Γνωρίζουν οι επίσκοποι τας νέας προδοτικάς αποφάσεις εις βάρος της Ορθοδοξίας εις το ΠΣΕ; -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

 1. Δὲν θέλουν νὰ γνωρίζη ὁ λαὸς τὰ ἀποφασιζόμενα

ΕΙΝΑΙ φοβερὴ ἡ συντελούμενη ἐκκλησιολογικὴ καταστροφὴ στὰ πλαίσια τῆς Ψευδοοικουμενικῆς Κινήσεως καὶ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅσοι ἐπὶ ἕνα αἰώνα ἀπατεώνα, τὸν προηγούμενο 20ὸ αἰώνα, ἐσχεδίασαν καὶ ἐφήρμοσαν μεθοδικά, στὴν ἀρχὴ κρυφὰ καὶ συνεσκιασμένα, τὸν σατανοκίνητο καὶ μασονοκίνητο διαθρησκειακὸ καὶ διαχριστιανικὸ συγκρητισμό, μὲ τὴν πολυδιαφημισθεῖσα καὶ πολυεπαινεθεῖσα Οἰκουμενικὴ Κίνηση, μποροῦν τώρα νὰ ἐπιχαίρουν, διότι οἱ ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις μειώνονται, ἰδιαίτερα στὰ ὑψηλὰ ἡγετικὰ κλιμάκια τῆςἘκκλησίας καὶ τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων. Μόνο θλίψη καὶ κατήφεια γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ προκαλοῦν τὰ ἀποφασισθέντα στὴν 10η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», ἢ ὀρθότερα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Αἱρέσεων, τὰ ὁποῖα δέχθηκαν ὁμόφωνα οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, πλὴν βεβαίως τῶν ἐκκλησιῶν Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας, οἱ ὁποῖες ἀξιεπαίνως καὶ πατερικῶς δὲν συμμετέχουν σ᾽ αὐτὴν τὴν πανσπερμία τῆς πλάνης καὶ τῆς ἐκκλησιολογικῆς σύγχυσης. Ἡ Συνέλευση αὐτὴ τῶν αἱρετικῶν, Προτεσταντῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους ἐκκλησιολογικὰ ταυτίζεται καὶ εὐτελίζεται ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἔλαβε χώρα στὴν πόλη Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας ἀπὸ τὶς 30 Ὀκτωβρίου μέχρι τὶς 8 Νοεμβρίου τρέχοντος ἔτους.

Εἶναι βέβαια ἀκόμη ἐνωρὶς γιὰ τὴν καταμέτρηση τῶν ἀντιδράσεων ἐκ μέρους τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μεμονωμένων κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. Ἀξιοσημείωτη καὶ πολὺ ἐνδιαφέρουσα γιὰ τὶς ἐπισημάνσεις της εἶναι μία πρώτη κριτικὴ ἀποτίμηση ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, ἡ ὁποία ἤδη ἐκυκλοφορήθη διαδικτυακῶς μὲ τὸν εὔστοχο τίτλο «“Συγγνώμη ποὺ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι”: 10η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στὸ Πουσάν» (http://www.impantokratoros.gr/A428EDF3.el.aspx). Εἶναι βέβαιο πὼς στὴ συνέχεια θὰ ὑπάρξουν καὶ ἄλλες ἀντιδράσεις καὶ τοποθετήσεις, τὶς ὁποῖες ὅμως φαίνεται ὅτι θέλουν νὰ ἀποτρέψουν οἱ μετέχοντες καὶ οἱ ἐπὶ κεφαλῆς των, γι᾽ αὐτὸ καὶ οὐσιαστικὰ ἀποκρύπτουν τὰ ἀποφασισθέντα. Ὑπάρχει στὸ σημεῖο αὐτὸ μία ὁλοφάνερη ἀντίφαση μεταξὺ ὅσων λέγουν καὶ ὅσων πράττουν αὐτοὶ ποὺ ἐνστερνίζονται τὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν συναντῶνται σὲ ἐπίσημες διαβουλεύσεις, διαπιστώνουν ὅτι οἱ ἀποφάσεις τους παραμένουν μόνον μεταξὺ αὐτῶν ποὺ τὶςἀποφασίζουν καὶ ἐλαχίστων ἄλλων περὶ αὐτούς, ἐνῶ ὁ λαὸς ἀγνοεῖ τὰ ἀποφασιζόμενα, καὶ ἑπομένως οὐσιαστικὰπρόκειται γιὰ μίαἀριστοκρατικὴ κίνηση εἰδικῶν καὶ ἐπαγγελματιῶν, χωρὶς λαϊκὸ ἔρεισμα. Δὲν πράττουν ὅμως καὶ τίποτε, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν αὐτὴν τὴν ὀλιγαρχικὴ ἀντιλαϊκὴ εἰκόνα, ὄχι γιατὶ δὲν μποροῦν, ἀλλὰ γιατὶ θέλουν νὰ κρατοῦν σὲ ἄγνοια τοὺς πολλοὺς ἐκ τῶν ἐπισκόπων καὶ περισσότερο τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν, ποὺ διαμορφώνουν διαχρονικὰ τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτρέπει τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες. Ἂν ἐπιθυμοῦσαν νὰ φέρουν στὸ φῶς τὰ ἀποφασιζόμενα, ἡ πρώτη κίνηση ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνουν, γιὰ νὰ προβάλουν ὅσα “ὀρθά” καὶ “ἀνεπίληπτα” ὑπογράφουν, ἦταν νὰ δώσουν εὐρεῖα δημοσιότητα μὲ μεταφράσεις τῶν κειμένων στὰἐπίσημα ἐκκλησιαστικὰ καὶ στὰ ἄλλα χριστιανικὰ ἔντυπα καὶ ἐφημερίδες, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ διανείμουν τὶς ἀποφάσεις εἰς ὅλους τοὺς ἐπισκόπους, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς λαϊκούς. Αὐτοὶ ποὺ κόπτονται ὑπὲρ τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων, γιὰ νὰ τὰ κατανοεῖ ὁ λαός, γιατί δὲν μεταφράζουν καὶ δὲν διαδίδουν τὶς ἀποφάσεις τῶν Γενικῶν Συνελεύσεων τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», ὥστε νὰ τὶς γνωρίσει ὁ λαὸς καὶ νὰ τοποθετηθεῖ ἐπ᾽ αὐτῶν; Ψάξτε νὰ βρεῖτε στὰ ἐπίσημα ἔντυπα τῆς Ἐκκλησίας ἢ στὰ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων τὰ κείμενα τῶν προηγουμένων Συνελεύσεων. Παντελὴς σιωπὴ καὶ ἀπόκρυψη. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ ἀρκεσθεῖ στὴν σχετικὴ ἔκθεση ποὺ θὰ ὑποβάλει ἡ ἀντιπροσωπεία, μὲ τὶς δικές της βέβαια θετικὲς ἐκτιμήσεις, ἀφοῦ συνδιαμόρφωσε τὰ ἀποφασισθέντα, χωρὶς κἂν νὰ συζητήσει γι᾽ αὐτὰ οὔτε σὲ ἐπίπεδο Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, οὔτε σὲ ἐπίπεδο Ἱεραρχίας. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἐρωτώμενοι πολλοὶ ἐπίσκοποι γιὰ τὰ ἀποφασιζόμενα δηλώνουν ἄγνοια, χωρὶς βέβαια αὐτὸ νὰ τοὺς ἀθωώνει, γιατὶ μέσα στὴν ποιμαντική τους εὐθύνη καὶ ἀγωνία ἔπρεπε προτεραιότητα νὰ ἔχουν τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς νοθεύσεώς της ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς αἱρετίζοντας ἰδικούς μας, ὅπως τὸ πράττουν ὀρθῶς ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν.

 

2. Παραδείγματα προδοτικῶν ἀποφάσεων, ποὺ δὲν γνωρίζουν οὔτε οἱ ἐπίσκοποι

 

Μέχρι τώρα στοὺς διαχριστιανικοὺς διαλόγους, διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς, ἔχουν γίνει δεκτὰ ἀπαράδεκτα κείμενα, τὰ ὁποῖα προσβάλλουν τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, ἀναιροῦν ἀποφάσεις ἀκόμη καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἀθωώνουν παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις. Καὶ τὰ κείμενα αὐτὰ ἔγιναν δεκτὰ ἀπὸ ἀντιπροσώπους ἐκκλησιῶν. Τοποθετήθηκαν συνοδικὰ οἱ αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ἀπέναντι αὐτῶν τῶν ἀντισυνοδικῶν καὶ ἀντιπατερικῶν ἀποφάσεων, ὥστε νὰ τὶς ἐγκρίνουν ἢ νὰ τὶς ἀπορρίψουν; Μερικὲς ἐκκλησίες τὶς ἔχουν ἐγκρίνει, ὅπως ἔπραξε συνοδικὰ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἡ ὁποία δέχθηκε τὰ πορίσματα τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, βάσει τῶν ὁποίων αὐτοὶ εἶναι Ὀρθόδοξοι, καὶ ὅπως πράττει στὴν πράξη ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας, ἡ ὁποία βάσει τῶν πορισμάτων αὐτῶν ἔχει μυστηριακὴ καὶ εὐχαριστιακὴ κοινωνία μὲ τοὺς Συροϊακωβίτες Μονοφυσίτες, καὶ ὅπως ἀκόμη πράττει ἐπὶ ἔτη το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ποὺ μᾶς βάζει στὸν ἴδιο σάκκο, μᾶς τσουβαλιάζει, ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους μαζὶ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, ὀνομάζοντάς μας ὅλους Ὀρθοδόξους. Στὶς ἐπιτροπὲς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», μετέχουμε καὶ δεχόμαστε νὰ ὀνομαζόμαστε Ὀρθόδοξοι καὶ ἐμεῖς καὶ οἱ αἱρετικοὶ Μονοφυσίτες, καὶ κανένας δὲν διαμαρτύρεται. Στὰ θέματα πίστεως καὶ αἱρέσεων  δὲν ὑπάρχουν τοπικὰ ὅρια καὶ τοπικὲς δικαιοδοσίες, ὥστε νὰ δικαιολογεῖται ἡ ἀδιαφορία ἢ ἡ μὴ ἀνάμειξη ὡς πράξη ποὺ δῆθεν ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση νὰ μὴ ἀναμειγνυόμαστε στὶς δικαιοδοσίες ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν.

Ἡ πίστη, ἡ ἀλήθεια καὶ τὰ δόγματα δὲν ἔχουν σύνορα· εἶναι κοινὰ καὶ ἑνιαῖα. Καὶ ὅταν προσβάλλονται ὁπουδήποτε, ἡ προσβολὴ θίγει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Διαμαρτυρήθηκε ποτὲ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καὶ γιὰ τὴν συνοδικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τοῦ Διαλόγου;

 

3. Ἡ Ἱεραρχία, πλὴν ἐξαιρέσεων, ἄφωνη καὶ ἄπραγη

 

Ἡ μόνη ὀρθὴ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἦταν νὰ μὴ ἀποστείλει ἀντιπροσώπους στὴν Γενικὴ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ἐπὶ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, καὶ νὰ μὴ μετάσχει ἔτσι, μαζὶ μὲ πέντε ἄλλες αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες (Ἱεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Τσεχοσλοβακίας), στὴν σύνταξη καὶ ἀποδοχὴ ἑνὸς ἐπαίσχυντου προδοτικοῦ κειμένου, τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο ἀθωώνει τὴν Οὐνία, δικαιολογώντας καὶ τὴν ἱστορική της προέλευση καὶ τὴν σημερινή της ὕπαρξη, ἀλλὰ πρὸπαντὸς γιὰ πρώτη φορὰ ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι τῶν ἐννέα αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν ποὺ ἔλαβαν μέρος (Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Μόσχας, Ρουμανίας, Κύπρου, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Φιλλανδίας) ἀρνοῦνταιἐπισήμως σὲ θεολογικὸ διάλογο ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡΜία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ δέχονται ὅτι συναποτελεῖ μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία τὴν Μία, Ἁγία (Unam Sanctam), στὴν ὁποία Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ ἁγιαστικὴΧάρη στὰ μυστήριά της1. Τὰ ἐδιάβασαν καὶ τὰ ἐμελέτησαν καὶ τὰ ἀποδέχονται ὅλα αὐτὰ οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλη τὴν προηγουμένη συνοδικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση; Μολονότι ἐλαφρύνεται κάπως ἡ θέση ὅσων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν δὲν ἔλαβαν μέρος στὸ Balamand, δὲν ἔπρεπε στὴ συνέχεια συνοδικὰ νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ἀπορρίψουν τὸ κείμενο, ὅπως ἔπραξαν ἀρκετοὶ κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐτιμωρήθησαν γι᾽ αὐτήν τους τὴν ἀντίδραση; Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἀντέδρασαν τότε, πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, ἀλλὰ στὴ συνέχεια ἔλαβαν παρόμοιες ἀποφάσεις στὸ χῶρο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔγινε στὴν προηγούμενη 9η Γενικὴ Συνέλευση στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2006, ὅπου οἱ μετέχοντες ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πλὴν τῶν Ἐκκλησιῶν Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας, ἀρνήθηκαν, ὅπως στὸ Balamand, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Δέχθηκαν ὅτι λόγῳ τοῦ χωρισμοῦ καὶ τῆς διαιρέσεως καμμία ἐκκλησία δὲν εἶναι καθολική· ὅπως ἐπὶ λέξει γράφει τὸ κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε «κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες» (§ 6) καὶ ὅτι «χωρισμένοι ἀπ᾽ ἀλλήλων εἴμαστε πτωχευμένοι». Βάσει αὐτῶν τώρα δέν ὑπάρχει πουθενὰ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐπειδὴ ὑπάρχουν διαιρέσεις, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη κατὰ τὴν πρωτοφανῆ ἐκκλησιολογία Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς συναντήσεις, καὶ τὸ χειρότερο ὅτι εἶναι πτωχὴ ἡ Ἐκκλησία ἐπειδὴ τῆς λείπουν οἱ αἱρετικοί. Ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» τὰ ἐπισημάναμε τότε αὐτά, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, σὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ ποὺ ἐστείλαμε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος σὲ ἐπίσκεψή του στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου

Ὄρους προσπάθησε ὁμιλῶν νὰ τὰ δικαιολογήσει καὶ νὰ συστήσει στοὺς μοναχοὺς νὰ ὑπακούουν καὶ νὰ δέχονται ὅσα οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ἀποφασίζουν, σὰν νὰ εἶναιἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ σύνοδοι, πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι διατυπώνουν αἱρέσεις, ποὺ καταδικάζονται πρωτοστατούντων τῶν μοναχῶν.2 Τὶς ἴδιες ἐκκλησιολογικὲς θέσεις ἐπιβεβαίωσε καὶ ἐνίσχυσε καὶ ἡ πρόσφατη 10η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στὸ Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας. Δὲν ἀντέδρασε γιὰ τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε πρὶν ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια οὔτε ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος οὔτε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὑπάρχει μεγάλος σκανδαλισμὸς καὶ ἀναταραχὴ στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Δὲν ζήτησε ἐξηγήσεις ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους της κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Τί ἔκαναν στὴ Συνέλευση; Ἐκοιμῶντο, ἀδιαφοροῦσαν, τὰ θεωροῦν αὐτὰ ἀσήμαντα, δὲν ἔχουν τὴν ἀνάλογη θεολογικὴ παιδεία, τοὺς ἔχουν καθοδηγήσει νὰ τὰ δέχονται ὅλα χωρὶς ἀντίρρηση, γιατὶ ἔτσι εἶναι προαποφασισμένο; Τι ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἢ τί ἄλλο συμβαίνει; Δὲν πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ τοὺς ὁρίζουν ὡς ἀντιπροσώπους, δὲν πρέπει νὰ μάθει τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ποὺ εἶναι ποίμνιο λογικὸ καὶ ὄχι ἄλογο; Τόσο λογικὸ μάλιστα καὶ ἀποφασιστικό, ὥστε πολλὲς φορὲς καταργεῖ τοὺς ἀναξίους ποιμένες καὶ σώζει αὐτὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι πλέον καιρὸς ὅ,τι δὲν ἔπραξαν οἱ ἐπίσκοποι μετὰ τὸ Balamand καὶ μετὰ τὸ Porto Alegre καὶ ἄφησαν τὴν αἵρεση νὰ θριαμβεύει καὶ νὰ ἐξευτελίζει τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, νὰ τὸ πράξουν τώρα, μετὰ τὸ Πουσάν, ποὺ ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια καὶ προχωρεῖ σὲ χειρότερα, ὅπως θὰ δοῦμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο μας. Γιατί οἱ ἀντιπρόσωποί μας δὲν ἐχρησιμοποίησαν τὸ δικαίωμα ποὺ τοὺς δίνουν οἱ νέες ρυθμίσεις στὸ καταστατικὸ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» νὰ ἐκφράσουν τὴν ἐκκλησιολογική τους διαφοροποίηση; Μᾶς ταύτισαν, λοιπόν, λόγῳ ἀγνωσίας, δειλίας ἢ στοχευμένης ἀδιαφορίας, μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀποφάσισαν ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ ζητήσουμε συγγνώμη καὶ νὰ μετανοήσουμε μαζὶ μὲ τὶς αἱρέσεις, ἀντὶ ἀκολουθώντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ καλέσουν τοὺς αἱρετικούς, Προτεστάντες καὶ Μονοφυσίτες, νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ σεβαστοὶ κατὰ τὰ ἄλλα ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες, καὶ ἰδιαίτερα οἱ μὴ στρατευμένοι στὶς τάξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

 

Ὑποσημειώσεις:

1. Περισσότερα βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Οὐνία. Ἡ καταδίκη καὶ ἡ ἀθώωση (στὸ Freising καὶ στὸ Balamand), Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 148-152.

2. Βλ. τὰ κείμενα τῆς ΣΥΝΑΞΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, ≪Ἡ ὀργὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴ Μεγίστη Λαύρα Ἁγίου Ὄρους ἀποκαλύπτει πολλά≫ καὶ ΤΩΝ ΑΥΤΩΝ, ≪“Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι”. Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Μεγίστη Λαύρα≫, ἐν Θεοδρομίᾳ 13 (2011) 592-639.