Τη Λ΄ (30η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θαυματουργού ΦΑΝΤΙΝΟΥ.

Φαντίνος ο Όσιος, εκ Καλαβρίας της εν Ιταλία καταγόμενος, ήτο υιός Γεωργίου και βρυαίνης, αφιερωθείς δε εις τον Θεόν εξ αυτών σχεδόν των βρεφικών σπαργάνων, όταν έφθασεν εις κατάλληλον ηλικίαν εισήχθη εις Μοναστήριον, ένθα μετεχειρίζετο πάσαν αρετήν· επειδή δε έγινεν εργάτης δόκιμος των εντολών του Θεού, δια τούτο και ηξιώθη θείων αποκαλύψεων. Ο αυτός διήλθε νήστις είκοσιν ολοκλήρους ημέρας και έμεινε γυμνός τέσσαρα έτη, και πολλάς άλλας κακοπαθείας και κινδύνους υπέφερεν ο αοίδιμος, όταν οι Σαρακηνοί εισέβαλον ληστρικώς εις την Ιταλίαν, λεηλατούντες τους λαούς αυτής. Αφού λοιπόν εις τοιούτους πειρασμούς διήνυσεν εξήκοντα έτη, παραλαβών ύστερον τους δύο μαθητάς του, Βιτάλιον και Νικηφόρον, ήλθεν εις την Πελοπόννησον, διατρίψας δε εις την Κόρινθον πολύν χρόνον, έγινεν εις πολλούς πρόξενος σωτηρίας.
Μετά ταύτα μετέβη εις τας Αθήνας, και προσκυνήσας τον εκεί ευρισκόμενον της Θεοτόκου Ναόν, ανεχώρησεν εις την Λάρισαν. Εκείθεν δε, αφού προσέμεινεν αρκετόν καιρόν εις τον τάφον του Αγίου Αχιλλείου Επισκόπου Λαρίσης, επήγεν εις την Θεσσαλονίκην, αφού δε απήλαυσε και κατετρύφησεν εις τα θαύματα του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου επί έτη οκτώ, μεταχειριζόμενος τον συνήθη Κανόνα της εγκρατείας, τελειώνει την ζωήν του με γήρας αγαθόν και εκδημεί προς ον επόθησε Κύριον.