Η υποκρισία των «ευαίσθητων» απέναντι στους εκτός σιναφιού
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Με αφορμή ένα περιστατικό του καθημερινού αστυνομικού δελτίου και τον θάνατο ενός ανθρώπου εξαρτημένου από ουσίες και επίδοξου ληστή, γίναμε μάρτυρες ακόμη μία φορά της ηρωοποίησης της παραβατικότητας. Αναρτήσεις στο facebook, άρθρα, δηλώσεις που ξεχείλιζαν «ευαισθησία» και «πόνο» για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, που ο ίδιος είχε επιλέξει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με τον οποίο όποιος δεν συμφωνούσε εννοείται πως ήταν φασίστας, ρατσιστής, κακός άνθρωπος, ομοφοβικός, αναίσθητος.
Πριν καν δει κανείς τι είχε γίνει, τα social media είχαν δικάσει και καταδικάσει τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, που από θύμα της επίθεσης είχε γίνει θύτης. Το ίδιο βράδυ του γεγονότος, στο Πολυτεχνείο, σε συνέλευση, αποφασίστηκε πορεία προς το κέντρο της πόλης ως διαμαρτυρία, γενικώς, η οποία, φυσικά, πέρασε από το κατάστημα του «δολοφόνου» για να το περιποιηθεί καταλλήλως. Ολες αυτές οι «ευαίσθητες» ψυχές λοιπόν, των οποίων η «καλοσύνη» ξεχειλίζει στον δημόσιο λόγο για το θύμα, το οποίο πήγε να ληστέψει κρατώντας μαχαίρι, να μην ξεχνιόμαστε, μιλούσαν για λιντσάρισμα του ληστή.
Ολοι αυτοί οι ψυχοπονιάρηδες που «έκλαψαν» με μαύρο δάκρυ για τον Ζακ, για τη βασανισμένη ζωή του, για τα προβλήματά του, που όλοι τον ήξεραν, όλοι τον πόνεσαν, όλοι τον αγαπούσαν, αλήθεια πού ήταν να τον βοηθήσουν όσο ζούσε;
Πού ήταν οι γνωστοί μαϊντανοί του δημόσιου λόγου να του σταθούν, ώστε ο άνθρωπος αυτός να μην περιφέρεται εξαρτημένος στους δρόμους; Προφανώς δεν προλάβαιναν. Είχαν να ασχοληθούν με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», γενικώς και αορίστως, και να κάνουν καμία μήνυση με το αντιρατσιστικό έκτρωμα που κατά λάθος ονομάστηκε νόμος.
Την ίδια ώρα λοιπόν που έγραφαν τις ευαίσθητες δηλώσεις τους, καθισμένοι στον αναπαυτικό καναπέ τους και καταδίκαζαν το «λιντσάρισμα» του ληστή, επιδίδονταν σε ένα άλλο λιντσάρισμα: αυτό του ιδιοκτήτη του καταστήματος. Ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθούσε να δουλέψει τίμια μέσα στη φωλιά του λύκου, όπως έχει καταντήσει η Ομόνοια, ο οποίος έβλεπε το μαγαζί του να ληστεύεται και να γίνεται λαμπόγυαλο από έναν τύπο με μαχαίρι. Για αυτούς ο ληστής είχε δικαιώματα. Ο επιχειρηματίας, όχι.
Για αυτούς τους «εξαιρετικά ευαίσθητους» ανθρώπους η ευαισθησία εξαντλείται στο σινάφι τους. Ο,τι είναι έξω από αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οποιος αποδοκιμάζει το σινάφι, όποιος αδιαφορεί για το σινάφι, όποιος τα βάζει με το σινάφι, όποιος αμύνεται στην τρομερή επιθετικότητα και στον ρατσισμό που κατά καιρούς επιδεικνύει το σινάφι καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον. Θα το έλεγες και υποκρισία των «ευαίσθητων».
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*
Με αφορμή ένα περιστατικό του καθημερινού αστυνομικού δελτίου και τον θάνατο ενός ανθρώπου εξαρτημένου από ουσίες και επίδοξου ληστή, γίναμε μάρτυρες ακόμη μία φορά της ηρωοποίησης της παραβατικότητας. Αναρτήσεις στο facebook, άρθρα, δηλώσεις που ξεχείλιζαν «ευαισθησία» και «πόνο» για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου, που ο ίδιος είχε επιλέξει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με τον οποίο όποιος δεν συμφωνούσε εννοείται πως ήταν φασίστας, ρατσιστής, κακός άνθρωπος, ομοφοβικός, αναίσθητος.
Πριν καν δει κανείς τι είχε γίνει, τα social media είχαν δικάσει και καταδικάσει τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, που από θύμα της επίθεσης είχε γίνει θύτης. Το ίδιο βράδυ του γεγονότος, στο Πολυτεχνείο, σε συνέλευση, αποφασίστηκε πορεία προς το κέντρο της πόλης ως διαμαρτυρία, γενικώς, η οποία, φυσικά, πέρασε από το κατάστημα του «δολοφόνου» για να το περιποιηθεί καταλλήλως. Ολες αυτές οι «ευαίσθητες» ψυχές λοιπόν, των οποίων η «καλοσύνη» ξεχειλίζει στον δημόσιο λόγο για το θύμα, το οποίο πήγε να ληστέψει κρατώντας μαχαίρι, να μην ξεχνιόμαστε, μιλούσαν για λιντσάρισμα του ληστή.
Ολοι αυτοί οι ψυχοπονιάρηδες που «έκλαψαν» με μαύρο δάκρυ για τον Ζακ, για τη βασανισμένη ζωή του, για τα προβλήματά του, που όλοι τον ήξεραν, όλοι τον πόνεσαν, όλοι τον αγαπούσαν, αλήθεια πού ήταν να τον βοηθήσουν όσο ζούσε;
Πού ήταν οι γνωστοί μαϊντανοί του δημόσιου λόγου να του σταθούν, ώστε ο άνθρωπος αυτός να μην περιφέρεται εξαρτημένος στους δρόμους; Προφανώς δεν προλάβαιναν. Είχαν να ασχοληθούν με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», γενικώς και αορίστως, και να κάνουν καμία μήνυση με το αντιρατσιστικό έκτρωμα που κατά λάθος ονομάστηκε νόμος.
Την ίδια ώρα λοιπόν που έγραφαν τις ευαίσθητες δηλώσεις τους, καθισμένοι στον αναπαυτικό καναπέ τους και καταδίκαζαν το «λιντσάρισμα» του ληστή, επιδίδονταν σε ένα άλλο λιντσάρισμα: αυτό του ιδιοκτήτη του καταστήματος. Ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθούσε να δουλέψει τίμια μέσα στη φωλιά του λύκου, όπως έχει καταντήσει η Ομόνοια, ο οποίος έβλεπε το μαγαζί του να ληστεύεται και να γίνεται λαμπόγυαλο από έναν τύπο με μαχαίρι. Για αυτούς ο ληστής είχε δικαιώματα. Ο επιχειρηματίας, όχι.
Για αυτούς τους «εξαιρετικά ευαίσθητους» ανθρώπους η ευαισθησία εξαντλείται στο σινάφι τους. Ο,τι είναι έξω από αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οποιος αποδοκιμάζει το σινάφι, όποιος αδιαφορεί για το σινάφι, όποιος τα βάζει με το σινάφι, όποιος αμύνεται στην τρομερή επιθετικότητα και στον ρατσισμό που κατά καιρούς επιδεικνύει το σινάφι καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον. Θα το έλεγες και υποκρισία των «ευαίσθητων».
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου