«Ο,τι θέλει η αγάπη Σου»

• Λέγει ο Απ. Παύλος «ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. η , 39). Δηλ. ούτε οι ένδοξες επιτυχίες που υψώνουν τον άνθρωπο πολύ, ούτε αι άδοξες ταπεινώσεις, που τον καταρρίπτουν σε μεγάλα βάθη, ούτε οποιαδήποτε άλλη κτίση διαφορετική από αυτή που βλέπομε, θα ημπορέση να μας χωρίση και να μας απομακρύνη από την αγάπη, την οποίαν μας έδειξεν ο Θεός δια μέσου του Ιησού Χριστού Του Κυρίου μας και η οποία μας κρατεί στενά συνδεδεμένους μαζί του και ιδιατέρως προστατευομένους του.
Ο Απόστολος μας προτρέπει ότι η μόνη ελπίδα και η φροντίδα μας να είναι η αγάπη του Χριστού. Όταν απέκτησες την αγάπη του Χριστού, κέρδισες το παν.

• Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης στο βιβλίο του «Βίος και Λόγοι» αναφέρει:
«Όταν ήμουν άρρωστος βαριά και θα έφευγα για τους ουρανούς, δεν ήθελα να σκέπτομαι τις αμαρτίες μου. «Ήθελα να σκέπτομαι την αγάπη του Κυρίου μου, του Χριστού μου, και την αιώνια ζωή. Δεν ήθελα να έχω φόβο. Ήθελα να πάω στον Κύριο και να σκέπτομαι την αγαθότητά Του, την αγάπη Του. Και τώρα, που πλησιάζει το τέλος της ζωής μου, δεν έχω άγχος, αγωνία, αλλά σκέπτομαι ότι, όταν παρουσιασθώ στη Δευτέρα Παρουσία και μου πει ο Χριστός: «Εταίρε, πως εισήλθες ώδε, μη έχων ένδυμα γάμου;», θα σκύψω το κεφάλι και θα πω: «Ο,τι, θέλεις, Κύριέ μου, ο,τι θέλει η αγάπη Σου. Το ξέρω, δεν είμαι άξιος. Στει­λε με όπου θέλει η αγάπη Σου. Για την κόλαση είμαι άξιος. Και στην κόλαση να με βάλεις, αρκεί να είμαι μαζί Σου. Ένα θέλω, ένα επιθυμώ, ένα ζητώ; να είμαι μαζί Σου, όπου και όπως θέλεις Εσύ».
• Διαβάζουμε στο Γεροντικό (Εκδ. Ρηγοπούλου):
«Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβη δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήση ο Γέρων να έλθη να πάρη το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε: Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήση δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήση το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένοιωσε άρχισε να κλαίη.
-Γιατί κλαις, Αββά; Άκουσε πίσω του μια γλυκειά φωνή να τον ερωτά.
-Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίο Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.
-Παύσε να κλαις γι  αὐτό το τιποτένιο πράγμα, τον πρόσταξε ο Άγγελος. Τα βήματά που κάνεις για την αγάπη του Αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρης την αμοιβή σου από τον Θεόν».
• Ο Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς για την αγάπη του Θεού επισημαίνει:
«Η σφραγίδα της απελπισίας είναι η αυτοκτονία. Αναρωτιέστε, γιατί υπάρχει τόση απελπισία και γιατί υπάρχουν τόσοι απελπισμένοι στην εποχή μας; Από το άδειασμα του μυαλού και την ερημιά της καρδιάς. Ο νους δεν σκέφτεται το Θεό και η καρδιά δεν αγαπάει τον Θεό. Όλος ο κόσμος δεν μπορεί να γεμίσει το ανθρώπινο μυαλό, αυτό μπορεί μόνο ο Θεός να το κάνει. Χωρίς το Θεό ο νους είναι πάντα άδειος και όλες οι γνώσεις, που μπαίνουν στο μυαλό πέφτουν στην άβυσσο. Η αγάπη όλου του κόσμου δεν μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου, επειδή η καρδιά νιώθει πως η κοσμική αγάπη αλλάζει και είναι σαν την παλίρροια και την άμπωτη της θάλασσας.
Αδελφοί μου, και το μυαλό και η καρδιά μας ανήκουν στο Θεό και μόνο ο Θεός μπορεί να τα γεμίσει με τη δύναμή Του: να τα γεμίσει με τη δική Του χαρούμενη σοφία, με την πίστη και την αγάπη.
– Χωρίς τον Θεό όλα είναι αμάθεια.
– Χωρίς τον Θεό όλα είναι στεναχώρια.
– Χωρίς τον Θεό όλα είναι απελπισία.
• Στο βιβλίο Ι. Μ. Παρακλήτου «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ» τονίζονται τα εξής:
Πάντοτε να θυμάσαι με αγάπη τον Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα βλέπεις στο ουρανό και στη γη, τον τόπο της κατοικίας σου, σε ξυπνούν, για να θυμάσαι τον Κύριό σου και την αγάπη Του, που μέσα της κλείνει κι εμάς.
Κάθε πλάσμα του Θεού φανερώνει την αγάπη Του σ  ἐμᾶς. Βλέποντας, λοιπόν, και απολαμβάνοντας τα δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:
Αυτό είναι έργο των χειρών του Θεού μου και έχει δημιουργηθεί για χάρη μου.
Αυτά τα φωτεινά ουράνια σώματα, ο ήλιος, το φεγγάρι και τα άλλα αστέρια είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου, για να φωτίζουν όλη την οικουμένη κι εμένα.
Αυτή η γη που πάνω της ζω και που δίνει τους καρπούς της σε μένα και στα ζώα μου, αυτή, μαζί με ο,τι έχει, είναι δημιούργημα του Κυρίου μου.
Αυτό το νεράκι που ξεδιψά εμένα και τα ζώα μου, είναι αγαθό του Κυρίου μου.
Αυτά τα ζώα που μου δουλεύουν, είναι δημιουργήματα του Κυρίου μου και Εκείνος τα έθεσε στην υπηρεσία μου.
Αυτό το σπίτι, όπου κατοικώ, είναι δώρο του Θεού και Εκείνος μου το έδωσε για την ανάπαυσή μου.
Αυτή η τροφή που τρώγω, είναι αγαθό του Θεού και Εκείνος μου τη δίνει για ενίσχυση και παρηγοριά των αδυναμιών του σώματός μου.
Αυτό το ρούχο που φοράω, μου το έδωσε ο Κύριος και Θεός μου για να καλύψω το γυμνό μου σώμα».

"Ο.Τ"