Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου δέν ἔγινε γιά λόγους ἀστρονομικούς, ἀλλ' ἔγινε γιά τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», διό καί ἀποκτᾶ δογματικόν χαρακτῆρα --- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ὁ νοῦς πολλῶν εἶναι τόσον ἐσκοτισμένος, ὥστε τούς λέμε 1+1 = 2, ἀλλ' ἐκεῖνοι ἐπιμένουν ὅτι 1+1 = 3! Διά 1000ήν φοράν, λοιπόν, ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου δέν ἔγινε γιά λόγους ἀστρονομικούς (ὥστε εἶναι θρησκευτικοί ἀπατεῶνες ὅσοι τό συνδέουν παραπλανητικῶς μέ τήν τήρησιν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας, τό παραλληλίζουν μέ τόν 4ον ὅρον ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα κ.λπ.), ἀλλ' ἔγινε γιά τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», διό καί ἀποκτᾶ δογματικόν χαρακτῆρα, ἐνῷ ἀφ' ἑαυτοῦ δέν εἶναι. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν τρεῖς (3) ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων (1583, 1587, 1593), οἱ ὁποῖες ἀναθεματίζουν τό «Λατινικόν Καλεντάριον» καί ἀπαγορεύουν τήν εἰσαγωγήν του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Παρά ταῦτα, οἱ Μασσῶνοι τό εἰσήγαγον τό 1924, διά νά δημιουργήσουν σχίσμα, ν' ἀποδυναμώσουν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά τήν ὑποτάξουν εἰς τόν «πάπαν», καθότι ὑπάρχουν πολλά ἱστορικά ντοκουμέντα πού ἐδημοσιεύθησαν πρίν ἀπό τό 1924, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Βασιλικοῦ Διατάγματος τῆς 25-1-1923 (Ἀρ. Φύλλου 24, Τεῦχος Α, παράγραφος 8), καί πού προβλέπουν τήν δημιουργίαν σχίσματος εἰς τήν περίπτωσιν υἱοθετήσεως τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀπό μίαν τοπικήν Ἐκκλησίαν, χωρίς Πανορθόδοξον Συμφωνίαν. Ἡ σκόπιμος, λοιπόν, δημιουργία σχίσματος, πού προσβάλλει τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ δεύτερον λόγον διά τόν ὁποῖον τό ἡμερολογιακόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνεπῶς ἔχει ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ χαρακτῆρα. Οἱ διάφοροι «Νικόλαοι», «Πέτροι», «Ἄνακτες», Κοκκόρηδες, Χριστόδουλοι, Γιαννακουλόπουλοι, Ἀεράκηδες, Τρικαμηνᾶδες κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι ἀερολογοῦν ἐπί τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ ζητήματος, ὁμιλοῦντες γιά ἰσημερίες κ.λπ., ἤτοι «ἀφήνοντας τά μῆλα καί πιάνοντας τά φῦλλα», προκειμένουν νά προκαλέσουν σύγχυσιν, εἶναι μεγάλοι αἱρετικοί καί σχισματικοί.

-------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

6 Οκτωβρίου 2022 - 8:15 π.μ.

Ἕν ἀπό τά «ἐπιχειρήματα» τῶν καινοτόμον τό 1924 ἦτο ὅτι κατά τό προηγούμενον ἔτος, ὅταν ἡ Πολιτεία ἐχρησιμοποίει τό νέον καί ἡ Ἐκκλησία τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ἐδημιουργήθη δῆθεν μεγάλη σύγχυσις. Αὐτό εἶναι ψέμμα! Αὐτό ἔγραψα, ὅτι οὐδέν πρόβλημα θά ἐδημιουργεῖτο ἄν ἡ Ἐκκλησία κρατοῦσε τό παλαιόν. Καλόν θά ἦτο, βεβαίως, νά μήν τό ἄλλαζε οὕτε ἡ Πολιτεία, ἀλλ' αὐτό εἶναι πιθανόν νά δημιουργοῦσε προβλήματα στίς συναλλαγές της μέ τίς ἄλλες χῶρες πού χρησιμοποιοῦσαν τό νέον. Ἐπειδή αὐτό δέν ἔθιγε ἐπ' οὐδενί τό δόγμα, οὐδείς ποτέ, ἐξ ὅσων γνωρίζω, ἐπέκρινε τήν Πολιτείαν διά τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἡμ. Τοὐναντίον, ἐπειδή αὐτή μέ τό ΒΔ τῆς 25 Ἰανουαρίου 1923 (παράγραφος 8) κατωχύρωνε τό παλαιόν διά τήν Ἐκκλησίαν καί διά τήν τυχόν ἀλλαγήν ἔθετε ὡς ἀπαραίτητον ὅρον νά γίνῃ κατόπιν συμφωνίας μέ τήν τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, θεωρῶ ὅτι ἔπραξε συνετῶς, Ἐνῷ ἡ τότε ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας ἔπραξεν ἀσυνέτως.