Απάντηση A’ προς Χρήστο Λιβανό – Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ -- του Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου

Γράφτηκε στις 3 Μαΐου 2015 – Κυριακή του Παραλύτου

(ουδεμία ειρωνεία συντελείται με την αναγραφή της συγκεκριμένης Εορτής. Το ότι οι Πατέρες όμως εντοπίζουν την παραμονή μας στην αίρεση ως “πνευματική παραλυσία” αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ύβρις αλλά αγάπη εν αληθεία…)

Απάντηση προς Χρήστο Λιβανό

(Σε πρώτο πρόσωπο και Ευαγγελικό Ενικό, χωρίς πληθυντικούς “ευγενείας”):

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ μου Χρήστο,

Χριστός Ανέστη!

Χαίρομαι πραγματικά που διέθεσες από τον όντως πολύτιμο χρόνο σου, τον οποίο “δεν διαθέτεις” (όπως ακριβώς και ο γράφων) για να απαντάς σε μας τους Αποτειχισθέντες. Αυτό είναι όντως αξιέπαινο. Δεν έχεις εξ’ άλλου τίποτε να φοβηθείς. Φοβούνται μόνο και δειλιάζουν, μεροληπτούν, λογοκρίνουν και αδικούν τα διάφορα, δικαίως χαρακτηριζόμενα «χριστιανούλικα» ιστολόγια, τα οποία συστηματικά και «δουλικά» αναρτούν τις θέσεις των αντιοικουμενιστών, εν προκειμένω τη δική σου, όχι όμως και τις δικές μας απαντήσεις. Κρίμα… Και έπειτα μιλούν για Εκκλησιαστική Δημοκρατία, Χριστιανική δικαιοκρατία και Ευαγγελική αξιοκρατία. Για ισότητα και αδέσμευτη διαφορετικότητα.

Επειδή όμως δεν είμαστε εχθροί σου μα εν Χριστώ συναγωνιστές και συν-αντιοικουμενιστές αδελφοί σου, θεωρώ πως δεν είναι ωραίο και χριστιανικό να προεξοφλείς και να τερματίζεις τόσο απότομα, τόσο άχαρα και άψυχα, έναν τόσο εύμορφο, έμψυχο και αληθοτόκο διάλογο με το να δηλώνεις αποχώρηση και να προκαταλαμβάνεις αποστασιοποίηση λέγοντας “δεν θα απαντήσω”.

Καλό θα είναι, για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού και ένεκα της Ακηθείας Αυτού, όσο μπορείς, έστω και επ’ ολίγω, να απαντήσεις. Όχι τόσο από υποχρέωση, όσο από αγαθή προαίρεση και πνεύμα ομοψυχίας. Ο ίδιος που σου τα γράφω αυτά, αδελφέ μου Χρήστο, θυσιάζω από τον επουσιώδη ύπνο, (είναι 3 τα χαράματα και ντρέπομαι που το αναφέρω) την επιβεβλημένη ξεκούραση και τις πολυτιμότατες μα πρωτίστως αδιαπραγμάτευτες οιογενειακές μου υποχρεώσεις, (ως πατέρας πέντε τέκνων κάτω των πέντε ετών, συμπεριλαμβανομένων δύο διδύμων, δύο εκτός κοιλίας και δύο εντός μήτρας συζύγου, όμως δε ολοκληρωμένων ανθρώπων κατ’ εικόνα Θεού) λέγοντας μάλιστα το πανιερώτατον μετά πάσης πρωτεραιότητος: “Κτίζω” Εκκλησίαν, ναι, την Κατ’ Οίκον Εκλησίαν!!!)

Δεν αμελώ όμως την Εκκλησία του Χριστού την Οντολογική, την Διαχρονική και όχι την Διοικητή, όχι την Περιφερειακή “εκκλησία” η οποία είναι ΗΔΗ ηνωμένη μετά του Αιρεσιάρχου Πάπα, Μνημονευομένη αυτόν, γυμνή τη κεφαλή, εν πλήρη μάλιστα καταστολή και εξ’ “Ωραίας” Πύλης ως “Παναγιώτατον”), η οποία είναι ΗΔΗ οργανικώς, μυστηριακώς, συλλειτουργικώς, ιεραρχικώς (εξ’ ανωτάτης επιγείου κεφαλής) και ΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΣ ΗΝΩΜΕΝΗ με το Σατανικό, Εωσφορικό, Βεβηλωτικό και Βαβυλωνιακό, “Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών” (ούτε καν θα τολμήσω εκ παραδρομής να επαναλάβω τον κατά πάντα βλάσφημο Πληθυντικό “εκκλησιών” και παρακαλώ όσους το μετέρχονται να το αναγράφουν ομολογιακώς, πάντοτε εντός εισαγωγικών και πάντοτε με μικρό “ε”).

ΑΥΤΗ και μόνο αυτή μου η απάντηση, αδελφέ μου Χρήστο, θα έπρεπε να λύσει πολλά μέσα σου.

Απορώ, πως σου διαφεύγουν αυτά τα δύο απολύτως βασικά, βασικότατα, θεμελιωδέστατα και ουσιαστκότατα ζητήματα, κι αν δεν σου διαφεύγουν και τα γνωρίζεις (όπως πιστεύω καλώς επίστασαι) τότε γιατί τα προσπερνάς με ανεπίτρεπτη για τις γνώσεις σου αφέλεια και το πολυχρόνιο μαχητικό σου βαρύ μητρώο; Χρόνια τώρα διαβάζω τα άρθρα σου και θαυμάζω το δοθέν σοι τάλαντον. Για το κοινό που μας διαβάζει όμως, θα πρέπει να τονίσω ότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικώς ούτε μιλήσαμε ή επικοινωνήσαμε καθόλου και δεν έχουμε “τίποτε να μοιράσουμε”.

Πίστεψέ με, Χρήστο, και θέλω να σε προλάβω, μην επιτρέψεις το ασθενές και ανθρώπινον, να νομίσεις με δικά σου τυχόν εσφαλμένα συμπεράσματα πως αντιδικώ μαζί σου ή γράφω με προκατάληψη… Γράφω με αγάπη Χριστού, Χρήστο! Γράφω ΟΧΙ για να σε κάνω “οπαδό” μας, όπως λίαν αδίκως και όλως συκοφαντικώς μας επισυνάπτεις την δεινή κατηγορία που ανήκει μόνο στους ζηλωτές…

Χρήστο, αδελφέ μου, δεν θέλω να σε αδικήσω. Έχω κάτι πολύ σημαντικό ως προς την απάντησή σου στον Παναγιώτη Σημάτη, για σένα να ομολογήσω. Ύστερα από τα κοινά εισαγωγικά, ξεκινάς με μια περίτρανη και Αγιοπατερική, Κανονολογική Ομολογία που ΣΕ ΤΙΜΑ υπέρ του δέοντος!

Οφείλω να ομολογήσω πως σε κανέναν από τους γνωστούς αντι-οικουμενιστές δεν έχω συναντήσει τέτοια παρρησία και τόλμη να λες τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Κάνεις μία δήλωση την οποία λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα την κάνουν! Χρήστο, συγχαρητήρια! Σε επαινώ επαξίως, σε τιμώ και σε ευχαριστώ δημοσίως για την ειλικρίνειά σου! Γράφεις, και το βροντοφωνάζεις παγκοσμίως:

“Η Αποτείχιση δεν είναι σχίσμα!”

Ερμηνεύεις έτσι άριστα τον ΙΕ’ Κανόνα της Αγίας, Αποστολικής Πρωτοδευτέρας Συνόδου: “οι αποτειχίζοντες εαυτούς… ΟΥ σχίσματι την ένωσιν της εκκλησίας κατέτεμον!”

Δύνασαι λοιπόν και βλέπεις ολοκάθαρα, τόσο απλά, τόσο αγνά και αληθινά, αυτό που δυσκολεύονται τόσο πολύ και αδυνατούν να ιδούν, λόγω της εμπαθείας τους, τόσοι αντιοικουμενιστές αδελφοί. Μας αποκαλούν σχισματικούς ενώ

ΔΕΝ προχωρήσαμε σε σχίσμα,

ΔΕΝ δημιουργήσαμε Νέες Πολυκέφαλες Συνόδους και

ΔΕΝ προβήκαμε σε ανεξέλεγκτες αντικανονικές χειροτονίες. Σε αυτό λοιπόν είσαι απολύτως δίκαιος.

Στα άλλα όμως, Χρήστο, μας αδικείς… Και εξηγούμαι.

Μας κατηγορείς ότι “μιμούνται δυστυχώς τους Παλαιοημερολογίτες στην επίμονη και φορτική άσκηση πιέσεων, με υπερβάλλοντα ζήλο και ανάρμοστη πολλές φορές συμπεριφορά, προς πιστά και συνειδητά μέλη της Εκκλησίας να τους μιμηθούν και να αποτειχιστούν…”

Χρήστο μου, μη μας λερώνεις το μαντήλι τόσο άσχημα. Αρκετά μας το λέρωσε η ξενιτειά κι είσαι και συ παθών από την ίδια “λέρα”. Δεν ασκούμε καμία πίεση κι ας ερμηνεύεται συχνά απ’ τον καθένα έτσι. Αν δεν είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε το Κυριακόν “όστις θέλει”, τότε δεν είμαστε σε σωστή θέση.

Από την άλλη όμως, δεν μπορούμε να μείνουμε αναίσθητοι, άπρακτοι και αμέριμνοι (κατά το Αποστολικό “μέριμνα πασών των εκκλησιών” – των τοπικών εννοείται!) Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να σιωπούμε (και οι λίθοι κεκράξωνται!) όταν ποδοπατείται η Αλήθεια, καταφρονούνται οι Ιεροί Κανόνες και προδίδεται η Αγία Ορθόδοξή μας Πίστη. Ίσως αυτή μας η φαινομενική «πίεση» να είναι έκφραση του πόνου και της οδύνης που διακατέχει τη ψυχή μας, μη ανεχόμενοι να βλέπουμε τους ιερείς μας, τους γέροντές μας και τους οικείους μας, να ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με την αίρεση και με αιρετικούς «ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες» (όρος του Αγίου Πνεύματος και έκφραση των Αγίων Πατέρων, όχι δική μου).

Μιλάς για «υπερβάλλοντα ζήλο». Ο ζήλος του Θεού δεν γίνεται και δεν μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της υπερβολής, αλλιώς δεν είναι ζήλος Θεού αλλά ζηλοτυπία του πονηρού ή ζήλος «εκ δεξιών» όπως λένε. Ο ζήλος ο δικός μας, είναι ζήλος Αγιογραφικός, Αγιοπατερικός, χωρίς όμως να αποτολμούμε να εξισώνουμε τους αμαρτωλούς, μηδαμινούς και αναξίους εαυτούς μας, με τους Πατέρες. Παρ’ όλα αυτά, «ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα πνευματικά». Ο Πανάγαθος Πατήρ μας εχάρισε τον Υιόν. Είναι και Αυτός Χάρισμα Θεϊκό! Πώς να τον χαρίσουμε τοις «αιρετικοίς κυσί;» Πώς να το επιρρίψουμε στους χοίρους, στους ανωμάλους και στις λεσβίες του Π.Σ.«ε»; Χρήστο, «ο ζήλος του Οίκου του Θεού μας, μας κατατρώγει». Είναι καλός, υγειής ζήλος και όχι αρρωστημένος. Πάνω απ’ όλα ο ζήλος μας δεν είναι ζηλωτισμός! Ας γίνει επιτέλους αυτός ο διαχωρισμός. Και ο πνευματικός μας, ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, διεχώρησε τη θέση του μαζί τους και δεν προσχώρησε σε καμία από τις παρατάξεις τους.

Μιλάς επίσης για «ανάρμοστη πολλές φορές συμπεριφορά». Εδώ, το παραδέχομαι ταπεινά, σκύβω το κεφάλι, και με πραγματική ντροπή, λυπάμαι που αρκετές φορές μίλησα σε κάποιους απρεπώς, επιθετικώς και κοσμικώ τω τρόπω. Και έχω μετανιώσει για αυτή μου την ανάρμοστη συμπεριφορά και ζήτησα και ξαναζητώ και τώρα δημοσίως ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Άλλοι πάλι Αποτειχισθέντες αδελφοί, έχουν άλλο τρόπο εκφράσεως, άλλη ξεχωριστή γραμμή και ο καθένας θα απολογηθεί για τον εαυτό του. Ως προς την έκφραση και τους τρόπους προσεγγίσεως, δεν εκπροσωπώ κανένα διά του παρόντος παρά μόνο τον εαυτό μου. Αλλά και δεν είναι δίκαιο να «τσουβαλιάζουμε» όλους τους Αποτειχισθέντες αδελφούς επειδή κάνα δύο απ’ αυτούς χάνουν τον έλεγχο και απρεπούν ανεπίτρεπτα. Όλοι μας κάπου πταίομεν άπαντες.

Έπειτα επεισέρχεσαι στο βαθύτερο θέμα των «προϋποθέσεων και συνθηκών» και λέγεις:

«(Και τα κάνουν όλα αυτά) μη υπαρχουσών των αναγκαίων προϋποθέσεων και συνθηκών παντού και πάντοτε για μια τέτοια αποτείχιση.»

Ευθύς εξ’ αρχής σου παρέθεσα ΔΥΟ από τις σοβαρότερες και αναγκαιότερες προϋποθέσεις και συνθήκες. Θα σου τις αναφέρω ξανά συντόμως, καθώς και θα σου παραθέσω μία, χειρότερη, ανώτερη, δεινότερη και συγκλονιστικότερη από όλες τις άλλες δύο ή όσες άλλες έχουν ποτέ αναφερθεί.

Α) Η μία «προϋπόθεση και συνθήκη» (μάλλον Συνθηκολόγηση!) είναι η Επίσημη και εν Δημοσία Λατρεία, γυμνή τη κεφαλή, εν πλήρη καταστολή και εξ’ “Ωραίας” Πύλης Μνημόνευση του Εωσφορικού, Αιρεσιάρχου Πάπα ως, φευ, «κανονικού επισκόπου» της Εκκλησίας μας. Αυτή η Επίσημη Μνημόνευση συνεχίζεται «κεκλεισμένων των θυρών» να επιτελείται και να συνοδεύεται εις τα ανοιχτά πλέον με «χιλιάδες δυο» απαγορευμένες συμπροσευχές, συλλείτουργα και καταπατήσεις Κανόνων! Ουδείς το αμφισβητεί αυτό (παρά μόνον οι «ελλειπείς» αυλοκόλακες της λασπωμένης πατριαρχικής αυλής).

Β) Η άλλη είναι η Δογματική, Λειτουργική, Οντολογική, Οργανική, Μυστηριακή, Συλλειτουργική, Ιεραρχική, Πατριαρχική και διαποιμαντική ΚΟΙΝΩΝΙΑ με την Παναίρεση διά του «θεού» ΠΑΝ-αιρετικού ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ Π.Σ.«ε». Και ΜΗ μου πεις διπλωματικά, σαν τον επαίσχυντο και προδοτικό Μητροπολίτη Πειραιώς πως «η συμμετοχή μας στο Π.Σ.«ε» είναι απλώς μία κοινωνική εκδήλωση…!!» Νουν ΕΧΟΥΜΕ και ας ΜΗ μας υποβαθμίζουν προκλητικότατα την αδούλωτη και ασυμβίβαστη νοημοσύνη!!!

Γ) Τρίτη και σπουδαιότερη, ανατριχιαστικότερη και κρισιμοτάτη είναι η εξής προϋπόθεση και θα μείνω σε αυτήν, αδελφέ μου Χρήστο, περιμένοντας τη δική σου δίκαιη ανταπόκριση, χωρίς να προχωρήσω σε όλα τα άλλα τρεπτά σημεία της απαντήσεώς σου στον αγαπητό αδελφό Παναγιώτη, διότι θα χρειαστεί μια δεύτερη, ίσως και Τρίτη συνέχεια εκ μέρους μου για όσα μας εγκαλείς. Δεν μπορούμε να υπερπηδήσουμε τίποτε και να αφήσουμε κενά…

Πρόσεξε όμως τούτο και δώσατε όλοι οι αντιφρονούντες και με την παναίρεση ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ προσοχή!

Η Αλήθεια είναι αυτή και ενώ όλοι οι αντι-οικουμενιστές και συμβιβασθέντες ζώντες νέο-γέροντες, (τύπου Εφραίμ της Αριζόνας) ακόμη όμως και αυτοί οι πάρα πολύ αγαπητοί και από μας απολύτως σεβαστοί Νεοκαταταγέντες Άγιοι, οι κατά τα άλλα ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΟΙ!!! Και ΠΟΙΟΣ το είπε πως οι Άγιοι είναι αυτομάτως, απρουποθέτως και αλάθητοι και άρα πρόωρα μέτοχοι της Αλανθάστου Θεότητος το Κράτος;;;;;) Όλοι λοιπόν οι αντι-οικουμενιστές διατείνονται πως παραμένουν «εντός Εκκλησίας» (ΠΟΛΥ ΣΧΕΤΙΚΟ αυτό το «εντός» αλλά θα το αναλύσω στη Β’ απάντησή μου) αντιθέτως όμως παραβλέπουν, (δεν μπορώ να πω «σκοπίμως», δεν ξέρω) αγνοούν, κάνουν τα «στραβά μάτια» και…. Ω Θεέ και Κύριε, Ω Κύριε και Θεέ μου, εθελοτυφλούν και… σιωπούν… κι ομολογούν κι επικαλούνται «λόγους διακρίσεως» για μία προϋπόθεση η οποία όχι μόνο, «μη υπαρχουσών των αναγκαίων προϋποθέσεων και συνθηκών παντού και πάντοτε» αλλά ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΟΤΕ λανθάνουν, αποτυγχάνουν και πλανώνται μάλιστα εκ δεξιών!

Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως όλοι οι Ορθόδοξοι Πιστοί, κατά την Θεία Κοινωνία, το Κέντρο της Θείας Λατρείας μας, ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ, γινόμαστε ΕΝ ΣΩΜΑ. Αυτή η Μυστηριακή ένωση δεν είναι αυτοτελής, αυτόματη και ανεξάρτητη. Έχει την αναφορά της στον Μνημονευόμενο Επίσκοπο. Όταν ο Επίσκοπος είναι Ορθόδοξος, ορθοδοξεί, τότε ενωνόμαστε με την Ορθή δόξα την οποία πρεσβεύει και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι το Σύμβολον της Πίστεως λέγεται επί τούτου αμέσως πρίν την Αγία Αναφορά, πριν τη Μετουσίωση των Τιμίων Δώρων. Αφήνω το «Τὰς θύρας, τὰς θύρας.  Ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν» διότι εκεί δεν αναφέρεται μόνον στις «θύρες του Ναού» αλλά στις «θύρες» της συνειδήσεως και τις «θύρες» των αυτιών να είναι τεντωμένα ν’ ακούσουν ποιο όνομα επισκόπου θα μνημονευθεί και εάν αυτός φέρει και ασπάζεται αυτό το Σύμβολο, αυτή την Πίστη που αναφέρεται στην Αγία Αναφορά!

Εδώ, το «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν τὴν ἁγίαν Ἀναφορὰν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν» είναι κρισιμότατο σημείο! Ναι μεν, στον ουρανό το «Στώμεν καλώς» το είπε Αρχάγγελος και όχι άγγελος σκέτος, όπως ορθά λέγεις αγαπητέ μου Χρήστο, αλλά εδώ στη γή απευθύνεται τώρα και εντέλλεται όχι στον Αρχάγγελο, (αυτός ήδη στέκει καλώς και πολύ καλώς μάλιστα!) αλλά σε μας τους απλούς πιστούς, στο «σκέτο» σύνολο πιστών, ως Αποτείχισις Πιστών. Όταν οι «άγγελοι της τοπικής εκκλησίας», οι επίσκοποι φιμώνονται, δειλιάζουν και τρέμουν την του Αυγούστου μοναρχήσαντος βοσπορίτικη απειλή, τότε ο Θεός επιτρέπει ακόμη και εμείς οι πέτρες, οι πτωχοί, οι χωρικοί, να γίνουμε τσοπανόσκυλα (και όχι κομματόσκυλα) να προειδοποιήσουμε τα άλλα πρόβατα να ξεχωρίσουν τον ποιμένα από τον Λυκοποιμένα. Εσύ όμως μας λες, όχι, να καθίσετε στ’ αυγά σας να σας φάνε για επιδόρπιο οι Λύκοι! Να σας τσιμπίσουνε οι δηλητηριώδεις κόμπρες και οι σκόρπιοι-σκορπιοί οι επισκοπικοί και θανατηφόροι!

Το «Στώμεν Καλώς», καλέ μου Χρήστο, περί ημών εντέλλεται και περί ημών οδυνάται, να σταθούμε καλά, να στήσουμε τ’ αυτιά και το νου και τη καρδιά, με φόβο να προσέξουμε ΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑ θα αναφερθεί! Γαιτί;;;;;;;; Διότι εάν ορθοδοξεί, θα έχουμε ειρήνη και εν ειρήνη προσφέρειν, αλλά εάν αιρετίζει και υβρίζει και ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ, τότε αδελεφέ μου κι αδελφοί μου, πατέρες μου και νεο-γέροντές μου, ΠΟΙΑ ειρήνη θα έχετε; «Είμαι λέει αναπαυμένος, έχω ειρήνη στη συνείδησή μου…»

Εσύ; Ειρήνη; Σε ενώνουν με τον Πάπα, σε ενσωματώνουν με τον Εωσφόρο και συ έχεις ειρήνη;; ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΘΕΙΑ;;;; Αμάν πια! Και είναι όλα όσα είπα εισαγωγικά, για να έρθω τώρα αμέσως στο τρίτο και χειρότερο από την Μνημόνευση και τη Συμμετοχή στο Π.Σ.«ε»: Ανέφερα και υπογράμμισα μόλις προ λίγου τον όρο «Ενσωματώνομαι».

Όπως ακριβώς οι πιστοί ενώνονται οι πιστοί διά της κοινής ομολογιας Πίστεως και του Κοινού Ποτηρίου, έτσι και οι Επισκόποι (κατά τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων) ενσωματώνονται όταν Συλλειρουργούν μεταξύ τους! Όταν ο Πατριάρχης Μνημονεύει τον Πάπα και συμμετέχει στο Βλάσφημο, το Παναιρετικό και Σατανικό το Π.Σ.«ε», ενσωματώνεται με τον παναιρετικό «Παντεπίσκοπο» και «Παντεπόπτη». Όταν οι λοιποί Αντι-οικουμενιστές Αρχιερείς Μνημονεύουν Βαρθολομαίο, και έρχονται και Συλλειτουργούν με τους δήθεν «Αντι-οικουμενιστές» τον Πειραιώς ας πούμε, τότε όλοι μαζί ενσωματώνονται με την Παναίρεση και τον ΦΟΡΕΑ του Οικουμενισμού, την Κεφαλή τους το Βαρθολομαίο.

Έχουμε δηλαδή το ανάστροφο. Αντί ο υλικός καρκίνος στο αίμα, να πηγαίνει από όλο το βιολογικό σώμα στον εγκέφαλο, συμβαίνει το αντίθετο, από τον εγκέφαλο τη κεφαλή, μεταδίδεται σε ολόκληρο το Σώμα και σεις μου λέτε τώρα ότι το Σώμα δεν μολύνεται και μένει ανέπαφο! Και οι Άγιοι Πατέρες μου λένε: «ΟΤΙ ΜΟΛΥΣΜΟΝ ΕΧΟΥΣΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ (ο π. Νικόλαος Μανώλης, ΑΣ ΠΟΥΜΕ) εί ο αναφέρων!» Σημείο αναφοράς δεν είναι ο αναφέρων αλλά ο Μνημονευόμενος παρά του αναφέροντος και αυτός ο Μνημονευόμενος καθορίζει την Πίστη (μολυσμένη ή όχι) και την στάση (ορθή ή όχι) του αναφέροντος! Δεν είναι αστεία αυτά ούτε λογοπαίγνιο! ΜΗ παίζουμε λοιπόν με ΤΑ ΕΝ ΟΥ ΠΑΙΚΤΟΙΣ!

Μπορώ να σας δείξω πλειάδα Πατέρων που μιλούν για ενσωμάτωση. Εσείς μπορείτε να μου δείξετε, έστω και έναν, που να αναφέρει ότι δεν μολύνεται η Πίστη από αιρετικό επίσκοπο και δεν ενσωματώνονται οι υπόλοιποι επίσκοποι όταν συλλειτουργούν μαζί του;;

Όταν ο π. Νικόλαος Μανώλης σου γράφει όλως περιχαρώς, αγαλομένω ποδί, πως «είναι πάρα πολύ ξεκάθαρο το άρθρο σου από πλευράς Ορθοδοξης Πίστης και ζωής» ενώ ο ίδιος δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ξεκάθαρος και αναφέρεται ο ίδιος ΔΕΙΛΑ-δειλά, ονοματοκρυπτικά σε «κάποιους δειλούς και πλανεμένους που παρασυρμένοι από λόγια πλάνα κάποιων, («κάποιος, κάπου, κάποτε») απέμειναν αποτειχισμένοι δήθεν, χωρίς πνευματικό όμως, που αυτό όπως πολύ καλά εξηγείς, είναι πνευματική αυτοκτονία», μήπως ο ίδιος ο π. Νικόλαος Μανώλης είναι πλανεμένος εφ’ όσον ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ με τον επίσκοπό του, Μνημονεύοντας αυτόν, ο οποίος ενσωματώνεται με τον κάθε Μονοφυσίτη Αιρετικό και τον Βαρθολομαίο;

Που μαζεύονται έξω από το Μητροπολιτικό Μέγαρο να διαμαρτυρηθούν τάχα, να εναντιωθούν στην άδικη απόφαση και ικετεύουν για «έλεος» ενώ ψάλλουν μάλιστα ΤΗ ΦΗΜΗ του Θεσσαλονίκης, ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ τι κάνουν, όταν ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ουσιαστικά με τον άδικο και άμεσα με την αδικία, όταν ενώνονται Δογματικά, Μυστηριακά και Λειτουργικά με την Παναίρεση!

Ενώ εμείς στηρίξαμε τον π. Νικόλαο Μανώλη στον μεγάλο του διωγμό και στην ανέσπερη εις βάρος του αδικία, αυτός από ευγνωμοσύνη τώρα μας αποκαλεί σχισματικούς και πλανεμένους και με αρκετή δόση σαρκασμού σχολιάζει ότι «απέμειναν αποτειχισμένοι δήθεν, χωρίς πνευματικό όμως».

Πνευματικός μας είναι ο Ομολογητής και παναδίκως, ανυποστάτως «καθαιρεθείς» διά το όνομα του Χριστού και ένεκα του σφοδρού και ουσιαστικού ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ του αγώνος, ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς!!! Και εμείς γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ΠΟΙΟΝ Μνημονεύει και με ποιους ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ όταν αναφέρει! Ο πνευματικός του π. Νικολάου Μανώλη, ΠΟΙΟΝ Μνημονεύει και με ΠΟΙΟΥΣ ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες ΕΝΩΝΕΙ τον π. Νικόλαο Μανώλη και κατ’ επέκτασιν τους πιστούς τους οποίους ο π. Νικόλαος εκπροσωπεί ενώπιον θυσιαστηρίου όταν αναφέρει;

ΕΝΑ μόνο θα σου πω, αγαπητέ μου Χρήστο. Είναι ΝΤΡΟΠΗ να παραδίνεσαι και να παγιδεύεσαι και στη πλάνη του Ονοματοκρυπτισμού! Είναι δειλία να υπονοείς εν Χριστώ αδελφούς σου καθώς και τον υποφαινόμενο, που απομακρυνόμαστε από την Παναίρεση ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΔΙΩΓΜΟΥ της Πίστεως, ότι τάχα «παραμένουμε σε κατ’ οίκον πνευματικό περιορισμό και ότι «μόνο το βραχιολάκι μας λείπει!» και ότι τελούμε πνευματική αυτοκτονία… ΜΗΝ λαμβάνεις, αγαπητέ μου Χρήστο, τέτοιο ΚΡΙΜΑ και ΚΑΤΑΚΡΙΜΑ στο λαιμό σου! Όπως διατείνεσαι και συ, έτσι και εμείς με τη σύζυγό μου και τα τέκνα μας, ΕΧΟΥΜΕ πνευματικό, σε ΑΥΤΟΝ εξομολογούμαστε, από αυτόν καθοδηγούμαστε και ΔΙ’ ΑΥΤΟΥ και της Μνημονεύσεως αυτού παραμένουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ και ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, το Διαχρονικό ΣΩΜΑ Χριστού, που ΔΕΝ Μνημονεύει ΠΑΠΑ και ΔΕΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ με Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες!

Είναι ΝΤΡΟΠΗ και νοοτροπία παράλογη και σχιζοφρενική από τη μια να δηλώνεις: «Οι οικουμενιστές όμως δεν είναι η Εκκλησία» και από την άλλη να ΕΝΩΝΕΣΑΙ μαζί τους διά των επισκόπων σου οι οποίοι ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ με τα Συλλείτουργα και την αλληλο-Μνημόνευσή τους. Την διάκριση αυτή θα έπρεπε εσύ ειδικά να την είχες κάνει!

ΜΗΝ πλανάσαι αδελφέ μου Χρήστο! Μην αντιφάσκεις οικτρά και αυτοαναιρείσαι! Μην λες «Εμείς, αγαπητέ κ. Π.Σ., δεν ανήκουμε στην «εκκλησία των πονηρευομένων», αλλά στην Εκκλησία του Χριστού. Δεν βαπτιστήκαμε στο όνομα του Κωνσταντινουπόλεως»…

Αλήθεια;;; Και το μύρο της βαπτίσεως από πού το πήρατε;;; Και την ώρα της βαπτίσεώς σου, ο ιερέας που σε βάπτισε ΠΟΙΟΝ επίσκοπο Μνημόνευσε προς εγκυρότητα του Βαπτίσματος και με ΠΟΙΟΝ λυκοποιμένα σε ΕΝΩΣΕ;;;

Εάν όντως ανήκεις στην Εκκλησία του Χριστού και όχι αυτή «των πονηρευομένων» τότε, αγαπητέ μου Χρήστο, αγαπητή μου Χριστούφαντη, επίσκοπε Γόρτυνος και Μητροπολίτα Πειραιώς, π. Νικόλαε και γέροντα Αγάθων και γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΝΩΝΕΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΣΤΕ διά της Μνημονεύσεως και της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ σας με την «εκκλησία των Πονηρευομένων» και συν-Ουσιάζεστε και γίνεσθε ΕΝΑ ΣΩΜΑ με της Πόρνης Π.Σ.«ε» τα μέλη; «Ή ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη Πόρνη» Βαβέλ, Ιεζάβελ AIDS κολλάει, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΜΟΙΧΕΙΑ ΠΟΙΕΙ, χειροτέρα από αυτή την σαρκική και από την οποία δύσκολα, ΣΠΑΝΙΑ μετανοεί, «αδύνατον ανακαινίζειν εις μετάνοιαν;»