ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΗ Η ΑΓΑΠΗ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΨΕΥΔΟΑΝΘΡΩΠΙΣΤΑΙ

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, Θεολόγου

Τρία χρόνια μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου από το υπουργείου Δικαιοσύνης που έδινε την δυνατότητα στα ομόφυλα ζευγάρια να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης, η άθεη ελληνική κυβέρνηση προέβη στην κατάθεση ενός νέου νομοσχεδίου στην ολομέλεια της βουλής, το οποίο δίνει το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι παιδιών. Το νομοσχέδιο, το οποίο έγινε νόμος του ελληνικού κράτους, ψηφίσθηκε από 161 βουλευτές και καταψηφίσθηκε από 103. Η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, το υπουργείο της οποίας κατέθεσε το νομοσχέδιο, κατά την τοποθέτησή της στην βουλή τόνισε ότι «Μία κυβέρνηση, η οποία δρα με συγκεκριμένη στόχευση υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν μπορεί να νομοθετεί με βάση αναχρονιστικές αντιλήψεις και συντηρητικά στερεότυπα. Μία κυβέρνηση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οφείλει να νομοθετεί ακριβώς σε αυτό το επίπεδο». Βέβαια, το ερώτημα που τίθεται είναι, πως η σημερινή κυβέρνηση προβαίνει στην ψήφιση τέτοιων νόμων, οι οποίοι δεν είναι αποδεκτοί από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, την στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγείται κατά πολύ;

Και σε άλλο σημείο η υπουργός τονίζει «Αποτελεί στρατηγική επιλογή αυτής της κυβέρνησης η διερεύνηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και η άρση των διακρίσεων έναντι τμημάτων του πληθυσμού» και προσθέτει «αυτό κάναμε με τον νόμο για την ταυτότητα φύλου, αυτό κάναμε με την θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, αυτό κάναμε με την απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών».

Παρά φύσιν νομοθετήματα, 
αντιθέων νόμων

Έτσι, με το νέο νομοσχέδιο η «προοδευτική» κυβέρνηση της Ελλάδος, για να ικανοποιήση τις άνομες επιθυμίες κάποιων ανθρώπων δίνει την δυνατότητα στα ομόφυλα ζευγάρια, που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, να υιοθετήσουν παιδιά, τα οποία είτε ζουν σε ακατάλληλα οικογενειακά περιβάλλοντα είτε σε ιδρύματα. Όλα δείχνουν ότι στην εποχή μας χάθηκε τελείως η λογική και ότι ο τόπος μας οδηγείται στην αυτοκαταστροφή και μάλιστα χωρίς καμμία αντίσταση ούτε από τον λαό ούτε και από την Εκκλησία. Δυσ­τυχώς μόνοι μας κάναμε τις επιλογές μας, μόνοι μας ακολουθήσαμε αυτόν τον δρόμο που έχει πάρει σήμερα η Πατρίδα μας και έτσι φθάσαμε στην σημερινή κατάπτωση. Είχαμε ως Έθνος αναχρονιστικές αντιλήψεις, όπως θέλει να τις κατονομάζη η κα. υπουργός, την πίστη, το πνευματικό μεγαλείο, την παράδοση, τις αξίες, τις αρχές και όλα αυτά τα ξεπουλήσαμε για ένα πρόσκαιρο ευδαιμονισμό στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων και μιας δήθεν ελευθερίας.
Με τον παρόν νομοσχέδιο όχι μόνο καταλύεται ο θείος νόμος αλλά και ο ανθρώπινος, αφού το παιδί θα μεγαλώση με την έλλειψη της οικογενειακής προστασίας, της μητρότητας αλλά και με λάθος πρότυπα, την στιγμή που οι ομόφυλοι γονείς του, κατά κοινή ομολογία, παρουσιάζουν έλλειψη ψυχικής σταθερότητας. Επίσης, έχει αποδειχθή από στατιστικές ότι τα παιδιά αυτά συχνά πέφτουν θύματα καταπίεσης και βίας από τους θετούς ομόφυλους γονείς τους. Ακόμα σημαντικό μέρος των παιδιών αυτών αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα απόρριψης και βίας από τους συμμαθητές τους στο σχολείο, με αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να είναι πιο ευάλωτα στην ανηθικότητα και στα πάθη. Τα δικαιώματα των παιδιών αυτών τα σκέφθηκε η “προοδευτική” κ. Αχτιόγλου η σκέφθηκε μόνο να τα δώση βορά στην ακόρεστη σεξουαλική μανία των ομοφύλων τάχα “γονέων” τους;

Όπου πεθαίνει η αληθινή αγάπη 
φυτρώνει η ψευδεπίγραφος ισότης

Η σύγχρονη εκκοσμικευμένη δυτική κοινωνία, η οποία αναγνωρίζει τον άνθρωπο ως ελεύθερο και υπεύθυνο υποκείμενο, βασίζεται στις αρχές και στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της πραγματικότητάς του, αυτόνομος και ελεύθερος να καθορίζη μόνος του τους κανόνες των πράξεών του αλλά και απελευθερωμένος από τους κανόνες της ηθικής. Έτσι όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα καταλήγουν να υπερτερούν και να συγκρούονται με τους ηθικούς νόμους και τις αρχές, οι οποίοι πηγάζουν από τα δόγματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Με αποτέλεσμα πολλές φορές τα ανθρώπινα δικαιώματα να αποτελούν την αιτία, για την οποία οι χριστιανοί εξαναγκάζονται να παραβιάσουν τις θείες εντολές, όπως με την ψήφιση των νόμων για τα ομόφυλα ζευγάρια και έτσι να οδηγούμαστε στην κατάπτωση του ανθρώπου, ως θείου δημιουργήματος.
Οι άνθρωποι που προβάλλουν την ελευθερία ως πλήρη αυτονομία είναι πονηροί και ζουν στο σκοτάδι της ασέβειας, αφού δεν αναγνωρίζουν κανένα είδος εξάρτησης επάνω τους και μάλιστα θεωρούν οι ίδιοι ότι είναι οι μόνοι κύριοι και εξουσιαστές του εαυτού τους. Όμως αυτοί που σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι άθεοι και εχθροί του Θεού, στερούνται της γνώσης της πραγματικής ελευθερίας και της σοφίας του Θεού και προβάλλουν την στέρηση αυτή σαν πολιτισμό, σαν απελευθέρωση και χειραφέτηση του ανθρώπου. Και ενώ φαντάζονται τους εαυτούς τους απαλλαγμένους από κάθε αυθεντία ακόμα και από τον ίδιο τον Θεό, επιτρέπουν σε άνομα κέντρα και σε ισχυρά οικονομικά συμφέροντα να καταπατούν τα ανθρώπινα αυτά δικαιώματα,με το να επιτρέπουν να εγκαθιστούν ολοκληρωτικό έλεγχο στην ζωή και στις πεποιθήσεις των ανθρώπων σε τέτοιο σημείο που να καταστρατηγήται η ιδιωτική, η οικογενειακή ακόμα και η δημόσια ζωή των ανθρώπων, να προσβάλλωνται τα θρησκευτικά συναισθήματα ακόμα και της συντριπτικής πλειοψηφίας ενός λαού, να επιβουλεύωνται τα ιερά και τα όσιά του ακόμα και να ζημιώνεται η πνευματική και πολιτιστική ιδιομορφία ενός λαού.

Μακράν του Θεανθρώπου, 
γινόμεθα υπάνθρωποι

Βέβαια πολλοί ισχυρίζονται ότι η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση πρέπει να σταματήση να κάνη μόνον αρνητική κριτική στα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι πρέπει να αποδεχθή τον αυτόνομο χαρακτήρα τους. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση μπορεί να βρη σημεία κοινά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέσω των οποίων να υπάρξη ένας κοινός διάλογος, τονίζοντας ότι μεταξύ του χριστιανισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάρχει μία σχέση συνέχειας και ότι οι αξίες και οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι επηρεασμένες από τις χριστιανικές αντιλήψεις, αφού η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη που βρίσκονται στην βάση των δικαιωμάτων αυτών αποτελούν και θεμελιώδεις αρετές της χριστιανικής παράδοσης. Όμως θα πρέπη να παραδεχθούμε ότι ακόμα και αν αυτές οι αρετές, δηλαδή της ελευθρίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης, είναι γνήσιες και αληθινές και αποσκοπούν σε ένα καλύτερο κόσμο, δεν παύει να είναι εγκόσμιες και πρόσκαιρες και άρα ξένες προς τις αντίστοιχες χριστιανικές. Η χριστιανική ορθόδοξη παράδοση ποτέ δεν κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μόνο για τα δικαιώματα του Δημιουργού απέναντι στο δημιούργημά του. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος ορίζεται ως ”υιός Θεού“ δεν παύει να είναι ένας ”αχρείος δούλος“.
Στην πραγματικότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα αποσκοπούν, στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στην σχετικοποίηση κάθε επιμέρους πολιτισμού, με στόχο, δήθεν, την ειρηνική συνύπαρξή του με τους άλλους πολιτισμούς, που σημαίνει την αποθέωση των οικουμενιστικών αξιών. Όταν δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση κάνη νόμο του κράτους το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια η όταν παρέχη το δικαίωμα στα ζευγάρια αυτά να γίνουν ανάδοχοι παιδιών, αποσκοπεί να πλήξη τις πολιτισμικές και ηθικές αξίες αυτού του τόπου, ώστε οι Έλληνες σταδιακά να απολέσουν τις δικές τους αξίες και αρχές και να αποκτήσουν μία δεύτερη κουλτούρα, η οποία θα είναι παγκόσμια. Έτσι οδηγούμαστε στην πολιτισμική σχετικοποίηση, όπως αντίστοιχα ο θρησκευτικός οικουμενισμός οδηγεί στην θρησκευτική σχετικοποίηση.

Δικαιώματα να φονεύουν έμβρυα

Άλλοτε, όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για τις εκτρώσεις, η διοικούσα Εκκλησία είχε δώσει το παρόν με αγωνιστικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες τόσο στην Αθήνα όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα, στις ημέρες μας όμως η διοικούσα Εκκλησία αρκέσθηκε με μία χλιαρή δήλωση, στην οποία τονίζεται ότι «κάθε μορφή (τεκνοθεσίας η αναδοχής), που αντίκειται στην ευαγγελική διδασκαλία και στις παραδόσεις του λαού μας σε ο,τι αφορά στον ιερό θεσμό της οικογένειας και του γάμου, δεν μπορεί να έχει την αποδοχή της Εκκλησίας». Έτσι, ενώ η Πατρίδα μας έχει οδηγηθή σε πρωτοφανή πνευματική και ηθική κατάπτωση, είναι επιτακτική η ανάγκη να συγκληθή άμεσα η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλαδος, για να αντιμετωπίση τις συν­έπειες από την ψήφιση αυτών των αντι-εκκλησιαστικών και αντεθνικών νόμων. Ο πιστός λαός του Θεού ζητά από την Ιεραρχία να αναλογισθή τις ιστορικές ευθύνες της. Οι άνομοι νόμοι πρέπει να ακυρωθούν άμεσα και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας κ. Ιερώνυμο μέχρι τον τελευταίο πιστό, διαφορετικά δεν θα αργήση να πέση η τιμωρητική οργή του Θεού για τις ασέβειές μας.
Στην δύσκολη αυτή ιστορική καμπή η μόνη ελπίδα για την Πατρίδα μας είναι και πάλι η Εκκλησία, διότι μόνο μέσα στην Εκκλησία η οικογένεια στερεώνεται, ο άνθρωπος αναγεννάται, το ήθος λαμπρύνεται και η έννοια της πατρίδας επιβιώνει. Για να επιτευχθή όμως αυτό χρειάζονται εκκλησιαστικοί άνδρες με πίστη, με τόλμη, με καθαρότητα, με αγωνιστικότητα και με οράματα, διότι οι άθεοι αθέατοι και θεατοί που κυβερνούν αυτόν τον τόπο θέλουν να γκρεμίσουν την Ορθόδοξη Ελλάδα και να επιβάλλουν την παγκόσμιο δικτατορία τους. Άραγε όμως υπάρχουν τέτοιοι επίσκοποι πρωτίστως στην Εκκλησία της Ελλάδος σήμερα, για να σηκώσουν αυτό το βάρος;

Δίπλα εις τα Πανεπιστήμια, 
ευδοκιμούν στρατόπεδα συγκεντρώσεως

Είναι προφανές ότι κάποιοι κατέχουν υψηλές θέσεις, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο παρά απολιθώματα παλαιών νεκρών μαρξιστικών ιδεολογιών αθεΐας, καθώς και καπιταλιστικών υλοκρατικών συστημάτων τραπεζοκρατίας και σκιώδους μεγαλείου, με ουσιαστική προοπτική την αυτοκαταστροφή τους. Κινούνται στον ρόλο του κομπάρσου των ανόμων μυστικών ξένων συμφερόντων και οργανώσεων. Είναι, μάλλον, για το ξεσκόνισμα των μουσείων. Είναι ανάγωγοι και όχι επίγονοι η διάδοχοι ενδόξων Ορθοδόξων Ελλήνων ανδρών.
Καταθέτουμε μία πολύ γλαφυρή και εύστοχη περιγραφή όλων των ψευδεπιγράφων εξαγγελιών των ψευδοανθρωπιστών:
» Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου με την κουλτού­­ρα και τον πολιτισμό ήτο η μεγάλη υπόσχεσις του διαφωτισμού. «Στο μέτρο και στο βαθμο που θα εξασθενήση η πίστις σε θρησκευτικά δόγματα», έλεγε ο Βολταίρος, «θα διαλυθούν τα μίση». Όμως το τέλος της πίστεως αποδεικνύεται μία εξέλιξις πολύ πιο επικίνδυνη, από όσο μπορούσαν να προβλέψουν οι  φι­λόσοφοι.
Αρνούμενοι την κόλασι, μάθαμε να την οικοδομού­με και να τη θέτουμε σε λειτουργία επί της γης. Η προσδοκία του διαφωτισμού δεν βγήκε σωστή. Οι βιβλιοθήκες, τα μουσεία, τα θέατρα, τα πενεπιστήμια, μπορούν να ευδοκιμούν μια χαρά στη σκια των στρατοπέδων συγκεντρώσεως! Το καταλαβαίνουμε τώρα: Η κουλτούρα δεν κάνει τον άνθρωπο πιο ανθρώπινο! Μπορεί μάλιστα και να τον κάνη πιο αναίσθητο στη δυστυχία των συνανθρώπων του!
-Για μένα ο «εξανθρωπιστικός» ρόλος των ανθρωπιστικών επιστημών πρέπει να τεθεί σοβαρά υπό αμφισβήτησι. «Ανθρωπιστικές επιστήμες», «ανθρωπιστικά γράμματα» … Τι αλλαζονικές λέξεις! Τι έγινε λοιπόν όλος αυτός ο «ανθρωπισμός»;». (Γεώργιος Στάϊνερ φιλόσοφος και στοχαστής του 20ου αιώνος, Καθημερινή 14-1-2001).

«Ο.Τ»