῶς ἡ Βενετή· παραδοθῆτε, ἀνδρεῖοι Γραικοί, παραδοθῆτε.

Οὐδεὶς ἐκ τῶν παρόντων νησιωτῶν ἐτόλμα νὰ ἐπέμβῃ, νὰ προασπίσῃ ἢ νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀμυνομένους. Ἀλλ᾽ ἐθεώρουν χάσκοντες καὶ ἀποροῦντες τὴν ἄνισον ταύτην πάλην.

Ὁ δὲ κάπηλος ἐβλασφήμει τὴν ὥραν, καθ᾽ ἣν ἐφαντάσθη ν᾽ ἀποτείνῃ πρὸς τοὺς δύο παροδικούς του ξένους τὰς φιλοφρονήσεις ἐκείνας, δι᾽ ὧν ἠνάγκασέ πως αὐτοὺς νὰ φιλοτιμηθῶσιν ὅπως γευματίσωσι παρ᾽ αὐτῷ. Ἔβλεπε τὰς φιάλας, τὰ ποτήρια, τὰ τρυβλία, τὰς χύτρας, τοὺς πίθους, καὶ ἔκλαιε καὶ ἐθρήνει πάντα ταῦτα προκαταβολικῶς.

Ἀκούσαντες οἱ Βενετοὶ ὅτι ὁ ἕτερος τῶν ξένων εἶχεν ὑβρίσει τὴν πατρίδα των, εἶχον ἐνισχύσει τὴν ἔφοδον, καὶ ἦτο ἀπίστευτος ἡ καρτερία μεθ᾽ ἧς ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Μηνᾶς ἀντεῖχον εἰς τὴν ἄμυναν. Αἱ χεῖρές των ἔπαλλον τὰ ἐγχειρίδια μανικῶς, σπασμωδικῶς, ἀκαμάτως. Τὰ πρόσωπα αὐτῶν κάθιδρα, ἐναγωνίως ἀσθμαίνοντες, πλήττοντες, πληττόμενοι, καθῃμαγμένοι. Ὡμοίαζον μὲ δαίμονας μᾶλλον ἢ μὲ ἀνθρώπινα ὄντα. Ὁ μὲν Ἰωάννης ἐσκέπτετο ὅτι ἦτο εὐτυχής, ἂν κατώρθου τοὐλάχιστον ν᾽ ἀποθάνῃ ἐντίμως κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην. Ὁ δὲ Μηνᾶς, οὗ τὸ νεανικὸν θάρρος καὶ ἡ ἐλπὶς ἦσαν πολλῷ ἀκμαιότερα, ἐπόθει νὰ σώσῃ τὸν σύντροφόν του σωζόμενος καὶ αὐτός, καὶ εἶχε βεβαίως πεποίθησιν ὅτι ἤθελεν ἐπιτύχει τούτου.

Ἀλλ᾽ εἰς τὸν Ἰωάννην ἐπῆλθε τελευταία τις ἰδέα, ἣν ἀπέκρουσε κατ᾽ ἀρχὰς ὡς ἀνεφάρμοστον, ἀλλ᾽ ἠναγκάσθη ν᾽ ἀποδεχθῇ μηδεμίαν ἄλλην βλέπων διέξοδον ἢ τὴν εἱρκτὴν καὶ τὰ δεσμά, τὰ βαρέα καὶ ἐσκωριασμένα δεσμὰ τῆς Βενετίας. Διότι δὲν εἶχε τοὐλάχιστον τὸν θάνατον βέβαιον, ἀλλ᾽ ἦτο πιθανώτερον ὅτι ἔμελλε νὰ πέσῃ ζῶν εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν του.

―Ἀδελφοί, ἔλεγεν ἀποτεινόμενος πρὸς τοὺς νησιώτας διὰ τοῦ λόγου, ἐνῷ οἱ ὀφθαλμοί του ἦσαν προσηλωμένοι πρὸς τοὺς ἀντιπάλους αὐτοῦ καὶ ἡ χείρ του δὲν ἔπαυε νὰ σείῃ τὴν μάχαιραν, ἀδελφοί, ἠκούσατε τί εἶπεν ἡ γυνὴ αὕτη; Εἶπεν ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας! Καὶ σεῖς εἶσθε αὐτόνομοι.

Οἱ νησιῶται, ἀκούσαντες τὴν ἐπίκλησιν ταύτην, ἤρχισάν πως νὰ συγκινῶνται. Ἄλλως δέ, πρώτην φορὰν ἤκουον ὅτι εἶναι αὐτόνομοι, λέξιν ἧς τὴν ἔννοιαν ἠγνόουν μέν, ἐκολακεύοντο ὅμως ἐξ αὐτῆς, ὑποπτεύοντες ὅτι ἀγαθόν τι ἐσήμαινεν.

― Εἶσθε αὐτόνομοι! Καὶ ἔρχονται νὰ μᾶς συλλάβωσιν ἐπὶ τοῦ ἐλευθέρου ἐδάφους σας, ἐπανέλαβεν ἡ ἀσθμαίνουσα φωνὴ τοῦ Ἰωάννου, ἡμᾶς, πατριώτας καὶ ὁμοθρήσκους σας, ἔρχονται νὰ μᾶς συλλάβωσιν ἐν ὀνόματι τοῦ Κράτους τῆς Βενετίας! Καὶ σεῖς τὸ ἀνέχεσθε!

Ἐκ τοῦ κύκλου τῶν ἐξεστηκότων ἐκείνων ἀνθρώπων, τῶν φιλησύχων ἁλιέων καὶ ναυτῶν, ἠκούσθη κίνησίς τις. Εἷς ἐξ αὐτῶν ἔκραξεν.

―Ἔχει δίκαιον, φίλοι, δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀφήσωμεν. Εἶναι ἐντροπὴ καὶ κρῖμα!

Καὶ ὥρμησεν ὅπως λάβῃ μέρος εἰς τὴν συμπλοκήν. Οἱ δὲ λοιποὶ δὲν εἶχον καλύτερόν τι νὰ πράξωσιν, ἢ νὰ τὸν μιμηθῶσιν. Ὁ πρῶτος ὁμιλήσας ἔλαβε κώπην τινά, κειμένην ἐπὶ τοῦ ἐδάφους (διότι τὸ καπηλεῖον ἐχρησίμευε καὶ ὡς νεώσοικος, ἔτι δὲ καὶ ὡς ἀποθήκη ναυτικῶν καὶ ἁλιευτικῶν ἐργαλείων), ὁ δεύτερος ἔλαβε σκέπαρνόν τι παλαιὸν καὶ ἐσκωριασμένον, ἄλλος ἁρπάγην τινά, ἄλλος κάμακα, καὶ ἐπετέθησαν ὄπισθεν ἐκ τῶν νώτων κατὰ τῶν Βενετῶν.

―Ἀφήσατε ἐλευθέρους τοὺς ἀνθρώπους τούτους, τοῖς ἔκραζον. Ἀφήσατέ τους.

Καὶ ἐκτύπων. Εὗρον δὲ ἀρκοῦσαν ψυχαγωγίαν εἰς τοῦτο, ἣν οὐδέποτε ἐφαντάζοντο. Καὶ ἄλλοι νησιῶται, ἐκ τῶν ἔξωθεν τῆς θύρας ἱσταμένων, προσεχώρησαν καὶ ἐπενέβησαν ὡσαύτως. Μετ᾽ ὀλίγας στιγμὰς ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐπικούρων τούτων ὑπερέβη τοὺς εἴκοσι.

Τοιαύτην ἐπικουρίαν δὲν εἶχεν ἐλπίσει ὁ Ἰωάννης Βενδίκης.

Ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ἡ Βενετὴ ἤλπιζέ ποτε ὅτι ἔμελλον νὰ εὑρεθῶσι τοσοῦτοι αὐτοσχέδιοι ἐπιδρομεῖς κατὰ τῶν ἀνθρώπων της. Βλέπουσα τούτους ἑτοίμους νὰ ὑποκύψωσιν εἰς τὸ ὑπέροχον τοῦ πλήθους, ἐτράβα ἐν τῇ λύσσῃ της τὰ μαλλία αὐτῆς καὶ ἔκραζε φρυάττουσα.

― Τί ζῶα εἶσθε! Ποτὲ δὲν ἐπίστευα ὅτι ἠθέλετε φοβηθῆ αὐτὰ τὰ κτήνη. Ἄ, δὲν σᾶς ἔφερα ἐδῶ διὰ νὰ μὲ καταισχύνετε. Προδόται, οἵτινες θὰ ἀτιμάσητε τὴν Βενετίαν! Ἄ, νὰ μὴ μέλλετε ποτὲ νὰ πράξητε τοῦτο, διότι κακὴ ἀγχόνη σᾶς περιμένει. Τὴν Βενετίαν, μιαροί, τὴν πατρίδα σας, ἥτις ποτὲ δὲν ἠτιμάσθη; Τὴν ὑπερήφανον βασίλισσαν τῆς θαλάσσης· ὦ πατρίς μου, μὴ πάθῃς ποτὲ τοῦτο ἀπὸ τὰ τέκνα σου. Ἄνανδροι, γλυκύτερον καὶ εὐτυχέστερον διὰ σᾶς εἶναι νὰ φονευθῆτε ὅλοι μέχρι τοῦ τελευταίου μὲ τὰ ξίφη εἰς τὰς χεῖρας, καὶ μηδὲ τεμάχιον σαρκὸς νὰ μὴ μείνῃ, διὰ νὰ φάγωσι τὰ ὄρνεα. Μὲ ποῖον πρόσωπον θὰ παρουσιασθῶ ἐγὼ εἰς τὸν κόμητα; Μὲ ποῖον ὄμμα θ᾽ ἀτενίσω τὴν σημαίαν τοῦ Ἁγίου Μάρκου; Δὲν εἶναι καλύτερον νὰ φονεύσητε ἐμὲ μὲ τὰ ξίφη σας; Τρυπήσατέ με, κάμετέ με χίλια κομμάτια. Ἀλλ᾽ ἔλεος, ἔλεος, δι᾽ ἀγάπην Θεοῦ, θάρρος, κτυπᾶτε, κτυπᾶτε, γενναιότης, τέκνα μου, καρδιά, ἀνδρεία, θάρρος, θάρρος!

Καὶ ἔκλαιεν ἐν ἀπογνώσει ἡ Βενετή, κτυπῶσα τὴν γῆν μὲ τοὺς πόδας καὶ σχίζουσα τὰς παρειὰς μὲ τοὺς ὄνυχας.

Ἀλλ᾽ αἱ παρακλήσεις αὐτῆς οὐδ᾽ ἠκούοντο ἐν μέσῳ τοῦ τηλικούτου πατάγου, τῆς συγχύσεως καὶ τῆς ταραχῆς. Ξίφη, βραχίονες, κῶπαι, κεφαλαί, κάμακες, στήθη, φιάλαι, τράπεζαι, σκίμποδες, κρότοι, δοῦποι, οἰμωγαί, ἀραί, βλασφημίαι, ἀναθέματα, κραυγαὶ λύσσης καὶ ἀγωνίας, ἐξ ὧν διεκρίνοντο μόνον ἡ λέξις, αὐτόνομοι! καὶ ἡ λέξις κτυπᾶτε! Ἡ θαυματουργὸς λέξις, ἣν εἶχεν εἰκῇ σχεδὸν καὶ ἄνευ ἐλπίδος σπείρει ὁ Ἰωάννης Βενδίκης, ἐβλάστησε τὴν ἄλλην ἐκείνην λέξιν, ἥτις εἶναι τὸ μόνον αὐτῆς στήριγμα.

Ἡ συρροὴ τοῦ πλήθους εἰς τὴν σκηνὴν ταύτην ἦτο, σχετικῶς πρὸς τὸν πληθυσμὸν τοῦ μικροῦ ἐκείνου ἐπινείου, μεγίστη. Πεντήκοντα ἄνδρες εὑρίσκοντο ἐν τῷ καπηλείῳ καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ περὶ τὴν θύραν συνωθούμενοι. Οἱ Βενετοὶ καίπερ ἔνοπλοι ὄντες, συνεῖδον ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ ἐπιμείνωσιν ἀντιτασσόμενοι κατὰ πάσης ἐκείνης τῆς πληθύος· μόνη ἡ ἀρχηγός των δὲν ἀπεθαρρύνετο καὶ δὲν ἐσκόπει νὰ ὑποχωρήσῃ.

― Κτυπᾶτε, ἔκραζε λυσσῶσα· συλλάβετέ τους! τοὺς δύο! μόνον τοὺς δύο. Τοὺς ἄλλους σκορπίσατέ τους.

Οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ ἀκούσῃ αὐτήν. Μόνος ὁ κάπηλος, ὅστις καθ᾽ ὅλην ταύτην τὴν σκηνὴν ἐκράτει συνημμένας τὰς χεῖρας ἐν σχήματι ἐσχάρας, τὴν εἶδε θορυβοῦσαν καὶ τῇ εἶπε.

― Τί ἔχεις, κυρά; Διατί κάμνεις ἔτσι; Νὰ μοῦ πληρώσητε τοὐλάχιστον τὰ γυαλικά, ὁποὺ ἔσπασαν οἱ ἄνθρωποί σας.

Αὕτη οὐδὲν τῷ ἀπήντησε.

Ἐν τούτοις οἱ Βενετοὶ ὑπέκυψαν ἤδη. Ἔρριψαν τὰ ξίφη ἀπὸ τῶν χειρῶν των καὶ ἡ συμπλοκὴ ἔπαυσεν. Οὐχ ἧττον, τινὲς ἐκ τῶν νησιωτῶν, κρατοῦντες κώπας καὶ ἁρπάγας, ἐδείκνυον διάθεσιν νὰ ἐξακολουθήσωσι τὴν παιδιάν.

― Παραδιδόμεθα, εἶπεν εἷς τῶν Βενετῶν πρὸς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην.

― Ἡσυχάσατε, παιδιά, μὴ κτυπᾶτε πλέον· εἶπεν οὗτος πρὸς τὸ πλῆθος. Παρεδόθησαν.

Οἱ ἄνθρωποι οὗτοι δὲν ἐνόουν τί ἐσήμαινεν ἡ λέξις παρεδόθησαν, καὶ ἠπόρουν διατί νὰ παύσωσιν, ἀφοῦ ἅπαξ εἶχον ἀρχίσει, ἀλλ᾽ ὅμως ἐσεβάσθησαν τὴν θέλησιν τοῦ Ἰωάννου, πρὸς ὃν εἶχεν ἀναβῆ εἰς ὑψηλὸν βαθμὸν ἡ συμπάθεια τοῦ πλήθους.

Ἡ δὲ παράδοξος ἐκείνη γυνὴ ἐφρύαττε.

― Τί εἴπατε, ἄνανδροι; ὠρύετο δάκνουσα τὰς χεῖρας καὶ ἐκτοξεύουσα ἄγρια βλέμματα ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν. Παρεδόθητε, εἴπατε; Ἄ, προτοῦ νὰ ἐβγῇ ἀπὸ τὸ στόμα σας ἡ λέξις αὕτη, ἔπρεπε νὰ σχίσῃ τὸν λαιμόν σας, νὰ γίνῃ λεπὶς μαχαίρας, νὰ σᾶς σφάξῃ. Παρεδόθητε; Δὲν ἠξεύρετε ὅτι ὁ τάφος σας εἶναι σκαμμένος καὶ θὰ σᾶς στείλω εἰς τὸ κάτεργον; Δὲν ἠξεύρετε ὅτι θὰ σᾶς κρεμάσω εἰς τὰ ἐξάρτια τῆς γαλέρας μου;

Τὴν φορὰν ταύτην, ὅτε εἶχε παύσει ἡ μάχη, ἡ παραφορὰ τῆς Βενετῆς ἦτο πρὸς πάντας θεατή. Ὅλον ἐκεῖνο τὸ πλῆθος τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων ἔμειναν ἐπί τινα χρόνον θεωροῦντές μετὰ βαθείας περιεργείας τὸ ἀλλόκοτον τοῦτο φαινόμενον θηλείας.

― Νὰ τὴν πιάσωμεν, ἀφέντη, αὐτήν; εἶπεν ἁλιεύς τις πρὸς τὸν Ἰωάννην.

Οὗτος ἐσκέφθη ἐπί τινας στιγμάς.

Ἀνεζήτει ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ τὰ πιθανὰ αἴτια, δι᾽ ἃ ἡ γυνὴ αὕτη ἐζήτει τὴν μοναχὴν Ἀγάπην καὶ εἶτα διέταξε τοὺς συντρόφους της νὰ συλλάβωσιν αὐτόν. Εἶπεν ἐν ἑαυτῷ ὅτι ἴσως αὕτη δύναται νὰ τὸν πληροφορήσῃ περὶ τούτων, ἂν ἐκβιασθῇ. Συνῄνεσεν ἐπὶ μίαν στιγμὴν ἀλλ᾽ εὐθὺς μετενόησεν.

―Ὄχι, εἶπε.

Καὶ ὡς ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν Μηνᾶν, ὅστις ἐθεώρει αὐτὸν ἀπορηματικῶς, ἐπανέλαβε.

― Δὲν πρέπει νὰ προτρέχωμεν τῆς θείας Προνοίας, ἀλλὰ ν᾽ ἀκολουθῶμεν αὐτήν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ´

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Πρωίαν τινὰ τοῦ Μαΐου πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν πρὶν ἢ συμβῶσι τὰ ἐν τῷ προλαβόντι κεφαλαίῳ ἱστορούμενα, Βενετικὸς στόλος συγκείμενος ἐξ εἴκοσι γαλερῶν εἶχε προσορμισθῆ εἰς τὴν νῆσον Θήραν.

Ὁ Μᾶρκος Σανοῦτος ἔχων ἓξ γαλέρας ἰδιοκτήτους αὐτοῦ, εἶχεν ἀποπλεύσει ἐκ Βενετίας περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἀπριλίου. Τοῦτον ἠκολούθησαν πολλοὶ εὐπατρίδαι μὲ ἴδια πλοῖα ἕκαστος.

Αὕτη ἦτο ἡ περίφημος δι᾽ ἰδιωτικῶν δαπανῶν ἐκστρατεία, ἧς σκοπὸς ἦτο ἡ κατάκτησις τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, αἵτινες εἶχον ὑποταγῆ ἤδη πλὴν δύο ἢ τριῶν, ἅμα ὡς ὁ στόλος ἀπέπλευσεν ἐκ τῆς Βενετίας καὶ πρὶν ἢ φθάσῃ εἰς τὸ Αἰγαῖον πέλαγος.

Περὶ τὸ λυκαυγές, ἀκάτιόν τι προσήγγισεν εἰς τὴν ναυαρχίδα τοῦ Σανούτου.

― Ποῖοι εἶσθε; ἠρώτησεν ὁ σκοπός.

― Εἴμεθα οἱ ἀκταιωροί, ἀπήντησεν ἡ φωνὴ τοῦ πηδαλιούχου.

― Καὶ τί θέλετε;

―Ἐδῶ εἶναι ὁ Μαῦρος;

― Κοιμᾶται.

―Ἐλάβομεν ἐπιστολὴν διὰ τὸν ἀρχηγόν.

― Πόθεν;

―Ἀπὸ πλοῖόν τι τὸ ὁποῖον ἔφθασε σήμερον.

― Καὶ ἡ ἐπιστολὴ ἀπὸ ποῖον εἶναι;

― Δὲν ἠξεύρω ἀπὸ ποῖον εἶναι, διότι δὲν τὴν ἤνοιξα νὰ τὴν ἀναγνώσω. Ἀλλὰ φέρει τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Μάρκου.

Ὁ σκοπὸς ἐσύριξε τρὶς πρὸς τὸν ναύκληρον, κοιμώμενον ἐν τῷ θαλάμῳ τῆς πρῴρας, καὶ τὸν ἀφύπνισε.

― Τί θέλεις; ἠρώτησεν οὗτος τρίβων τοὺς ὀφθαλμούς.

― Κοιμᾶται ὁ Μαῦρος ;

― Δὲν ἠξεύρω ἂν κοιμᾶται, διότι δὲν τὸν ὠνειρευόμην.

― Λοιπὸν ἐξύπνισε τὸν Μαῦρον, καὶ ἄφησε ἐμὲ ἥσυχον.

Ὁ σκοπὸς προέβη πρὸς τὴν πρύμνην, καὶ ἐσύριξε πάλιν, ἀλλὰ μὲ ἄλλον τόνον.

― Τί τρέχει; εἶπε ναυτόπαις τις ἡμίγυμνος καὶ ἀνυπόδητος, καὶ ἀνέδραμε πηδῶν εἰς τὸ κατάστρωμα.

― Ποῦ εἶναι ὁ αὐθέντης σου;

― Ποῖος αὐθέντης μου;

―Ὁ Μαῦρος;

―Ἄ, ὁ Μαῦρος λοιπὸν εἶναι ὁ αὐθέντης μου; εἶπε μὲ ἀφελῆ θαυμασμὸν ὁ ναυτόπαις.

― Αὐθέντης σου ἢ ὅ,τι διάβολον εἶναι, τί κάμνει; Κοιμᾶται;

―Ὄχι, εἶναι ζωντανός, εἶπεν ὁ ναυτόπαις.

Καὶ ἔκραξε μέχρις ἐκλαρυγγισμοῦ.

― Μαῦρε! Μαῦρε! σὲ ζητοῦν.

Ὁ Μαῦρος ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα. Ἦτο σκυθρωπός, καὶ ἡ σκυθρωπότης του δὲν ἐφαίνετο προερχομένη ἐκ τῆς καρηβαρίας τῆς μετὰ τὴν ἀφύπνισιν.

― Ποῖος μὲ ἔκραξεν; ἠρώτησεν.

Ὁ ναυτόπαις εἶχε χωθῆ ὑπὸ παλαιόν τι ἱστίον σκεπάζον τὴν στενὴν θυρίδα, δι᾽ ἧς ἀνεβίβαζον τὰς ἁλύσεις, καὶ ἔγινεν ἄφαντος. Οὐδεὶς ἄλλος ἦτο ὁρατὸς ἐπὶ τοῦ καταστρώματος, εἰμὴ ὁ σκοπός.

― Δὲν σὲ ἔκραξα ἐγώ, αὐθέντη, εἶπεν οὗτος· ἀλλ᾽ ἐγὼ σὲ εἶχον ζητήσει.

― Ποῖος λοιπὸν ἐφώναξε τόσον δυνατά, ὡς νὰ ἤμην δύο μίλια μακράν; ἐμορμύρισεν ὁ Μαῦρος.

―Ἐκεῖνος ὁ μάγκας, εἶπεν ὁ σκοπός.

― Μοὶ εἶπεν ὅτι εἶσαι αὐθέντης μου, ἠκούσθη λέγουσα ἡ φωνὴ τοῦ παιδός.

― Ποῦ εἰς τὸν διάβολον εἶναι; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Τὸ βλέμμα τοῦ σκοποῦ τῷ ὑπέδειξε τὸν τόπον, ὅπου ἦτο κεκρυμμένος ὁ ναυτόπαις, καὶ ὁ Μαῦρος λαβὼν τὴν ἄκραν πισσωμένου σχοινίου, ἡτοιμάσθη νὰ κτυπήσῃ τὸν παῖδα. Ἀλλ᾽ οὗτος αἰσθανθεὶς τὸ κίνημα τοῦ Μαύρου καὶ προϊδὼν τὸ ἀποτέλεσμα, ἐρρίφθη μὲ ἓν πήδημα εἰς τὸ κύτος καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τῆς ἄμμου, ἥτις ἐχρησίμευεν ὡς ἕρμα, χωρὶς νὰ πάθῃ τι. Καὶ ἔκραξε μεγαλοφώνως.

― Μαῦρε! Μαῦρε! σὲ βλέπω.

Ἀδύνατον ἦτο νὰ τὸν φθάσῃ ὁ Μαῦρος, ὅπου εἶχε τρυπώσει. Ὅθεν ἐταμίευσε τὴν ὀργήν του ἐν ἑαυτῷ καὶ ἐπεφυλάχθη.

― Εἰπέ, τίς μὲ ἐζήτει, εἶπε πρὸς τὸν σκοπόν.

― Σὲ ζητοῦν ἀπὸ μίαν λέμβον, αὐθέντα. Εἶναι ἐκεῖ εἰς τὴν πρῷραν.

Ὁ Μαῦρος προέβη πρὸς τὴν πρῷραν.

― Τί θέλετε; ἠρώτησε τοὺς ἐν τῇ λέμβῳ.

―Ἔχω ἐπιστολὴν διὰ τὸν ἀρχηγόν, αὐθέντα.

― Καὶ τίς εἶσαι σύ;

― Εἶμαι ἀπεσταλμένος εἰς τὴν ἐξοχότητά του.

―Ἀπὸ ποῖον;

― Τὸ λέγει ἡ ἐπιστολή μου.

― Πόθεν ἔρχεσαι;

―Ἀπὸ τὴν Πάτμον.

―Ἔλα ἐδῶ. Τώρα θὰ ἐξυπνήσῃ ὁ ἀρχηγός.

Ἡ λέμβος ἐπλησίασε πρὸς τὴν ἀναβάθραν, καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅστις ὡμίλει πρὸς τὸν Μαῦρον, ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα.

Ὁ Μᾶρκος Σανοῦτος εἶχεν ἀφυπνισθῆ πρὸ πολλοῦ, καὶ ἐκ τοῦ θορύβου, ὅστις ἔγινεν ὁπωσδήποτε ἐπὶ τοῦ καταστρώματος μέχρις οὗ ἀναβῇ ὁ γραμματοφόρος, ἐνόησεν ὅτι συνέβαινέ τι καὶ ἐκάλεσε τὸν Μαῦρον.

― Τί τρέχει, Μαῦρε;

―Ἔφεραν ἐπιστολὴν διὰ τὴν αὐθεντίαν σας, εἶπε μετ᾽ ὀλιγωρίας ὁ Μαῦρος.

―Ἂς ἔλθῃ ἐδῶ.

Ὁ Μαῦρος ἔστρεψε τὰ νῶτα καὶ ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα. Τὸ βλέμμα του ἐξέφραζε μῖσος μᾶλλον ἢ στοργήν. Δὲν ἠγάπα πλέον τὸν Σανοῦτον. Ἐξέλιπεν ἡ ἔκφρασις ἐκείνη τῆς φαιδρᾶς ὑπουλότητος καὶ τῆς εἰρωνικῆς ἀφροντισίας. Τὸ βλέμμα του εἶχε βαφῆ εἰς χολὴν καὶ εἰς λύθρον. Ἦτο στυγνὸν καὶ ἀπαίσιον. Καὶ ὅμως ὁ Σανοῦτος ἐξηκολούθει ἔτι νὰ τὸν ἐμπιστεύηται. Δὲν ἔπραττε τοῦτο οὔτε ἐκ προαιρέσεως οὔτε ἐκ συνηθείας. Συνῃσθάνετο καὶ αὐτὸς ὅτι ὁ Μαῦρος τῷ διέφευγεν. Ἀλλ᾽ ἐν τῷ κενῷ ὅπερ ἐσχηματίζετο ὁλονὲν περὶ ἑαυτόν, ἠναγκάζετο νὰ ψηλαφᾷ, νὰ ζητῇ ἔρεισμά τι, μοχλὸν ἢ βακτηρίαν τινά. Ἔπραττε τοῦτο εἱμαρμένως. Ὑπῆρχον στιγμαί, καθ᾽ ἃς ᾐσθάνετο ἀληθῆ στοργὴν πρὸς τὸν Μαῦρον. Τὸν εἶχεν ὑπηρετήσει καὶ τὸν ὑπηρέτει εἰσέτι. Ὁ Σανοῦτος ἐνόμιζεν ἑαυτὸν εὐγνώμονα. Τὸν ἠγάπα, ὅπως ἀγαπᾷ ὁ τύραννος τὸν δήμιον, τὸν ὑπηρέτην καὶ ἐκτελεστὴν τῶν διαταγῶν του. Αὗται ἦσαν αἱ στιγμαὶ τῆς ἠρεμαίας ὀδύνης, τῆς ἀπομονώσεως καὶ τῆς ἐν τῇ συνειδήσει ἐγκλείσεως. Ἀλλ᾽ αἱ στιγμαὶ αὗται ὑπεχώρουν εἰς τὴν ἀγωνίαν, εἰς τὴν λύσσαν, εἰς τὴν παραφροσύνην. Τότε τὸν ἐμίσει, ὅπως αὐτὸς πάλιν ὁ τύραννος μισεῖ καὶ καταρᾶται τὸν δήμιον, τὸ ὄργανον τῶν ἀπανθρωπιῶν του.

Εἰς μάτην ἠθέλομεν ἀποπειραθῆ νὰ ἑρμηνεύσωμεν τὰ αἴτια, δι᾽ ἃ ὁ Μαῦρος προσεκολλήθη ἐξ ἀρχῆς εἰς τὸν Σανοῦτον. Ἦτο φιλοχρήματος; Ἦτο φιλόδοξος; Οὐδέτερον. Ἦτο φιλόκαινος; Ἦτο ρωμαντικὸς ἀφρικανός; Ἠγάπα τὸν περιπετειώδη καὶ τυχοδιωκτικὸν βίον; Ἴσως. Ὁ Σανοῦτος ἀνεζήτει πρὸ πολλοῦ τοιοῦτόν τι πλάσμα. Εἶχεν ἀνάγκην ἀνθρώπου τινὸς ἔχοντος τὴν ἀφοσίωσιν ἅμα καὶ τὴν ἀναίδειαν τοῦ σκύλου. Ἐπεθύμει νὰ εἶναι ὡς αὐτός, βέρους κάνις ἒτ φάλσους τσύνικους, ἀληθὴς κύων καὶ ψευδὴς κυνικός. Ὅθεν ἡ φύσις εἶχε προλάβει τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ ταύτην καὶ εἶχε πλάσει τὸν Μαῦρον. Αἱ δύο αὗται φαντασίαι ἀπετέλεσαν συνοικέσιον, καλῶς ἡρμοσμένον. Ἀλλὰ τὰ καλῶς ἡρμοσμένα συνοικέσια εἶναι ἐνίοτε καὶ τὰ ἐγγύτερα πρὸς τὸ διαζύγιον. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι ὁ Μαῦρος δὲν εἶχεν ὠφεληθῆ ἐκ τοῦ συναλλάγματος τούτου, ἐνῷ ὁ Σανοῦτος εἶχε καρπωθῆ, κατὰ τὸ φαινόμενον, πάντα τὰ κέρδη. Ἔρωτας, πάθη, ὄργια, ἐκδικήσεις, ὠμότητας, τὰ πάντα εἶχεν ὑπηρετήσει ὁ Μαῦρος ὑπὲρ τοῦ Σανούτου. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος, ὁ ταλαίπωρος, τί ἀπέλαυσεν; Ὑπηρέτησέ τι ὁ Σανοῦτος εἰς τὸν Μαῦρον, ἐμεσίτευσεν εἰς ἔρωτά τινα αὐτοῦ; Ἔρωτα; Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος οὗτος δὲν ἠγάπα τὰς λευκὰς γυναῖκας. ᾘσθάνετο ἀποστροφὴν καὶ ἀντιπάθειαν πρὸς αὐτάς. Εὐτυχῶς ὑπῆρχον ἐν Βενετίᾳ πολλαὶ Αἰθιοπίδες. Εἰ δὲ μή, ὁ Μαῦρος θὰ ἠναγκάζετο νὰ ἀπέχῃ ἄκων ἀπὸ τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ καὶ θὰ μετεμορφοῦτο εἰς εὐνοῦχον φυλάττοντα τὸ χαρέμιον τοῦ Σανούτου. Καὶ ὑπὲρ τίνος νὰ ἀσκήσῃ τὴν ἁγνείαν ταύτην, εἰς τίνα νὰ τὴν ἀφιερώσῃ; Εἰς τὸν Ἀλλάχ; Ἀλλ᾽ ὁ Ἀλλὰχ οὐχὶ μόνον δὲν συνιστᾷ τὴν παρθενίαν εἰς τοὺς πιστοὺς λατρευτάς του, ἀλλ᾽ ἐπιτρέπει εὐμενῶς τὴν πολυγαμίαν εἰς αὐτούς. Ἄλλως δέ, οὐδεμίαν σχέσιν εἶχεν ὁ Μαῦρος πρὸς τὸν Ἀλλάχ. Περιέμενεν ἐξ ἑαυτοῦ τὰ πάντα, καὶ οὔτε τοῦ Ἀλλὰχ οὔτε τοῦ Σανούτου τὴν σύμπραξιν ἐδέχθη ποτέ. Ὁ Σανοῦτος τῷ εἶχεν ὑποσχεθῆ ἀμοιβαιότητα ὑπηρεσιῶν, ἀλλὰ λίαν ἐνωρὶς κατενόησεν ὁ Μαῦρος ὅτι ὤφειλε νὰ ἀρκεσθῇ εἰς μόνην τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην. Διότι αὐτὸς ὁ ὑποσχεθεὶς τὸν προέτρεπε νὰ μὴ πιστεύῃ καθόλου τὰς ὑποσχέσεις. Καὶ ταῦτα μὲν καλῶς, οὐδ᾽ ἀπῄτει ἀμοιβήν τινα ὁ Μαῦρος.

Ἀλλὰ δυστυχῶς εἶχε πρὸ πολλοῦ ἀνακαλύψει παρὰ τῷ ἀνθρώπῳ τούτῳ ἄλλου εἴδους ἀμοιβήν, τὴν ἀχαριστίαν. Καὶ οὐχὶ μόνον ἁπλῶς, τὴν ἀχαριστίαν, ὡς καρπὸν ξηρὸν κρεμάμενον ἐπὶ θάλλοντος δένδρου, φαινόμενον ὥριμον καὶ διαλυόμενον ὡς κόνιν, ἅμα τῇ ἐπαφῇ τοῦ δακτύλου. Ἀλλὰ τὴν ἀχαριστίαν ἐκφραστικήν, πάνοπλον, πανηγυρικὴν καὶ συνοδευομένην πομπωδῶς ὑπὸ τῶν προπηλακισμῶν καὶ τῶν ὕβρεων. Ἄ, τότε ἡ κακία εἶχεν ἀρχίσει νὰ φύηται, ὡς μύκης, ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ Μιρχάν. Ἡ ὑγρότης τῆς ἐκχυθείσης χολῆς παρήγαγε τοῦτον τὸν μύκητα. Δὲν ἦτο ὥριμον τὸ φυτὸν τοῦτο. Δὲν εἶχε σχηματίσει ἀκόμη σχέδιο ἐκδικήσεως. Ἀλλ᾽ ἐνέβλεπεν ἐν αὐτῷ καὶ ἐδικαίου ἑαυτὸν διὰ τὴν μνησικακίαν του. Δὲν ἔχρῃζε τῆς παρὰ τῶν ἀλλοτρίων συνειδήσεων δικαιώσεως. Οὐδεμίαν ὑπὲρ ἑαυτοῦ συνηγορίαν ἐπεκαλεῖτο. Διότι περιεφρόνει πᾶσαν τὴν ἀνθρωπότητα ἐκ βαθέος ἐνστίκτου.

Ὅσον διὰ τὸν Σανοῦτον, οὗτος ἦτο πολλῷ δυστυχέστερος τοῦ Μαύρου. Ἐκεῖνος μὲν εἶχε παραμυθίαν ἐντός του, εὕρισκεν ἁρμονίαν ἐν ἑαυτῷ, εἶχεν ἑαυτὸν σύμμαχον. Ἀλλ᾽ οὗτος; Οὔτε τὸν Μαῦρον, οὔτε τὸν Σανοῦτον πλέον. Ὁ Μαῦρος δὲν ἠδύνατο νὰ ἔχῃ τύψεις συνειδήσεως. Πάντα ὅσα ἔπραξεν, ἔπραξεν ὡς ὄργανον τυφλόν, ἄμοιρον αὐτοβουλίας. Ἐθυσίασε τὴν ἐλευθερίαν αὐτοῦ εἰς τὸν βωμὸν τοῦ Σανούτου· ὑπέταξε τὴν θέλησίν του εἰς τὴν ἐκείνου. Ἔπραξε ταῦτα, ὡς ὁ ὑποτασσόμενος εἰς τὸ ὑπερφυσικόν, ὅπερ δὲν ἐννοεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ ἐρευνήσῃ. Ἐν ἐλλείψει ὑπερφυσικοῦ, ὁ Μαῦρος ὑπετάχθη εἰς τὸν Σανοῦτον, οὐχὶ διότι δὲν τὸν ἐνόει, ἀλλὰ δὲν ἤθελε νὰ τὸν ἐρευνήσῃ. Ἡ ἐκπληκτικὴ καὶ ὑψηλὴ σχεδὸν μανία τοῦ ἀνδρὸς τοὺτου τῷ εἶχεν ἐμποιήσει ἐξ ἀρχῆς βαθεῖαν ἐντύπωσιν. Ὁ Μαῦρος ἦτο ἔνθερμος φύσις, περιεφρόνει τὸ καλὸν καὶ ἐπτοεῖτο πρὸ τοῦ κακοῦ. Εἰς τὰ ὄμματα αὐτοῦ ὁ Σανοῦτος εἶχε λάβει κολοσσαίας διαστάσεις, ἦτο φασματῶδες ὅραμα, ὅμοιον μ᾽ ἐκεῖνα, ἅτινα ἐνεφανίζοντο εἰς τοὺς παιδικοὺς ὀφθαλμούς του, ὅτε ἡ μήτηρ του τὸν ἀνέτρεφε μὲ μύθους περὶ μελανῶν γιγάντων, ζητούντων νὰ ρίψωσιν ἀπὸ τοῦ θρόνου του τὸν Μωάμεθ. Ὅτε ὁ Σανοῦτος τὸν ἐβεβαίωσεν, ὅτι δὲν πιστεύει εἰς θεόν, ὁ Μαῦρος ἐνόμισεν ὅτι ἀνεκάλυψε τὸ ἄγνωστον, ὅτι ἔλυσε τὸ μυστήριον τοῦ ἰδεώδους. Διότι ἀπὸ πολλοῦ ἐπόθει διακαῶς νὰ εὕρῃ ὄν τι ἀνθρώπινον ἢ ἄλλο, κατοικοῦν ἐπὶ τῆς γῆς ἢ ἀλλαχοῦ, ὅπερ νὰ μὴ πρεσβεύῃ τὰ κοινῶς παραδεδεγμένα, ἀλλὰ νὰ ἀναπληροῖ αὐτὰ δι᾽ ἰδίων σκέψεων. Ἀλλ᾽ ἤδη τὸ ἄγνωστον τοῦτο ἐγνώσθη, τὸ ἰδεῶδες τοῦτο ἠρευνήθη, ἐξητμίσθη καὶ διεσκεδάσθη, ὡς πᾶν ἰδεῶδες. Καὶ τότε ὁ Μαῦρος κατέστη δύσπιστος, ἀδιάλλακτος καὶ πειραματιστής. Ὡμολόγησε δὲ καθ᾽ ἑαυτόν, ὅτι μετὰ τοσούτων ἐτῶν σπουδὰς ἦτο καὶ μέχρι τοῦδε τόσον ἀμαθής, ὅσον καὶ ὅτε ἐξῆλθε τὸ πρῶτον ἐκ τῆς ἐρήμου καὶ ἀνέβη ἐπὶ τῆς καμήλου, ἥτις τὸν ἔφερε μακρὰν τῆς πατρίδος του. Ἐξώμοσε πᾶν δόγμα, ἀπεσκοράκισε πᾶσαν πρόληψιν καὶ ἀνεγνώρισε τὴν ἀνάγκην τοῦ νὰ ἀρχίσῃ πάλιν ἐξ ἀρχῆς.

Ἐν τούτοις ὁ ἄνθρωπος, ὅστις εἶχε φέρει τὴν ἐπιστολήν, κατέβη εἰς τὸν θάλαμον καὶ τὴν ἐνεχείρισεν εἰς τὸν Σανοῦτον. Οὗτος δὲ τὴν ἤνοιξε καὶ ἀνέγνω:

«Φίλτατέ μοι κόμη,

Σᾶς γράφω τὴν ἐπιστολὴν ταύτην ἐπὶ τοῦ πλοίου μου. Πλέω ἀντικρὺ τῆς παραλίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὀλίγα μίλια μακρὰν τῆς Πάτμου, ὅθεν ἀνεχώρησα σήμερον.

Εἶχον ἀπέλθει εἰς Πάτμον, ἵνα ἀνακαλύψω τι περὶ τοῦ γνωστοῦ προσώπου. Εἶχον μάθει ὅτι εὑρίσκετο ἐν Πάτμῳ.

Ἐπεσκέφθην τὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, περίφημον καὶ ἀρχαιότατον ἵδρυμα. Ἐν τούτοις οἱ μοναχοὶ οὗτοι καυχῶνται ὅτι εἶναι αὐτόνομοι, ὅπερ ἄδικον. Θὰ τοῖς ἐπιτρέψητε, φίλτατέ μοι κόμη, νὰ ἀπολαύσωσιν ἐπὶ μακρὸν ἔτι τῆς αὐτονομίας των, ἀφοῦ ἔχετε ἐκστρατεύσει μὲ τοσοῦτον ἰσχυρὸν στόλον, ὡς ἤκουσα; Συγχωρήσατέ μοι τὴν παρέκβασιν ταύτην, καὶ κατωτέρω θέλω ἐπανέλθει εἰς τὸ πρόσωπον περὶ οὗ πρόκειται. Εἶναι δικαιοσύνη νὰ ἄρχωσιν οἱ μοναχοὶ πολιτικῶς μιᾶς νήσου ἐν τῇ Ἀνατολῇ; Εἰς τί χρησιμεύουσιν οἱ στρατοὶ καὶ οἱ στόλοι τῆς Βενετίας, ὅτε τὰ παράλια καὶ αἱ νῆσοι τῆς Μεσογείου ἔχουσιν ἄλλη ἄλλον δεσπότην; Πῶς δυνάμεθα νὰ θαλασσοκρατῶμεν, ὅταν δὲν ἄρχωμεν τῶν νήσων καὶ παραλίων; Ὡμιλήσατε περὶ τούτου μὲ τὸν ἀγαθὸν Πέτρον Ζιάννην; Τί σᾶς εἶπεν; Εἶμαι περίεργος νὰ μάθω τοῦτο. Πρὸς τί λοιπὸν ἐξεστρατεύσατε καὶ τὴν φορὰν ταύτην, ὅταν θὰ ἀναγνωρίσητε προνόμια ἐδῶ καὶ ἐκεῖ; Καὶ μάλιστα προνόμια εἰς τοὺς καλογήρους τῆς Γραικικῆς ἐκκλησίας. Μεταφέρατε ἐκ τῶν νήσων τοῦ Ἀδρία ἑκατοντάδας τινὰς Βενεδικτίνων καὶ σπείρατέ τους εἰς τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου. Τοῦτο θὰ ἦτο καλόν. Εἰ δ᾽ ἄλλως ἐπιβάλετε εἰς τοὺς βαθυπώγωνας τούτους τράγους τῆς Ἀνατολῆς νὰ μνημονεύωσι τὸν Πάπαν ἐν ταῖς τελεταῖς αὐτῶν. Ἂν ὅμως δὲν συναινῶσι, καταλύσατε τὴν ἀλλόκοτον ταύτην δημοκρατίαν τῶν ράσων τὴν φυτρώσασαν παραδόξως εἰς τὰ κράσπεδα τοῦ Αἰγαίου πελάγους. Δὲν μᾶς ἀρκοῦσι τοσαῦτα ἄτοπα καὶ παράδοξα, ὅσα μένουσιν ἐσαεὶ ἀνερμήνευτα παρ᾽ ἡμῖν; Μᾶς ἔλειπε προσέτι καὶ ἡ ἀλλόκοτος αὕτη δημοκρατία τῶν καλογήρων! Ἀλλ᾽ ἀρκούντως ἐξετάθην περὶ τούτου.

Ἐπανερχομένη δὲ εἰς τὸ προκείμενον, σᾶς πληροφορῶ ὅτι δὲν εὗρον τὴν ζητουμένην, ὅπως κατ᾽ ἀρχὰς ἤλπισα. Ἀλλ᾽ ἀντ᾽ αὐτῆς ἐγνώρισα μοναχόν τινα, ὅστις τὴν εἶχε γνωρίσει. Μ᾽ ἐπληροφόρησε δὲ οὗτος ὅτι πρὸ δύο ἐτῶν ἦτο τῷ ὄντι ἐν Πάτμῳ αὕτη καὶ εἶχεν ἐνδυθῆ τὸ σχῆμα τῆς μοναχῆς. Ἀλλ᾽ αἰφνιδίως πρωίαν τινὰ ἐφόρεσε πάλιν τὰ κοσμικὰ ἐνδύματα καὶ ἀνεχώρησεν ἐκ Πάτμου. Ὡς ἔμαθε, μοὶ εἶπεν ὁ μοναχός, ἀπῆλθεν εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς μικρᾶς Ἀσίας, εἰς χωρίον τι, οὗ τὸ ὄνομα δὲν ἠξεύρει, καὶ κατ᾽ ἄλλους μὲν ζῇ αὕτη εἰσέτι, κατ᾽ ἄλλους δέ, καὶ αὕτη εἶναι ἡ πιθανωτάτη γνώμη, ἀπέθανεν. Ὥστε, ἂν τοῦτο ἀληθεύῃ, συγχωρήσατέ την, φίλε μου, καὶ μὴ ἀνησυχεῖτε πλέον περὶ αὐτῆς. Δὲν αἰσθάνομαι οὐδὲ τὴν δύναμιν νὰ σᾶς συλλυπηθῶ. Αἱ φίλαι καὶ αἱ ἐρωμέναι παρέρχονται, φίλε μου, καὶ αἱ ἀναμνήσεις, ἃς καταλείπουσιν ὄπισθέν των, συσσωρεύονται ἐν τῇ μνήμῃ, ὅπως τὰ κόκκαλα ἐν τῷ κοιμητηρίῳ, καλύπτουσαι καὶ ἐπιπροσθοῦσαι ἀλλήλας. Ἀγνοῶ ἂν ἐν τῷ ὑμετέρῳ μνημονικῷ ὑπάρχει ἀρκοῦσα τάξις καὶ διευθέτησις, ὥστε νὰ δύνασθε νὰ διακρίνητε ἀνάμνησιν ἀπὸ ἀναμνήσεως, συνείροντες αὐτὰς εὐκρινῶς. Τὸ κατ᾽ ἐμέ, εὐγνωμονῶ πρὸς τὴν φύσιν ὅτι δὲν μοὶ ἔδωκεν ἀρκοῦσαν μνήμην. Φρονῶ δὲ ὅτι ἡ καλὴ μνήμη ὀφείλει νὰ εἶναι καλὸν χωνευτήριον, ὡς ὁ στόμαχος, ὅστις δέχεται παντοῖα ἐδέσματα, χωρὶς νὰ ἐνθυμῆται τὰ εἴδη αὐτῶν. Αὗται εἶναι αἱ παραμυθίαι, ἃς εἶχον νὰ σᾶς ἀποτείνω.

Περιμένω ἐπιστολήν σας εἰς Πάτμον, ὅπου θὰ ἐπανέλθω μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας. Σκοπῶ νὰ ἀσκήσω προσηλυτισμὸν παρὰ τοῖς κατοίκοις αὐτῆς. Ἂν κατώρθουν νὰ πείσω τινὰς αὐτῶν νὰ στασιάσωσι κατὰ τῶν καλογήρων! Μὲ κατέλαβε μανιώδης ἐπιθυμία νὰ κατακτήσω τὴν νῆσον ταύτην. Εἰ δὲ μή, εἰς οὐδὲν ὠφελῶ.

Σοῦ ἀσπάζομαι τοὺς δύο ὡραίους ὀφθαλμούς.

Καικιλία».

Ὡς βλέπει ὁ ἀναγνώστης, ἡ γυνὴ ἥτις εἶχε γράψει τὴν ἀνωτέρω ἐπιστολήν, ὡς πρόσχημα καὶ ὡς δέλεαρ μόνον εἶχεν ἐπιδείξει πρὸς τὴν μοναχὴν Ἀγάπην τὸ ἐπιστόλιον, ὅπερ ἔγραψεν ἐνώπιον αὐτῆς, ἀλλὰ δὲν προυτίθετο νὰ τὸ πέμψῃ. Κατεσκεύασε δὲ ἄλλην ἐπιστολήν, πολὺ μακροτέραν, καὶ τὴν ἔπεμψε πρὸς τὸν Μᾶρκον Σανοῦτον.

Οὗτος δὲ τὴν διῆλθε δὶς ὅλην, μετ᾽ ἄκρας προσοχῆς, καὶ ἔμεινεν ἐπὶ πολὺ σύννους.

Εἶτα δὲ ὕψωσε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν κομιστήν.

― Τίς σοὶ ἔδωκε τὸ γράμμα τοῦτο, φίλε μου; τὸν ἠρώτησεν.

― Ἡ κυρία Καικιλία, ἐξοχώτατε.

― Ἡ ἰδία;

― Ἡ ἰδία.

Ὁ Σανοῦτος ἐσκέφθη πάλιν.

― Καὶ σοὶ παρήγγειλε νὰ μοὶ τὸ φέρῃς;

― Ναί, ἐξοχώτατε.

― Μὲ τί πλοῖον ἦλθες;

― Μὲ τὴν σαλούπαν τῆς κυρίας Καικιλίας.

― Πόσα πλοῖα ἔχει εἰς τὴν διάθεσίν της αὐτή;

― Δύο. Τὴν γαλέραν, καὶ τὴν σαλούπαν, μὲ τὴν ὁποίαν ἦλθα.

―Ἀλλ᾽ ἤξευρες ὅτι εἶμαι εἰς τὴν Σαντορίνην;

―Ἐσυμπέρανα, ὅτι αὐτὸς ἦτον φυσικὰ ὁ δρόμος τῆς ἐξοχότητός σας.

― Καὶ τί διαταγὰς σοὶ ἔδωκεν ἡ Καικιλία;

― Νὰ περιμείνω τὰς διαταγὰς τῆς ἐξοχότητός σας.

― Λοιπόν, εἶπεν ὁ Σανοῦτος μετὰ μικρὰν παῦσιν, μεῖνε σήμερον εἰς τὸν λιμένα τοῦτον, καὶ αὔριον ἴσως θὰ σοὶ δώσω διαταγάς.

Ὁ γραμματοφόρος προσεκύνησε καὶ ἐξῆλθε.

Ὁ δὲ Σανοῦτος ἀνέγνω καὶ ἐκ τρίτου τὴν ἐπιστολήν, καὶ ἐφαίνετο ὅλος ἀπησχολημένος ὑπὸ διαλογισμοῦ τινος. Περιῆλθε τρὶς ἢ τετράκις ἐν τῷ εὐρυχώρῳ θαλάμῳ τῆς γαλέρας του, τῷ ἔχοντι ἔπιπλα μεγαλοπρεπῆ. Τέσσαρα μεγάλα καὶ πολυτελῆ ἀνάκλιντρα ἔκειντο παρὰ τοὺς τοίχους, ἔχοντα κόκκινον σηρικὸν ὕφασμα. Στρογγύλη τράπεζα ἵστατο ἐν τῷ μέσῳ, ἀνέχουσα μέλαιναν στήλην ἐξ ἐβένου στηρίζουσαν τὸν ὄροφον. Ἐξ αὐτῆς ἐκρέμαντο ἀργυραῖ πολύφωτοι λυχνίαι, μιμούμεναι ἡ πρώτη ὄφιν ἑπτακέφαλον, ἡ ἑτέρα τὸν λέοντα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἡ τρίτη ξίφος κεκυρτωμένον, ἡ δὲ ἄλλη Σειρῆνα μὲ προεξέχοντας μαστούς. Ἐπὶ τῆς τραπέζης ἔκειντο ἀγαλμάτιά τινα. Ἡ Ἀφροδίτη ἐν ἐκστάσει πρὸ τοῦ κατόπτρου, ἡ Ψυχὴ λιπόθυμος εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Ἔρωτος, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος συγγράφων τὸ Εὐαγγέλιον καὶ ὁ Ἑρρῖκος Δάνδολος, ὁ θεῖος τοῦ Σανούτου. Ἡ κλίνη, ἐφ᾽ ἧς ἐκοιμᾶτο ὁ Σανοῦτος, ἔκειτο ὄπισθεν διπλῶν χρυσοϋφῶν παραπετασμάτων, καὶ ἐμιμεῖτο σπήλαιον μὲ σταλακτίτας ἀργυροῦς κρεμαμένους ἐκ τῆς ὀροφῆς.

Ὁ Σανοῦτος ἀνέβη εἰς τὸ κατάστρωμα καὶ περιεπάτει, ὅλος ἔκδοτος εἰς τὸν ἀπασχολοῦντα αὐτὸν διαλογισμόν.

―Ἔλα ἐδῶ, Μιρχάν, εἶπεν αἴφνης, ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν Μαῦρον.

Ὁ Μαῦρος προσῆλθε μὲ τὸ κατηφὲς αὐτοῦ βλέμμα.

― Σὺ ἔχεις τὸ χάρισμα νὰ μαντεύῃς ἐνίοτε, τῷ εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Ἀνάγνωσε αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν καὶ εἰπέ μοι τί φρονεῖς.

Καὶ τῷ ἔτεινε τὴν ἐπιστολὴν τῆς Καικιλίας.

Ὁ Μαῦρος τὴν ἀνέγνω.

― Λοιπὸν πῶς σοὶ φαίνεται; τὸν ἠρώτησεν ὁ Σανοῦτος.

― Αὐτὴ ἡ γυνὴ λέγει ψεύματα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Πῶς τὸ ἠξεύρεις;

― Νὰ μὴν εἶμαι Μαῦρος, ἂν δὲν τὸ ἠξεύρω.

― Ναί, ἀλλὰ πόθεν συμπεραίνεις ὅτι λέγει ψεύματα;

― Δὲν ἠμπορῶ νὰ τὸ ἐκφράσω, ἀλλὰ δὲν λέγει ἀλήθειαν. Τὰ στρίφει καὶ λέγει πολλά. Δύο σημεῖα τοῦ ψεύδους. Μοὶ φαίνεται ὅτι ηὗρε τὴν γυναῖκα αὐτὴν τὴν ἰδίαν ζῶσαν, εἰς τὴν Πάτμον, καὶ διὰ νὰ σᾶς κάμῃ νὰ μὴ τὸ ὑποπτεύσητε ποτὲ ἐφαντάσθη νὰ σᾶς διηγηθῇ ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων.

― Καὶ ἐγὼ τοῦτο πιστεύω, εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Ἔχει πολλὰ προοίμια καὶ ἐπιλόγους αὐτὴ ἡ ἐπιστολή. Καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ παρέκβασις δὲν εἶναι ἄλλο τίποτε, εἰμὴ στάκτη εἰς τὰ ὄμματα τοῦ ἀναγνώστου ριπτομένη. Ἀλλὰ θὰ ἐρωτήσω περὶ τούτου καὶ τὴν φίλην μου Πρόνοιαν, ὅταν ἐξυπνήσῃ.

―Ἐρώτησε καὶ τὴν φίλην σου Πρόνοιαν, ἐψιθύρισεν ὁ Μαῦρος, καὶ ἀπεμακρύνθη ὀλισθήσας βραδέως.

Ὁ Σανοῦτος κατέβη εἰς τὸν θάλαμόν του. Ἀνέῳξε θύραν τινὰ καὶ εἰσῆλθεν εἰς κοιτῶνα κρύφιον, ὅπου ἐκοιμᾶτο γυνή τις.

― Κοιμᾶσαι, Πρόνοια; ἔκραξεν ὁ Σανοῦτος, σείων αὐτήν.

Ἡ γυνὴ ἀφυπνίσθη.

― Τρίψε καλὰ τὰ ὄμματά σου, φίλη μου, καὶ ἀνάγνωσε αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν. Καὶ ὕστερον μοὶ λέγεις τὰς ἐντυπώσεις σου.

― Καλά.

Καὶ ὁ Σανοῦτος ἐξῆλθεν. Ἡ δὲ Πρόνοια ἔκλεισε πάλιν τοὺς ὀφθαλμούς. Ἐνόμισεν ὅτι ἡ ἐμφάνισις τοῦ Σανούτου ἦτο ὄνειρον καὶ προσεπάθησε νὰ τὸ συνεχίσῃ ἐν τῷ ὕπνῳ.

Ἡ Πρόνοια εἶχεν ἀκολουθήσει αὐτόκλητος τὸν Σανοῦτον εἰς τὴν ἐκστρατείαν του, οὗτος δὲ δὲν ἐτόλμησε νὰ τὴν ἀποβάλῃ.

Ὅσον διὰ τὴν Φορτούναν, ἥτις εὑρίσκετο καὶ αὐτὴ ἐπὶ τῆς αὐτῆς γαλέρας καὶ ἐκοιμᾶτο ἐν ἄλλῳ κοιτῶνι, αὕτη εἶχε προσκληθῆ παρὰ τοῦ Σανούτου, βαπτίσαντος καὶ τὴν ναυαρχίδα του μὲ τὸ ὄνομα αὐτῆς. Ἡ ἀτυχὴς Πρόνοια ἐνόμιζε μέχρι τινὸς ἑαυτὴν ἀπόρθητον εἰς τὸ πάθος τῆς ζηλοτυπίας· ἀλλ᾽ ἐγνώρισεν ἐκ πείρας ὅτι ἠπατᾶτο. Κατέστη σύμπλους θεατὴς τῆς ἰδίας αὑτῆς ἀποτυχίας καὶ κατεσπαράττετο ὑπὸ τῶν ὀνύχων τῆς ἀντιζήλου της.

Ὅτε ὁ Σανοῦτος ἀνέβη ἐκ νέου εἰς τὸ κατάστρωμα, ἄλλη τις λέμβος εἶχε προσεγγίσει εἰς τὴν γαλέραν. Αὕτη ἤρχετο ἐκ τῆς μοίρας τοῦ συνεκστρατεύσαντος μὲ αὐτὸν Κουϊρίνη, καταπλεύσαντος εἰς Θήραν ὥρας τινὰς μετὰ τὸν Σανοῦτον.

Τί ἐζήτει ἡ Βενετία πέμπουσα τοὺς στόλους τούτους εἰς τὸ Αἰγαῖον; Ὅ,τι ζητεῖ ὁ σφαγεὺς παρὰ τοῦ θύματος, τὰς σάρκας αὐτοῦ, ἵνα κορέσῃ τὴν πεῖνάν του. Διατί αἱ ἰδιωτικαὶ αὗται καὶ κεκυρωμέναι μὲ τὰ σήματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἐπιχειρήσεις; Διατί οἱ τοσοῦτοι ἐργολάβοι τῶν κατακτήσεων, τῶν ὡς διὰ δημοπρασίας ἐκτελουμένων; Ἡ Βενετία προσηγόρευεν ἑαυτὴν Πολιτείαν, καὶ εἶχεν υἱοὺς τυράννους. Τοῖς ἔδιδε τὸ χρῖσμά της καὶ τοὺς ἔπεμπεν ἵνα κατακυριεύσωσι τῆς γῆς. Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πεῖνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν λῃστείαν. Ἡ λῃστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου… καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντοτε ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβάται οὗτοι, οἱ Ἀθίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δὲ οὔτω τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ´

Ο ΚΑΡΤΑΤΣΗΣ

Ἐκ τῆς λέμβου ἥτις προσήγγισεν εἰς τὴν ναυαρχίδα, ἐξῆλθεν ἀνήρ τις, ὃν ὁ Σανοῦτος ἀνεγνώρισε, καὶ προσελθὼν αὐτῷ τῷ ἐνεχείρισεν ἔγγραφα ἐκ μέρους τοῦ Κουϊρίνη.

― Σὺ εἶσαι, Καρτάτσῃ; τῷ εἶπε μειδιάσας ὁ Σανοῦτος· τί θέλεις ἐδῶ; Ἢ μήπως δὲν σοῦ ἐπλήρωσα ἀκόμη τὰ χασομέριά σου;

―Ὄχι, ἀρχηγέ, ἀλλ᾽ ἔρχομαι ἐκ μέρους τοῦ κόμητος Κουϊρίνη.

― Λοιπὸν εἶσαι ἄνθρωπός του;

―Ἠναγκάσθην νὰ γίνω, χωρὶς νὰ θέλω.

― Πῶς;

― Μ᾽ ἐμέθυσαν οἱ ναῦταί του καὶ μ᾽ ἐπεβίβασαν εἰς τὴν γαλέραν χωρὶς νὰ ἔχω ὄρεξιν.

―Ἀλλὰ βλέπω ὅτι ἔγινες τῆς ἐμπιστοσύνης του, ἀφοῦ μοὶ φέρεις ἔγγραφα. Δὲν θὰ τὸ ἔκαμες καὶ τοῦτο χωρὶς ὄρεξιν.

―Ὄχι, ἀλλ᾽ ἀφοῦ ἅπαξ τὸν ἠκολούθησα, ἔβαλα τὰ δυνατά μου διὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσω.

Ὁ Σανοῦτος ἀνέπτυξε τὰ ἔγγραφα καὶ τὰ ἀνέγνω.

―Ὕπαγε, εἶπε πρὸς τὸν Καρτάτσην. Πρόσφερε πρὸς τὸν κόμητα τοὺς ἀσπασμούς μου, καὶ μετὰ μεσημβρίαν θὰ τὸν ἐπισκεφθῶ εἰς τὰς γαλέρας του.

Ὁ Καρτάτσης προέβη δύο ἢ τρία βήματα καὶ ἐφαίνετο διστάζων.

― Τί στέκεις; τῶ εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

―Ἀρχηγέ, εἶπε μὲ σιγανὴν φωνὴν ὁ Καρτάτσης, ἐπεθύμουν νὰ σᾶς εἴπω κάτι.

― Τί πάλιν; Μήπως θέλεις νὰ μοῦ πωλήσῃς τὰς δουλεύσεις σου;

―Ὄχι, τὴν φορὰν αὐτήν. Ἀλλὰ θὰ σᾶς εἴπω κάτι ὁποὺ ἴσως νὰ ἐνδιαφέρῃ.

Ὁ Σανοῦτος παρετήρησεν ὅτι τὸ βλέμμα τοῦ Καρτάτση ἐξέφραζέ τι, τῷ ἔνευσε νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ παρὰ τὴν πρύμνην καὶ καθίσας ἐπὶ σκίμποδος τὸν ἠτένισε.

― Εἶναι πολὺς καιρός, εἶπεν ὁ Καρτάτσης, ὅπου ἤθελον νὰ σᾶς εἴπω τοῦτο, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν σᾶς ἐφθάσαμεν εἰς τὸν δρόμον ποτέ. Σήμερον παρεκάλεσα τὸν ἀρχηγόν μου νὰ μοὶ κάμῃ χάριν καὶ νὰ μὲ στείλῃ, ἂν εἶχεν ἔγγραφα νὰ σᾶς διαβιβάσῃ ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας.

― Λέγε, Καρτάτση.

― Εἰς τὴν Βενετίαν, προτοῦ νὰ ἀναχωρήσωμεν ὀλίγας ἡμέρας, ἐντάμωσα κάποιον Μηνᾶν, ὅστις ἦτο γνώριμός μου παλαιός.

― Καὶ τί ἄνθρωπος ἦτον αὐτός;

― Γραικός.

― Πόθεν τὸν ἐγνώριζες;

―Ἀπὸ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, εἶπεν ὁ Καρτάτσης τονίζων τὰς λέξεις ταύτας διὰ τοῦ βλέμματος καί τινος μορφασμοῦ.

― Ποίαν ἐποχήν; εἶπεν ὁ Σανοῦτος, μὴ ἐπιτρέπων τὴν τοιαύτην οἰκειότητα.

― Τὴν ἐποχήν, καθ᾽ ἣν μᾶς εἶχον πιάσει οἱ Γενουαῖοι, ἐμὲ καὶ τὴν αὐθεντίαν σας.

―Ἔπειτα;

― Αὐτὸς ὁ Μηνᾶς ἦτο πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος φίλος τοῦ Ἰωάννου Μούχρα.

Ὁ Σανοῦτος, ἀκούσας τὸ ὄνομα τοῦτο, ἂν καὶ τὸ ἀνέμενεν, ὠχρίασε καταφανῶς.

― Καὶ τί γίνεται αὐτός; Δὲν μοὶ εἶχες εἰπεῖ ὅτι ἦτο εἰς τὴν Βενετίαν;

― Ναί, καὶ σᾶς ἔλεγα τὴν ἀλήθειαν.

―Ἔκτοτε τί ἔμαθες περὶ αὐτοῦ;

― Τίποτε δὲν ἠξεύρω. Δὲν τὸν ἐπανεῖδα.

― Τώρα ἔλα εἰς τὸν ἄλλον, τὸν Μηνᾶν. Τί ἤθελες νὰ εἴπῃς περὶ αὐτοῦ;

― Αὐτὸς ὁ Μηνᾶς, ἦτο δευτέρα φορά, ὁποὺ ἤρχετο εἰς τὴν Βενετίαν. Τὴν πρώτην φοράν, ὁποὺ ἦλθε, δὲν εἶχον ἰδεῖ τὸν Μούχραν, οὔτε ἤξευρα περὶ αὐτοῦ. Ποτὲ δὲν τοὺς εἶδα ὁμοῦ. Ὅταν εἶδα τυχαίως τὸν Μούχραν, εἶχεν ἀναχωρήσει ὁ Μηνᾶς. Ὅταν τὸν ἐπανεῖδα τὴν τελευταίαν φοράν, τὸν Μηνᾶν, ὁ Μούχρας εἶχε γίνει ἄφαντος. Τὴν πρώτην φορὰν ὁ Μηνᾶς μοὶ εἶπεν ὅτι εἶχε κάποιον φίλον, ὀνομαζόμενον Βενδίκην, ὅστις ἦτο Βενετός, ὡς φαίνεται. Τὸν Βενδίκην αὐτὸν ἐγὼ δὲν τὸν εἶδον ποτέ. Ἀλλὰ πρὶν ἐπανέλθῃ ὁ Μηνᾶς, ἔμαθα ὅτι κάποιος Βενδίκης εἶναι ἄρρωστος καὶ τὸν περιποιεῖται κάποια Φορκίνα εἰς τὴν οἰκίαν της. Ὅταν λοιπὸν ἐπανῆλθεν ὁ Μηνᾶς, ὁ πρῶτος τὸν ὁποῖον συνήντησεν εἰς τὸ καπηλεῖον τῆς Κοκκινοῦς, ὅπου ἐσύχναζεν ἐνίοτε, ἤμην ἐγώ. Μὲ ἠρώτησεν ἂν ἔμαθα τί γίνεται ὁ Βενδίκης. Τῷ ἀπήντησα ὅτι ὁ Βενδίκης εἰς ἐμὲ εἶναι ἄγνωστος, ἀλλ᾽ ἔμαθα ὅτι ἀρρώστησε καὶ εὑρίσκεται εἰς τὴν οἰκίαν τῆς Φορκίνας. Καὶ ἅμα τῷ εἶπον αὐτό, ἐπῆρε τὸν ἀνασασμόν του καὶ ἔφυγε χωρὶς νὰ μὲ ἀποχαιρετίσῃ. Τὴν ἐπαύριον τὸν εὑρίσκω πάλιν. Ἔ, ηὗρες τὸν Βενδίκην σου; τῷ λέγω. Τὸν ηὗρα, μοὶ λέγει, καὶ ἀναχωροῦμεν μαζί. Ἀνέλαβε; Εἶναι πολὺ ὑγιής. Καὶ διὰ ποῦ; Διὰ τὴν Πάτμον. Ὥρα καλή. Αὐτὸ ἦτον ὅλον καὶ ὅλον.

Ὁ Σανοῦτος ἤκουσε μετ᾽ ἐντεταμένης προσοχῆς καὶ ἔπεσεν εἰς σύννοιαν.

Ἀφοῦ ἐπί τινας στιγμὰς ἐσκέφθη, ὕψωσε τὸ βλέμμα πρὸς τὸν Καρτάτσην καὶ τῷ εἶπε.

― Καὶ τί συμπεραίνεις ἀπὸ ὅλα αὐτά;

―Ἐγώ; Δὲν ἔχω νὰ συμπεράνω τίποτε.

― Τότε, πόθεν ἤξευρες ὅτι ἐγὼ θὰ ἐνδιαφερόμην καὶ μοὶ διηγήθης ὅλην αὐτὴν τὴν ἱστορίαν;

― Περιμένω νὰ συμπεράνῃ ἡ αὐθεντία σας πρῶτον, καὶ τότε θὰ ἴδω ἂν συμφωνοῦμεν.

―Ἐγὼ λέγω ὅτι ὁ Μηνᾶς αὐτὸς δὲν θὰ ἦτο τόσον φίλος τοῦ Μούχρα, ὅσον νομίζεις. Σοὶ ὡμίλησε ποτὲ περὶ αὐτοῦ;

― Μοὶ εἶπεν ὅτι ἦτο φίλος του, ἀλλὰ δὲν ἤξευρε ποῦ εὑρίσκεται καὶ ἂν ζῇ. Τοῦτο μοὶ τὸ εἶπε τὴν πρώτην φοράν, προτοῦ νὰ ἴδω ἐγὼ τὸν Μούχραν εἰς τὴν Βενετίαν. Διότι τὸν ἠρώτησα· δὲν ἦσο, μοὶ φαίνεται, ἄνθρωπος τοῦ Ἰωάννου Μούχρα, δὲν τὸν συνώδευες ὅταν κατεδίωκε τοὺς πειρατάς; Ναί, μοὶ εἶπεν, ἀλλ᾽ ἐδυστύχησε, καὶ δὲν ἠξεύρω τί ἀπέγινε. Ὅταν δὲ τὸν ηὗρα τὴν δευτέραν φορὰν ἐνθυμήθην νὰ τοῦ εἰπῶ. Τὸν παλαιὸν αὐθέντην σου τὸν εἶδα μίαν ἡμέραν ἐδῶ, εἰς τὴν Βενετίαν. Ποῖον αὐθέντην μου; Τὸν Ἰωάννην Μούχραν. Ἀληθινά; Ἀληθινά. Δὲν ἠξεύρω, ἴσως νὰ ἦτον. Ἀλλ᾽ εἶναι ἀκόμη ἐδῶ; Δὲν ἠξεύρω, τῷ εἶπον.

― Βλέπεις λοιπὸν ὅτι εἶχε κόψει τὰς σχέσεις.

― Δὲν πιστεύω τίποτε, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

―Ἐννοεῖται.

―Ἀλλὰ μοὶ φαίνεται ὅτι αὐτὸς ὁ Βενδίκης, τὸν ὁποῖον δὲν ἔτυχε ποτὲ νὰ ἰδῶ, θὰ ἦτον αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης Μούχρας.

Ὁ Σανοῦτος ὠχρίασεν.

―Ἀδύνατον, εἶπε.

― Διατί ἀδύνατον; εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

―Ἀδύνατον, σοὶ λέγω.

Ὁ Καρτάτσης ἔσεισε τοὺς ὤμους.

― Σᾶς λέγω ὅτι ἔχω πεποίθησιν, ἀρχηγέ μου, καὶ συγχωρήσατέ με ὅτι ἐπιμένω.

― Πεποίθησιν ὅτι εἶναι αὐτός; Καὶ ὅτι ἀνεχώρησαν μετὰ τοῦ Μηνᾶ εἰς τὴν Πάτμον;

― Ναί.

―Ἀναχωροῦσιν οἱ νεκροί;

― Λοιπὸν ἀπέθανε;

― Ναί.

― Τίς; Ὁ Μούχρας;

― Ναί.

― Πῶς τὸ ἠξεύρετε;

―Ἔχω πληροφορίας ὅτι ἀπέθανε.

― Τότε δυνατὸν ν᾽ ἀπατῶμαι, εἶπεν ὁ Καρτάτσης κλονισθείς.

― Στάσου. Εἰπέ μοι τὰς χρονολογίας. Ἐνθυμεῖσαι πότε εἶδες τελευταίαν φορὰν τὸν Μηνᾶν;

― Τὸ ἐνθυμοῦμαι. Ἦτον κατὰ τὰς εἰκοσιπέντε ἕως τὰς εἰκοσιοκτὼ Μαρτίου.

― Καὶ σοὶ εἶπεν ὅτι ἀναχωροῦσιν ὁμοῦ μὲ τὸν Βενδίκην;

― Ναί.

― Εἰς τὴν Πάτμον;

― Ναί.

― Λοιπόν, ὁ Μούχρας δὲν ἔζη μετὰ τὴν εἰκοστὴν τρίτην τοῦ Μαρτίου.

―Ἔχετε βεβαιότητα;

― Ναί.

Καὶ ἐν ἀκαρεῖ ὁ Σανοῦτος κατέστη πάλιν σύννους.

― Εἶπες ὅτι αὐτὸς ὁ Βενδίκης ἐνοσηλεύετο;

― Ναί.

― Κατὰ τὰς εἰκοσιπέντε ἕως εἰκοσιοκτὼ τοῦ Μαρτίου;

― Ναί.

―Ἦτον ἀσθενὴς ἢ πληγωμένος;

― Δὲν ἠξεύρω.

Ὁ Σανοῦτος ἔκρουσε τὸ γόνυ μὲ τὴν παλάμην του.

― Τίς ἠξεύρει; Τὸ πεπρωμένον, ἐψιθύρισε.

― Βλέπετε λοιπόν; εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

― Δὲν ἠξεύρομεν τίποτε βέβαιον, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Καὶ ἐξαγαγὼν μικρὸν βαλάντιον ἐκ τοῦ θυλακίου του τὸ ἐνεχείρισεν εἰς τὸν Καρτάτσην.

― Λάβε διὰ νὰ πίνῃς, καὶ ὕπαγε.

Ἠγέρθη καὶ διέγραψε δύο ἢ τρεῖς κύκλους περιπατῶν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος.

Ἐκάλεσε τὸν Μαῦρον.

― Διάταξε νὰ ἔλθῃ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὅστις μοὶ ἔφερε τὸ πρωὶ τὴν ἐπιστολὴν τῆς Καικιλίας. Καὶ συγχρόνως νὰ διατάξῃ τὸ πλήρωμά του νὰ ἑτοιμασθῇ δι᾽ ἀπόπλουν.

Μετά τινα χρόνον ἦλθεν ὁ κομιστὴς τῆς ἐπιστολῆς καὶ περιέμεινεν. Ἐν τῷ μεταξὺ δὲ τούτῳ ὁ Σανοῦτος ἐκάθισε παρὰ τὸ γραφεῖόν του καὶ ἔγραψε τὰς ἑξῆς.

«Φιλτάτη μοι Καικιλία,

Ἔλαβον τὴν προσφιλῆ ἐπιστολήν σου, δι᾽ ἧς μοὶ ἀπευθύνεις τοσαύτας συμπαθεῖς παραμυθίας καὶ πολυτίμους συμβουλάς.

Ὁ μοναχός, ὅστις σᾶς εἶπε τὰ περὶ τῆς Αὐγούστης, σᾶς ἠπάτησε πολὺ εὐθηνά, ἔχω σπουδαίας ἀφορμὰς νὰ πιστεύω ὅτι αὕτη ζῇ καὶ εὑρίσκεται ἔτι ἐν Πάτμῳ.

Πρὸς τούτοις δὲ ἐπληροφορήθην ὅτι εἰς Πάτμον μετέβησαν, ἴσως νὰ ἔχωσι φθάσει ἤδη, δύο ἄνδρες οἵτινες πιθανῶς ἀναζητοῦσιν αὐτὴν ταύτην τὴν γυναῖκα, ὑπὲρ ἦς ἐνδιαφέρομαι. Ἐκ τῶν ἀνδρῶν τούτων ὁ εἷς ὀνομάζεται Μηνᾶς, ὁ νεώτερος τῶν δύο καὶ ἧττον ἐνδιαφέρων με. Ὁ δὲ ἕτερος ὀνομάζεται ἢ Βενδίκης ἢ ἔχει ἄλλο ὄνομα. Ὁ πρῶτος εἶναι Γραικός, ὁ δεύτερος ἐμφανίζεται ὡς Βενετὸς ἴσως ἢ ὡς Γραικὸς ἢ ὡς Γραικοβενετός. Οἱ δύο οὗτοι ἄνδρες μοὶ εἶναι ὀχληροί, διότι ἀντιδρῶσι κατὰ τῶν σχεδίων μου.

Διὰ τῆς παρούσης σᾶς δίδω σαφῆ καὶ ρητὴν παραγγελίαν, κεκυρωμένην καὶ διὰ τῆς σφραγῖδος τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἵνα συλλάβητε τοὺς δύο εἰρημένους, πανταχοῦ ὅπου ἂν τοὺς εὕρητε.

Ὅσον διὰ τὴν Αὐγούσταν πρέπει προσεκτικώτερον καὶ σπουδαιότερον νὰ ἐρευνήσητε ἂν εἶναι ἐπὶ τῆς νήσου. Καὶ ἂν [καὶ] τὴν εὕρητε, διὰ τῆς πειθοῦς ἢ τῆς βίας λάβετε αὐτὴν εἰς τὸ πλοῖόν σας καὶ φέρετέ την πρὸς ἐμέ. Μεταχειρίσθητε πρὸς τοῦτο τὴν ὑφ᾽ ὑμᾶς στρατιωτικὴν δύναμιν καὶ μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς δημοκρατίας τῶν μοναχῶν.

Σοῦ ἀσπάζομαι τοὺς δύο λακκίσκους, τοὺς σημειοῦντας τὸ γλυκύ σου μειδίαμα, φιλτάτη Καικιλία.

Κόμης Μᾶρκος Σανοῦτος».

Ἀφοῦ ἐπεράτωσε τὴν ἀνωτέρω ἐπιστολὴν ὁ Σανοῦτος συνέλαβε ἐκ νέου ἰδέαν τινὰ καὶ ἔκραξε τὸν Μαῦρον.

― Μαῦρε! Μιρχάν! ἔλα ἐδῶ.

Ὁ Μαῦρος ἐνεφανίσθη πάραυτα.

―Ὁ Καρτάτσης ἔφυγε; τὸν ἠρώτησεν ὁ Σανοῦτος.

― Ποῖος Καρτάτσης;

―Ὁ ἄνθρωπος ὅστις μοὶ ἔφερε πρὸ ὀλίγου ἐκ μέρους τοῦ Κουϊρίνη τὰ ἔγγραφα.

― Νὰ ἴδω ἂν ἔφυγε.

Καὶ ὁ Μαῦρος ἔδραμε καὶ ἐπανῆλθεν ἐν τῷ ἅμα.

―Ἐδῶ εἶναι, εἶπε.

Καὶ κατόπιν αὐτοῦ ἐνεφανίσθη ὁ Καρτάτσης.

―Ἄ, ἐδῶ εἶσαι, τῷ εἶπεν ὁ Σανοῦτος. Εἶσαι ἀνεκτίμητος ἄνθρωπος. Ἔχεις ἔνστικτον εὐφυοῦς ζῴου. Μυρίζεσαι, ὡς σκύλος, καὶ καταλαμβάνεις τί τρέχει. Θὰ τὸ ζητήσω ὡς χάριν παρὰ τοῦ Κουϊρίνη νὰ σὲ παραχωρήσῃ εἰς ἐμέ.

Ὁ Καρτάτσης ὑπέκλινε καὶ ἔδειξε τοὺς ὀδόντας του διὰ πανούργου μειδιάματος.

― Εἰπέ μου, ἐπανέλαβεν ὁ Σανοῦτος, τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν δύο αὐτῶν ἀνθρώπων.

― Ποίων;

― Τοῦ Μηνᾶ καὶ τοῦ Βενδίκη, πῶς τὸν ἔλεγες;

―Ἀλλὰ σᾶς εἶπα ὅτι τὸν Βενδίκην δὲν τὸν ἔχω ἰδεῖ ποτέ.

―Ἂς εἶναι· τοῦ Μηνᾶ.

―Ὁ Μηνᾶς εἶναι ὑψηλός, ξανθός, μὲ λεπτὸν μύστακα, μικροὺς ὀφθαλμούς, παχέα κόκκινα χείλη καὶ ὁ ἥλιος καὶ ὁ θαλάσσιος ἀὴρ τὸν ἔκαμε κατακόκκινον.

― Καλά.

Καὶ ὁ Σανοῦτος προσέθηκεν εἰς τὴν ἐπιστολήν, ἣν εἶχε γράψει, τὸ ἑξῆς ὑστερόγραφον.

«Υ.Γ. Τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν δύο ἀνδρῶν, οὓς σᾶς παραγγέλλω νὰ συλλάβητε, διὰ τὸ συμφέρον τῆς Πολιτείας τοῦ Ἁγ. Μάρκου, εἶναι ταῦτα: ὁ μὲν Μηνᾶς εἶναι ὑψηλὸς τὸ ἀνάστημα, ξανθός, μὲ μικροὺς ὀφθαλμούς, λεπτὸν μύστακα, ἐρυθρὰ παχέα χείλη, καὶ ὅλον ἐρυθρὸν τὸ πρόσωπον…»

― Τώρα εἰπέ μοι, εἶπεν ὁ Σανοῦτος πρὸς τὸν Καρτάτσην, τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Μούχρα τοὐλάχιστον, ἀφοῦ δὲν ἐνθυμεῖσαι τὰ τοῦ Βενδίκη.

―Ὄχι δὲν τὰ ἐνθυμοῦμαι, ἀπήντησεν ὁ Καρτάτσης, ἀλλὰ δὲν γνωρίζω τὸν Βενδίκην.

―Ἂς εἶναι· εἰπέ.

―Ἀλλὰ διατί μοὶ ὁμιλεῖτε οὕτως; εἶπεν ὁ Καρτάτσης· μήπως μὲ ὑποπτεύετε ὅτι σᾶς κρύπτω τὴν ἀλήθειαν;

―Ὄχι, καημένε· ἐλησμόνησα. Ἔχω πολλὲς σκοτοῦρες. Ἀλλ᾽ εἰπέ μοι γρήγορα τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτοῦ τοῦ Μούχρα.

―Ἀλλὰ μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ αφεντιά σας τὸν γνωρίζει καλύτερον ἐμοῦ.

― Δὲν τὸν ἐνθυμοῦμαι πλέον. Εἶναι τόσα ἔτη ἀφότου δὲν τὸν εἶδα· εἶπεν ὁ Σανοῦτος μὲ τρέμουσαν φωνήν· ἔπειτα μετὰ τόσα ἔτη θὰ μετεβλήθη πολύ.

Ὁ Καρτάτσης ὑπηγόρευσε, καὶ ὁ Σανοῦτος προσέθηκεν εἰς τὸ ὑστερόγραφον τῆς ἐπιστολῆς του τὰ ἑξῆς.

«… Ὁ δὲ ἕτερος, ὁ φέρων τὸ ὄνομα Βενδίκης, εἶναι μέτριος τὸ ἀνάστημα, μελαγχροινός, αἱ τρίχες τῆς κόμης του ἤρχισαν νὰ λευκαίνωνται, καὶ φέρει βαθὺν πώγωνα, ἂν δὲν τὸν ἐξύρισε. Εἶναι ἀφελής, ἄγροικος, σοβαρὸς καὶ ἔχει ἴδιον ἦθος, ὅπερ καθιστᾷ αὐτὸν εὐγνώριστον καὶ μεταξὺ μυρίων. Ἔχει ἔντονον καὶ βαρὺν τόνον ἀπαγγελίας, ἂν καὶ σπανίως ὁμιλῇ. Εἶναι λίαν ἀτημελῶς ἐνδεδυμένος καὶ φαίνεται ὡς Ἑβραῖος ἀργυραμοιβὸς χρεοκοπήσας, ὅπερ σπάνιον, καὶ διὰ τοῦτο ἐκπληκτικόν, ἢ ὡς βρυκόλαξ ἐπανελθὼν ἐκ τοῦ τάφου διὰ νὰ εὕρῃ τὴν σύζυγόν του, ἧς, ὡς φαίνεται, ἀπώλεσε τὰ ἴχνη».

Καὶ ἐνταῦθα ὁ Σανοῦτος ἔκλεισε τὴν ἐπιστολήν.

―Ὕπαγε τώρα, εἶπεν πρὸν τὸν Καρτάτσην.

Ὁ Καρτάτσης ἀνεχώρησεν ἤδη λίαν δρομαίως. Διότι διελογίζετο ὅτι εἶχε καὶ ἄλλον κύριον.

― Μαῦρε, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, ἂν ἄφθασεν ὁ γραμματοκομιστὴς τῆς Καικιλίας, εἰπέ τῳ νὰ ἔλθῃ ἐδῶ.

Ὁ Μαῦρος ὑπήκουσε καὶ ὁ γραμματοκομιστὴς ἐνεφανίσθη.

Ὁ Σανοῦτος ἐσφράγισε τὴν ἐπιστολὴν καὶ τῷ τὴν ἐνεχείρισεν.

― Λάβε τοῦτο τὸ γράμμα καὶ νὰ ἀποπλεύσῃς παρευθύς, ἄνευ ἀναβολῆς διὰ Πάτμον, θὰ τὸ δώσῃς εἰς τὴν κυρίαν Καικιλίαν. Ὕπαγε.

Ὁ γραμματοκομιστὴς ὑπέκλινε καὶ ἐξῆλθεν.

Ἕνεκα τοῦ περιεχομένου τῆς ρηθείσης ἐπιστολῆς, συνέβησαν ἐν τῷ ἐπινείῳ τῆς Πάτμου τὰ προηγουμένως ἱστορηθέντα.

Ὁ Σανοῦτος, ἀφοῦ ἔδωκε τὴν ἐπιστολήν, μετέβη νὰ εὕρῃ τὴν φίλην του Φορτούναν, ἥτις ἐκοιμᾶτο εἰσέτι. Ὑπὸ τὴν κλίνην της ἐκάθητο ὁ κύων Αὔγουστος, ὅστις ἦτο ἐπιφορτισμένος παρὰ τοῦ Σανούτου νὰ φυλάττῃ τὸν ὕπνον τῆς κυρίας. Τὰ δύο ταῦτα κειμήλια ὧν τὸ ἓν ἐγγυᾶτο περὶ τοῦ ἑτέρου, εἶχε λάβει μεθ᾽ ἑαυτοῦ ὁ Σανοῦτος, ἀποπλέων ἐκ Βενετίας.

Καὶ δὲν ἔμελλε ν᾽ ἀποπλεύσῃ ταχέως. Ἀλλ᾽ ὁ Δόγης Πέτρος Ζιάννης, ὅστις ἐγνώριζε καλῶς τὰ κατὰ τὸν Σανοῦτον, ἅπαξ δεχθεὶς τὴν ὑπόσχεσίν του ἐφρόντισε νὰ τῷ πέμψῃ κατεπείγουσαν διαταγήν, ὅπως ἐκστρατεύσῃ ὡς τάχιστα, ἥτις ἐνεχειρίσθη αὐτῷ κατ᾽ αὐτὴν ἐκείνην τὴν νύκτα, καθ᾽ ἣν εἱστία τοὺς φίλους καὶ τὰς φίλας του, ὡς ἐνθυμοῦνται οἱ ἀναγνῶσται. Διότι ὁ Δόγης καὶ τὸ Συμβούλιον τῶν Δέκα ἐφοβοῦντο μὴ ὁ Σανοῦτος λησμονήσῃ ἑαυτὸν ἐν τοῖς ὀργίοις καὶ ἀναβάλῃ ἐπ᾽ ἄπειρον τὴν ἐκστρατείαν του. Ἡ Βενετικὴ ἐξουσία ἐγνώριζε πρὸς τούτοις τὰ τραύματα, ἅπερ εἶχε λάβει ὁ Σανοῦτος νύκτα τινά. Καὶ ἐφρόνει ὅτι ὁ ἀὴρ τῆς θαλάσσης καὶ ἡ ἀπὸ τῶν ὀργίων ἀποχὴ ἦτο τὸ ἄριστον φάρμακον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η´

Η ΑΠΟΔΡΑΣΙΣ

Ἔν τινι κελλίῳ τῆς ἐν Νάξῳ ἱερᾶς μονῆς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, νύκτα τινὰ περὶ τὴν πέμπτην ὥραν, γυνή τις κατέκειτο ἐπὶ κλίνης πυρέσσουσα· ἑτέρα γυνὴ ἐκάθητο παρ᾽ αὐτὴν καὶ κρατοῦσα βιβλίον τι ἐπὶ τῶν γονάτων ἀνεγίνωσκε ταπεινῇ τῇ φωνῇ. Ὑπὲρ τὴν κλίνην ἦτο ἀνηρτημένος ἐπὶ τοῦ τοίχου μέγας μελανὸς σταυρὸς φέρων τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐσταυρωμένον. Τράπεζα ἵστατο παρὰ τὴν κλίνην καὶ ἐπ᾽ αὐτῆς λυχνία. Οὐδὲν ἄλλο ἔπιπλον περιεῖχεν ὁ θάλαμος. Τὰ πρόσωπα τῶν δύο γυναικῶν ἐφωτίζοντο ἀμυδρῶς ὑπὸ τοῦ ἀσθενοῦς φωτὸς τοῦ λύχνου. Ἡ ἐπὶ τῆς κλίνης κατακειμένη εἶχε κλειστοὺς τοὺς ὀφθαλμούς. Ἐφαίνετο νέα, ἦτο ὠχρὰ τὴν ὄψιν καὶ περὶ τὰ ὄμματά της ἦτο ἐσχηματισμένος βαθὺς κύκλος. Ἔκφρασίς τις μελαγχολίας, σῆμά τι λύπης καὶ τύψεως ἐφαίνετο ἐξερχόμενον ἐκ τῶν κλειστῶν ὀφθαλμῶν της, χρῖον, οὕτως εἰπεῖν, τὰ βλέφαρα καὶ τὰς ὀφρῦς· ρυτίς τις ἐγκαρσία ἦτο μεταξὺ τῶν ὀφρύων της, ὡς σφραγίς τις, ὡς συμβολικὴ μονογραφία τοῦ ἄλγους καὶ τῆς θλίψεως. Ἐφαίνετο ὅτι εἶχε παλαίσει κατὰ τοῦ πάθους, καὶ ὅτι εἶχεν ἀγωνισθῆ νὰ εὕρῃ ἡσυχίαν, καὶ οὐδὲν κατώρθωσε. Ἠδύνατό τις νὰ εἴπῃ ὅτι ἐζήτει νὰ μετανοήσῃ καὶ δὲν ἐτόλμα. Τοιοῦτόν τι μεικτὸν καὶ συγκεχυμένον αἴσθημα ἐξέφραζε τὸ σύνολον τῶν χαρακτήρων τῆς γυναικὸς ταύτης. Καίπερ ἔχουσα κλειστοὺς τοὺς ὀφθαλμούς, δὲν ἦτο βέβαιον ἂν ἐκοιμᾶτο ἢ ἐγρηγόρει. Ἂν δὲ ἦτο ἔξυπνος, θὰ ὠνειροπόλει πιθανῶς.

Ἡ ἑτέρα γυνὴ ἡ καθημένη ἐπὶ σκίμποδος παρὰ τὴν κλίνην καὶ ἀναγινώσκουσα, δὲν ἀνεγίνωσκε βεβαίως δι᾽ ἑαυτήν· ἀλλ᾽ ἡ φωνή της ἦτο τοσοῦτον ψίθυρος καὶ ἔρρινος, ὥστε δὲν ἠδύναντο οἱ φθόγγοι νὰ διακριθῶσι παρὰ τῆς κλινήρους γυναικὸς ἂν αὕτη δὲν ἐκοιμᾶτο. Εἶχε δὲ ἡ ἀναγνώστρια αὕτη δυσανάλογον τὴν ἡλικίαν πρὸς τὰ χρέη, ἅτινα τῇ στιγμῇ ταύτῃ ἐξετέλει. Ἡ κόμη της ἦτο λευκὴ ὑπὸ τὸν κεκρύφαλόν της, ἀλλ᾽ εἶχε τὴν λειότητα τῆς μετάξης καὶ ἔστιλβε πρὸς τὸ φῶς. Ἄλλως δέ, εἰς τὸν ἀγνοοῦντα τὸ ἐπάγγελμα τῆς γυναικὸς ταύτης, ἤθελε φανῇ ὅτι μᾶλλον ἐξ ὑπερόχου καὶ οὐχὶ κοινῆς φιλαρεσκείας δὲν ἤθελε νὰ βάψῃ τὰς τρίχας της. Διότι ἡ ἐπιδερμὶς τοῦ προσώπου της ἦτο λευκοτάτη, λειοτάτη καὶ ροδόχρους. Ἡ γυνὴ αὕτη ἦτο ἴσως ἑξηκοντοῦτις. Ἀλλ᾽ ἠδύνατο ἀκόμη νὰ κολάσῃ ἄνθρωπον. Ἐφαίνετο μόλις τεσσαρακονταετής· ἐκάθητο ἐκεῖ, ἀλλ᾽ ἂν τὴν ἔβλεπέ τις περιπατοῦσαν, ἤθελεν ἐκπλαγῆ πόσον ἁρμονικῶς ἐκίνει τὸ σῶμα της. Τὸ σῶμα τοῦτο ἦτο ὅλως σύμμετρον καὶ στρογγύλον καὶ τὸ ἀνάστημα μεγαλοπρεπές. Ἀλλ᾽ ἂς εἴπωμεν τέλος ὅτι ἡ γυνὴ αὕτη ἦτο ἡ ἡγουμένη τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, καὶ δὲν ἔχρῃζε τῶν κοινῶν τόπων τῆς γυναικείας φιλαρεσκείας. Καὶ ὅμως πάντες οἱ τρόποι της ἐνέφαινον ἡδυπάθειαν καὶ ἀπέπνεον ἐπιθυμίαν.

Ἐν τούτοις ἡ κλινήρης γυνὴ ἤνοιξεν ἐπὶ μίαν στιγμὴν τοὺς ὀφθαλμούς.

― Τί ὥρα εἶναι, μῆτέρ μου; εἶπε.

― Πλησιάζουν μεσάνυκτα, ἀπήντησεν ἡ ἡγουμένη.

― Καὶ δὲν ἦλθε κανείς;

― Κανείς, κόρη μου· ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχῃς ὑπομονὴν τοιαύτην ὥραν.

― Μοὶ ὑπεσχέθη ὅτι ἔμελλε νὰ ἔλθῃ.

― Αὔριον θὰ ἔλθῃ βεβαίως.

― Αὔριον; Μετὰ τόσας ἡμέρας;

― Αὔριον, καθὼς καὶ σήμερον, εἶναι τὸ αὐτό. Εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Κυρίου χίλια ἔτη εἶναι ὡς μία ἡμέρα, ἥτις παρῆλθε. Διατί νὰ μὴ ἔχωμεν ὑπομονήν, ὅταν ὁ βίος εἶναι τόσον βραχύς; Καὶ ἐπὶ τέλους τὸ τέρμα τῆς προσδοκίας μας εἶναι ἓν καὶ μόνον. Δὲν ἔχομεν ἐδῶ μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ ζητοῦμεν τὴν μέλλουσαν. Ἡμῶν τὸ πολίτευμα εἶναι ἐν οὐρανοῖς.

― Αὐτὰ ἔχω ἀναγνώσει πολλάκις, μῆτέρ μου, εἶπεν ἡ νέα γυνή.

― Τὰ ἀνέγνωσες, ἀλλὰ δὲν τὰ ἔγραψες· ὤφειλες νὰ τὰ σημειώσῃς ἐκεῖ ὅπου δὲν λησμονοῦνται.

― Καὶ διατί νὰ προσδοκῶμεν, μῆτέρ μου, ὅταν δὲν ἠξεύρομεν τί προσδοκῶμεν;

― Εἰπὲ μᾶλλον, διατί νὰ προσδοκῶμεν, ἂν ἠξεύρομεν τί προσδοκῶμεν; Τὸ θέλγητρον εἶναι τὸ ἄγνωστον αὐτό, τὸ ὁποῖον ἔκαμε τόσας μυριάδας ἀνθρώπων νὰ θυσιασθῶσι χάριν αὐτοῦ, τὸ ἄγνωστον τὸ ὁποῖον ἔκαμε τόσους μάρτυρας, τόσους ἁγίους, τόσους ἀσκητάς. Τὸ ἄγνωστον τὸ ὁποῖον καὶ μέχρι τῆς σήμερον ἠξεύρει νὰ δαμάζῃ καὶ νὰ ὑποτάσσῃ τόσας ἀγέλας ἀνθρώπων.

― Φεῦ, οὔτε τὸ ἄγνωστον δὲν δύναται νὰ μὲ θέλξῃ πλέον, εἶπεν ἡ νέα γυνή.

― Διότι ἐνόμισες μίαν στιγμὴν ὅτι τὸ εὗρες. Διότι ἐκρέμασες τὴν ζωήν σου εἰς ἓν πάθος, κόρη μου.

― Δὲν ἔχω κανὲν πάθος…

― Βέβαια, εἰς τοῦτο καταντᾷ νὰ μὴ ἔχῃ τις πάθος, ὅταν ἐξαντλήσῃ ὅλα τὰ μέσα τοῦ πάθους. Τότε τὸ πάθος θραύεται, ἀναλύεται, διαρρέει καὶ μένει κενὸν εἰς τὴν ψυχήν.

Τῇ στιγμῇ ταύτῃ ἠκούσθη κρότος κώδωνος ἐκ τοῦ ὕψους τῶν τειχῶν τοῦ μοναστηρίου. Ἐκρούσθη πενθίμως, γλυκέως, μυστηριωδῶς ἐν τῇ σιγῇ τῆς νυκτός. Ὅτε δὲ ἔπαυσεν ἀφῆκε σιγανήν τινα ἠχὼ καταβαίνουσαν ὡς στεναγμὸν ἀνέμου μέχρι τῆς ἀκοῆς τῶν δύο γυναικῶν. Ἡ ἡγουμένη ἔκαμε τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ, ἡ δ᾽ ἑτέρα γυνὴ ἔμεινε σιωπηλὴ ἐπ᾽ ὀλίγον καὶ ᾐσθάνθη ρῖγος θρησκευτικοῦ σεβασμοῦ διατρέχον τὰς φλέβας της.

― Εἶναι ἤδη ἡ ὥρα τῆς Ἀκολουθίας; εἶπεν αὕτη.

― Βεβαίως, κόρη μου.

Καὶ ἡ ἡγουμένη ἠγέρθη.

― Θὰ ὑπάγῃς λοιπὸν εἰς τὴν ἐκκλησίαν;

― Κατὰ χρέος. Καὶ σὺ θὰ κοιμηθῇς;

― Δὲν θὰ ἠμπορέσω νὰ κοιμηθῶ.

― Θὰ ἔκαμνες καλὰ νὰ ἔλθῃς μαζί μου εἰς τὸν Ὄρθρον.

― Κρυώνω.

― Κρυώνεις; Τὸν Ἰούλιον μῆνα;

― Πάσχω.

― Κοιμήσου λοιπόν.

―Ἀργότερα ἴσως ἔλθω εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἂν δὲν κοιμηθῶ.

― Θὰ κάμῃς καλά. Ἐκεῖ εἶναι ἡ πηγὴ πάσης παραμυθίας.

Καὶ ἡ ἡγουμένη ἐξῆλθε εἰποῦσα: Ἔχε θάρρος, τέκνον μου Αὐγούστα.

Μείνασα μόνη ἡ Αὐγούστα ἔκλεισε πάλιν τοὺς ὀφθαλμούς· προσεπάθησε ν᾽ ἀποκοιμηθῇ. Ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Τότε ἐβυθίσθη εἰς τὴν ὀνειροπόλησιν καὶ προσεπάθει νὰ ἀνεύρῃ γωνίαν τινὰ ἐν τῇ συνειδήσει της, ὅπου νὰ ἀπολαύσῃ εἰρήνης τινὸς ἢ γαλήνης. Ἀλλὰ τὸ αὐτὸ ἔπασχε πάντοτε, ὠνειροπόλει ζητοῦσα παραμυθίαν, ἀλλ᾽ ἐπὶ τέλους εὕρισκεν ἀγωνίαν. Τοῦτο συνέβη καὶ τώρα. Πάντοτε ἠπατᾶτο καὶ οὐδέποτε ἐδιδάσκετο. Ἡ ὀνειροπόλησις ἐξῆψε τὴν φαντασίαν της, παρώξυνε τὰς αἰσθήσεις της καὶ ἀνεβίβασε τὸ αἷμα εἰς τὴν κεφαλήν της. Ἡ Αὐγούστα ἀπέρριψεν ὀργίλως τὴν σινδόνην, ἥτις τὴν ἐσκέπαζεν, ἠγέρθη καὶ ἐνεδύθη. Τί ἐσκόπει; Οὐδ᾽ αὐτὴ ἤξευρεν, ἀλλὰ δὲν ἤθελε μεταβῆ εἰς τὸν ναὸν βεβαίως. Ἐστράφη πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ ἔτυψε τὰ στήθη της. Ἠσπάσθη τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ.

― Χριστέ, εἶπεν, ὅστις τόσους παρηγορεῖς, ἐμὲ δὲν δύνασαι νὰ μὲ παρηγορήσῃς; Ἀλλὰ τί λέγω; Νὰ μὲ παρηγορήσῃς διατί; Διὰ τὰ δυστυχήματά μου; Ὄχι, διὰ τὰς ἁμαρτίας μου. Ἀλλὰ συγχώρησέ με.

Ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ κελλίου, καὶ χωρὶς νὰ λάβῃ φῶς μεθ᾽ ἑαυτῆς προέβη ἐν τῷ σκοτεινῷ διαδρόμῳ καὶ ἐψηλάφει τὸν τοῖχον πατοῦσα μετὰ προφυλάξεως. Ἐφαντάζετο ὅτι λάκκος τις ἢ χάσμα ἦτο ἀνοικτὸν ὑπὸ τοὺς πόδας της, ἂν καὶ ἤξευρε καλῶς ὅτι τὸ δάπεδον ἦτο πλινθόστρωτον καὶ στερεῶς κατεσκευασμένον. Ἔκαμψε τὴν γωνίαν τῆς σειρᾶς τῶν κελλίων, ἔφθασεν εἰς τὴν κλίμακα, καὶ ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἦτο φεγγίτης ἐπὶ τῆς ὀροφῆς, διέκρινεν ἀμυδρῶς τὰ περὶ αὑτὴν καὶ κατέβη βραδέως τὴν κλίμακα. Ἔφθασεν εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Μονῆς, ἀντικρὺ τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ ναοῦ. Ψαλμοὶ ἠκούοντο ἀντηχοῦντες μέχρι τῶν ὤτων της. Ἐδίστασεν ἐπί τινας στιγμὰς καὶ ἔκρινε καλὸν νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Ἡ βία ἥτις ὑπῆρχεν ἐντός της τὴν ὤθει ἀλλαχόσε. Ἐστράφη πρὸς τὴν πύλην τῆς Μονῆς καὶ ἔκρουσε τὴν θύραν τῆς πυλωροῦ.

― Ζηνοβία, ἔκραξεν.

Ἡ μήτηρ Ζηνοβία ἐγρηγόρει καὶ ἵστατο κρατοῦσα τὸ κομβοσχοίνιον καὶ λέγουσα τὸν κανόνα της. Ἀκούσασα τὴν φωνὴν τὴν καλοῦσαν ἦλθε πρὸς τὴν θύραν της.

― Ποῖος εἶναι;

― Δὲν ὑπῆγες εἰς τὸν Ὄρθρον, Ζηνοβία; τῇ εἶπεν ἡ Αὐγούστα.

―Ἐμένα ἡ ἡγουμένη μοῦ ἔχει δώσει εὐλογίαν νὰ κάμνω τὸν κανόνα μου εἰς τὸ κελλίον μου, ἀπήντησεν ἡ μοναχή.

― Πολὺ καλὰ ἔκαμεν ἡ ἡγουμένη. Διότι, ἂν ἦσο εἰς τὴν ἐκκλησίαν, δὲν θὰ σὲ εὕρισκα ἐδῶ.

― Καὶ τί μὲ θέλεις;

Ἡ Αὐγούστα ἐδίστασεν ἐπὶ μακρόν. Συνῃσθάνθη ἤδη τὸ ἀπρεπὲς τῆς αἰτήσεως, ἣν διενοεῖτο νὰ ὑποβάλῃ πρὸς τὴν μοναχήν.

― Εἰπέ, τί μὲ θέλεις; ἐπανέλαβεν αὕτη.

― Θὰ σοῦ ζητήσω μίαν χάριν, Ζηνοβία.

― Ποίαν χάριν;

― Νὰ μοῦ ἀνοίξῃς τὴν μικρὰν θύραν.

― Τὴν θύραν;

― Ναί!

― Διατί;

― Διὰ νὰ ἐξέλθω.

―Ἐτρελάθης;

―Ὄχι.

― Μόνη σου; Τοιαύτην ὥραν;

― Βεβαίως.

― Καὶ ποῦ θὰ ὑπάγῃς;

― Τί σὲ μέλει;

― Μὲ φέρεις εἰς ἀπορίαν.

― Θὰ μοῦ ἀνοίξῃς τὴν θύραν;

―Ὄχι· δὲν ἠμπορῶ.

― Σὲ παρακαλῶ, Ζηνοβία.

―Ἐπῆρες τοὐλάχιστον τὴν εὐλογίαν τῆς ἡγουμένης;

― Ποίαν εὐλογίαν;

― Τὴν ἄδειαν, εἰς τὸ κοσμικόν.

― Τὴν ἐπῆρα, εἶπεν ἡ Αὐγούστα.

― Λέγεις ψεύματα.

― Πῶς τὸ ἠξεύρεις;

― Διότι αὐτὴ θὰ σ᾽ ἐμπόδιζε.

―Ἀλλὰ ποῦ ἠξεύρεις ἂν δὲν μὲ στέλλῃ αὐτή;

― Τότε περίμενε μίαν στιγμὴν νὰ ὑπάγω νὰ λάβω τὴν ἄδειαν τῆς ἡγουμένης.

Ἡ Αὐγούστα κατελήφθη ὑπὸ ἀνυπομονησίας.

― Τί ἄδειαν; Ἄνοιξέ μου τὴν θύραν. Ἐπὶ τέλους δὲν εἶμαι αἰχμάλωτος, οὐδ᾽ ἐξαρτῶμαι ἐκ τῆς ἡγουμένης.

―Ὄχι, θὰ ὑπάγω.

―Ἀλλὰ δὲν σ᾽ εἶπεν ἡ ἡγουμένη ν᾽ ἀνοίξῃς τὴν θύραν ἀπόψε, ὅ,τι ὥραν σοῦ κρούσουν;

― Μ᾽ εἶπε, ναί· ἀλλ᾽ ἔξωθεν ἂν ἔλθῃ τις, τὸν ὁποῖον μ᾽ ὠνόμασεν ἡ ἡγουμένη, καὶ ὄχι ἄλλος.

―Ἔ, εἶναι τὸ ἴδιον.

― Πῶς τὸ ἴδιον;

― Τὸ ἴδιον, ὅταν σοῦ λέγω νὰ μοὶ ἀνοίξῃς, εἶναι ὡς νὰ σοῦ κρούουν τὴν θύραν ἀπ᾽ ἔξω.

― Δὲν τὸ ἐννοῶ αὐτό, εἶπεν ἡ Ζηνοβία. Ἀλλ᾽ ἂν σοὶ εἶπε νὰ ἐξέλθῃς ἡ ἡγουμένη, τώρα θὰ φανῇ. Ἔχε ὑπομονὴν μίαν στιγμήν.

Καὶ ἡ Ζηνοβία ἔλαβε τὸ κουκούλιόν της καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ κελλίου, ἵνα ἀπέλθῃ εἰς τὸν ναόν.

Ἡ Αὐγούστα δὲν εἶχε ἄλλην ἰσχύν, ὅπως ἀντισταθῇ. Ἀλλ᾽ ἔβλεπε τὰ σχέδιά της ματαιούμενα. Οὐδεμία πιθανότης ὅτι ἡ ἡγουμένη ἔμελλε νὰ χορηγήσῃ ἄδειαν, ὅπως ἐξέλθῃ. Ἀλλὰ μόλις ἡ Ζηνοβία ἀπεμακρύνθη καὶ τὸ βλέμμα της, τῇδε κἀκεῖσε ἀλλοφρόνως πλανώμενον, τυχαίως ἐστράφη ἐπὶ τοῦ εἰκονοστασίου τῆς Ζηνοβίας τοῦ φωτιζομένου ὑπὸ μικρᾶς κανδήλας, καὶ εἶδε τὰς κλεῖδας τῶν πυλῶν κρεμαμένας ἐξ ἥλου ἐπὶ τοίχου παρὰ τὰς ἁγίας εἰκόνας. Πάντα εἶχε σκεφθῆ ἡ Ζηνοβία, ἀλλὰ δὲν προέβλεψε νὰ λάβῃ καὶ τὰς κλεῖδας μεθ᾽ ἑαυτῆς. Ἡ δὲ Αὐγούστα ἅμα ὡς εἶδε τὰς κλεῖδας, δὲν προέλαβεν οὔτε νὰ σκεφθῇ, οὔτε ν᾽ ἀποφασίσῃ, ἀλλ᾽ ὥρμησε καὶ τὰς ἀπέσπασεν εὐθύς, ὡς νὰ ἐφοβεῖτο μὴ ἐξαφανισθῶσιν ἀκαριαίως, ὡς μαγικὴ ὀπτασία. Ἔλαβε κηρίον τι ἐκ τοῦ εἰκονοστασίου, τὸ ἤναψεν ἐκ τῆς κανδήλας, καὶ σπεύσασα εἰς τὴν πύλην προσήρμοσε τὴν μικροτέραν κλεῖδα εἰς τὸ κλεῖθρον τῆς ὀρσοθύρας, τὴν ἔστρεψε μὲ δύναμιν, ἀνέσυρε τοὺς βαρεῖς σιδηροῦς μοχλούς, ἤνοιξε τὴν ὀρσοθύραν καὶ κύψασα καὶ συσπειρωθεῖσα ἐξῆλθεν. Ἡ δὲ Ζηνοβία κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμὴν μόλις εἶχεν εἰσέλθει εἰς τὸ Καθολικὸν καὶ ἐξετέλει τὰς νενομισμένας προσκυνήσεις εἰς τὰς ἁγίας εἰκόνας. Ὅτε δὲ μετὰ τὴν ἀρνητικὴν ἀπάντησιν τῆς ἐκπλαγείσης ἡγουμένης ἐπανῆλθεν εἰς τὸ κελλίον της, δὲν εὗρε πλέον οὔτε τὴν Αὐγούσταν οὔτε τὰς κλεῖδας, ἀλλὰ τὸ κελλίον της μόνον καὶ αὐτὸ σκοτεινόν, διότι ἡ Αὐγούστα ἐν τῇ σπουδῇ της, ὅπως προφθάσῃ νὰ λάβῃ τὰ κλειδία, πρὶν ἢ ἐπανέλθῃ ἡ Ζηνοβία, καὶ γίνῃ ἄφαντος, εἶχε σβέσει τὴν κανδήλαν, ἅμα ἀνάπτουσα τὸ κηρίον ἐξ αὐτῆς, καὶ οὕτω τὸ κελλίον τῆς ἀδελφῆς θυρωροῦ εἶχε μείνει ἐν ψηλαφητῷ σκότει, ὁμοίῳ μὲ ἐκεῖνο, ὅπερ ἡ Ζηνοβία ὑπώπτευεν ὡς ὑπάρχον εἰς τὴν Κόλασιν, ἀλλὰ δὲν ἐτόλμα νὰ τὸ φαντασθῇ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ´

ΠΟΥ ΥΠΑΓΕΙ;

Καθ᾽ ἣν ὥραν ἡ Αὐγούστα ἐξῆλθε λάθρᾳ ἐκ τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἔλαβε τὴν πρὸς τὴν παραλίαν ἄγουσαν ὁδὸν (ἀπεῖχε δὲ ἡ μονὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ δισχίλια βήματα ἀπὸ τῆς παραλίας), πλοιάριόν τι εἶχε προσορμισθῆ εἰς τὸν αὐτὸν ὅρμον, πρὸς ὃν διευθύνετο ἡ νυκτοβάτις αὕτη, καλούμενον μὲ τὸ αὐτὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ἀκάτιόν τι ἀποσπασθὲν ἐκ τοῦ πλοιαρίου προσήγγισεν εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἀπεβίβασε δύο ἀνθρώπους. Ἡ παραλία ἦτο ἔρημος. Ὁ βενετικὸς στόλος εἶχε καταπλεύσει πρὸ πολλῶν ἡμερῶν εἰς τὴν νῆσον, 〈καὶ〉 ἦτο προσωρμισμένος κατὰ τὸ πλεῖστον εἰς τὸν λιμένα τοῦ Νεοχωρίου, δύο ἢ τρία στάδια ἀπέχοντα ἀπὸ τοῦ ὅρμου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἀλλὰ κρυπτόμενον ὄπισθεν μικρᾶς προεξοχῆς γῆς, σχηματιζούσης ἀπορρῶγα ἀκτήν, εἰς ἧς τὰ ὕψη γλαῦκες καὶ λάροι ἡμιλλῶντο καὶ ἤριζον, τίνες πρῶτοι νὰ στήσωσι τὴν φωλέαν των, ὡς ἐν μεταιχμίῳ τῆς θαλάσσης καὶ τῆς ξηρᾶς. Οἱ χλευαστικοὶ κρότοι τῆς τρικυμίας ἠκούοντο ἐκεῖθεν ἑνούμενοι μὲ τοὺς θρηνώδεις κοασμοὺς τῶν ἀγρίων πτηνῶν καὶ μὲ τὴν μεμακρυσμένην ὑλακὴν τῶν ἀνέμων. Σαρκαστικὴ σιγὴ ἐβασίλευεν, ἐκεῖ, ὡς νὰ προεκάλει τὸ πολυθόρυβον τῆς ἡμέρας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ νὰ ἔλεγεν ἐγέρθητι ἂν τολμᾷς! Ἡ νὺξ ἐκείνη εἶχέ τι ἐξόχως μυστηριῶδες καὶ πένθιμον, καὶ ἐφαίνετο ὡς νὰ ἐνέκλειεν προφητείαν ἢ γρῖφόν τινα, μέλλοντα νὰ ἐξηγηθῇ ὅσον οὔπω.

Ἡ Αὐγούστα περιετυλίχθη εἰς τὸ σάλι της καὶ κατέβη βαδίζουσα ταχέως πρὸς τὴν παραλίαν. Ἡτοιμάζετο νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸ μονοπάτιον τὸ φέρον εἰς τὸν μέγαν λιμένα καὶ μακρυνθῇ ἀπὸ τῆς ἀγρίας ἐκείνης τοποθεσίας. Ποῦ διευθύνετο; Ὁ ρύαξ κατά τινα ποιητήν, ἀπαντᾷ πρὸς ὁμοίαν ἐρώτησιν ὡς ἑξῆς. «Ἔχω φαιδροὺς παιδικοὺς λογισμούς, τοῦτο μὲ ὠθεῖ πρὸς τὰ ἐμπρός, ἀγνοῶ διὰ ποῦ». Ἂν τοῦτο ἀληθεύῃ περὶ τῶν φαιδρῶν λογισμῶν παιδίων, τί νὰ εἴπῃ τις περὶ τῶν μελαγχολικῶν λογισμῶν τῶν ἀνδρῶν, καὶ μάλιστα τῶν γυναικῶν; Ὁ αὐτὸς προσωποποιημένος ρύαξ ἐπιφέρει ἐφεξῆς παρὰ τῷ αὐτῷ ποιητῇ. «Ὅστις μὲ ἐξεκάλεσεν ἐκ τοῦ βράχου, φρονῶ ὅτι θὰ εἶναι ὁ ὁδηγός μου». Ἀλλὰ τὸν ρύακα τὸν ἐξεκάλεσέ τις ἐκ τοῦ βράχου. Τίς ὅμως ἐξεκάλεσε τὴν γυναῖκα ταύτην ἐκ τοῦ ἡσυχαστηρίου, ἔνθα εἶχε καταφύγει ὅπως εὕρῃ ἀνάπαυσιν;… Ἂν ὁ ρύαξ ὁμιλῇ οὕτω, τί θὰ εἴπῃ ὁ χείμαρρος, ὁ πλήθων ἐν καιρῷ χειμῶνος; Καὶ 〈τί θὰ〉 εἴπῃ ὁ καταρράκτης, ὁ καταφερόμενος μεθ᾽ ὁρμητικοῦ πατάγου ἀπὸ τοῦ ὕψους ἀποκρήμνου βράχου καὶ χυνόμενος εἰς τὴν κοιλάδα, εἰς τὴν γῆν, εἰς τὰ ὑποχθόνια; Ἀμφότεροι θ᾽ ἀπαντήσωσιν εἰς τὴν γλῶσσάν των. Ὁ εἷς διὰ τῆς συνεχοῦς καὶ μονοτόνου ἰαχῆς του, ὁ ἕτερος διὰ τῆς καταπληκτικῆς καὶ ἀνεκφράστου βροντῆς του. Ἀνθρωπίνη φωνὴ δὲν δύναται νὰ ἑρμηνεύσῃ διὰ φθόγγων τί θὰ εἴπωσιν.

Ἐν τούτοις ὅτε ἡ Αὐγούστα ἡτοιμάζετο νὰ στραφῇ πρὸς τὴν ὁδὸν τὴν φέρουσαν εἰς τὸ Νεοχώριον, ἤκουσε τὸν κρότον τῆς εἰρεσίας τῆς λέμβου ἥτις εἶχε προσεγγίσει εἰς τὴν ξηράν. Ἐστράφη, ἀνεσηκώθη ἐπ᾽ ἄκρων τῶν ποδῶν ὑπεράνω θάμνου κρύπτοντος τὴν παραλίαν καὶ παρετήρησε τὴν λέμβον. Τότε εἶπε καθ᾽ ἑαυτήν.

― Καλὸν εἶναι, ἀφοῦ εἶναι βάρκα ἐδῶ, νὰ τὴν ναυλώσω νὰ μὲ ὑπάγῃ ἐκεῖ ὅπου θέλω, καὶ νὰ μὴ κάμω τόσον δρόμον.

Καὶ ἔκραξεν.

―Ἔ, ἀπὸ τὴ βάρκα!

Οἱ δύο ἄνδρες, ὡς εἴπομεν, εἶχον ἤδη ἀποβιβασθῆ.

Ἡ λέμβος ἡτοιμάζετο νὰ ἐπανέλθῃ πρὸς τὴν βρατσέραν της.

― Ποῦ ὑπάγομεν τώρα, κύριέ μου, ἠρώτησεν ὁ εἷς τῶν δύο ἀνδρῶν.

― Φαίνεσαι νὰ νυστάζῃς, Μηνᾶ, τῷ ἀπήντησεν ὁ ἕτερος. Βάστα καλά, τώρα θὰ φθάσωμεν εἰς μέρος νὰ κοιμηθῇς.

― Θὰ ἦτο καλύτερον νὰ ἐκοιμώμεθα εἰς τὴν βρατσέραν, κύριέ μου, εἶπεν ὁ Μηνᾶς. Τὸ πρωὶ εἴχαμεν καιρὸν νὰ ἔβγωμεν ἔξω.

― Δὲν ἐβαρύνθης τόσον καιρὸν νὰ κοιμᾶσαι εἰς τὴν βρατσέραν, Μηνᾶ;

―Ἐβαρύνθην, ἀλλ᾽ αὐτὴ θὰ ἦτον ἡ τελευταία φορά.

―Ἔχε ὑπομονήν, καὶ θὰ κοιμηθῇς.

― Καὶ σιμὰ εἰς ὅλα τὰ ἄλλα, ἐπανέλαβεν ὁ Μηνᾶς, εἶναι ἐπικίνδυνον ὅτι ἐβγήκαμεν ἔξω τοιαύτην ὥραν τῆς νυκτός, εἰς τόπον ὅπου ὑπάρχει πόλεμος μεταξὺ Βενετῶν καὶ Γενουαίων.

― Δὲν μᾶς μέλει, Μηνᾶ, διὰ τοῦτο. Ἡμεῖς δὲν εἴμεθα οὔτε μισθωτοὶ τῶν Βενετῶν, οὔτε κατάσκοποι τῶν Γενουαίων.

― Τότε διατί νὰ μὴ μείνωμεν εἰς τὸ πλοῖόν μας;

― Παρ᾽ ὀλίγον θὰ ἔλεγες· διατί νὰ ἔλθωμεν;

― Δὲν λέγω αὐτό.

―Ἄ, Μηνᾶ, Μηνᾶ. Εἰς ἐμὲ εἶναι προσφιλὲς καὶ ἀπαίσιον ὅτι ἔρχομαι εἰς τὸν τόπον τοῦτον μετὰ τόσα ἔτη. Ἐνθυμεῖσαι, Μηνᾶ; Ἐνταῦθα ἦτο ὁ παράδεισος τῆς εὐτυχίας μου· ἀλλοίμονον! ἀλλ᾽ ὁ παράδεισος μετεβλήθη εἰς νεκροταφεῖον.

― Μὴ πικραίνεσαι, κύριέ μου· αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι μάταιος. Ἀνόητος εἶναι ὅστις περιμένει εὐτυχίαν ἐδῶ.

― Μηνᾶ, μὴ μοὶ τὸ λέγῃς αὐτό. Ἠμπορεῖ νὰ μὴ περιμένῃ εὐτυχίαν. Ἀλλὰ τιμήν! Εἰς ἐμέ, ἡ τιμή μου ἦτο ἡ εὐτυχία μου. Τί ἔγινε; Ἡ εὐτυχία μου ἐτάκη, διέρρευσε καὶ συμπαρέσυρε μεθ᾽ ἑαυτῆς τὴν τιμήν μου.

Καὶ ἐν τῷ μέσῳ τῆς σιγῆς καὶ τῆς ἐρημίας τῆς νυκτὸς ἐκείνης ἠκούσθη βαθύς, θλιβερὸς καὶ σπαραξικάρδιος λυγμός· ὡμοίαζε μὲ γογγυσμὸν τοῦ ἐρημικοῦ ὀρνέου. Ἦτο ἡ ἐκφραστικωτάτη λαλιὰ τῆς νυκτὸς ἐκείνης. Ἐφαίνετο ὅτι οἱ διάφοροι μυστηριώδεις κρότοι, ὁ φλοῖσβος τῶν κυμάτων, τὸ φύσημα τῆς αὔρας, ὁ θροῦς τῶν φύλλων, ἡ μακρινὴ ἠχὼ τῶν κακκαβισμῶν τοῦ νυκτεροβίου πτηνοῦ, συνηντήθησαν, ἡνώθησαν καὶ ἀπετέλεσαν ἕνα ἦχον, μίαν φωνήν, ἓν σύριγμα, ὅπερ μετεφράσθη προχείρως διὰ τοῦ ὀξέος καὶ αἰχμηροῦ ἐκείνου λυγμοῦ.

Ὁ ἀτυχὴς Μηνᾶς ἠναγκάσθη καὶ πάλιν ν᾽ ἀποσπάσῃ τὸν νυσταγμόν του καὶ νὰ ἐξομόσῃ τὴν φιλοσοφίαν του. Ἐζήτει λέξιν νὰ εἴπῃ, καὶ δὲν εὕρισκεν. Ἐσιώπησεν.

Ἐν τούτοις οἱ ἐν τῇ λέμβῳ ἐρέται, μετὰ τὴν ἀποβίβασιν τῶν δύο τούτων ἀνδρῶν, ἡτοιμάζοντο νὰ μακρυνθῶσι τῆς προκυμαίας. Κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμὴν εἶχε παρατηρήσει τὴν παρουσίαν των ἡ Αὐγούστα καὶ ἔκραξε νὰ σταθῶσιν.

Ὁ Μηνᾶς καὶ ὁ σύντροφός του, ὅστις ἦτο ὁ Ἰωάννης Βενδίκης, εἶχον προχωρήσει βήματά τινα πρὸς τὴν ἀντίθετον διεύθυνσιν ἐκείνης, ἐν ᾗ εὑρίσκετο ἡ νέα γυνὴ καὶ εἶχον ἀνταλλάξει τὰς λέξεις, ἃς ἀντεγράψαμεν ἀνωτέρω. Ἡ φωνὴ τῆς Αὐγούστης ὅμως ἠκούσθη ὑπὸ τοῦ Μηνᾶ, εὐθὺς μετὰ τὴν στιγμήν, καθ᾽ ἣν ὁ Βενδίκης ἐξέπεμψε τὸν λυγμὸν ἐκεῖνον, τὸν τοσοῦτον θλιβερῶς ἀντηχήσαντα ἐν τῇ σιγῇ τῆς νυκτός.

―Ἤκουσες; εἶπεν ὁ Μηνᾶς σείων τὸν βραχίονα τοῦ Βενδίκη.

― Τί εἶναι Μηνᾶ; ἠρώτησεν ἐκεῖνος, ὡς νὰ ἀφυπνίσθη ἀποτόμως.

― Ἡ φωνὴ ἐκείνη, εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

― Ποία φωνή;

― Φωνὴ γυναικός.

― Ποίας γυναικός;

―Ἀγνοῶ. Ἰδοὺ αὕτη ἐξέρχεται ἐκ τῶν θάμνων.

Καὶ ἔδειξε τὴν Αὐγούσταν, ἧς τὸ χάριεν ἀνάστημα διεγράφετο ἐν τῷ σκότει.

Οἱ ἐν τῇ λέμβῳ ἤκουσαν τὴν φωνὴν τῆς νέας γυναικὸς καὶ ἐσταμάτησαν.

― Ποῖος εἶναι; ἠρώτησεν ὁ ἕτερος τῶν κωπηλατῶν.

Ἡ γυνὴ ἐτάχυνε τὸ βῆμα καὶ ἔφθασε μετ᾽ ὀλίγον εἰς τὸν αἰγιαλόν. Τότε παρετήρησε καὶ τοὺς δύο ἄνδρας οἵτινες εἶχον μακρυνθῆ ἀπὸ τῆς παραλίας, καὶ ἐστάθησαν. Ἐφαίνοντο δὲ ἐστραμμένοι πρὸς αὐτήν. Ἡ Αὐγούστα ἐνόησεν ὅτι εἶχον ἀκούσει τὴν φωνήν της. Σελήνη δὲν ὑπῆρχεν, ἀλλ᾽ ἦτο τοσοῦτον λαμπρὰ ἀστροφεγγιά, ὥστε ἠδύνατό τις νὰ διακρίνῃ καλῶς τὰ ἀντικείμενα εἰς ἀπόστασιν βημάτων τινῶν.

Ἡ Αὐγούστα εἶπε μὲ ταπεινὴν φωνὴν πρὸς τοὺς δύο ἐρέτας.

―Ἀπὸ ποῖον πλοῖον εἶσθε;

― Εἴμεθα ἀπὸ ἓν πλοῖον, ἀπήντησαν ἐκεῖνοι.

―Ἀπὸ τὸν Βενετικὸν στόλον;

―Ὄχι.

―Ἀπὸ ἐμπορικὸν πλοῖον;

― Ναί.

―Ἠμπορεῖτε νὰ μοὶ κάμετε μίαν χάριν;

― Ποίαν;

― Νὰ μὲ πάρητε εἰς τὴν λέμβον σας;

― Καὶ διὰ ποῦ;

― Θὰ σᾶς εἴπω.

― Εἰπέ μας το ἀμέσως.

― Νὰ μὲ ὑπάγετε εἰς τὴν ναυαρχίδα.

― Εἰς τὴν ναυαρχίδα;

― Ναί, εἰς τὴν ναυαρχίδα τοῦ Βενετικοῦ στόλου.

Οἱ δύο ἄνδρες παρετήρησαν ἀλλήλους μετ᾽ ἀπορίας καὶ ὁ μὲν εἷς εἶπεν·

―Ἀδύνατον.

Ὁ δ᾽ ἕτερος εἶπε:

― Μὲ ποίους ὅρους;

― Θὰ σᾶς δώσω ὅσα χρήματα ἔχω ἐπάνω μου, δύο δακτυλίδια χρυσᾶ, μίαν χρυσῆν πόρπην, τὰ ἐνώτιά μου, ὅλα μου τὰ κοσμήματα, ἀπήντησεν ἡ γυνὴ μετὰ προθυμίας καὶ ταχύτητος.

Ἀκούσας τὰς προτάσεις ταύτας ὁ δεύτερος τῶν δύο ἐρετῶν δὲν ἐδίστασε καὶ εἶπε.

―Ἔμβα μέσα.

Ὁ δὲ πρῶτος ἀντεῖπε.

― Καλέ, τί λέγεις, Νάσο; Θέλεις νὰ 〈μᾶς〉 πιάσουν οἱ Βενετοὶ καὶ νὰ μᾶς δώσουν δῶρον εἰς τὸν κόμητα Σανοῦτον; Ἀλλὰ δὲν ἠξεύρεις ὅτι θὰ μᾶς κρεμάσῃ, χωρὶς νὰ εἴπῃ εὐχαριστῶ; Διότι δὲν ἔχει τί ἄλλο νὰ μᾶς κάμῃ.

Τὰς λέξεις ταύτας ἀπήγγειλε μεγαλοφώνως ὁ εἷς τῶν ἐρετῶν, εἰς τρόπον ὥστε πρέπει νὰ ἔφθασαν εἰς τὰ ὦτα τῶν δύο ἀνδρῶν τῶν ἱσταμένων ἀπωτέρω τῆς παραλίας,

Ὁ δ᾽ ἕτερος ἀπήντησε:

― Μὴ φωνάζῃς τόσον, Κράμπη, καὶ μὴν εἶσαι τόσον ἀνόητος. Δὲν πιστεύω νὰ μᾶς κρεμάσῃ τόσον εὐκόλως, ἀφοῦ δὲν θὰ κουβαλήσωμεν ἄλλο φορτίον παρὰ μίαν γυναῖκα.

― Μὴ φοβεῖσθε τίποτε, εἶπεν ἡ νέα γυνή. Ὅσον διὰ τοῦτο, ἐγὼ σᾶς ἐγγυῶμαι ὅτι δὲν θὰ κινδυνεύσητε τίποτε.

Ὁ εἷς τῶν δύο ἀνδρῶν, ὅστις εἶχε πεισθῇ ἤρχισε νὰ ἐλαύνῃ τὴν ἑτέραν τῶν κωπῶν, ὅπως πλησιάσῃ τὸ ἀκάτιον εἰς τὴν προκυμαίαν, ὁ δ᾽ ἕτερος ἔμενεν ἀναποφάσιστος.

Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Ἰωάννης Βενδίκης εἶχε παρατηρήσει τὸ βάδισμα τῆς γυναικὸς ἐκείνης καὶ τῷ ἐνεποίει ἐντύπωσιν. Εἶχεν ἀκούσει τὴν φωνὴν τοῦ Κράμπη, ἀνθισταμένου εἰς τὸν σύντροφόν του, ἐξ ἧς εἶχε σημειώσει μόνον τὴ λέξιν κόμης Σανοῦτος!

― Σανοῦτος! εἶπεν ὁ Βενδίκης μηχανικῶς. Πάλιν αὐτὸ τὸ ὄνομα! Ἀλλὰ ποία εἶναι ἐκείνη ἡ γυνή;

―Ἐκείνη ἡ γυνή, ἐψιθύρισεν ὁ Μηνᾶς ὡς κενὴ ἠχώ!

― Ποία εἶναι; ἐπανέλαβεν ὁ Ἰωάννης.

― Ποία εἶναι; εἶπε καὶ ὁ Μηνᾶς.

― Τὸ βάδισμα ἐκεῖνο! Μοὶ εἶναι γνωστόν.

― Σοὶ εἶναι γνωστόν;

― Ποῦ ὑπάγει αὐτὴ ἡ γυνή;

― Τοιαύτην ὥραν τῆς νυκτός;

― Θεέ μου! οἴκτειρον.

―Ἤκουσες τὴν φωνήν της; εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

―Ὄχι.

―Ἐγὼ τὴν ἤκουσα.

― Καὶ ποία ἦτο;

― Δὲν ἠμπορῶ νὰ τὸ παραστήσω.

Ἐν τούτοις τὸ ἀκάτιον εἶχε προσεγγίσει εἰς τὴν ξηρὰν καὶ ἡ γυνὴ ἔμελλε νὰ ἐπιβιβασθῇ.

―Ἔμβα κυρία, εἶπεν ὁ Νάσος· θὰ μᾶς δώσῃς τὰ χρυσᾶ κοσμήματα ὁποὺ μᾶς ἔταξες.

― Θὰ σᾶς τὰ δώσω, ἀπήντησεν ἡ γυνή.

Ὁ Νάσος τῇ ἔτεινε τὴν χεῖρα καὶ ἐπέβη τῆς λέμβου.

― Τραβᾶτε τώρα, εἶπεν ἡ νέα γυνή, διευθύνουσα ἀνήσυχον βλέμμα πρὸς τὸ μέρος τοῦ Μηνᾶ καὶ τοῦ Βενδίκη.

― Εἰς μισὴν ὥραν, κυρία, θὰ φθάσωμεν, εἶπεν ὁ Νάσος.

― Ποῖοι εἶναι ἐκεῖνοι; ἠρώτησε δεικνύουσα τοὺς δύο ἄνδρας.

― Εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, κυρία, εἶπεν ὁ Νάσος· ἐταξίδευσαν μαζί μας καὶ τώρα τοὺς ἀπεβιβάσαμεν εἰς τὴν ξηράν.

― Καὶ διατί ἔρχονται πρὸς τὰ ἐδῶ;

― Δὲν ἠξεύρω· φαίνεται ὅτι σᾶς εἶδαν καὶ παρεξενεύθησαν.

― Διατί νὰ παραξενευθοῦν; εἶπεν ἡ Αὐγούστα· ἀλλ᾽ ἔχεις δίκαιον· καὶ σεῖς ἀκόμη θὰ παραξενεύεσθε. Μὲ βλέπετε ὁποὺ ἦλθα τόσον νύκτα ἐδῶ, ἀλλ᾽ εἶναι σιμὰ ἡ κατοικία μου· ἔχω ἀδελφὸν εἰς τὴν ναυαρχίδα καὶ ἔμαθα ὅτι εἶναι ἀσθενής. Ἦτον ἀνάγκη νὰ ὑπάγω, διότι τὸν ἔχω μόνον.

― Αὐτὸ θὰ εἶναι βεβαίως, κυρία, εἶπεν ὁ Νάσος· ἀλλ᾽ ἡμεῖς δὲν σᾶς ἠρωτήσαμεν.

Ὁ Βενδίκης καὶ ὁ Μηνᾶς εἶχον τῷ ὄντι γυρίσει καὶ ἐπλησίασαν πρὸς τὴν παραλίαν, ἐνῷ ἡ λέμβος ἀπεμακρύνετο.

― Τρέμω, Μηνᾶ, ἔλεγεν ὁ Ἰωάννης.

― Τί ἔχεις, κύριέ μου;

― Κατάρα!

― Τί εἶναι;

― Εἶναι αὐτή.

― Ποία αὐτή;

― Εἶναι ἐκείνη, Μηνᾶ.

― Πῶς τὸ ἠξεύρεις;

― Ποία ἄλλη θὰ εἶναι;

― Νὰ φωνάξωμεν τὸν Νάσον ὀπίσω, εἶπεν ὁ Μηνᾶς· θέλεις;

―Ὄχι, Μηνᾶ, εἶναι ἀνωφελές.

― Διατί;

― Δὲν πρέπει.

―Ἀλλὰ θὰ τήκεσαι, κύριέ μου, ἀδίκως. Βεβαιώσου τοὐλάχιστον ἂν εἶναι αὐτή!

― Εἶμαι βεβαιωμένος, Μηνᾶ.

― Καὶ ποῦ ὑπάγει;

― Εἰς τὸν τόπον τῆς δυστυχίας βεβαίως. Ναί, τοῦτο εἶναι ἡ μεγίστη δυστυχία μου. Οὐδέποτε ὑπέφερα τόσον. Καὶ ἐγὼ ἐνόμιζον ὅτι εἶχον κενώσει ὁλόκληρον τὸ ποτήριον. Δὲν ἠδυνάμην νὰ προΐδω τὴν δυστυχίαν ταύτης τῆς νυκτός.

― Τί λέγεις;

― Ναί, τώρα δὲν φοβοῦμαι πλέον· ὅ,τι ἦτο γραπτὸν ἐπληρώθη. Οὐδὲν ἄλλο μένει ἢ ὁ θάνατος.

― Καὶ ὅμως, ἴσως ἐδῶ νὰ ἠδυνάμεθα νὰ προλάβωμεν μίαν δυστυχίαν, εἶπεν ὁ Μηνᾶς. Ἂν ἐπλησιάζομεν αὐτὴν τὴν γυναῖκα! Ἂν ἐγνωριζόμεθα μὲ αὐτήν!

―Ὄχι, ὄχι· ἐνθυμεῖσαι τί σοι εἶπα· νὰ παρακολουθῶμεν καὶ νὰ μὴ προτρέχωμεν. Θ᾽ ἀκολουθήσωμεν λοιπόν! Ἔλα μαζί μου Μηνᾶ.

Τὸ ἀκάτιον ἔπλεε παρὰ τὸν αἰγιαλὸν κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς, ἣν ἔμελλε νὰ κάμψῃ καὶ οὕτω νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ἕτερον λιμένα, ἐν ᾧ ἦτο ὡρμισμένος ὁ στόλος. Ὁ Βενδίκης καὶ ὁ Μηνᾶς ἠκολούθησαν τὴν παραλίαν ὁδὸν καὶ βαδίζοντες ἐπὶ τῆς ἄμμου ἠκολούθουν τὸν πλοῦν αὐτοῦ. Ἐν τούτοις ἔφθασαν εἰς μέρος, ὅπου ὑπῆρχον βράχοι δύσβατοι καὶ ἡ κλιτὺς καθίστατο ἀπόκρημνος.

― Πῶς θὰ προχωρήσωμεν ἐδῶ, κύριέ μου; εἶπεν ὁ Μηνᾶς.

―Ἔλα ἀπὸ ἐδῶ, Μηνᾶ, εἶπεν ὁ Βενδίκης, γνωρίζω καλῶς ὅλα αὐτὰ τὰ μέρη. Σὺ βλέπω τὰ ἐλησμόνησες.

Καὶ εἰσῆλθον εἰς πλαγίαν ἀτραπὸν διασχίζουσαν κατὰ πλάτος τὴν ἀκτὴν καὶ ἄγουσαν εἰς τὸν λιμένα.

Ἐν τούτοις ἡ νέα γυνὴ ἔβλεπεν ἀνησύχως τὴν κατασκοπείαν, ἣν οἱ δύο ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ἐφαίνοντο ἐξασκοῦντες ἐπ᾽ αὐτῆς.

― Διατί μᾶς ἀκολουθοῦν οἱ δύο οὗτοι; εἶπε πρὸς τοὺς κωπηλάτας.

―Ἐκινήθη ἡ περιέργειά των, κυρία, ἀπήντησεν ὁ Νάσος. Ἀλλ᾽ ἰδού, τώρα ἤλλαξαν δρόμον. Δὲν μᾶς ἀκολουθοῦσι πλέον. Φαίνεται ὅτι ηὗραν βράχους ἀδιαβάτους ἐνώπιόν των.

Ὅτε ὁ Μηνᾶς καὶ ὁ Βενδίκης ἔφθασαν εἰς τὸν λιμένα καὶ εἶδον ἀντικρύ των τοὺς ὑψιτενεῖς ἱστοὺς τῶν γαλερῶν τοῦ Βενετικοῦ στόλου διαγραφομένους ἐπὶ τοῦ βαθυκυάνου καὶ κατηστερωμένου στερεώματος, ἡ λέμβος δὲν εἶχεν ἀναφανῆ ἀκόμη. Παρῆλθε χρόνος τις, ὅστις ἐφάνη μακρὸς εἰς ἀμφοτέρους, καὶ δὲν ἀνεφαίνετο. Ἐπρόκειτο νὰ κάμψῃ τὴν ἄκραν καὶ ἦτο εὔλογος ἡ βραδύτης αὐτῆς. Ἀλλ᾽ ὁ Βενδίκης καὶ ὁ Μηνᾶς ἀνυπομόνουν. Ὁ δεύτερος μάλιστα ἐξέφρασεν ὑπόνοιάν τινα.

― Καλὰ ἔλεγα ὅτι ἠδυνάμεθα νὰ προλάβωμεν δυστυχίαν. Τίς ἠξεύρει τί συνέβη εἰς τὴν λέμβον, μεταξὺ δύο ἀνδρῶν καὶ μιᾶς γυναικός;

―Ὄχι, Μηνᾶ, μὴν ἀνησυχῇς περὶ τούτου. Ἄλλως δέ, οὐδὲν εἶναι χεῖρον τῆς πραγματικότητος.

Τοῦτο μεθερμηνευόμενον ἐσήμαινεν· «οὐδεμία δυστυχία εἶναι μεγαλυτέρα ἐκείνης ἥτις μὲ ἔπληξεν ἤδη».

Παρῆλθεν εἰσέτι χρόνος τις, καὶ ἡ λέμβος ἀνεφάνη. Ἡ Αὐγούστα ἐκάθητο ἐν τῇ πρύμνῃ συνεσπειρωμένη, τυλιγμένη εἰς τὸ σάλι της καὶ οἱ δύο ἄνδρες ἐκωπηλάτουν.

Τί διενοεῖτο ἆρα ἡ γυνὴ αὕτη κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμήν; Ὑπόνοιά τις προσέβαλε τὸ πνεῦμά της. Ὁ εἷς τῶν δύο ἐκείνων ἀνδρῶν τῶν παρακολουθούντων τὴν λέμβον ἴσως ἦτο ὁ σύζυγός της. Τῇ ἐφαίνετο ἀπίθανον, ἀλλ᾽ οὐχὶ ἀδύνατον. Ἡ ἰδέα αὕτη τῇ ἐπῆλθεν, ὡς φάντασμα μὴ περιμενόμενον, ὡς ἀνάμνησις ταφεῖσα πρὸ πολλοῦ. Ὑπῆρχεν ἐν τοῖς ἐρειπίοις τῆς καρδίας ἐκείνης τόπος διὰ τὸν σύζυγόν της; Ὢ ναί, πόσα κρύπτουσι τὰ ἐρείπια! Καὶ ἔπειτα ὑπὸ τὰ συντρίμματα τῆς καρδίας, ὑπῆρχε τὸ σκοτεινὸν ἄντρον τῆς συνειδήσεως. Τὸ ἄντρον ἐκεῖνο, ἐν ᾧ κατοικεῖ ἠχώ τις. Ἡ ἠχὼ αὕτη, ὅσον καὶ ἂν πιεσθῇ, ὅσον καὶ ἂν συμπνιγῇ, λαλεῖ πάντοτε, καὶ σπανίως ἐπιστομίζεται. Τὸ ἄντρον τοῦτο, φεῦ! ὑπῆρχεν ἐν τῷ κοίλῳ τοῦ στήθους τῆς γυναικὸς ταύτης. Ποῦ διευθύνετο ἡ γυνὴ αὕτη καὶ τί ἐσκόπει; Ὑπάρχει βῆμα ὀλισθηρότερον τούτου; Ὑπάρχει κρημνὸς κατωφερέστερος; Ἀλλ᾽ ἡ Αὐγούστα εἶχεν ἀπὸ πολλοῦ καταμετρήσει τὸν κρημνὸν τοῦτον, καὶ δὲν ἐπτοεῖτο ἐξ αὐτοῦ. Εἶχε μάθει ἤδη νὰ περιφρονῇ ἑαυτὴν καὶ ἔρριπτεν εὐκόλως πέπλον ἐπὶ τῆς διανοίας της.

Εἶχεν ἆρα φυσικόν τι ὁ ἔρως τῆς Αὐγούστης; Ἀγνοῶ. Κατὰ τὸν χρόνον ἐκεῖνον ἠδύνατο νὰ νομισθῇ ὡς προερχόμενος ἐξ ἐπῳδῶν καὶ ὡς ἔργον βασκανίας καὶ μαγείας, ὡς καὶ ἐνομίσθη. Καὶ θὰ ἦτο εὐτύχημα ἂν ἡ ἑρμηνεία αὕτη ἦτο καὶ εἰς ἡμᾶς δυνατή. Ἀλλὰ προφανῶς διατάραξίς τις ἀνεξήγητος εἶχε συμβῆ ἐν τῇ φαντασίᾳ αὐτῆς. Πρὶν ἢ γνωρίσῃ τὸν Βενετόν, ἔζη εἰρηνικῶς καὶ οὐδ᾽ ἠρώτα ἑαυτὴν ἂν ἦτο εὐτυχής. Εἶχε μόλις νυμφευθῆ πρὸ δύο ἐτῶν. Ὁ σύζυγός της ἦτο ἀνὴρ κατὰ πάντα λόγον ἄξιος συμπαθείας. Ἦτο γενναῖος καὶ ἐνάρετος. Ἦτο κατὰ πέντε ἔτη πρεσβύτερος αὐτῆς, δεκαοκταετοῦς οὔσης κατὰ τὸν γάμον. Ὡς ἀνὴρ ἦτο ὡραῖος· εἶχεν οὐχὶ κανονικοὺς τοὺς χαρακτῆρας, τὸ βλέμμα ἀστράπτον καὶ τὴν ἐπιδερμίδα μελαγχροινήν. Ἐδέσποζε τοῦ οἴκου καὶ ἐδεσπόζετο ὑπὸ τῆς γυναικός. Τὴν ἠγάπα ὡς ἠδύνατο νὰ τὴν ἀγαπήσῃ, μετ᾽ εὐσεβοῦς ἔρωτος. Αὕτη δὲ ἦτο τιμία γυνή. Ἦτο περιπαθής, τρυφερά, συνετὴ καὶ φιλάνθρωπος. Οὐδέποτε ἠδύνατο νὰ παρεκτραπῇ. Κατὰ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ἤθελε τὴν νομίσει τις ὡς τὴν μόνην θυγατέρα τῆς θεᾶς Ἑστίας, συνελθούσης μετ᾽ εὐτυχοῦς τινος θνητοῦ. Τίς ἠδύνατο νὰ τὴν ἀποπλανήσῃ; Νύκτα τινὰ ὁ σύζυγός της εἶχεν εἰσαγάγει ξένον τινὰ εἰς τὴν οἰκίαν. Ὁ ξένος οὗτος τὴν εἶδε διαβαίνουσαν, καὶ χωρὶς νὰ ἠξεύρῃ μετὰ βεβαιότητος τίς ἦτο, τὴν παρηκολούθησεν. Ἀνέβη κατόπιν αὐτῆς εἰς τὸν ἀρχαῖον ἐκεῖνον πύργον, τὸν ἔχοντα τοσοῦτον φανταστικὴν φήμην. Ἦτο περὶ τὰ μεσάνυκτα, ἦτο ἡ ὥρα τῶν φασμάτων καὶ τῶν ἐρώτων· τὴν εἶδε· τῇ ἐπροξένησε τρόμον, τῇ ἐνεποίησε συμπάθειαν. Ἠράσθη αὐτῆς. Συνέλαβε τὸ σχέδιον τοῦ νὰ τὴν ἀπαγάγη. Ἐξετέλεσε τὸ σχέδιον τοῦτο. Τὴν ἀπήγαγε χωρὶς νὰ ἔχῃ βεβαιότητα ὅτι ἠγαπᾶτο. Ἤξευρε μόνον ὅτι τὴν ἠγάπα ἐμμανῶς. Τίς ἠδύνατο νὰ πιστεύσῃ ὅτι αὕτη, καίπερ διὰ τοῦ δόλου ἀπαχθεῖσα ὑπ᾽ αὐτοῦ, ἔμελλεν οὐχὶ νὰ τὸν ἀποστραφῇ, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαπήσῃ; Καὶ ὅμως τὸν ἠγάπα ἤδη. Δὲν εἶναι ταῦτα μυστήρια; Ἀλλ᾽ ὄχι, δὲν εἶναι μυστήρια. Εἶναι ἡ αἰωνία τάσις τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας εἰς τὸ ν᾽ ἀγαπᾷ πᾶν τὸ μισητόν. Μὴ ἀνακράξητε κατὰ τῆς βλασφημίας ταύτης, δὲν εἶναι βλασφημία. Εἶναι ἀλήθεια. Ἐρευνήσατε ὑμᾶς αὐτούς. Οὐδεὶς ἔχει πεποίθησιν πρὸς πάντα, ὅσα λέγετε ἐκτὸς τοῦ στόματος. Ὅσα λέγετε πρὸς ὑμᾶς αὐτούς, ἐκεῖνα εἶναι ἀληθῆ. Τίς ἀγαπᾷ τὴν ἀρετήν; Οὐδείς. Πάντες ἀγαπᾶτε τὴν κακίαν. Οὐχὶ μόνον τὴν ἀγαπᾶτε, ἀλλὰ τὴν θαυμάζετε. Οὐχὶ μόνον τὴν θαυμάζετε, ἀλλὰ τὴν θυμιᾶτε. Καλῶς ἔχει. Οὐδεὶς φθόνος. Οὐδόλως μᾶς ἐνδιαφέρει τοῦτο. Ἄλλως δέ, ἀρκεῖ ὅτι πάντες, ὡς πρὸς τοῦτο ἔχομεν ἀποχρῶντας λόγους ἵνα θαυμάζωμεν ἡμᾶς αὐτούς.

Ἐπέστη ὁ καιρὸς τῆς αὐτολατρείας καὶ πᾶσαι αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι κατηργήθησαν. Ἀρκεῖ νὰ τρέφῃ τὰ πάθη του ἕκαστος, καὶ πρὸς τί χρησιμεύουσιν αἱ ἄλλαι λέξεις;

Ἐν τούτοις ἡ ἀτυχὴς Αὐγούστα δὲν εἶχε πάθη οὐδ᾽ ἔτρεφε τοιαῦτα. Ἦτο ἀθώα. Ἀλλὰ ποία βάσκανος μοῖρα, παρέστησεν ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν της τὸν Βενετὸν ἐκεῖνον; Οὗτος τὴν ἐκυρίευσεν ὡς ἐξ ἐφόδου, τὴν ἔλαβεν ἄνευ ὅρων. Τὴν ᾐχμαλώτισε χωρὶς νὰ δέχηται λύτρα. Αὕτη ἔθαψε πᾶσαν ἀνάμνησιν, ἐπέβαλε σιγὴν εἰς πᾶσαν τύψιν, καὶ ἦτο εὐτυχὴς νὰ μένῃ παρ᾽ αὐτῷ. Ἀλλ᾽ ἐντὸς ὀλίγου ἐνόησεν ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ πληρώσῃ τὸ κενὸν καρδίας πλεούσης ἐν τῷ ἀχανεῖ καὶ ἀκούσης. Ἐνόησεν ὅτι ἐκεῖνος ἦτο ἄπιστος, ὅτι δὲν ἠγάπα, ὅτι ἐφέρετο πανταχόσε. Τότε δὲν ἠδύνατο νὰ μένῃ παρ᾽ αὐτῷ, δὲν ἠδύνατο ὡσαύτως νὰ ἐπανέλθῃ πρὸς τὸν σύζυγόν της. Ποῦ νὰ καταφύγῃ; Πᾶσαι αἱ θύραι ἦσαν κεκλεισμέναι πρὸς αὐτήν. Ὑπῆρχε κατ᾽ ἐκείνους τοὺς χρόνους μία πύλη εὐρύχωρος, πανδέγμων, ἓν κοῖλον ἀμέτρητον.

Ἦτο τὸ μοναστήριον. Διηυθύνθη ἐκεῖσε, ἐλπίσασα ὅτι ἔμελλε νὰ λησμονήσῃ τὸν κόσμον καὶ ὅτι θὰ ἦτο εὐτυχὴς ἐν τῇ μοναξίᾳ της. Ματαία ἦτο ἡ ἐλπὶς αὕτη. Ἡ ἀτυχὴς Αὐγούστα ἦτο τοῦ λοιποῦ προωρισμένη νὰ εἶναι θῦμα δύο ἀντιθέτων ἀναμνήσεων, ὧν ἡ μία τὴν ἠπείλει καὶ ἡ ἄλλη τὴν ἐβασάνιζεν. Ἡ μὲν ἦτο τύραννος, ἡ δὲ διώκτης. Ἠγωνίσθη, ἀντέστη, ἐβασανίσθη, ἐμαρτύρησεν. Εἰς μάτην. Ἡ Αὐγούστα ἐξήντλησε πᾶν μέσον. Ποῦ νὰ καταφύγῃ τοῦ λοιποῦ, ἀφοῦ τὸ ἄσυλον τῆς θρησκείας ἦτο ἀνεπαρκὲς πρὸς αὐτήν;

Τότε συνέβη ἐν τῇ ψυχῇ τῆς γυναικὸς ταύτης γενικὴ ἀναστάτωσις. Ἦτό τι ὡς μετανάστευσις τοῦ λογικοῦ, ὡς προσωρινὸς θάνατος. Ἀπεφάσισε νὰ θεωρήσῃ ἑαυτὴν ὡς προσκαίρως νεκράν, περιμένουσα τὴν ὁριστικὴν νέκρωσιν. Καὶ ἐπειδὴ παρὰ πᾶσαν ταύτην τὴν ἐνδόμυχον ἀνατροπήν, οὐχ ἧττον ἐξηκολούθει νὰ ζῇ εἰσέτι, ἡ δὲ ζωὴ εἶναι ἐν χώρῳ, μὴ δυναμένη νὰ ζήσῃ ἐν τῷ στενῷ αἰθέρι τοῦ μοναστηρίου, ὅπου εἶχε καταφύγει ὡς εἰς προσωρινὸν τάφον, μὴ ἀνεχομένη τοῦ λοιποῦ νὰ ζῇ ἐν αὐτῷ, ἐσκέφθη, ―ἀλλ᾽ οὐχί, δὲν ἐσκέφθη, μᾶλλον ἐξ ὁρμεμφύτου ᾐσθάνθη― νὰ καταφύγῃ… ποῦ; Ἀκριβῶς ἐκεῖ, ὅθεν προήρχετο πᾶσα ἡ δυστυχία της. Καὶ ἐγερθεῖσα τὴν νύκτα, διότι ἡ νὺξ εἶναι ἡ σκοτεινὴ καὶ ἀπαισία σύμβουλος τῶν δυστυχῶν, κατὰ τὴν νύκτα δὲ ἡ φαντασία πολλαπλασιάζεται, τὸ δὲ λογικὸν ἀποδημεῖ εἰς τὴν χώραν τῶν ὀνείρων ― νύκτα καθ᾽ ἣν δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ ὑποφέρῃ ἑαυτήν, ἐγερθεῖσα, λέγω, ἐπορεύθη εἰς συνάντησιν ἐκείνου. Ὡμοίαζε μὲ τὸν ἄσωτον ἐκεῖνον τῆς Παραβολῆς, ὅστις «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν». Ἀλλ᾽ οὐχί, ἡ Αὐγούστα δὲν μετέβη εἰς μεμακρυσμένον τόπον. Τοὐναντίον· ἀπῆλθεν εἰς μέρος ἐγγὺς κείμενον. Ἀλλὰ φεῦ, ἡ Αὐγούστα πρὸ πολλοῦ ἀπεδήμει. Καὶ δὲν ἔχρῃζε μακρᾶς ὁδοιπορίας, ὅπως ἀπομακρυνθῇ τοῦ τόπου, ἐν ᾧ εὑρίσκετο. Εἶχεν ἐπανέλθει μάλιστα ἀρτίως εἰς τὸν τόπον, ὅστις ἦτο μάρτυς τῆς ἀρχαίας εὐτυχίας της καὶ τῆς μοιραίας ἐκείνης λιποταξίας. Ἀλλ᾽ ἀπεδήμει, ἡ δυστυχὴς Αὐγούστα, ἀπεδήμει εἰς χώραν μακράν.

Οἴμοι! ὅτε ἐπανῆλθεν εἰς τὴν νῆσον ταύτην, εἰς τὴν σκηνὴν τῆς ἀθῴας ἐκείνης καὶ μακαρίας διαγωγῆς! Ποίαν συγκίνησιν ὑπέστη ἆρα ἡ Αὐγούστα; Πόσους σπαραγμοὺς ᾐσθάνθη ἐντός της; Φεῦ, ἐν τῇ νήσῳ ταύτῃ, πᾶς βράχος ἦτο ἄφωνος θεατὴς τῆς ἁγνῆς ἐκείνης εὐτυχίας. Ἐν τῇ παραλίᾳ ταύτῃ, πᾶν κῦμα ἦτο λάλος μάρτυς τῆς σεπτῆς ἐκείνης ἀθῳότητος. Καὶ τί ἠδύνατο ἡ Αὐγούστα ν᾽ ἀπολογηθῇ πρὸς τοὺς ἀφώνους τούτους μάρτυρας; Καὶ πῶς ἠδύνατο νὰ σιγήσῃ πρὸς τοὺς ψιθυρίζοντας τούτους καταμηνυτάς; Τί ἠδύνατο ν᾽ ἀντείπῃ; Οὐδέν, ἐσιώπησε. Καὶ διότι ἐσιώπα, καὶ δὲν ἐτόλμα νὰ λαλήσῃ, ἦτο ἑπόμενον ὅτι ἔμελλε νὰ συμβῇ ἔκρηξις ἐν αὐτῇ. Ἡ ἔκρηξις αὕτη ἦτο ἄφευκτος. Ἡ ἔκρηξις αὕτη συνέβη.

Τοῦ λοιποῦ ἡ Αὐγούστα περὶ οὐδενὸς ἐμερίμνα πλέον. Ἤρκει ὅτι ἦτο καταδεδικασμένη νὰ ζῇ, σύρουσα τὸ ἄχθος τοῦ βίου, ὡς θῦμα ὅπερ ἐζήτει μέρος ἵνα θάψῃ, μέρος μὴ φωτιζόμενον ὑπὸ τοῦ ἡλίου. Διότι δὲν εἶχε «μοῖραν εἰς τὸν ἥλιον», κατὰ τὴν παροιμίαν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι´

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Ὁ κόμης Σανοῦτος εἶχε φθάσει εἰς Νάξον ἡμέραν τινὰ τοῦ μηνὸς Ἰουνίου.

Πᾶσαι σχεδὸν αἱ νῆσοι τοῦ Αἰγαίου εἶχον ὑποταχθῆ. Ἄλλως δέ, οὐδὲν καλύτερον ἐζήτουν ἢ νὰ εὕρωσίν τινα, εἰς ὃν νὰ ὑποταχθῶσιν. Ὡς φαίνεται ἡ δουλεία εἶναι πάντοτε προτιμοτέρα τῆς ἀναρχίας, ὅπως ἡ λέπρα εἶναι προτιμοτέρα τῆς πανώλους. Οὐδεὶς ὑπῆρχε πλέον δεσπότης διὰ τὰς νήσους. Διότι πᾶσα χώρα ἐν τῇ Ἀνατολῇ εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖρας τοῦ τυχόντος. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἀνῆκεν ἀπὸ πολλοῦ εἰς τοὺς Φράγκους. Οἱ δὲ Βενετοὶ ἦσαν συνάρχοντες αὐτῶν. Ὑπῆρχεν ἐν Κωνσταντινουπόλει εἷς βασιλεὺς Φράγκος καὶ εἷς ἁρμοστὴς τοῦ Δόγη τῆς Βενετίας. Ἄδηλον πῶς συνεβιβάζοντο πάντα ταῦτα. Ὑπῆρχε πρὸς τούτοις ἐν αὐτῇ εἷς Πατριάρχης ὀρθόδοξος, ἕτερος ἡμιορθόδοξος καὶ ἡμιλατῖνος, ἕτερος καθαρῶς παπιστής, καὶ τέταρτος ἐκ Βενετίας διοριζόμενος, ὁ Θωμᾶς Μοροζίνης, ἂν δὲν ἀπατῶμαι. Ὥστε οἱ τέσσαρες οὗτοι ἀρχιποίμενες ἤρκουν ἵνα ποιμαίνωσιν οὐχὶ μόνον τὰ πρόβατα καὶ τὰ ἐρίφια, ἀλλὰ καὶ τὰς ὄρνιθας καὶ τὰς χῆνας προσέτι. Φαίνεται δὲ ὅτι ἐτρέφοντο κατὰ τὸν χρόνον ἐκεῖνον ἐν τῇ πόλει τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου τὰ τέσσαρα ταῦτα εἴδη τῶν ζῴων, ὅπως σήμερον οἱ κύνες εἶναι ἐν πλειονοψηφίᾳ ἐν αὐτῇ, ἀπολαύοντες προνομίων μακαριότητος, καὶ τιμώμενοι ὡς ἅγιοι παρὰ τοῖς Μουσουλμάνοις. Ὑπῆρξε δὲ εὐτύχημα ὅτι ἀνεφάνησαν οἱ Μουσουλμάνοι, καὶ ἐκυρίευσαν ἐπὶ τέλους τὴν πόλιν ταύτην, ἀφοῦ εἶχεν ἀποδειχθῆ ὅτι οἱ τέως κατέχοντες αὐτὴν διηροῦντο εἰς τέσσαρα στρατόπεδα καὶ ἐξεπροσώπουν τέσσαρα εἴδη ζῴων. Καὶ ἂν προσθέσωμεν εἰς ταῦτα τὸν λέοντα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅστις ἦτο ζῷον πανίσχυρον καὶ ἐβρυχᾶτο ἐπὶ πέντε καὶ ἓξ αἰῶνας λίαν κραταιῶς, ἑωσότου ἐψόφησε, καὶ ἐκ τοῦ δέρματός του κατεσκευάσθησαν τέσσαρα ἢ πέντε κράτη, τότε τὰ ζῷα ἐκεῖνα, τὰ ἐκπέμποντα διαφόρους φωνάς, ὡμοίαζον πρὸς τοὺς «μυκωμένους θεούς», the bleating gods, καθὼς λέγει ὁ Μίλτων, οἵτινες ἐψόφησαν, καὶ κατόπιν τούτων ἦλθεν ὁ χριστιανισμός. Οὕτως ἦλθον οἱ Τοῦρκοι κατόπιν τοῦ ἀγόνου καὶ μακροῦ ἐκείνου ἀνταγωνισμοῦ, οὗ κονίστρα ἦτο ἡ Ἀνατολὴ τότε. Σήμερον ὅμως ἂν ψοφήσῃ ὁ «ταυροκύων» δὲν βλέπομέν τινα ὅστις νὰ φιλονικήσῃ τὸ ἆθλον τῆς οἰκουμένης πρὸς τὸν «ἐρυθρὸν χοῖρον», διότι οὗτος πιθανὸν νὰ συμβιβασθῇ εἰρηνικῶς πρὸς τὴν «κίσσαν», τὴν λαλοῦσαν ποικίλας φωνὰς καὶ παίζουσαν διάφορα ὄργανα. Ἀλλ᾽ ἐπανερχόμεθα εἰς τὸ προκείμενον.

Τὸν Σανοῦτον εἶχον ἀκολουθήσει εἰς τὴν ἐκστρατείαν πολλοὶ εὐπατρίδαι, οἷον ὁ Μαρῖνος Δάνδολος, ὁ Λεονάρδος Φόσκολος, ὁ Ἰάκωβος Βαρότσης, ὁ Ἰωάννης Κουϊρίνης, ὁ Φιλόκαλος Ναυϊγαγιοῦζος, ὁ Ἀνδρέας Γίζης, ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ Ἱερεμίας καὶ ἄλλοι. Εἴπομεν ὅτι αἱ πλεῖσται τῶν νήσων ὑπετάχθησαν ἄνευ ἀντιστάσεως, καὶ ἦτο ἑπόμενον, διότι οὐδεὶς ἐκ τῶν κατοίκων ἦτο ἐν θέσει νὰ διοργανώσῃ καὶ νὰ διευθύνῃ ἀντίστασιν. Ἀλλ᾽ ἐν Νάξῳ οἱ Γενουαῖοι, οἱ ἀγαθοὶ ἐκεῖνοι πειραταὶ οἵτινες ἦρχον ἐξωδίκως τῆς Μεσογείου, εἶχον καταλάβει τὸ φρούριον, ἓν ἐκ τῶν ὀλίγων, ἅτινα οἱ Βυζαντινοὶ εἶχόν ποτε κτίσει. Λοιπὸν ὁ Σανοῦτος ἀπήντησεν ἀντίστασιν ἐνταῦθα. Καὶ τῷ ἐφάνη τοῦτο ὡς παίγνιον τῆς Μοίρας, ὡς ἀκουσία ἐκδίκησις τοῦ ἐδάφους ἐκείνου, πρὸς ὃ τὸν συνώδευεν, ἢ μᾶλλον, ἀφ᾽ οὗ τὸν ἀπεμάκρυνεν ἓν ἔγκλημα…

Οἱ Γενουαῖοι ἦσαν ἰσχυροί. Εἶχον προβλέψει τὴν περίπτωσιν καὶ εἶχον ἐνεργήσει ἐκτεταμένας ὀχυρώσεις. Εἶχον ἐφόδια ἀρκοῦντα διὰ τρεῖς μῆνας. Ὁ Σανοῦτος ἐνόησεν ἐξ ἀρχῆς ὅτι ἄνευ προδοσίας ἢ ἄνευ παραβόλου τινὸς κινήματος δὲν ἤθελε ποτὲ γίνει κύριος τοῦ φρουρίου τούτου. Ἀλλ᾽ ἡ ἀντίστασις ἐξῆπτε τὴν φιλοπόλεμον μανίαν αὐτοῦ. Οἱ σύντροφοί του εἶχον ἀποθαρρυνθῆ. Τινὲς ἐξ αὐτῶν ἐψυχράνθησαν ἐντελῶς καὶ ἦσαν πρόθυμοι νὰ συνθηκολογήσωσιν. Ὁ Φόσκολος μάλιστα καὶ ὁ Ναυϊγαγιοῦζος εἶχον κάμει διαβήματα πρὸς τοῦτο. Ἀλλ᾽ ὁ Σανοῦτος εἶχε σκοπὸν νὰ ἐπιμείνῃ. Ἄλλως δέ, ὀλίγον τὸν ἔμελλε περὶ τῆς ψυχρότητος τῶν ἄλλων. Πλὴν τοῦ Κουϊρίνη καὶ τῶν ἀδελφῶν Γίζη, οὐδεὶς συνεισήνεγκέ τι εἰς τὴν ἐκστρατείαν πλὴν ὀλίγων μισθωτῶν. Οἱ τρεῖς οὗτοι εἶχον τρεῖς γαλέρας, ἀπὸ μίαν ἕκαστος, ὁ δὲ Σανοῦτος εἶχε μόνος ὀκτὼ γαλέρας καὶ ὑπὲρ τοὺς πεντακοσίους μισθοφόρους, ἔπαιζε τὴν περιουσίαν του καὶ τὴν τύχην του.

Καθ᾽ ἑκάστην, ἐπὶ τῇ ἑωθινῇ ἀναφορᾷ, ἤκουε καὶ νέα παράπονα παρὰ τῶν ἑταίρων του. Ἀλλὰ ταῦτα ἦσαν διὰ τὰς ἀκοὰς τοῦ Σανούτου ὡς πνοὴ ἀνέμου. Τῷ ἦτο ὅλως ἀδιάφορον ἂν οἱ ἑταῖροι αὐτοῦ δυσηρεστοῦντο, ἤρκει νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὴν ἐκστρατείαν του. Ἡ εὐκολία, μεθ᾽ ἧς προχείρως ἐκυρίευσε τοσαύτας νήσους, τῷ εἶχεν ἐμποιήσει ἀηδίαν ἀντὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσῃ. Εἶχεν ἀνάγκην νίκης τινὸς ἵνα μεθυσθῇ. Τὰ τετριμμένα ἐκεῖνα καὶ ἐπιούσια τῆς Βενετίας ὄργια τὸν εἶχον ἐκνευρίσει. Ἔχρῃζεν ἄλλου εἴδους ὀργίων ὅπως εὐφρανθῇ. Νίκη τις, ἀκριβὰ ἀγοραζομένη, θρίαμβός τις αἱματηρός, ἐρυθρά τις ἐξ αἵματος ἡμέρα ἢ νύξ, ἐρυθρός τις ἥλιος ἢ ἐρυθρὰ σελήνη, ὅπως ὠνόμαζε τοῦτο, ἠδύνατο νὰ ἐμποιήσῃ νέαν ζωὴν εἰς αὐτόν. Τὸ αἷμα τὸ μέλλον νὰ χυθῇ τῷ ἐφαίνετο ὅτι ἔμελλε νὰ μεταγγισθῇ εἰς τὰς φλέβας του, ὅπως ἀποδώσῃ αὐτῷ τὴ νεότητα, ἣν τοσοῦτον ἀκράτως εἶχε καταχρασθῆ. Ἐφαντάζετο καθ᾽ ἑκάστην σχέδια στρατηγικά, τὸ ἓν ἀλλοκοτώτερον καὶ παραλογώτερον τοῦ ἄλλου, καὶ ἀφοῦ τὰ ἐκυοφόρει, τὰ ἀπέρριπτεν ὡς ἐξαμβλώματα. Ἤλπιζε νὰ ἐπινοήσῃ τι παραβολώτερον.

Τὴν πρωίαν τῆς αὐτῆς ἡμέρας, καθ᾽ ἣν ἐπανεύρομεν τὴν Αὐγούσταν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ὁ Σανοῦτος εἶχεν ἀφυπνισθῆ λίαν πρωί.

Πρό τινων ἡμερῶν εἶχεν ἐπανεύρει τὴν Αὐγούσταν, ἥτις ἅπαξ μόνον συνῄνεσε νὰ τὸν δεχθῇ εἰς ἀκρόασιν, καὶ εἶχεν ἔλθει εἰς Νάξον ἀγνοοῦσα καὶ αὐτὴ τί ἐζήτει. Ὁ Σανοῦτος τῇ εἶχε πέμψει δεκαπέντε ἐπιστολάς, εἰς ἃς αὕτη δὲν ἀπήντα. Εἶχε παρακαλέσει τὴν Ἡγουμένην Φηλικίτην νὰ συνηγορῇ παρὰ τῇ Αὐγούστῃ ὑπὲρ αὐτοῦ ὑπισχνούμενος εἰς ἀντάλλαγμα νὰ φροντίσῃ μετὰ ταῦτα περὶ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς του καὶ νὰ ἀπονείμῃ ἀτέλειαν εἰς τὰ προϊόντα τῶν κτημάτων τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἅμα ὡς καθίστατο κύριος τῆς νήσου. Ἡ Φηλικίτη τὸν ὑπηρέτησεν, ὅσον ἠδύνατο καὶ προσηνέχθη διπλωματικωτάτη καὶ πρὸς τὸν Σανοῦτον καὶ πρὸς τὴν Αὐγούσταν. Ἡ γυνὴ αὕτη ἐνήργει τὰ πάντα τοσοῦτον τεχνικῶς, ὥστε οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ τὴν συλλάβῃ ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ ψευδομένην. Κατώρθωσε δὲ νὰ εὐχαριστήσῃ ἀμφότερα τὰ μέρη. Πρὸς μὲν τὴν Αὐγούσταν ἔλεγεν ὅτι ὤφειλε νὰ μεριμνήσῃ περὶ τῆς μετανοίας της καὶ περὶ κατακτήσεως τοῦ μέλλοντος βίου, καὶ ν᾽ ἀπαλλαχθῇ δι᾽ ἡρωικῆς ἀποφάσεως τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου. Τὸν δὲ Σανοῦτον ἐβεβαίου ὅτι ὁ παρὼν βίος εἶναι λίαν ἐπωφελής, ἀρκεῖ νὰ ἠξεύρῃ τις πῶς νὰ τὸν ἐκμεταλλεύηται. Τέλος ἡ Φηλικίτη κατ᾽ οὐδὲν προεβίβασε παρὰ τῇ Αὐγούστῃ τὴν πρὸς τὸν Σανοῦτον συμπάθειαν. Ἀλλ᾽ οὐχ ἧττον ἐκείνη δὲν εἶχεν ἀνάγκην παροτρύνσεων· τὰ πάντα ἦσαν ἀνωφελῆ πρὸς αὐτήν. Ἀφοῦ ἀντέσχεν εἰς τὸν πειρασμὸν ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας, οἴκοθεν μᾶλλον ἢ ἐκ τῶν παραινέσεων τῆς Φηλικίτης, ἐπὶ τέλους τὴν πρωίαν τῆς ρηθείσης ἡμέρας ἔγραψεν ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Σανοῦτον, παρακαλῶν αὐτὸν νὰ ἔλθῃ, ἂν ηὐκαίρει, ἐντὸς τῆς ἡμέρας.

Ἔλεγε πρὸς ἑαυτὴν ὅτι προτίθεται νὰ ζητήσῃ καὶ λάβῃ συγγνώμην παρ᾽ αὐτοῦ, τὸ ὕστατον. Περὶ τούτου ἐβεβαίου καὶ τὴν Φηλικίτην, ἥτις δὲν τὴν ἐπίστευε. Διότι εὑρίσκετο ἐν τοιαύτῃ ψυχολογικῇ καταστάσει, ὥστε εἶχεν ἀνάγκην νὰ διαβεβαιώσῃ τοὺς ἄλλους, ἵνα πείσῃ ἑαυτήν. Καὶ ὅμως οὐδέτερον κατώρθου.

Ἀλλὰ παρὰ πᾶσαν προσδοκίαν ὁ Σανοῦτος δὲν ἦλθεν ὅλην τὴν ἡμέραν. Συνέπεσεν ἡ ἡμέρα ἐκείνη νὰ εἶναι ἡμέρα ἐπιθεωρήσεων, λογαριασμῶν, πληρωμῶν καὶ παντοίων διευθετήσεων ἐν τῷ στρατῷ καὶ τῷ στόλῳ. Ὁ Σανοῦτος τὴν ἐδαπάνησεν ὅλην εἰς τὰς ἐργασίας ταύτας. Ἐκάλεσε τὸν Μαῦρον καὶ τῷ παρήγγειλεν ἵνα πέμψῃ τινὰ πρὸς τὴν ἡγουμένην, ὅπως τῇ ἀναγγείλῃ ὅτι τὴν νύκτα ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος ἠμέλησεν, ἢ ἴσως δὲν ἐπροθυμήθη νὰ φροντίσῃ περὶ τούτου. Ἄλλως δέ, γνωρίζομεν ὅτι πρὸς τὸν Σανοῦτον μᾶλλον ψυχρῶς διέκειτο.

Οὐδὲν ἧττον ἡ Αὐγούστα περιέμενε μέχρι βαθείας νυκτὸς καὶ εἶχε παρακαλέσει τὴν ἡγουμένην νὰ δώσῃ ἐντολὴν πρὸς τὴν θυρωρόν, ὅπως ἀνοίξῃ τὰς πύλας πρὸς τὸν Σανοῦτον, εἰς οἱανδήποτε ὥραν τῆς νυκτὸς καὶ ἂν ἤθελεν ἔλθει.

Ὁ Σανοῦτος ἔμεινεν ἐπὶ ἑπτὰ ὥρας ἐπὶ τῆς ναυαρχίδος. Περὶ δὲ τὴν δείλην ἐπανῆλθεν εἰς τὸ κατάλυμά του, καὶ προσκαλέσας τὸν Μαῦρον, τὸν ἠρώτησεν.

―Ἔστειλες εἰς τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν νὰ εἰδοποιήσῃς ὅπως σοὶ εἶπα;

―Ἔστειλα, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος, ὅστις ἐψεύδετο προχειρότατα.

Καὶ καταβιβάσας τὴν ὁμιχλώδη αὐτοῦ μορφήν, ἐκινήθη, ὅπως ἐξέλθῃ. Ἀλλ᾽ ὁ Σανοῦτος, ὅστις ἐφαίνετο κατεχόμενος ὑπὸ σταθεροῦ τινος διαλογισμοῦ, τῷ εἶπε:

― Μεῖνε.

Καὶ ὁ Μαῦρος ἔμεινεν.

―Ἄκουσε, Μαῦρε· εἶπεν ὁ Σανοῦτος· θέλω νὰ σοὶ εἴπω κάτι πολὺ σπουδαῖον.

― Πολὺ σπουδαῖον; εἶπεν ὁ Μαῦρος διαστέλλων τὰ χείλη.

Ὁ Σανοῦτος, βλέπων ἀτενῶς, παρετήρησε τοῦτο, καὶ ἤξευρεν ὅτι εἶναι σημεῖον εἰρωνείας. Ὅπως δείξῃ ὁ Μαῦρος ἀπορίαν ἢ θαυμασμόν τινα, συνήθιζε νὰ διαστέλλῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ὄχι τὰ χείλη.

― Δὲν πείθεσαι, βλέπω, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Ὁ Μαῦρος οὐδὲν ἀπήντησε.

― Θέλω νὰ σοὶ εἴπω ἓν πρᾶγμα, ἐπανέλαβεν ὁ Σανοῦτος. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι εἶσαι δυσηρεστημένος κατ᾽ ἐμοῦ, καὶ ἴσως ἔχεις πολλὰ δίκαια. Ἀλλ᾽ ἐπιθυμῶ νὰ σοὶ δώσω εὐκαιρίαν νὰ ἱκανοποιηθῇς, καὶ τοιαύτη εἶναι ἡ προκειμένη περίστασις. Θέλω νὰ σοῦ ἐκριζώσω τὴν μνησικακίαν. Ἐγώ, ἂν θέλω νὰ σὲ βλάψω, εἶμαι καὶ τώρα ὁ ἰσχυρότερος ἐκ τῶν δύο μας, καὶ ὁπόταν ἀποφασίσω, δύναμαι νὰ διατάξω νὰ σὲ κρεμάσουν, ἂν μὲ ἐνοχλῇς. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ πράξω τοῦτο. Προτιμῶ νὰ σοὶ δώσω στάδιον ἐνεργείας τοιοῦτον, ὥστε νὰ εὐχαριστηθῇς, φίλε Μιρχάν. Καὶ ἂν καὶ πάλιν ἐξακολουθῇς νὰ ἀντιπαθῇς κατ᾽ ἐμοῦ, εἶσαι ἐλεύθερος. Ἐλπίζω ὅμως ὅτι θὰ σκεφθῇς καλύτερον καὶ δὲν θὰ θελήσῃς ποτὲ τὸ κακόν μου.

Ὁ Μαῦρος ἐσίγα.

― Διὰ τοῦτο σοὶ δίδω αὐτὴν τὴν εὐκαιρίαν διὰ νὰ μὲ δοκιμάσῃς, Μιρχάν, ἐπανέλαβεν ὁ Σανοῦτος. Διότι βεβαίως θὰ παραπονῆσαι ὅτι δὲν σοὶ ἐπέτρεψα ποτὲ νὰ μὲ δοκιμάσῃς, καὶ ἐσχημάτισες ὁποιανδήποτε γνώμην περὶ ἐμοῦ μόνος σου. Ἀλλ᾽ ἡ γνώμη σου αὕτη εἶναι ἐσφαλμένη, τόσον, ὅσον ἡ περὶ σοῦ ἰδική μου εἶναι ὀρθή. Διότι ἐγὼ σ᾽ ἐδοκίμασα καὶ σὺ δὲν μ᾽ ἐδοκίμασες.

Ὁ Μαῦρος δὲν ἐφαίνετο πεισθείς.

― Τί λέγεις πρὸς ταῦτα; τῷ εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Δὲν θέλω νὰ εἴπω ψεύματα, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος.

― Καλά. Χαίρω διότι εἶσαι εἰλικρινὴς πρὸς ἐμέ. Δι᾽ αὐτό σου τὸ προτέρημα σοὶ ὀφείλω μεγαλυτέραν εὐγνωμοσύνην παρὰ δι᾽ ὅλας τὰς πρὸς ἐμὲ ἐκδουλεύσεις σου.

― Εὐχαριστῶ, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Λοιπὸν τώρα, εἰπέ μοι, εἶσαι πρόθυμος νὰ πράξῃς ὅ,τι σοὶ εἴπω;

― Εἰπέ μοι πρῶτον τί εἶναι.

― Εἶναι κάτι, τὸ ὁποῖον βεβαίως θὰ εἶναι ὑπηρεσία πρὸς ἐμέ, ἀλλὰ συγχρόνως θὰ εἶναι τιμὴ διὰ σὲ ἂν τὸ κατορθώσῃς.

Τὴν φορὰν ταύτην ὁ Μαῦρος ἔδειξεν ἐλαφρὰν διαστολὴν περὶ τὰ βλέφαρα. Ὁ Σανοῦτος εὐχαριστήθη ἐκ τῆς παρατηρήσεως ταύτης.

― Εἰπέ μοι, ἔχεις ἀνθρώπους εὐφυεῖς καὶ δραστηρίους, οἵτινες νὰ δύνανται νὰ κάμωσιν ἓν τόλμημα;

― Ποῖον τόλμημα;

― Θὰ σοὶ εἴπω.

―Ἔχω, τὸν Καρτάτσην.

― Τὸν γνωρίζω, ἄλλον;

―Ἔχω τὸν Σκιάχτην.

― Ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ Σκιάχτης;

― Εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις μᾶς ἔφερε τὸ πτῶμα ἐκεῖνο εἰς τὴν Βενετίαν.

―Ἄ!… ναί, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ πτῶμα δὲν ἦτο ἐκεῖνο, ὁποὺ ἐζητοῦμεν.

―Ἀδιάφορον. Ἦτο κάτι, τὸ ὁποῖον ἀνταπεκρίνετο εἰς τὴν περίστασιν ἐκείνην.

―Ἦτο ἀπόδειξις μεγαλυτέρας ἱκανότητος, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Βεβαίως.

―Ἄλλον δὲν ἔχεις;

― Χρειάζονται πολλοί;

― Πρέπει νὰ εἶναι πέντε ἢ ἕξ.

― Θὰ εὕρω.

― Ποῦ θὰ τοὺς εὕρῃς;

―Ὁ Καρτάτσης καὶ ὁ Σκιάχτης ἔχουν.

― Εἰπέ μοι, Μαῦρε, πῶς ὁ Σκιάχτης ἦλθε μαζί μας;

―Ἐγὼ τὸν ἐστρατολόγησα.

― Καὶ εἶναι ἀνδρεῖος;

― Τολμηρότατος καὶ σκληρότατος.

― Λοιπὸν εἰπέ, τί ἔλεγες;

―Ἔλεγα ὅτι ὁ Καρτάτσης καὶ ὁ Σκιάχτης ἔχουν ὁλόκληρον συμμορίαν. Εἶναι μία συντροφία πολὺ ἀξιότιμος καθ᾽ ὅλα. Πίνουν ἕνα διάβολον, ἀλλ᾽ εἰς τὸ ἔργον εἶναι τρομάρα. Πολὺ διασκεδαστικὴ συντροφιά. Ἐνίοτε περνῶ τὴν ὥραν μου μαζί των.

― Λοιπὸν ἀπόψε, ὅταν νυκτώσῃ νὰ τοὺς ἀνταμώσῃς, εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Πολὺ καλά.

― Καὶ νὰ τοὺς προδιαθέσῃς ὅτι θὰ ἔχουν ἔκτακτον ἐργασίαν μετὰ τὰ μεσάνυκτα.

― Μετὰ τὰ μεσάνυκτα;

― Ναί.

― Διὰ ποῦ;

― Τώρα θὰ σοῦ εἴπω.

― Καλά.

―Ἂς μὴ πίουν πολύ.

―Ἐννοεῖται.

―Ἐργασίαν τολμηράν, ἀλλ᾽ ὄχι καὶ δύσκολον, πιστεύω.

― Βεβαίως.

―Ἀφ᾽ ἑσπέρας, νὰ φροντίσῃς, ἐξ ὀνόματός μου, νὰ διατάξῃς τοὺς σκοποὺς νὰ ἐγκαταλίπουν τὰ πλοῖα.

― Νὰ ἐγκαταλίπουν τὰ πλοῖα!

― Ναί.

― Δὲν ἐννοῶ.

― Νὰ κοιμηθοῦν ὅλοι εἰς τὰ στρώματα, εἰς τὸ στρατόπεδον τῆς ξηρᾶς.

― Διατί τοῦτο;

― Θὰ σοὶ εἴπω· ψυχὴ νὰ μὴ μείνῃ εἰς τὰς γαλέρας.

―Ἀλλὰ πῶς θὰ μὲ ὑπακούσουν;

―Ἰδού, λάβε τοῦτο.

Καὶ ὁ Σανοῦτος ἔδωκε πρὸς τὸ Μαῦρον περγαμηνήν τινα φέρουσαν τὴν ἐπίσημον σφραγῖδα τῆς Βενετίας.

― Μὲ τοῦτο θὰ σὲ ἀναγνωρίσωσι.

― Τὸ ἠξεύρω, εἶπεν ὁ Μαῦρος διπλώσας τὸ ἔγγραφον καὶ θέσας αὐτὸ εἰς τὸν κόλπον του.

― Καὶ κανεὶς νὰ μὴ μείνῃ, εἶπα, εἰς τὰς γαλέρας· ἐκτὸς ἂν ἔχῃς κανένα ἐχθρόν.

― Δὲν ἔχω κανένα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Καὶ νὰ φροντίσῃς νὰ ἑτοιμάσῃς ἐνωρὶς ἐμπρηστικὰς ὕλας.

―Ἐμπρηστικὰς ὕλας;

― Ναί. Δᾳδία, πίσσαν, ἄσφαλτον, ρητίνην, καὶ ὅ,τι ἄλλο εὕρῃς.

― Καλά.

― Τὰς ὕλας ταύτας νὰ κρύψῃς εἰς μέρος τι γνωστὸν εἰς μόνον σέ.

― Πολὺ καλά.

― Καὶ νὰ μὴ εἴπῃς εἰς κανένα περὶ τίνος πρόκειται.

― Βέβαια.

― Εἰπὲ μόνον, ἐκ μέρους μου, ὅτι ἐγὼ σὲ διέταξα, καὶ ὅτι θὰ μοὶ κάμουν μεγάλην ὑπηρεσίαν.

―Ἔσο ἥσυχος.

― Καὶ δύνασαι νὰ τοὺς ὑποσχεθῇς ὁποιανδήποτε ἀμοιβὴν ἐκ μέρους μου, μέχρι πεντακοσίων φλωρίων.

―Ἔχει καλῶς.

― Σοὶ δίδω πληρεξουσιότητα.

― Καλῶς.

― Καὶ ἀφοῦ φροντίσῃς νὰ εἶναι μετρίως μεθυσμένοι, τοὺς λέγεις νὰ σὲ περιμείνουν καὶ τοὺς ἀφήνεις εἰς καπηλεῖόν τι, περὶ τὸ μεσονύκτιον.

― Νὰ τοὺς ἀφήσω;

― Ναί. Καὶ νὰ ἔλθῃς νὰ μ᾽ ἀνταμώσῃς.

―Ἐδῶ;

―Ὄχι.

― Ποῦ;

― Εἰς τὸ μοναστήριον.

― Ποῖον μοναστήριον;

― Τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ.

― Ἡ αὐθεντία σας θὰ ὑπάγῃ ἐκεῖ;

― Ναί. Δὲν σοὶ εἶπα ὅτι θὰ ὑπάγω τὴν νύκτα ἐκεῖ;

― Ναί, τὸ ἐλησμόνησα.

―Ἔλα λοιπὸν νὰ μ᾽ ἀνταμώσῃς. Κτυπᾷς τὴν θύραν, καὶ θὰ σοῦ ἀνοίξουν, ἂν εἴπῃς τὸ ὄνομά μου.

― Καλῶς.

― Θὰ εἶμαι εἰς τὴν ἐκκλησίαν πιθανῶς. Διότι θὰ εἶναι ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς τῶν καλογραιῶν. Εἰσέρχεσαι ἐκεῖ καὶ μ᾽ εὑρίσκεις.

― Μάλιστα.

― Θὰ σοὶ δώσω περαιτέρω διαταγάς.

― Καλῶς ἔχει.

― Καὶ ἐν τῷ μεταξὺ οἱ ἄνθρωποί σου νὰ σὲ περιμένουν εἰς τὸ καπηλεῖον.

―Ἐννοεῖται.

― Σοὶ δίδω διαταγάς, ἐπιστρέφεις, τοὺς εὑρίσκεις καὶ ἐκτελεῖς τὰς διαταγάς μου.

― Καλῶς.

― Εἴμεθα συνεννοημένοι;

―Ἐντελῶς.

― Λοιπὸν ὕπαγε νὰ στρατολογήσῃς τοὺς ἀνθρώπους σου.

―Ὑπάγω.

Ὁ Μαῦρος ἀπῆλθε καὶ ὁ Σανοῦτος ἔμεινε μόνος. Περιῆλθε ἐν τῷ θαλάμῳ του καὶ τρίβων τὰς χεῖρας ὡμίλει μεγαλοφώνως πρὸς ἑαυτόν.

―Ἄ, θέλεις νὰ φύγῃς, Κουϊρίνη, θέλεις νὰ λιποτακτήσῃς, Βαρότση; Θὰ ἴδωμεν, ἂν θὰ εἶσθε ἱκανοὶ νὰ πέσητε εἰς τὴν θάλασσαν καὶ νὰ φύγητε κολυμβῶντες, καὶ σεῖς, καὶ ὁ Ναυϊγαγιοῦζος καὶ ὁ Φόσκολος καὶ ὅλοι σας. Δὲν ἐναυπήγησα ἐγὼ γαλέρας διὰ νὰ φεύγητε, ἀλλὰ διὰ νὰ μὲ ἀκολουθῆτε. Ὅσον διὰ τὸν Κουϊρίνην καὶ τοὺς δύο Γίζας, δύναμαι νὰ τοὺς πληρώσω τὰς τρεῖς γαλέρας των, ἂν κοστίζουν κάτι. Διὰ νὰ τὰς φεισθῶ ὅμως ὄχι, διότι ἀρκοῦν τρεῖς γαλέραι, ὅπως περιλάβουν ὀκτὼ ἢ δέκα Βενετοὺς εὐπατρίδας ἑτοίμους εἰς φυγήν. Ὁ Μαῦρος θὰ φροντίσῃ περὶ τούτου. Καὶ ποτὲ ἐκδούλευσις τοῦ Μαύρου δὲν μοὶ ἦτο πολυτιμοτέρα, ἐκτὸς ἐκείνης τῆς περιφήμου καὶ μοναδικῆς νυκτός. Ἀλλὰ ποίαν νύκτα ἐννοῶ, ὑπάρχουσι δύο νύκτες, ἢ μᾶλλον ὑπάρχουσιν ἀπειράριθμοι τοιαῦται. Ἕκαστον ἔτος ἔχει τριακοσίας ἑξήκοντα πέντε. Τί κρῖμα ὅτι δὲν δύναταί τις νὰ ἔχῃ τριακοσίας ἑξήκοντα πέντε ἐρωμένας, μίαν δι᾽ ἑκάστην νύκτα. Ἀλλὰ τί λέγω; Παραληρῶ. Παρῆλθεν ὁ καιρὸς ἐκεῖνος δι᾽ ἐμέ. Τώρα πρέπει νὰ πράξωμεν γενναιότερόν τι, διὰ νὰ μὴ εἴπωσιν ὅτι ὁ Σανοῦτος ὑπῆγεν ὅλως διόλου ἄψαλτος. Καὶ ἐν τῷ μεταξὺ θὰ φροντίσωμεν καὶ περὶ τῶν μικροτέρων ὑποθέσεων. Ἀλλ᾽ ἂς ὑπάγω νὰ εὕρω αὐτούς.

Καὶ ἐξῆλθε πρὸς ἀναζήτησιν τῶν συντρόφων του εὐπατριδῶν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ´

ΣΚΙΑΧΤΗΣ

Ἐν προκεχωρηκυίᾳ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἀνευρίσκομεν τὸν Μαῦρον ἔν τινι πλησίον τῆς παραλίας καπηλείῳ ἐν συντροφίᾳ μετὰ τοῦ καλοῦ φίλου ἡμῶν Σκιάχτη, ὃν πρὸ τοσούτου χρόνου δὲν συνηντήσαμεν. Ὁ Μαῦρος παρήγγειλεν τέσσαρας φιάλας οἴνου εἰς τὸν κάπηλον, ὅστις ἀφοῦ ἐπὶ ἑπτὰ ἔτη ἠναγκάζετο νὰ νηστεύῃ δὶς τῆς ἡμέρας, ἐλλείψει θαμώνων, δὲν ἠδύνατο δὲ νὰ μεταχειρισθῇ οὐδὲ ὡς ὄξος τὸν οἶνον ὃν δὲν ἐπώλει, ὡς μὴ ἔχων ὄψον τι ἵνα τὸ ἀρτύσῃ δι᾽ αὐτοῦ, εὗρε τέλος τὴν τύχην του ἕνεκα τῆς ἐπιστρατείας τῶν Βενετῶν, διότι οὗτοι ἐφαίνοντο πολὺ διψασμένοι, καὶ εἰς εἴκοσιν ἡμέρας ἔκαμε τοσαύτην οἴνου κατανάλωσιν, ὅσην δὲν ἠδύνατο νὰ κάμῃ εἰς εἴκοσιν ἔτη.

Ὁ Σκιάχτης ἐφαίνετο λίαν εὐχαριστημένος ἐκ τοῦ βίου, καὶ πολὺ φαιδρότερος ἢ τὴν πρώτην φοράν, καθ᾽ ἣν τὸν ἀπηντήσαμεν. Ἦτο παχύς, δροσερός, εὔρωστος καὶ οἱ χαρακτῆρές του εἶχον ἡμερεύσει καὶ ἐξανθρωπισθῆ, ἀπὸ τοῦ φόνου τοῦ Μορώζη καὶ ἐντεῦθεν. Ἀπόδειξις ὅτι, ἂν δὲν κακουργήσῃ τις, δὲν δύναται νὰ βελτιώσῃ τὴν τύχην του ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ.

Καὶ ὅμως ὁ Σκιάχτης δὲν εἶχεν ὠφεληθῆ ὅσον ἤλπιζεν ἐκ τῆς ἐπιχειρήσεως ἐκείνης· εἰ δὲ μή, ἂν ἦτο ἐντελῶς ἱκανοποιημένος, δὲν ἤθελε δεχθῆ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν ἐκστρατείαν ταύτην. Ἡ γραῖα Κοκκινοὺ τοῦ εἶχε καταφάγει τὰ δύο τρίτα τῶν κερδῶν του, ἐκ τοῦ αὐτοσχεδίου ἐκείνου ἐμπορίου, ὅπερ εἶχεν ἐπιχειρήσει διὰ τοῦ πτώματος τοῦ Μορώζη ὡς ἐμπορεύματος. Ἡ γραῖα αὕτη ἦτο λίαν πανοῦργος, καὶ εἶχεν ἐκθάψει παλαιὰ κατάστιχα χρεῶν, ἅτινα ὁ Σκιάχτης εἶχε πληρώσει δὶς καὶ τρὶς ἴσως. Οὕτως εἰς τὸν Σκιάχτην οὐδὲν σχεδὸν ἔμεινεν ἐκ τοῦ κέρδους. Ὅθεν ἠναγκάσθη ν᾽ ἀναλάβῃ καὶ νέαν ἐπιχείρησιν, καὶ ἐστρατολογήθη παρὰ τοῦ Μαύρου, ἐπὶ τῇ ἐλπίδι κρείττονος τύχης. Ἡ Κοκκινοὺ εἶχεν ὀσφρανθῇ τί συνέβη μεταξὺ τοῦ Μορώζη καὶ τοῦ Σκιάχτη καὶ εἶχεν εἰς τοῦτον ὑποσχεθῆ νὰ σιωπήσῃ πρὸς πάντας τὰς ὑποψίας της, ἂν τῇ ἔδιδε μέρος, ἢ καὶ τὸ ὅλον τῶν ὠφελειῶν του. Εἰ δ᾽ ἄλλως, τὸν ἠπείλει ὅτι ἤθελε καταστήσει τὰ πάντα γνωστὰ εἰς πάντας τοὺς ἐν τῷ καπηλείῳ διημερεύοντας. Ἄνευ τούτου, θὰ κατώρθου εὐκόλως ὁ Σκιάχτης νὰ πείσῃ πάντας ὅτι ἡ ἀφάνεια τοῦ Μορώζη προήρχετο ἐξ ἀποδημίας ἢ νόσου ἢ αἰφνιδίου θανάτου. Ἀλλ᾽ ἡ γραῖα Κοκκινοὺ〈δὲν〉 ἦτο ἀκίνδυνος γυνή. Οὐδεὶς ἐκ τῶν μεθύσων ἐκείνων τῶν συσσωρευμένων περὶ τὰς τραπέζας τοῦ καπηλείου εἶχεν ἐννοήσει ἢ ὑποπτεύσει ἢ φαντασθῆ ὅτι ὁ Σκιάχτης ἦτο δυνατὸν νὰ φονεύσῃ ποτὲ τὸν στενὸν φίλον αὐτοῦ Μορώζην, πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦ νὰ πωλήσῃ τὸ πτῶμά του. Ἀλλ᾽ ἡ Κοκκινού, ὡς γυνὴ καὶ ὡς κάπηλος, ἦτο πλήρης νηφαλιότητος καὶ πονηρίας. Οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ τὴν φενακίσῃ εὐκόλως, καὶ οὐδὲν τῇ ἐφαίνετο παράδοξον.

Ὁ δυστυχὴς Σκιάχτης ἠναγκάσθη ν᾽ ἀναγνωρίσῃ ὅτι, καίπερ ἐκ τοῦ προχείρου παρασκευάσας τὰ πάντα μετὰ πάσης τῆς δυνατῆς ψυχραιμίας, καὶ δεξιότητος, ἐνώπιον ὅμως τῆς πονηρίας τῆς γραίας ταύτης Μεγαίρας ἦτο νήπιον καὶ οὐδὲν πλέον. Ἀφοῦ ἐξηπάτησε τὸν Σανοῦτον καὶ τὸν Μαῦρον, κατὰ τὸ φαινόμενον, ἀφοῦ ἐξηπάτησε σχεδὸν ἑαυτόν, δὲν κατώρθωσεν ὅμως νὰ διαλάθῃ τὴν προσοχὴν καὶ τὸ ἄγρυπνον ὄμμα τῆς πονηρᾶς ταύτης γυναικός. Καὶ ἐξηπάτησεν ἑαυτὸν τῷ ὄντι, διότι ὁ κίνδυνος προῆλθεν ἐκεῖθεν, ὅθεν δὲν περιέμενεν. Ὁ Σκιάχτης εἶχεν αὐτοσχεδιάσει τὰ πάντα θαυμασίως· ἀλλὰ τίς ἤλπιζεν ὅτι, μόλις ἐνόμισεν ἐξασφαλισθεῖσαν τὴν κατοχὴν τῶν πεντήκοντα φλωρίων, καὶ ἡ Κοκκινοὺ ἔμελλε νὰ ἐμφανισθῇ ὡς ἀπαιτήτρια, ὡς μέτοχος ζητοῦσα κέρδη, χωρὶς μηδὲν κεφάλαιον νὰ καταβάλῃ εἰς τὴν ἐπιχείρησιν; Ὁ Σκιάχτης εἶχεν ἐργασθῆ μόνος. Αὐτὸς ἀνεδέχθη τὴν ἐργασίαν καὶ συνεφώνησε πρὸς τὸν Μαῦρον. Αὐτὸς προσεκάλεσε τὸν Μορώζην ὡς συνέταιρον, αὐτὸς ἐπρότεινε τὴν νυκτερινὴν ἐκείνην ἐπὶ τῆς λέμβου ἐκδρομὴν καὶ τὴν ἐν δᾳδουχίᾳ ἐκείνην ὑποβρύχιον ζήτησιν. Αὐτὸς συνέλαβε τὴν ἰδέαν νὰ φονεύσῃ τὸν Μορώζην, ὅπως εὕρῃ ὅσον τάχιστα τὸ ζητούμενον πτῶμα. Αὐτὸς ἐξετέλεσε μόνος τὴν ἰδέαν, ἣν συνέλαβε. Προυνόησε δὲ πρὸς τούτοις νὰ κρύψῃ ἐν ἀσφαλεῖ τόπῳ τὸ πτῶμα τοῦ ἀγαπητοῦ φίλου του, οὐχὶ μόνον ὅπως ἐξασφαλίσῃ αὐτὸ κατὰ παντὸς πειναλέου κήτους ἢ φώκης, ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον ὅπως ἡ ἐπί τινας ἡμέρας ἐν τῇ ἅλμῃ τῆς θαλάσσης διατήρησις τοῦ πτώματος προφυλάξῃ καὶ παραμορφώσῃ αὐτὸ ἀρκούντως, ὅπως μὴ ἀναγνωρισθῇ παρὰ μηδενός. Τέλος δὲ ἐξέλεξεν ἵνα προσενέγκῃ πρὸς τὸν Σανοῦτον τὸ δῶρον τοῦτο τὴν νύκτα ἐκείνην, καθ᾽ ἣν ἤξευρεν ὅτι ἐκ τῆς μέθης καὶ τῶν ὀργίων δὲν ἤθελε γνωρίσει οὐδ᾽ ὑποπτεύσει τι ἐκεῖνος. Καὶ τοῦτο ἦτο τόλμημα μεῖζον καὶ ἐκπληκτικώτερον ἢ τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ καθ᾽ αὑτό· διότι τὸ νὰ εἰσέλθῃ τις μετὰ τὸ μεσονύκτιον εἰς τὸ μέγαρον Βενετοῦ πατρικίου κομίζων ἓν πτῶμα μεθ᾽ ἑαυτοῦ, ἐσήμαινεν ὅτι ἐβαρύνθη νὰ ζῇ καὶ ὅτι προώριζεν ἑαυτὸν διὰ τὴν γέφυραν τῶν στεναγμῶν, τὴν περίφημον εἰς τὸ εἶδός της, ἥτις ἦτο ἡ γέφυρα δι᾽ ἧς μετέβαινέ τις ἀσφαλῶς ἀπὸ τοῦ παρόντος κόσμου εἰς τὴν αἰωνιότητα. Οὐδεὶς παρὰ τὸν Σκιάχτην ἠδύνατο νὰ συλλάβῃ ἐν νῷ καὶ νὰ ἐκτελέσῃ τοῦτο. Καὶ ὅμως ὁ Σκιάχτης ἔγινε θῦμα τῆς γραίας Κοκκινοῦς!

Ἐντεῦθεν ὁ Σκιάχτης κατήντησεν εἰς λυπηρὰς σκέψεις περὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἤρχισε ν᾽ ἀπαισιοδοξῇ καὶ ν᾽ ἀπογινώσκῃ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Καὶ ἤθελε παντελῶς ἀπελπισθῆ, ἂν ὁ Μαῦρος, ὅστις εἶχεν ὁμοίως ἐννοήσει τὸ παίγνιον, ὅπερ εἶχε παίξει ὁ Σκιάχτης, δὲν ἐσχημάτιζεν ἀγαθὴν γνώμην περὶ αὐτοῦ καὶ δὲν καθίστατο προστάτης του. Εἶχεν ὅμως πολλῷ πλείονα διάκρισιν καὶ ὑπερηφάνειαν ἢ ἡ γραῖα κάπηλος, καὶ δὲν κατεδέχθη οὐχὶ μόνον νὰ ζητήσῃ μερίδιον παρὰ τοῦ Σκιάχτη, ὅπερ ἄλλως περιεφρόνει ὡς ἀναξίαν ἑαυτοῦ πρᾶξιν, ἀλλ᾽ οὐδὲ νὰ εἴπῃ πρὸς αὐτὸν λέξιν περὶ τῶν ὑπονοιῶν του, καὶ τοῦτο ἦτο βέβαίως πολὺ λεπτότερον.

Τὴν ἑσπέραν ὅμως ταύτην ὁ Μαῦρος, ἅμα λαβὼν τὴν παραγγελίαν παρὰ τοῦ Σανούτου, μετέβη πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ Σκιάχτη, καὶ εἶχεν ἀποφασίσει νὰ τὸν ἀνακρίνῃ, χάριν ψυχολογικῆς του ὀρέξεως. Εὗρεν ἐπίσης τὸν Καρτάτσην, πρὸς ὃν παρήγγειλε νὰ τὸν εὕρῃ καθ᾽ ὡρισμένην ὥραν τῆς ἑσπέρας ἐν τῷ καπηλείῳ, ἀφοῦ παραλάβῃ μεθ᾽ ἑαυτοῦ τέσσαρας ἄλλους τολμηροὺς ἄνδρας, καὶ προέλαβε μεταβὰς μετὰ τοῦ Σκιάχτη εἰς τὸ καπηλεῖον. Συνεδείπνησε μετ᾽ αὐτοῦ πλουσίως καὶ μετὰ τὴν δευτέραν φιάλην τοῦ οἴνου, ἤρχισε νὰ τῷ ἐκμυστηρεύηται.

― Φίλε Σκιάχτη, τῷ εἶπεν, ἠξεύρεις ὅτι σὲ ἀγαπῶ παραπολύ;

― Ἡ αὐθεντία σας μὲ τιμᾷ, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Σὲ ἀγαπῶ τόσον πολύ, ὥστε οὐδὲ τὸ ὑποπτεύεις.

― Καὶ αὐτὸ γίνεται.

―Ἔχω ἀποφασίσει νὰ κάμω τὴν τύχην σου.

― Πιστεύω.

―Ἀπόψε ἔχομεν ἐργασίαν.

― Τί ἐργασίαν;

―Ἀπόψε θὰ σὲ δοκιμάσω.

― Τί πρέπει νὰ κάμω;

― Θὰ σοῦ εἴπω. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἠξεύρω ἀκόμη.

― Τότε λοιπὸν τί μοι λέγεις;

― Θὰ τὸ μάθω ὅμως ἐντὸς ὀλίγου.

― Βεβαίως.

―Ἀλλ᾽ εἶναι ἐργασία τολμηρά.

― Τολμηρά;

― Ναί. Δειλιᾷς;

―Ἐγώ; Ὁ διάβολος ἠξεύρει.

― Λοιπὸν θὰ σὲ ἴδω.

― Θὰ μὲ ἴδῃς.

―Ἀπὸ ἐκείνην τὴν νύκτα, εἶπεν ὁ Μαῦρος καμμύων τὸν ὀφθαλμόν, σὲ ἐπῆρα εἰς μεγάλην ὑπόληψιν.

― Τὸ ἀξίζω, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

―Ἐκείνην τὴν νύκτα μοῦ ἐμβῆκες πολὺ εἰς τὴν καρδιάν, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Μοὶ ἐφάνης ὡς ὂν ὑπεράνθρωπον.

― Ποίαν νύκτα; εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Τὴν νύκτα, ὁποὺ μᾶς ἔφερες ἕνα ἀποθαμένον, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

―Ἄ, ναί, εἶπεν ὁ Σκιάχτης, εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶμαι τρομερὸς βουτηχτής.

―Ἄφησε αὐτό· ἀλλ᾽ ἔχεις καὶ ἄλλα προτερήματα.

― Εἶμαι πιστὸς εἰς τὸν φίλον μου, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Βέβαια· ἀφοῦ δύνασαι νὰ πωλήσῃς καὶ τὸ δέρμα του.

Ὁ Σκιάχτης οὐδεμίαν ἔδειξε ταραχήν· ἀλλ᾽ ἐφάνη ἀπορῶν καὶ μὴ ἐννοῶν τὴν τελευταίαν φράσιν τοῦ Μαύρου.

― Τί λέγεις, Μαῦρε; τῷ εἶπεν· ὁμίλει καλά. Δὲν καταλαμβάνω τί θέλεις νὰ εἰπῆς.

―Ἄ, ναί, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος, καὶ τοῦτο πάλιν εἶναι ἄλλο προτέρημα.

― Ποῖον προτέρημα;

― Τὸ προτέρημα νὰ μὴ καταλαμβάνῃς.

― Δὲν ἐννοῶ. Μήπως ἐμέθυσα; εἶπεν ὁ Σκιάχτης φέρων τὴν χεῖρα εἰς τὸ μέτωπον.

―Ὄχι δά.

― Τί διάβολον; Μ᾽ ἔφερες ἐδῶ νὰ μὲ μεθύσῃς;

― Δὲν εἶμαι ἄξιος, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Μήπως ὁμιλεῖς ἄλλην γλῶσσαν; εἶπεν ὁ Σκιάχτης. Διότι τὴν γλῶσσάν μας ἐγὼ τὴν ἤξευρα ἕως τώρα. Ἀλλὰ βλέπω ὅτι τώρα δὲν ἐννοῶ λέξιν.

― Καὶ καλὰ κάμνεις.

― Λοιπὸν μὴ μὲ κάμνῃς νὰ σκοτώνω τὸν νοῦν μου, Μαῦρε.

―Ἄ, δὲν τὸν ἔχεις διὰ σκότωμα. Διότι ἂν ἦτον διὰ σκότωμα, θὰ τὸν εἶχες σκοτωμένον. Ἔπειτα σὺ δὲν ἠξεύρεις νὰ σκοτώνῃς.

― Τί λέγεις Μαῦρε;

Τὴν φορὰν ταύτην ὁ Σκιάχτης δὲν ἐκρατήθη. Ἠγέρθη, οἱ ὀφθαλμοί του ἐξέπεμψαν ἀστραπάς, καὶ ἐφαίνετο ἑτοιμαζόμενος ν᾽ ἁρπάσῃ τὸν Μαῦρον ἐκ τοῦ λαιμοῦ.

― Ἡσύχασε, εἶπεν ἀταράχως ὁ Μαῦρος, δὲν ἐπεμβαίνω εἰς τὰ μυστικά σου. Τὸ κάτω κάτω τί μὲ μέλει ἐμέ, ἂν ἐσκότωσες τὸν Μορώζην ἢ ὄχι. Τὴν δουλειάν σου ἔκαμες. Ὁ καθεὶς πρέπει νὰ κοιτάζῃ τὸν ἑαυτόν του καὶ νὰ μὴ τὸν μέλῃ διὰ τοὺς ἄλλους. Αὐτὴ εἶναι ἡ γνώμη μου. Καὶ ἔπειτα, ἂν τὸν ἐσκότωσες, μήπως τάχα θὰ γυρίσῃ ὀπίσω; Καὶ ἀφοῦ, ὅπως καὶ ἂν εἶναι, ἔμελλε ν᾽ ἀποθάνῃ, καθὼς καὶ ὅλοι μας, καλύτερον δι᾽ αὐτὸν εἶναι ὅτι ὑπῆγεν ἀπὸ τὰς χεῖρας φίλου, ὁποὺ δὲν τοῦ ἤθελε κακόν. Νὰ ἤξευρα ὅτι μέλλω ν᾽ ἀποθάνω τώρα γρήγορα, καλύτερα εἶχα νὰ μὲ ξεμπερδεύσῃ ἕνας φίλος μου μὲ μίαν μαχαιριάν, παρὰ νὰ μὲ κρεμάσῃ ὁ δήμιος τῆς Βενετίας. Διότι ἡ δίκη μου ἔμελλε νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ συμβούλιον τῶν Δέκα, καὶ ἕως νὰ ἐγκρίνῃ τὴν ποινήν μου ὁ ἐκλαμπρότατος Δόγης, ἤθελα σαπίσει εἰς τὰ βασανιστήρια.

Ὁ Μαῦρος ἔρριψε τὰς λέξεις ταύτας ὡς κατασβεστικὸν εἰς τὴν ἐξαφθεῖσαν ὀργὴν τοῦ Σκιάχτη.

Οὗτος δὲ ἔλαβε καιρὸν νὰ συνέλθῃ, καὶ νὰ σκεφθῇ ὅτι ὁ Μαῦρος, ἂν τοῦ ἤθελε κακόν, πρὸ πολλοῦ ἠδύνατο νὰ τὸν βλάψῃ, ἀφοῦ εἶχεν ὑποψίας. Ὅθεν ὁ Σκιάχτης κατεβίβασε τὸ πρόσωπον, ἔστριψε τὸν μύστακα καὶ ἐκάθισε παρὰ τὴν τράπεζαν ἐκ νέου. Ἐκέρασεν εἰς τὰ δύο ποτήρια οἶνον.

― Πίετε, φίλε Μαῦρε, εἶπεν· ἡ ἀφεντιά σας καὶ ἐγὼ πρέπει νὰ πίνωμεν. Ἀλλὰ τί νὰ σᾶς τὰ εἴπω; Ἀφοῦ τὰ ἠξεύρετε.

Καὶ ἐκένωσεν ἀπνευστὶ τὸ ποτήριον.

― Εἶναι πολλὰ πράγματα, φίλε Μαῦρε, ἐπανέλαβεν, ὁποὺ καλύτερα ἐννοοῦνται παρὰ λέγονται. Νά, πῶς νὰ εἰπῇ; Ἡμεῖς οἱ δύο γνωριζόμεθα. Εἴμεθα φίλοι. Ὑποθέσατε διὰ μίαν στιγμήν. Ἔρχεται ἕνας τρίτος, ἕνας ἄλλος διάβολος, καὶ μοῦ λέγει, ἐπάνω εἰς τὸ κρασὶ ἐνῷ πίνομεν, μοῦ λέγει… καὶ ἡ Κοκκινοὺ δὲν ἐχωράτευε, μᾶς ἔτρωγεν ὅλους ὡς τὸ κόκκαλον, ἡ στρίγλα. Δι᾽ αὐτὴν ἐδούλευα τόσον καιρόν. Καὶ δουλειά, δουλειά, σκύλος. Καὶ ὅσα ἔπαιρνα, τὰ ἔπινα. Ἔβλεπα ὅτι ἐγὼ ἔπινα τὸ κρασὶ τῆς Κοκκινοῦς, καὶ ἡ Κοκκινοὺ μ᾽ ἔπινεν, ἐμὲ τὸν ἴδιον. Ποτὲ δὲν ἐσκέφθην διὰ προκοπήν. Δὲν σοῦ λέγω, ἀπὸ καμμίαν φορὰν μοῦ ἤρχετο μυῖγα εἰς τὸ κεφάλι καὶ ἔλεγα μόνος μου, ἐγὼ ὁ Σκιάχτης, εἰς τὸν ἴδιον Σκιάχτην, ἔλεγα· Βρὲ σύ, Σκιάχτη, ἐσὺ δὲν ἠξεύρεις, καημένε, τὸ κάμωμά σου. Τί δουλεύεις τάχα; Ἠξεύρεις διατί δουλεύεις; Ἀφοῦ τὰ πίνεις ὅλα, καὶ μπαίνεις καὶ μέσα. Ὄχι μέσα εἰς τὸ βαρέλι, ἀλλὰ μέσα εἰς τὸ συρτάρι τῆς γραίας Κοκκινοῦς. Καὶ ἠξεύρεις ἐσύ, καημένε, διὰ τί δουλεύεις; Ἀφοῦ ἡ Κοκκινοὺ σοῦ παίρνει ὅλα σου τὰ χρήματα, καὶ μένεις καὶ χρέος.

Μὲ τέτοιες νυχιὲς ἐξοῦσα καμμιὰ φορὰ τὸ κεφάλι μου. Ἀλλ᾽ αὐτὸ ἤθελε κτύπημα εἰς τὸν τοῖχον, καὶ ὄχι ξύσιμον. Τὰ ἔλεγα αὐτά, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἔμενε τίποτε μέσα. Καὶ ὕστερα ἔλεγα πάλιν· διατί νὰ σκοτίζωμαι; Δὲν εἶναι καλύτερα νὰ μὴ σκέπτωμαι τίποτε; Εἰς τί χρησιμεύει εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸ νὰ σκέπτηται; Ἀφοῦ δὲν ἠμπορῶ νὰ διορθωθῶ, τί μὲ μέλει; Καλύτερον εἶναι νὰ εἶναι κανεὶς αἰώνια μεθυσμένος, διὰ νὰ μὴν ἔχῃ καιρὸν νὰ σκέπτηται τίποτε μὲ τὸν ἑαυτόν του. Καὶ ἐπάνω εἰς μίαν τέτοιαν στιγμήν, ὁποὺ εὑρισκόμην εἰς τὸ καπηλεῖον μὲ τὸν Μορώζην τὸν φίλον μου, ἦλθες ἡ ἀφεντιά σου, κύριε Μαῦρε. Καὶ μοὶ εἶπες κάτι τι, μοὶ εἶπες ὅτι θὰ μᾶς δώσῃς πενῆντα φλωρία, εἰς ἐμὲ καὶ εἰς τὸν Μορώζην, ἂν ἐβγάλωμεν ἀπὸ τὸν πάτον τῆς θαλάσσης ἕνα ἄνθρωπον πνιγμένον ἢ σκοτωμένον, δὲν ἐνθυμοῦμαι. Λοιπὸν ἐπῆρα τὸν Μορώζην καὶ ὑπήγαμεν εἰς τὴν θάλασσαν τὴν νύκτα. Καὶ ἐγὼ ὅλον τὸν δρόμον ἔλεγα μέσα μου, χωρὶς νὰ ἔχω ἀκόμη ἀπόφασιν μήτε σκοπόν, ἔλεγα μέσα μου ὅλον τὸν δρόμον.

«― Πενῆντα φλωρία! Μὲ πενῆντα φλωρία ἠμπορῶ ν᾽ ἀγοράσω μίαν τράταν, ἠμπορῶ ν᾽ ἀποκατασταθῶ, νὰ γίνω ἄνθρωπος». Αὐτὸ ἔλεγα εἰς ὅλον τὸν δρόμον. Καὶ ὁ Μορώζης ἔπινε μέσα εἰς τὴν βάρκαν, καὶ ἐτραγουδοῦσε. Καὶ ἐγὼ ὡμιλοῦσα μοναχός μου, ὡς τρελός. Ἐκεῖ, δὲν ἠξεύρω πῶς μοῦ ἦλθε, καὶ ὅταν ὁ Μορώζης ἐβούτηξε πρῶτος, διὰ νὰ ἐβγάλῃ τὸ πτῶμα, τὸ ὁποῖον δὲν ὑπῆρχε, ― διότι τὸ ἤξευρα ἐγὼ αὐτὸ καλά, ὅτι δὲν θὰ εὑρίσκομεν οὔτε ἀποθαμένον οὔτε ζωντανὸν ἐκεῖ μέσα εἰς τὸν πάτον τῆς θαλάσσης. Καὶ ἡ ἐργασία ὁποὺ μοῦ ἀνέθεσες, Μαῦρε, ἦτον τοιαύτη, ὥστε νὰ ἀνάπτῃ τὴν ἐπιθυμίαν τῶν χρημάτων καὶ νὰ μὴν ἔχῃ κανεὶς βεβαιότητα πῶς νὰ τὰ ἀποκτήσῃ αὐτὰ τὰ χρήματα. Ἔβλεπα ἐκεῖ, μὲ τὴν φαντασίαν μου, εἰς τὸν πάτον τοῦ νεροῦ πενῆντα φλωρία, ὡραῖα, λαμπρά, στρογγυλοκομμένα, ὁποὺ ἔφεγγαν εἰς τὸ βάθος τῆς θαλάσσης. Ἀλλὰ ποῖος νὰ βουτήξῃ, διὰ νὰ τὰ πάρῃ; Ἦσαν ἀπατηλά, καὶ ὡμοίαζαν μὲ τὸν νυκτερινὸν φωσφορισμὸν τοῦ κύματος. Ἦσαν ἄπιαστα, κανεὶς δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὰ συλλάβῃ. Διότι διὰ νὰ ψαρεύσῃς πνιγμένον ἢ σκοτωμένον εἰς τὴν θάλασσαν, πρέπει πρῶτον νὰ πνίξῃς ἢ νὰ σκοτώσῃς. Ἡ θάλασσα εἶναι πολὺ μεγάλη, καὶ ὅσον ἐπιτήδειος βουτηχτὴς καὶ ἂν εἶσαι, δὲν ἠμπορεῖς νὰ τὰ βάλῃς μὲ τοὺς καλυτέρους σου, δηλαδὴ μὲ τὴν φώκην καὶ μὲ τὸν ξιφίαν. Καὶ ὄχι μόνον μὲ αὐτοὺς τοὺς δύο, ἀλλ᾽ οὔτε μὲ τὰ μικρὰ ὀψάρια. Τί νὰ κάμω; Τὰ πενῆντα φλωρία μοῦ ἔφευγαν, δὲν ἠμποροῦσα νὰ τὰ πιάσω. Ἐσκέφθην ὅτι ἀφοῦ δὲν ἠμποροῦσα νὰ τὰ μοιρασθῶ μὲ τὸν ἀγαπημένον μου φίλον Μορώζην, διότι δὲν θὰ τὰ ἀπεκτῶμεν ποτὲ μαζί, εἶναι καλὸν νὰ τὰ ἀποκτήσω μόνος μου. Καὶ ἄλλος τρόπος δὲν ἦτον, εἰμὴ νὰ ἀποκοιμίσω τὸν φίλον μου Μορώζην, εἰς τὸν τρόπον, ὥστε νὰ μὴν ἐξυπνήσῃ ποτέ, καὶ νὰ λάβω ἐγὼ τὰ πενῆντα φλωρία, μὲ σκοπὸν ὥστε, εἰς τὸν ἄλλον κόσμον ἂν τὸν ἐνταμώσω, νὰ τοῦ χρεωστῶ τὰ εἰκοσιπέντε, καὶ νὰ τῷ τὰ ἀποδώσω ἐκεῖ, ἂν μοῦ τὰ ζητήσῃ. Ὥστε δὲν πιστεύω ὅτι ἔκαμα κακόν, διότι δὲν ἠμποροῦσα νὰ κάμω καὶ χειρότερα. Μοῦ ἦλθε μία σκοτούρα τρομερά, δὲν ἠμποροῦσα νὰ σκεφθῶ, μ᾽ ἔσπρωξεν ἡ τύχη καὶ ἔπεσα, δὲν κατώρθωσα νὰ βασταχθῶ. Δὲν ἤξευρα τί ἔκαμνα, ἤμουν καὶ μεθυσμένος, ἀλλ᾽ εἶχον πολὺ πλειότερον τὴν μέθην τοῦ πεπρωμένου παρὰ τὴν μέθην τοῦ οἴνου. Καὶ ὕστερα, ὕστερα, ἄκουσε νὰ σοῦ εἰπῶ, Μαῦρε, (ἐπανέλαβεν ὁ Σκιάχτης ἐξαπτόμενος αἴφνης, καὶ τὸ βλέμμά του κατέστη βλοσυρὸν καὶ ἄγριον), νομίζεις ὅτι μέλει ἐμένα δι᾽ αὐτά, ὁποὺ μὲ λέγεις; Νομίζεις ὅτι ἱδρώνει τὸ μάτι μου; Πιστεύεις ὅτι θὰ σὲ φοβηθῶ, καὶ ἂν μὲ ἀπειλήσῃς ὅτι θὰ μὲ καταγγείλῃς; Ἐγὼ (γιὰ ἄκουσε νὰ σοῦ πῶ), ἐγὼ ἠξεύρω ὅτι ὁ κόσμος τοιοῦτος εἶναι κατεσκευασμένος, διὰ νὰ κλέφτῃ κανεὶς καὶ νὰ σκοτώνῃ. Καὶ αὐτοὶ ὁποὺ κάμνουν τὸν ἀφέντην ἔχουν κλέψει καὶ σκοτώσει πολὺ περισσότερα. Δὲν μὲ μέλει ἐμένα ἂν ἔκλεψα ἢ ἐσκότωσα. Διότι διὰ τοῦτο ὁ αὐθέντης ὁ Θεὸς ἔκαμε τὸν κόσμον καὶ ἐχώρισε τὸ φῶς ἀπὸ τὸ σκότος. Τὸ φῶς εἶναι ἡ ἡμέρα καὶ τὸ σκότος εἶναι ἡ νύκτα. Τὴν ἡμέραν τὴν ἔκαμε διὰ νὰ κλέφτωμεν καὶ τὴν νύκτα διὰ νὰ σκοτώνωμεν. Αὐτὰ σοῦ τὰ λέγω ἐγώ, καὶ μὴ σὲ μέλῃ, τίποτε περισσότερον. Ἂς πίωμεν τώρα μίαν! Καὶ ὁ Σκιάχτης ἔχυσεν οἶνον εἰς τὸ ποτήριον καὶ ἔπιεν, ἵνα βρέξῃ τὸν λάρυγγά του. Εἶχε δὲ δίκαιον ἵνα κάμῃ τοῦτο, διότι πάντες οἱ ρήτορες, ὡς γνωστόν, χρῄζουσι ποτοῦ τινος ὅπως ὑγραίνωσι τὸ στόμα καὶ μὴ στειρεύῃ ὁ σίελος.

Ὁ Μαῦρος ἤκουσε τὴν ἀγόρευσίν του μετὰ προσοχῆς, ἂν καὶ ἐφαίνετο κατοπτριζόμενος μᾶλλον εἰς τὸ μελαμβαθὲς τοῦ ἐν τῷ ποτηρίῳ οἴνου. Ἀλλ᾽ ἴσως ἔπραττε τοῦτο ἀναγκαζόμενος νὰ ταπεινοῖ τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑπὸ τὴν ἰσχυρὰν πίεσιν τοῦ ἀκτινοβολοῦντος βλέμματος τοῦ Σκιάχτη.

― Δὲν σημαίνει τίποτε, φίλε μου Σκιάχτη, τῷ εἶπεν, ὅτε ἐτελείωσεν. Ἐγὼ ἐννοεῖς δὲν εἶμαι ἀδιάκριτος, ἀλλ᾽ εἶμαι περίεργος μόνον. Σοῦ ἔφερα λόγον δι᾽ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν, ὄχι διὰ πείραξιν, ἀλλ᾽ ἀπὸ συμπάθειαν. Μὴ φοβῆσαι τίποτε ἀπὸ ἐμέ.

―Ἀπὸ κανένα ἐγὼ δὲν φοβοῦμαι, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης, κενώσας καὶ ἄλλο ποτήριον.

―Ἔτσι σὲ θέλω καὶ ἐγώ, φίλε μου· ἐγὼ ἀγαπῶ τοὺς τολμηροὺς ἀνθρώπους.

―Ὀλίγον μὲ μέλει, ἂν μὲ ἀγαπᾷς ἢ δὲν μὲ ἀγαπᾷς, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

Ὁ Μαῦρος ἠναγκάσθη νὰ ὁμολογήσῃ καθ᾽ ἑαυτὸν ὅτι ὁ Σκιάχτης ἦτον ἰσχυρότερος ἑαυτοῦ. Εἶχεν ἐπιδείξει τοσαύτην τέχνην καὶ ἀταραξίαν κατὰ τὴν ἐξέτασιν ταύτην, εἰς ἣν τὸν εἶχεν ὑποβάλει ὁ Μαῦρος, ὥστε οὗτος τὸν ἐθαύμασεν εἰλικρινῶς. Ἀλλ᾽ οὐχ ἧττον τὸ ἀφρικανικὸν αὐτοῦ ἔνστικτον τὸν ἐβίαζε νὰ μὴ ἀναγνωρίζῃ ὑπεροχὴν καὶ νὰ μὴ καταβάλληται εὐκόλως.

―Ἄλλο τόσον μὲ μέλει καὶ ἐμέ, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Τί νομίζεις ὅτι ἔχεις νὰ κάμῃς ἐδῶ μὲ καμμίαν ἀρσενικὴν γραῖαν; Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀπὸ τὴν Βενετίαν, εἶμαι ἀπὸ τὴν Ἀφρικήν.

― Καὶ ἐγὼ δὲν ἠξεύρω ἀπὸ ποῦ εἶμαι, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης.

― Λοιπὸν θὰ εἰπῇ ὅτι τὰ ἔχεις χαμένα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Χαμένα τὰ ἔχεις ἐσύ, Μαῦρε, εἶπεν ὁ Σκιάχτης ἐκτοξεύσας πρὸς αὐτὸν ὀργίλον βλέμμα.

Ὁ Μαῦρος ἔλαβε καιρὸν νὰ σκεφθῇ ὅτι πιθανῶς ἔμελλε νὰ ἐκτραχυνθῇ ἡ φιλονικία, καὶ ἐφοβήθη μήπως κινδυνεύσῃ νὰ ναυαγήσῃ ἡ ἐπιχείρησις, δι᾽ ἣν εἶχε στρατολογήσει τὸν Σκιάχτην. Ὅθεν ἀπεφάσισε νὰ δώσῃ τὸ παράδειγμα τῆς πρᾳότητος.

― Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διὰ νὰ μαλώσωμεν, Σκιάχτη, εἶπε μειδιῶν. Ἐννοεῖς, ἂν δὲν ἦτον σπουδαία ὑπόθεσις, δὲν θὰ σὲ προσκαλοῦσα.

―Ὕστερα; εἶπεν ὁ Σκιάχτης προσβλέπων αὐτὸν ἀτενῶς.

― Θὰ σὲ ἀφήσω δι᾽ ὀλίγην ὥραν νὰ μὲ περιμένῃς ἐδῶ.

― Καὶ ποῦ θὰ ὑπάγῃς;

― Θὰ ὑπάγω νὰ εὕρω τὸν ἀρχηγόν, τὸν κόμητα Σανοῦτον.

― Μακρὰν ἀπ᾽ ἐδῶ;

―Ὄχι πολὺ μακράν. Ἔπειτα σοὶ τὸ προεῖπα ὅτι ὤφειλα νὰ σ᾽ ἀφήσω μόνον δι᾽ ὀλίγην ὥραν.

― Δὲν ἐνθυμοῦμαι.

― Καὶ ἂν ἔλθῃ ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Καρτάτσης μὲ δύο τρεῖς ἄλλους, εἰπέ τους νὰ περιμένουν καὶ ἔφθασα.

― Καλά.

― Πίε ἐν τῷ μεταξύ, ἀλλ᾽ ὄχι ὅμως πολύ. Σοὶ εἶπα ἔχομεν σπουδαίαν ἐργασία ἀπόψε, θὰ κάμῃς τὴν τύχην σου.

― Στὸν διάβολον! ἐμορμύρισεν ὑπούλως ὁ Σκιάχτης.

Ὁ Μαῦρος ἠγέρθη καὶ ἡτοιμάζετο ν᾽ ἀπέλθῃ. Αἴφνης ὁ Σκιάχτης ἐκινήθη βιαίως καὶ τὸν συνέλαβεν ἐκ τοῦ ὤμου λίαν σφοδρῶς.

― Μαῦρε, μήπως μ᾽ ἔφερες ἐδῶ διὰ νὰ μὲ ψάξῃς καὶ πάγεις νὰ μὲ προδώσῃς εἰς τὸν Σανοῦτον; Ποῖος ἠξεύρει ποίαν ἀμοιβὴν θὰ λάβῃς〈διὰ〉 τὴν προδοσίαν σου.

―Ἐτρελάθης Σκιάχτη, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος. Ἂν ἤθελα νὰ σὲ προδώσω δὲν θὰ σ᾽ ἔλεγα ὅτι ὑπάγω νὰ εὕρω τὸν Σανοῦτον. Ἔπειτα ὁ Σανοῦτος ἠξεύρει ἐπάνω κάτω τὰ κατὰ σέ.

―Ἠξεύρει; εἶπεν ὁ Σκιάχτης πτοηθείς.

― Μὴ σὲ μέλῃ, ἠξεύρει ὄχι πολλὰ πράγματα, καὶ δὲν θέλει τὸ κακό σου.

―Ἔτσι; εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Καὶ ὅσον δι᾽ ἀμοιβήν, σοὶ εἶπα, νομίζω, ὅτι ὁ Μαῦρος δὲν εἶναι ἀπ᾽ ἐκείνους ὁποὺ πωλεῖ τὰ μυστικά του διὰ χρήματα.

Ὁ Σκιάχτης ἀφῆκε τὸν Μαῦρον ἐλεύθερον καὶ οὗτος ἐξῆλθε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ´

ΕΝ Τῼ ΝΑῼ

Ἡ Αὐγούστα εἶχε νομίσει ὅτι ὁ Σανοῦτος θὰ εἰσήρχετο εἰς τὸν περίβολον τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ διὰ τῆς μεγάλης πύλης, κατ᾽ ἀκολουθίαν τῆς ὑπὸ τῆς ἡγουμένης δοθείσης ἐντολῆς εἰς τὴν θυρωρόν, ἵνα τῷ ἀνοίξῃ οἱανδήποτε ὥραν τῆς νυκτός. Ἀλλ᾽ οὗτος, ἄδηλον ἂν παρὰ τῆς ἡγουμένης εἶχεν ἀπολαύσει τὴν εὔνοιαν ταύτην ἢ ἀλλαχόθεν ἐπορίσθη αὐτήν, εἶχεν ἀποκτήσει κλεῖδά τινα τῆς μικρᾶς πύλης, καὶ ἠδύνατο νὰ εἰσέρχηται εἰς τὸ μοναστήριον ὁπότε ἤθελεν. Ἄλλως δέ, αὐτόθι εἶχεν ἐγκαταστήσει ἀπὸ δύο ἡμερῶν τὰς δύο αὐτοῦ φίλας Φορτούναν καὶ Πρόνοιαν, ἡ δὲ Αὐγούστα ἠγνόει τοῦτο, διότι εἶχεν αὐστηρῶς ἀπαγορευθῆ πρὸς τὴν Φηλικίτην νὰ ἀκριτομυθήσῃ πρὸς αὐτὴν τὴν ἐμπιστευτικὴν ταύτην περίστασιν.

Ὅθεν περὶ τὸ μεσονύκτιον, ὅτε ὁ Σανοῦτος εἶχε καταλίπει τὸν Κουϊρίνην, τοὺς δύο Γίζας καὶ τὸν Ναυϊγαγιοῦζον οἵτινες ἐπανειλημμένως ἐδήλουν αὐτῷ, ὅτι ἔμελλον νὰ τὸν ἀφήσωσι μόνον εἰς τὴν πολιορκίαν τοῦ φρουρίου, ὡς ἀπεγνωσμένων τῶν πραγμάτων κατ᾽ αὐτούς, ἔλαβεν ὁ Σανοῦτος τὴν μικρὰν ἐκείνην κλεῖδα καὶ ἐπορεύθη τὴν πρὸς τὸ μοναστήριον ἄγουσαν, ἀκολουθούμενος ὑφ᾽ ἑνὸς μόνου ὡπλισμένου θεράποντος, εἰς ἀπόστασιν ἑκατὸν βημάτων, ὃν εἶχε διατάξει ν᾽ ἀπομακρυνθῇ ἅμα τὸν ἔβλεπε προσεγγίζοντα εἰς τὰ τείχη τοῦ μοναστηρίου.

Ὁ Σανοῦτος ἔστριψε δὶς τὴν κλεῖδα ἐν τῷ κλείθρῳ, καὶ ἡ θυρὶς ἠνοίχθη. Εἰσῆλθε καὶ διηυθύνθη εἰς τὸν ναόν, διότι ἀρτίως εἶχε σημάνει ὁ κώδων τὸν ὄρθρον, εἶχε δὲ δώσει ἐντολὴν εἰς τὸν Μαῦρον νὰ τὸν ζητήσῃ ἐντὸς τοῦ ναοῦ.

Ὅτε ἡ Αὐγούστα ἤνοιξε διὰ δόλου τὴν ὀρσοθύραν τῆς πύλης τοῦ μοναστηρίου καὶ ἀπέδρα, ὡς εἴδομεν, διὰ τοῦ ἱεροῦ περιβόλου κατὰ τὴν τοιαύτην τῆς νυκτὸς ὥραν, ὁ Σανοῦτος εἶχεν εἰσέλθει ἤδη εἰς τὸν ναόν. Ἀλλὰ τίς ἠδύνατο νὰ τὴν πληροφορήσῃ περὶ τῆς παρουσίας τοῦ Σανούτου, ἀφοῦ αὐτὴ αὕτη δὲν ἦτο προφῆτις ὅπως μαντεύσῃ; Ἡ μήτηρ Φηλικίτη ἠδύνατο βεβαίως νὰ πράξῃ τοῦτο, ἀλλ᾽ ὁ Σανοῦτος δὲν ἔσπευσε, διότι ἦτο προαπησχολημένος εἰς ἄλλο τι, καὶ ἀπηγόρευσεν εἰς τὴν ἡγουμένην νὰ τῇ ἀναγγείλῃ τὴν ἄφιξίν του.

Εἰσελθὼν ὁ Σανοῦτος εἰς τὸν ναὸν ἔμεινε κατὰ μέρος ὑπὸ κίονά τινα μαρμάρινον τοῦ χοροῦ. Ἡ ἡγουμένη, ὡς τὸν εἶδεν, ἔσπευσε πρὸς αὐτόν.

― Λοιπὸν ἤλθατε, τῷ εἶπεν.

―Ἦλθα.

― Νὰ παραγγείλω εἰς τὴν Αὐγούσταν ὅτι εἶσθε ἐδῶ;

―Ὄχι ἀκόμη.

― Πῶς; Μήπως ζητεῖτε τὴν Φορτούναν; εἶπεν ἡ ἡγουμένη μειδιῶσα.

Κατ᾽ ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἀνεγινώσκετο ἐν τῷ χορῷ ὁ ἑξάψαλμος. Σκότος ὑπῆρχεν ἐντὸς τοῦ ναοῦ, αἱ δὲ θρυαλλίδες τῶν κανδηλίων, καταβιβασμέναι καὶ ἀσθενὲς φῶς ἔχουσαι, μόλις ἔφεγγον. Διεκρίνοντο εἰς τὸ ἀμυδρὸν τοῦτο φῶς ἀσθενεῖς τινες ἀνταύγειαι τῶν ἁγίων εἰκόνων, χεῖρες εὐλογοῦσαι, ἄγγελοι πτερωτοί, ἀργυροῖ στέφανοι. Ἐπὶ τῶν στασιδίων ἐφαίνοντο τῇδε κἀκεῖσε ἀνθρώπινοί τινες ὑπάρξεις καλογραιῶν, ἀκίνητοι ὡς ἀγάλματα, μὲ τὰ κουκούλια καταβιβασμένα ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν, ἄνευ ἀναπνοῆς, ἄνευ βλέμματος, ἄνευ φαινομένης ζωῆς. Καὶ ὅμως τίς οἶδε ποῖαι λῦπαι καὶ ποῖα πάθη ἐκρύπτοντο ὑπὸ τὰ κουκούλια ἐκεῖνα.

Ὁ γηραιὸς ἱερεύς, ὅστις ἐξετέλει χρέη ἐφημερίου ἐν τῇ μονῇ, μόλις εἶχεν ἀρχίσει νὰ ἀναγινώσκῃ τὸν ἑξάψαλμον μὲ σιγανὴν φωνήν, ὅτε εἰσῆλθεν ὁ Σανοῦτος καὶ εἶχε προσέλθει πρὸς αὐτὸν ἡ ἡγουμένη. Ἡ φωνὴ ἐκείνη ἦτο σοβαρά, μονότονος, μελαγχολικὴ καὶ ἠκούετο ὡς ὁ φλοῖσβος τοῦ ρύακος ἐν μέσῳ ἄκρας σιγῆς καὶ ἠρεμίας.

Ὅτε ἤρχισεν ἡ μετὰ τοῦ Σανούτου ἐμπιστευτικὴ συνδιάλεξις τῆς Φηλικίτης, ἡ φωνὴ τοῦ γηραιοῦ ἀναγνώστου ἔλεγε τοὺς ἑξῆς κατανυκτικοὺς στίχους.

«Ἐκακώθην καὶ ἐταπεινώθην ἕως σφόδρα, ὠρυόμην ἀπὸ στεναγμοῦ τῆς καρδίας μου.

Κύριε, ἐναντίον σου πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ὁ στεναγμός μου ἀπὸ σοῦ οὐκ ἀπεκρύβη.

Ἡ καρδία μου ἐταράχθη, ἐγκατέλιπέ με ἡ ἰσχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου καὶ αὐτὸ οὐκ ἔστι μετ᾽ ἐμοῦ.

Οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου ἐξεναντίας μου ἤγγισαν καὶ ἔστησαν, καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν.

Καὶ ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου».

Συγχρόνως δὲ ἐξηκολούθει ὁ κατ᾽ ἰδίαν διάλογος μεταξὺ τῆς ἡγουμένης καὶ τοῦ Σανούτου.

―Ὄχι, ἀπήντησεν οὗτος πρὸς τὴν ἐρώτησιν τῆς ἡγουμένης, δὲν ζητῶ τὴν Φορτούναν, ἥτις ἄλλως μοὶ εἶναι πολὺ προσφιλής· ἦλθα διὰ τὴν Αὐγούσταν, πρὸς ἣν πολλὰ μὲ συνδέουσι.

― Τότε διατί δὲν πηγαίνετε κατ᾽ εὐθεῖαν ἐπάνω εἰς τὰ κελλία μου νὰ τὴν εὕρητε; Δὲν θὰ ἐκοιμήθη ἀκόμη. Σᾶς περιέμενεν ὅλην τὴν ἡμέραν σήμερον.

― Δὲν πηγαίνω ἀκόμη, διότι περιμένω κάποιον ἐδῶ.

― Περιμένετε κάποιον;

― Ναί, διὰ μίαν σπουδαίαν ὑπόθεσιν.

― Καὶ θὰ ἔλθῃ τώρα;

― Βεβαίως. Τῷ ἔχω εἰπεῖ νὰ εἴπῃ τὸ ὄνομά μου πρὸς τὴν θυρωρόν σας.

― Περὶ τούτου μὴ ἀμφιβάλλετε, θὰ τῷ ἀνοίξῃ, ἀρκεῖ νὰ εἴπῃ τὸ ὄνομά σας.

― Καὶ πῶς ἔχει ἡ Αὐγούστα; εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

― Δὲν δύναμαι νὰ σᾶς εἴπω ὅτι εἶναι καλά. Πάσχει αὐτὴ ἡ γυνή.

― Καὶ τί ἔχει;

―Ὤ, ἔχει, ἔχει…, ἔχει πόνους πολλούς.

― Τί εἴδους πόνους;

―Ἐγὼ εἶμαι μοναχὴ καὶ δὲν ἠξεύρω, εἶπεν ἡ Φηλικίτη, ἀλλὰ μοὶ φαίνεται ὅτι δὲν εἶναι μικρὸν πρᾶγμα νὰ ἀφήσῃ μία γυνὴ τὸν σύζυγόν της. Ἡ τύψις τῆς συνειδήσεως εἶναι τὸ μεγαλύτερον βασανιστήριον, τὸ ὁποῖον κανεὶς τύραννος δὲν ἐφαντάσθη ποτέ, διότι ὅλοι των τίποτε ἄλλο δὲν βασανίζουσι παρὰ τὴν σάρκα, ἀλλὰ καθεὶς ἄνθρωπος ὅμως τὸ φαντάζεται διὰ τὸν ἑαυτόν του, ὡς τὸ ἀσφαλέστερον μέσον τοῦ νὰ βασανίζεται μόνος του.

― Λοιπὸν ἔχει τύψεις συνειδήσεως! εἶπεν ὁ Σανοῦτος ὑποπτεύων τὴν εἰλικρίνειαν τῆς ἡγουμένης.

― Τί ἄλλο; εἶπεν αὕτη.

Ἡ φωνὴ τοῦ γέροντος ἱερέως ἐξηκολούθει συγχρόνως τοὺς στίχους τοῦ ἑξαψάλμου.

«Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ.

Οὕτως ἐν τῶ ἁγίῳ ὤφθην σοι τοῦ ἰδεῖν τὴν δύναμίν σου καὶ τὴν δόξαν σου.

Ὅτι κρεῖσσον τὸ ἔλεός σου ὑπὲρ ζωάς, τὰ χείλη μου ἐπαινέσουσί σε.

Οὕτως εὐλογήσω σε ἐν τῇ ζωῇ μου, καὶ ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀρῶ τὰς χεῖράς μου.

Ὡς ἐκ στέατος καὶ πιότητος ἐμπλησθείη ἡ ψυχή μου, καὶ χείλη ἀγαλλιάσεως αἰνέσει τὸ στόμα μου.

Εἰ ἐμνημόνευόν σου ἐπὶ τῆς στρωμνῆς μου, ἐν τοῖς ὄρθροις ἐμελέτων εἰς σέ.

Ὅτι ἐγενήθης βοηθός μου καὶ ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἀγαλλιάσομαι.

Ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου.»

Ἠκούετο ἡ φωνὴ αὕτη, ἧς οἱ φθόγγοι μόλις διεκρίνοντο, καὶ συγχρόνως ἠκούετο ὁ ψιθυρισμὸς τοῦ μεταξὺ τῆς Φηλικίτης καὶ τοῦ Σανούτου διαλόγου.

― Οὕτω λοιπὸν πάσχει ἡ Αὐγούστα; ἔλεγεν ὁ Σανοῦτος.

― Πάσχει, δὲν θὰ τὴν ἐπισκεφθῆτε;

― Εὐθὺς κατόπιν, ἀφοῦ ἔλθῃ ὁ ἄνθρωπος τὸν ὁποῖον περιμένω.

― Θὰ εἶναι πολὺ εὐτυχής, ὅταν σᾶς ἴδῃ.

― Δὲν θὰ τῆς ἀρνηθῶ τὴν εὐτυχίαν ταύτην.

Τὴν στιγμὴν ταύτην εἰσῆλθέ τις εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὃν παρετήρησεν ἡ ἡγουμένη, καὶ ἐννοήσασα ὅτι οὗτος ἦτο ὁ περιμενόμενος παρὰ τοῦ Σανούτου, ἀπεμακρύνθη μὲ βήματα βωβὰ καὶ μὴ ἠχοῦντα ἐπὶ τῶν πλακῶν τοῦ ἐδάφους.

Ὁ εἰσελθὼν ἦτο ὁ Μαῦρος. Εἰσῆλθε καὶ δὲν ἔβλεπεν οὔτε πρὸς τὸ εἰκονοστάσιον, οὔτε πρὸς τὸν θόλον, οὔτε πρὸς τὸ ἔδαφος, ἀλλὰ περιέφερε τὸ βλέμμα εἰς τὰ στασίδια ἀναζητῶν νὰ ἴδῃ ποῦ ἦτον ὁ Σανοῦτος. Οὗτος δὲ ὕψωσε τὴν χεῖρα ἐν τῇ σκιᾷ, τῇ σχηματιζομένῃ ὄπισθεν τοῦ κίονος, ἔνθα ἵστατο, καὶ ἔνευσε πρὸς τὸν Μαῦρον νὰ πλησιάσῃ πρὸς αὐτόν.

―Ἐδῶ εἶσθε; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

―Ὁμίλει σιγανώτερα, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, εἶναι ἐκκλησία ἐδῶ.

― Βέβαια ἐκκλησία εἶναι, εἶπεν ὁ Μαῦρος, ἀλλὰ διατί νὰ μὲ προσκαλέσῃς εἰς τὴν ἐκκλησίαν; Μήπως διὰ νὰ προσευχηθῶ; Δὲν ἠξεύρεις λοιπὸν ὅτι ἐγὼ δὲν προσευχήθην ποτὲ οὐδὲ εἰς τζαμίον;

― Δὲν βλάπτει· δὲν σὲ βιάζω νὰ προσευχηθῇς. Ἀλλὰ μὴ φωνάζῃς. Βλέπεις ὅτι σὲ ἤκουσαν.

Τινὲς ἐκ τῶν καλογραιῶν ἀκούσασαι τὴν σαρκαστικὴν ἐκείνην καὶ κρυσταλλίνην φωνὴν τοῦ Μαύρου εἶχον στραφῇ στιγμιαίως νὰ ἴδωσιν. Ἀλλ᾽ ἡ ἡγουμένη ἔνευσε πρὸς ταύτας ὅτι δὲν πρέπει νὰ προσέχωσι τὸν νοῦν εἰς τὰ γινόμενα ἐκτὸς τῆς ἀκολουθίας.

― Λοιπὸν λέγε, τί εἶναι; εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Μαῦρε, Μαῦρε, εἶπεν ὁ Σανοῦτος, βλέπω ὅτι ἐπεράσατε καλὰ μὲ τὸν φίλον σου Καρτάτσην.

― Διατί τὸ λέγεις αὐτό;

― Μοὶ φαίνεσαι πολὺ ζωηρός.

― Καὶ νομίζεις ὅτι εἶμαι μεθυσμένος;

― Δὲν λέγω τοῦτο· ἀλλὰ φαίνεται ὅτι ἔχετε ἀδειάσει φιάλας τινάς.

― Μὴ σὲ μέλῃ, εἶπεν ὁ Μαῦρος ψυχρῶς.

― Μὲ μέλει, διότι δὲν θέλω νὰ ναυαγήσῃ ἡ ὑπόθεσις, τὴν ὁποίαν θὰ σ᾽ ἀναθέσω.

―Ἐναυάγησε ποτὲ καμμία ὑπόθεσίς σου ἐξ αἰτίας μου;

―Ὄχι, ἔχω πολλὴν ἐμπιστοσύνην. Ἀλλὰ κοίταξε μὴ μεθύσουν παραπολύ, καὶ ὕστερα δὲν εἶναι διὰ τίποτε.

―Ἐγὼ ἐγγυῶμαι.

― Λοιπὸν ἄκουσε.

Τὴν στιγμὴν ταύτην ἡ φωνὴ τοῦ γέροντος ἱερέως, ὅστις ἀνεγίνωσκε μετὰ μεγίστης βραδύτητος, ἀπήγγελλε τοὺς ἑπομένους στίχους τοῦ ψαλμῳδοῦ.

«Ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου.

Μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι καὶ ἐξομολογήσονταί σοι;

Μὴ διηγήσεταί τις ἐν τῷ τάφῳ τὸ ἔλεός σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπωλείᾳ;

Μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένη;

Κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα καὶ τὸ πρωὶ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε.

Ἵνα τί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου, ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾽ ἐμοῦ;

Πτωχός εἰμι ἐγὼ καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου, ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην καὶ ἐξηπορήθην.

Ἐπ᾽ ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, καὶ οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με.

Ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ, ὅλην τὴν ἡμέραν, περιέσχον με ἅμα.

Ἐμάκρυνας ἀπ᾽ ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας.

Κύριε, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου.

Εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου.»

Καὶ ἡ συνδιάλεξις τοῦ Σανούτου μὲ τὸν Μαῦρον ἐξηκολούθει.

―Ἔχεις ἕτοιμα ὅλα, ὅσα σοὶ εἶπα; ἠρώτησεν ὁ Σανοῦτος.

―Ἕτοιμα.

―Ἔφυγαν ὅλοι ἀπὸ τὰ πλοῖα;

―Ἔφυγαν.

― Κανεὶς δὲν εἶναι μέσα;

― Κανείς.

― Ἡτοίμασας τὰς ἐμπρηστικὰς ὕλας;

― Τὰς ἡτοίμασα.

― Εἶναι πολλαί;

― Εἶναι ἀρκεταὶ διὰ νὰ καύσωσιν αὐτὸ τὸ μοναστήριον, καὶ ἄλλα δέκα.

―Ἠξεύρεις ἂν εἰς τὴν ναυαρχίδα μου ἔμεινε μέσα πολύτιμόν τι;

―Ἠξεύρω ὅτι ὅλα τὰ ἔχομεν πρὸ καιροῦ μεταφέρει ἔξω εἰς τὸ στρατηγεῖόν σας.

―Ὅλα ἀνεξαιρέτως;

―Ἔμεινε μόνον ἓν ἁρμάρι κλεισμένον, τὸ ὁποῖον δὲν ἠξεύρω τί περιέχει, καὶ τὸ κλειδὶ θὰ τὸ ἔχῃ μία τῶν δύο γυναικῶν.

―Ἄ, τῆς Φορτούνας ἀθύρματα! Μὴν ἀνησυχῇς δι᾽ αὐτά.

― Δὲν ἀνησυχῶ διὰ τίποτε.

― Λοιπὸν ἄκουσε. Ἠξεύρεις τί θὰ κάμῃς;

― Λέγετε.

― Θὰ πάρῃς τοὺς πέντε ἀνθρώπους σου, θὰ ἐπιβιβάσῃς εἰς μίαν φελούκαν αὐτούς, καὶ τὰς ἐμπρηστικὰς ὕλας, καὶ θὰ βάλετε φωτιὰν εἰς τὰ πλοῖά μου.

― Τώρα;

― Τώρα ἀμέσως· εἶναι ἡ κατάλληλος ὥρα.

― Πολὺ καλά, εἶναι τίποτε ἄλλο;

―Ὄχι. Ἀλλὰ βλέπω ὅτι δὲν σοὶ ἔκαμαν καμμίαν ἐντύπωσιν αὐτὰ ὁποὺ σὲ εἶπα.

― Ποίαν ἐντύπωσιν ἤθελες νὰ κάμῃς;

― Φαίνεται ὡς νὰ τὰ ἤξευρες.

― Εἶχα πρὸ πολλοῦ μαντεύσει τὸ σχέδιον τῆς ἐξοχότητός σας, εἶπε ψυχρῶς ὁ Μαῦρος.

― Τρομερὸς εἶναι, εἶπε καθ᾽ ἑαυτὸν ὁ Σανοῦτος. Ἐγὼ ἐπερίμενα νὰ ἐκπλαγῇ, καὶ τώρα μὲ ἀναγκάζει νὰ ἐκπλαγῶ ἐγώ.

― Λοιπὸν νὰ πηγαίνω; ἠρώτησεν ὁ Μαῦρος.

― Πήγαινε· ἀλλὰ φρόνησις καὶ ἐπιτηδειότης. Θέλω νὰ καοῦν ἐντελῶς τὰ πλοῖά μου.

― Ἡσυχάσατε, οὐδὲ στάκτη δὲν θὰ μείνῃ.

― Διότι μὲ πνίγουν αὐτοὶ οἱ μικροί· θέλουν νὰ μὲ βιάσουν νὰ λύσω τὴν πολιορκίαν, καὶ ν᾽ ἀφήσω εἰς τοὺς Γενουησίους τὸ φρούριον.

― Πηγαίνω, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Πήγαινε. Θ᾽ ἀναβῶ εἰς τὸ ὑπερῷον τοῦ μοναστηρίου καὶ θ᾽ ἀνοίξω τὸ παράθυρον. Θὰ ἴδω ἂν θὰ κάμῃς μεγάλην φωτιάν.

― Θὰ κάμω τόσην, ὥστε νὰ ψηθοῦν ὅλα τὰ ψάρια, καὶ νὰ βράσῃ ἡ θάλασσα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Εἰς μίαν ὥραν θέλω νὰ ἔχῃς τελειωμένην τὴν ἐργασίαν.

― Σᾶς τὸ ὑπόσχομαι.

Ὁ Μαῦρος ἔγινεν ἄφαντος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ´

ΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΤΟΥΝΑΙ

Ὁ Σανοῦτος ἔστη ἐπί τινας στιγμὰς διαλογιζόμενος. Ἐσκέπτετο καθ᾽ ἑαυτὸν ὅτι ἔπρεπε νὰ εἶναι λίαν εὐχαριστημένος, διότι ἀπεφάσισε νὰ ἐκτελέσῃ πρᾶξιν, ἥτις ἠδύνατο νὰ νομισθῇ παρὰ πάντων ἡρωική· συνάμα δὲ ἡ Βενετία πιθανῶς ἔμελλε νὰ τὸν ἀποζημιώσῃ, διὰ τὴν πυρπόλησιν τῶν γαλερῶν, παρέχουσα αὐτῷ πανταχοῦσάν τινα γενικῆς φορολογίας ἐν τῷ Αἰγαίῳ πελάγει.

Τῷ ὄντι δὲ τὰ τῆς ἐκστρατείας εἶχον περιέλθει εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ὥστε ἠδύνατο ἴσως νὰ ἔχῃ λογικόν τι ἡ παράβολος αὕτη ἀπόφασις τοῦ Σανούτου. Ὁ Κουϊρίνης, οἱ Γίζαι, ὁ Ναυϊγαγιοῦζος καὶ οἱ λοιποί, ἀφοῦ καθ᾽ ἑκάστην ἠνώχλουν αὐτὸν ἀπαιτοῦντες τὴν διάλυσιν τῆς πολιορκίας, εἶχον ἀποφασίσει ἐπὶ τέλους ν᾽ ἀποπλεύσωσι μετὰ τῶν ἑταίρων των, καταλείποντες αὐτὸν μόνον μετὰ τῶν διακοσίων στρατιωτῶν καὶ τῶν ὀκτὼ γαλερῶν του. Μὲ τόσον μικρὸν πλῆθος ὁ Σανοῦτος οὐδέποτε ἠδύνατο νὰ κυριεύσῃ τὸ φρούριον, καὶ τοῦτο ἐνόμιζεν ὡς καταισχύνην αὐτοῦ, ἂν ἠναγκάζετο νὰ τὸ ἀφήσῃ εἰς τὰς χεῖρας τῶν Γενουαίων, τῶν ἀσπόνδων τούτων ἐχθρῶν. Μὴ δυνάμενος ἄλλως νὰ δεσπόσῃ τῆς πολυκεφάλου ἐκείνης ὕδρας τῶν ἑταίρων αὐτοῦ, ἐβουλεύθη νὰ τοὺς ἀφαιρέσῃ τὰ μέσα τῆς φυγῆς καὶ νὰ βιάσῃ οὕτως αὐτοὺς νὰ συμπράξωσι μετ᾽ αὐτοῦ. Καλύτερον τρόπον δὲν κατώρθωσε νὰ εὕρῃ. Ἄλλως δέ, ἡ δίψα τοῦ παραδόξου καὶ τοῦ ἀλλοκότου, ὑφ᾽ ἧς κατείχετο, ἡ ἐσωτερικὴ βία πρὸς γενναίας πράξεις καὶ ἡ μανιώδης αὐτοῦ φιλοδοξία συνετέλεσαν πολὺ εἰς τὴν τοιαύτην ἀπόφασιν.

Ὅτε ἀνεχώρησεν ὁ Μαῦρος, ᾐσθάνθη ἑαυτὸν θερμαινόμενον καὶ ἀνυπομονοῦντα ὅπως ἴδῃ ἰδίοις ὀφθαλμοῖς τὴν πυρπόλησιν τοῦ στόλου του καὶ εἶπεν.

«Ἄς ὑπάγω τώρα νὰ ἐξυπνίσω τὴν φίλην μου Φορτούναν, διὰ νὰ ἴδῃ καὶ αὐτὴ καιομένας τὰς γαλέρας μου. Θὰ τῆς εἴπω ὅτι δύο Φορτούνας δὲν ἠδυνάμην νὰ ἔχω καὶ ἔπρεπε νὰ θυσιάσω τὴν μίαν εἰς τὴν ἄλλην. Ἡ Αὐγούστα θὰ κοιμᾶται τώρα, τὸ πρωὶ τὴν βλέπω. Ἔπειτα αὐτὴ πάσχει ἡ δυστυχής.»

Καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ.

Ἡ ἡγουμένη ἐνόμισεν ὅτι μετέβαινε πρὸς τὴν Αὐγούσταν καὶ ἐσιώπησεν.

Ἐν τούτοις μόλις παρῆλθον στιγμαί τινες, καὶ Ζηνοβία ἡ θυρωρός, ἦλθε νὰ τῆς εἴπῃ τὰς παραλόγους ἀπαιτήσεις τῆς Αὐγούστας, ὡς εἴδομεν. Ἦτο ἀκριβῶς ἡ στιγμὴ καθ᾽ ἣν ἀπέδρα αὕτη, χωρὶς νὰ ὑποπτεύσῃ μηδὲ πόρρωθεν τὴν ἐν τῇ μονῇ παρουσίαν τοῦ Μάρκου Σανούτου.

Ἡ μήτηρ Φηλικίτη ἀκούσασα ταῦτα εἶπε πρὸς τὴν Ζηνοβίαν.

― Εἰπέ της νὰ μὴν ὑπάγῃ πουθενά, εἶναι ἐδῶ ὁ Σανοῦτος. Τώρα ἐβγῆκεν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν καὶ ὑπάγει νὰ τὴν εὕρῃ εἰς τὸ κελλίον. Εἰπέ της ν᾽ ἀναβῇ ἐπάνω νὰ τὸν προφθάσῃ.

― Ποῖος Σανοῦτος; εἶπεν ἡ Ζηνοβία.

―Ὁ κόμης Σανοῦτος, εἶπεν ἡ Φηλικίτη.

―Ἀλλὰ πῶς ἐμβῆκεν ὁ κόμης Σανοῦτος, ἀφοῦ ἐγὼ δὲν τοῦ ἤνοιξα;

― Δὲν ἠξεύρω πῶς ἐμβῆκε· δὲν εἶναι αὐτὸ τῆς παρούσης ὥρας. Κάμε τώρα ὑπακοήν.

Ἡ Ζηνοβία ἔστρεψε τὰ νῶτα καὶ ἀπῆλθεν. Ἀλλὰ μετά τινας στιγμὰς ἐπανῆλθε κομίζουσα τὴν παράδοξον εἴδησιν ὅτι ἐσβέσθη ἡ κανδήλα εἰς τὸ κελλίον της, ὅτι ἡ Αὐγούστα ἔγινεν ἄφαντος καὶ ἡ πύλη τοῦ μοναστηρίου παρεβιάσθη.

― Τί τρέχει; εἶπεν ἡ ἡγουμένη.

― Καὶ ἐγὼ δὲν ἠξεύρω.

〈― Καὶ αἱ κλεῖδες;〉

― Τὰς ηὗρα ψηλαφητὰ εἰς τὸ σκότος, εἰς τὸ κλεῖθρον τῆς μικρᾶς θύρας.

―Ὑπάγωμεν νὰ ἰδῶμεν.

Καὶ ἐξῆλθον ἀμφότεραι ἐκ τοῦ ναοῦ. Τότε δὲ ἡ Φηλικίτη ἔγινεν αὐτόπτις τοῦ παραβιασμοῦ τῆς πύλης.

Ἐπὶ μίαν στιγμὴν ἐπίστευσεν ὅτι ὁ Σανοῦτος εἶχε συναντήσει ἐν τῷ μεταξὺ τὴν Αὐγούσταν καὶ ἀμφότεροι ἔφυγον. Ἀλλὰ παραχρῆμα ἡ ἰδέα αὕτη τῇ ἐφάνη παράλογος. Πρῶτον ὁ Σανοῦτος εἶχε κλειδίον τι πρὸς χρῆσίν του, καὶ δὲν ἤθελε καταφύγει εἰς τὸ νὰ κλέψῃ τὸν ἐν τῷ κελλίῳ τῆς Ζηνοβίας ὁρμαθόν. Ἔπειτα ποῦ ἤθελον μεταβῇ, καὶ πρὸς τί; Ἡ Φηλικίτη ἐνόησε λοιπὸν ὅτι μόνη ἡ Αὐγούστα ἔφυγε. Καὶ τότε ἐδιχάσθη μεταξὺ δύο γνωμῶν· νὰ δράμῃ κατόπιν τῆς Αὐγούστης ὅπως τὴν προλάβῃ καὶ τὴν ἀνακαλέσῃ ἀναγγέλλουσα αὐτῇ ὅτι ὁ κόμης Σανοῦτος ἦτο ἐν τῇ μονῇ, ἢ νὰ ζητήσῃ ἐντὸς τῆς μονῆς τὸν κόμητα καὶ νὰ τὸν πέμψῃ πρὸς ἀνεύρεσιν αὐτῆς, ἂν ἐπεθύμει νὰ ὑπάγῃ; Ἡ δευτέρα αὕτη γνώμη ὑπερίσχυσε καὶ ἀνέβη εἰς τὰ κελλία της, νομίζουσα ὅτι θὰ εὕρισκεν ἐκεῖ τὸν Σανοῦτον (ἢ ἴσως καὶ τὴν Αὐγούσταν αὐτήν, τίς οἶδεν, ἐνδεχόμενον νὰ ὠνειρεύθη ἡ Ζηνοβία, δυνατὸν νὰ ἦτο ὑπνοβάτις καὶ ἤνοιξεν αὐτὴ αὕτη ἀσυνειδήτως τὴν ὀρσοθύραν τῆς πύλης, δυνατὸν νὰ τὴν ἤνοιξε τρίτος τις). Ἀλλ᾽ οὔτε τὸν Σανοῦτον εὗρεν ἐκεῖ, οὔτε τὴν Αὐγούσταν. Τί νὰ πράξῃ; Ἐπανῆλθε πάλιν εἰς τὴν προτέραν γνώμην της καὶ ὑπώπτευσεν ὅτι ἔφυγον ἀμφότεροι ὁμοῦ. Ἀλλ᾽ ὄχι, ἀδύνατον· ἂν συνήντα τὸν Σανοῦτον ἡ Αὐγούστα, ἤθελε μείνει μᾶλλον, δὲν ἤθελε φύγει, ἀφοῦ αὐτὸν ἐζήτει, καὶ διότι δὲν τὸν εὕρισκεν, ἔφυγε, πιθανῶς. Τί συνέβη λοιπόν;

―Ἄ, ἠξεύρω, εἶπεν ἡ ἡγουμένη. Καὶ ἐνθυμήθη τὴν Φορτούναν καὶ τὴν Πρόνοιαν, τὰς δύο ταύτας ἑστιάδας τῆς Βενετίας, αἵτινες ἐξενίζοντο ἐν τῇ μονῇ.

―Ἂς ὑπάγω νὰ τὸν ζητήσω, ἐκεῖ θὰ εἶναι ὁ κόμης.

Καὶ ἀνέβη εἰς τὸ ὑπερῷον, ὅπου κατῴκουν ἀμφότεραι. Ἀνῆλθε τέσσαρας ἢ πέντε κλίμακας καὶ φθάσασα ἔκρουσε τὴν θύραν τῆς Φορτούνας, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς δειλίας. Οὐδεὶς ἀπήντησε. Δυνατὸν νὰ μὴ ἤκουσαν. Καὶ ὅμως ἔβλεπε φῶς διὰ τοῦ φεγγίτου ἐν τῷ καταλύματι τῆς Φορτούνας. Ἔκρουσε τῆς Προνοίας τὴν θύραν. Οὐδείς. Ἐσκέφθη. Τί νὰ κάμω; Νὰ φανῶ ὀχληρά; Ἔπειτα τώρα τί χρειάζεται ὁ Σανοῦτος; Ἡ Αὐγούστα εἶναι μακράν, καὶ δὲν τὴν προφθάνει. Καὶ ἀφοῦ τὴν ἀγαπᾷ τόσον, ὥστε προτιμᾷ αὐτῆς τὴν Φορτούναν, ποίαν προθυμίαν θὰ δείξῃ νὰ τρέξῃ κατόπιν τὴν νύκτα εἰς τὴν ἐρημίαν, ἀφοῦ εἶναι ἀπὸ δύο ὡρῶν εἰς τὸ μοναστήριον καὶ δὲν ἔδειξεν ἀρκετὴν προθυμίαν ὅπως τὴν ἐπισκεφθῇ; Ἂς ἀφήσω τὰ πράγματα ὅπως εἶναι. Τί μὲ μέλει; Καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὸν ναόν, ὅπως συμπληρώσῃ τὴν προσευχήν της.

Ἐν τούτοις ὁ Μαῦρος ἐπέστρεψεν εἰς τὸ καπηλεῖον καὶ ἐπανεῦρε περιμένοντας αὐτόν, πλὴν τοῦ Σκιάχτη, τὸν Καρτάτσην καὶ δύο ἢ τρεῖς ἄλλους συντρόφους.

― Λοιπὸν ἐμεθύσατε ἀρκετά, παλληκάρια μου; τοῖς εἶπεν.

―Ἐγὼ εἶμαι στουππί, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης.

― Καὶ σύ, Καρτάτση;

―Ἐγὼ ἔμεινα νηστικός, ἀπήντησεν ὁ Καρτάτσης, ἑωσοῦ μάθω περὶ τίνος πρόκειται. Διότι δὲν ἀγαπῶ νὰ μοῦ λέγουν ἱστορίας, ὅταν εἶμαι μεθυσμένος, καὶ νὰ μὲ μεταχειρίζωνται ὡς βόδι εἰς τὸν ζυγόν.

― Θὰ σᾶς εἴπω τί θὰ κάμωμεν, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Ἀλλὰ μὴ σᾶς φανῇ παράξενον;

―Ὄχι.

―Ἰδού, ἰδέτε αὐτό.

― Τί εἶναι αὐτό;

― Εἶναι αὐτὸ ἡ σφραγὶς τοῦ Ἁγίου Μάρκου;

Καὶ τοῖς ἔδειξε τὴν περγαμηνήν, ἣν τῷ εἶχε δώσει ὁ Σανοῦτος.

― Εἶναι, εἶπον οἱ πέντε ἄνδρες, ὧν τινες μόλις ἔβλεπον τὴν ρῖνά των ἐκ τῆς μέθης.

― Εἶναι καὶ αὐτὸ ἡ ὑπογραφὴ τοῦ κόμητος Σανούτου;

―Ἀπὸ ὑπογραφὰς δὲν γνωρίζομεν, εἶπεν ὁ Σκιάχτης.

― Γνωρίζω ἐγώ, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

Ὁ Μαῦρος ἀνέπτυξε τὴν περγαμηνὴν καὶ τῷ ἔδειξε τὴν ὑπογραφὴν τοῦ κόμητος Σανούτου.

― Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπογραφή του τῳόντι, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

― Λοιπόν, ἐπανέλαβεν ὁ Μαῦρος, ἂν θέλῃς λάβε τὸν κόπον νὰ διαβάσῃς τὸ κείμενον αὐτοῦ τοῦ ἐγγράφου, νὰ ἰδῇς τί λέγει.

― Τί μᾶς διηγεῖται αὐτὸς ὁ Μαῦρος; εἶπεν ὁ Σκιάχτης ἀνυπομονῶν· μήπως θέλει νὰ μᾶς μάθῃ γράμματα αὐτὴν τὴν φοράν;

― Δὲν θέλω νὰ σᾶς μάθω γράμματα, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος, ἀλλ᾽ εἶναι ἀνάγκη νὰ λάβητε γνῶσιν αὐτῆς τῆς διαταγῆς, διὰ νὰ μὴν περιπατῶμεν εἰς τὰ τυφλά.

― Ἡμεῖς ἔχομεν ἐμπιστοσύνην, εἶπεν ὁ Σκιάχτης. Εἰπέ μας τί τρέχει καὶ τοῦτο ἀρκεῖ.

Ὁ προβλεπτικὸς Μαῦρος εἶχε σκεφθῆ, ὅτι, ἂν τοῖς ἔλεγεν ὁλόκληρον τὴν ἀλήθειαν, τοὐτέστιν ὅτι ὁ Σανοῦτος εἶχεν ἀποφασίσει νὰ καύσῃ τὸν στόλον του καὶ ἐξέλεξεν αὐτοὺς ὡς ἐκτελεστὰς τῆς ἀποφάσεώς του ταύτης, τὸ πρᾶγμα ἤθελε κριθῆ τερατῶδες καὶ χιμαιρικὸν ὅλως, καὶ δυσκόλως ἤθελον πιστεύσει τοὺς λόγους του. Ὅθεν ἔκρινεν εὔλογον νὰ εὕρῃ μεσαῖόν τινα τρόπον πρὸς ἀνακοίνωσιν τῶν ἰδεῶν του, καὶ τοῖς εἶπε τὰ ἑξῆς.

―Ἀκούσατε λοιπόν· ὁ κόμης Σανοῦτος, ὁ κύριός μου, ἔχει ἐμπιστοσύνην εἰς ὅλους ἐσᾶς, καὶ μὲ διέταξε νὰ σᾶς προσκαλέσω νὰ λάβητε μέρος ἂν θέλετε, εἰς τὴν ἔνδοξον πρᾶξιν, ὁποὺ μὲ διέταξε νὰ ἐκτελέσω ἀπόψε. Ἐκτὸς τῆς εὐγνωμοσύνης του, ὁ κύριός μου, ὁ κόμης Σανοῦτος, τὴν ὁποίαν θὰ σᾶς χρεωστῇ, μὲ διέταξε πρὸς τούτοις νὰ σᾶς ὑποσχεθῶ χρήματα δι᾽ ἀμοιβήν σας, μέχρι πενῆντα ἢ καὶ ἑβδομῆντα φλωρίων εἰς ἕκαστον, καὶ μοὶ ἐπέτρεψε νὰ σᾶς δώσω προκαταβολήν.

Καὶ ἐκβαλὼν βαλάντιον ἐκ τοῦ κόλπου ἐμέτρησε πεντήκοντα φλωρία, καὶ ἐνεχείρισεν ἀνὰ δέκα εἰς ἕκαστον τῶν πέντε συντρόφων, οἵτινες ἐγλυκάνθησαν καὶ ὁ σίελός των ἔρρεε πλημμυρίσας καὶ οὔτε τοὺς ὀφθαλμοὺς οὔτε τὰς χεῖράς των ἐπίστευον.

― Δὲν χωρατεύει, βλέπω, ὁ Μαῦρος, παρετήρησεν ὁ Καρτάτσης.

―Ὁ Μαῦρος πληρώνει καλά, εἶπεν ὁ Σκιάχτης· ἂς ὄψεται ἐκείνη ἡ Κοκκινού, ὑπετονθόρυσε μὲ φωνὴν μὴ ἀκουομένην.

― Τώρα, ἐπανέλαβεν ὁ Μαῦρος, ἰδοὺ μὲ δύο λέξεις ἡ ἐργασία ὁποὺ θὰ κάμωμεν αὐτὴν τὴν νύκτα· ἀλλὰ νὰ μὴ παραξενευθῆτε ὅ,τι καὶ ἂν εἶναι, μηδὲ νὰ φοβηθῆτε. Ὁ κόμης Σανοῦτος μᾶς ἐξασφαλίζει ὅλους ἐναντίον ὅλου τοῦ κόσμου. Καὶ μοὶ εἶπε νὰ σᾶς ἐγγυηθῶ ὅτι δὲν θὰ πάθωμεν τίποτε, καὶ μὴ φοβεῖσθε, αὐτὸς ἔχει τὴν εὐθύνην. Μὴ σᾶς μέλῃ τέσσερα, αὐτὸς εἶναι ἐδῶ.

― Δὲν φοβούμεθα ἡμεῖς τίποτε, ἀπήντησεν ὁ Σκιάχτης.

― Λέγε, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

― Μὲ δύο λέξεις, πρόκειται νὰ καύσωμεν ἀπόψε τὰς τρεῖς γαλέρας, ὁποὺ δὲν εἶναι τοῦ κόμητος Σανούτου· δηλ. τὴν μίαν τοῦ Κουϊρίνη, καὶ τὰς δύο τῶν ἀδελφῶν Γίζη. Αὐτὰς τὰς τρεῖς γαλέρας θὰ ὑπάγωμεν τώρα νὰ βάλωμεν φωτιὰν νὰ τὰς καύσωμεν. Πῶς σᾶς φαίνεται; Βαστᾷ ἡ καρδιά σας;

Οἱ πέντε ἄνδρες προσεδόκων βεβαίως ἐξ ἀρχῆς νὰ ἀκούσωσι τολμηρόν τι σχέδιον προτεινόμενον αὐτοῖς ὑπὸ τοῦ Μαύρου, καὶ ὁ Καρτάτσης μάλιστα, ὅστις ἦτο πανουργότατος τῶν λοιπῶν, εἶχεν ἐννοήσει κατὰ τὸ ἥμισυ, ἐκ τῶν παρασκευῶν τοῦ Μαύρου, εἰς ἃς τὸν εἶδε ἀσχολούμενον τὴν ἡμέραν, περὶ τίνος ἐπρόκειτο. Ἀλλ᾽ οὐχ ἧττον, καίτοι διετέλουν ἤδη ἐν μέσῃ τῇ καταστάσει μεταξὺ μέθης καὶ νηφαλιότητος, ἡ ἀνακοίνωσις αὕτη τοῦ Μαύρου τοῖς ἐπροξένησεν ἔκπληξίν τινα.

― Δὲν εἶναι τίποτε καὶ μὴ ξιππάζεσθε, εἶπεν ο Μαῦρος. Σᾶς εἶπον ὅτι ὁ κόμης Σανοῦτος μᾶς ἐξασφαλίζει καὶ δὲν ἔχομεν νὰ πάθωμεν τίποτε. Ἔχω ἑτοιμάσει σήμερον ὅλας τὰς ὕλας διὰ τὴν πυρπόλησιν, πίσσαν καὶ ἄσφαλτον ἄφθονα, δᾷδας καὶ ρητίνην. Θὰ ὑπάγωμεν νὰ κολλήσωμεν τὴν φωτιὰν εἰς τὰ τρία πλοῖα, καὶ θὰ ὑπάγωμεν νὰ κοιμηθῶμεν ἥσυχοι· θὰ κάμωμεν μάλιστα ὡραίαν διασκέδασιν αὐτὴν τὴν νύκτα. Εἶναι θεατρικὴ παράστασις, τὴν ὁποίαν δὲν εὑρίσκει εὔκολα κανείς.

―Ἀλλ᾽ οἱ ἄνθρωποι ὁποὺ θὰ εἶναι μέσα εἰς τὰς γαλέρας; παρετήρησεν εἷς ἐκ τῶν τριῶν προσηλύτων τοῦ Καρτάτση, ὅστις ἐκαλεῖτο Φιάμμης.

― Δὲν εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος μέσα, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος. Αὐτὸ ἐννοεῖται ὅτι ἐφρόντισα σήμερον, κατὰ διαταγὴν τοῦ κόμητος, νὰ ἀφήσω τὰ πλοῖα ἔρημα ἀνθρώπων, ὄχι μόνον τὰ τρία ὁποὺ θὰ καύσωμεν, ἀλλὰ καὶ τὰ ὀκτὼ ἐπίλοιπα τὰ ἀνήκοντα εἰς τὸν κόμητα Σανοῦτον. Δὲν θὰ πάρωμεν ἡμεῖς ἀνθρωπίνην ψυχὴν εἰς τὸν λαιμόν μας. Τὰ ξύλα καὶ τὰ σχοινία θὰ καύσωμεν μόνον, τὰ ὁποῖα ἔγιναν διὰ νὰ καίωνται. Καὶ θὰ κάμωμεν ὡς πρὸς τοῦτο ὡραίαν παρτίδα. Φαντασθῆτε τὸ πῦρ ν᾽ ἀνεβαίνῃ μὲ βρόντον εἰς τοὺς ἱστοὺς καὶ τὰ ἐξάρτια, φαντασθῆτε τὸ φῶς ὁποὺ θὰ φωτίσῃ τὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης, φαντασθῆτε τὸν καπνόν, ὅστις θὰ ἀνεβαίνῃ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ θὰ ζητῇ νὰ σβήση τὰ ἄστρα! Καὶ ὅταν θὰ ἐξυπνήσουν αὔριον ὁ Κουϊρίνης καὶ οἱ δύο Γίζαι, θὰ νομίσουν ὅτι ἡ θάλασσα ἔφαγε τὰς γαλέρας των. Θὰ τρίβουν τὰ ὄμματά των καὶ δὲν θὰ δύνανται νὰ ἐννοήσουν πῶς ἔγινεν αὐτὸ τὸ θαῦμα.

―Ἀλλ᾽ εἰπέ μοι, Μαῦρε, εἶπεν ὁ Καρτάτσης, τί συμφέρον ἔχει ὁ ἀφέντης σου διὰ νὰ καύσῃ αὐτὰς τὰς τρεῖς γαλέρας;

― Αὐτὸ δὲν τὸ ἠξεύρω οὐδ᾽ ἐγώ, ἀπήντησεν ὁ Μαῦρος. Φαίνεται ὅμως ὅτι οἱ τρεῖς οὗτοι σύντροφοι τοῦ φέρουν μεγάλας δυσκολίας, καὶ ζητοῦν νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ φύγουν μὲ τοὺς μισθωτούς των. Καὶ διὰ νὰ μὴ φύγουν καὶ δώσουν τὸ κακὸν παράδειγμα εἰς τὸν στρατόν, ὁ κόμης ἀπεφάσισε νὰ καύσῃ τὰς γαλέρας των.

― Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

Ὁ Μαῦρος τῷ ἔκλεισε τὸν ὀφθαλμὸν κοιτάξας αὐτόν, εἰς σημεῖον ὅτι ἤθελε νὰ τῷ εἴπῃ τι ἰδία.

―Ὑπάγωμεν λοιπόν, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

―Ὑπάγωμεν, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Καὶ οἱ λοιποὶ τέσσαρες ἠγέρθησαν καὶ τοὺς ἠκολούθησαν.

Ὅτε ἐξῆλθον, ὁ Μαῦρος ἐκίνησε τὸν βραχίονα τοῦ Καρτάτση, καὶ ἔμεινε μετ᾽ αὐτοῦ βήματά τινα ὀπίσω τῶν ἄλλων.

―Ἐννοεῖς τί εἶναι; τῷ εἶπεν ὁ Μαῦρος ταπεινῇ τῇ φωνῇ. Δὲν ἐτόλμησα νὰ τὰ εἴπω ὅλα εἰς τοὺς ἄλλους διὰ νὰ μὴν ἀπορήσουν.

― Τί εἶναι; εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

― Εἶναι ὅτι δὲν πρόκειται νὰ καύσωμεν τὰς τρεῖς γαλέρας μόνον.

―Ἀλλά;

―Ἀλλὰ καὶ τὰς ἕνδεκα.

― Καὶ τὰς ἕνδεκα;

― Ναί.

― Τὰς γαλέρας τοῦ Σανούτου;

― Ναί.

― Τὸν στόλον ὁλόκληρον;

― Ναί.

〈―Ἀπίστευτον!〉

― Αὐτὸ ὁποὺ σοῦ λέγω.

― Διὰ ποῖον λόγον;

― Διὰ τὸν λόγον τοῦ νὰ μὴ δυνηθῇ κανεὶς νὰ φύγῃ μέχρις οὗ παραδοθῇ τὸ φρούριον.

― Καὶ σοὶ ἔδωκε τοιαύτην παραγγελίαν ὁ κόμης Σανοῦτος, ὁ ἴδιος;

― Μάλιστα.

―Ἀληθινά;

―Ἀληθέστατα.

―Ἄπορον μοὶ φαίνεται.

― Εἰς ἐμὲ ὄχι.

― Θὰ χάσω τὸν νοῦν μου.

― Μή, διότι θὰ μετανοήσῃς.

― Μὲ ἐμπαίζεις, Μαῦρε;

―Ὄχι, μὰ τὸν Ἀλλάχ.

―Ἔχεις πεποίθησιν δι᾽ ὅσα λέγεις;

― Στερεὰν καὶ ἀκλόνητον.

― Καὶ ὑπάγομεν τώρα νὰ πράξωμεν τοῦτο;

― Μοὶ φαίνεται. Ἀλλ᾽ ἄκουσε, σὺ εἶσαι τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Σανούτου Μοὶ εἶπε πολλὰ διὰ σέ, δὲν σὲ πολιτεύομαι. Μοὶ εἶπε μάλιστα ὅτι θὰ σοὶ δώσῃ πολλὰ χρήματα, ἀρκεῖ νὰ ἐπιτύχῃ ἡ ἐργασία.

―Ὤ, διάβολε!

―Ἀλλὰ κοίταξε καλά, ὅταν θ᾽ ἀρχίσωμεν νὰ καίωμεν, ἂν μᾶς φέρουν οἱ ἄλλοι δυσκολίας, νὰ μὲ βοηθήσῃς.

― Τί νὰ σὲ βοηθήσω;

― Βεβαίως θὰ τοὺς φανῇ παράδοξον, ὅταν μὲ ἴδουν νὰ βάλω φωτιὰν εἰς τὴν Φορτούναν, τὴν ναυαρχίδα τοῦ Σανούτου. Λοιπὸν ἐκεῖ σὲ θέλω. Πρέπει νὰ τοὺς πείσωμεν ὅτι δὲν εἶναι τίποτε.

― Ἡσύχασε, θὰ προσπαθήσω.

―Ἰδού, λάβε καὶ τοῦτο, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

Καὶ τῷ ἔδωκε τὸ βαλάντιόν του, ὅπερ ὁ Καρτάτσης ἔκρυψε ταχέως εἰς τοὺς κόλπους του. Εἶτα ἐτάχυναν τὸ βῆμα, καὶ ἔφθασαν τὸν Σκιάχτην καὶ τοὺς τρεῖς προσηλύτους, οἵτινες προεπορεύοντο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ´

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης καὶ ὁ Μηνᾶς εἶχον καθίσει ἐπὶ βράχου τινὸς κατὰ τὴν παραλίαν, καὶ εἶδον τὴν φελούκαν, ἐν ᾗ εὑρίσκετο ἡ Αὐγούστα, προσεγγίσασαν εἰς τὴν ναυαρχίδα τοῦ κόμητος Σανούτου. Εἶδον τὴν γυναῖκα ταύτην ἀναβαίνουσαν τὴν κλίμακα καὶ γενομένην ἄφαντον ὄπισθεν τῶν ὑψηλῶν κωπαστῶν τῆς γαλέρας, καὶ εἶδον τὴν φελούκαν μετὰ τῶν δύο ναυτῶν ἀπομακρυνομένην καὶ ἐπιστρέφουσαν διὰ τῆς αὐτῆς καμπύλης ὁδοῦ, ὅπως ἐπανέλθῃ εἰς τὴν βρατσέραν, εἰς ἣν ἀνῆκε. Τὰ ὕδατα ἦσαν βαθέα ἐν τῷ ὅρμῳ καὶ δὲν ἀπεῖχε πλειότερον τῶν ἑπτὰ ὀργυιῶν ἡ ναυαρχίς, καὶ τὰ λοιπὰ πλοῖα ἐφεξῆς, ἀπὸ τῆς ξηρᾶς. Ὅθεν ὁ Βενδίκης καὶ ὁ σύντροφός του, ὑπὸ τὴν ἀνταύγειαν τῶν ἀστέρων καὶ τοῦ γαλαξίου, ὅστις ἔλαμπεν ἐξόχως κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην, διέκριναν ὁπωσοῦν καλῶς τὰ ἀντικείμενα.

Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἰωάννου Βενδίκη ἐφαίνετο μεταβᾶσα εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του. Ὁ δὲ Μηνᾶς τὸν ἔβλεπεν ἐγκαρσίως καὶ δὲν ἐτόλμα νὰ τῷ ἀποτείνῃ τὸν λόγον.

Ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Μηνᾶς εἶχον φθάσει τὴν νύκτα ἐκείνην εἰς Νάξον. Πρὸ πολλοῦ βεβαίως θὰ εἶχον ἐκτελέσει τὸν πλοῦν τοῦτον, ἀλλ᾽ ἂς ἐνθυμηθῶσιν οἱ ἀναγνῶσται ἡμῶν τὴν περιπλοκήν, ἥτις τοῖς εἶχε συμβῆ ὅτε ἡτοιμάζοντο νὰ ἀποπλεύσωσιν ἐκ Πάτμου. Καὶ ἀπηλλάχθησαν μὲν τῆς καταδιώξεως τῆς ἀλλοκότου ἐκείνης γυναικός, ἥτις ἐνήργησε κατὰ παραγγελίαν τοῦ Σανούτου, ἀλλ᾽ ἐτραυματίσθησαν ἀμφότεροι ἐν τῇ συμπλοκῇ καὶ ἔχρῃζον νοσηλείας. Ἀλλὰ τοῦτο μόνον δὲν θὰ ἤρκει ὅπως ἀναβάλῃ τὸν ἀπόπλουν των, ἀφοῦ εἶχον ναυλώσει ἤδη τὸ πλοῖον· ἄλλη τις ἐναντιότης ἐπῆλθεν. Ὁ ἀντιπρόσωπος τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, μοναχὸς καὶ αὐτός, ὅστις ἥδρευεν ἐν τῷ ἐπινείῳ, πληροφορηθεὶς περὶ τῶν συμβάντων, μετεκάλεσε παρ᾽ ἑαυτῷ τὸν Ἰωάννην καὶ τὸν Μηνᾶν καὶ τοὺς ἀνέκρινε. Διέταξε δὲ νὰ μείνωσιν ὑπὸ ἀσφαλῆ φύλαξιν, μέχρις οὗ ἐκθέσει τὰ συμβάντα πρὸς τὸν λεγόμενον δικαῖον· ἦτο δὲ οὗτος ὁ ἀνώτατος ὑπάλληλος τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας ἐν τῇ αὐτονομουμένῃ πολιτείᾳ τῶν μοναχῶν τῆς Πάτμου. Ὁ δικαῖος ἦλθε τῇ ἐπιούσῃ καὶ τοὺς ἐξήτασε καὶ αὐτός. Ὅσον διὰ τὴν Καικιλίαν καὶ τοὺς στρατιώτας της, εἶχον γίνει ἄφαντοι καὶ ἀπέπλευσαν ἀπὸ τοῦ ὅρμου, εἰς ὃν εἶχον προσορμισθῆ, πλησίον ἀκατοικήτου τινὸς παραλίας. Ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Μηνᾶς οὐδὲν εἶχον ν᾽ ἀποκαλύψωσι πρὸς τοὺς ἀνακρίναντας αὐτοὺς μοναχούς, ἢ συμπεράσματα μόνον ἀρκούντως πιθανά. Τέλος αἱ διατυπώσεις αὗται διήρκεσαν ἡμέρας τινάς, καθ᾽ ἃς ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Μηνᾶς ἐπεμελήθησαν τὰς πληγάς των, ἀπολαύσαντες τῆς προθύμου τῶν κατοίκων συνδρομῆς. Καὶ μετὰ τοῦτο τοῖς ἀπεδόθη ἡ ἐλευθερία καὶ ἀπέπλευσαν ἐκ Πάτμου. Ἀλλ᾽ ἕνεκα τῆς ἀντιπνοίας τῶν ἀνέμων ὁ διάπλους διήρκεσεν ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας.

Κατὰ τὴν ἐν Πάτμῳ διαμονήν του, ἐφρόντισε νὰ πληροφορηθῇ, ἂν καὶ μετὰ σπαραγμοῦ καρδίας, πολλὰ περὶ τῆς Αὐγούστης. Ἐγνώρισε τὸν ἀδελφὸν Νεεμίαν, ὅστις τὴν ὑπηρέτει, ἐγνώρισε καὶ τὸν ἀββᾶν Ἀμμοῦν, ὅστις τὴν ἐξωμολόγει. Ἔμαθε παρὰ τοῦ πρώτου περὶ τῆς φυσικῆς νόσου, ἥτις τὴν κατεῖχε, καὶ παρὰ τοῦ δευτέρου, περὶ τῆς ἠθικῆς νόσου, ἥτις τὴν ἐβασάνιζεν. Ὁ Ἰωάννης Βενδίκης δὲν παρέστη εἰς τοὺς δύο τούτους μοναχοὺς ὡς πρῴην σύζυγος, ἀλλ᾽ ὡς μεμακρυσμένος συγγενὴς τῆς γυναικὸς ταύτης, καὶ οὕτως ἀμφότεροι δὲν ἐδυσπίστησαν πρὸς αὐτόν, καὶ τῷ εἶπον μέγα μέρος τῆς ἁπάσης ἀληθείας. Ὁ ἀββᾶς Ἀμμοῦν ἐδήλωσε διαρρήδην ὅτι ἡ γυνὴ ἐκείνη ἔπασχεν ὑπὸ σφοδροτάτης μανίας, καὶ ἦτο τὸ παίγνιον τοῦ πονηροτάτου καὶ θρασυτάτου τῶν δαιμόνων τῆς κολάσεως, ὅστις μὴ εὑρίσκων φορβὴν ἵνα βόσκῃ ἐν τῷ ἄλλῳ κόσμῳ, συνέτριψε τὰς πύλας τῆς εἱρκτῆς του καὶ ἀνεπήδησεν ἀποφασιστικῶς εἰς τὸν παρόντα κόσμον, ὅπως εὕρῃ καταφύγιον εἰς σῶμα γυναικός τινος, διότι ἐν τοῖς τοιούτοις, κατὰ τὸν ἀββᾶν Ἀμμοῦν, κατοικοῦσιν ἀνέτως ἅπαντα τὰ εἴδη τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Ὅσον διὰ τὸν ἀδελφὸν Νεεμίαν, ἐσταυροκοπεῖτο ἐξ αὐτομάτου κινήματος, ὁσάκις ἐνθυμεῖτο τὴν γυναῖκα ἐκείνην, ἧς ὁμοίαν οὐδεμίαν ἄλλην εἶχεν ἰδεῖ ποτέ. Οὗτος διηγήθη πρὸς τὸν Ἰωάννην Βενδίκην ὅτι νύκτα τινά, ἐνῷ ἐκοιμᾶτο ἐν τῷ κελλίῳ του, εἶδε παράδοξον ὀπτασίαν. Τῷ ἐφάνη ὅτι εὑρίσκετο ἐν τῷ νάρθηκι τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, καὶ προσηύχετο καθ᾽ ἑαυτὸν εὐλαβῶς, χωρὶς ν᾽ ἀκούηται ἡ φωνή του. Αἴφνης ἐπὶ τοῦ ἐνώπιόν του τοίχου, ἐφ᾽ οὗ ἦτο ἐζωγραφημένος ὁ ᾍδης, ἐν μορφῇ ἀδηφάγου θηρίου καταβιβρώσκοντος τὰς εἰς τὸ ἀνοικτὸν στόμα του ριπτομένας ἁμαρτωλοὺς ψυχάς, βλέπει ὅτι τοῦ θηρίου ἡ μορφὴ μετεβλήθη ἐξαίφνης, ἔγινεν ἄνθρωπος, ἔχων ὄψιν ὡραίας ἀλλὰ κολασμένης γυναικός, ἧς οἱ χαρακτῆρες ὡμοίαζον ἐκπληκτικῶς μὲ τὴν ἀδελφὴν Ἀγάπην. Τὸ στόμα ἐκεῖνο, ὅπερ ἀπέβαλε πᾶν τὸ εἰδεχθὲς καὶ θηριῶδες καὶ ἔγινεν ὡραῖον στόμα νέας γυναικός, ἔπαυσε πλέον νὰ ἀδηφαγῇ, δὲν κατεβρόχθιζεν ἁμαρτωλοὺς πλέον, ἀλλὰ τοὐναντίον ἐξήμει, ἐξήμει ἀδιαλείπτως. Καὶ δὲν ἐξήμει ἀνθρώπους, ἀλλὰ (καὶ τοῦτο ἐξέπληξε τὸν Νεεμίαν, κατανοήσαντα μετὰ τρόμου ὅτι ἐν τῷ ᾍδη οἱ ἁμαρτωλοὶ μεταμορφοῦνται εἰς δαίμονας) ἀλλ᾽ ἐξήμει δαίμονας. Δαίμονας δυσμόρφους, ἔχοντας κέρατα καὶ οὐράς, καὶ ὁμοιάζοντας μὲ διάφορα ζῷα. Καὶ ἡ ὀπτασία αὕτη συνετέλεσε τὰ μάλιστα εἰς τὸ ν᾽ ἀπαλλάξῃ τὸν ἀδελφὸν Νεεμίαν ἀπὸ τῆς ἐπηρείας τοῦ δαίμονος τῆς λαγνείας (δαίμονος λίαν κραταιοῦ καὶ ἐπικινδύνου, ὅστις ἔχει τοσαύτην κεράτων πληθύν, ὥστε δύναται νὰ κερατίζῃ σχεδὸν ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα)· διότι ἔκτοτε, καὶ τοῦτο, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὀπτασίας, ἦτο παραδοξότερον ἢ ἡ ὀπτασία αὐτὴ καθ᾽ αὑτήν, δὲν ἔβλεπε πλέον τὴν ἀδελφὴν Ἀγάπην ὑπὸ τὴν περικαλλῆ καὶ λίαν ἑλκυστικὴν αὐτῆς μορφήν, ἀλλὰ τῷ ἐφαίνετο ὡς γραῦς δυσειδὴς καὶ ἔχουσα ρυτίδας. Ὅθεν διὰ τοῦ ὑπὲρ φύσιν τούτου θαύματος ἠλευθερώθη ἐσαεὶ ἀπὸ τῶν ἐπιφοιτήσεων τοῦ πονηροῦ καὶ ἀκαθάρτου δαίμονος. Καὶ κατέστη τοῦ λοιποῦ ἱκανὸς ὅπως ὑπηρετῇ ἐκ φιλανθρωπίας τὴν δυστυχῆ ταύτην καὶ ἀποπλανημένην ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας ἁμαρτωλήν, χάριν παραμυθίας τοῦ προσκαίρου σώματος, καὶ χωρὶς νὰ ὑπόκειται εἰς τοὺς κινδύνους τοὺς ἀδιακόπως πολιορκοῦντας τὸ πήλινον τοῦτο σκεῦος, μηδὲ νὰ φοβῆται τὰς παγίδας, ἃς ὁ ἄγγελος Σατὰν ἔχει στήσει εἰς τὰ βήματα τῶν ἀναχωρητῶν τοῦ ματαίου τούτου κόσμου.

Ταύτας τὰς πληροφορίας ἠδυνήθη νὰ λάβῃ ὁ Ἰωάννης Βενδίκης ἐν καιρῷ τῆς ἐν Πάτμῳ διαμονῆς αὐτοῦ. Τέλος ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς νήσου ταύτης καὶ ἦλθε μὲ τὴν καρδίαν συντετριμμένην εἰς Νάξον, ὅπου εὑρίσκετο ἡ ἔπαυλις ἐκείνη, ἡ αἰτία τῆς δυστυχίας του, ἣν εἶχεν ὁρκισθῆ νὰ μὴ ἐπανίδῃ. Καὶ ὅμως ὤ! πεπρωμένον! Ὁ νυκτερινὸς ἐκεῖνος πλοῦς τῆς γυναικός, ἣν ἀπήντησεν ἅμα ἀποβιβασθείς, ὁ ἀπίθανος, ὁ φοβερός, ὁ σκότιος ἐκεῖνος πλοῦς, ὡδήγησε τὸ βῆμά του ἀκριβῶς ἐκεῖ, ὅπου δὲν ἤθελε νὰ ὑπάγῃ. Διότι ἡ ἔπαυλις ἔκειτο ἀντικρὺ τοῦ βράχου, ἐφ᾽ οὗ ἔστη κατασκοπεύων τὴν κίνησιν τῆς λέμβου, ἐν ᾗ εὑρίσκετο ἡ Αὐγούστα. Καὶ εὑρίσκετο ἀντικρὺ ἀλλήλων οἱ τρεῖς οὗτοι μάρτυρες, οἵτινες ἐφαίνοντο καταμαρτυροῦντες ἀλλήλων, ἂν καὶ ὁ εἷς ἦτο φύσει βωβός, οἱ δὲ δύο ἦσαν θέσει ἄφωνοι· ἤτοι ἡ ἔπαυλις τοῦ Μούχρα, ὁ Μούχρας αὐτὸς καὶ ἡ γυνὴ τοῦ Μούχρα.

Ὅσον διὰ τὴν Αὐγούσταν, αὕτη εἶχεν ἀναβῆ ὡς εἴπομεν ἤδη εἰς τὴν ναυαρχίδα τοῦ Σανούτου. Οἱ δύο κωπηλάται, οἵτινες μετήνεγκον αὐτὴν ἐκεῖ, εἶχον ἤδη ἐκπλαγῆ ἐκ τοῦ ὅτι οὐδεὶς σκοπὸς ἀπηυθύνθη πρὸς αὐτοὺς νὰ τοὺς ἐρωτήσῃ τίνες ἦσαν, ὅτε ἐπλησίασαν εἰς τὸν στόλον, οὐδ᾽ ἐνεφανίσθη τις ζητῶν νὰ ἐμποδίσῃ αὐτοὺς νὰ πλησιάσωσι. Ἄκρα σιγὴ ἐπεκράτει, ψυχὴ δὲν ἐφαίνετο, οὐδ᾽ ἠκούετο κρότος τις. Καὶ ἄλλη δέ τις περίστασις προσέτι ἐξέπληξεν αὐτούς· αἱ γαλέραι ἐφαίνοντο λίαν πλησίον ἀλλήλων ὡρμισμέναι, τοσοῦτον πλησίον, ὥστε ἔψαυον ἀλλήλας. Ἦτο δὲ τοῦτο ἔργον προνοίας τοῦ Μαύρου, ὅστις εἶχεν ἀφ᾽ ἑσπέρας φροντίσει νὰ προσεγγίσῃ πρὸς ἀλλήλας τὰς γαλέρας, ἕνδεκα οὔσας τὸν ἀριθμόν, ὅπως καταστήσῃ εὐχερεστέραν τὴν μελετωμένην πυρπόλησιν. Οἱ δύο ἐρέται εὐχαριστήθησαν ἐκ τοῦ ὅτι οὐδεὶς ἐφάνη ζητῶν νὰ ἐμποδίσῃ αὐτούς, οὐδ᾽ ἀπήντησαν ἄλλο τι πρόσκομμα. Ἡ δ᾽ ἔκπληξίς των οὐδένα κόπον τοῖς ἐπροξένει. Ἡ δὲ Αὐγούστα ἦτο τόσον καλῶς ὠχυρωμένη εἰς τὸ σάλι της, ὥστε οὐδὲ παρετήρησεν ὅτι εἶχον πλησιάσει εἰς τὸν στόλον ἤδη. Ἔκυπτε κάτω, ἔκρυπτε τὸ πρόσωπον καὶ οὐδὲν ἔβλεπεν.

Ὅτε ἀνέβη εἰς τὴν ναυαρχίδα, καὶ ἡ λέμβος ἀπεμακρύνθη ἐπανερχομένη εἰς τὸν ἕτερον ὅρμον, ὅθεν εἶχεν ἔλθει, ἡ Αὐγούστα ἠπόρησε ἐκ τῆς νεκρικῆς σιγῆς ἥτις ἐπεκράτει ἐπὶ τοῦ πλοίου. Διευθύνθη πρὸς τὴν πρύμνην καὶ κατέβη μὲ παλλομένην σφοδρῶς τὴν καρδίαν εἰς τὸν θάλαμον. Ἐρημία ἐβασίλευεν ἐν αὐτῷ καὶ γύμνωσις. Δὲν ὑπῆρχον ἔπιπλα, δὲν ὑπῆρχον στρώματα. Πάντα εἶχον γίνει ἄφαντα. Ἓν φῶς ὑπῆρχεν εὐτυχῶς, ἀλλὰ γύμνωσιν καὶ κενὸν ἐφώτιζε μόνον. Ἦτο δὲ τοῦτο ἡ κανδήλα, ἡ καίουσα ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἣν ὁ Μαῦρος εἶχεν ἀφήσει κατὰ μέρος, ὡς καὶ τὴν κανδήλαν, διανοούμενος ὅτι ἀφοῦ ἡ ναυαρχὶς ἔμελλε νὰ καῇ, δὲν ἔβλαπτεν ἂν συνεκαίετο μετ᾽ αὐτῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρκου, τοῦ πολιούχου τῆς Βενετίας, ἡ εἰκών. Ἡ Αὐγούστα εὗρε σιδηρᾶν τινα κλίνην ὅπως καθίσῃ ἐπ᾽ αὐτῆς, διότι ἔτρεμεν ὅλη· ἐφώνησε.

― Ποῦ εἶσθε; Δὲν εἶναι κανεὶς ἐδῶ;

Οὐδεὶς ἀπήντησεν. Ἐπανέλαβε πολλάκις κράζουσα.

― Δὲν εἶναι ἄνθρωπος ἐδῶ; Ἐλᾶτε!

Οὔτε φωνὴ οὔτ᾽ ἀκρόασις. Ἔκραξε πάλιν.

― Κόμη Σανοῦτε! Μᾶρκε! Μᾶρκε!

Οὐδεὶς Μᾶρκος ὑπῆρχε πλὴν τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὡς εἴπομεν.

Τότε ἡ Αὐγούστα ἤρχισε ν᾽ ἀνησυχῇ, νὰ φοβῆται, νὰ τρέμῃ. Τί συνέβη; Διατί εἶχον ἐγκαταλίπει τὸ πλοῖον τοῦτο; Τόσοι στρατιῶται, τόσον πλήρωμα τί ἔγινεν; Ὁ Σανοῦτος ποῦ ἦτο; Ἐφοβήθη καὶ ἀνέβη πάλιν εἰς τὸ κατάστρωμα. Ἤθελε νὰ καλέσῃ τοὺς ἐρέτας, ὅπως ἐπανέλθωσι μὲ τὴν λέμβον των καὶ τὴν παραλάβωσιν. Ἀλλὰ δὲν ἦτο πλέον καιρός. Ἡ λέμβος εἶχε γίνει ἄφαντος· εἶχε κάμψει τὴν ἀκτὴν καὶ ἐπανέλθει εἰς τὸν ὅρμον. Οὐδὲν ἔβλεπε πλέον ἡ Αὐγούστα. ᾘσθάνθη ἑαυτὴν ἐν ἐγκαταλείψει. Περιέβλεψε κύκλῳ καὶ δὲν ἐφαίνετο ψυχή. Ἔκραξε μὲ δειλὴν φωνὴν πρὸς τὰ ἄλλα πλοῖα, τὰ κείμενα ἐγγύτατα τῆς ναυαρχίδος.

― Δὲν εἶναι ἐδῶ κανείς; Ἄνθρωποι, ποῦ εἶσθε;

Οὐδεὶς ἀπήντησεν. Ἄλλως δέ, δὲν ἐτόλμα νὰ κράξῃ γεγωνότερον, διότι ἐφοβεῖτο τὴν ἠχὼ τῆς ἰδίας αὑτῆς φωνῆς. Τότε ἐστράφη πρὸς δυσμάς, πρὸς τὸν ἀντικρὺ αὐτῆς βράχον, ἐφ᾽ οὗ εἶδε δύο μελαίνας σκιάς, αἵτινες ὡμοίαζον μὲ ἀνθρώπους καὶ ἂν ἦσαν ἄνθρωποι, ἐφαίνοντο παρατηροῦντες αὐτήν. Τίνες νὰ ἦσαν ἆρά γε; Ἡ Αὐγούστα ἐπεθύμει νὰ κράξῃ πρὸς αὐτοὺς καὶ δὲν ἐτόλμα. Παράδοξος ἰδέα τῇ ἐπῆλθε. Μήπως ἦτο ἐκεῖνος… ὁ σύζυγός της; Ἐκεῖνος ὃν τῇ ἐφάνη ὅτι ἀνεγνώρισε πρὸ μικροῦ ἐπὶ τῆς παραλίας καὶ τὸν παρετήρησεν ἀκολουθοῦντα αὐτὴν κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς, ἣν παρέπλεεν; Ἀλλ᾽ ὄχι, δὲν θὰ ἦτο ὁ σύζυγός της, ἦτο μᾶλλον ἡ σκιὰ τοῦ συζύγου της. Διότι ἡ Αὐγούστα δὲν ἤξευρεν ἂν ἔζη, πολλάκις ἐπεθύμει νὰ ζητήσῃ πληροφορίας περὶ αὐτοῦ καὶ δὲν ἐτόλμα, περιέμενε νὰ τὴν πληροφορήσῃ τις οἴκοθεν. Ἀλλ᾽ οἱ ἄλλοι δὲν ἐτόλμων ὡσαύτως, καὶ πολλῷ μᾶλλον, νὰ ἀναφέρωσιν ἐπὶ παρουσίᾳ αὐτῆς τὸ ὄνομα τοῦ συζύγου της. Ὄχι, δὲν ἦτο βεβαίως ἐκεῖνος. Ἦτο ἡ σκιὰ αὐτοῦ. Σκιὰ τεθλιμμένη καὶ γογγύζουσα, ἥτις εἶχεν ἐκφύγει ἐκ τοῦ ᾍδου, καὶ περιεπλανᾶτο ἐπὶ τῆς γῆς, ἀκολουθουμένη ὑπὸ τοῦ προστάτου αὐτῆς ἀγγέλου, ἢ μᾶλλον ξεναγωγουμένη παρ᾽ αὐτοῦ, εἰς τοὺς τόπους, μεθ᾽ ὧν δυστυχία τις συνέδεε τὰς ἀναμνήσεις της. Τὴν εἶδεν, ὡς φαίνεται, τὴν ἀνεγνώρισε, καὶ συλλαβοῦσα αὐτὴν ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ εἰς ἀμφιβόλου ἐννοίας ἐκδρομήν, οὐχ ἧττον δὲν ἀπέστρεψεν ἀπ᾽ αὐτῆς τὸ πρόσωπον, ἀλλὰ τὴν ἠκολούθησε μετὰ καρτερίας καὶ ἀνοχῆς, ἥτις εἶναι ἡ ἀρετὴ τῶν μεταστάντων ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Διότι δὲν δύναται νὰ ὑπάρξῃ ἐν τῇ καρδίᾳ τῶν ζώντων τοσαύτη ὑπεράνθρωπος ἀνοχή!

Ἡ Αὐγούστα μὴ δυναμένη ἐπὶ πλέον νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὴν σκιὰν ταύτην, κατέβη αὖθις εἰς τὸν θάλαμον. Ἡ κανδήλα τοῦ Ἁγίου Μάρκου τὸν ἐφώτιζεν εἰσέτι, οὐδ᾽ ὑπῆρχεν ἄλλη τις παραμυθία πλὴν αὐτῆς διὰ τὴν δυστυχῆ ταύτην γυναῖκα.

Ἤρχισε νὰ σκέπτηται τί νὰ πράξῃ. Ἡ ἔρημος αὕτη γαλέρα τῇ ἐφαίνετο ὡς τάφος, ὃν εὗρε τέλος κατόπιν τοσούτων περιπλανήσεων ἐν τῷ κόσμῳ. Ἦτο ἡ τελευταία λέξις τῆς ἱστορίας της, τὸ σύμβολον τοῦτο τῆς ἐρημώσεως καὶ τῆς καταστροφῆς, ἦτο ἡ λύσις τοῦ αἰνίγματος ὅπερ εἶχε προτείνει αὐτῇ τὸ πεπρωμένον της. Ἦτο ἐκεῖ ὡς ἀπαίσιος εἰρωνεία τῆς τύχης της, ἦτο παγὶς συλλαβοῦσα αὐτὴν τέλος καὶ μὴ δυναμένη νὰ τὴν ἀφήσῃ νὰ φύγῃ. Τὴν συνεῖχεν ὡς κύφων καὶ τῇ ἐφαίνετο λέγουσα πρὸς αὐτὴν μυστηριωδῶς· σὲ κρατῶ!

Ἡ Αὐγούστα ἠρνήθη ἐπὶ μίαν στιγμὴν πᾶσαν φιλαυτίαν καὶ ἠναγκάσθη νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι, ἂν ἔμελλε νὰ χαθῇ ἐνταῦθα κατὰ τὴν νύκτα ταύτην, ἂν ἔμελλε νὰ εὕρῃ τὸν θάνατον, τοῦτο ἦτο ἐπὶ τέλους δικαιοσύνη ἀπὸ πολλοῦ καθυστεροῦσα. Ἐτυλίχθη εἰς τὸ σάλι της, κατεκλίθη ἐπὶ τῆς σιδηρᾶς κλίνης καὶ προσεπάθησε νὰ ἀπέλθῃ εἰς προϋπάντησιν τοῦ θανάτου, ἤτοι νὰ ἀποκοιμηθῇ. Μὴ δυναμένη δὲ νὰ σκεφθῇ, μὴ τολμῶσα νὰ ἀντιμετωπίσῃ γενναίως τὴν θέσιν της, ἐβυθίσθη εἰς κατάστασιν, ἥτις ἦτο χείρων καὶ τῆς ἐγρηγόρσεως καὶ τοῦ ὕπνου, ἦτο μέσον τι μεταξὺ ὀνειροπολήσεως καὶ ἀποκαρώσεως.

Ἀλλ᾽ αἴφνης ἐκ τῆς καταστάσεως ταύτης ἀφυπνίσθη ἀποτόμως καὶ τρομερῶς. Παράδοξος καὶ ἀπαίσιος κρότος ἀντήχησεν ἐν τῇ σιγῇ τῆς νυκτός· συγχρόνως δὲ φῶς ἄπλετον καὶ ἐκθαμβοῦν ἀνέλαμψεν. Ἡ Αὐγούστα ἠγέρθη μετὰ τρομώδους κινήματος, ἀφῆκε κραυγὴν καὶ ὥρμησε ν᾽ ἀναβῇ εἰς τὸ κατάστρωμα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ´

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Ὁ Μαῦρος καὶ ἡ συμμορία αὐτοῦ κατέβησαν εἰς τὴν παραλίαν. Ἤνοιξαν τὸν νεώσοικον, μετέφερον εἰς τὴν φελούκαν τὴν πίσσαν, τὸ δᾳδίον, τὴν ἄσφαλτον καὶ τὴν ρητίνην, καὶ ἐπέβησαν καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῆς φελούκας. Ἔλυσαν τὰ ἀπόγεια σχοινία αὐτῆς καὶ ἔπλευσαν κωπηλατοῦντες, διευθυνόμενοι εἰς τὸν στόλον…

Ἔφθασαν εἰς τὴν ναυαρχίδα. Ὁ Μαῦρος ἡτοίμασε τὴν ἐσχάραν μὲ τὰς ἐμπρηστικὰς ὕλας καὶ τὴν ἤναψεν. Ὕψωσε τὸν βραχίονα καὶ ἐκόλλησε τὸ πῦρ εἰς τὰ πλευρὰ τῆς ναυαρχίδος τοῦ Σανούτου. Ὁ Φιάμμης εἶδε μετ᾽ ἀπορίας τὸ κίνημα τοῦτο, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι σύντροφοι, πλὴν τοῦ Καρτάτση, καὶ ἔκαμεν ἐντόνως παρατήρησιν.

― Τί κάμνεις, Μαῦρε; ἔκραξεν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ναυαρχίς τοῦ Κόμητος Σανούτου! Θέλεις νὰ τὴν καύσῃς;

―Ἀπατᾶσαι, φίλε Φιάμμη, εἶπε σοβαρῶς ὁ Μαῦρος· αὐτὴ εἶναι ἡ γαλέρα τοῦ Κουϊρίνη.

―Ὄχι, σὺ ἀπατᾶσαι, ἀντεῖπεν ὁ Φιάμμης, εἶναι ἡ Φορτούνα, ἡ ναυαρχίς!

―Ἐμέθυσες, φίλε μου Φιάμμη, εἶπε μετ᾽ ἄκρας ἀφελείας ὁ Μαῦρος.

― Ἡσύχασε, Φιάμμη, τῷ εἶπε σιγανῇ τῇ φωνῇ ὁ Καρτάτσης. Ἐγὼ σοῦ ἐγγυῶμαι. Μὴ σὲ μέλῃ τίποτε.

― Καὶ ἡμᾶς δὲν μᾶς ἐρωτοῦν; ἐμορμύρισεν ὁ Σκιάχτης, ὅστις μόλις ἐνόει περὶ τίνος ἐπρόκειτο.

―Ἀρκεῖ ὅτι εἶσθε ἐδῶ παρόντες, εἶπεν ὁ Καρτάτσης.

― Μὴ παραπονεῖσαι, φίλε Σκιάχτη, εἶπεν ὁ Μαῦρος. Ἡμεῖς ὅλοι ἐκ συμφώνου θὰ κάμωμεν, ὅ,τι θὰ κάμωμεν.

Καὶ μεταξὺ λεγόντων, τὸ πῦρ εἶχε προσκολληθῆ εἰς τὰς πισσωμένας σανίδας τῶν πλευρῶν τῆς Φορτούνης, καὶ ἤρχισε νὰ βρέμῃ καὶ νὰ ἠχῇ. Συγχρόνως δὲ διὰ δύο ἢ τριῶν κωπηλατήσεων ἡ λέμβος μετέβη εἰς τὴν ἑτέραν πλευρὰν τῆς γαλέρας, καὶ ὁ Μαῦρος ἐκόλλησε καὶ ἐπ᾽ αὐτῆς τὴν πυροφόρον ἐσχάραν του. Ἐντὸς ὀλίγων στιγμῶν ἡ ναυαρχίς, νεοπίσσωτος οὖσα, περιεζώσθη τρομερῶς ὑπὸ τῶν φλογῶν. Ὁ Μαῦρος καὶ οἱ σύντροφοί του δὲν ἔχασαν καιρόν. Μετέβησαν ἐπὶ τῆς λέμβου εἰς τὰ λοιπὰ πλοῖα, καὶ τότε οἱ γογγυσμοὶ τοῦ Σκιάχτη καὶ τὰ παράπονα τοῦ Φιάμμη ἐπνίγησαν ἐντὸς τοῦ φλογίνου ἐκείνου καταρράκτου, ὅστις εἶχε περιζώσει καὶ καταπλημμυρήσει πάντα τὰ ξύλινα σκάφη. Ἡ ναυαρχίς, ἥτις πρώτη εἶχεν ἀναφλεχθῆ, ἐσχημάτισεν ἐντὸς ὀλίγου φωτεινὴν πυραμίδα καταφωτίζουσαν πάντα τὰ πέριξ, θάλασσαν, γῆν καὶ οὐρανόν. Τὸ ἑρπετὸν τέρας εἶχεν ἐντὸς μικροῦ χρόνου εἰσδύσει πανταχοῦ, καὶ ἐφαίνετο εὑρὸν θῦμα, ὅπερ ἐκ τῶν παρατεταμένων αὐχμῶν τοῦ θέρους ἦτο πρὸ πολλοῦ δι᾽ αὐτὸ προωρισμένον. Ἐντὸς ὀλίγων στιγμῶν κατεκυρίευσε τὰς σανίδας ἐκείνης, τὰς σχεδίας, τὰ σκάφη, τοὺς κάλους, τοὺς ἱστούς. Ὁ πύρινος ὄφις ἐσύριζε, συνεσπειροῦτο, διεκλᾶτο, ἀνέβαινε καὶ κατέβαινε καὶ δὲν ἤθελε ν᾽ ἀφήσῃ τὴν λείαν του. Οὐδεμία σωτηρία ἦτο πλέον δυνατὴ διὰ τὰ σκάφη ἐκεῖνα, πλὴν ἂν ἡ θάλασσα ἦτο δυνατὸν ν᾽ ἀναβῇ εἰς τὴν κορυφὴν τῶν ἱστῶν καὶ τὰ πλοῖα νὰ ὑποκύψωσιν ὑπ᾽ αὐτήν, ὡς ὁ πυθμήν της. Ἀλλ᾽ οὐδὲν ἄλλο ἔπιπτεν εἰς τὴν ἐξουσίαν αὐτῆς, πλὴν τῶν θραυομένων καὶ κατακαιομένων ἱστῶν, τῶν μαδερίων καὶ τῶν ἐξαρτίων, ἅτινα μετὰ πατάγου μὴ ἀκουομένου πλέον, ἐν μέσῳ τοῦ φοβεροῦ βρόμου τοῦ πυρός, ἐβυθίζοντο καὶ ἐσβήνοντο εἰς τὸ κῦμα, καὶ τῶν ἁλύσεων, αἵτινες πυρούμεναι, ἔπιπτον, ἅμα ὡς αἱ θυρίδες καὶ τὰ ὀπαῖα, ἐφ᾽ ὧν ἦσαν προσδεδεμέναι, κατεφλέγοντο. Παμμιγὴς βοὴ βροντωδῶν ἐκπυρσοκροτήσεων ἀνεφέρετο εἰς τὸν αἰθέρα καὶ μέλας σίφων καπνοῦ διασχιζόμενος ὑπὸ δραγμῶν σπινθήρων, οἵτινες ὡς διάττοντες ἐφαίνοντο ἅμα καὶ ἐσβήνοντο, κατεκάλυψε τὸν ὁρίζοντα. Τὸ πῦρ ἐγλωσσοῦτο, ἐσωματοῦτο, ἐνεπνέετο, ἐψυχοῦτο, ἐλύσσα, ἐφρύαττε. Ἡ θάλασσα ἔβραζε σχεδὸν ὑπ᾽ αὐτό, ὡς εἶχε κομπορρημονήσει ὁ Μαῦρος. Ἐν μέσῳ τῆς ἡφαιστείου ἐκείνης συντελείας, ἐν μέσῳ τοῦ κυκλωπείου ἐκείνου τυφῶνος, ὑπὸ τοὺς μυκηθμοὺς τοῦ χθονίου κεραυνοῦ, ἐνώπιον τῆς φρίκης τοῦ σχάζοντος καὶ διεγειρομένου πελάγους, τίς ἠδύνατο νὰ διακρίνῃ, ἢ νὰ μαντεύσῃ, ἢ νὰ φαντασθῇ, ὅτι ὑπῆρχεν ἓν ψυχορράγημα, ἀγωνία ψυχῆς ἀνθρωπίνης;…

Μόνον εἷς. Ὅτε ἡ φελούκα ἐπλησίασε καὶ ὁ Μαῦρος ἐκόλλησε τὸν πρῶτον δαυλὸν εἰς τὴν ναυαρχίδα, ὁ Ἰωάννης Βενδίκης εἶδεν, ἐνόησε, καὶ μὴ κρατηθεὶς πλέον ἀνέκραξε:

― Μὴ καίετε ἀκόμη! Εἶναι ἄνθρωπος ἐκεῖ μέσα!

Ἀλλ᾽ ὁ ἄνεμος, ἕνεκα τῆς ὥρας τῆς νυκτός, ἥτις ἔκλινε σχεδὸν εἰς ὄρθρον βαθύν, εἶχεν ἀρχίσει νὰ πνέῃ ἐκ τῆς ξηρᾶς, καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Ἰωάννου Βενδίκη ἐπνίγη καὶ δὲν ἠκούσθη, παρασυρθεῖσα εἰς τὸ ἀνοικτὸν πέλαγος, πρὸς βορρᾶν, ἐνῷ ὁ στόλος ἵστατο πρὸς ἀνατολάς. Ὁ Μηνᾶς ἔπεσεν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ὁ Ἰωάννης δὲν ἐπειράθη νὰ τὸν ἐμποδίσῃ. Ἐπὶ τέλους δὲ καὶ αὐτὸς οὗτος, λησμονήσας τὴν σκοτεινὴν περὶ πεπρωμένου θεωρίαν, ἐβυθίσθη μέχρι τῆς ὀσφύος εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἤρχισε νὰ κολυμβᾷ, ἐλπίσας ὅτι ἠδύνατο νὰ προλάβῃ καὶ νὰ σώσῃ τὴν ζωὴν τῆς Αὐγούστης. Ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Δὲν ἦτο καιρὸς πλέον. Αἱ φλόγες εἶχον περιζώσει ἀστραπηδὸν τὸ σκάφος. Ὅτε δὲ ἡ ἀτυχὴς γυνὴ ἀνένηψεν ἐκ τοῦ προδρόμου τοῦ θανάτου ληθάργου της, καὶ ἤκουσε τὸν φοβερὸν βρόμον τοῦ πυρὸς καὶ εἶδε τὰς φλόγας ἀνερπούσας καὶ περιβαλλούσας πανταχόθεν τὸ σκάφος, οὐδὲν ἄλλο προέλαβε νὰ κάμῃ, ἢ ν᾽ ἀναβῇ εἰς τὸ κατάστρωμα καὶ νὰ περιβλέψῃ πέριξ ζητοῦσα σανίδα τινὰ σωτηρίας. Ἀλλ᾽ οὐδεμία τοιαύτη ὑπῆρχε· διότι ἐκείνη, εἰς ἣν εἶχε καταφύγει, ἐκαίετο…

Τὴν στιγμὴν ἐκείνην παρετήρησε τὸν Ἰωάννην Βενδίκην ὄρθιον ἐντὸς τῶν κυμάτων, παρὰ τὸν αἰγιαλόν, καὶ ἑτοιμαζόμενον νὰ κολυμβήσῃ. Ἡ ἀνταύγεια τοῦ καίοντος αὐτὴν πυρὸς ἐφώτισε τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰωάννου Βενδίκη, καὶ τὸν ἀνεγνώρισεν, ἦτο ὁ σύζυγός της. Ἐπάτησεν ἐφ᾽ ὕψους τῆς κωπαστῆς, ἐκρατήθη ἐκ σχοινίου τινός, καὶ ἐν μέσῳ τῶν πολιορκουσῶν αὐτὴν φλογῶν, ἀνωρθώθη καὶ τὸ ἀνάστημά της ἐφάνη μεγαλοπρεπὲς ἐν μέσῳ τῆς ἀπειλούσης αὐτὴν καταστροφῆς, καὶ τὸ πρόσωπόν της κατελάμφθη τὸ τελευταῖον ὑπὸ τῆς μορσίμου ἐκείνης λάμψεως. Ἔκαμε διὰ τῆς δεξιᾶς νεῦμα ἀποχαιρετισμοῦ καὶ ἱκεσίας πρὸς ἐκεῖνον, ὅστις ἤρχετο πρὸς αὐτὴν κολυμβῶν, καὶ ἔκραξεν ἐλπίζουσα, ὅτι ἠδύνατο ν᾽ ἀκουσθῇ.

―Ἰωάννη, σύζυγέ μου, συγχώρησόν με!

― Σὲ συγχωρῶ ἐξ ὅλης ψυχῆς, ἀπήντησεν ὁ Ἰωάννης, ἐννοήσας τὸ νεῦμά της.

Καὶ αἱ φλόγες περιεκύκλωσαν αὐτήν. Περιέφλεξαν τὴν χρυσῆν της κόμην, περιέφλεξαν τὰς χεῖράς της, εἰσέδυσαν εἰς τὰς σάρκας της, καὶ μετέβαλον τὸ ὡραῖον τοῦτο σῶμα εἰς μέλαν καὶ καπνίζον ἐρείπιον ἐμπρησμοῦ.

Καὶ ἐρείπιον, ὅπερ οὐδὲ ἠδύνατο νὰ διακριθῇ τοὐλάχιστον, ἐν μέσῳ τῶν τοσούτων ἐρειπίων.

Ὁ Ἰωάννης τρέμων ἐξ ἄλγους καὶ συγκινήσεως, εἶδε τὴν φοβερὰν ἀγωνίαν της, καὶ συνεχώρησε τὸ πλάσμα ἐκεῖνο, ὅπερ ἦτο φύσει ἀγαθόν, ἀλλ᾽ ἥμαρτε καὶ ἐτιμωρήθη.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ἐντὸς δύο ὡρῶν τὸ πῦρ συνεπλήρωσε τὸ ἔργον τῆς καταστροφῆς. Ὅτε ἡ Ἠὼς ἀνέτειλε ροδίζουσα τὸν ὁρίζοντα, οὐδὲν ἐφώτισε πλέον ἐν τῷ ὅρμῳ τῆς Νάξου εἰμὴ γῆν καὶ θάλασσαν.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Περὶ τὴν μεσημβρίαν ὁ Καρτάτσης συνήντησε τὸν Μαῦρον παρὰ τὸν αἰγιαλόν.

―Ἔμαθες τίποτε; τῷ εἶπεν, ὁ κόμης Σανοῦτος νίπτει τὰς χεῖρας.

― Τὸ ἔμαθα, εἶπεν ὁ Μαῦρος.

― Δὲν ἀφήνει ποτὲ τὴν συνηθισμένην πολιτικήν του.

― Τὴν πολιτικήν του; εἶπεν ὁ Μαῦρος. Πολιτικὴ εἶναι αὐτό, νὰ μὲ διατάξῃ νὰ καύσω τὸν στόλον καὶ ὕστερα νὰ λέγῃ εἰς τὸν Κουϊρίνην καὶ εἰς τὸν Γίζην, ὅτι ἐγὼ μόνος μου τὸν ἔκαυσα!

Καὶ ἀπελθὼν καθ᾽ ἑαυτὸν εἶπε.

― Δὲν ἠξεύρω εἰς τί νὰ ὁρκισθῶ, ἀλλ᾽ ὁρκίζομαι νὰ ἐκδικηθῶ!…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μετὰ δύο ἔτη, ὁ κόμης Σανοῦτος, ὁ κύριος τῆς Νάξου καὶ πολλῶν ἄλλων νήσων, ὅστις εἶχεν ἐκβάλει τοὺς Γενουαίους ἐκ τοῦ τελευταίου καταφυγίου των, εἱστία τοὺς φίλους του ἐν τῇ αὐτῇ ἐκείνῃ ἐπαύλει τοῦ Ἰωάννου Μούχρα, ἐν ᾗ ἤρχισεν ἡ παροῦσα ἱστορία.

Περὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ Σανοῦτος εἶχε ἀναβῆ εἰς τὸν γνωστὸν πύργον τοῦ Πραγότση καὶ ἐθεᾶτο τὸν οὐρανὸν καὶ τοὺς ἀστέρας.

Ὁ Μαῦρος τὸν ἠκολούθησε χωρὶς νὰ ἐννοηθῇ ὑπ᾽ αὐτοῦ.

Ὁ Σανοῦτος ἐθώπευε τὰς ἀναμνήσεις του. Ἀνεπόλει τὴν πρώτην ἐκείνην σκηνὴν τῆς μετὰ τῆς Αὐγούστης πρώτης συναντήσεώς του ἐπὶ τοῦ πύργου τούτου. Ἐστέναξε καὶ ἐψέλλισε.

― Ποῦ εἶσαι, δυστυχὴς γυνή! Πολὺ κακὸν σοῦ ἔκαμα.

― Εἶναι καὶ εἷς ἄλλος ἐδῶ, εἶπεν ἡ σαρκαστικὴ φωνὴ τοῦ Μαύρου.

― Τί θέλεις; εἶπεν ὁ Σανοῦτος.

Ὁ Μαῦρος τὸν ἥρπασεν ἐκ τοῦ λαιμοῦ.

― Πρὸ δύο ἐτῶν, τῷ εἶπεν, ὡρκίσθην νὰ ἐκδικηθῶ. Ἀρκετὰ ἐπερίμενα, θὰ σὲ πνίξω.

Ὁ Σανοῦτος δὲν ἠδύνατο νὰ λαλήσῃ, πιεζόμενος τὸν λαιμὸν ὑπὸ τοῦ Μαύρου. Προσεπάθει νὰ ἐκφύγῃ. Ἀλλ᾽ ὁ Μαῦρος ἦτο εὐρωστότερος.

― Καὶ ἀφοῦ σὲ πνίξω, ἐπανέλαβεν οὗτος, θὰ σὲ ρίψω εἰς αὐτὸν τὸν κρημνόν, νὰ ταφῇς εἰς τὰ κύματα.

Καὶ ἅμ᾽ ἔπος ἅμ᾽ ἔργον. Ὁ Μαῦρος συνέσφιγξεν ἰσχυρῶς τὸν λαιμὸν τοῦ Σανούτου καὶ τὸν ἔπνιξε. Πνίξας δὲ αὐτόν, τὸν ἐκύλισεν εἰς τὸ κάταντες τοῦ ὑψηλοῦ ἐκείνου κρημνοῦ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Περὶ δὲ τοῦ Ἰωάννου Μούχρα, εἶναι γνωστὸν ἐκ τοῦ χειρογράφου ἐκείνου τοῦ εὑρεθέντος ἔν τινι μονῇ, καὶ δοθέντος εἰς τὸν ἐκδότην πρὸς ἀντιγραφὴν καὶ δημοσίευσιν τοῦ παρόντος ἱστορήματος, ὅτι ἔγινε μοναχός, μὴ ἔχων τι καλύτερον νὰ πράξῃ. Φαίνεται δὲ ὅτι αὐτὸς οὗτος ἦτο καὶ ὁ συγγραφεὺς τοῦ ρηθέντος χειρογράφου καὶ καλῶς τὸ συνέγραψεν.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ἀναφέρεται ἔν τινι ἀνεκδότῳ χρονικῷ, ἄλλῳ παρὰ τὸ ρηθὲν σύγγραμμα, ὅτι ὁ Μηνᾶς εἶχεν ὁπλίσει γαλέραν τινά, καὶ ὅτι ἐπολέμει ἐπὶ πολὺ κατὰ τῶν Βενετῶν ἐν τῷ Αἰγαίῳ πελάγει. Πρὸς τούτοις δὲ ἀναφέρεται, ὅτι κληρονομήσας παρὰ τοῦ Ἰωάννου Μούχρα τὴν ἰδέαν τῆς κατὰ τοῦ Σανούτου ἐκδικήσεως, ἐπολιόρκησε τὴν ἔπαυλιν, κατ᾽ αὐτὴν ἐκείνην τὴν νύκτα καθ᾽ ἣν τὸν ἐθανάτωσεν ὁ Μαῦρος. Οὗτος δὲ ἐλπίζων νὰ τύχῃ ἀμνηστίας παρὰ τῷ Μηνᾷ, ὡμολόγησεν, ὅτι αὐτὸς ἐφόνευσε τὸν Σανοῦτον. Ἀλλὰ παρὰ πᾶσαν προσδοκίαν, ὁ Μηνᾶς διέταξε καὶ τὸν ἐκρέμασαν ἐκ τῆς κεραίας τοῦ προσθίου ἱστοῦ τῆς γαλέρας του. Ὁ ἐκτελεστὴς τῆς ποινῆς του, ὑπερβὰς τὴν διαταγὴν τοῦ Μηνᾶ, τοῦ ἐπέρασε δῆθεν τὸν βρόχον οὐχὶ εἰς τὸν λαιμὸν μόνον, ἀλλὰ περιέδεσε δι᾽ αὐτοῦ τὸν λαιμὸν καὶ τὴν δεξιὰν μασχάλην ἅμα, λίαν σφιγκτῶς, εἰς τρόπον ὥστε ἐπὶ πολλὰς ὥρας ᾐωρεῖτο καὶ ἐσείετο ὑπὸ τοῦ ἀνέμου, κρεμάμενος ὡς ἀράχνη ἐν τῷ ἱστῷ αὐτῆς, καὶ ἐβασανίζετο μὴ δυνάμενος ν᾽ ἀποθάνῃ. Ἀλλ᾽ ἡ πληροφορία αὕτη τοῦ εἰρημένου χρονικοῦ ἐλαχίστην μοὶ φαίνεται ἔχουσα πιθανότητα.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Οὐδεμίαν πληροφορίαν ἠδυνήθην νὰ συλλέξω περὶ τοῦ Σκιάχτη καὶ περί τινων ἄλλων προσώπων τοῦ δράματος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου