Διοκλής ο Όσιος πατήρ, αφού εσπούδασε γραμματικήν και φιλοσοφίαν, εις
τους εικοσιοκτώ χρόνους της ηλικίας του άφησεν όλα και έγινεν αναχωρητής, κλείσας
εαυτόν εις εν σπήλαιον, εις το οποίον είχε ζήσει έως τότε, όπου τον είδε ο
συγγραφεύς του Λαυσαϊκού Ηρακλείδης, όστις και γράφει ταύτα, χρόνους τριάκοντα
πέντε. Προσθέτει δε ο αυτός Ηρακλείδης τα εξής: Ούτος ο μακάριος μας εδίδασκε
λέγων· «Ένας νους εάν και μόνον αποχωρήση από τον καλόν συλλογισμόν, ήτοι από
το να εννοή πως έχει να γίνη μετά θάνατον, άραγε σώζεται ή απόλλυται»; Θέλων
δηλαδή με τούτο να είπη, ότι, εάν τις δεν έχη αυτήν την έννοιαν, πίπτει εν
ευκολία εις τας κακάς ορέξεις. Έλεγε δε ακόμη, ότι η κακή όρεξις κάμνει τον
άνθρωπον άλογον ζώον, ο δε θυμός τον κάμνει δαίμονα. Είπα και εγώ (λέγει ο
Ηρακλείδης) εις τον Όσιον· «Πως είναι δυνατόν, πάτερ, ο ανθρώπινος νους να ευρίσκεται πάντοτε εις
τα θεία νοήματα»; Ο δε Όσιος απεκρίθη· «Καθώς συνηθίση ο άνθρωπος, είτε με καλά
νοήματα είτε με κακούς συλλογισμούς, έτσι και πολιτεύεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου