ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑΣ – του Ιωάννου Θ. Χαϊνη, Ομ Καθ. Ε.Μ.Π.

Τον τελευταίον καιρόν πολλά λέγονται κι γράφονται για τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ διδάσκεται στὴ Β/θμια ἐκπαίδευση. Ἀφοῦ δὲν κατόρθωσαν νὰ κάνουν τὸ μάθημα προαιρετικό,ζήτησαν μία ἄλλη ὁδό, νὰ ἀντικατασταθοῦν τὰ Θρησκευτικὰ μὲ τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας. Μὲ μανία καὶ πάθος, ἀκρίτως, γράφουν ἄρθρα σὲ ἐφημερίδες, ὥστε νὰ ἐξοβελισθεῖ ὁ ὁμολογιακὸς καὶ κατηχητικὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὴν Β/θμια ἐκπαίδευση. Ξεχνοῦν αὐτοί, ποὺ μάχονται τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὅτι σὲ συντεταγμένη πολιτεία, οἱ δικές των ἐπιθυμίες καὶ ἐπιδιώξεις θὰ πρέπει νὰ εἶναι συμβατὲς μὲ τὶς Συνταγματικὲς ἐπιταγές. Τὸ πρόβλημα, λοιπόν, δὲν εἶναι τὸ τί θέλουμε ἐμεῖς, ὁ καθένας μὲ τὰ δικά του πιστεύω, ἀλλὰ τὸ τί λέγει τὸ Σύνταγμα. Ἂς ξεκινήσουμε νὰ γνωρίσουμε τί εἶναι θρησκειολογία.

Τὸ Λεξικὸ τοῦ Γ. Μπαμπινιώτη στὴ σελ. 764 γράφει: «Θρησκειολογία εἶναι ὁ ἐπιστημονικὸς κλάδος, ποὺ μελετᾶ τὶς διάφορες θρησκεῖες ἐξετάζοντάς τες ἀπὸ ἱστορική, φιλοσοφικὴ καὶ ψυχολογικὴ ἄποψη». Θέλουν τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας νὰ ὑποκαταστήσει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ποὺ ἔχει ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ χαρακτήρα. Ἂς δοῦμε τὸ θέμα αὐστηρὰ ἀπὸ τὴ Συνταγματική του πλευρὰ – διατύπωση. Τὸ Ἄρθρο 3 παράγ. 1 τοῦ Συντάγματος διαπιστώνει: Ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ γνωρίζει κεφαλή της τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ὑπάρχει ἀναπόσπαστα ἑνωμένη δογματικὰ μὲ τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ κάθε ἄλλη ὁμόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· τηρεῖ ἀπαρασάλευτα, ὅπως ἐκεῖνες, τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ ἱερὲς παραδόσεις. Ἂς προσέξουμε, ἰδιαίτερα, τὸ Ἄρθρο αὐτό, εἶναι ηὐξημένης Συνταγματικῆς ἰσχύος, διότι εἶναι διαπιστωτικὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου, δὲν ἐπιδέχεται καμμία ἀλλαγὴ ἢ τροποποίηση ἢ διαφορετικὴ ἑρμηνεία. Ἀκολούθως ἂς ἀνατρέξουμε στὸ Ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπιτάσσει: Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή των σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες. Ἐδῶ ὁ Συνταγματικὸς Νομοθέτης ἐπιτάσσει τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς συνείδησης. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς Θρησκευτικῆς συνείδησης, ἐφ᾽ ὅσον τὸ 95% καὶ ἄνω τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν ἔχουν βαπτισθεῖ ἐπισήμως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ὁ Συνταγματικὸς Νομοθέτης, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία, μὲ τὴ φράση «θρησκευτικῆς συνείδησης» ἐννοεῖ τὴν «Χριστιανικὴ συνείδηση». Καὶ ὀρθῶς, ἡ πολιτεία μὲ τὴν Συνταγματικὴ αὐτὴ ἐπιταγὴ ἐπιδιώκει νὰ ἀναπτύξει τὴν θρησκευτικὴ (Χριστιανική) συνείδηση στοὺς μαθητές, ποὺ εὑρίσκονται σὲ ἕνα στάδιο πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ ἀκόμη δὲν ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες. Μὲ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἐγκυκλίων σπουδῶν καὶ τὴν ἐνηλικίωσή των οἱ μαθητὲς εἶναι ἐλεύθεροι νὰ κρατήσουν, ὅποια θέση ἐπιθυμοῦν ἀπέναντι στὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία. Τὸ Ἄρθρο 16, παράγ. 2, ἐναρμονίζεται πλήρως μὲ τὸ Ἄρθρο 3, παράγ. 1 τοῦ Συντάγματος. Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ «Χριστιανικὴ συνείδηση» κατὰ τὴν συνταγματικὴ ἐπιταγὴ θὰ πρέπει οἱ μαθητὲς νὰ γνωρίσουν ποῖος εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται, ἐὰν οἱ μαθητὲς γνωρίσουν τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, τοὺς Ἱεροὺς Ἀποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνες, καὶ τὶς Ἱερὲς Παραδόσεις, ὅπως ἐπιτάσσει, τὸ Ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος. Εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, αὐτὸ ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ πρέπει νὰ μείνει στὰ σχολεῖα μας, μάθημα ὑποχρεωτικό, κατὰ τὸ Ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος. Ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι, ἐὰν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μπορεῖ νὰ ὑποκατασταθεῖ ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας, πλήρως ἄσχετο μὲ τὴν πίστη μας. Μάθημα ποὺ δὲν συμβάλλει στὴν «Χριστιανικὴ συνείδηση», ἀλλὰ εἶναι ἁπλῶς γνωσιολογικό. Ἂν δὲν τοὺς ἀρέσουν τὰ Θρησκευτικὰ στὰ σχολεῖα, τὸ πιὸ τίμιο, ποὺ ἔχουν νὰ πράξουν εἶναι νὰ ἀλλάξουν τὰ Ἄρθρα τοῦ Συντάγματος. Τὰ περὶ θρησκειολογίας εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, πλάγιος καὶ δόλιος τρόπος κατάργησης τῶν Θρησκευτικῶν. Σχολεῖα χωρὶς Χριστὸ εἶναι εὐτελισμὸς τῆς Ἑλληνικῆς ἐκπαίδευσης καὶ εὐθεῖα Συνταγματικὴ ἐκτροπή. Τέλος, τὸ Ἄρθρο 16 παρ. 2 ἀναφέρεται καὶ στὴν «ἀνάπτυξη τῆς Ἐθνικῆς (Ἑλληνικῆς) συνείδησης» τῶν Ἑλληνοπαίδων. Ἐρωτῶ τοὺς κυρίους αὐτούς, ποὺ κόπτονται γιὰ τὴν ἀντικατάσταση τῶν Θρησκευτικῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῆς θρησκειολογίας μήπως θὰ πρέπει πρὸς χάριν τῆς παγκοσμιοποίησης νὰ ὑποκαταστήσουμε ὅλα τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας, τὴν Ἑλληνική μας ἱστορία, τὴν κουλτούρα, τὸν πολιτισμό μας ἀπὸ κάτι ἄλλο γενικότερο, ποὺ δὲν θὰ ἔχει σχέση μὲ τὴ μητέρα  Ἑλλάδα;