ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Τη αυτή ημέρα Τετάρτη του Παραλύτου, την της ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ εορτάζομεν εορτήν.                                                                                                       

Την εορτήν ταύτην της Μεσοπεντηκοστής εορτάζομεν δια την τιμήν των δύο μεγάλων εορτών του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αύτη τρόπον τινά είναι ως σύνδεσμος των δύο και μεγαλύνεται και λαμπρύνεται από των δύο τούτων τα μεγαλεία και τας λαμπρότητας. Επειδή όμως ο θείος Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει, ότι· «Της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το Ιερόν και εδίδασκε» (Ιωάν. ζ: 14) κ.τ.λ., η δε Εκκλησία συχνάκις ψάλλει, ότι το μέσον της εορτής επέστη, συμπεριλαμβάνει δε και το θαύμα του Παραλύτου, δια τούτο πρέπει να γνωρίζωμεν, ότι το θαύμα του Παραλύτου ο Χριστός ετέλεσεν εις τας ημέρας της Εβραϊκής Πεντηκοστής, ήτις ηριθμείτο από το νομικόν αυτών Πάσχα.

Ετέλεσε δε το θαύμα αυτό ο Κύριος έτι επί της γης ευρισκόμενος, προτού να παραδοθή και να σταυρωθή. Το δε μέσον, όπερ λέγει ο Ευαγγελιστής, δεν εννοεί το μέσον της εβραϊκής Πεντηκοστής, αλλά της Σκηνοπηγίας, την οποίαν είχον οι Εβραίοι μεγάλην εορτήν ίσην με την του Πάσχα. Διότι ο Μωϋσής δια προστάγματος του Θεού, καθώς αναφέρεται εις το Λευϊτικόν, ενομοθέτησεν εις τους Εβραίους να κάμουν δέκα εορτάς καθ’ έκαστον χρόνον, των οποίων η πρώτη ήτο η του Πάσχα και η εσχάτη η της Σκηνοπηγίας. Περί της εορτής ταύτης της Σκηνοπηγίας προστάζει ο Μωϋσής ότι από τον πρώτον μήνα, όστις ήτο ο Μάρτιος, κατά τον οποίον εώρταζον το Πάσχα αριθμούντες μήνας επτά, εις τας δεκαπέντε του εβδόμου, όστις είναι ο παρ’ ημίν Σεπτέμβριος, να ποιώσιν εορτήν κατ’ έτος λεγομένην των σκηνών, προς ενθύμησιν, ότι εξελθόντες από την Αίγυπτον τεσσαράκοντα έτη παρέμειναν εν τη ερήμω κατοικούντες εις σκηνάς και όχι εις οικίας και πόλεις. Όθεν και προστάζει να εισέρχωνται και αυτοί εις σκηνάς και να λαμβάνωσι κλάδους χλοερούς και λυγάς εις σημείον και ενθύμησιν εκείνου του καιρού και της εν ερήμω κακοπαθείας. Την εορτήν ταύτην προστάζει να την επιτελώσιν οκτώ ημέρας, την δε πρώτην και την εσχάτην, ήτοι την ογδόην, να εορτάζωσι με πάσαν επισημότητα και παντελή αργίαν. Λέγει λοιπόν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι αφ’ ου εποίησε το εις τον Παράλυτον θαύμα, ανεχώρησεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν, παραχωρών εις τον φθόνον των Ιουδαίων, οι οποίοι από την λύσσαν των εμελέτησαν και να τον φονεύσουν. Έπειτα, αφού διηγείται πολλά και εξαίσια, τα οποία εν τω μεταξύ έπραξεν εις εκείνα τα μέρη ο Ιησούς, λέγει ότι έφθασε και η εορτή της Σκηνοπηγίας και ότι, αφού ανέβησαν εις τα Ιεροσόλυμα δια την εορτήν οι νομιζόμενοι αδελφοί Του, ύστερον ανέβη και Αυτός εις αυτά κατ’ αρχάς εν τω κρυπτώ. Έπειδή δε εγένετο συζήτησις περί Αυτού, εάν έλθη ή δεν έλθη εις την εορτήν, παρουσιάσθη τέλος εις όλους, κατά το μέσον της εορτής, καθώς ο Ευαγγελιστής ρητώς λέγει· «Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το Ιερόν και εδίδασκεν» (Ιωάν. ζ:14), ότε και θαυμάζοντες οι Ιουδαίοι την σοφίαν των λόγων Αυτού, έλεγον· «Πως ούτος γράμματα οίδε, μη μεμαθηκώς»; (αυτ. 15). Ο δε Ιησούς ελέγξας πρότερον την απιστίαν και παρανομίαν αυτών, απέδειξεν έπειτα δια του Νόμου, ότι αδίκως ζητούσιν Αυτόν να αποκτείνωσιν ως του Νόμου δήθεν καταφρονητήν, επειδή εθεράπευσε τον Παράλυτον εν ημέρα Σαββάτου, διότι και ο Μωϋσής ενομοθέτησε να καταλύεται το Σάββατον, όταν πρόκειται περί της Περιτομής. Πολλά λοιπόν περί τούτου διδάξας αυτούς και αποδείξας εαυτόν δοτήρα του Νόμου και ίσον τω Πατρί, τέλος λιθοβολείται υπ’ αυτών κατά την τελευταίαν μεγάλην ημέραν της εορτής, αλλ’ ουδείς λίθος ήγγισεν Αυτόν εις το ελάχιστον. Φεύγων δε εκείθεν εύρε τον εκ γενετής τυφλόν, τον οποίον και εθεράπευσεν. Επειδή λοιπόν ελθών ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εν τη εορτή ταύτη έστη εν τω μέσω και εκήρυξε μεγάλη τη φωνή, λέγων· «Εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ:37) · και επειδή δια της διδασκαλίας του ταύτης απέδειξε παρρησία, ότι Αυτός ήτο ο υπό του Μωϋσέως προφητευόμενος Μεσσίας, ήτοι ο ηλειμμένος υπό του Πατρός τω Πνεύματι, δια ταύτην την αιτίαν και έτι δια τα προειρημένα μεγαλεία, την παρούσαν επιτελούμεν εορτήν και Μεσοπεντηκοστήν αυτήν ονομάζομεν.