Δια να κατανοηθή
η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι,
θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της
εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα
πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την
ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;…
Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την
πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν
φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και
παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος
καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν
πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την
συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και
ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού,
σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος
βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις,
χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την
θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος
τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού
φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...
(Α.α)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου