«Τί γίνεται μὲ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν;» -- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

Η οἰκουμενιστική  ἀλλοίωση ἐπικεντρώνεται κυρίως στην ἐκκλησιολογία. Αὐτὸ ἦταν αὐτονόητο νὰ συμβεῖ, γιατὶ στην παμπροτεσταντική  αὐτή  κίνηση δὲν ὑπάρχει κἄν ἐκκλησιολογία. Τὰ ἑτερόδοξα προτεσταντικὰ σώματα τῆς Δύσεως δὲν ἀνήκουν οὐσιαστικὰ στη  Μία, ῾Αγία, Καθολική  καὶ ᾿Αποστολική  ᾿Εκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, στην ὁρατή  ᾿Εκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος ἐπὶ τῆς γῆς στὸ ἕνα θεανδρικό Του πρόσωπο καὶ την στήριξε στὸ θεμέλιο τῶν ᾿Αποστόλων καὶ Προφητῶν (᾿Εφ. βʹ 20). Οἱ Προτεστάντες δὲν δέχονται την ᾿Εκκλησία αὐτή, ἀλλὰ μιὰ ἀόρατη καὶ ἀκαθόριστη ᾿Εκκλησία, την ὁποία δημιουργεῖ στὶς καρδίες τῶν πιστῶν τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο, μιὰ ᾿Εκκλησία ὁμιχλώδη καὶ ἐλαστική, στην ὁποία μποροῦν νὰ στεγασθοῦν οἱ πάντες, καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ ἐξέπεσαν τῆς Καθολικῆς Πίστεως καὶ ᾿Αληθείας. Εἶναι κοινὸς πλέον τόπος ὅτι ἡ σπονδυλική  στήλη τῆς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι ἡ διαβόητη Θεωρία τῶν Κλάδων (Branch Theory), μιὰ ἔξυπνη θεωρία (ἀγγλικανικῆς προελεύσεως), ποὺ προσπαθεῖ μὲ τρόπο ταχυδακτυλουργικὸ νὰ ἐντάξει τὸν Προτεσταντισμὸ στὸ χῶρο τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἀπὸ την ὁποία ἐκεῖνος ἀποκόπηκε διὰ τῆς Διαμαρτυρήσεως.

Καὶ αὐτὰ μὲν σὲ γενικὲς γραμμὲς ὡς πρὸς την ἐκκλησιολογική  φυσιογνωμία τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Οἱ ἄνθρωποι αὐτὰ ἔμαθαν, αὐτὰ δέχονται καὶ αὐτὰ πιστεύουν. Δικαίωμά τους. Νὰ ἐρωτοτροποῦν ὅμως μὲ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ἰδέες αὐτὲς ὀρθόδοξοι - καὶ μάλιστα θεολόγοι καὶ ἱεράρχες - πάει πολύ. Εἶναι κάτι τὸ τερατῶδες καὶ ἀνεπίτρεπτο. ῎Ετσι, μὲ πόνο ψυχῆς βλέπουμε στὶς μέρες μας ὀρθόδοξους ἱεράρχες καὶ θεολόγους (κυρίως τοῦ κλίματος τῆς διασπορᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου) ν᾿ ἀρνοῦνται, μὲ διάφορα θεολογικὰ τεχνάσματα (ὅπως ἡ Βαπτισματική  Θεολογία), την καθολικότητα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐνστερνιζόμενοι την περὶ Κλάδων θεωρία τῆς βασικῆς προτεσταντικῆς ἀρχῆς· ὅτι δηλαδή  ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολική  ᾿Εκκλησία δὲν ταυτίζεται μὲ την ᾿Εκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστός, ἤ, καλύτερα, ὅτι καὶ οἱ ἑτερόδοξες ᾿Εκκλησίες ἐντάσσονται ἰσότιμα στὸ κανονικὸ σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἄσχετα ἄν εἶναι βουτηγμένες στην αἵρεση καὶ την πλάνη. ῎Ετσι, ἀπολέσαντες καὶ τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, ὡς ἀναίρεσης τῆς θείας ἀλήθειας καὶ ἀποκοπῆς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀρνοῦνται ν᾿ ἀκολουθήσουν στὰ ἴχνη τῆς μακραίωνης ὀρθόδοξης ὁμολογιακῆς αὐτοσυνειδησίας.

Εκεῖνο ὅμως ποὺ κατ᾿ ἐξοχήν πρέπει νὰ ἐμπνέει ἀνησυχία στοὺς κόλπους τῶν ᾿Ορθοδόξων τῶν μετεχόντων στήν Οἰκουμενικὴ Κίνηση εἶναι τὰ ἀνεπίτρεπτα ἀνοίγματα τοῦ Συμβουλίου στὰ κοινωνικά, πολιτικὰ καὶ θρησκευτικὰ φαινόμενα τῆς ἐποχῆς, τὰ ὁποῖα ἀλλοιώνουν τὸν ἀρχικὸ χαρακτήρα του καὶ φθείρουν τοὺς σκοπούς του. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐκπλήσσει. Εἶναι ἀπὸ μιὰ μεριὰ ἡ φυσιολογικὴ κατάληξη τοῦ προτεσταντικοῦ φιλελευθερισμοῦ τοῦ Συμβουλίου καὶ τῆς πολυσυλλεκτικότητός του, ποὺ στηρίζεται στή  χαλαρότητα τῆς ἐκκλησιολογικῆς καὶ πνευματικῆς του ὑφῆς, ποὺ τὸ μετέτρεψαν σὲ χοάνη ὅπου συμφύρονται ἰδέες καὶ πρακτικὲς ἀλλοπρόσαλλες, καμιὰ φορὰ δὲ καὶ ἀντιχριστιανικές!

Πέρα ὅμως ἀπ᾿ αὐτά, τὸ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι τὸ σύγχρονο πανθρησκευτικὸ ἄνοιγμα τοῦ Συμβουλίου, τὸ ὁποῖον ἀπειλεῖ νὰ ὑποσκάψει τὰ θεμέλιά του καὶ νὰ τὸ μετατρέψει σὲ «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Θρησκειῶν» (World Council of Religions). Πρὸς ἕνα τέτοιο κατασκεύασμα σύρεται σιγά - σιγά ὁ σύγχρονος οἰκουμενισμός. Συνέδρια καὶ συμπροσευχὲς χριστιανῶν μετὰ ἀλλοθρήσκων βρίσκονται σὲ ἡμερήσια διάταξη. ῾Η ἰδιαιτερότητα τῆς χριστιανικῆς θρησκείας τείνει βαθμηδὸν ν᾿ ἀφανιστεῖ. Τὰ ἁγιοπατερικὰ χριστιανικὰ βιώματα ἐξισώνονται μὲ τὰ βιώματα τῶν ἀλλοθρήσκων. ῾Ο Μωάμεθ τοποθετεῖται στὸ αὐτὸ ὕψος μὲ τὸ Χριστὸ (αὐτὸ ὁμολογεῖται δυστυχῶς ἀπὸ ὑψηλὰ ὀρθόδοξα χείλη!). ῾Η διαχωριστική  γραμμή  μεταξὺ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν ἐπικίνδυνα ἀμβλύνεται.

Ο προτεσταντικός χριστιανισμός, ποὺ ἀσφυκτικὰ δεσπόζει στὸ ΠΣΕ, μέσα στήν ἀλλόκοτη πανθρησκευτική  χοάνη τείνει δυστυχῶς νὰ χάσει τὰ κύρια χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, νὰ ἀλλοιώσει τή  φυσιογνωμία του καὶ ν᾿ ἀφανιστεῖ! Καὶ κάτι ἄλλο πρέπει ἰδιαίτερα νὰ τονιστεῖ στὴ συνάφεια αὐτή  ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ. Μέσα στὸν ἄκρατο συγκρητισμὸ τῆς οἰκουμενιστικῆς συγχύσεως, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ διαπιστώσει κανεὶς τή  συγγένεια τῶν τάσεων τοῦ ΠΣΕ μὲ τὶς τάσεις τῆς «Νέας ᾿Εποχῆς», ποὺ τελευταῖα μὲ μεσσιανικὸ ἐνθουσιασμὸ ἐξαπλώνεται ραγδαιότατα στὸν κόσμο. Εἶναι δὲ ἡ Νέα ᾿Εποχή  τὸ πολυπρόσωπο Κίνημα ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τήν ᾿Αμερική, τὸ ὁποῖο, μὲ πλούσια οἰκονομική  καὶ πολιτική  ὑποστήριξη, στοχεύει σὲ μιὰ παγκόσμια κυριαρχία, μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση, τάξη καὶ θρησκεία. Κατὰ τὸ Κίνημα, ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν, ἀπὸ διαφόρους δρόμους ἡ κάθε μιά, στὸν ἴδιο σκοπό. Εἶναι πνευματικὲς παραδόσεις σεβαστές, ποὺ πρέπει νὰ ἑνοποιηθοῦν σὲ μιὰ παγκόσμια θρησκεία. Νὰ ἔχουμε ἄραγε ἐδῶ τήν ἐσχατολογική  κοίτη τοῦ ᾿Αντιχρίστου; Τέλος, κι ὄχι λιγότερο σημαντικό, εἶναι τὸ ἄνοιγμα τοῦ Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν στὸ σύγχρονο φεμινιστικὸ κίνημα. Οἱ φεμινίστριες, μὲ τὸν οἶστρο καὶ τή  μαχητικότητα ποὺ τὶς διακρίνουν, ἄρχισαν νὰ εἰσβάλλουν ἀκάθεκτες στὸ ΠΣΕ, καί, ἀντιστάσεως μή  οὔσης, ἀσκοῦν πιέσεις στά προγράμματά του, ζητώντας ὑποστήριξη στοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς τάσεις τους. Καὶ δὲν πρόκειται ἁπλῶς περὶ τῆς διαβόητης χειροτονίας τῶν γυναικῶν. Τὸ ζήτημα αὐτό, ἐγγενὲς στήν προτεσταντική  ἐκκλησιολογία, τήν ἀρνούμενη τὸ μυστηριακὸ χαρακτήρα τῆς ἱερωσύνης, δὲν ἔχει καὶ τόσο μεγάλη σημασία. ᾿Αντίθετα, σημασία ἔχει γιὰ τήν ᾿Αγγλικανική  ᾿Εκκλησία, ἡ ὁποία θέλει νὰ φαίνεται καθολική  καὶ ἀποδέχεται ὡς μυστήριο τήν ἱερωσύνη, κατὰ τρόπο ὅμως ἀνακόλουθο, ποὺ σωρεύει πιεστικὰ προβλήματα στή  σχέση της μὲ τὶς ἄλλες καθολικὲς ᾿Εκκλησίες. Τὸ ἄνοιγμα πάει βαθύτερα, μὲ παραμέτρους ποὺ μποροῦν νὰ ὑποσκάψουν αὐτὲς τὶς βάσεις τῆς χριστιανικῆς πίστεως.

Και αὐτὰ μὲν γενικὰ γιὰ τὸν Προτεσταντισμό. ᾿Απὸ τήν ἐδῶ μεριὰ ὅμως ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι τί κάνουμε; Δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει κανένας μεταξύ μας, ὁ ὁποῖος νὰ πιστεύει ὅτι οἱ καταστατικὲς ἀρχὲς ποὺ διεκήρυξε μὲ τὰ Διαγγέλματά του (1920-1952) τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σχετικὰ μὲ τή  συμμετοχή μας στην Οἰκουμενικὴ Κίνηση, διατηρήθηκαν ἀνέπαφες στή  διαδρομή  τῆς κινήσεως αὐτῆς. Στὸ πρόσφατο παρελθὸν καὶ στὶς μέρες μας εἴμαστε μάρτυρες τοῦ θλιβεροῦ φαινομένου ἑνὸς νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ, στὸν ὁποῖο μετεξελίκτηκε ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση, στὸν ὁποῖο κακοποιοῦνται βάναυσα οἱ ἐκκλησιολογικὲς βάσεις τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Παρασυρόμαστε σ᾿ ἕνα θολὸ ρεῦμα δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ καὶ συγκρητισμοῦ. Στὸ ΠΣΕ, ποὺ ἴσως ἀφελῶς νὰ νομίζει ὅτι εἶναι ἕνα εἶδος ὑπερεκκλησίας, ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολική  ᾿Εκκλησία φέρεται σὰν ἕνα κομμάτι ᾿Εκκλησίας ἰσόκυρο καὶ ἰσότιμο μὲ τὶς αἱρετικὲς παραφυάδες τοῦ Προτεσταντισμοῦ, σύμφωνα μὲ τή  διαβόητη θεωρία περὶ Κλάδων. Στὰ φαινόμενα αὐτὰ οἱ οἰκουμενιστὲς συνευδοκοῦν. ῾Η προτεσταντική  αἵρεση δὲν φαίνεται νὰ τοὺς ἐνοχλεῖ. Συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἄσχετα ἄν μὲ αὐτὸ καταπατοῦν τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῆς ᾿Εκκλησίας μας. ῾Υπάρχουν ὅμως καὶ χειρότερα. Οἱ ᾿Ορθόδοξοι ἀντιπρόσωποι οἱ μετέχοντες στὰ συνέδρια τοῦ Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν, ἀναγκάζονται νὰ συμμετέχουν σὲ ἐκδηλώσεις καὶ πρακτικὲς φρικιαστικές. Νὰ συμφύρονται στήν πανθρησκειακή  χοάνη, στήν ὁποία πυρετωδῶς ἀνοίγονται οἱ Προτεστάντες.

Καὶ ἄν μὲν αὐτὸ στοχεύει στήν ἀλληλογνωριμία καὶ τήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τῶν λαῶν σὲ βάση οἰκουμενική, ἔχει καλῶς. Δυστυχῶς ὅμως τὰ ἀνοίγματα αὐτὰ ἔχουν χαρακτήρα βαθύτερο. Τὰ ποικίλα θρησκεύματα τοποθετοῦνται, ἀπὸ ἄποψη οὐσίας καὶ σκοπῶν, στήν ἴδια βάση μὲ τὸν Χριστιανισμό, τοῦ ὁποίου κινδυνεύει νὰ καταλυθεῖ ἡ ἰδιομορφία, ὡς τῆς μόνης ἐξ ἀποκαλύψεως θείας θρησκείας, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. ᾿Αφήνουμε δὲ τὸ ἄκρατο φεμινιστικό πνεῦμα, ποὺ ἄρχισε νὰ πνέει ἄγρια στοὺς κόλπους τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ νὰ παρασύρει τὰ πάντα! Μετὰ ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: σὲ τί χρησιμεύει πλέον ἡ συμμετοχή μας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν;