Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Σαββαϊτου, του και Επισκόπου γενομένου.

Στέφανος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Σαββαϊτης ήκμαζεν εν έτει 790. Ούτος ο ευλογημένος εγένετο εκ νεαράς ηλικίας Μοναχός, εισελθών δε εις την Λαύραν του μεγάλου Πατρός Σάββα εδιδάχθη από τους εν τη Λαύρα κατοικούντας Αγίους Πατέρας τον του Θεού φόβον και πάσαν άλλην αρετήν και ασκητικήν πράξιν. Άγευστος δε διέμεινε των ηδονών του κόσμου ο μακάριος ούτος, διότι έγινε Μοναχός πολύ νέος. Αφ’ ου λοιπόν προέκοψεν εις την κατά Θεόν πολιτείαν και έλαμψεν εις την υπακοήν και ησυχίαν, τότε ηξιώθη και του χαρίσματος της Αρχιερωσύνης.
Όχι δε μόνον τούτο, αλλά και χάριν των παραδόξων θαυμάτων έλαβεν από τον Θεόν, αφ’ ου πρώτον ενέκρωσε τα πάθη της ψυχής και του σώματος με εγκράτειαν, με πόνους ασκητικούς και με θείαν σύνεσιν και αφ’ ου έφθασεν εις άκραν απάθειαν. Διότι ιάτρευσε κόρην τινά δαιμονιζομένην δια της προσευχής του και ταύτην παρέδωκε υγιά εις τον πατέρα της. Ευρισκόμενος δε ο Όσιος πάντοτε εις την έρημον, παραδόξως ημέρωνε τα άγρια ζώα και εις τας πλησιαζούσας αυτόν δορκάδας έδιδε τροφήν με τας χείρας του. Μίαν φοράν δε, επειδή εδίψησεν ο μαθητής του, εκτύπησεν ο Όσιος την γην με την ράβδον του και ανέβλυσεν ύδωρ, με το οποίον τον επότισε και άλλα δε σημεία εποίησε και θαύματα. Ήτο δε απλούς το ήθος, γλυκύς εις την συνομιλίαν, ευπροσήγορος εις την γνώμην. Ούτος λοιπόν διαλάμψας πανταχού ως ήλιος με την άσκησιν και τα θαύματα, και παράδειγμα γενόμενος αρετής εις τους μαθητάς του, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησεν.