O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 28 Ιουλίου 2017

Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος, Παρμένα διακόνων.

Πρόχορος, Νικάνωρ, Παρμενάς και Τίμων οι Άγιοι Απόστολοι εχρημάτισαν μαθηταί των δώδεκα Αποστόλων και συνηριθμούντο μετά των Εβδομήκοντα, όντες συνδιάκονοι μετά του Πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Περί τούτων γράφει ο ιερός Λουκάς εις τας Πράξεις των Αποστόλων λέγων· «Και εξελέξαντο (οι δώδεκα Απόστολοι δηλαδή) Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν» (Πράξεις στ: 5).

Αφού δε έπαυσαν διακονούντες θεαρέστως και ανεπιλήπτως εις τας τραπέζας των χηρών και των πτωχών εν Ιερουσαλήμ, τότε ο Πρόχορος περιεπάτει προς κήρυξιν του Ευαγγελίου μετά του επιστηθίου φίλου του και Θεολόγου Ιωάννου, συμπονών μετ’ αυτού εις την συγγραφήν του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, και συγκοινωνός γενόμενος των πειρασμών και των θλίψεων του διδασκάλου του. Προχειρισθείς δε Επίσκοπος Νικομηδείας μετά την μετάστασιν του μεγάλου Ιωάννου, έφερε δια του λόγου του εις καλυτέραν κατάστασιν όλους τους εκείσε ευρισκομένους, διδάσκων αυτούς να μη υποδουλώνωσι το κρείττον εις το χείρον, ήτοι την ψυχήν εις το σώμα και εις τα πάθη του σώματος, αλλά τουναντίον να υποτάσσωσι το σώμα και τα τούτου πάθη εις την ψυχήν και εις τον ορθόν λόγον και την διάκρισιν· και ούτω νομοθετών ετελείωσεν ο αοίδιμος την ζωήν του. Ο δε Άγιος Νικάνωρ παρέδωκε την ψυχήν του εις τον Θεόν, κατ’ εκείνην την ιδίαν ημέραν, κατά την οποίαν ελιθοβολήθη ο Άγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος, διότι έπρεπεν ο συνδιάκονος Νικάνωρ να αποθάνη μετά του αρχιδιακόνου Στεφάνου, και οι δύο ούτοι έχοντες όμοια τα φρονήματα, έπρεπε να λάβωσιν επομένως αυθημερόν και τα τέλη και τους στεφάνους. Ο δε Άγιος απόστολος Τίμων διηκόνει και αυτός εις τας χρείας των Αγίων μετά του πρωτοάθλου και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Είτα χειροτονηθείς υπό των Αγίων Αποστόλων Επίσκοπος εις την Βόστραν την εν τη Αραβία, και μεταβάς εκεί, ηγωνίσθη καθ’ υπερβολήν ο μακάριος, και πολλούς απίστους ωδήγησεν εις την πίστιν, και κατέστησεν οικείους μετά του Χριστού. Διο πρώτον μεν εδάρη πολύ υπό των εκεί απίστων και Ελλήνων, έπειτα δε κατακαείς απήλθε προς Κύριον. Ο δε Άγιος Παρμενάς διακονών και υπηρετών θεοφιλώς εις την υπηρεσίαν των Αγίων έγινεν ευάρεστος και εις τον Χριστόν και εις τους δώδεκα μαθητάς του Κυρίου· ασθενήσας δε έπειτα παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Θεού, έμπροσθεν των Αγίων Αποστόλων, κηδευθείς πρεπόντως υπ’ αυτών των Αποστόλων και θρηνηθείς συμμέτρως υπ’ αυτών.