Παναγιώτατε, οφείλετε την αλήθειαν εις τον λαόν – Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Την Κυριακή 22.3.98, στον Ιερόν Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης (και προφανώς και στους άλλους Ναούς της πόλεως) διαβάστηκε Εγκύκλιος του Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος, η οποία προέτρεπε τους πιστούς να ενισχύουν ηθικά και οικονομικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στη συνέχεια, βγήκε δίσκος για το σκοπό αυτό. Η Εγκύκλιος τονίζει ότι ο κ. Βαρθολομαίος είναι «ο κατ’ εξοχήν ενδεδειγμένος» Πατριάρχης και μάλιστα ότι «τυγχάνει Μεγαλομάρτυς» γιατί αυτός, όπως και οι υπόλοιποι κληρικοί του Φαναρίου «θυσιάζονται καθ’ εκάστην δια το όλον έργον της Ορθοδόξου κατ’ ανατολάς Εκκλησίας του Χριστού». Άραγε ο κ. Παντελεήμων είναι ομόφρων του κ. Βαρθολομαίου, δηλαδή Οικουμενιστής; Αν ναι, τότε ας θρηνήσουμε ένα ακόμη κάστρο της Ορθοδοξίας. Ή μήπως δεν γνωρίζει ότι τις τέσσερις περίπου τελευταίες δεκαετίες το Φανάρι πρωτοστατεί στην προώθηση του θρησκευτικού συγκρητισμού – Οικουμενισμού, το οποίο ασπάσθηκε το 1920; Το ενδεχόμενο, όμως, να μη γνωρίζη φαίνεται απίθανο. Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Παναγιώτατος παραμένει Ορθόδοξος Χριστιανός, το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί άραγε διαστρεβλώνει την αλήθεια και προβάλλει τον κ. Βαρθολομαίο ως μεγαλομάρτυρα. Ως γνωστό, ο Οικουμενισμός βασίζεται στην περίφημη «θεωρία των κλάδων», η οποία προσβάλλει βάναυσα το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας, αφού κηρύττει ότι όλα τα δόγματα και θρησκείες οδηγούν στο Θεό.
Έτσι, περιφρονείται ο λόγος του Χριστού, ο Οποίος είπε: «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14: 6 – 7). Είναι, επίσης, γνωστό ότι ο κ. Βαρθολομαίος εργάζεται με τον ίδιο (αν όχι μεγαλύτερο) ζήλο με τους προκατόχους του για την προώθηση της προδοτικής για την Ορθοδοξία πολιτικής του Οικουμενισμού. Αυτό, φαίνεται από τη συνεχιζόμενη περιφρόνησή του προς τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους προφανώς επιθυμεί να αλλάξη («Το Βήμα» 18.5.97), καθώς και από το γεγονός ότι με τις ευλογίες του υπεγράφη η συμφωνία μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου το 1993. Η συμφωνία του Μπάλαμαντ, που ήταν φυσική συνέπεια της άρσεως των αναθεμάτων που έγινε το 1965, φαίνεται ότι αποτελεί και το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα προδοσίας. Γιατί παραδέχεται (στις παραγράφους 13 και 14) ότι Ορθοδοξία και Παπισμός είναι «Αδελφές Εκκλησίες» με κοινά μυστήρια και αποστολική διαδοχή και ότι απώτερος στόχος είναι η πλήρης ένωση. Εφ’ όσον η συμφωνία είναι αντίθετη προς το δόγμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, το οποίο είναι παρακαταθήκη του Αγίου Πνεύματος, αφού θεσπίσθηκε από Οικουμενικές Συνόδους, θα πρέπει να θεωρήται ως βλασφημία κατ’ Αυτού. Ευχόμεθα, ωστόσο, το συμπέρασμα αυτό να είναι λανθασμένο, γιατί μιά τέτοια βλασφημία δεν θα συγχωρηθή ποτέ (Μάρκ. 3: 29 – 30). Το περίεργο είναι ότι η προδοτική γραμμή που ακολουθεί το Φανάρι, και ιδιαίτερα η συμφωνία του Μπάλαμαντ, παραμένει άγνωστη στους περισσότερους πιστούς. Η πικρή αυτή αλήθεια αποκρύπτεται συστηματικά. Έτσι, οι οικουμενιστές τιμώνται αντί να αποβάλλωνται από το Σώμα του Χριστού. Αλλά, «ο την αλήθειαν σιγών κρύπτει Χριστόν εν τάφω». Όσοι πάλι την γνωρίζουν, συνήθως κάνουν υπομονή «άχρι καιρού». Η υπομονή, όμως, αυτή κατασπαταλάται, όταν από τον Άμβωνα κηρύσσεται ότι ο πρωτεργάτης της προδοσίας της Ορθοδοξίας «τυγχάνει Μεγαλομάρτυς» Αυτής. Ο κ. Παντελεήμων και οι άλλοι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος οφείλουν να πουν την αλήθεια στο ποίμνιό τους, αν πραγματικά το αγαπούν, γιατί μόνο η αλήθεια, μαζί με την υπεύθυνη διαποίμανση, μπορούν να εγγυηθούν την ενότητα της Εκκλησίας και να αποθαρρύνουν πιθανά σχίσματα. Επίσης, αν αγαπούν τον Πατριάρχη πραγματικά, τότε θα πρέπει να τον ελέγχουν, αντί να τον κολακεύουν, μήπως έτσι τον επαναφέρουν από την πλάνη του τερατώδους Οικουμενισμού στην γλυκιά Ορθοδοξία. Τέλος, ας μη θεωρούν απίθανο το ενδεχόμενο μιά γενική ομολογία της αλήθειας να οδηγήση στην ενότητα της Ορθοδοξίας, που επικρατούσε πριν την εισαγωγή της καινοτομίας του νέου ημερολογίου, που έγινε το 1924 και διαίρεσε τους Ορθοδόξους. Ας μη ξεχνούν ότι η ενότητα της Εκκλησίας, που θα είναι βέβαια βασισμένη στα Ορθόδοξα δόγματα και όχι όπως την εννοούν οι Οικουμενιστές, είναι εντολή του Χριστού (Ιωάν. 17: 21 – 23). Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των συγχρόνων αγωνιστών της Πίστεως, όπως π.χ. του Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου Καντιώτη και των αειμνήστων Αρχιμανδριτών Ιουστίνου Πόποβιτς, Φιλοθέου Ζερβάκου και Χαραλάμπους Βασιλοπούλου.

«Ορθόδοξος Τύπος»