ΠΟΡΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟΝ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ανησυχούν οἱ ἄνθρωποι γιά ὅσα μεθοδεύουν οἱ πολιτικοί. Δέν τούς ἔχουν ἐμπιστοσύνη, γιατί ἔχουν διαπιστώσει ὅτι τούς λείπει τό ἦθος, τά ὁράματα γιά τήν πατρίδα καί ἡ σταθερότητα στίς ἀπόψεις τους. Οἱ σκέψεις καί οἱ πράξεις τῶν πολιτικῶν εἶναι σέ διαρκή ἐξέλιξη. Οἱ ἴδιοι στοχεύουν στή διατήρηση τῆς θέσης τους ἤ στήν ἀναβάθμισή τους, ὅταν βρίσκονται στήν ἀντιπολίτευση. Ὁ λαός ἔχει ἀπογοητευθεῖ πιά. Δέν ἀποδέχεται τίς ἐκκλήσεις καί διευκρινίσεις τους. Δυστυχῶς, δέν πρόκειται νά προοδεύσει ἡ πατρίδα. Δεν ὑπάρχει ἐλπίδα οἱ πολιτικοί νά γίνουν εὐσυνείδητοι καί νά βάζουν πρῶτα τό κοινό ὄφελος καί μετά τό προσωπικό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καί μέ πολλούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφέρονται γιά τά συμφέροντά τους καί τήν προαγωγή τους. Μένουν ἀδιάφοροι γιά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι συμβιβασμένοι μέ τόν κόσμο. Δέν μπορεῖ νά τούς παρομοιάσει κανείς με βράχους, ὅπου σπᾶνε τά κύματα τῆς ἁμαρτίας. Ἐπιτυχέστερο εἶναι νά πεῖ κανείς ὅτι μοιάζουν μέ τά βότσαλα, πού συνεχῶς ἀνεβοκατεβαίνουν στήν ἀμμουδιά ἀπό τή διαρκή κίνηση τῶν κυμάτων, χωρίς νά προβάλλουν τήν παραμικρή ἀντίσταση.

Τό ὀρθόδοξο ἦθος δέν εἶναι σέ ὅλους κοινό γνώρισμα. Ποιός λοιπόν θά ἐμπνεύσει τό λαό; Ποιός θά πεῖ μέ σαφήνεια στούς ἀνθρώπους τόν ἐπί γῆς προορισμό τους; Ποιός θά ἀνάψει τό φανό, ποιός θά ὑποδείξει ὅτι οἱ λαμπεροί κοσμικοί ἄνθρωποι δέν εἶναι δυνατό νά ἐμφανίζονται ὡς πρότυπα πρός μίμηση. Εἶναι δύσκολοι οἱ καιροί μας. Κοντεύει νά σβήσει τό πνευματικό φῶς, ἀκόμα καί στούς ἐκλεκτούς. Γι᾽ αὐτό εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη να γίνει κάποια κίνηση, κάποια ἀλλαγή. Νά δοῦμε τήν πορεία μας, να θέσουμε σαφή προσανατολισμό καί προπαντός νά βεβαιωθοῦμε, ἄν μᾶς ἐνδιαφέρει καί μᾶς συγκινεῖ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Για ὅλα αὐτά βέβαια χρειάζεται παιδεία, ἡ ὁποία δέν ὑπάρχει. Πρό πολλῶν ἐτῶν τά πράγματα ἔχουν ἀνατραπεῖ στή χώρα μας καί οἱ ἄνθρωποι σύρονται πότε πρός τά ἐδῶ καί πότε πρός τά ἐκεῖ. Ἐχει χαθεῖ ἀκόμα καί ἡ παράδοση πού συγκρατοῦσε τούς ἀνθρώπους καί ἐμπόδιζε τά ἀνθελληνικά καί ἀντιχριστιανικά σχέδια τῶν μαρξιστῶν καί ἀθέων. Παλαιότερα ἔβλεπες τά μικρά παιδιά τοῦ δημοτικοῦ σχολείου και βασιζόσουν ὅτι οἰ παπποῦδες τους θά τά ὁδηγήσουν στήν Ἐκκλησία καί θά τά βοηθήσουν νά ἀποκτήσουν καλές συνήθειες. Σήμερα καί οἱ παπποῦδες τῶν παιδιῶν εἶναι ἀδιάφοροι. Δέν ἔχουν οἱ ἴδιοι καμιά σχέση μέ τήν Ἐκκλησία καί δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη να ἀναπληρώσουν τό κενό, πού μέ τή στάση τους δημιουργοῦν οἱ γονεῖς. Ἔτσι τά παιδιά μεγαλώνουν μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἀκολουθοῦν τήν τακτική καί τίς συνήθειες τῶν γονέων τους καί στίς περισσότερες περιπτώσεις γίνονται χειρότερα ἀπό αὐτούς. Καί μετά, ὅταν τά πράγματα φθάσουν στό ἀπροχώρητο, ἀρχίζουν οἱ ἀνησυχίες καί τά ἀδιέξοδα. Ἀλλά τότε, δυστυχῶς, εἶναι πολύ ἀργά.