Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΓΙΑ ΣΥΝΟΔΟ -- του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς (ΡΟΕΔ), το 1983 συγκάλεσε μία πολύ σπουδαία Ιστορική Σύνοδο με εξέχοντα Πρόεδρο μία πολύ μεγάλη Αγιοπατερική μορφή, τον Άγιο Φιλάρετο ο οποίος σύμφωνα με την μαρτυρία πολλών Ορθοδόξων πιστών ήταν εφάμιλλος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Η Αγία αυτή Σύνοδος επισήμως κατεδίκασε όχι μόνο την παναίρεση του Οικουμενισμού αλλά και αναθεμάτισε όλους όσους διδάσκουν ότι η ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών οικουμενιστών είναι δήθεν «έγκυρα» και έστω και κατ΄ οικονομίαν παρέχουν σωτηρία!

Υπογραμμίζουμε ότι η καταδίκη αυτή και ο αναθεματισμός αυτός είναι Θεόπνευστος και ισχύει για όλα τα πατριαρχεία και για όλους τους Ορθοδόξους πιστούς σε όλον τον κόσμο. Ακόμη και οι Ιεροί Κανόνες μίας Τοπικής Συνόδου, έχουν το ίδιο κύρος και την ίδια βαρύτητα με Κανόνα μίας Οικουμενικής Συνόδου. Το κείμενο έχει ως εξής:

“Τοις βάλλουσι κατά της Εκκλησίας του Χριστού και διδάσκουσιν ότι η του Χριστού Εκκλησία μεμέρισται εν ούτω καλουμένοις “κλάδοις”, οίτινες διαφέρουσιν αλλήλων εν διδασκαλία και τρόπω ζωής, ή ότι η Εκκλησία ουχ υφίσταται ορατώς, αλλ΄ απαρτισθήσεται εν τω μέλλωντι, όταν άπαντες οι “κλάδοι” ή τμήματα ή ομολογίαι ή προσέτι και θρησκείαι ενωθούσιν εν ενί σώματι – και οίτινες ού διακρίνουσι την ιερωσύνην και τα μυστήρια της Εκκλησίας από την ιερωσύνην και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά λέγουσιν ότι το βάπτισμα και η ευχαριστία των αιρετικών εισίν ικανά προς σωτηρίαν, ωσάυτως, τοις κοινωνούσιν εν γνώσει τοις προμνημονευθείσιν αιρετικούς ή συνηγούσι, διαδίδουσι, ή υπεραμυνομένοις της καινοφανούς αυτών αιρέσεως του Οικουμενισμού εν προσχήματι αδελφικής αγάπης, ή υποτιθέμενης ενώσεως των διαχωρισθέντων Χριστιανών, ΑΝΑΘΕΜΑ.

(Άγιος Αρχιεπίσκοπος Φιλάρετος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς με την Σύνοδο της Ιεραχίας του 1983).

Μετάφραση:    “Οσοι καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού και διδάσκουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι τεμαχισμένη (κομματιασμένη) σε κλάδους (η αιρετική θεωρία των “Κλάδων”) τα οποία κλαδιά διαφέρουν μεταξύ τους στην διδασκαλία και τον τρόπο ζωής, ή ότι η Εκκλησία δεν φαίνεται με ορατό τρόπο αλλά θα ολοκληρωθεί και θα βρεθεί σε απαρτία στο μέλλον όταν όλα τα παρακλάδια, ή τα τμήματα ή οι ομολογίες καθώς και οι λοιπές θρησκείες ενωθούν σε ένα Σώμα, και όσοι δεν ξεχωρίζουν την ιερωσύνη και τα μυστήρια της Εκκλησίας από την ιερωσύνην και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά λέγουν ότι το βάπτισμα και η κοινωνία των αιρετικών είναι ικανά (έγκυρα) να παρέχουν σωτηρία, για αυτούς οι οποίοι εν γνώσει τους διατηρούν εκκλησιαστική ή μυστηριακή κοινωνία με τους προαναφερόμενους αιρετικούς ή συνυπάρχουν, διαδίδουν, υποστηρίζουν ή προωθούν την καινοφανή τους αίρεση του Οικουμενισμού κάτω από το πρόσχημα της αδελφικής αγάπης, ή υποτιθέμενης ενώσεως των διαχωρισμένων Χριστιανών:  ΑΝΑΘΕΜΑ!

Ο Κανόνας χωρίζεται σε τρία μέρη:

1.    Σε αυτούς οι οποίοι δεν ξεχωρίζουν την ιερωσύνη και τα μυστήρια της Εκκλησίας από την ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά λέγουν ότι το βάπτισμα και η κοινωνία των αιρετικών είναι ικανά (έγκυρα) να παρέχουν σωτηρία,

2.    σε αυτούς οι οποίοι εν γνώσει τους διατηρούν εκκλησιαστική ή μυστηριακή κοινωνία με τους προαναφερόμενους αιρετικούς και

3.    σε όσους συνυπάρχουν (συμβιβάζονται), διαδίδουν, υποστηρίζουν ή προωθούν την καινοφανή τους αίρεση του Οικουμενισμού κάτω από το πρόσχημα της αδελφικής αγάπης, ή υποτιθέμενης ενώσεως των διαχωρισμένων Χριστιανών.

Ας προσέξουμε πάρα πολύ το πρώτο μέρος το οποίο είναι άκρως ανησυχητικό και συγλονιστικό διότι αναφαίρεται σε πολλούς σύγχρονους γέροντες και λαϊκούς οι οποίοι θεωρούν κατ΄ οικονομίαν έγκυρα την ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών οικουμενιστών κάτω από το ίδιο ακριβώς πρόσχημα «ώστε να διευκολυνθεί η σωτηρία των πιστών».

Η Αγία αυτή Σύνοδος αρνείται την εγκυρότητα της ιερωσύνης και των μυστηρίων των αιρετικών οικουμενιστών και αναθεματίζει όσους θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω Συνόδου. Αυτό το θέμα λοιπόν της εγκυρότητος των μυστηρίων έχει λυθεί οριστικώς και μάλιστα Συνοδικώς και δεν χρειάζεται άλλη νέα Σύνοδος να ξανα-ασχοληθεί με αυτό!

ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

(Προέδρου της Αγίας Συνόδου του 1983 η οποία καταδίκασε τον Οικουμενισμό)

    

Ο Άγιος Ιεράρχης Φιλάρετος, κατά κόσμον Γεώργιος Νικολάγεβιτς Βοζνεσένσκυ (GeorgeNicolaevichVoznesensky), γεννήθηκε στην πόλη Κουρσκ στις 22 Μαρτίουτου 1903 μ.Χ., σε μια ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια ιερέων.

Από μικρός διάβασε τα έργα του Αγίου ιεράρχη Ιγνάτιου Μπριαντσιανίνωφ και επηρεάστηκε από την αγία, ασκητική ζωή και την συνεχή μνήμη του θανάτου. Η ζωή στον κόσμο έπαψε να τον ενδιαφέρει. Το 1930 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1931 πρεσβύτερος. Κατά το ίδιο έτος, έλαβε τη μοναστική κουρά με το όνομα Φιλάρετος, προς τιμήν του Αγίου Φιλάρετου του Γουβερνέτου.

Ο Όσιος Φιλάρετος είχε πραγματικά μια φιλεύσπλαχνη καρδιά. Έδινε όλα όσα είχε, μερικές φορές ακόμη και τα ρούχα του, και ανακούφιζε με όποιο τρόπο μπορούσε εκείνους που είχαν ανάγκη. Διακατεχόταν από μεγάλη αγάπη για το λόγο του Θεού και ήξερε όλο το Ευαγγέλιο απ’ έξω. Το όνομά του γινόταν γνωστό και σε άλλα Έθνη. Το 1933 διορίστηκε Ηγούμενος και το 1937 Αρχιμανδρίτης.

Το 1945 ο σοβιετικός στρατός κατανίκησε τον ιαπωνικό στρατό, ενώ το κομμουνιστικό καθεστώς εγκαταστάθηκε στην Κίνα. Για όσους Ρώσους ήταν σε θέση να μεταναστεύσουν προς τη Δύση ή προς την Αυστραλία, άρχισε μια περίοδο με πόνο και δοκιμασίες.

Ο αρχιμανδρίτης Φιλάρετος αρνήθηκε να μνημονεύει το αθεϊστικό καθεστώς και διακήρυσσε την Ορθοδοξία με πολλή παρρησία. Έτσι πολλές φορές κλήθηκε για ανάκριση, διώχθηκε, το σπίτι του πυρπολήθηκε, αφού προηγουμένως είχαν σφραγισθεί τα παράθυρα και η πόρτα, όμως ο Κύριος έσωσε θαυματουργικά τη ζωή του ποιμένα Του. Κατάφερε να διαφύγει με ασφάλεια με ένα άλμα από τον πρώτο όροφο και με τις φλόγες να περιβάλλουν το σπίτι, έχοντας ωστόσο υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο κάτω μέρος του προσώπου του και τους σπονδύλους του λαιμού του.

Ο καλός ποιμένας δεν εγκατέλειψε το ποίμνιό του μέχρις ότου όλοι όσοι είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν τις θεωρήσεις βγήκαν από την Κίνα. Έτσι, μόλις το 1962 έφυγε για το Χονγκ Κονγκ. Πολύ σύντομα εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία, στο Μπρίσμπαν. Το 1963 έγινε επίσκοπος στην Αυστραλία.

Το 1964 ο επίσκοπος Φιλάρετος παρακολούθησε τη Σύνοδο των Ρώσων Ιεραρχών της Διασποράς (ΡΟΕΔ), η οποία πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ο Μητροπολίτης Αναστάσιος ήταν τότε σε βαθύ γήρας και επρόκειτο να αποσυρθεί. Στη Σύνοδο διεξήχθησαν εκλογές για το διάδοχό του, όμως οι δύο υποψήφιοι ισοψήφησαν.

Για να διατηρηθεί η ειρήνη στην Εκκλησία, ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο (2 Ιουλίου), πρότεινε ένα τρίτο υποψήφιο, το σχετικά άγνωστο Επίσκοπο Φιλάρετο, ο οποίος ήταν ο πιο πρόσφατα χειροτονηθείς. Έτσι, το 1964 η Ρωσική Εκκλησία στο Εξωτερικό όρισε τρίτο κατά σειρά πρωθιεράρχη της το Μητροπολίτη Φιλάρετο.

Ως επικεφαλής της Ρωσικής Εκκλησίας στο Εξωτερικό, ο άγιος έμεινε σταθερός στην ανεξαρτησία της Ορθοδοξίας από το πατριαρχείο Μόσχας, που είχε υποταχθεί στο αθεϊστικό καθεστώς, όμως παράλληλα εργάστηκε σκληρά για την ειρήνη των Ορθοδόξων και για να δαμάσει τη διχόνοια στο εσωτερικό της Ρωσικής Εκκλησίας του Εξωτερικού.

Εργάστηκε με πραότητα αλλά και ζήλο για τη διαφύλαξη της πατερικής παράδοσης και υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία από τον κίνδυνο της αιρέσεως του Οικουμενισμού, αντικρούοντας τη «θεωρία των κλάδων».

Επίσης κατά τη διακονία του ως Προκαθημένου της ΡΟΕΔ πραγματοποιήθηκε η ανακήρυξη της αγιότητος του Αγίων Ιωάννου της Κρονστάνδης (1964), του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (1970), της Οσίας Ξένιας της Πετρούπολης (1978), των Αγίων Νεομαρτύρων και Ομολογητών της Ρωσίας (1981), καθώς και του Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφκσυ (1982).

Ο Άγιος Φιλάρετος ήταν εραστής του μοναχισμού, επειδή δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αφιερώσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στο Θεό. Με δικά του λόγια: «Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, η μοναστική οδός είναι, αυτή καθαυτή, η ευθεία διαδρομή προς το Ουράνιο Βασίλειο, όταν ολοκληρωθεί όπως πρέπει».

Τα κηρύγματά του ήταν ουσιώδη, απλά και καθαρά. Σύμφωνα με την μαρτυρία πολλών ανθρώπων, η ρητορεία του ήταν εφάμιλλη με του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Με ιδιαίτερο δέος και σεβασμό πλησίαζε τα Άγια Μυστήρια του Χριστού, υπενθυμίζοντας το ποίμνιό του ότι:

«Η θεία Κοινωνία είναι μια φωτιά. Κανείς δεν μπορεί να την απαγορεύει, αν δεν υπάρχουν σοβαρά κανονικά εμπόδια. Ο χριστιανός πρέπει να λαμβάνει τη θεία Κοινωνία όσο πιο συχνά γίνεται. Για αυτόν τον λόγο η θεία Κοινωνία λαμβάνεται μπροστά στην Ωραία Πύλη, γιατί αυτό συμβολίζει την εγγύτητα μας στην Βασιλεία των Ουρανών και μας ωθεί προς τα πάνω!»

Ενώ ήταν ένας ποιμένας γεμάτος φροντίδα και αγάπη για τους άλλους, ήταν εξαιρετικά αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε μια πραγματικά ασκητική ζωή: κοιμόταν για δύο ή τρεις ώρες την ημέρα, έτρωγε ελάχιστα, παρακολουθούσε με πατρικό ενδιαφέρον τις λύπες και τις χαρές του ποιμνίου του και ξαγρυπνούσε προσευχόμενος γι’ αυτό.

Τα πνευματικά παιδιά του ήταν οι μάρτυρες πολλών θαυμάτων του, που πραγματοποιήθηκαν τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά την κοίμησή του. Οι μαρτυρίες τους μιλούν εύγλωττα για την τεράστια δύναμη των προσευχών του.

Η ζωή του Μητροπολίτη Φιλάρετου, που ήταν ίση με αυτή των Αγγέλων, στέφθηκε από την ευλογημένη κοίμησή του στις 8 Νοεμβρίου 1985 κατά την ημέρα εορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και όλων των ασωμάτων Δυνάμεων. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος θάφτηκε στη Μονή της Αγίας Τριάδας του Jordanville. Δεκατρία χρόνια μετά το θάνατό του, αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να μεταφερθεί στην κρύπτη κάτω από το Ιερό της Αγίας Τριάδος στη Μητρόπολη Jordanville.

Το άνοιγμα του τάφου του έγινε μετά από 13 χρόνια, στις 28 Οκτωβρίου 1998. Ο Αρχιεπίσκοπος Λαύρος των Συρακουσών και Αγίας Τριάδος, ο επίσκοπος Ιλαρίων του Μανχάταν, Αρχιμανδρίτης Λουκάς και οι αδελφοί ήταν παρόντες σε αυτή την περίπτωση και έγιναν μάρτυρες της πλήρους αφθαρσίας του αγίου λειψάνου του. Το σώμα του ήταν λευκό και ακόμη και μαλακό. Τα άμφιά του, ο τίμιος Σταυρός και η Εικόνα της Παναγίας ήταν ακόμη άθικτα και φωτεινά.

Αυτή ήταν η μεγάλη Αγιοπατερική Μορφή η οποία προήδρευσε επί της Αγίας Συνόδου του 1983 η οποία καταδίκασε και αναθεμάτισε τον Οικουμενισμό.

http://www.wallingoff.com/996