ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Πόνος και πόθος και πληγή αγιάτρευτη του πεσμένου ανθρώπου το κυνήγι της χαράς. Από τη μαύρη εκείνη ώρα που αναρχικά περιφρόνησε τον Άναρχο Θεό και ιταμά διέρρηξε το δεσμό τής αγάπης του, έχασε τον Παράδεισο και μαζί του έχασε τη χαρά. Κι ούτε υπήρχε ελπίδα να την ξαναβρή, έτσι που έμενε αλλοτριωμένος από τον Θεό και εχθρός απέναντί του. Γι΄ αυτό ήταν το πιο ευχάριστο μήνυμα, το όντως ευαγγέλιο για την ανθρωπότητα, η απόφασι του Θεού να εισβάλη στην ιστορία της, ν΄ αρχίση την ανθρώπινη ζωή Του από τα σπλάγχνα της Παρθένου Μητέρας του, την οποία κατέστησε τον πρώτο θεωμένο άνθρωπο, την απαρχή της σωτηρίας του κόσμου. Κι είνε ο ευαγγελισμός της Παρθένου, από την πρώτη φορά ως σήμερα, μήνυμα το ίδιο καινούργιο, το ίδιο χαρούμενο και λυτρωτικό για όλους.  
                                                                                                                           

Και σήμερα, όπως πάντοτε, το μεγάλο ζητούμενο είνε η χαρά και η ειρήνη. Δεν μπορεί να την παράσχη κανένας ηγέτης αυτού του κόσμου, δεν μπορεί να την παραγάγη κανένα εργοστάσιο αυτής της γης. Η ιστορία του παρελθόντος και η πραγματικότητα του παρόντος το βεβαιώνουν αδιάψευστα. Όλα εκείνα που θεωρήθηκαν προϋποθέσεις και συστατικά, για να νιώση ο άνθρωπος πεπληρωμένος και ολοκληρωμένος, κατασκευάσθηκαν και δοκιμάσθηκαν· συνθήκες ευδαιμονίας, καθεστώτα ευημερίας, υλικά αγαθά, πολιτικά συστήματα. Και πολλά ακόμη που αγγίζουν την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου, με τη μορφή ενός στοχασμού ή διαλογισμού, επινοήθηκαν και διαδόθηκαν· τα αγαθά της διανοήσεως και του πολιτισμού, φιλοσοφίες και ηθικές, τρόποι ζωής φιλοσοφημένης.                                                                                                                             

Κι όμως. Με τόσα και τόσα η δίψα του ανθρώπου για ευτυχία παραμένει η ίδια, ανεκπλήρωτη. Η γη εξακολουθεί να στενάζη και να θρηνή για την καταστροφή της, ο κόσμος συνεχίζει να πληγώνεται από αδικίες, να ματώνη από πολέμους, να φρικιά από αγριότητες, να νικάται από το θάνατο. Σήμερα, διανύοντας ήδη την Τρίτη χιλιετία, είμαστε τόσο παλιοί, όσο αν βρισκώμασταν στην αρχή του κόσμου ή τότε που αποφάσισε ο Θεός να μας επισκεφθή. Και το μήνυμά του – μήνυμα που μεταφέρει η Εκκλησία μέσα στο χρόνο – είνε τόσο καινούργιο, όσο εκείνη τη φορά που πρωτοακούστηκε ως χαιρετισμός του αρχαγγέλου Γαβριήλ προς την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ· «χαίρε, Κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου» (Λουκ. α: 28). Δεν είνε ένας απλός χαιρετισμός μία φιλόφρονη ευχή. Είνε μία προσφορά, η προσφορά της χάριτος και της χαράς του Θεού. Αυτή χαριτώνει ακόμη περισσότερο την Κεχαριτωμένη και την καθιστά της όντως «χαράς δοχείον», όπου θα εγκατασταθή η Πηγή της χαράς, ο Χορηγός της χάριτος, αυτός ο ίδιος ο Θεός!  Την ενανθρώπησί Του θα αναγγείλη ένας άγγελος πάλι ως ευαγγέλιο χαράς του κόσμου όλου· «ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. β: 10).                                                                                                                                        

Πότε επιτέλους θα το παραδεχθούμε; Πότε θα το καταλάβουμε πως η χαρά, που αναζητάμε δεν έχει σχέσι με τις ανάγκες του σώματος, του νου ή της ψυχής με την ψυχολογική της έννοια; Έχει σχέσι άμεση και ουσιαστική με τις ανάγκες τού είναι μας για Θεό, για αληθινό Θεό, όπως μας τον φανερώνει η Εκκλησία με την εγγύησι της θείας αποκαλύψεως. Όταν ο πραγματικός εαυτός μας, εκείνος που βρίσκεται κάτω από τα οποιαδήποτε φτιασίδια του κόσμου, με τα ψεύτικα πιστεύω και την ψεύτικη ζωή, αναστηθή από αυτόν τον τάφο του και συνδεθή με τον Θεάνθρωπο Κύριο, τότε θα γεμίση χαρά, τότε θα νιώση ειρήνη, τότε θα καταλάβη ευτυχία.                                                                                                                                  

Η μακραίωνη ιστορία των εν Χριστώ λυτρωμένων το μαρτυρεί. Κάνουμε κτήμα μας τη χαρά, όταν κάνουμε δικό μας τον Χριστό, όταν με την υπακοή μας στο άγιο θέλημά Του γινώμαστε οι ίδιοι δικό Του κτήμα. Η Παναγία Μητέρα Του, η πρώτη στη χορεία των αγίων, συνιστά το πρώτο ιστορικό πείραμα που επιτέλεσε η χάρις του Θεού στο ανθρώπινο γένος.  Είνε το πρότυπο και το μοντέλο του χαριτωμένου, του χαρούμενου, του λυτρωμένου ανθρώπου. Είνε η εγγύησι ότι όλοι οι άνθρωποι της γης μπορούμε να γίνουμε χαριτωμένοι και χαρούμενοι, ενωμένοι με τον μοναδικό σωτήρα, τον Ιησού Χριστό.                                                          

Η επίσκεψι και η παρουσία του Κυρίου μέσα μας, όπως συγκεκριμενοποιείται με τα μυστήρια της αγίας Εκκλησίας Του, εξασφαλίζει τη ζωντανή χαρά μας. Αυτή η χαρά δεν αφαιρείται, διότι τίποτε δεν μπορεί να μας την στερήση. Αυτή η χαρά ολοκληρώνει, διότι χορταίνει τον εαυτό μας, χωρίς να εξαρτάται από τίποτε το εξωτερικό ή και το εσωτερικό, από τίποτε το ανθρώπινο.  Ζη ο Κύριος στην καρδιά μας;  Ζη η χαρά στη ζωή μας και ζούμε χαρούμενοι εν Κυρίω κι εμείς.