Ορθοδοξία –διαπρύσιος κήρυξ της Αληθείας -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η ψυχή μας ευρίσκεται εις τα Αγία Πάθη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, εις την Σταύρωσιν και την Αποκαθήλωσιν, ενόψει της ζειδώρου Αναστάσεως δια της οποίας συνετρίβη διαπαντός ο θάνατος μετά του Εκουσίου Θανάτου του Τετιμημένου Θεανθρώπου μας, δια την ημετέραν Σωτηρίαν, καίτοι δίχως την δυνατότητα δια ζώσης συμμετοχής και αυτοπρόσωπου μεθέξεως μας εφέτος,  εις την τους Ιερούς Ναούς, έστω και εξ αποστάσεως, δια των ατομικών μας κατακομβών, παρά τις ρητές μας και πλειστάκις εκπεφρασμένες λυσιτελείς ενστάσεις μας.

Εις αυτές τις ώρες και ημέρες ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι αναπέμπουμε το βλέμμα μας προς τον Ουρανό ικετεύοντες μετά παρεκκλίσεων το έλεος του φιλεύσπλαχνου Κυρίου μας, πλην όμως εγώ ο ανάξιος ως κοσμικός και δη Δικηγόρος βούλομαι να εκφράσω καλοηθώς, μία ηχηρά ένσταση κατά των χειρισμών της Διοικούσης Εκκλησίας μας περί ορισμένων ζητημάτων.

Ως απλός, αδαής περί τα θεολογικά,
--------------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Κατσιβαρδᾶς: «δεν επιθυμώ η Εκκλησία μας, να καθίσταται έρμαιο της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας και να εξανδραποδίζεται κατά περίπτωση, με γνώμονα τις βουλές της Πολιτείας».

Συμφωνῶ ἀπολύτως μαζί σας, κ. Κατσιβαρδᾶ! Ἡ συμπεριφορά αὐτή τῶν «ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν» (διάβαζε «μαριονεττῶν» τοῦ Σιωνισμοῦ) ἀποδεινύει ὅτι, ἐκτός ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν πέσει καί εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Σεργιανισμοῦ. Συνεπῶς, ἔχουν μετατρέψει τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς «ἐκκλησίαν πονηρευομένων»! Ἀλλά, τί περιμένετε ἀπό «ἐπισκόπους» πού χαριεντίζονται μέ Μασόνους, τούς ὁποίους μάλιστα τιμοῦν καί ἀπό τούς ὁποίους λαμβάνουν δῶρα; Βλ. π.χ. «Ναϊτικά Νέα», τ. 1, Ἰανουάριος-Μάρτιος 2010, σελ. 4. Φύγετε τροχάδην ἀπό αὐτούς, κ. Κατσιβαρδᾶ, ἄν ἐπιθυμῆτε τήν σωτηρίαν σας! Ἡ φυγή ἀπό αἱρετικούς «ἐπισκόπους» εἶναι θεσμοθετημένη εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὀνομάζεται «ἀποτείχισις» (βλ. 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου) καί ἔχει ἐφαρμοσθῆ κατά κόρον ἀπό τούς ἀληθινούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί πρίν ἀπό τήν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον (861 μ.Χ.). Οἱ σύγχρονοι «γεροντᾶδες» πού ἐκήρυξαν καί ἔπραξαν τά ἀντίθετα ἐκήρυξαν κατ' οὐσίαν «ἕτερον εὐαγγέλιον» καί ἄρα δέν δύνανται νά εἶναι ἅγιοι!

πολίτης δεν επιθυμώ η Εκκλησία μας, να καθίσταται έρμαιο της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας και να εξανδραποδίζεται κατά περίπτωση, με γνώμονα τις βουλές της Πολιτείας, δηλαδή να άγεται και να φέρεται άνευρα και αναντίρρητα, την στιγμή την οποία, η ζώσα Ορθόδοξη παράδοσή μας, κατοχυρώνεται ρητώς εις το άρθρο 3 παρ. 1 του Συντάγματος καθώς και εις το προοίμιο,  το οποίο μας υπομημνίσκει εμφατικώς ότι η Συνταγματική έννομος τάξης είναι ψηφισμένη εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.

Εν προκειμένω, εξ αφορμής του φονικού ιού, η Εκκλησία, δεν διεκδίκησε τα του οίκου της, προκειμένου να διασφαλίσει, λαμβάνοντας υπόψη την δημόσια υγεία, τα απολύτως αναγκαία αυτά μέτρα, τα οποία θα ήσαν ικανά και πρόσφορα να περιφρουρήσουν την πίστη του λαού, τουτέστιν της απαραβίαστη θρησκευτική του συνείδηση.

Η προκρινόμενη αυτή λύση θα ήτο εξυπαρχής της εμφανίσεως του ιού, διαρκούσης της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής, ήτοι, η διεξαγωγή απάντων των Θείων Λειτουργιών, ανά την Εβδομάδα, συμπεριλαμβανομένου του Αχράντου Μυστηρίου της Θείας Μεταλήψεως, με το ποίμνιο έξωθεν των Ιερών Ναών, τηρούντες τις προσήκουσες αποστάσεις ασφαλείας, όπως συμβαίνει απρόσκοπτα εις τα Πιστωτικά Ιδρύματα αλλά και τα Υπερκαταστήματα τροφίμων, εισέτι και σήμερον αδιαλείπτως.

Ωσαύτως, απορία μου δημιουργεί η υποχωρητικότητα και ολιγωρία της Εκκλησίας δια τα μείζονα εθνικά ζητήματα (Μακεδονικό), δεδομένου ότι ο Εθνικοαπελευθερωτικός μας αγώνας κυοφορήθηκε υπέρ Πίστεως και Πατρίδας,  όπως και η αδιαμαρτύρητη παραδοχή της αποποινικοποιήσεως τριών ακανθωδών ποινικών αδικημάτων, τον Ιούνιο του 2019 (Ν 4619/2019), με την εφαρμογή του Νέου Ποινικού Κώδικος, όπως της κακοβούλου βλασφημίας  (198 Π.Κ), της καθύβρισεως Θρησκευμάτων (199 Π.Κ) και της περιύβρισεως νεκρών (201 Π.Κ), με αποτέλεσμα να βιώνουμε ενεοί τις αλλεπάλληλες βεβηλώσεις σε Ιερούς Ναούς καθώς και τις κακόβουλες βλασφημίες του Κυρίου και των Αγίων μας, δεδομένου ότι πλέον οι ανίερες αυτές πράξεις δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα και οι όποιοι δράστες τις διαπράττουν εκ δόλου, δεν καθίσταται εκ του Νόμου εφικτό  να συλληφθούν και να διωχθούν ποινικά.

Η αυτή αδράνεια της Διοικούσης Εκκλησίας, επιδείχθηκε εισέτι και  με την απόπειρα Συνταγματικής αναθεωρήσεως του άρθρου 3, περί της Κρατούσης Θρησκείας, όπου η ιδίως η εν αποδρομή κυβέρνηση του Σύριζα, επιχείρησε να εγκαταστήσει, υπούλως δια του τρόπου τούτου, την Κερκόπορτα του ουδετερόθρησκου Κράτους.

Εν κατακλείδι, ποιος επιτέλους είναι ο ρόλος της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως μας και τι άραγε κομίζει εις τις σύγχρονες ψυχές, εις την καθημερινή πρακτική του βίου μας, θέλουμε έναν θεσμό αμιγώς ως πνευματικό καθίδρυμα ή έναν θεσμό κατ’  εικόνα του Θεανθρώπου τέλειο Θεό και τέλειο Άνθρωπο, υπό την έννοια ότι η διδασκαλία του Χριστιανισμού ευρίσκεται σε όλα τα μείζονα καθημερινά και επιστημονικά ζητήματα προκειμένου να δώσει τις δέουσες και ορθές λύσεις, δεν εξαντλείται αποκλειστικά εις τα πνευματικά ζητήματα.

Συντελόντι ειπείν, η Εκκλησία καθίσταται αρρήκτως συνδεδεμένα με το έθνος εξ αυτού του λόγου αποτελεί τον προμαχώνα εθνικής αντιστάσεως και πνευματικής ανατάσεως μας, ως διαχρονική Κιβωτός του Γένους μας καθότι αποτελεί την πραγμάτωση της Επαναστάσεως άρα, ζητούμε μία διαπρύσια Εκκλησία εις τις επάλξεις του καθημερινού, πρωσικού, κοινωνικού, πολιτισμικού, πολιτικού και εθνικού αγώνα.

Καλή Ανάσταση, Νυν εν παντί και πάντοτε και Υπέρ πάντων ο Αγών, Ας αγρυπνούμε και ας ανανήφουμε μη φειδόμενοι Πίστεως και Υπομονής.

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

   Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω