Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου ως έκφραση αγάπης

Γράφει ο π. Νικόλαος Μανώλης

Δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε πως τόσοι πολλοί επίσκοποι, κληρικοί, αλλά και λαϊκοί θεολόγοι μιλούν για τη “διακοπή μνημοσύνου” ωσάν να έχουν ημιμάθεια για το θέμα. Ως γνωστόν η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την άγνοια. Φρονώ πως ούτε η άγνοια, ούτε η ημιμάθεια είναι οι αιτίες της διαστροφικής εικόνας που παρουσιάζουν σχετικά με τον ΙΕ΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου^[1]. Νομίζω πως κινούνται με δόλο και πονηρία. Εμποτισμένοι από το δηλητήριο του Οικουμενισμού, σχετιζόμενοι με τη Μασονία, κηρύττουν επί τούτου ψεύδη για να διαμορφώσουν στην κοινωνία ένα φρένο στον επερχόμενο κίνδυνο για την αίρεση που υποστηρίζουν. Τρέμουν στην ιδέα μήπως και άλλοι ιερείς αλλά και λαϊκοί επιλέξουν να εφαρμόσουν τους ιερούς κανόνες που προτείνουν την διακοπή μνημοσύνου (διακοπή κοινωνίας) και την αποτείχιση από τον ψευδεπίσκοπο που κηρύττει αιρέσεις στην Εκκλησία. Βλέπουν πως σαν φωτιά φουντώνει η αντίδραση των πιστών στα μοχθηρά και εγκληματικά σχέδιά τους. 

Στρατολογημένοι λοιπόν στον σκοπό του καθησυχασμού συνειδήσεων, δε διστάζουν να “αλυσσοδέσουν” τις ψυχές των ανθρώπων στην αίρεση· χαμένοι οι ίδιοι, άμοιροι σωτηρίας, εξαιτίας της εγωκεντρικής τους πλάνης, με λύσσα συκοφαντούν όσους παραδοσιακούς διαφωνούν και αντιστέκονται με γενναιότητα στην αιρετική κατρακύλα. Δεν θέλουν με τίποτα να τους αφήσουν ελεύθερους να δράσουν κατά της πλάνης. Με τυραννικό τρόπο, καταχρώμενοι την εξουσία που θαρρούν ότι τους δίνει το επισκοπικό αξίωμα, επιδίδονται σε διώξεις, τιμωρίες, δικαστήρια, απολύσεις. Δικαιολογούν τις πράξεις τους λέγοντας πως τιμωρούν ιερείς που κάνοντας τη διακοπή μνημοσύνου, δημιουργούν Σχίσμα στην Εκκλησία! Αυτό είναι βέβαια οικτρό ψέμα και βλασφημία έναντι των αγίων που επέλεξαν στη ζωή τους αυτήν την μέθοδο κατά των αιρέσεων. Όμως αδιαφορούν για την βλασφημία. Αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η “βιτρίνα” τους. Θίγεται ο εγωισμός τους που κάποιος που θεωρούν υποτελή, ξεσηκώνεται και τον αμφισβητεί. Ο βιτρινιάρης επίσκοπος αυτό δεν το ανέχεται· έχοντας στη φαρέτρα του ως όπλα, τις πολιτικές και δικαστικές διασυνδέσεις, διαχειριζόμενος εν πολλοίς ανέλεγκτα τον μητροπολιτικό κορβανά για να πληρώνει τα ακριβότερα δικηγορικά γραφεία, σχετιζόμενος με τη μασονική στοά, αισθάνεται παντοδύναμος. Ως δεσπότης θέλει να συντρίψει τον υποτιθέμενο εχθρό. Και το κάνει.

Σύγχρονοι “διοκλητιανοί” έχουν κηρύξει διωγμό κατά των παραδοσιακών χριστιανών. Η ιστορία θα έπρεπε να τους διδάξει πως δεν κερδίζει στο τέλος ο τύραννος που καταλύει την ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία. Τελικά επικρατεί ο Χριστός με τους πιστούς Του. Αυτό θα συμβεί και στις μέρες μας στον πόλεμο κατά της αίρεσης του Οικουμενισμού. Μυρίζονται την καταστροφή τους και παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Κινούμενοι όμως τόσο εγωιστικά δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν το μυστικό που κρύβει η αγιοπατερική πράξη της διακοπής του μνημοσύνου. Δεν είναι ικανοί να καταλάβουν την αγάπη Του θεού που πηγάζει μέσα από την αποτείχιση. Αγάπη που προσφέρεται από τους διακόψαντας την μνημόνευση προς τους αιρετίζοντες επισκόπους. Μόνο η αγάπη οδηγεί έναν ιερέα να προβεί σε αυτήν την ενέργεια. Η αγάπη για τον ψευδεπίσκοπο και για την Εκκλησία. Αυτό είναι το μυστικό που τα εγωιστικά μυαλά των θιγμένων ρασοφόρων δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Θα σταματήσω εδώ για να σας προτείνω να διαβάσετε το πολύ χρήσιμο άρθρο που ακολουθεί, του μαθηματικού Νικολάου Σακαλάκη, που παρουσιάζει αυτό το μυστικό. Εύχομαι να ωφεληθείτε από το εξαιρετικό αυτό πόνημα και να κατανοήσετε την αλήθεια του πράγματος.

✤     ✤     ✤

---

«Ο 15ος  Κανόνας ως έκφραση αγάπης»

(Ιωάν. κα, 15)

Αναμφίβολα, αγάπη προς το Θεό και ορθόδοξη ποιμαντική, είναι διαλεκτικά δεμένα.

«Λέγει τω Σίμωνι Πέτρω ο Ιησούς. Σίμων Ιωνά αγαπάς με πλείον τούτων; Λέγει αυτώ· ναι Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε. Λέγει αυτώ· Βόσκε τα αρνία μου» (Ιωάν. κα, 15).

Μόνο στον άξονα της αγάπης (Ματθ. 22, 37-40) & (Παρ. 28, 4) ερμηνεύεται θεολογικά και ποιμαντικά ο 15ος κανόνας της Α-Β συνόδου. Στον άξονα της αγάπης προς τον Θεό, προς την Εκκλησία και προς τον άνθρωπο, εστιάζεται η συνοδική διατύπωση του κανόνα. Στην σταυροειδή αυτή εντολή της αγάπης (Ματθ. Κβ, 37-40) «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται».

Στη σημερινή, βαθειά αποτελματωμένη πνευματική – εκκλησιαστική κατάσταση, η Αγιογραφική μελέτη του κανόνα κονιορτοποιεί τις ιδιότυπες και προβληματικές αμφιβολίες (μερίδας πιστών και Εκκλησιαστικών εντύπων) για την εφαρμογή του.

Η συνθηματολογική φόρμουλα «όχι σχίσμα», είναι μία αυτονομημένη εκκλησιαστική θέση, που αποδομείται μπροστά στην αγιογραφική θεμελίωση – ερμηνεία του.

Η μηχανιστική γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, η παρέλευση των αιώνων και η μη επίσημη εκκλησιαστική προσέγγισή του, είχαν αναπόφευκτη συνέπεια τη «σμίκρυνση» του κανόνα, πνευματικά και ιστορικά.

Η αγάπη στο νόμο του Θεού, δηλ. στον ίδιο το Θεό, δημιουργεί (Παρ. 28,4) τη δυναμική στάση – τείχος αρχών και αληθείας, που είναι στάση νήψεως και μαρτυρίας έναντι της ασεβείας – αιρέσεως. Η οικουμενιστική θεολογία και οι «ορθόδοξες» ηγεσίες-επίσκοποι, έχουν δώσει τα χέρια στις ευαγγελικές αλλοιώσεις – εκτροπές. «Εσύ παιδί μου να είσαι κοντά στο Χριστό και θα σωθείς», είναι η ποιμαντική γραμμή των ημερών μας. Δημιούργησαν τυφλή εμπιστοσύνη στο «όνομα του Ιησού», μη προσέχοντας την προειδοποίηση του Χριστού: «πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου λέγοντες ότι εγώ ειμί και ο καιρός ήγγικε. Μη ουν πορευθήτε οπίσω αυτών» (Λουκ. 21,8).

Τι διαφορετικό προστάζει ο 15ος κανόνας, όταν από αγάπη δεν αφήνει το πλήρωμα να πορευθεί «οπίσω αυτών», οπίσω των αιρετικών επισκόπων;

Ο συνεκτικός δεσμός της Ορθοδοξίας βρίσκεται στη συνύπαρξη αγάπης στο Θεό και ορθής συνοδικής υπακοής - ποιμαντικής, προς όφελος - σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου.

Ο 15ος κανόνας εκφράζει την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας, που αρχίζει από τις αγαπητικές μυστικές συνειδησιακές κραυγές αποδοκιμασίας της αίρεσης και του αιρετικού επισκόπου, και ολοκληρώνεται σε επίπεδο συνοδικότητας.

Το Ορθόδοξο πνεύμα των Πατέρων δεν είναι ουτοπικό, διωκτικό, σχισματικό. Από αγάπη εκφράζει συνοδικά την τραγωδία της αποστασίας προς την κατεύθυνση της σωτηρίας. Εφ’ όσον η στάση απέναντι στην αίρεση έχει φωτισθεί αγιογραφικά – συνοδικά, τότε απομένει η αυθεντική αντίσταση των πιστών και των ποιμένων έναντι του οικουμενισμού. Η θεραπεία του αρρωστημένου επισκόπου (από την αίρεση) δεν γίνεται με την συνύπαρξη, με την σύνθεση αλήθειας – αίρεσης, διότι αυτό είναι ο οικουμενισμός.

Από τον επίσκοπο κρέμονται χιλιάδες ψυχές. Αν οι αφετηρίες του είναι αιρετικές – οικουμενιστικές, πως θα φωτισθούνε σε συνειδητό επίπεδο, σε ορθόδοξη προοπτική, όλοι εκείνοι που αγνοούν τις διαστάσεις – εκφάνσεις της Ορθοδοξίας, θεωρητικά και πρακτικά;

«Ουχ οράς όσα δει τον επίσκοπον έχειν; Διδακτικόν ειναι, ανεξίκακον, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου (Α΄ Τιμ. Γ΄, 3 και Τίτ. α΄,7). Πόσης τούτο δυσκολίας; Και των τοις άλλοις αμαρτανομένων αυτός έχει τας αιτίας», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος (περί εκλογής επισκόπων).

Όταν η ποιμαντική επισκοπική πράξη είναι ενσυνείδητα αιρετική, τότε η εφαρμογή του 15ου κανόνα δεν είναι πράξη αγάπης προς τον επίσκοπο και προς τον λαό; Ασφαλώς και είναι!

Την εποχή του Μ. Βασιλείου κοιμήθηκε εκ Κυρίω ο Επίσκοπος Νεοκαισάρειας. Ο Μ. Βασίλειος (επιστολή 28) γράφει εγκωμιαστικά: «Ήταν επίσκοπος «εχθρός της καινοτομίας», «φύλακας των πατρώων θεσμών». Ήταν ακόμα θεμελιωμένος «στο παλαιό της Εκκλησίας σχήμα» και το κυριότερο, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, «Ούτως ουδέν οίκοθεν ουδέ νεωτέραις φρενός εύρημα προέγερε ο ανήρ», δηλ. Τίποτε δεν έλεγε δικό του. Δεν είχε νου που να κάνει εφευρέσεις – νεωτερισμούς στην Εκκλησία.

Ο λόγος του Μ. Βασιλείου δίνει τη μαρτυρία του ηρωικού – αληθινού επισκόπου, που κινείται στα αδιαπραγμάτευτα και αδιάστατα σύνορα της Ορθοδοξίας. Ο λόγος όμως αυτός υπογραμμίζει, αντιθετικά, και το σημερινό δράμα των Ορθοδόξων, που είναι μάρτυρες μιας τραγικής αλλοίωσης, μιας οικουμενιστικής αλλοιώσεως των επισκόπων.

Οι σημερινοί «ορθόδοξοι» πολέμιοι του 15ου κανόνα, έχουν μια μονόπλευρη αίσθηση του οικουμενισμού, γι’ αυτό και συνεργάζονται ανυποψίαστοι(;) με την αίρεση. Τι είναι όμως οικουμενισμός; Στην θεολογική του διάσταση αποτελεί «επανεύρεση της αρχικής και αληθινής Εκκλησίας». Το 1967, στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας τόνισε: «Στο ενωτικό κίνημα δεν συζητούμε για την προσέγγιση των Εκκλησιών, παρά για την επανίδρυση της Μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, που συνυπάρχει στην Ανατολή και τη Δύση».

Όσο βαθύτερα γνωρίζεις τον Οικουμενισμό, τόσο πιο θετική είναι η μαρτυρία της συνειδήσεως για εφαρμογή του 15ου κανόνα.

Όσοι είναι εγκλωβισμένοι στη «θεολογία της ατομικότητας», αγνοώντας την αίρεση που προωθούν οι οικουμενιστές επίσκοποι και πιστεύουν ότι με την άσκηση και με τα Μυστήρια ενώνονται με το Χριστό, ας ακούσουν τον Μ. Βασίλειο: «Ου γαρ Εκκλησία προσκυνείται, αλλά της Εκκλησίας η κεφαλή, ο Χριστός» (Ερμηνεία στον ΜΔ΄ Ψαλμό).

Με απλά λόγια, τον Χριστό πολεμούν οι οικουμενιστές!

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης διδάσκει: «όσοι αφαιρούν ή τολμούν να προσθέτουν ο,τιδήποτε στα θεόπνευστα λόγια, πάσχουν από μία από τις δύο παρακάτω αρρώστιες: Είτε δεν πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή γράφτηκε από το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό πρέπει δικαίως να αποκαλούνται άπιστοι, είτε θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από το Άγιο Πνεύμα και σ’ αυτήν την περίπτωση τι άλλο μπορεί να πει γι’ αυτούς κανείς, αν όχι ότι παραφρονούν;».

Σήμερα, κάθε επίσκοπος, κάθε πνευματικός και Γέροντας, έχουν τη δική τους πρακτική προσέγγιση – άμυνα (;) έναντι του Οικουμενισμού. Το νέο δόγμα της «δημιουργικής θεολογίας» είναι: «Οι συνθήκες την εποχή αυτή δεν επιτρέπουν την διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη». Σήμερα, δυστυχώς, η προβαλλόμενη πνευματική άμυνα δεν είναι ισοεπίπεδη της σφοδρότητας και επικινδυνότητας του Οικουμενισμού.

Ερωτήματα: Μήπως οι συνθήκες της εποχής μας δημιουργήθηκαν από την πονηρία του Σατανά, οπότε ο Σατανάς αφόπλισε τους Ορθοδόξους με την υπακοή τους σε ανθρώπινα δεδομένα – συνθήκες; Η διαχρονική αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσω των Οικουμενικών Συνόδων και τα μαρτύρια των αγίων οργάνωσε την άμυνά της ή μέσω των περίπλοκων, πολιτικών και εκκλησιαστικών δεδομένων;

Η «δημιουργική θεολογία» δεν έχει τη διαύγεια του Πατερικού νου. Είναι η νέα ποιμαντική θεολογία μακριά από τις Πατερικές αρχές, που έχουν διατυπωθεί στις Οικουμενικές Συνόδους. Στην επιστολή των Αγιορειτών Πατέρων προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, δεν βρίσκουμε ούτε ίχνος της παγίδας της «δημιουργικής θεολογίας». Μπροστά στην κίβδηλη πνευματικότητα των ενωτικών με γεμάτη την καρδιά τους από το Άγιο Πνεύμα, τόνισαν:

«Και πως ταύτα ανέξεται Ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;». 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

---

[1] Ο 15ος Κανόνας της Συνόδου αυτής, είναι ένας άλλος Κανόνας, που προβλέπει την παύση ή διακοπή της «κοινωνίας» από τον επίσκοπό του. Ο Κανόνας αυτός είναι πολύ σημαντικός. Αναφέρεται σε μία ειδική περίπτωση. Όταν κάποιος επίσκοπος κηρύττει δημόσια αίρεση, καταδικασμένη από Συνόδους ή κατεγνωσμένη από Πατέρες.

Στη περίπτωση αυτή ο Κανόνας λέει, πως όποιος παύει την «κοινωνία» από τον επίσκοπο, που κηρύττει αίρεση, προτού ακόμα αποφασίσει η Σύνοδος, αυτός όχι μόνο δεν πρέπει να τιμωρείται, αλλ’ απεναντίας να επαινείται, γιατί έπαψε την κοινωνία» από ψευδεπίσκοπο και ψευδοδιδάσκαλο, όπως αποκαλεί τον αιρετικό επίσκοπο, και δεν τεμάχισε την Εκκλησία, αλλ’ απεναντίας την έσωσε από σχίσματα. “Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι”.