Η αναμονή του «δώρου» από το Βερολίνο έφερε τη σιωπή του ΥΠΕΞ για τις απαράδεκτες αλλαγές στο σκοπιανό Σύνταγμα
Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Είναι τραγικό να βλέπεις τους Σκοπιανούς να εξευτελίζουν τη χώρα σου. Οταν υπογραφόταν η απαίσχυντη και προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, είχαμε προειδοποιήσει με κάθε δυνατό τρόπο, αναφέροντας μάλιστα και ως παραδείγματα προς αποφυγήν τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Είπαμε τότε ότι στην πρώτη συμφωνία αφήσαμε «χαραμάδα», την οποία εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και οδήγησε τα πράγματα σε ντε φάκτο ανατροπή της συνθήκης εις βάρος της Ελλάδας, εκδιώκοντας από την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο και την Τένεδο περίπου 150.000 Ελληνες. Αυτό οδήγησε στην ανατροπή των ισορροπιών που εξασφάλιζε η συνθήκη, αφού οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, που εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής, σήμερα αριθμούν τους 120.000 πολίτες, ενώ οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου δεν ξεπερνούν τις 2.000 γηρασμένες ψυχές.
Γιατί έγινε αυτό; Μα γιατί δεν υπήρχε άρθρο στη συνθήκη που θα καθιστούσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ την αριθμητική ισορροπία. Αν υπήρχε, οι Τούρκοι θα ήξεραν ότι για κάθε Ελληνα που θα έδιωχαν με οποιοδήποτε τρόπο από την Πόλη, την Ιμβρο και την Τένεδο θα αναχωρούσε εντός 24 ωρών ένας μουσουλμάνος του ίδιου φύλου και της ίδιας ηλικίας. Ετσι, η αβελτηρία των διπλωματών και των πολιτικών που διαπραγματεύθηκαν τη συνθήκη κληροδότησαν στην πατρίδα ένα μείζον ζήτημα εθνικής ασφάλειας, που μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον. Και το σταματώ εδώ.
Οταν γίνονταν ακόμα διαβουλεύσεις για τις επίσης επαίσχυντες Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, βραβευμένος με Νόμπελ Ποίησης Γιώργος Σεφέρης, είχε προειδοποιήσει με κάθε τρόπο το υπουργείο Εξωτερικών και την κυβέρνηση της εποχής: «Μην υπογράφετε τις συμφωνίες αυτές, γιατί έτσι φέρνετε τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο». Τελικά, ο τουρκικός στρατός ήλθε στην Κύπρο το 1974, όπου και παραμένει, με την τουρκική κυβέρνηση να επικαλείται το «δικαίωμα» που της έδωσαν οι προαναφερθείσες συμφωνίες.
Πάμε τώρα στην πατσαβούρα που λέγεται Συμφωνία των Πρεσπών. Υποτίθεται ότι έγινε για να ισχύσει erga omnes (για όλες τις χρήσεις) το «Βόρεια Μακεδονία» και για να απαλειφθούν από το Σύνταγμα των Σκοπίων εκείνα τα άρθρα και οι αναφορές που παραπέμπουν στην ύπαρξη εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, καθώς και οποιασδήποτε αναφορά που θα επέτρεπε εδαφικές ή άλλες διεκδικήσεις του κράτους των Σκοπίων από την Ελλάδα. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα τον 20ό αιώνα υπέγραψε δύο συμφωνίες, που αποδείχθηκαν καταστροφικές για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου, της Κύπρου και για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, λόγω Δ. Θράκης, θα περίμενε κανείς η Συμφωνία των Πρεσπών να είναι έτσι γραμμένη, ούτως ώστε να μην αφήνει καμία «χαραμάδα» που θα οδηγούσε σε ανάλογες δυσάρεστες καταστάσεις στο εγγύς ή και στο απώτερο μέλλον.
Αν και παραμένει πεποίθησή μας ότι το όνομα είναι η πηγή του «αλυτρωτισμού» και ότι από τη στιγμή που δέχεσαι ότι υπάρχει «Βόρεια Μακεδονία», ενώ δεν υπάρχει, θα ακολουθούσαν η «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα, που επίσης δεν υπάρχουν, και το Σύνταγμα των Σκοπίων είναι ένα τεράστιο θέμα και όσον αφορά την υποχρέωση τροποίησής του, που ανέλαβαν τα Σκόπια με την υπογραφή της συμφωνίας, για να σώσουν τα προσχήματα οι εννιά ακαδημαϊκοί που επεξεργάστηκαν αυτήν την πατσαβούρα εξ ονόματος της Ελλάδας, θα περίμενε κανείς να είχαν φροντίσει να μην μας είχαν πιάσει κορόιδα οι Σκοπιανοί. Ο καθηγητής Αγγελος Συρίγος έχει κάνει μια ιδιαιτέρως εύστοχη ανάλυση των τροποποιήσεων που πέρασαν από τις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής των Σκοπίων και αποδεικνύει επιστημονικώ τω τρόπω ότι και ο «αλυτρωτισμός παραμένει» στα αναθεωρημένα νέα άρθρα του Συντάγματος και η ίδια η συμφωνία παραβιάζεται, αφού οι αλλαγές προβλέπεται να ισχύσουν μετά την κύρωση της συμφωνίας από την Ελλάδα, ενώ η συμφωνία άλλα προβλέπει.
Δεν θα κάνουμε ανάλυση των συνταγματικών αλλαγών στο άρθρο μας αυτό, αλλά έχει αξία να δούμε μία από αυτές.
Προτεινόμενη αλλαγή: Στο Σύνταγμα οι λέξεις «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλάζουν με τις λέξεις «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και η λέξη «Μακεδονία» αλλάζει με τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία», εκτός του άρθρου 36 (σ.σ.: όπου ο όρος Μακεδονία παραμένει). Το άρθρο 36 του Συντάγματος αναφέρει: «Η Δημοκρατία εγγυάται ιδιαίτερα ασφαλιστικά δικαιώματα σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και όλων των μακεδονικών εθνικών απελευθερωτικών πολέμων, σε αναπήρους πολέμου, σε εκείνους που εξορίσθηκαν και φυλακίστηκαν για τα ιδεώδη της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού και του μακεδονικού κράτους, καθώς και σε μέλη της οικογένειάς τους που δεν έχουν τα υλικά μέσα για να συντηρηθούν. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται με νόμο».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι «οι μακεδονικοί εθνικοί απελευθερωτικοί πόλεμοι», που αναφέρονται στο άρθρο 36, εκτός της εξέγερσης του Ιλιντεν του 1903, οι βετεράνοι της οποίας δεν είναι εν ζωή, είναι κυρίως η δράση των σλαβόφωνων Ελλήνων μέσα από τις τάξεις του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) στη διάρκεια του ελληνικού εμφύλιου πολέμου, μέσω της οποίας ήθελαν να αποσπάσουν τη «Μακεδονία του Αιγαίου» από την Ελλάδα και να την ενώσουν με τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Υπάρχουν και άλλες απαράδεκτες αναφορές που θεσμοποιούν συνταγματικά τον «μακεδονισμό», όμως δεν θα το αναλύσουμε. Είπαμε, το έκανε πολύ καλά ο Συρίγος και άλλοι νομικοί διεθνολόγοι. Και το τραγικό είναι ότι στη συμφωνία δεν έχει προβλεφθεί ασφαλιστική δικλίδα στην περίπτωση που οι συνταγματικές αλλαγές παραβιάζουν την ίδια τη συμφωνία.
Εμείς θα πούμε το εξής απλό: Γιατί οι δύο πλευρές δεν εργάστηκαν από κοινού στο θέμα της τροποποίησης του Συντάγματος, αφού αυτό ήταν ένα από τα βασικά προβλήματα που έπρεπε να επιλυθεί, για να καταλήξουν στις τροποποιήσεις που είναι αποδεκτές από την Ελλάδα και είναι στο πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας, και να αποτελούσαν οι τροποποιήσεις συνημμένη προσθήκη της συμφωνίας;
Αν είχε γίνει αυτό, σήμερα δεν θα ήταν και πάλι ταπεινωμένη η Ελλάδα από τους Σκοπιανούς, οι οποίοι θα κάνουν απαράδεκτες τροποποιήσεις του Συντάγματός τους παραβιάζοντας την ίδια τη συμφωνία, και η Ελλάδα δεν θα ήταν χειροπόδαρα δεμένη να κυρώσει τη συμφωνία, προκειμένου να προχωρήσουν τα επόμενα βήματα (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.).
Το τραγικό είναι ότι ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος δεν έλαβε τα μέτρα που έπρεπε, καταγγέλλει τους Σκοπιανούς ότι παραβιάζουν τη συμφωνία, ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ σιωπά, γιατί πρέπει να πάρει το «δώρο» από τη Γερμανία, η οποία μας λέει: «Πάρ’ τε συντάξεις, δώστε Μακεδονία».
Δύσμοιρη Ελλάδα...
Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Είναι τραγικό να βλέπεις τους Σκοπιανούς να εξευτελίζουν τη χώρα σου. Οταν υπογραφόταν η απαίσχυντη και προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, είχαμε προειδοποιήσει με κάθε δυνατό τρόπο, αναφέροντας μάλιστα και ως παραδείγματα προς αποφυγήν τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Είπαμε τότε ότι στην πρώτη συμφωνία αφήσαμε «χαραμάδα», την οποία εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και οδήγησε τα πράγματα σε ντε φάκτο ανατροπή της συνθήκης εις βάρος της Ελλάδας, εκδιώκοντας από την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο και την Τένεδο περίπου 150.000 Ελληνες. Αυτό οδήγησε στην ανατροπή των ισορροπιών που εξασφάλιζε η συνθήκη, αφού οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, που εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής, σήμερα αριθμούν τους 120.000 πολίτες, ενώ οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου δεν ξεπερνούν τις 2.000 γηρασμένες ψυχές.
Γιατί έγινε αυτό; Μα γιατί δεν υπήρχε άρθρο στη συνθήκη που θα καθιστούσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ την αριθμητική ισορροπία. Αν υπήρχε, οι Τούρκοι θα ήξεραν ότι για κάθε Ελληνα που θα έδιωχαν με οποιοδήποτε τρόπο από την Πόλη, την Ιμβρο και την Τένεδο θα αναχωρούσε εντός 24 ωρών ένας μουσουλμάνος του ίδιου φύλου και της ίδιας ηλικίας. Ετσι, η αβελτηρία των διπλωματών και των πολιτικών που διαπραγματεύθηκαν τη συνθήκη κληροδότησαν στην πατρίδα ένα μείζον ζήτημα εθνικής ασφάλειας, που μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον. Και το σταματώ εδώ.
Οταν γίνονταν ακόμα διαβουλεύσεις για τις επίσης επαίσχυντες Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο, βραβευμένος με Νόμπελ Ποίησης Γιώργος Σεφέρης, είχε προειδοποιήσει με κάθε τρόπο το υπουργείο Εξωτερικών και την κυβέρνηση της εποχής: «Μην υπογράφετε τις συμφωνίες αυτές, γιατί έτσι φέρνετε τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο». Τελικά, ο τουρκικός στρατός ήλθε στην Κύπρο το 1974, όπου και παραμένει, με την τουρκική κυβέρνηση να επικαλείται το «δικαίωμα» που της έδωσαν οι προαναφερθείσες συμφωνίες.
Πάμε τώρα στην πατσαβούρα που λέγεται Συμφωνία των Πρεσπών. Υποτίθεται ότι έγινε για να ισχύσει erga omnes (για όλες τις χρήσεις) το «Βόρεια Μακεδονία» και για να απαλειφθούν από το Σύνταγμα των Σκοπίων εκείνα τα άρθρα και οι αναφορές που παραπέμπουν στην ύπαρξη εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, καθώς και οποιασδήποτε αναφορά που θα επέτρεπε εδαφικές ή άλλες διεκδικήσεις του κράτους των Σκοπίων από την Ελλάδα. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα τον 20ό αιώνα υπέγραψε δύο συμφωνίες, που αποδείχθηκαν καταστροφικές για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου, της Τενέδου, της Κύπρου και για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας, λόγω Δ. Θράκης, θα περίμενε κανείς η Συμφωνία των Πρεσπών να είναι έτσι γραμμένη, ούτως ώστε να μην αφήνει καμία «χαραμάδα» που θα οδηγούσε σε ανάλογες δυσάρεστες καταστάσεις στο εγγύς ή και στο απώτερο μέλλον.
Αν και παραμένει πεποίθησή μας ότι το όνομα είναι η πηγή του «αλυτρωτισμού» και ότι από τη στιγμή που δέχεσαι ότι υπάρχει «Βόρεια Μακεδονία», ενώ δεν υπάρχει, θα ακολουθούσαν η «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα, που επίσης δεν υπάρχουν, και το Σύνταγμα των Σκοπίων είναι ένα τεράστιο θέμα και όσον αφορά την υποχρέωση τροποίησής του, που ανέλαβαν τα Σκόπια με την υπογραφή της συμφωνίας, για να σώσουν τα προσχήματα οι εννιά ακαδημαϊκοί που επεξεργάστηκαν αυτήν την πατσαβούρα εξ ονόματος της Ελλάδας, θα περίμενε κανείς να είχαν φροντίσει να μην μας είχαν πιάσει κορόιδα οι Σκοπιανοί. Ο καθηγητής Αγγελος Συρίγος έχει κάνει μια ιδιαιτέρως εύστοχη ανάλυση των τροποποιήσεων που πέρασαν από τις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής των Σκοπίων και αποδεικνύει επιστημονικώ τω τρόπω ότι και ο «αλυτρωτισμός παραμένει» στα αναθεωρημένα νέα άρθρα του Συντάγματος και η ίδια η συμφωνία παραβιάζεται, αφού οι αλλαγές προβλέπεται να ισχύσουν μετά την κύρωση της συμφωνίας από την Ελλάδα, ενώ η συμφωνία άλλα προβλέπει.
Δεν θα κάνουμε ανάλυση των συνταγματικών αλλαγών στο άρθρο μας αυτό, αλλά έχει αξία να δούμε μία από αυτές.
Προτεινόμενη αλλαγή: Στο Σύνταγμα οι λέξεις «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλάζουν με τις λέξεις «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και η λέξη «Μακεδονία» αλλάζει με τις λέξεις «Βόρεια Μακεδονία», εκτός του άρθρου 36 (σ.σ.: όπου ο όρος Μακεδονία παραμένει). Το άρθρο 36 του Συντάγματος αναφέρει: «Η Δημοκρατία εγγυάται ιδιαίτερα ασφαλιστικά δικαιώματα σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και όλων των μακεδονικών εθνικών απελευθερωτικών πολέμων, σε αναπήρους πολέμου, σε εκείνους που εξορίσθηκαν και φυλακίστηκαν για τα ιδεώδη της ξεχωριστής ταυτότητας του μακεδονικού λαού και του μακεδονικού κράτους, καθώς και σε μέλη της οικογένειάς τους που δεν έχουν τα υλικά μέσα για να συντηρηθούν. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται με νόμο».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι «οι μακεδονικοί εθνικοί απελευθερωτικοί πόλεμοι», που αναφέρονται στο άρθρο 36, εκτός της εξέγερσης του Ιλιντεν του 1903, οι βετεράνοι της οποίας δεν είναι εν ζωή, είναι κυρίως η δράση των σλαβόφωνων Ελλήνων μέσα από τις τάξεις του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) στη διάρκεια του ελληνικού εμφύλιου πολέμου, μέσω της οποίας ήθελαν να αποσπάσουν τη «Μακεδονία του Αιγαίου» από την Ελλάδα και να την ενώσουν με τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Υπάρχουν και άλλες απαράδεκτες αναφορές που θεσμοποιούν συνταγματικά τον «μακεδονισμό», όμως δεν θα το αναλύσουμε. Είπαμε, το έκανε πολύ καλά ο Συρίγος και άλλοι νομικοί διεθνολόγοι. Και το τραγικό είναι ότι στη συμφωνία δεν έχει προβλεφθεί ασφαλιστική δικλίδα στην περίπτωση που οι συνταγματικές αλλαγές παραβιάζουν την ίδια τη συμφωνία.
Εμείς θα πούμε το εξής απλό: Γιατί οι δύο πλευρές δεν εργάστηκαν από κοινού στο θέμα της τροποποίησης του Συντάγματος, αφού αυτό ήταν ένα από τα βασικά προβλήματα που έπρεπε να επιλυθεί, για να καταλήξουν στις τροποποιήσεις που είναι αποδεκτές από την Ελλάδα και είναι στο πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας, και να αποτελούσαν οι τροποποιήσεις συνημμένη προσθήκη της συμφωνίας;
Αν είχε γίνει αυτό, σήμερα δεν θα ήταν και πάλι ταπεινωμένη η Ελλάδα από τους Σκοπιανούς, οι οποίοι θα κάνουν απαράδεκτες τροποποιήσεις του Συντάγματός τους παραβιάζοντας την ίδια τη συμφωνία, και η Ελλάδα δεν θα ήταν χειροπόδαρα δεμένη να κυρώσει τη συμφωνία, προκειμένου να προχωρήσουν τα επόμενα βήματα (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.).
Το τραγικό είναι ότι ο κ. Κοτζιάς, ο οποίος δεν έλαβε τα μέτρα που έπρεπε, καταγγέλλει τους Σκοπιανούς ότι παραβιάζουν τη συμφωνία, ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ σιωπά, γιατί πρέπει να πάρει το «δώρο» από τη Γερμανία, η οποία μας λέει: «Πάρ’ τε συντάξεις, δώστε Μακεδονία».
Δύσμοιρη Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου