Τη ΙΔ΄ (14η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΟΣΜΑ του Ποιητού, Επισκόπου Μαϊουμά του Αγιοπολίτου, ήτοι του Ιεροσολυμίτου.

Κοσμάς ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ποιητής, έμεινεν ορφανός ενώ ήτο πολύ νέος· όθεν έλαβεν αυτόν ο πατήρ του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ονόματι Σέργιος, και τον υιοθέτησε δια ψυχικήν του σωτηρίαν, έχων πολλήν πρόνοιαν περί αυτού και κηδεμονίαν. Επειδή δε ο πατήρ του θείου Δαμασκηνού είχε πλούτον και δόξαν πολλήν, δια τούτο προσέλαβεν εις τον οίκον του πολυμαθή τινα και σοφόν διδάσκαλον, αξίωμα έχοντα των Ασηκρητών, Μοναχόν δε ονομαζόμενον και αυτόν Κοσμάν.

Εις τούτον λοιπόν παρέδωκε και τον κατά φύσιν υιόν του Ιωάννην και τον θετόν τούτον υιόν του Κοσμάν. Όθεν αυτός εδίδαξε κάθε σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην τους νέους τούτους, οίτινες τυχόντες φύσεως δεξιάς έμαθον παρ’ εκείνου εις ολίγον χρόνον όλην την γραμματικήν και την φιλοσοφίαν, προς τούτοις δε και αστρονομίαν, μουσικήν και γεωμετρίαν και εκ τούτου έγιναν εις όλους αιδέσιμοι και σεβάσμιοι. Έπειτα μεταβάντες αμφότεροι εις την Λαύραν του Αγίου Σάββα έγιναν Μοναχοί. Μετά ταύτα, ο μεν μακάριος Ιωάννης εχειροτονήθη Πρεσβύτερος υπό του Ιωάννου Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ο δε αοίδιμος Κοσμάς πολύ παρακινηθείς από όλην την Σύνοδον των Ιεροσολύμων έγινεν, εν έτει ψμγ΄ (743), Επίσκοπος Μαϊουμά, όπως ελέγετο τότε η Ανθηδών, πόλις τετιμημένη με θρόνον Επισκόπου τελούσα υπό την δικαιοδοσίαν του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, απέχουσα από την Ασκάλωνα οκτώ μίλια· ήτο δε παραθαλάσσιος πόλις της Παλαιστίνης, ήτις πρότερον μεν εκαλείτο λιμήν των Γαζαίων, ως υποκειμένη εις την Γάζαν, ήτις επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου επωνομάσθη Κωνσταντία, εκ του ονόματος Κωνσταντίου του υιού αυτού (Σωζόμ. Εκκλης. Ιστορία, βιβλ. ε΄ 3). Δύναται δε έκαστος να γνωρίση με την πείραν πόσον μέγας και θαυμάσιος υπήρξε κατά τον λόγον και την γνώσιν ο θείος ούτος Κοσμάς, εάν αναγνώση επιμελώς τους Κανόνας και τα Τροπάρια και τα άλλα συγγράμματα, όσα εφιλοπόνησεν ο αοίδιμος. Όθεν εγένετο άριστος ασματογράφος, εξ ου και Ποιητής και Μελωδός επονομάζεται. Καλώς λοιπόν και θεαρέστως ποιμάνας το ποίμνιόν του και εις βοσκήν σωτηρίας αυτό οδηγήσας, φθάσας δε εις γήρας βαθύ προς Κύριον εξεδήμησεν.