ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΥΣ – ΑΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑΣ

Στάλθηκε η παρακάτω παράκληση για δημοσίευση στα Ιστολόγια “Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση” και “Ομολογία”. Και τα δύο αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν ενώ οι ίδιοι κλαίγονται όταν αρνούνται να δημοσιεύσουν τα σχόλιά τους οι άλλοι. “Ό συ μισείς, ετέρω μή ποιήσεις”. Αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν όχι μόνο από εμπάθεια αλλά και διότι αποκαλύπτει την τραγική ανακολουθία και φοβερή υποκρισία τους.

“Ασπάζομαι ολοψύχως τις Ορθόδοξες θέσεις αυτές του π. Ευθυμίου, οι οποίες δεν είναι κατ΄ ουσίαν δικές του αλλ’ εκφράζει τις θέσεις του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου και όχι μόνο αλλά πολλών άλλων Αγίων Πατέρων. Επεκτείνω όμως την κατηγορία του συμβιβασμού στα Ιστολόγια “Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση” και “Ομολογία”, τα οποία ελπίζω να δείξουν την δέουσα δικαιότητα και να αναρτήσουν, αν θέλουν, επί ίσοις όροις, την ελεγκτική μου ανταπόκριση, η οποία γίνεται “με αγάπη εν αληθεία” και ας είναι καυστική…

http://www.wallingoff.com/904   (του θεολόγου Νικολάου Πανταζή)

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΥΣ – ΑΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑΣ

Σε πρόσφατο άρθρο του πνευματικού μου, π. Ευθυμίου Τρικαμηνά:

***

 SCRIPTA MANENT άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "":

Θα το ανεβάσουμε κι εμείς

ΥΣ
ούτε μονόστηλο σχόλιο δεν μας ανεβάζει το πατερική παράδοση
κατά τ’ άλλα κάνουν ενημέρωση...

***

Σ.σ. Δυστυχώς σχεδόν όλα τα "ορθόδοξα" ιστολόγια κάνουν το ίδιο. Έχω προσωπική εμπειρία...

“Οι δεδιωγμένοι χάριν της πίστεως και οι αδίωκτοι λόγω συμβιβασμού!” (εδώ), ο γέροντάς μας, σαφέστατα και τρανώτατα αποδεικνύει Αγιοπατερικώς πως ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός εν σχέσει προς την διατήρηση της θέσεως, του θρόνου και της εξουσίας, αποτελεί όχι μόνο προδοσία πίστεως αλλά και μολυσμός πίστεως, ακύρωση της ομολογίας και υποταγή στην τέχνη του διαβόλου να έχουν αυτοί ψεύτικη διαβολική ειρήνη. Το χειρότερο από όλα είναι ότι διά του συμβιβασμού θέτουν τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας. Αυτά βρίσκονται στην τέταρτη παράγραφο του κειμένου, στα οποία και παραπέμπω:

“Ἄν τηρήσουν αὐτή τήν ὀρθόδοξο στάσι ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, τότε ἀσφαλῶς θά ὑποστοῦν διωγμούς. Οἱ διωγμοί εἶναι ἡ ἀσφάλεια καί ἡ ἀπόδειξις ὅτι εἴμεθα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς τόν διωγμό τῆς πίστεως. Ὅταν ἀπεναντίας ὑπάρχη αἵρεσις στήν Ἐκκλησία καί διωγμός τῆς πίστεως, ἐμεῖς ὅμως δέν διωκόμεθα, οὔτε ὑφιστάμεθα κάτι χάριν αὐτῆς, αὐτό διά τόν ὅσιο σημαίνει συμβιβασμό καί προδοσία καί ἡ εἰρήνη αὐτή τήν ὁποία ἔχουμε, ὅπως ἀναφέρει, δέν εἶναι κατά Χριστόν ἀλλά εἶναι τέχνη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἀκυρώση τήν ὁμολογία καί νά μολύνη πάντας μέ τήν αἵρεσι. Δι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ ὅσιος συνιστᾶ στίς κατηχήσεις του ὄχι μόνο ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἐπί πλέον καί ἀπό τούς συμβιβασμένους καί εἰρηνεύοντας πρίν ἀπό τήν ἀποκατάστασι τῆς πίστεως. Αὐτούς τούς ὀνομάζει «παλιμβούλους» (ὑπούλους, μεταβλητούς, ἀδοκίμους, ἀνελευθέρους) καί «ἀμφοτεροπροσώπους» (διπροσώπους, ὑποκριτάς).”

Η πρώτη, μεγάλη και βασική Αγιοπατερική Αλήθεια, αναδύεται αυθύπαρκτα εκ του αντιθέτου: “Οι διωγμοί είναι η ασφάλεια και η απόδειξις ότι είμεθα εντός της Εκκλησίας!” Μιλάει για “απόδειξη”. Εάν δεν βρίσκεσαι σε διωγμό ένεκα της Ορθής Πίστεώς σου και Αγιοπατερικής απομακρύνσεώς σου από φθοροποιών ποιμένων, τότε αυτό εξ΄ αντιθέτου αποδεικνύει πως βρίσκεσαι σαφέστατα εκτός Εκκλησίας. Αυτό αποδεικνύεται από τους ίδιους τους λόγους του Χριστού.

Στο 15ο Κεφάλαιο του Κατά Ιωάννην, στίχο 20, συναντούμε το γνωστό και αμέσως σχετικό χωρίο περί διωγμού: “Μημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. εἰ Ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν!”

Με την φράση αυτή “οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ”, ο Χριστός αναμφισβήτητα δηλώνει πως όποιος δούλος του Χριστού δεν διώκεται όπως διώχτηκε ο Κύριός του, τότε αυτό ο δούλος θεωρεί και θέτει τον αχρείο εαυτό του ανώτερο από τον Χριστό, καλύτερο και αγαπητικότερο. Φρικτός ο λόγος.

Λέγω, «αγαπητικότερο» διότι το αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος. Ο Ίδιος ο Χριστός, στο ίδιο ακριβώς κεφάλαιο (διότι «η Γραφή ερμηνεύεται από την Γραφή») και στα δύο αμέσως προηγούμενα χωρία 18 και 19, προσδιορίζει αυτόν τον διωγμό των πιστών ως «μίσος του κόσμου»:

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι Ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. 19 εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος.»

Το μίσος του κόσμου θέτει τον ίδιο τον κόσμο έναντι και απέναντι του Χριστού, εκτός του Σώματος Αυτού, εκτός Εκκλησίας. Εμείς δεν ανήκουμε στον άπιστο και άθεο κόσμο. Εδώ στον λόγο του Χριστού, υπάρχει μία «φαινομενική» αντίφαση: «ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου.» Εφ’ όσον δεν είμαστε εκ του κόσμου, τότε πώς μας εξέλεξε εκ του κόσμου;» Εύλογη η απορία και λογική. Λύνεται όμως πολύ εύκολα.

Το πρώτο μισό της προτάσεως δεν δηλώνει προέλευση αλλά συνταύτιση, συγχώνευση και συμβιβασμό. «Δεν είστε πλέον κόσμος, δεν είστε ένα με τον κόσμο, δεν συνταυτίζεστε, και δεν συμβιβάζεστε με τον κόσμο! Αυτό λέγει και αυτό εννοεί. Συνυπάρχουμε μόνο πολιτειακώς με τον κόσμο. Συμπολιτευόμαστε και συζούμε ως ευρύτερη κοινωνία. Ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά δεν είμαστε «κόσμος» και δεν γινόμαστε «κόσμος».

Το δεύτερο μισό της προτάσεως «ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου» είναι παράγωγο, δηλώνει προέλευση πραγματική. Όντως προήλθαμε από τον κόσμο, ζούσαμε ανάμεσά του και μας διάλεξε ο Χριστός. Mας διάλεξε μάλιστα πριν να υπάρξει ο κόσμος, όπως λέγει ωραιότατα η Προς Εφεσίους Επιστολή: «καθὼς καὶ ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμου!»

«Ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς!» Φοβερό αυτό, μας διάλεξε ο Θεός! Είμαστε διαλεχτοί, ΟΧΙ με έννοια υπερήφανη και εγωϊστική, αλλά με έννοια προσκλήσεως, μεταβιβαστική. Μεταφέρει μία απλή αλήθεια, αποκαλύπτει μία δική Του εκλογή. Αισθανόμαστε τελείως ανάξιοι αυτής της κλήσεως-εκλογής, αλλά δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Θεό, έχοντας την σεμνή συναίσθηση και ταπεινή συνειδητοποίηση αυτής της διαλογής: «ηδυνθείη Αυτώ η διαλογή μου, εγω δε ευφρανθήσομαι επί τω Κυρίω!»

Λεξικό: «Διαλογή είναι φυσική μέθοδος διαχωρισμού ετερογενών μιγμάτων στερεών με απτό μέγεθος.» Δεν μίγουμε τα άμικτα. Δεν ποιούμε «ετερόκλητον ένωσιν» με ετεροδόξους. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τους αιρετικούς ως «Εκκλησίες του Χριστού!» Αρνούμαστε να συμβιβαζόμαστε.

Αυτή μας την άρνηση, ο Θεός την προβλέπει προαιωνίως και μας διαλέγει διαιωνίως εξ’ αιτίας της καλής μας προαιρέσεως και ειλικρινούς διαθέσεως να διαχωρίζουμε την Αλήθεια από την Αίρεση, και να θέλουμε ολοψύχως να αποκρυνόμαστε υποχρεωτικώς από αυτήν, όσο διωγμό κι αν επιφέρει αυτή μας η Απομάκρυνση-Αποτείχιση.

Προσπαθούμε όσο μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την κλήση ώστε να μην φανούμε αντάξιοι της κλήσεως. Αγωνιζόμαστε, παλεύουμε και ομολογούμε την Πίστη, για αυτό και διωκόμαστε, εάν τελικώς «διωκόμαστε.»

Εάν έχουμε απόλυτη συναίσθηση της αμαρτωλότητος και αναξιότητός μας, αλλά παραλλήλως αναγνωρίζουμε αυτή την κλήση εκ Θεού, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι υπερηφανευόμαστε κιόλας. Δεν γνωρίζετε την ψυχή μας, δεν βλέπετε τις διαθέσεις μας για αυτό και δεν πρέπει να προτρέχετε σε δικά σας αυθαίρετα συμπεράσματα και να μας προδικάζετε ότι δήθεν υπερηφανευόμαστε.

Το συνειδητοποιούμε μετ΄ ευγνωμοσύνης. Μας «εξέλεξε εκ του κόσμου.» Ποιόν όμως κόσμο; Τον άπιστο και αιρετικό εννοείται κόσμο. Ο κόσμος ο οποίος στέκεται τελείως αδιάφορος και φιλελεύθερος ως προς τους Ορθοδόξους, δεν μας μισεί καθόλου διότι δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η οποιαδήποτε πίστη μας. Στέκεται απαθής και ατάραχος, χωρίς καμία εχθρική στάση εναντίον μας. Μας μισούν όμως οι κάποτε δικοί μας. «Εξ’ ημών ήσαν…»

Ο αιρετικός κόσμος και στην προκειμένη περίπτωση ο οικουμενιστικός, ΠΑΝ-αιρετικός και Διαθρησκειακός κόσμος, μας μισεί διότι ελέγχεται από το Αληθινόν Φως της Αληθούς Πίστεως. «Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ!» (Ιωάν. 3, 20).

Μην πει κανείς πως εδώ, με το «φαύλα πράσσων» αναφέρεται στην αμαρτία. Εκτός από την ηθική φαυλότητα, υπάρχει και η δογματική φαυλότητα. Υπάρχει, κυριαρχεί και καταδυναστεύει η φαυλότητα πίστεως, η διαφθορά πίστεως και η πώρωση της ψυχής. Μην το ξεχνούμε αυτό. Αναφέρεται κυριότατα στο σκότος της ειδωλολατρίας και το σκότος της εβραϊκής αρνησιθεΐας, για αυτό ακριβώς στο ίδιο Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννην, δύο μόνο κεφάλαια νωρίτερα λέγει: «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον!»

Οι αιρετικοί οικουμενιστές επίσκοποι και όσοι κοινωνούν μαζί τους, δεν παρέλαβαν τον Χριστό, δεν δέχτηκαν την διδασκαλία του Χριστού ότι Αυτός είναι η Μία Κεφαλή της Εκκλησίας και όχι οι εκάστοτε επίσκοποι. Δεν δέχτηκαν την ΜΙΑ Εκκλησία Του αλλά “Πολλές, αδελφικές και βαπτισματικές.” Δεν δέχτηκαν ότι οι αιρετικοί είναι εχθροί του Θεού και της Παναγίας αλλά τους αποδέχτηκαν ως κανονικές Εκκλησίες του Χριστού. Δεν πίστεψαν ότι ο Χριστός είναι ο Μόνος Αληθινός και Καλός Ποιμήν ενώ οι ετεροδιδασκαλούντες «κλέπτες εστί και ληστές.» Δεν κατάλαβαν και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ακριβώς για αυτούς τους ίδιους τους εαυτούς τους μιλάει!

Και κλέφτες, και ληστές! Πλεονασμός λέτε; Καλά, δεν είναι το ίδιο πράγμα ο «κλέπτης» και ο «ληστής;» Εμ, δεν είναι. Ο «κλέφτης» είναι ο περιστασιακός και ευκαιριακός, ενεργεί σύμφωνα με το πάθος. Στην προκειμένη περίπτωση η ονομασία «κλέφτης» αναφέρεται στα υλικά, στη δόξα, στη θέση, στο χρήμα. Στην λατρεία του μαμωνά μέσα από την Εκκλησία, κάνοντας την πίστη, «την ευσέβεια πορισμόν μέγα», μεγάλο βόλεμα, συμβιβασμό, «μπίζνες» και Θεομπαιξία.

Η ονομασία “ληστής” όμως αναφέρεται στα πνευματικά, στην Θεία Χάρη. Είναι οι στυγνοί εκγληματιές και επαγγελματίες ληστές οι οποίοι ληστεύουν την Θεία χάρη, τις ψυχές και την σωτηρία. Έρχονται ως «λύκοι με ένδυμα προβάτου». Είναι οι λυκοποιμένες, οι ΨΕΥΔεπίσκοποι και ΨΕΥΔΟδιδάσκαλοι. Δεν έχουν την Αλήθεια, τον Χριστό, ο Οποίος είναι η ΑυτοΑλήθεια, η Ενυπόστατη Αλήθεια. Δεν παρέχουν αγιασμό και σωτηρία. Δεν διδάσκουν την Ορθόδοξη Αποστολική και Αγιοπατερική Αλήθεια αλλά την αίρεση, την βλασφημία, το ψεύδος. Είναι οι Οικουμενιστές αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους, εκτός εάν φυσικά και αυτοί μετανοήσουν και εξέλθουν εκ μέσω αυτών και εν τέλει αφοριστούν κατ΄ εντολήν Κυρίου Παντοκράτος.

Αυτός ο εξερχομός, αυτή η έξοδός μας από τον αιρετικό, οικουμενιστικό κόσμο, δεν είναι καθόλου εύκολη. Συνιστά διωγμό. Επιφέρει φοβερό και ανείπωτο διωγμό. Κατατρεγμό. Στιγματισμό. Καταδικασμό. Βάσανα, ποινές, αντιδικίες, τιμωρίες, δοκιμασίες, κακουχίες, θλίψεις, συκοφαντίες και μάλιστα «εκ των έσω». Διαταράσσει καλές και στενές σχέσεις με ιερείς και επισκόπους, με πρώην «ευεργέτες», αρρωγούς και βηθούς, με καλοθελητές, φίλους και γνωστούς, «παπούληδες», γέροντες και πνευματικούς, ανάβει φωτιές, προσελκύει μάχαιρα δίστομη, ανοίγει «ταμπλώ δίπορτο».

Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα οι δικοί σου να σε θεωρούν «σχισματικό» και «αιρετικό» την στιγμή που οι ίδιοι κυριολεκτικώς βουλιάζουν μέσα στην αίρεση αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να το δουν αυτό. Δεν μπορούν. Τυφλοπάνι. Δεν αφήνουν τον εαυτό τους να το δεί πως πρέπει να αποτειχιστεί, είναι εντολή Κυρίου, να απομακρυνθεί από αιρετικούς ποιμένες, είτε είναι αυτοί καταδικασμένοι, είτε όχι. Είτε είναι αυτοί «ενεργεία», είτε «δυνάμει». Παιχνίδι τώρα με τις λέξεις… «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και να συμβιβαζόμαστε. Προφάσεις για να βολευόμαστε.

«Άντε τώρα» να πεις στους αδελφούς του Ιστολογίου «Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση» ή του Ιστολογίου «Ομολογία» πως είναι τεράστια, ανεπίτρεπτη και εμπαθής ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΙΑ, από την μια να αναρτούν τέτοια εξαιρετικά κείμενα του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, και από την άλλη παράλληλα να αναρτούν, αμέσως μετά, κείμενα όπως αυτό που ακολουθεί https://paterikiparadosi.blogspot.com.au/2018/02/a.html «Aφιέρωση (η γιορτή της Υπαπαντής) – Του «αειμνήστου» Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Θ.»

Ποίου Στεργίου Σάκκου; Δεν κατάλαβα; Αυτός ο οποίος αρνήθηκε να Αποτειχιστεί και απεβίωσε σε κοινωνία με τον παναιρετικό Βαρθολομαίο; Ποίου Νικολάου Σωτηροπούλου; Αυτός ο οποίος πολέμησε την Αποτείχιση των λαικών και απείλησε πως «θα μας αφορίσει» και ότι κάποιοι «ζωηροί τύποι» κάνουν «θανάσιμο λάθος» και δεν εκκλησιάζονται σε ναούς του Βαρθολομαίου, δεν κοινωνούν σε ναούς του Αρχιβλασφήμου Στυλιανού, και εν τέλει απεβίωσε και αυτός σε κοινωνία με τον Βαρθολομαίο, κηδευόμενος από ιερείς οι οποίοι συμβιβάζονται και παραμένουν σε κοινωνία με τον Βαρθολομαίο και με παρουσία επισκόπων οι οποίοι και αυτοί υποκρίνονται και ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΝΤΑΙ παραμένοντας ενωμένοι εκκλησιολογικώς και μυστηριακώς με τον Βαρθολομαίο! Του δωρίζουν και προσωπογραφία-αγιογραφία “μπούστο” για να’ χει γούστο η υπόθεση και να διατηρηθεί η μητροπολιτική του θέση.

Ανήκουν και αυτοί, όλοι αυτοί, σε αυτήν την κατηγορία του παραπάνω άρθρου, στην ίδια ακριβώς καταδίκη του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου! Λέγει επί λέξει το κείμενο: “Αὐτούς τούς ὀνομάζει «παλιμβούλους» (ὑπούλους, μεταβλητούς, ἀδοκίμους, ἀνελευθέρους) καί «ἀμφοτεροπροσώπους» (διπροσώπους, ὑποκριτάς).””

Ποιόν Σάκκο, ποιόν Αμβρόσιο και για ποιόν Λαγκαδά μιλάμε; Δεν κατάλαβα! Επαινούμε κι αναρτούμε άρθρα του ψευδεπισκόπου Ιεροθέου Βλάχου ο οποίος βγαίνει ανερυθρίαστα στα τηλεοπτικά κανάλια, διαλαλώντας τρανώτατα το “γιατί δεν υπέγραψα τις αποφάσεις της Κρήτης;” Ναι;; Μήπως έψαχνε και το δικό σου όνομα για να συγκινηθεί ο Πάπας Φραγκίσκος και να διαλαλήσει κι αυτός διάγγελμα απ’ το μπαλκόνι του Βατικανού: “Ιερόθεος ή Αθανάσιος Λεμεσού ουχ υπέγραψαν, ουδέν εποιήσαμεν;”

Η μήπως γινόμαστε και μεις μερολήπτες και προσωπολάτρες και διπλωματικώς υποκρινόμαστε λέγοντας πως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης «τα έλεγε αυτά μόνο για τους ηγουμένους και αποκλειστικώς για την συμβιβαστική κατακράτηση της ηγουμενίας»; Ναι; Τότε, ΓΙΑ διαβάστε καλά και πάλι, παρακαλώ, τα παραπάνω:

«Δι’ αὐτόν τόν λόγο ὁ ὅσιος (Θεόδωρος ο Στουδίτης) συνιστᾶ στίς κατηχήσεις του ὄχι μόνο ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἐπί πλέον καί ἀπό τούς συμβιβασμένους καί εἰρηνεύοντας (μαζί τους) πρίν ἀπό τήν ἀποκατάστασι τῆς Πίστεως. Αὐτούς τούς ὀνομάζει «παλιμβούλους» (ὑπούλους, μεταβλητούς, ἀδοκίμους, ἀνελευθέρους) καί «ἀμφοτεροπροσώπους» (διπροσώπους, ὑποκριτάς).”

Ανήκουν ΟΛΟΙ σε αυτήν την κατηγορία. Ας μην γελιόμαστε και ας μην κοροϊδευόμαστε! Ας μην υποκρινόμαστε και ας γινόμαστε θεατρίνοι. Ας μην μεροληπτούμε κι ας μην καταντούμε προσωπολάτρες. «Φίλος ο Πλάτων, ΦΙΛΤΑΤΗ η Αλήθεια!» Όσες αγάπες και όσες φιλίες κι αν έχουμε ή είχαμε με κάποια πρόσωπα. Πάνω από όλα η ΑΛΗΘΕΙΑ του Χριστού.

Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω σεβαστά κατά τα άλλα πρόσωπα καθώς και όλοι οι λοιποί χαρισματούχοι γέροντες, απεβίωσαν σε εκκλησιαστική/μυστηριακή κοινωνία με τον Βαρθολομαίο, με αυτόν όντως «τον μεγαλύτερο αντίχριστο και χειρότερο αιρετικό όλων των αιώνων, χειρότερο και από τον Άρειο!» Εάν δεν απεβίωσαν σε κοινωνία μαζί του και ψεύδομαι, παρακαλώ πολύ να μου το αποδείξετε με επιχειρήματα και όχι με προσωπικές κατηγορίες «ότι δεν λυπήθηκα τον δάσκαλό μου» ή δεν τους σέβομαι ή τους βλασφημώ. Βλάπτω την φήμη τους;; Αποδείξατέ το! Και θα ζητήσω δημοσίως συγγνώμη!

Μήπως όμως εσείς βλάπτετε την φήμη του Αγίου Πνεύματος; Μήπως βλάπτετε και εσείς την φήμη των Αγίων Πατέρων κι ας διατείνεστε για “Πατερική Παράδοση;” Μήπως πρέπει να το ονομάσετε “Οικονομιακή Παράδοση;” Μήπως συμβιβάζεσθε φιλοφρονητικώς και διαφημίζετε μεροληπτικώς, άτομα συμβιβασμένα έστω και κεκοιμημένα; Ποιοί; Θεολόγοι, χαρισματούχοι, τί μ΄ αυτό; Τί κι αν ήταν χαρισματούχοι; Κι ο Απόστολος Πέτρος χαρισματούχος ήτανε, και όμως πρόδωσε! Και ο Απόστολος Ιούδας νεκρούς ανέσταινε και όμως πρόδωσε. «Ποῖός σε τρόπος Ἰούδα, προδότην τοῦ Σωτῆρος εἰργάσατο; μὴ τοῦ χοροῦ σε τῶν Ἀποστόλων ἐχώρισε; μὴ τοῦ χαρίσματος τῶν ἰαμάτων ἐστέρησε; μὴ συνδειπνήσας ἐκείνοις, σὲ τῆς τραπέζης ἀπώσατο; μὴ τῶν ἄλλων νίψας τοὺς πόδας, τοὺς σοὺς ὑπερεῖδεν; ὢ πόσων ἀγαθῶν, ἀμνήμων ἐγένου!»

Και μεις οι αμνήμωνες και αχάριστοι στους Αγίους Πατέρες, «την χαρίζουμε» σε πρόσωπα αγαπητά, «οργανωσιακά» (και ο ίδιος «οργανωσιακός» ήμουν κάποτε) αλλ’ ουδέποτε “Καντιωτικός ή Σωτηροπουλικός” όπως με κατηγορούσαν. Δεν σταυρώθηκε ο Σωτηρόπουλος για μένα, αλλ’ ο Χριστός! Ο Χριστός μου έδωσε ΕΝΤΟΛΗ Κυρίου Παντοκράτορος να ΦΕΥΓΩ από τους λυκοποιμένες, όχι να κοινωνώ από τα χέρια τους. «Τα πρόβατά μου ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ!» (Ιωάν. 10, 5).

Οι Άγιοι Πατέρες μας δίδαξαν και μας παρέδωσαν πάλι εντολή (και όχι επιλογή κατά γούστο, κατά σύνδεσιν και φιλίαν) να αποκρυνόμαστε όχι μόνο από τους αιρετικούς αλλά και από τους συμβιβασμένους, οι οποίοι για διαφορετικό λόγο ο καθένας, αρνήθηκαν να διακόψουν το Μνημόσυνο οριστικώς (όχι για «τρία χρόνια», αυτό κι αν είναι καινοτομία!) και αρνήθηκαν πεισματικώς να διακόψουν την μυστηριακή κοινωνία, και μας προέτρεπαν ΦΕΥ, να παραμένουμε σε κοινωνία με τον χειρότερο κι από τον Άρειο Αιρετικό, Αιρεσιάρχη ψευτοπατριάρχη!

Ποίον «Σάκκο» μου λέτε τώρα; Καταλαβαίνετε τί κακό κάνετε στην Αποτείχιση και τι όπλα δείνετε στους συμβιβασμένους εδώ στην Αυστραλία να μας κατηγορούν και να μας διώκουν (με δικά σας πάντοτε όπλα) λέγοντας επιδεικτικά και υπεροπτικά με εμφανή, κατάδηλη προσωπολατρεία:

«Εφ΄ όσον δεν το έκανε ο π. Αυγουστίνος, ο κ. Σωτηρόπουλος κι ο κ. Σάκκος, ΟΥΤΕ κι εμείς το κάνουμε, έναν Πανταζή θ΄ ακούσουμε τώρα;;;;; Είσαι συ ανώτερος απ΄ αυτούς; Δεν βλέπεις ότι οι άλλοι «αποτειχισμένοι» αδελφοί σου τους διαφημίζουν και τους αγιοποιούν; Εσείς είστε βασιλικότεροι του Βασιλέως;»

Ας μην υποτιμούμε τον διάβολο! Χιλιάδων χρόνων πείρα και μάλιστα με επιτυχίες τρανταχτές να ρίχνει κάτι μεγάλους ασκητές… Δεν τον νοιάζει ένας Πανταζής. Ένας π. Αυγουστίνος όμως, ένας Σωτηρόπουλος κι ένας Σάκκος, αυτοί τον νοιάζουν και ΑΥΤΟΥΣ καταφέρνει να μην Αποτειχίζονται για να αφήνουν ΑΝΤΙπατερική “κληρονομιά” στους μυριάδες φανατισμένους και ειδωλοποιούντες οπαδούς τους ανά την οικουμένη.

Εμπρός λοιπόν, αδέλφια μας, γίνετε κι εσείς συναντιλήπτορες στον ανέσπερο διωγμό μας! Μην προσκυνάτε τα πρόσωπα, τους «αγαπητούς σας φίλους». Ο Χριστός Μοναδικός σας Φίλος! «Εί φίλοι Μου εστέ…» Αυτούς τους συμβιβασμένους φίλους σας χρησιμοποιούν οι εχθροί μας για σφενδόνα εναντίον ημών των ΣΥΝ-αποτειχισθέντων εν Χριστώ αδελφών σας και ΣΕΙΣ τους τρέφετε το μίσος, φουντώνετε το πάθος και επιδεινώνετε τον διωγμό μας!

Εμπρός, να σας χαρώ, απαντήστε τους στην τελευταία αυτή πρόφαση και κατηγορία! Υπερασπιστείτε την Αλήθεια, τον Χριστό «πείτε τα ωμά έξω απ΄ τα δόντια», σταθείτε υπεράνω προσώπων! Σκεφτείτε μόνο, όποια αντεπίθεση και αντιπαράθεση εγωιστική μας κάνετε, οπλίζετε με σημαία χαιρεκακίας και τρόπαια διχόνοιας τους εχθρούς μας. Τους σιμβιβασμένους και “ειρηνεύοντες” δίχως διωγμούς.

Μην μένετε μόνο στα άρθρα! Μην αναρτείτε μόνο άρθρα όπως το πολύ ωραίο και ορθότατο παραπάνω! Αφού θέλετε τόσο πολύ να παραπέμπετε στον Άγιο θεόδωρο τον Στουδίτη, ακόυστε τον εδώ που λέγει κατηγορηματικά:

«Οὐδείς ἅγιος τόν τοῦ Θεοῦ νόμον παραβέβηκεν, οὐδέ παραβάς δύναται καλεῖσθαι Ἅγιος». (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης P.G. 99, 1048).

Δηλαδή: “Κανένας Ἅγιος δέν μπορεῖ νά καταπατεῖ καί νά παραβιάζει συνειδητά τόν νόμον τοῦ Θεοῦ. Καί φυσικά ὅταν συμβεῖ αὐτό, δέν γίνεται οὔτε μπορεῖ αὐτός νά εἶναι καί νά ὀνομάζεται Ἅγιος!”

Μή λοιπόν μας τους «πλασάρετε» ως Αγίους. Το ΄πε ο Βαρθολομαίος. Ας αφήσουμε να μας το πει πρωτίστως και τελεσιδίκως ο Τριαδικός Θεός. Κι εγώ ο ίδιος είχα πέσει στην φοβερή πλάνη αυτή, πριν κάνω Αποτείχιση εν Κυρίω, να θεωρώ τον π. Αυγουστίνο «άγιο», να γράψω άρθρο υπέρ της αγιότητός του και μάλιστα να συντάξω και Απολυτίκιο υπέρ αυτού…»

Κείνον μάλιστα τον καιρό, ανήκα σε αυτούς κι εγώ, για τους οποίους ο ίδιος έλεγε κατηγορηματικώς και εμπαικτικώς, με σίχαμα εμφανές και μ΄ όλο του το δίκιο! «Να δείτε που όταν πεθάνω θα βγουν κάτι τρελλοί και ηλίθιοι να με βγάλουν και «άγιο»! Ήμουν λοιπόν κι εγω ηλίθιος και τρελλός. Μη γίνεσθε και σεις τοιούτοι.

Μην διακυματίζετε υποκριτικά το φρικτό και αυτοκαταδικαστικό χωρίο:

«Πᾶς ὁ λέγων παρά τά διατεταγμένα ἤ πράσσων κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα ποιῆ, ΛΥΚΟΣ σοί φαινέσθω ἐν προβάτου δορά φθοράν προβάτου κατεργαζόμενος». (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος P.G. 5, 912).

Έπραξαν ΠΑΡΑ τα διατεταγμένα! Έπραξαν αντίθετα, ναί ή ού; Παρ΄ όλα αυτά, δεν δύναμαι να τους αποκαλέσω «λύκους». Όχι. Θού Κύριε… Ήταν οσιακές και χαρισματικές μορφές. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΟΛΑΖΩ. Ο Θεός να τους ελεήσει και να τους συγχωρέσει για αυτή τους την άρνηση, έστω και από δήθεν «φοβία αποφυγής Παλαιοημερολογιτικών σχισμάτων…» Ήταν άρνηση και όχι επαινετή αρετή. Δεν στάθηκαν παράδειγμα προς μίμησιν και έθεσαν τοιουτρόπως τον εαυτό τους υπεράνω των Αγίων Πατέρων, διακριτικότερο και σοφότερο από αυτούς. Συνέβαλαν με την αδράνειά τους στην παράταση της Παναιρέσεως.

Και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος καρτερεί ακόμη και μετά θάνατον, αναμένει παθητικώς «άχρι καιρού» να έλθει κάποια σύνοδος κι ας ήλθε κι ας πέρασε ο δικός του καιρός. Γέννησε και κληροδότησε την αίρεση του “Αχρικαιριτισμού”. Ο καιρός του Οικουμενισμού δεν είναι «ο ενιαυτός του Κυρίου δεκτός.» Οι αιρετικοί ψευδεπίσκοποι θριαμβεύουν. Γαμπρίζουν με τον Πάπα και «Κολυμπαρίζουν» με τις αιρέσεις απωλείας. Συνευρίσκονται οι εβδελυγμένοι στην μεμιασμένη κοίτη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών και “δι΄ ευχών των αμερικάνων γερόντων ημών” παραμένουμε “με το αζημίωτο” στην “Μητέρα Βαρθολομέϊκη εκκλησία…”

Εμείς οι αποτειχισμένοι γινόμαστε αποτυχημένοι και κατά τ΄ άλλα «οικονομούμε» και ορμούμε στους ερημωμένους από τον Ένοικο και από άγγελους ναούς, για να αγιαστούμε με την ίδια αγιαστούρα που έσκυψε σιχαμερώς “αγαλλομένω ποδί” και ο Γερμανίας Αυγουστίνος για να τον «αγιάσει» ο Καρδινάλιος του αντιχρίστου Πάπα…

Σκύψτε ευλογημένοι συμβιβασμένοι! Ενσκύψατε και αφουγκραστείτε τον πόνο των οικουμενιστών. Διαγράψατε από το τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας, κάθε Μυστηρίου ή Τελετής και κάθε Προσευχής το τελικό Αγιοπατερικό επισφράγισμα: «Δι΄ ευχών των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ημών!» Μετατρέψατέ το, ώ μεταπατέρες, και πείτε: «Δι΄ ευχών των χαρισματούχων γερόντων ημών…»

Δεν τους ειρωνεύομαι και ούτε τους «βρίζω». Η ύβρις εμπεριέχει εμπάθεια, κακοήθεια και ψεύδος. Δεν έχω εμπάθεια και δεν διακατέχομαι από καμία κακοήθεια. Κύριος οίδεν, ΔΕΝ ψεύδομαι! Μεταφέρω μόνο μία πάρα πολύ πικρή, οδυνηρή, συνταρακτική και αδιάψευστη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Δεν έπαυσαν, ως όφειλαν, την Μνημόνευση των αιρετικών εχθρών του Θεού. Δεν αποτειχίστηκαν εκ των λυκοποιμένων και ψευδεπισκόπων οι οποίοι ήδη βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της Εκκλησίας Χριστού αλλά παρέμειναν έως θανάτου μαζί τους.

Απεβίωσαν κοινωνούντες τη αιρέσει…

Ψεύδομαι; ΜΑΡΤΥΣ μου ο Θεός!

Πηγή: http://www.wallingoff.com/904