Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός
της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των
πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η υπόσχεση ότι
εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν,
συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι
βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της
οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών
κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το
ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί
στην ζωή της Εκκλησίας!
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την
ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών,
αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και
έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν
«μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών
οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς
ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού
δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….
1 σχόλιο:
Επειδή αυτές τις ημέρες πολύς λόγος γίνεται για το Κύρος και την δεσμευτικότητα της "Μεγάλης Συνόδου" δεν πρέπει να μας διαφεύγουν κάποια απλά πράγματα. Πρώτο η "Σύνοδος" αυτή έγινε και μάλιστα έγινε αποδεκτή από 10 Εκκλησίες, το γεγονός αυτό είτε μας αρέσει είτε όχι δεν ξεγίνεται με απλές δηλώσεις προσώπων ή αποφάσεις Τοπικών Συνόδων μη αποδοχής. Οι Τοπικές Σύνοδοι εάν διαφωνούν σε Δογματικά ή σοβαρά Κανονικά θέματα πρέπει να Καταδικάσουν την "Σύνοδο της Κρήτης" για τα συγκεκριμένα αυτά θέματα και να προχωρήσουν σε διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας με τις 10 Εκκλησίες, έως ότου διορθωθούν οι καταγγελόμενες παραβάσεις. Τα πρόσωπα που υπάγονται στις 10 Εκκλησίες πρέπει να προχωρήσουν και αυτά ομαδικά ή ατομικά σε Αποκήρυξη της " Συνόδου" εφόσον την καταγγέλουν για Δογματικά ή σοβαρά Κανονικά προβλήματα, διακόπτωντας την Εκκλησιαστική Κοινωνία με αυτούς που καταγγέλουν στην ουσία ως αποδέκτες με Επίσημο τρόπο Αιρέσεως. Αυτός είναι ο ξεκάθαρος τρόπος και δρόμος διασφάλισης της Πίστεως, όλα τα άλλα απλά θα οδηγήσουν στην σταδιακή αποδοχή και της "Μεγάλης Συνόδου" και των αποφάσεών της, όπως για παράδειγμα το 1965 με την Άρση των Αναθεμάτων Κωνσταντινουπόλεως-Ρώμης, γεγονός που δεν αποδέχθηκε η Μόσχα, σταδιακά έγινε στην πράξη και από την Ρωσία αποδεκτό. Αυτά για να μην παραπλανόνται με αβάσιμες ελπίδες οι απλούστεροι των αδελφών μας. Η Ορθοδοξία δεν διαφυλάττεται χωρίς πραγματικό πόνο. Ο Χριστός μας Βοηθός και Σκεπαστής όλων μας
Δημοσίευση σχολίου