«Η συντήρηση της μνήμης μας, είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης» δήλωσε καλώς ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Και για αυτό ακριβώς ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου βγάζει τα μάτια της Ιστορίας στα σχολεία, όπως έβγαλε και τα μάτια των Ελληνικών (αλλά και των Λατινικών), ενώ τώρα ανασκολοπίζει τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία, καθώς οι αντίστοιχοι σύλλογοι εκπαιδευτικών καταγγέλλουν. (Πολύ αργά! Όταν ο κ. Γαβρόγλου κατά τον ντορό των προκατόχων του κακοποιούσε τα Ελληνικά ή την Ιστορία οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, οι χημικοί εποιούντο την νήσσαν). Έτσι δουλεύει το σύστημα.
Όταν πιάνουν τους Εβραίους, μούγγα εγώ. Όταν πιάνουν τους κομμουνιστές, την πάπια εγώ. Όταν οι Ισραηλινοί δολοφονούν Παλαιστίνιους, τον Κινέζο εγώ. Όταν έρχεται η σειρά μου, άκρα του τάφου σιωπή γύρω μου. Τα ίδια και με τους πλειστηριασμούς, «δεν θα πειραχτεί καμία πρώτη κατοικία» έλεγαν ορισμένοι συριζόμυαλοι. Ψεύτες. Αλλά εξακολουθούν αγορεύοντες ακόμη!
Τα ίδια και με τις συντάξεις. Θεομπαίχτες με τον πόνο του κοσμάκη. Πλην όμως, ακόμα αγορεύοντες.
Όμως φαίνεται ότι αυτό το δίχτυ της ασυναρτησίας, της υποτέλειας και του εμπαιγμού αρχίζει να ξηλώνεται. Ενίοτε με παράλογα συμπτώματα (πιθανώς ανάλογα της ανήθικης δομής που τα προκαλεί). Για παράδειγμα, ο υποστηρικτής της Συμφωνίας των Πρεσπών Κοτζιάς τρώγεται στην αναμέτρησή του με τον διαπρύσιο αρνητή της εν λόγω Συμφωνίας, Καμμένο. Την ίδια στιγμή μάλιστα που το κόμμα του Καμμένου το κατέχει ο Τσίπρας. (Με τον ίδιον να κατέχεται απ’ τον Καμμένο).
Οι εξελίξεις του παιγνίου με τη Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύουν (όπως και το Σχέδιο Ανάν απέδειξε) τι τύχη μπορεί να έχουν «σχέδια του σωλήνα» που κινούνται εκτός του ιστορικού πλαισίου των προβλημάτων που επιχειρούν να λύσουν. Εκτός ιστορικού πλαισίου δίνονται λύσεις που αποτελούν το επόμενο πρόβλημα.
Στα Σκόπια ύστερα από εβδομήντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου δημιουργήθηκε μια ανιστορική οντότητα που έχει πλέον τη δική της ιστορία.
Στην Ελλάδα έπειτα από σαράντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου (από τους κατά καιρούς Γαβρόγλου, πλήθος ΜΜΕ και ατελεύτητης εθνομηδενιστικής προπαγάνδας) δημιουργήθηκε ένα επίσης ανιστορικό πλαίσιο για την ιστορία μας και την ταυτότητά μας.
Σε αυτό το τοπίο όπου συγκρούεται η ανιστορικότητα των Σκοπίων (ως τάχα ιστορικότητα πλέον) με τον εκμηδενισμό της ιστορικότητας των Ελλήνων, επιχειρείται να συντεθεί και να εγκαθιδρυθεί μια λύση του σωλήνα όχι μόνον χειρότερη απ’ το πρόβλημα, αλλά κυρίως ως το επόμενο (χρήσιμο) πρόβλημα. Στην προοπτική μιας
αεναής πολιτικής χειραγώγησης (ακόμα και αιμάσσουσας) των Βαλκανίων.
Τα κωμικοτραγικά επεισόδια αυτού του δράματος σε επίπεδο Κοτζιά - Τσίπρα - Καμμένου οφείλονται στον παραλογισμό και τον αμοραλισμό όσων αντιμετωπίζουν τα ιστορικά πλαίσια της κάθε υπόθεσης ως ήσσονος σημασίας. Με αποτέλεσμα
η κανονικότητα που επιδιώκεται τώρα να επιβληθεί (και εντός του ελληνικού προτεκτοράτου, και στον ευρύτερο βαλκανικό περίγυρο) να σκοντάφτει πάνω σε (ανεξιλέωτα) φαντάσματα του παρελθόντος και συγκαιρινά εγκλήματα. Δημιουργείται έτσι ένας πολτός όπου, εις ό,τι μας αφορά, τα κόμματα, επί παραδείγματι, διαχέονται το ένα μέσα στο άλλο χωρίς ιδεολογία, αξιοπρέπεια και ήθος, η δημοσιογραφία δεν διακονεί τον λαό αλλά πάει διακονιάρα στους πλούσιους, ενώ η πνευματική ζωή στις τέχνες και το εκπαιδευτικό σύστημα περιορίζεται στην εξύμνηση του ραγιαδισμού ως αναγκαιότητας.
Ο μονόδρομος των Μνημονίων, ο εξευτελισμός της θανάσιμης συμφωνίας των Πρεσπών δεν εξυπηρετούν καμία αναγκαιότητα (το αντίθετο: επιβάλουν καταναγκασμούς) και κυρίως κινούνται σε ένα ανιστορικό πλαίσιο που φιλοδοξεί να δημιουργήσει συν τω χρόνω μια μεταλλαγμένη ιστορικότητα, μια νεοπλασία.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την Ιστορία της νεότερης εποχής είναι πως, όταν δεν έχουν (τον) λόγο οι πολίτες, τον έχει το παράλογο. Του πολέμου, του φασισμού, της παρακμής, του εκφυλισμού.
Μέσα σε οκτώ χρόνια, δύο περισσότερα απ’ όσον κράτησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Έλληνες έχασαν όσα επί 60 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν κατακτήσει. Τριάντα – σαράντα χρόνια εκτός της ιστορικότητάς μας κατά τη μνήμη και τον πολιτισμό μας υπήρξαν αρκετά…
http://www.topontiki.gr/article/293799/i-ethniki-apodomisi-odigei-sti-laiki-apovlakosi
Όταν πιάνουν τους Εβραίους, μούγγα εγώ. Όταν πιάνουν τους κομμουνιστές, την πάπια εγώ. Όταν οι Ισραηλινοί δολοφονούν Παλαιστίνιους, τον Κινέζο εγώ. Όταν έρχεται η σειρά μου, άκρα του τάφου σιωπή γύρω μου. Τα ίδια και με τους πλειστηριασμούς, «δεν θα πειραχτεί καμία πρώτη κατοικία» έλεγαν ορισμένοι συριζόμυαλοι. Ψεύτες. Αλλά εξακολουθούν αγορεύοντες ακόμη!
Τα ίδια και με τις συντάξεις. Θεομπαίχτες με τον πόνο του κοσμάκη. Πλην όμως, ακόμα αγορεύοντες.
Όμως φαίνεται ότι αυτό το δίχτυ της ασυναρτησίας, της υποτέλειας και του εμπαιγμού αρχίζει να ξηλώνεται. Ενίοτε με παράλογα συμπτώματα (πιθανώς ανάλογα της ανήθικης δομής που τα προκαλεί). Για παράδειγμα, ο υποστηρικτής της Συμφωνίας των Πρεσπών Κοτζιάς τρώγεται στην αναμέτρησή του με τον διαπρύσιο αρνητή της εν λόγω Συμφωνίας, Καμμένο. Την ίδια στιγμή μάλιστα που το κόμμα του Καμμένου το κατέχει ο Τσίπρας. (Με τον ίδιον να κατέχεται απ’ τον Καμμένο).
Οι εξελίξεις του παιγνίου με τη Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύουν (όπως και το Σχέδιο Ανάν απέδειξε) τι τύχη μπορεί να έχουν «σχέδια του σωλήνα» που κινούνται εκτός του ιστορικού πλαισίου των προβλημάτων που επιχειρούν να λύσουν. Εκτός ιστορικού πλαισίου δίνονται λύσεις που αποτελούν το επόμενο πρόβλημα.
Στα Σκόπια ύστερα από εβδομήντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου δημιουργήθηκε μια ανιστορική οντότητα που έχει πλέον τη δική της ιστορία.
Στην Ελλάδα έπειτα από σαράντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου (από τους κατά καιρούς Γαβρόγλου, πλήθος ΜΜΕ και ατελεύτητης εθνομηδενιστικής προπαγάνδας) δημιουργήθηκε ένα επίσης ανιστορικό πλαίσιο για την ιστορία μας και την ταυτότητά μας.
Σε αυτό το τοπίο όπου συγκρούεται η ανιστορικότητα των Σκοπίων (ως τάχα ιστορικότητα πλέον) με τον εκμηδενισμό της ιστορικότητας των Ελλήνων, επιχειρείται να συντεθεί και να εγκαθιδρυθεί μια λύση του σωλήνα όχι μόνον χειρότερη απ’ το πρόβλημα, αλλά κυρίως ως το επόμενο (χρήσιμο) πρόβλημα. Στην προοπτική μιας
αεναής πολιτικής χειραγώγησης (ακόμα και αιμάσσουσας) των Βαλκανίων.
Τα κωμικοτραγικά επεισόδια αυτού του δράματος σε επίπεδο Κοτζιά - Τσίπρα - Καμμένου οφείλονται στον παραλογισμό και τον αμοραλισμό όσων αντιμετωπίζουν τα ιστορικά πλαίσια της κάθε υπόθεσης ως ήσσονος σημασίας. Με αποτέλεσμα
η κανονικότητα που επιδιώκεται τώρα να επιβληθεί (και εντός του ελληνικού προτεκτοράτου, και στον ευρύτερο βαλκανικό περίγυρο) να σκοντάφτει πάνω σε (ανεξιλέωτα) φαντάσματα του παρελθόντος και συγκαιρινά εγκλήματα. Δημιουργείται έτσι ένας πολτός όπου, εις ό,τι μας αφορά, τα κόμματα, επί παραδείγματι, διαχέονται το ένα μέσα στο άλλο χωρίς ιδεολογία, αξιοπρέπεια και ήθος, η δημοσιογραφία δεν διακονεί τον λαό αλλά πάει διακονιάρα στους πλούσιους, ενώ η πνευματική ζωή στις τέχνες και το εκπαιδευτικό σύστημα περιορίζεται στην εξύμνηση του ραγιαδισμού ως αναγκαιότητας.
Ο μονόδρομος των Μνημονίων, ο εξευτελισμός της θανάσιμης συμφωνίας των Πρεσπών δεν εξυπηρετούν καμία αναγκαιότητα (το αντίθετο: επιβάλουν καταναγκασμούς) και κυρίως κινούνται σε ένα ανιστορικό πλαίσιο που φιλοδοξεί να δημιουργήσει συν τω χρόνω μια μεταλλαγμένη ιστορικότητα, μια νεοπλασία.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την Ιστορία της νεότερης εποχής είναι πως, όταν δεν έχουν (τον) λόγο οι πολίτες, τον έχει το παράλογο. Του πολέμου, του φασισμού, της παρακμής, του εκφυλισμού.
Μέσα σε οκτώ χρόνια, δύο περισσότερα απ’ όσον κράτησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Έλληνες έχασαν όσα επί 60 χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν κατακτήσει. Τριάντα – σαράντα χρόνια εκτός της ιστορικότητάς μας κατά τη μνήμη και τον πολιτισμό μας υπήρξαν αρκετά…
http://www.topontiki.gr/article/293799/i-ethniki-apodomisi-odigei-sti-laiki-apovlakosi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου