γ. Στη περίπτωση των πιστών, που το
1924, έπαυσαν το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων τους πρέπει να εξετάσουμε
δύο παρεμπίπτοντα ζητήματα.
Πρώτον: Μέχρις ότου συνέλθει κανονικά Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων, οι καταγγελλόμενοι επίσκοποι παύουν να είναι θεωρητικά Εκκλησία; Οι Κανόνες δεν μιλάνε σχετικά. Από την πράξη όμως της Εκκλησίας μπορούμε να συμπεράνουμε, την επιεικέστερη γι’ αυτούς άποψη, ότι δεν έχουν εξέλθει ακόμα και τυπικά από την Εκκλησία. Το θέμα αυτό έχει πολλές και μεγάλες παραμέτρους, και δεν είναι δυνατό να το εξαντλήσουμε εδώ. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εδώ είναι, ότι κατά το μεσολαβούν αυτό διάστημα από το 1924, μέχρι της καταδίκης των επισκόπων αυτών από Σύνοδο Ορθοδόξων Επισκόπων, οι επίσκοποι αυτοί, εφόσον δεν μπορούμε να αποφανθούμε ότι δεν εξήλθαν έστω και τυπικά από την Εκκλησία, έχουν αγιαστηκά μυστήρια. Τώρα, πως γίνεται αυτό, μόνο ο Θεός γνωρίζει!
Δεύτερον: Τέτοια Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων δεν συνήλθε ποτέ μέχρι το έτος 1965, που η Εκκλησία του Νέου ημερολογίου ενώθηκε με τον Πάπα! Περί αυτού, νομίζω, δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Αυτό σημαίνει, ότι όσοι σήμερα έχουν «κοινωνία» με το Βαρθολομαίο, τους άλλους Πατριάρχες, το Χριστόδουλο ( στο οποίο ευχόμαστε ο Θεός να τον κάνει καλά, για να μετανοήσει, για όσα κακά έκανε στην Ορθοδοξία!) και τους άλλους Αρχιεπισκόπους, επισκόπους κλπ., αυτοί κατέστησαν αιρετικοί Λατινόφρονες.
Το 1965, o Αθηναγόρας έκανε τη «ψευδένωση των Εκκλησιών»! Ελπίζω, να συμφωνείς και σ’ αυτό αγαπητέ Misha.
Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου έπαυσε να είναι Εκκλησία του Χριστού και τυπικά. Σημαίνει ότι οριστικά, τυπικά και ουσιαστικά Εκκλησία του Χριστού είναι όσοι το 1924 δεν δέχτηκαν το φράγκικο ημερολόγιο και δεν έχουν «κοινωνία» με όσους το 1965 ενώθηκαν με τον Πάπα. Αυτοί είναι η Εκκλησία του Χριστού.
Πρώτον: Μέχρις ότου συνέλθει κανονικά Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων, οι καταγγελλόμενοι επίσκοποι παύουν να είναι θεωρητικά Εκκλησία; Οι Κανόνες δεν μιλάνε σχετικά. Από την πράξη όμως της Εκκλησίας μπορούμε να συμπεράνουμε, την επιεικέστερη γι’ αυτούς άποψη, ότι δεν έχουν εξέλθει ακόμα και τυπικά από την Εκκλησία. Το θέμα αυτό έχει πολλές και μεγάλες παραμέτρους, και δεν είναι δυνατό να το εξαντλήσουμε εδώ. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εδώ είναι, ότι κατά το μεσολαβούν αυτό διάστημα από το 1924, μέχρι της καταδίκης των επισκόπων αυτών από Σύνοδο Ορθοδόξων Επισκόπων, οι επίσκοποι αυτοί, εφόσον δεν μπορούμε να αποφανθούμε ότι δεν εξήλθαν έστω και τυπικά από την Εκκλησία, έχουν αγιαστηκά μυστήρια. Τώρα, πως γίνεται αυτό, μόνο ο Θεός γνωρίζει!
Δεύτερον: Τέτοια Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων δεν συνήλθε ποτέ μέχρι το έτος 1965, που η Εκκλησία του Νέου ημερολογίου ενώθηκε με τον Πάπα! Περί αυτού, νομίζω, δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Αυτό σημαίνει, ότι όσοι σήμερα έχουν «κοινωνία» με το Βαρθολομαίο, τους άλλους Πατριάρχες, το Χριστόδουλο ( στο οποίο ευχόμαστε ο Θεός να τον κάνει καλά, για να μετανοήσει, για όσα κακά έκανε στην Ορθοδοξία!) και τους άλλους Αρχιεπισκόπους, επισκόπους κλπ., αυτοί κατέστησαν αιρετικοί Λατινόφρονες.
Το 1965, o Αθηναγόρας έκανε τη «ψευδένωση των Εκκλησιών»! Ελπίζω, να συμφωνείς και σ’ αυτό αγαπητέ Misha.
Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου έπαυσε να είναι Εκκλησία του Χριστού και τυπικά. Σημαίνει ότι οριστικά, τυπικά και ουσιαστικά Εκκλησία του Χριστού είναι όσοι το 1924 δεν δέχτηκαν το φράγκικο ημερολόγιο και δεν έχουν «κοινωνία» με όσους το 1965 ενώθηκαν με τον Πάπα. Αυτοί είναι η Εκκλησία του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου