Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

6. Η αλλαγή του Ημερολογίου έθιξε το Πασχάλιο;

1. Όσοι άλλαξαν το Παληό Ημερολόγιο κατηγορούν εκείνους που έμειναν πιστοί σ’ αυτό, ότι διαστρέφουν την αλήθεια, όταν λένε, ότι το 1924 η ημερολογιακή αλλαγή έθιξε το Πασχάλιο της Εκκλησίας. Συνεπώς, κατά τους οπαδούς του Νέου Ημερολογίου, ο ισχυρισμός αυτός των πιστών, που δεν άλλαξαν το Ημερολόγιο είναι αναληθής. Αποσκοπεί μόνο και μόνο, λένε, στο να δικαιολογήσει την απόσχισή τους από την Εκκλησία, στο να προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο και στο να παρασύρουν στο σχίσμα τους όσους δεν γνωρίζουν την αλήθεια.

----------------------------

Ο/Η ΧΑΡΙΛΑΟΣ είπε...

Αναφέρει ο Σακαρέλλος τα εξής: <<...Με το ζήτημα του γιορτασμού του Πάσχα ασχολήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Το πρόβλημα, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της ήταν, να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί το Πάσχα την ίδια μέρα, που γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να λάβουν υπ’ όψη, πως οι Εβραίοι προσδιόριζαν την εξεύρεση της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα τους. Αυτό ακριβώς συνετέλεσε ώστε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος να ορίσει να γιορτάζεται το χριστιανικό Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία...>>

Αγαπητέ Silver, είναι αναγκαίον να διευκρινιστούν δύο τρία πράγματα, ώστε να μπεί ένα τέλος σε όλη αυτήν την παραπληροφόρηση και την διαστρέβλωση από τους καταδικασμένους Νεοημερολογίτες, κάτι που δυστυχώς υιοθετούν και πολλοί παλαιοημερολογίτες.

Το άγιον Πάσχα εορτάζεται πάντοτε όταν η Σελήνη γίνει ΕΑΡΙΝΗ δεκατεσσάρων ημερών και όχι απλώς μετά την ανοιξιάτικη Ισημερία, όπως δολίως αναφέρεται στο Πηδάλιο [κάτι που υιοθετεί και ο Σακαρέλλος] και τούτο διότι, υπάρχει Πανσέληνος μετά την ανοιξιάτικη Ισημερία η οποία είναι χειμερινή.

Δηλαδή, η πρώτη ημέρα των δεκατεσσάρων ημερών, να ξεκινήσει την ημέρα της ανοιξιάτικης Ισημερίας η οποία, τόσο το 325 μ.Χ. όσο και σήμερα γίνεται στις 7-8 Μαρτίου Ιουλιανού Ημερολογίου.

Η λέξη ΕΑΡΙΝΗ έχει εξαλειφθεί εκ΄ των νεωτεριστών με σκοπούμενο δόλο.

Πότε, λοιπόν, γίνεται αυτή η τεσσαρεσκαιδεκάτη [σεληνιακού μηνός] και το ιουδα΄ι΄κό πάσχα;
Γίνεται από 21 Μαρτίου έως 18 Απριλίου, και το Άγιον Πάσχα γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά το Νομικόν, η οποία κυμαίνεται και αυτή από 22 Μαρτίου έως 25 Απριλίου.

Όποιος αμφισβητεί την ανοιξιάτικη ισημερία στις 7-8 Μαρτίου, ας ανατρέξει στην τεσσαρεσκαιδεκάτη των Ιουδαίων.
Εκεί θα διαπιστώσει ότι η πρώτη ημέρα αυτής της ανοιξιάτικης Πανσελήνου ξεκινά στις 7 Μαρτίου, ταυτόχρονα με την ανοιξιάτικη ισημερία, και γίνεται δεκατεσσάρων ημερών στις 21 Μαρτίου.

Χαρίλαος Ι. Στουραΐτης.

α. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτό εξετάζουμε στη συνέχεια. Για το Πασχάλιο μιλήσαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα. Το Πασχάλιο είναι ο κύκλος όλων των κινητών γιορτών, απ’ την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, που ανοίγει το Τριώδιο, μέχρι την Πεντηκοστή. Οι γιορτές αυτές έχουν κέντρο τους το Πάσχα. Η ημερομηνία γιορτασμού του Πάσχα στην Εκκλησία των πρώτων αιώνων είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και διαιρέσεις. Ο πάπας Βίκτωρ το 190 μ.Χ., είχε αποκόψει τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας ως αιρετικές, γιατί γιόρταζαν το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, στις 14 του Νισάν! Το θέμα αυτό, το να γιορτάζουν δηλ. όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες την ίδια μέρα, για να μη διασπάται η ενότητα τους, θεωρήθηκε στην αρχαιότητα πολύ βασικό. Με το ζήτημα του γιορτασμού του Πάσχα ασχολήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Το πρόβλημα, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της ήταν, να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί το Πάσχα την ίδια μέρα, που γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να λάβουν υπ’ όψη, πως οι Εβραίοι προσδιόριζαν την εξεύρεση της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα τους. Αυτό ακριβώς συνετέλεσε ώστε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος να ορίσει να γιορτάζεται το χριστιανικό Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Την απόφασή της αυτή η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος συμπεριέλαβε όχι σε κάποιο Κανόνα της, αλλά σε « Όρο». Στους « Όρους» οι Οικουμενικές Σύνοδοι συμπεριλάμβαναν τα δογματικά θέματα. Θέλησαν με τον τρόπο αυτό να δείξουν, ότι το θέμα αυτό το θεώρησαν δόγμα πίστεως και ότι δεν χωράει καμιά οικονομία. 

β. Ο « Όρος» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν διασώθηκε. Μαθαίνουμε γι’ αυτόν από Επιστολή, που έστειλε ο Μέγας Κωνσταντίνος στις Εκκλησίες, για να τις ενημερώσει για τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, από τους διάφορους ιστορικούς της εποχής εκείνης και από τον α΄ Κανόνα της Συνόδου της Αντιόχειας. Τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας τον παραθέτουμε σε μετάφραση: «Όλοι όσοι τολμούν να καταπατούν τον Όρον της αγίας και μεγάλης Συνόδου, που συγκλήθηκε στη Νίκαια με την παρουσία της ευσέβειας του θεοφιλέστατου βασιληά Κωνσταντίνου, σχετικά με τη γιορτή του σωτηρίου Πάσχα, να είναι ακοινώνητοι και απόβλητοι από την Εκκλησία, αν επιμένουν να αντιστέκονται με εριστικό πνεύμα σ’ όσα ορθά έχουν αποφασιστεί, και αυτά ας ορίζονται για τους λαϊκούς. Κι’ αν κάποιος από τους επικεφαλής της Εκκλησίας, δηλ. επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή διάκονος, ύστερα από αυτόν τον Όρον, τολμήσει να αυθαιρετήσει έτσι, ώστε να προκαλέσει διαστροφή του πλήθους και ταραχή των Εκκλησιών και να τελέσει το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, αυτόν η αγία Σύνοδος από τώρα και στο εξής τον έκρινε κιόλας ξένο προς την Εκκλησία, επειδή όχι μόνο επισωρεύει αμαρτίες για τον εαυτό του, αλλά γίνεται αίτιος διαφθοράς και διαστροφής για πολλούς. Και δεν καθαιρεί μόνο αυτούς από το λειτούργημά τους, αλλά και όσους θα τολμήσουν να «κοινωνήσουν» μ’ αυτούς μετά την καθαίρεσή τους. Και όσοι καθαιρέθηκαν να στερούνται και την εξωτερική τιμή την οποία απολαμβάνει ο άγιος κανόνας και το ιερατείο του Θεού».

2. Ο α΄ Κανόνας της Συνόδου Αντιόχειας είναι πολύ σημαντικός. Θα κάνουμε τρεις παρατηρήσεις έπ’ αυτού.

α. Παρατήρηση πρώτη. Ο Κανόνας αυτός αποκόπτει απ’ την Εκκλησία κάθε πιστό που παραβαίνει τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αποκόπτει δηλαδή καθένα, που δεν γιορτάζει το Πάσχα που όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, όπως πρέπει να το γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι. Κάθε κληρικός, που δεν γιορτάζει, ή δεν θα γιορτάζει στο μέλλον την ημερομηνία αυτή το Πάσχα, είναι ήδη καθηρημένος από τότε, δηλ. από τη μέρα, που το αποφάσισε η Σύνοδος της Αντιόχειας, που εξέδωσε τον Κανόνα αυτό. Το αξιοπερίεργο στον Κανόνα αυτό είναι, ότι οι παραβάσεις του, ακόμα και οι μελλοντικές, δεν παραπέμπονται να δικαστούν από άλλη Σύνοδο, που θα λειτουργήσει σαν Δικαστήριο, αλλά τις δικάζει η Σύνοδος που εξέδωσε τον Κανόνα! Ο Κανόνας αυτός κι’ άλλοι δύο ακόμα, ο α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι οι μόνοι από τους υπεροκτακόσιους Κανόνες, που υπάρχουν στην Εκκλησία, οι οποίοι έχουν προδικάσει προκαταβολικά παραβάσεις της Εκκλησίας προτού ακόμα συντελεστούν! Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στον Κανόνα αυτό, όταν λέει για κάθε μελλοντικό παραβάτη, ότι «τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας», δηλ. αυτόν τον παραβάτη η αγία Σύνοδος από τώρα τον έκρινε ξένον, αποκομμένο από την Εκκλησία! Οι λοιποί Κανόνες, που προβλέπουν την επιβολή επιτιμίου σε παραβάσεις τους, χρησιμοποιούν στη διατύπωσή τους συνήθως, για τον παραβάτη, τα ρήματα, στην προστακτική, όπως το «αφοριζέσθω», «καθαιρείσθω», «ανάθεμα έστω» κτλ. Ο παραπάνω Κανόνας της Αντιόχειας, αναφερόμενος στον παραβάτη, λέει, ότι «καθαιρεί» και «εντεύθεν έκρινεν ήδη»! Επομένως, κάθε παραβάτης του «΄Ορου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου έχει ήδη κριθεί και έχει καταδικασθεί, είτε σε αφορισμό, είτε σε καθαίρεση!

β. Παρατήρηση δεύτερη. Ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας ορίζει, ότι όσοι κληρικοί «κοινωνούν» με ήδη καθηρημένους από τη Σύνοδο κληρικούς, επειδή παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι και αυτοί πλέον καθηρημένοι!

γ. Παρατήρηση τρίτη. Ορίζει ακόμα ο ίδιος Κανόνας της Αντιόχειας, ότι ο κληρικός εκείνος (επίσκοπος, πρεσβύτερος ή διάκονος) ο οποίος «μετά τον Όρον τούτον τολμήσειεν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των Εκκλησιών ιδιάζειν, και μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινεν της Εκκλησίας»! Με βάση δηλαδή τον Κανόνα αυτό είναι αποκομμένος από το σώμα της Εκκλησίας κάθε κληρικός, που θα τολμήσει να αυθαδιάσει εναντίον του «Όρου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και θα θελήσει να διαστρέψει τους πιστούς να μην τηρούν τις δεσμεύσεις του, προκαλώντας ταραχή στην Εκκλησία, για να γιορτάζεται το Πάσχα με τους Ιουδαίους! Ποιοι είναι αυτοί οι κληρικοί που αυθαδιάζουν κατ’ αυτό τον τρόπο; Είναι όσοι καλλιεργούν το έδαφος για αλλαγή του Πασχαλίου, προτείνοντας τον γιορτασμό του Πάσχα, όχι στην ημερομηνία, που όρισαν οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά σε άλλη!

3. Είναι γεγονός, ότι το 1924 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δεν άλλαξε το Πασχάλιο, όπως είχε προταθεί από το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» της Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Η Εκκλησία της Φινλανδίας όμως δέχτηκε την ημερολογιακή μεταβολή. Άλλαξε πριν ογδόντα χρόνια, όχι μόνο το Παληό ημερολόγιο, αλλά και το Πασχάλιο! Έκτοτε, γιορτάζει το Πάσχα με τους παπικούς, που πολλές φορές συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων, ή και πριν από αυτό. Αυτό σημαίνει σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα της Αντιόχειας, ότι οι κληρικοί της είναι ήδη καθηρημένοι και οι πιστοί αποκομμένοι απ’ την Εκκλησία. Θα διερωτηθεί κάποιος, τι μας ενδιαφέρει εμάς, αν η Εκκλησία της Φινλανδίας δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο! Μας ενδιαφέρει άμεσα. Γιατί δεν πρέπει οι Ορθόδοξοι κληρικοί, όπως ορίζει ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας, να έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Φινλανδίας. Όσοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Εκκλησίας αυτής, είναι και αυτοί καθηρημένοι, σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα. Ποιοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας; Μόνο οι κληρικοί, που δέχτηκαν, ή ανέχονται το Νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο! Επομένως, μπορεί ορισμένοι επίσκοποι να μην άλλαξαν το Πασχάλιο, όμως επειδή έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας, είναι σαν να άλλαξαν και οι ίδιοι το Πασχάλιο. Οι συνέπειες είναι ακριβώς οι ίδιες!

4. Σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα, όσοι κληρικοί αυθαδιάζουν προς τον «Όρον» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με το να ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα, είναι ήδη προκαταβολικά καθηρημένοι από τη Σύνοδο της Αντιόχειας! Ποιοι είναι αυτοί; Είναι όσοι κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της αλλαγής της ημερομηνίας του Πάσχα, για να το γιορτάζουμε την ίδια μέρα με τους Λατίνους, όπως είναι ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μέχρι τον Αθηναγόρα και τους διαδόχους του Δημήτριο και Βαρθολομαίο. Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού στις 4 Δεκεμβρίου 1963 διακήρυξε: «Η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω, συγκατανευόντων όσων ενδιαφέρονται σχετικώς, ιδία δε των διϊσταμένων προς την κοινωνίαν της Αποστολικής έδρας αδελφών…». Ο Αθηναγόρας σε μήνυμά του προς το οικουμενιστικό «Συμπόσιο», που διοργάνωσε ο Δραγάν στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1969, γράφει: «Και αύθις επαναλαμβάνομεν εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον ως ημέραν κοινού εορτασμού του Πάσχα την δευτέραν Κυριακήν του Απριλίου, ελπίζοντες, ότι ο κοινός ούτος εορτασμός, ο σταθερός, θα αποτελέσει όχι μόνον έν σύμβολον, αλλά και μίαν θετικήν συμβολήν εις την τελείωσιν της χριστιανικής ενότητος». Παραλείπουμε τις άλλες δηλώσεις των Πατριαρχών για το θέμα αυτό. Αυτό όμως που αποδεικνύεται είναι, πως οι εκκλησιαστικοί αυτοί ηγέτες με τις δηλώσεις τους αυτές, σύμφωνα με τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι ήδη καθηρημένοι και ακοινώνητοι. Ύστερα από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ναι μεν όσοι άλλαξαν το Ημερολόγιο δεν άλλαξαν ευθέως και το Πασχάλιο, όμως, εφόσον έχουν κοινωνία, αφ’ ενός μεν με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο και αφ’ ετέρου με τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, που ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα και είναι ως εκ τούτου προκαταβολικά καθηρημένοι, είναι προφανές, ότι παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο κατά τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι θέμα πίστεως. Και οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι «στόμα του αλαθήτου της Εκκλησίας», γιατί αποφαίνονται « τη του Πνεύματος ενεργεία»!