Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΩΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΝΟΥΘΕΤΕΙ

Της Λαμπρινής Ιω. Μαστρογιάννη, Εκπαιδευτικός – Θεολόγος. Μεταπτυχιακά στην Θρησκειολογία με ειδίκευση στη Φιλοσοφία και στην Επικοινωνιακή Θεολογία.

 

Ὁ ἅγιος πατέρας συχνά γράφει γιά τή γλυκειά γαλήνη πού χαρίζει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, τό παρουσιάζει σάν τό λάδι πού πέφτει στήν ταραγμένη θάλασσα καί τήν ἡρεμεῖ. Ἔτσι στή ζωή μας πρέπει νά νικοῦμε τήν τρικυμία, ἀναφωνεῖ μαζί μέ τόν Δαβίδ. "Ὅμως ψυχή μου ὑποτάξου στόν Θεό". Ἀναφέρεται στόν ἀπόστολο Παῦλο, πού λέγει, στήν παρούσα ζωή προχωροῦμε μέ τήν πίστη ὄχι μέ τή δράση. Ἡ ψυχή τοῦ κοινοῦ ἀνθρώπου, ὅταν εἶναι καθαρή, αἰσθάνεται τή θεία παρηγοριά. Αὐτό γίνεται μέ ἀνέκφραστο τρόπο. Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ δέν φανερώνεται μέ ὁρατό τρόπο. Ἄν λοιπόν, συνεχίζει ὁ ἅγιος πατέρας, φανερωθεῖ σέ κάποιον ἄνθρωπο φῶς ἤ κανένα σχῆμα φωτεινό, αὐτό μπορεῖ νά εἶναι ἀπάτη τοῦ πονηροῦ. Αὐτά πολλοί τά παραδέχθηκαν ἀπό ἄγνοια καί ξέφυγαν ἀπό τόν δρόμο τῆς ἐλευθερίας.

            Ὁ ἅγιος πατέρας σέ ὅλα τά κεφάλαια ὁμιλεῖ δυνατά, καί τά λόγια του εἶναι πράγματι βάλσαμο γιά ὅλους τούς ἀγωνιστές πού τά διαβάζουν καί παίρνουν δύναμη. Συνεχίζει γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁμιλεῖ γιά τήν ὑπακοή. Ἡ οἴηση πού ἀθετεῖ καί γεννᾶ τήν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος οἰκονομώντας τή δική μας σωτηρία. Ὑπάκουσε στόν Πατέρα μέχρι σταυροῦ καί θανάτου. Μέ τή δική του ὑπακοή ἐπανέφερε στή μακάρια ζωή ἐκείνους πού θά ζήσουν μέ ὑπακοή. Δέν πρέπει, λέγει ὁ ἅγιος πατέρας, νά καυχόμαστε, οὔτε γιά τήν νηστεία, οὔτε γιά ὁποιαδήποτε ἀρετή πού ἔχουμε, ἀλλά νά ἀγωνιζόμαστε μέ πίστη στόν Θεό νά ἐκπληρώνουμε τόν σκοπό μας. Οἱ τεχνίτες, συνεχίζει ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς, δέν πρέπει νά καυχῶνται γιά τά ἐργαλεῖα τῆς τέχνης τους. Ὁ καθένας νά περιμένει τό ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειάς του γιά νά δείξει μέ αὐτό τήν ἀκρίβεια τῆς τέχνης του.

            Τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει γιά νά πεῖ "Κύριος Ἰησοῦς". Ὁ Θεός εἶναι ἡ φωτιά πού κατακαίει. Τό ἅγιο ὄνομα κρατεῖται μέ πολλή ἐπιμονή ἀπό τή διάνοια, κατακαίει ὅλη τήν ἀκαθαρσία πού σκεπάζει τήν ψυχή, ἡ ψυχή τό αἰσθάνεται ἔντονα.

            Αὐτός πού ζῆ λοιπόν πνευματικά, δέν μπορεῖ νά γνωρίζει τίς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας. Αὐτός ὁ ἀγωνιστής περιφέρεται μέσα στό φρούριο τῶν ἀρετῶν καί οἱ ἴδιες οἱ ἀρετές ὡς θυρωροί φυλάγουν τήν πόλη τῆς ἀγνότητας.

            Συνεχίζοντας θά γράψει ἀπό τούς Ψαλμούς: "Μέ ἔλεγχο γιά τήν ἀνομία του διόρθωσες Κύριε τόν ἄνθρωπο καί ἔλιωσες τήν ἀράχνη τήν ψυχή τους". Καί ἀφοῦ δοκιμαστεῖ λοιπόν ἡ ψυχή ἀπό τόν θεῖο ἔλεγχο σάν νά μπῆκε σέ κάποιο καμίνι, τότε θά δεχθεῖ τήν ἐνέργεια τῆς χαρᾶς χωρίς φαντασίες, μέσα στή μνήμη τοῦ Θεοῦ - τή θερμή μνήμη.

            Ὅταν ἡ ψυχή δέχεται τήν ἐνέργεια τῆς πνοῆς τοῦ ἀληθινοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βρίσκεται ἔξω ἀπό τήν δαιμονική ὀμίχλη. Ὅταν δέχεται τό σφοδρό φύσημα τοῦ πνεύματος τῆς πλάνης, σκεπάζεται ἀπό τά σύννεφα τῆς ἁμαρτίας ὁλόκληρη. Πρέπει νά στρέφουμε τήν πρόθεσή μας πρός τήν καθοριστική αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό τό πνεῦμα πού ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ τό εἶδε νά ἔρχεται ἀπό τό βορρά.

            Περάσαμε μέσα ἀπό φωτιά καί νερό καί μᾶς ἔβγαλε σέ τόπο ἀναψυχῆς. Ὁ ἅγιος πατέρας γράφει γιά τόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο πού δέν ἔχει τήν τελειότητα πού νομίζει ὅτι ἔχει καί εἶναι ἀτελής. Ὁ πλοῦτος καί ἡ γενναιοδωρία τοῦ Θεοῦ εἶναι πολύ μεγάλη. Ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ μέ ἀγάπη ἀκόμη καί ἄν ἀνέβει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ὅλες τίς κλίμακες τοῦ Ἰακώβ μέ τήν ὑπακοή στούς ἀσκητικούς κόπους.