Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

Τοῦ κ. Δημητρίου Γ. Καραχάλιου, τ. Γυμνασιάρχου – Φιλολόγου

Η ενανθρώπησις του Χριστού, την  ὁποίαν θὰ ἑορτάσουν κι ἐφέτος οἱ ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς γῆς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀναμφισβητήτως εἶναι τὸ μοναδικὸν εἰς σπουδαιότητα γεγονὸς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐκ κλησιαστικῆς πλευρᾶς εἶναι αἰωνίου ἀξίας ἀκατάληπτον μυστήριον· δι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ πεπερασμένος νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἰλιγγιᾷ, ὁσάκις τὸ σκέπτεται καὶ τὸ ἐρευνᾷ, ἔστω κι ἄν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάποιος μεγάλος φιλόσοφος ἢ καὶ διακεκριμένος ἐπιστήμων, διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς θνητοὺς δὲν θὰ ἠμπορέσῃ ποτὲ νὰ ὑπερβῇ διὰ τῆς λογικῆς του τὸν μεταφυσικὸν φράκτην τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ παρ᾽ ὅλα αὐτά, εἶναι ἐπίκαιρον καὶ θεάρεστον τὸ νὰ διατυπώνῃ οἱοσδήποτε Χριστιανὸς ἐπὶ τοῦ χάρτου τὰς εὐσεβεῖς σκέψεις του καὶ τὰ πνευματικὰ σκιρτήματα τῆς ψυχῆς του. Ἀλλὰ διὰ νὰ κατανοήσῃ κάθε Χριστιανὸς κατὰ τὸ ἀνθρωπίνως δυνατὸν τὴν ἀναγκαιότητα τῆς Ἐνανθρωπήσεως, πρέπει νὰ γνωρίζῃ τὰ περὶ πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων.

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ὁ Θεός, ἀφοῦ πρῶτα ἐδημιούργησε «τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ» μέσα εἰς τὸ σύμπαν, ὕστερα ἔπλασε καὶ τὸν ἄνθρωπον «κατ᾽ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσίν» Του. Δηλαδὴ τὸν ἔπλασε λογικόν, ἐλεύθερον καὶ ἀθάνατον κατὰ χάριν. Ὁ Σατανᾶς ὅμως, ἐπειδὴ μισεῖ εἰς τὸ ἔπακρον τὸν Θεὸν ἕνεκα τῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πτώσεώς του, καὶ ἀφοῦ δὲν ἠμπορεῖ οὔτε κατὰ διάνοιαν νὰ βλάψῃ τὸν παντοδύναμον Θεόν, ὡς ἐφευρέτης παντὸς κακοῦ, ἐσκέφθη νὰ καταστρέψῃ ἐντελῶς τὴν κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ὡς πρὸς τοῦτο, μετεχειρίσθη τὸ ψεῦδος τῆς ἰσοθεΐας, διὰ νὰ παραπλανήσῃ τοὺς Πρωτοπλάστους, ὥστε νὰ παραβοῦν τὴν περὶ τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ ρητὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκλεισθοῦν ἀπὸ τὴν ἄμεσον κοινωνίαν των μὲ τὸν Θεόν, νὰ στερηθοῦν ἀπὸ τὴν δυνατότητα νὰ καταστοῦν ἀθάνατοι καὶ νὰ ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὸν Παράδεισον εἰς τὴν ἀφιλόξενον πλέον γῆν. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἀρχικὴ ἀποστασία τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας κατέληξεν εἰς τραγῳδίαν ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, διότι κάθε ἄνθρωπος τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς ἐγεννᾶτο καὶ ἀπέθνησκεν, ὡς κληρονόμος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀλλὰ καὶ ὡς ἔνοχος τῶν ἰδικῶν του ἁμαρτιῶν, ἐνῷ βαθμηδὸν ἐσκοτίζετο ὁ νοῦς του, ὥστε τελικῶς ἐλησμόνησε τὸν Θεὸν καὶ ἀντὶ Αὐτοῦ ἐλάτρευεν, ὡς Θεὸν τὰ ἄψυχα ὄντα τῆς δημιουργίας ἢ καὶ τὰ δημιουργήματα τῆς φαντασίας του. Κι αὐτὸ τὸ σατανοδημιουργηθὲν πνευματικὸν σκότος δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ διαλυθῇ ἀπὸ τὸ ἀμυδρὸν φῶς τῶν Προφητῶν οὔτε καὶ ἀπὸ τὴν ὄντως ἀξιοθαύμαστον διδασκαλίαν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων. Δι᾽ αὐτὸ καὶ κάθε ἄνθρωπος τότε ἦτο προσδεδεμένος, ὡς αἰχμάλωτος εἰς τὸ ἀεικίνητον ἅρμα τοῦ χρόνου καὶ τοῦ σωματικοῦ καὶ πνευματικοῦ θανάτου. Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν ἔπαυσε καὶ τότε νὰ ἀγαπᾷ τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν Του καὶ νὰ προσπαθῇ τὴν ἐκπλήρωσιν τοῦ ἀπ᾽ αἰώνων ἀπολυτρωτικοῦ σχεδίου Του διὰ τὴν ἐπάνοδον τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν ἀνεκφράστου ὡραιότητος καὶ μακαριότητος Βασιλείαν Του. Δι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς πολυτρόπως· Προφήτας ἐξαπέστειλε· ἐλάλησεν ἡμῖν διὰ στόματος τῶν δούλων Του τῶν Προφητῶν· νόμον ἔδωκεν εἰς βοήθειαν· Ἀγγέλους ἐπέστησε (ἐτοποθέτησε) φύλακας. Ὅταν δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τῶν καιρῶν, ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν αὐτῷ τῷ Υἱῷ Του· ὡς Θεὸς προαιώνιος, ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».

* *  * *  * *

Κατὰ τὴν εὐλογημένην νύκτα τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ συνέβησαν μεγάλα καὶ θαυμαστά. Οἱ οὐρανοὶ ἤνοιξαν, διὰ νὰ διαβῇ ὁ Χριστός, ὡς Θεάνθρωπος, τὸ κατώφλι τῆς γῆς μέσα ἀπὸ τὰ πάναγνα σπλάχνα τῆς Παναγίας, διὰ νὰ συναντήσῃ αὐτοπροσώπως τὸν ἄνθρωπον, μὲ τὸν σκοπὸν νὰ τὸν προσκαλέσῃ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς τὴν βασιλείαν Του. Ἕνας Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἀνήγγειλεν εἰς τοὺς «ἀγραυλοῦντας» ποιμένας τῆς Βηθλεὲμ τὴν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν, ὡς Σωτῆρος τῶν ἀνθρώπων. Συνάμα πλῆθος ἀγγέλων ἐδοξολόγησαν τὸν Θεὸν ψάλλοντες τὸν μεγαλειώδη ὕμνον: «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β´ 14). Οἰ ποιμένες ἔτρεξαν εἰς τὴν Βηθλεέμ, διὰ νὰ συναντήσουν τὴν Θεοτόκον καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ νὰ προσκυνήσουν «τὸ κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» Θεῖον Βρέφος καὶ ἐπέστρεψαν «δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς (δι᾽ ὅλα ποὺ) ἤκουσαν καὶ εἶδον (Λουκ. β´ 20). Τρεῖς Μάγοι (σοφοὶ) ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν ὡδηγήθησαν ἀπὸ τὸν πρωτοφανῆ ἀστέρα εἰς τὴν Βηθλεὲμ καὶ προσέφερον εἰς τὸν ἐνανθρωπήσαντα Χριστὸν τὰ δῶρα τῆς εὐσεβείας των. (Λουκ. β´11). Ἐπίσης κι αὐτά, ποὺ συνέβησαν ἀργότερα, εἶναι ἐξ ἴσου θαυμαστὰ καὶ ἀξιοπρόσεκτα. Ὁ Υἱός καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπλησίασεν ὡς πατὴρ καὶ οἰκεῖος τὸν ἄνθρωπον. Ἐδίδαξεν εἰς αὐτὸν διὰ τῆς ζωῆς καὶ τῶν λόγων Του σωτηρίους θεϊκὰς ἀληθείας. Ἔχυσε τὸ αἷμα Του ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν, διὰ νὰ ἀποπλύνῃ τὸν «ὅλως ἐσπιλωμένον» χιτῶνα τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων κάθε ἐποχῆς ἀπὸ τὸν ρύπον τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ τῶν μυστηρίων της, ὅσοι ἐκ τῶν Χριστιανῶν θὰ τραυματίζωνται πνευματικὰ ἀπὸ τὰ «πεπυρωμένα» βέλη τοῦ Σατανᾶ. Ἔδωσε γενικῶς νέον νόημα τῆς ζωῆς μας, διὰ τῆς δυνατότητος νὰ ἀναδημιουργῆται πνευματοηθικῶς κάθε ἄνθρωπος, ποὺ θὰ πιστεύσῃ εἰς Αὐτὸν, δηλαδὴ ἀπὸ «καταναλωτικὸν κτῆνος» νὰ ἐπανέρχεται εἰς τὴν προπτωτικὴν κατάστασιν. Διὰ νὰ σωθῇ ὅμως κάθε ἄνθρωπος, πρέπει νὰ θελήσῃ νὰ οἰκειοποιηθῇ τὴν Χριστοσωτηρίαν, δηλαδὴ νὰ πιστεύσῃ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ ζήσῃ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του.

* *  * *  * *

Ὕστερα λοιπὸν ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ἂς προστεθῇ καὶ τοῦτο, ποὺ ἀφορᾷ τὸν τρόπον ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων. Πολλοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀσφαλῶς θὰ ἐνήστευσαν κατὰ τὴν περίοδον τῆς νηστείας πρὶν ἀπὸ τὴν ἑορτήν, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας· ἀρκετοὶ ὁπωσδήποτε θὰ ἐξομολογήθησαν καὶ θὰ ἐκοινώνησαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων· κάποιοι ὅμως θὰ ἔκαναν καὶ μερικὰς ἐπικαίρους ἐλεημοσύνας· ἐπίσης ἀρκετοὶ θὰ παρηκολούθησαν τὴν λειτουργίαν τῶν Χριστουγέννων· περισσότεροι ὅμως θὰ ἐστόλισαν ἑορταστικῶς τὰς οἰκίας καὶ τοὺς τόπους ἐργασίας των. Ἀλλά, ὅσοι ἀπ᾽ αὐτοὺς δὲν ἔχουν τὴν πίστιν τῶν ποιμένων τῆς Βηθλεέμ, τὴν ταπείνωσιν τῶν Μάγων (σοφῶν) καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου πρὸς τοὺς συνανθρώπους των, τότε δὲν θὰ ἑορτάσουν θεαρέστως τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ κατὰ τρόπον κοσμικόν, δηλαδὴ ἐντελῶς ἐπιφανειακὸν καὶ ὄχι ἀντάξιον τῶν δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ. Καὶ εἰς αὐτὴν ἀκόμη τὴν περίπτωσιν, Χριστιανέ μου, μὴ ταραχθῇς· μόνον πίστευε ὅτι καὶ δι’ εσέ εγεννήθη σήμερον ο Χριστός.