Η ΘΕΙΑ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ -- Τοῦ αειμνήστου Παναγιώτου Γκιουλέ

«Χαίροις Ἀποστόλων δῆμος σεπτός. Προφῆται Κυρίου, καὶ Μαρτύρων στερροὶ χοροί, θεῖοι Ἱεράρχαι, καὶ Ὅσιοι Πατέρες, καὶ Δίκαιοι καὶ Πάντες, χαίρετε Ἅγιοι!…»

(Ἀπὸ τὰ Μεγαλυνάρια τῆς ἑορτῆς).

Μυσταγωγοῦσα καὶ μυσταγωγουμένη, ὑμνολογοῦσα καὶ ψάλλουσα, θεολογοῦσα καὶ θεολογουμένη, χαίρουσα καὶ ἀγαλλομένη, ἡ θεόφθογγος ὑμνολογικὴ γλῶσσα τοῦ πνευματέμφορου ὑμνογράφου τῆς ἑορτῆς χαιρετίζει, μὲ καρδίαν πλήρης οὐρανίου χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, «τῶν Ἁγίων ἁπάντων τὰ μυρία συστήματα, σὺν τοῖς Ἀποστόλοις, Προφήτας, Ἱεράρχας καὶ Μάρτυρας, Ὁσίων καὶ Δικαίων τοὺς χορούς, και ἄθροισμα Ἁγίων Γυναικῶν, καὶ σὺν πᾶσιν ἀνωνύμοις τε καὶ γνωστοῖς, ὑμνήσωμεν, κραυγάζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ τὴν Ἐκκλησίαν δι᾽ ὑμῶν πυρσεύοντι» (Ἀπολυτίκιον ἕτερον τῆς ἑορτῆς).

Γιατί σήμερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνυμνεῖ καὶ δοξάζει ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἁγιασμένες μορφὲς τῶν Ἁγίων Πάντων, ποὺ ἀπετέλεσαν τὸν μυριοπλούμιστον ἐκεῖνον Πνευματικὸν ἀγῶνα, κατάμεστον ἀπὸ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου» καὶ κατεκόσμησαν διαχρονικὰ τὸν θεοΰφαντον χιτῶνα τοῦ Θεανθρωπίνου σώματός της!… Τιμᾶ καὶ γεραίρει τὸν πάνσεπτον δῆμον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Προφητῶν τοῦ Κυρίου, ποὺ ἐδίδαξαν ὡς παρέλαβον, «ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν…» (Συνοδικὸν τῆς Ζ/ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Τιμᾶ καὶ γεραίρει πάντας τοὺς θείους καὶ ὁσίους Πατέρας, «τὰς μυστικὰς τοῦ Πνεύματος σάλπιγγας, τοὺς μελωδήσαντας ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας μέλος ἐναρμόνιον θεολογίας, Τριάδα μίαν, ἀπαράλλακτον οὐσίαν τε καὶ θεότητα· τοὺς καθαιρέτας Ἀρείου καὶ Ὀρθοδόξων Προμάχους· τοὺς πρεσβεύοντας πάντοτε Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν». Γιατὶ «τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορὸς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρὸς καὶ

Υἱοῦ καὶ Πνεύματος Ἁγίου μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν· καὶ τὸ μυστήριον τῆς Θεολογίας τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ. Οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν, λέγοντες· Ὦ θεία παρεμβολή· θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου· ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος· τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι· τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου· τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», ποὺ «ὅλην εἰσδεξάμενοι τὴν νοητὴν λαμπηδόνα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος… θεοπνεύστως ἀπεφθέγξαντο οἱ χρηστοκήρυκες, εὐαγγελικῶν προϊστάμενοι δογμάτων οἱ μακάριοι καὶ τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων· ἄνωθεν λαβόντες τὴν τούτων ἀποκάλυψιν σαφῶς καὶ φωτισθέντες, ἐξέθεντο πίστιν θεοδίδακτον» (ἀπὸ τὰ προσόμοια τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ/ Οἰκ. Συνόδου).

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ γεραίρει σήμερον, ὅλους ἐκείνους τοὺς καλλινίκους Μάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, «τοὺς δεδιωγμένους ἕνεκεν δικαιοσύνης», ποὺ ἐμακάρισε ὁ Κύριος. «Ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, γέροντες καὶ νέοι, ἄρχοντες καὶ ἰδιῶται, σοφοὶ καὶ ἀγράμματοι, δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι, ἔσπευδον διὰ μέσου τῶν αἰώνων, γιὰ νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Ἀρχιμάρτυρα Χριστόν, ποὺ εἶναι ἡ σαρκωμένη ἀλήθεια τῆς ζωῆς!…» (Σπυρίδωνος Μπιλάλη «Ἡ θεολογία τοῦ Μαρτυρίου»).

Αὐτὸ τὸ ὁλόφωτο νέφος τῶν μυριάδων καλλινίκων Μαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τοὺς ἀναβιβάζει σὲ ἕνδεκα ἑκατομμύρια, μακαρίζει ὁ Ἀρχιμάρτυρας Κύριός μας στοὺς ἀνεπαναλήπτους μακαρισμούς Του, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του καὶ ἐγκωμιάζει ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ἑρμηνεύοντας τὴν οὐράνια θεολογία τῶν Μακαρισμῶν: «Ἰδοὺ τὸ πέρας τῶν κατὰ Θεὸν ἀγώνων, τὸ τῶν πόνων γέρας, τὸ τῶν ἱδρώτων ἔπαθλον· τὸ τῆς ἐν τοῖς οὐρανοῖς Βασιλείας ἀξιωθῆναι… Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι

ὑπὸ τοῦ σκότους ἕνεκεν ἐμοῦ… Διωχθῶμεν ἵνα δράμωμεν· δραμόν τες δὲ οὐκ εἰκῆ δραμούμεθα, ἀλλὰ πρὸς τὰ βραβεῖα ἡμῶν τῆς ἄνω κλήσεως ὁ δρόμος ἔστω… τι τὸ βραβεῖον; τίς ὁ στέφανος; Οὐ μοι δοκεῖ ἄλλο τι εἶναι, παρ᾽ αὐτὸν τὸν Κύριον. Αὐτὸς γάρ ἐστι καὶ ἀγωνοθέτης τῶν ἀθλούντων καὶ στέφανος τῶν νικώντων»!… (Γρηγόριος Νύσσης «Εἰς τοὺς Μακαρισμούς», Λόγος Η/ ).

Γιατί οἱ καλλίνικοι Μάρτυρες εἶναι οἱ μεγάλοι ἐκεῖνοι ἐραστὲς τοῦ θείου πάθους τοῦ Ἀρχιμάρτυρος Χριστοῦ, ποὺ ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα πρὸς τὸ μαρτύριο ἐρρίπτοντο στὸν μαρτυρικὸ στί βο τῆς πίστεως γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν τὸν ἔνδοξο ἀγῶνα τῆς μαρτυρίας ὑπὲρ τῆς Σαρκωμένης Ἀληθείας, ἀπέβλεπον «εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς, ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν» (Ἑβρ. ιβ/ , 1, 2). Ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν σταυρὸν αἰσχύνης

τοῦ θείου πάθους, ποὺ ἔρρευσε ἀπὸ τὴν ἄχραντον κεντηθεῖσα πλευρὰ τοῦ Κυρίου «αἷμα καὶ ὕδωρ», «συνέστηκεν, κατὰ τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον, ἅπασα ἡ Ἐκκλησία». Αὐτοῦ τοῦ αἵματος κοινωνοῦντες οἱ Χριστοφόροι Μάρτυρες, ἠσθάνοντο ἄρρητη ἡδονή, ἔχοντες στραμμένα τὰ πνευματικὰ μάτια τῆς ψυχῆς των πρὸς τὸν «Κρανίου Τόπον»!… Γι᾽ αὐτο ἐρρίπτοντο στὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος προσφέροντες τὸν ἑαυτόν τους

«ὡς θυσίαν εὐάρεστον τῷ Θεῷ» καὶ ἔχυναν τὸ τίμιο αἷμα τους ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως!…

Ἐξυμνῶν τὸ τίμιο καὶ ἅγιον αἷμα τῶν μυριάδων Μαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει ὅτι «τοῦτο τὸ αἷμα, Ἄγγελοι μὲν ὁρῶντες ἐτέρποντο καὶ δαίμονες ἔφριττον καὶ αὐτὸς ὁ διάβολος ἔτρεμε. Οὐ γὰρ

αἷμα ἦν ἁπλῶς τὸ ὁρώμενον, ἀλλ᾽ αἷμα σωτήριον, αἷμα ἅγιον, αἷμα τῶν οὐρανῶν ἄξιον, αἷμα διηνεκῶς τὰ καλὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀρδεύων φυτά!…». Γι᾽ αὐτὸ ὁ μακαριστὸς πατερικὸς θεολόγος, Σπυρίδων Μπιλάλης, ἑρμηνεύων τὴν θεολογία τοῦ μαρτυρίου τῶν μεγάλων προμάχων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως διακηρύσσει ὅτι «τὸ Δεσποτικὸν Πάθος, εἶναι αἰωνία πηγὴ ἐμπνεύσεως, τῶν μεγάλων προμάχων Μαρτύρων! «Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ

περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις» καὶ ἡ Ἐκκλησία στολίζεται, ὡς «πορφύραν καὶ βύσσον» τὰ ἐπεραστὰ αἵματα τῶν Μαρτύρων της! Αἵρει τὸν Σταυρόν του ὀ «Ἀρχιμάρτυρας» καὶ κατακλύζεται ἡ οἰκουμένη ὑπὸ σταυροφόρων Μαρτύρων! Ὑψοῦται εἰς τὸν Γολγοθᾶν ὁ Πανάγιος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸ «ζωηφόρον φυτόν» καὶ βλαστάνει τὰς «ἀπαρχὰς τῆς φύσεως» τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τοὺς εὐώδεις καρποὺς τοῦ Πνεύματος, τοὺς θεοφόρους Μάρτυρας! Ὑψοῦται εἰς τὸν «Κρανίου Τόπον» ὁ Τίμιος Σταυρός, τὸ «τρισμακάριστον ξύλον» καὶ μυριάδες ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως, εἰσέρχονται σκιρτῶντες, εἰς τὴν μαρτυρικὴν παλαίστραν! Ὑψοῦται ὁ «Τρι μερὴς Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ» καὶ ἀνυψοῦνται εἰς τὸν οὐρανόν, τὰ πάμφωτα νέφη τῶν Μαρτύρων! Ὑψοῦται ὁ πανσεβάσμιος Σταυρὸς «τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον» καὶ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει τὰ ἔνδοξα τρόπαια τῶν ἀθλοφόρων Μαρτύρων τῆς Πίστεως! Ὑψοῦται εἰς τὸ ξύλον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καὶ σπεύδουν, εἰς τὸν «ὁμολογιακὸν γάμον» τοῦ Μαρτυρίου, πᾶσαι αἱ ἡλικίαι τῶν πιστῶν! Λογχίζεται ἡ Δεσποτικὴ πλευρὰ καὶ μύριαι πλευραὶ Μαρτύρων διορύσσονται! Ρέει ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὸ τίμιον καὶ «ζωοποιὸν αἷμα τοῦ ζωοδότου καὶ ἀναβλύζουν ποταμοὶ μαρτυρικῶν αἱμάτων, καταρδεύοντες τὸ θεῖον δένδρον τῆς Ἐκκλησίας! Πάσχει καὶ ὀδυνᾶται ὁ Κύριος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ἀτελείωτες φάλαγγες ὁμολογητῶν, ἀναδεικνύονται κοινωνοὶ τοῦ «Δεσποτικοῦ Πάθους» («Θεολογία τοῦ Μαρτυρίου»).